| dbo:abstract
|
- Die Neudeutsche Schule war eine Strömung in der musikalischen Entwicklung weg vom konservativen Verständnis der Musik als absolut hin zur Programmatik in der Musik. (de)
- La novgermana skolo estis tendenco en la muzika evoluo for de konservema kompreno de muziko kiel absoluta ek al la programeco de muziko. Ĉirkaŭ Ferenc Liszt formiĝis en la dua duono de la 19-a jarcento grupo el muzikistoj kaj muziksciencistoj, kiuj stampis la moton de pri la “estonteco de la muziko“. La nocio novgermana skolo devenis de , eldonisto de la "Neue Zeitschrift für Musik". Al la grupo de la novgermanoj krom Brendel kaj Liszt apartenis la komponistoj Hector Berlioz, Richard Wagner kaj la Liszt-disĉiploj , Peter Cornelius kaj Felix Draeseke. Kiel historiaj modeluloj oni starigis Ludwig van Beethoven (kiel komponisto) kaj Robert Schumann (kiel kritikisto). La novgermana skolo celis la novdifinadon de la artisto en la socio, krom la komponadon de muziko oni levis la intelektan diskurson pri muziko, la muzikkritikon, al substanca taskaro de artisto, muzikisto fariĝis intelektulo. Tio metis gravan fundamenton por la muzika modernismo. Tiel progresema tendenco ankaŭ bezonis kontraŭecon. Tiun Brendel rapide trovis en i.a. Johannes Brahms, Joseph Joachim kaj Eduard Hanslick. (Poste ankaŭ la iama novgermano Hans von Bülow direktiĝis kontraŭ la movado.) Pri tio okazis la t.n. muzikista disputo kun la novgermanoj, efektivigita en la disvastiĝintaj muzikrevuoj, precipe "Neue Zeitschrift für Musik" kaj "Rheinische Musik-Zeitung". Temoj kaj paradigmoj de la novgermana skolo stampis la debatojn muzikestetikajn ĝis komence de la 20-a jarcento. Je tio establiĝis la nocio novgermana skolo por tiu direkto en Germanio, kiu proklamis la muzikdramon kaj la programmuzikon esenco de progreso en muziko. Dum la 20-a jarcento oni enordigis la komponiston Richard Strauss samkiel la muzikscienciston Musikwissenschaftler en ĉi tiun kuntekston. La nocio "novgermana" implikas politikan tendencon aŭ almenaŭ nacian apartenecon. Tion kontraŭas tamen la decidan internaciecon de la triopo Berlioz, Liszt, Wagner. Fakte frusocialismaj socialutopioj, ligitaj kun strebadoj la nacia ŝtato, kondukis la junajn Lizst kaj Wagner je iliaj traktaĵoj. Ĉi tiuj politikaj dimensioj tamen tre rapide perdiĝis en ĵurnalisma disputo, nur Brendel diras en sia eseo "Das Kunstwerk der Zukunft und die Einzelkünste" pri mondsocio, kies gvidarto estu la muzikdramo (de Wagner). La novgermana skolo kaj precipe la simfoniaj poemoj de Liszt tamen preparis por multaj eŭropaj artistoj la vojon identiĝi kun sia landoj kaj evoluigi propran 'tonlingvon': ekz. preskaŭ ĉiuj naciaj skoloj kaj stiloj (ekz. Rusio, Ĉeĥio kaj Suomio) de la malfrua 19-a jarcento rekte kaj nerekte estas dedukteblaj de la estetiko kaj muziko de Liszt, Wagner kaj Berlioz. (eo)
- La Nueva Escuela Alemana (en alemán: Neudeutsche Schule) es un término introducido en 1859 por Franz Brendel, editor de la revista Neue Zeitschrift für Musik, para definir a ciertas tendencias surgidas en la . Es difícil dar una definición clara, aunque el término se ha utilizado frecuentemente en ensayos y libros sobre la historia de la música del siglo XIX y principios del siglo XX. Además, no todos los considerados como representantes de la «Nueva Escuela Alemana» fueron músicos en activo. El término es por lo tanto problemático. Ha sido utilizado por diferentes personas, en diferentes momentos y con distintos significados. Hay acuerdo general en que Franz Liszt fue uno de los más destacados representantes de la «Nueva Escuela Alemana». También hay consenso en que Johannes Brahms no participó. Más allá de esto, las interpretaciones difieren. El presente artículo enuncia los principales elementos asociados con este término. Los representantes de la Nueva Escuela Alemana mantuvieron un conflicto con los músicos más conservadores en la llamada Guerra de los románticos. (es)
- The New German School (German: Neudeutsche Schule, pronounced [ˈnɔʏ̯dɔʏ̯tʃə ˈʃuːlə]) is a term introduced in 1859 by Franz Brendel, editor of the Neue Zeitschrift für Musik, to describe certain trends in German music. Although the term has frequently been used in essays and books about music history of the 19th and early 20th centuries, a clear definition is complex. In addition, those held to be representatives of the "New German School" are not all practising musicians. The term is thus problematic. It has been used by different persons at different times with different meanings. It is generally agreed that Franz Liszt and Richard Wagner were among the most prominent representatives of the "New German School". There is also a consensus that Johannes Brahms did not take part. Beyond this, interpretations differ. The present article sets out the main elements associated with this term. Representatives of the New German School conflicted with more conservative musicians in the so-called War of the Romantics. (en)
- De Neudeutsche Schule was een muzikale stroming in de tweede helft van de 19e eeuw, die zich afzette tegen de sterk op de Eerste Weense School georiënteerde absolute muziek van componisten als Johannes Brahms en Felix Mendelssohn-Bartholdy. De voorstanders van de Neudeutsche Schule streefden een meer programmatische muziek na. In de tweede helft van de 19e eeuw had Franz Liszt in Weimar een groep componisten en muziekwetenschappers gevormd, die de muziek van de toekomst vorm wilde geven. Deze muziek was in hun visie programmatisch, theatraal en sterk literair georiënteerd. De verdere ontwikkeling van de absolute muziek in de lijn van de Weense klassieken was volgens deze opvatting een dwaalweg. In een publiek gevoerd debat tussen componisten uit de beide richtingen, in de muziekgeschiedenis bekend als de Musikstreit, liepen de emoties hoog op. De term "Neudeutsche Schule" stamt van , uitgever van het tijdschrift . Naast Brendel en Liszt zijn de belangrijkste vertegenwoordigens van deze stroming de componisten Hector Berlioz, Richard Wagner, Peter Cornelius, Felix Draeseke en de musicoloog . De bekende dirigent Hans von Bülow had aanvankelijk ook sympathie voor de ideeën van de Neudeutsche Schule maar ontwikkelde zich later tot een tegenstander van deze school. (nl)
- Nova Escola Alemã (em alemão: Neudeutsche Schule) é um termo introduzido em 1859 por , editor da para se aplicar a certas tendências na música alemã da Era Romântica ao início do século XX. Embora o termo seja muito usado em ensaios e obras sobre a história da música dos séculos XIX e XX, uma definição clara é complexa. Para mais, nem todos os representantes da "Nova Escola Alemã" eram músicos praticantes. O termo é assim problemático. Foi usado por várias pessoas em diversas épocas com diferentes significados. É geralmente aceite que Franz Liszt era um dos seus representantes mais proeminentes. Há também consenso em relação a Johannes Brahms não fazer parte. Além disto, as interpretações diferem, Os representantes da Nova Escola Alemã entraram em conflito com os músicos mais conservadores na chamada Guerra dos Românticos. (pt)
- Nytyska skolan är en kring mitten av 1800-talet något svävande gruppbenämning, av tonsättare som hade sina ideal i Richard Wagners och Franz Liszts musik. Dessa räknades som sin tids modernister och stod delvis i opposition mot den riktning som representerades av Johannes Brahms. Bland de mera kända "nytyskarna" bland tyska (och österrikiska) tonsättarna märks Joachim Raff, Richard Strauss, Felix Draeseke, Anton Bruckner, Peter Cornelius, Max von Schillings, Engelbert Humperdinck och Gustav Mahler. Den nytyska skolans språkrör var Neüe Zeitschrift für Musik, sedan Robert Schumann 1844 hade lämnat redaktörskapet. (sv)
- Веймарская школа, также новая немецкая школа, новонемецкое направление — направление в немецкой музыке XIX века, сложившееся в Веймаре в начале 1850-х годов. Главой Веймарской школы был Ференц Лист. С 1848 по 1861 год Лист жил в Веймаре, где сочинил ряд крупнейших своих произведений, концертировал как дирижёр и как пианист, занимался педагогической деятельностью и т. д. Он также возглавил так называемое Нововеймарское общество, созданное в 1854 году и позднее получившее название Веймарской школы. Стремясь сделать Веймар художественным центром европейского уровня, Лист объединил вокруг себя молодых музыкантов, разделявших его музыкальные взгляды и принципы. Сам Лист сформулировал их следующим образом: «Освобождение индивидуального художественного содержания от схематизма было, есть и будет нашей главной задачей». К Веймарской школе принадлежали композиторы Корнелиус, Рафф, Риттер, пианисты фон Бюлов и Таузиг, музыкальный критик Ф. Брендель, поэт Гофман фон Фаллерслебен. Её представители были приверженцами романтизма, выдвигали принципы программности и философской глубины музыкального произведения, поддерживали оперную реформу Вагнера и пропагандировали его творчество. Веймарская школа противопоставляла себя более консервативной и академичной лейпцигской школе. Свои теоретические идеи Лист выражал в критических статьях (в 1852 году журнал Neue Zeitschrift für Musik перешёл в руки его сторонников). Кроме того, Лист и другие «веймарцы» проводили музыкальные фестивали, устраивали симфонические концерты, состоявшие из произведений самого Листа, Берлиоза и Вагнера, ставили оперы Берлиоза, Вагнера и Шумана. Лист часто выступал в крупных городах Германии, пропагандируя творчество Веймарской школы. Вскоре после того, как Лист покинул Веймар, Веймарская школа распалась. Тем не менее она оказала значительное влияние на немецкую музыкальную культуру и во многом определила её последующие достижения. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Die Neudeutsche Schule war eine Strömung in der musikalischen Entwicklung weg vom konservativen Verständnis der Musik als absolut hin zur Programmatik in der Musik. (de)
- La novgermana skolo estis tendenco en la muzika evoluo for de konservema kompreno de muziko kiel absoluta ek al la programeco de muziko. Ĉirkaŭ Ferenc Liszt formiĝis en la dua duono de la 19-a jarcento grupo el muzikistoj kaj muziksciencistoj, kiuj stampis la moton de pri la “estonteco de la muziko“. La nocio novgermana skolo devenis de , eldonisto de la "Neue Zeitschrift für Musik". Al la grupo de la novgermanoj krom Brendel kaj Liszt apartenis la komponistoj Hector Berlioz, Richard Wagner kaj la Liszt-disĉiploj , Peter Cornelius kaj Felix Draeseke. Kiel historiaj modeluloj oni starigis Ludwig van Beethoven (kiel komponisto) kaj Robert Schumann (kiel kritikisto). La novgermana skolo celis la novdifinadon de la artisto en la socio, krom la komponadon de muziko oni levis la intelektan disku (eo)
- La Nueva Escuela Alemana (en alemán: Neudeutsche Schule) es un término introducido en 1859 por Franz Brendel, editor de la revista Neue Zeitschrift für Musik, para definir a ciertas tendencias surgidas en la . Es difícil dar una definición clara, aunque el término se ha utilizado frecuentemente en ensayos y libros sobre la historia de la música del siglo XIX y principios del siglo XX. Los representantes de la Nueva Escuela Alemana mantuvieron un conflicto con los músicos más conservadores en la llamada Guerra de los románticos. (es)
- The New German School (German: Neudeutsche Schule, pronounced [ˈnɔʏ̯dɔʏ̯tʃə ˈʃuːlə]) is a term introduced in 1859 by Franz Brendel, editor of the Neue Zeitschrift für Musik, to describe certain trends in German music. Although the term has frequently been used in essays and books about music history of the 19th and early 20th centuries, a clear definition is complex. Representatives of the New German School conflicted with more conservative musicians in the so-called War of the Romantics. (en)
- De Neudeutsche Schule was een muzikale stroming in de tweede helft van de 19e eeuw, die zich afzette tegen de sterk op de Eerste Weense School georiënteerde absolute muziek van componisten als Johannes Brahms en Felix Mendelssohn-Bartholdy. De voorstanders van de Neudeutsche Schule streefden een meer programmatische muziek na. De term "Neudeutsche Schule" stamt van , uitgever van het tijdschrift . (nl)
- Nova Escola Alemã (em alemão: Neudeutsche Schule) é um termo introduzido em 1859 por , editor da para se aplicar a certas tendências na música alemã da Era Romântica ao início do século XX. Embora o termo seja muito usado em ensaios e obras sobre a história da música dos séculos XIX e XX, uma definição clara é complexa. Os representantes da Nova Escola Alemã entraram em conflito com os músicos mais conservadores na chamada Guerra dos Românticos. (pt)
- Nytyska skolan är en kring mitten av 1800-talet något svävande gruppbenämning, av tonsättare som hade sina ideal i Richard Wagners och Franz Liszts musik. Dessa räknades som sin tids modernister och stod delvis i opposition mot den riktning som representerades av Johannes Brahms. Bland de mera kända "nytyskarna" bland tyska (och österrikiska) tonsättarna märks Joachim Raff, Richard Strauss, Felix Draeseke, Anton Bruckner, Peter Cornelius, Max von Schillings, Engelbert Humperdinck och Gustav Mahler. (sv)
- Веймарская школа, также новая немецкая школа, новонемецкое направление — направление в немецкой музыке XIX века, сложившееся в Веймаре в начале 1850-х годов. Главой Веймарской школы был Ференц Лист. С 1848 по 1861 год Лист жил в Веймаре, где сочинил ряд крупнейших своих произведений, концертировал как дирижёр и как пианист, занимался педагогической деятельностью и т. д. Он также возглавил так называемое Нововеймарское общество, созданное в 1854 году и позднее получившее название Веймарской школы. Стремясь сделать Веймар художественным центром европейского уровня, Лист объединил вокруг себя молодых музыкантов, разделявших его музыкальные взгляды и принципы. Сам Лист сформулировал их следующим образом: «Освобождение индивидуального художественного содержания от схематизма было, есть и будет (ru)
|
