| dbo:abstract
|
- En bisbe-comte, a la historiografia europea, era un feudatari d'extracció eclesiàstica investit del benefici d'un comtat per l'Emperador. Sobretot, el poder regi dels otonians hauria perseguit una política sistemàtica de potenciació dels bisbes a mitjan segle x. El concepte de bisbe-comte ha estat posat en discussió pels historiadors contemporanis: encara quan el bisbe rebia drets sobre territori corresponent al comtat carolingi, es tractava només de l'expansió del poder episcopal ja exercit sobre la ciutat i el bisbe no entrava al quadre de l'ordenament públic. Els bisbes van assumir una gran rellevància durant les dinasties otoniana-saxona i sàlica, que van crear una estreta relació entre el poder temporal personal i institucional de l'emperador i de les diòcesis (però també les abadies) del Sacre Imperi Romanogermànic. En la historiografia alemanya es parla d'un "sistema de l'Església imperial otoniana-sàlica" (Reichskirchensystem). Al Sacre Imperi, l'Església va tenir un paper vital a partir d'Otó el Gran que va ser capaç de tenir veu i vot en l'assignació de totes les eleccions episcopals i abacials, exercint una influència decisiva en l'elecció dels candidats. Ja en l'època dels governants de la dinastia carolíngia havia promogut als alts càrrecs eclesiàstics clergues que havien servit a la i els emperadors romanogermànics procediren decididament augmentant d'acord amb aquest principi. Les diòcesis van ser guiades per persones de confiança de l'emperador, que garantia generosament immunitat i regalies. A canvi d'aquest tractament favorable als bisbes, que a partir del segle xi eren cada vegada més prínceps de l'imperi, van prestar el considerat "servitium regis". Incloïa el deure de donar cabuda a la cort imperial, de posar a disposició contingents militars per a l'exèrcit del sobirà i d'altres serveis de naturalesa diplomàtica i administrativa. D'aquesta manera les propietats de l'Església eren equivalents a les imperials i sovint millor gestionades que aquestes darreres. Des del punt de vista del sistema feudal aquesta pràctica tenia un avantatge decisiu: mentre que els vassalls jeien tractant de convertir el seu feu en una propietat heretable, bisbes i abats no tenien aquest problema i a la seva mort el feu tornava de nou al senyor feudal, que podria tornar-lo a assignar a un vassall fidel. En aquest sentit, els otonians no va inventar res de nou, ja que aquesta pràctica es remunta a l'època de Carlemany i també va estar present en altres regnes europeus. Ni tan sols es pot establir un moment específic a què aquesta pràctica es convertí en una forma conscient pràctica. Va ser, però, un sistema en què dos es trobaven a les zones de conflicte d'autoritat de l'emperador i el Papa. Amb la reforma de Cluny va créixer resistència a la "temporalització" de càrrecs eclesiàstics i va donar lloc a la posterior lluita de les Investidures. Va acabar amb el Concordat de Worms, que no abolir aquest sistema, però va reduir significativament la influència del sobirà. No obstant això, en el Sacre Imperi Romà, la pràctica de l'associació dels drets feudals i territorials al càrrec de bisbe va continuar fins a la seva dissolució el 1806. Fins i tot a Itàlia, molts bisbes han exercit poders senyorials amb el títol de Comte. En el cas de el propi bisbe-comte va ser sobirà fins a 1768. (ca)
- Der in der historischen Forschung umstrittene Begriff des ottonisch-salischen Reichskirchensystems bezeichnet eine Entwicklungsphase der Reichskirche zur Zeit der Ottonen und Salier, um die enge institutionelle und personelle Verbindung der weltlichen Macht des Königtums (lateinisch regnum) der Ottonen und Salier und der Bistümer und Reichsklöster (sacerdotium) im Heiligen Römischen Reich auf der Grundlage des Eigenkirchenwesens zu beleuchten. (de)
- The imperial church system (German: Reichskirchensystem, Dutch: rijkskerkenstelsel) was a governance policy by the early Holy Roman emperors and other medieval European rulers to entrust the secular governance of the state to as many celibate members of the clergy (especially bishops and abbots) of the Catholic Church as possible instead of to the non-celibate laity. Rulers did this because celibate clergymen could not produce legitimate heirs who could claim their inheritance at death, and thus not establish regional dynasties that could threaten the power of the ruling family. Upon their deaths, the areas governed by celibate clerics automatically reverted to the ruler, who could then appoint their own new confidants to the position and thus retain control of all parts of the realm. A bishop thus bestowed with temporal (secular) power of a prince, on top of his spiritual (religious) power as a bishop, was known as a prince-bishop, and his domain as a prince-bishopric (German: Fürstbistum, Stift or Hochstift; Dutch: prinsbisdom or sticht). Although the phenomenon is most often associated with the Ottonian emperors (and is therefore sometimes also called the Ottonian system), since Otto I introduced the system in the Holy Roman Empire in the 10th century, the practice of appointing celibate Catholic clerics in worldly governing positions had already existed during the Merovingian and Carolingian Empire, and in Ottonian times also occurred in France and England, albeit at a smaller scale. The system worked as long as the emperors and kings could control the appointment of the bishops. The Ottonians even managed to control the bishops of Rome, who were in the process of achieving papal primacy inside Western Christendom. The popes, objecting to Imperial control in the church, called on the bishops to oppose the emperor, managed to strengthen their position in the 11th and 12th century during the investiture controversy, and seized indirect control of the appointment of bishops in the Holy Roman Empire with the 1122 Concordat of Worms. Initially, a system was introduced where local cathedral chapters elected the new bishop, and their choice had to be confirmed by the metropolitan bishop. In the 14th century, the Holy See began to reserve the appointment of certain bishops to itself, after which the popes gradually laid claim to the exclusive right to appoint all bishops everywhere. This enabled them to appoint their confidants, thus nullifying the emperors' advantages and thus interest in maintaining and enlarging the Imperial church system. Although some prince-bishoprics continued to exist until the French Revolution or even the German mediatisation (1803), they gradually declined in number and power in subsequent centuries. (en)
- Le Reichskirchensystem ou système d'Église d'Empire désigne une structure créée par les Ottoniens et Saliens dans l'Allemagne du haut Moyen Âge consistant à installer des évêques dans toute la Germanie afin qu'ils jouent un rôle dans la gestion du royaume. L'Église dans cette perspective consolide le pouvoir impérial. Pour certains historiens, le Reichskirchensystem est le produit d'une volonté de créer une Églised'empire spécifique et bien contrôlée. D'autres font valoir au contraire que le contrôle de cette Église n'est pas si complet qu'il y paraît . (fr)
- 帝国教会政策（ていこくきょうかいせいさく、英語: Imperial Church System、ドイツ語: Reichskirchensystem、オランダ語: Rijkskerkenstelsel）は、初期の神聖ローマ皇帝や他の中世ヨーロッパの統治者による、国家の世俗的な統治を、非独身の信徒ではなくカトリック教会の聖職者（特に司教や修道院長）のできるだけ多くの独身の信徒に委ねるための統治政策である。独身の聖職者は、死の際に相続を主張できる正当な相続人を作るができず、したがって、支配する王家の力を脅かす可能性のある地域の王朝を確立することができなかったため、統治者はこの政策を行った。彼らが死ぬと、独身の聖職者によって統治されていた地域は自動的に統治者に戻り、統治者は彼ら自身の新しい身内をその地位に任命することができ、したがって領域のすべての部分の支配を維持することができた。このように、司教としての彼の精神的（宗教的）力に加えて、君主の一時的（世俗的）力を授けられた司教は、（英語: Prince-Bishop、ドイツ語: Fürstbistum、Stift、Hochstift、オランダ語: prinsbisdom、sticht）として知られ、彼の領域は君主司教領として知られていた。 (ja)
- Il concetto di vescovo-conte indica, nella storiografia tradizionale, un feudatario ecclesiastico investito del beneficio di un comitato dall'imperatore. Soprattutto il potere regio degli Ottoni avrebbe perseguito una politica sistematica di potenziamento dei vescovi dalla metà del X secolo. Il concetto di vescovo-conte è stato messo in crisi dagli storici contemporanei: anche quando il vescovo riceveva diritti su territori corrispondenti al vecchio comitato carolingio si trattava solo dell'espansione di un diritto negativo (districtus) che il potere vescovile già esercitava sulla città. Tale concessione non comportava la sostituzione del potere comitale con quello episcopale: in molti casi i conti continuarono a esistere, anche se a partire dall'XI secolo cominciarono a reinterpretare il loro potere - di origine pubblica - sempre più in chiave dinastica e signorile. (it)
- In een rijkskerkenstelsel (Duits: Reichskirchensystem) vertrouwde een middeleeuwse Europese vorst zo veel mogelijk land en bestuurszaken toe aan door hem benoemde rooms-katholieke bisschoppen en abten in de plaats van aan leken. Dit deed de vorst omdat katholieke geestelijken celibatair dienden te leven en daarom geen wettelijke erfgenamen konden verwekken die hun leengoed konden overnemen bij hun dood. Het gebied dat zij bestuurden zou daarom automatisch weer in handen van de vorst komen, die dan zelf weer een vertrouweling op die positie kon benoemen. Anderzijds kon de vorst zo ook invloed uitoefenen op de Kerk. Dergelijke bisschoppen die hierdoor ook een vorstelijke functie kregen noemde men prins-bisschoppen vanwege zowel de geestelijke als wereldlijke toebedeelde macht. Hoewel het verschijnsel vooral bekend is van de Ottoonse keizers, met name keizer Otto I de Grote die het stelsel in de 10e eeuw introduceerde in het Heilige Roomse Rijk (en derhalve ook wel het Ottoonse stelsel wordt genoemd), kwam deze praktijk van het benoemen van katholieke geestelijken in wereldlijke bestuursfuncties ook al voor onder de Karolingen en ten tijde van de Ottonen ook in Frankrijk en Engeland. Tegenover dit stelsel kan men de adelskerk plaatsen aan het einde van de vroege middeleeuwen. Door het rijkskerkenstelsel konden de eerste vrijheden of steden ontstaan. Dit stelsel vormde een van de aanleidingen tot de Investituurstrijd. Met het concordaat van Worms, dat in 1122 de investituurstrijd beëindigde, kreeg de Kerk weer toenemende invloed op de bisschopsbenoemingen, en daardoor ook op de politiek, omdat sommige bisschoppen tevens rijksvorsten waren. Het systeem van het rijkskerkenstelsel leidde op lange termijn tot de stichting van een vrijheid of stad in het gebied van de prins-bisschop. De oorzaak hiervan lag in het misbruik van het voogdijschap. De prins-bisschoppen waren immers verplicht een lekenvoogd aan te stellen voor de rechtspraak en voor hun veiligheid. De clerus mocht geen wapens dragen. Deze voogden over kerkelijke gronden trachtten hun macht uit te breiden door in de kerkelijke voogdijgebieden zogenoemde vrijheden of steden te stichten om de bewoners ervan voor zich te winnen en los te wrikken van de eigenaars. (nl)
|
| rdfs:comment
|
- Der in der historischen Forschung umstrittene Begriff des ottonisch-salischen Reichskirchensystems bezeichnet eine Entwicklungsphase der Reichskirche zur Zeit der Ottonen und Salier, um die enge institutionelle und personelle Verbindung der weltlichen Macht des Königtums (lateinisch regnum) der Ottonen und Salier und der Bistümer und Reichsklöster (sacerdotium) im Heiligen Römischen Reich auf der Grundlage des Eigenkirchenwesens zu beleuchten. (de)
- Le Reichskirchensystem ou système d'Église d'Empire désigne une structure créée par les Ottoniens et Saliens dans l'Allemagne du haut Moyen Âge consistant à installer des évêques dans toute la Germanie afin qu'ils jouent un rôle dans la gestion du royaume. L'Église dans cette perspective consolide le pouvoir impérial. Pour certains historiens, le Reichskirchensystem est le produit d'une volonté de créer une Églised'empire spécifique et bien contrôlée. D'autres font valoir au contraire que le contrôle de cette Église n'est pas si complet qu'il y paraît . (fr)
- 帝国教会政策（ていこくきょうかいせいさく、英語: Imperial Church System、ドイツ語: Reichskirchensystem、オランダ語: Rijkskerkenstelsel）は、初期の神聖ローマ皇帝や他の中世ヨーロッパの統治者による、国家の世俗的な統治を、非独身の信徒ではなくカトリック教会の聖職者（特に司教や修道院長）のできるだけ多くの独身の信徒に委ねるための統治政策である。独身の聖職者は、死の際に相続を主張できる正当な相続人を作るができず、したがって、支配する王家の力を脅かす可能性のある地域の王朝を確立することができなかったため、統治者はこの政策を行った。彼らが死ぬと、独身の聖職者によって統治されていた地域は自動的に統治者に戻り、統治者は彼ら自身の新しい身内をその地位に任命することができ、したがって領域のすべての部分の支配を維持することができた。このように、司教としての彼の精神的（宗教的）力に加えて、君主の一時的（世俗的）力を授けられた司教は、（英語: Prince-Bishop、ドイツ語: Fürstbistum、Stift、Hochstift、オランダ語: prinsbisdom、sticht）として知られ、彼の領域は君主司教領として知られていた。 (ja)
- En bisbe-comte, a la historiografia europea, era un feudatari d'extracció eclesiàstica investit del benefici d'un comtat per l'Emperador. Sobretot, el poder regi dels otonians hauria perseguit una política sistemàtica de potenciació dels bisbes a mitjan segle x. El concepte de bisbe-comte ha estat posat en discussió pels historiadors contemporanis: encara quan el bisbe rebia drets sobre territori corresponent al comtat carolingi, es tractava només de l'expansió del poder episcopal ja exercit sobre la ciutat i el bisbe no entrava al quadre de l'ordenament públic. (ca)
- The imperial church system (German: Reichskirchensystem, Dutch: rijkskerkenstelsel) was a governance policy by the early Holy Roman emperors and other medieval European rulers to entrust the secular governance of the state to as many celibate members of the clergy (especially bishops and abbots) of the Catholic Church as possible instead of to the non-celibate laity. Rulers did this because celibate clergymen could not produce legitimate heirs who could claim their inheritance at death, and thus not establish regional dynasties that could threaten the power of the ruling family. Upon their deaths, the areas governed by celibate clerics automatically reverted to the ruler, who could then appoint their own new confidants to the position and thus retain control of all parts of the realm. A bi (en)
- Il concetto di vescovo-conte indica, nella storiografia tradizionale, un feudatario ecclesiastico investito del beneficio di un comitato dall'imperatore. Soprattutto il potere regio degli Ottoni avrebbe perseguito una politica sistematica di potenziamento dei vescovi dalla metà del X secolo. Il concetto di vescovo-conte è stato messo in crisi dagli storici contemporanei: anche quando il vescovo riceveva diritti su territori corrispondenti al vecchio comitato carolingio si trattava solo dell'espansione di un diritto negativo (districtus) che il potere vescovile già esercitava sulla città. Tale concessione non comportava la sostituzione del potere comitale con quello episcopale: in molti casi i conti continuarono a esistere, anche se a partire dall'XI secolo cominciarono a reinterpretare il (it)
- In een rijkskerkenstelsel (Duits: Reichskirchensystem) vertrouwde een middeleeuwse Europese vorst zo veel mogelijk land en bestuurszaken toe aan door hem benoemde rooms-katholieke bisschoppen en abten in de plaats van aan leken. Dit deed de vorst omdat katholieke geestelijken celibatair dienden te leven en daarom geen wettelijke erfgenamen konden verwekken die hun leengoed konden overnemen bij hun dood. Het gebied dat zij bestuurden zou daarom automatisch weer in handen van de vorst komen, die dan zelf weer een vertrouweling op die positie kon benoemen. Anderzijds kon de vorst zo ook invloed uitoefenen op de Kerk. Dergelijke bisschoppen die hierdoor ook een vorstelijke functie kregen noemde men prins-bisschoppen vanwege zowel de geestelijke als wereldlijke toebedeelde macht. (nl)
|
