| dbo:abstract
|
- Mani Acili Glabrió (en llatí: Manius Acilius C. F. L. N. Glabrio) va ser un magistrat romà. Era tribú de la plebs l'any 201 aC quan es va oposar a un dels cònsols de l'any, Gneu Corneli Lèntul, que demanava la província d'Àfrica que ja s'havia donat a Publi Escipió Africà. L'any següent va ser nomenat comissionat dels ritus sagrats (decemvir sacrorum) al lloc de Marc Aureli Cotta que havia mort. El 196 aC va ser nomenat pretor, va presidir els jocs plebeus i va consagrar diverses estàtues. Després va ser pretor peregrí i va sufocar una revolta d'esclaus a Etrúria que va necessitar la presència d'una legió. El 193 aC va aspirar sense èxit al consolat, però finalment el va obtenir el 191 aC i se li va donar Grècia com a província, però abans d'iniciar les operacions va ser encarregat pel Senat de fer les cerimònies religioses i preparar uns jocs extraordinaris dedicats a Júpiter. El mes de maig va sortir de Brundusium per anar amb les dues legions que ja eren a Grècia i Macedònia. Va desembarcar a amb mil infants i dos mil cavallers i amb poders per aixecar cinc mil homes més a Grècia. Va establir els seus quarters a Larisa i amb la cooperació del seu aliat Filip V de Macedònia va sotmetre el districte entre la muntanya i la muntanya Oeta. Limnaea, , Pharsalus, Pherae, i Scotussa van expulsar a les guarnicions d'Antíoc III el gran i els seus aliats, els athamans; Filip de Megalòpolis, pretendent a la corona de Macedònia, va ser capturat i enviat carregat de cadenes a Roma, i Aminandre rei dels athamans, va ser expulsat del tron. Antíoc alarmat, va reforçar el pas de les Termòpiles i els etolis van ocupar els passos del mont Oeta, però els romans van trencar la seva resistència i van dispersar el seu exèrcit. Beòcia i Eubea es van sotmetre i Làmia i Heraclea (al peu de l'Oeta) foren ocupades i a la darrera ciutat va fer presoner a l'estrateg etoli Damòcrit de Calidó que uns mesos abans amenaçava de portar la guerra al Tíber. Els etolis van proposar una rendició incondicional sota “la fe de Roma”, però Glabrió va exigir que la interpretació d'aquesta fe l'hauria de donar ell, i quan els etolis s'hi van oposar, va rebutjar l'acord i va empresonar als ambaixadors etolis, però després, com que els ambaixadors estaven protegits pel dret, va garantir una treva de deu dies, durant els quals els etolis es van assabentar que Antíoc preparava la continuació de la guerra, i es van concentrar a Naupacte. Glabrió passats els dies va seguir la lluita i va atacar Naupacte. Quan la ciutat ja estava a punt de rendir-se la intervenció del procònsol Tit Quinti Flaminí va permetre que els assetjats enviessin una ambaixada a Roma. Després d'estar al congrés de les ciutats aquees a Aegium, i d'aconseguir que els exiliats d'Elis i Esparta foren cridats, Glabrió va retornar a Fòcida, i va bloquejar Amfissa. Mentre dirigia el setge va arribar el seu successor, Luci Corneli Escipió, i Glabrió li va entregar el comandament. A la seva tornada li va ser concedit un triomf «de Aetoleis et rege Syriae Antiocho» que es va celebrar a la tardor del 190 aC. L'any 189 aC va ser candidat a censor, però els optimats van impedir la seva elecció i el van desacreditar dient que s'havia quedat la meitat del botí de guerra, i el seu propi llegat, Marc Porci Cató, no li va fer costat. Llavors Glabrió es va retirar de la vida pública. (ca)
- Manius Acilius Glabrio war ein römischer Politiker Ende des 3. und Anfang des 2. Jahrhunderts v. Chr. Er gehörte der gens Acilia an und erreichte als erster plebejischer homo novus aus dieser Familie das Konsulat. Als Volkstribun sicherte Glabrio 201 v. Chr. den Fortbestand von Scipios Kommando in Africa. 200 v. Chr. wurde er decemvir sacrorum, 197 v. Chr. Ädil. Als Prätor unterdrückte er 196 v. Chr. eine Sklavenerhebung in Etrurien. 191 v. Chr. nahm er als Konsul am Feldzug gegen den Seleukiden Antiochos III. teil, schlug ihn bei den Thermopylen, bekämpfte den Aitolischen Bund und belagerte Amphissa. Nach seinem Triumphzug im Jahre 190 v. Chr. zog er eine 189 v. Chr. gestellte Bewerbung zum Zensor nach einem von seinen Gegnern angestrengten Prozess zurück. Mit seinem Gesetz lex Acilia de intercalando übertrug Glabrio die Regelung der Schaltjahre den Priestern. Sein gleichnamiger Sohn war ebenfalls römischer Politiker. Als Duumvir weihte er den Tempel der Pietas (der personifizierten Frömmigkeit), den sein Vater in der Schlacht bei den Thermopylen 191 v. Chr. gelobt hatte (vota), und stellte darin ein vergoldetes Standbild seines Vaters auf. (de)
- Manius Acilius Glabrio est un homme politique de la République romaine, vainqueur d'Antiochos III lors de la bataille des Thermopyles. (fr)
- Manio Acilio Glabrión fue un senador romano, miembro de una familia plebeya, nacido en el siglo III a. C. y muerto en el siglo II a. C., cónsul en 191 a. C. y vencedor de Antíoco III Megas en las Termópilas. (es)
- Manius Acilius Glabrio was a Roman general and consul of the Roman Republic in 191 BC. He came from an illustrious plebeian family (gens) whose members held magistracies throughout the Republic and into the Imperial era. (en)
- Manio Acilio Glabrione (in latino: Manius Acilius Glabrio; ... – ...; fl. 201 a.C.-190 a.C.) è stato un politico e generale romano. (it)
- マニウス・アキリウス・グラブリオ（ラテン語: Manius Acilius Glabrio）は、共和政ローマの政務官。ノウス・ホモで、主に東方ギリシアを活躍の場とした。 (ja)
- Manius Acilius Glabrio was een Romeins staatsman en militair uit de 2e eeuw v.Chr. Hij was de vader van Manius Acilius Faustinus. Acilius wordt in 196 v.Chr voor het eerst vermeld toen hij het ambt van praetor bekleedde. Tijdens zijn termijn sloeg hij een slavenopstand in Etrurië neer. In 191 werd hij gekozen als consul. Hij vocht in de oorlog tegen Antiochus de Grote, die hij versloeg in de Slag bij Thermopylae. Antiochus werd daardoor gedwongen Griekenland te verlaten. Daarna vocht Acilius tegen legers van de Aetolische Bond. Hij veroverde de stad Heraclea Trachinia en belegerde Naupactus. Terug in Rome bouwde hij de De Tempel van Pietas. In 189 was hij kandidaat voor de belangrijke functie van censor. Hij werd echter tegenwerkt door een groep patriciërs en de tribunene, die hem er van beschuldigden een deel van de oorlogsbuit van zijn Griekse oorlog in zijn huis verstopt te hebben. Nadat zijn eigen legatus tegen hem getuigde trok hij zich terug uit de verkiezing. Manius Acilius was waarschijnlijk verantwoordelijk voor de Lex Aciliauit 191 v.Chr. Deze wet regelde dat de pontifex maximus voortaan de macht had extra dagen aan de Romeinse kalender toe te voegen, zodat deze weer in lijn met de maankalender kon worden gebracht. (nl)
- Maniusz Acyliusz Glabrion (III/II w. p.n.e.) – rzymski wódz i polityk pochodzenia plebejskiego, związany politycznie z rodziną Korneliuszy Scypionów. Jako pierwszy w rodzie sprawował konsulat w 191 p.n.e., wcześniej był trybunem wojskowym oraz edylem plebejskim. Jako pretor spacyfikował w 196 p.n.e. bunt niewolników w Etrurii. W okresie wojny syryjskiej (192–188) brał udział w bitwie pod Termopilami, w której wojska Antiocha III Wielkiego poniosły klęskę, co spowodowało wycofanie się wojsk Seleukidy do Azji Mniejszej. Za zwycięstwo w Grecji odbył w 190 p.n.e. triumf, jednak rok później jego kariera polityczna uległa załamaniu. Przyczynił się do tego faktu głównie Kato Starszy, który spowodował, iż Glabrion przegrał wybory na urząd cenzora, na co wpłynął fakt oskarżenia niedawnego konsula o malwersacje finansowe podczas kampanii w Grecji. (pl)
- Mânio Acílio Glabrião (em latim: Manius Acilius Glabrio) foi um político da gente da República Romana eleito cônsul em 191 a.C. com Públio Cornélio Cipião Násica. Liderou as forças romanas na vitória sobre o Império Selêucida na Batalha de Termópilas. (pt)
- Ма́ний Аци́лий Глабрио́н (лат. Manius Acilius Glabrio; III—II века до н. э.) — древнеримский государственный деятель и военачальник из плебейского рода Ацилиев, консул 191 года до н. э. Сделал карьеру «нового человека», не имея предков, занимавших магистратуры. Во время претуры в 196 году до н. э. подавил восстание рабов в Этрурии. В качестве консула возглавил римскую армию в Сирийской войне: победил Антиоха III при Фермопилах и заставил Этолийский союз просить о мире. За свои успехи Маний Ацилий был удостоен в 190 году до н. э. триумфа. В 189 году до н. э. он выдвинул свою кандидатуру в цензоры, но был привлечён к суду по обвинению в расхищении военной добычи и отказался от участия в выборах. Одним из главных его обвинителей стал Марк Порций Катон. В историографии Мания Ацилия причисляют к «партии» Публия Корнелия Сципиона Африканского и к тем римским политикам, которые начали противопоставлять свои интересы интересам гражданской общины. Его потомки были частью римской элиты до конца V века н. э. (ru)
- Маній Ацилій Глабріон (лат. Manius Acilius Glabrio) — давньоримський консул, генерал. У 201 р. до н. е. він був народним трибуном під командуванням Сципіона в Африці. У 200 р. до н. е. став decemvir sacrorum - децемвиром для жертвоприношень, а в 197 р. до н. е. - еділом. Як претор придушив повстання рабів в Етрурії у 196 р. до н. е. У 191 р. до н. е. Глабріон став консулом, переміг Антіоха Великого у битві при Фермопілах у і змусив його покинути Грецію. Потім він звернув свою увагу на Етолійський союз, який переконав Антіоха оголосити війну Риму, і тільки заступництво Тіта Квінкция Фламініна врятувало Союз від знищення. У 190 році до н.е. Ацилій вступив в Рим з тріумфом, провіз в процесії величезні трофеї, серед яких було 45 золотих вінків, 3000 фунтів срібла, 113 000 тетрадрахм аттичного вагового стандарту і чверть мільйона кістофорів. У 189 р. до н. е. Глабріон був кандидатом у цензори, але зустрів опір знаті, особливо Катона, яка не бажала допустити до влади вихідця з плебеїв. Трибуни на чолі із Публієм Семпронієм Гракхом звинуватили його у приховуванні частини сирійської здобичі, його легат дав свідчення проти нього і Глабріону довелося зняти свою кандидатуру. Можливо, саме Маній Ацилій Глабріон був автором закону (lex Acilia), який залишав за жерцями право включати або не включати додатковий місць у календарний рік. Його син, Маній Ацилій Глабріон, також був політиком. Як дуумвір, він у 181 р. до н. е. збудував храм богині Pietas, виконавши обітницю свого батька, дану ним під час битви при Фермопілах. В тому ж храмі була встановлена позолочена кінна статуя Глабріона. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Manius Acilius Glabrio est un homme politique de la République romaine, vainqueur d'Antiochos III lors de la bataille des Thermopyles. (fr)
- Manio Acilio Glabrión fue un senador romano, miembro de una familia plebeya, nacido en el siglo III a. C. y muerto en el siglo II a. C., cónsul en 191 a. C. y vencedor de Antíoco III Megas en las Termópilas. (es)
- Manius Acilius Glabrio was a Roman general and consul of the Roman Republic in 191 BC. He came from an illustrious plebeian family (gens) whose members held magistracies throughout the Republic and into the Imperial era. (en)
- Manio Acilio Glabrione (in latino: Manius Acilius Glabrio; ... – ...; fl. 201 a.C.-190 a.C.) è stato un politico e generale romano. (it)
- マニウス・アキリウス・グラブリオ（ラテン語: Manius Acilius Glabrio）は、共和政ローマの政務官。ノウス・ホモで、主に東方ギリシアを活躍の場とした。 (ja)
- Mânio Acílio Glabrião (em latim: Manius Acilius Glabrio) foi um político da gente da República Romana eleito cônsul em 191 a.C. com Públio Cornélio Cipião Násica. Liderou as forças romanas na vitória sobre o Império Selêucida na Batalha de Termópilas. (pt)
- Mani Acili Glabrió (en llatí: Manius Acilius C. F. L. N. Glabrio) va ser un magistrat romà. Era tribú de la plebs l'any 201 aC quan es va oposar a un dels cònsols de l'any, Gneu Corneli Lèntul, que demanava la província d'Àfrica que ja s'havia donat a Publi Escipió Africà. A la seva tornada li va ser concedit un triomf «de Aetoleis et rege Syriae Antiocho» que es va celebrar a la tardor del 190 aC. (ca)
- Manius Acilius Glabrio war ein römischer Politiker Ende des 3. und Anfang des 2. Jahrhunderts v. Chr. Er gehörte der gens Acilia an und erreichte als erster plebejischer homo novus aus dieser Familie das Konsulat. (de)
- Maniusz Acyliusz Glabrion (III/II w. p.n.e.) – rzymski wódz i polityk pochodzenia plebejskiego, związany politycznie z rodziną Korneliuszy Scypionów. Jako pierwszy w rodzie sprawował konsulat w 191 p.n.e., wcześniej był trybunem wojskowym oraz edylem plebejskim. (pl)
- Manius Acilius Glabrio was een Romeins staatsman en militair uit de 2e eeuw v.Chr. Hij was de vader van Manius Acilius Faustinus. Acilius wordt in 196 v.Chr voor het eerst vermeld toen hij het ambt van praetor bekleedde. Tijdens zijn termijn sloeg hij een slavenopstand in Etrurië neer. Manius Acilius was waarschijnlijk verantwoordelijk voor de Lex Aciliauit 191 v.Chr. Deze wet regelde dat de pontifex maximus voortaan de macht had extra dagen aan de Romeinse kalender toe te voegen, zodat deze weer in lijn met de maankalender kon worden gebracht. (nl)
- Маній Ацилій Глабріон (лат. Manius Acilius Glabrio) — давньоримський консул, генерал. У 201 р. до н. е. він був народним трибуном під командуванням Сципіона в Африці. У 200 р. до н. е. став decemvir sacrorum - децемвиром для жертвоприношень, а в 197 р. до н. е. - еділом. Як претор придушив повстання рабів в Етрурії у 196 р. до н. е. Можливо, саме Маній Ацилій Глабріон був автором закону (lex Acilia), який залишав за жерцями право включати або не включати додатковий місць у календарний рік. (uk)
- Ма́ний Аци́лий Глабрио́н (лат. Manius Acilius Glabrio; III—II века до н. э.) — древнеримский государственный деятель и военачальник из плебейского рода Ацилиев, консул 191 года до н. э. Сделал карьеру «нового человека», не имея предков, занимавших магистратуры. Во время претуры в 196 году до н. э. подавил восстание рабов в Этрурии. В качестве консула возглавил римскую армию в Сирийской войне: победил Антиоха III при Фермопилах и заставил Этолийский союз просить о мире. За свои успехи Маний Ацилий был удостоен в 190 году до н. э. триумфа. В 189 году до н. э. он выдвинул свою кандидатуру в цензоры, но был привлечён к суду по обвинению в расхищении военной добычи и отказался от участия в выборах. Одним из главных его обвинителей стал Марк Порций Катон. (ru)
|
