| dbo:abstract
|
- Els Germans Hospitalers de Sant Antoni o Canonges Regulars de Sant Agustí de l'Orde de Sant Antoni Abat (en llatí Canonici Regulares Sancti Agustini Ordinis Sancti Antonii Abbatis) era un orde de canonges regulars, de tipus monàstic i militar, dedicat a l'assistència hospitalària i la cura dels malalts d'ergotisme, malaltia molt freqüent a l'Edat mitjana i coneguda amb el nom de foc de Sant Antoni. Fundat el 1095 al sud de França, també va ser conegut com a Orde de Sant Antoni o, simplement, Antonians. La congregació va ser unida canònicament a l'Orde de Malta en 1777 per Pius VI, moment en què va desaparèixer com a orde independent. Va ser suprimida o extinta a Espanya en 1791 i al Sacre Imperi Romanogermànic en 1803. (ca)
- Der Antoniter-Orden (Canonici Regulares Sancti Antonii, Ordenskürzel: CRSAnt; auch Antoniusorden, Antonier, Antoniterorden oder Antonianer) war ein christlicher Hospitalorden. (de)
- Los Hermanos Hospitalarios de San Antonio (en latín Canonici Regulares Sancti Agustini Ordinis Sancti Antonii Abbatis, Canónigos Regulares (de San Agustín) de la Orden de San Antonio Abad o CRSAnt), también conocidos como Orden de San Antonio o Antonianos, fueron una congregación católica fundada hacia 1095, con el propósito de cuidar de aquellos que sufrían la enfermedad del ergotismo, muy común por entonces y llamada fuego de San Antón. La congregación fue canónicamente unida a la Orden de Malta en 1777 por el papa Pío VI. En España fue extinguida por un breve pontificio del mismo papa Pío VI, publicado en 1791. Perdió sus últimos monasterios durante la Revolución francesa (1789) y el periodo de Mediatización y Secularización del Sacro Imperio Romano Germánico de 1803. Los miembros de la orden antoniana usaron un hábito negro con la letra griega tau de color azul en el pecho. Dicha letra es la decimonovena del alfabeto griego y constituye lo que se llama la cruz de tau o cruz de San Antón. (es)
- The Hospital Brothers of Saint Anthony, Order of Saint Anthony or Canons Regular of Saint Anthony of Vienne (Canonici Regulares Sancti Antonii, or CRSAnt), also Antonines or Antonites, were a Roman Catholic congregation founded in c. 1095, with the purpose of caring for those suffering from the common medieval disease of Saint Anthony's fire. The mother abbey was the abbey of Saint-Antoine-l'Abbaye. (en)
- L'Ordre hospitalier de Saint-Antoine ou Antonins regroupe les frères de l'ordre religieux hospitalier des chanoines réguliers de Saint-Antoine-en-Viennois qui de 1095 à 1776 se consacrèrent aux soins des victimes d’un mal mystérieux nommé « mal des ardents » ou « feu de Saint Antoine » ou « ignis sacer » (feu sacré). Ce fut une association d'hommes et de femmes, engagés dans le soin bénévole aux malades, financés par des quêtes, opérant dans des commanderies réparties dans toute l’Europe et même au-delà, qui pourrait évoquer par ces caractères l’ancêtre des ONG médicales humanitaires actuelles, mais dont l’action s’inscrivait dans le contexte des croyances religieuses du Moyen Âge qui voulaient que les épidémies soient envoyées par Dieu et que la guérison passe par la vénération de reliques de saint Antoine. Une communauté laïque charitable, d’hommes et de femmes, fut d’abord fondée autour d’une relique de saint Antoine, rapportée de Constantinople, qui attirait les pèlerins en grand nombre en raison de sa réputation de guérir du mal des ardents. Des moines Bénédictins furent envoyés dans le petit village du Dauphiné qui accueillait les reliques pour en prendre soin et assurer le service religieux, alors qu’une Fraternité hospitalière laïque d’hommes et de femmes était fondée pour assurer les soins aux malades. Rapidement leur efficience fut reconnue, et en moins d’un siècle, des hôpitaux leur furent confiés en France mais aussi en Italie, dans les Flandres, en Espagne et en Allemagne. Les frères hospitaliers de Saint Antoine vivaient très mal la tutelle des moines Bénédictins, et pour éviter les affrontements, en 1247, le pape Innocent IV érigea la communauté charitable en ordre religieux placé sous la règle de saint Augustin. Puis une évolution de leur statut sur initiative pontificale, en 1297, en faisait un ordre canonial. L’Ordre des Antonins adopta une organisation extrêmement hiérarchisée en commanderies, inspirée des Ordres militaires, ce qui lui permit un développement rapide. Au XVe siècle, l’Ordre comptait plus de 200 commanderies et plus de 370 hôpitaux dans toute l’Europe. Les soins consistaient à fournir d'abord aux malades une nourriture à base de viande, de vin, de pain de bonne qualité, et aussi à appliquer des baumes aux propriétés anti-inflammatoires. Les membres gangrénés noircissaient puis tombaient d’eux-mêmes. Les Antonins se firent une réputation d’excellents médecins si bien que les papes les attachèrent à leur service. Au XVIe siècle, l’observation attentive permet de comprendre que la cause du mal des ardents vient de la consommation de pain contaminé par l'ergot du seigle, dont les alcaloïdes provoquent gangrène, convulsions et hallucinations. L’adoption par les hospitaliers de Saint-Antoine de la règle de saint Augustin, en 1247, puis leur transformation en un ordre de chanoines réguliers en 1297 ont été, à côté de leur compétence reconnue dans le domaine médical et chirurgical, des atouts essentiels de leur réussite, en leur permettant d’assumer pleinement leur vocation première de soigner les malades, tout en s’affirmant aux yeux du monde comme une institution d’Église prestigieuse. (fr)
- I canonici regolari di Sant'Antonio di Vienne erano un ordine ospedaliero e monastico-militare medievale. I membri di questo ordine, chiamati anche cavalieri del fuoco sacro (la malattia oggi detta ergotismo o "fuoco di Sant'Antonio"), si dedicavano alle cure degli ammalati di ergotismo che cercavano grazia e conforto presso i santuari di Sant'Antonio abate. Venivano anche chiamati i cavalieri del tau, per la loro divisa che era formata da una veste e da un manto neri, con una croce di soli tre bracci di colore azzurro, cucita sopra il cuore. (it)
- De Orde van Sint-Antonius (Latijn: Canonici Regulares Sancti Antonii, afkorting CRSAnt), ook wel antonieten, antonieters of antonianen, was oorspronkelijk een lekenbroederschap, die in 1095 in de Dauphiné (Zuid-Frankrijk) werd gesticht. Later werd het een ridderlijke orde, een kloosterorde van reguliere kanunniken. (nl)
- Antonianie, Zakon szpitalny św. Antoniego, (określani również jako antonici) – zakon szpitalny założony w 1095 i zlikwidowany w 1803, żyjącego według reguły św. Augustyna. Nazwa wywodzi się od św. Antoniego Pustelnika. Zakon został założony przez francuskiego rycerza Gaston of Valloire z wdzięczności za uzdrowienie syna z ergotyzmu, zwanego ogniem św. Antoniego, w celu opieki nad osobami cierpiących na tę chorobę. Pierwotnie było to świeckie stowarzyszenie przy szpitalu St-Didier-de-la-Mothe. W 1095 zatwierdził je papież Urban II. Od 1217 jego członkowie składali trzy śluby zakonne, od 1297 żyli według reguły św. Augustyna. W okresie świetności posiadali w Europie 369 szpitali. Zakonem kierował wielki mistrz lub opat generalny klasztoru St.-Didier, a poszczególnymi domami komturowie. Co trzy lata zbierała się kapituła generalna. W 1502 cesarz Maksymilian I nadał im herb przedstawiający czarnego cesarskiego orła z krzyżem św. Antoniego. Zakon był reformowany w 1616 i 1630. W 1777 został połączony z zakonem maltańskim. W 1803 zakon antonianów zsekularyzowano. Do Polski antonianów sprowadził biskup wrocławski Henryk z Wierzbna, który nadał im pomiędzy 1313 a 1314 dwa przywileje. Zakonnicy prowadzili szpital w Brzegu. W 1494 po pożarze miasta zrezygnowali z dalszej działalności. Zakupiono wówczas dom, w którym zakonnicy mieszkali aż do swej śmierci w pierwszej ćwierci XVI w. W latach 1343-1346 usiłowali przejąć patronat nad farą w Środzie Śląskiej, ale wskutek objęcia jej rezerwacją papieską nie odnieśli sukcesu. W latach 1507-1519 przebywali przy kaplicy szpitalnej św. Anny we Fromborku. Z zakonem antonianów związany jest słynny Ołtarz z Isenheim Matthiasa Grünewalda. Dawny kościół antonitów w Kolonii (obecnie ewangelicki) należy do bardziej popularnych świątyń w tym mieście. (pl)
- Antoniterorden, eller Antoniusorden, hade sitt ursprung i ett brödraskap som grundades omkring 1095 i La-Motte-Saint-Didier i Frankrike av adelsmannen Gaston of Valloire från Dauphiné och hans son, och var inriktat på sjukvård. De hade Antonius av Egypten som skyddshelgon. Syftet var att ägna sig åt vård av dem som drabbats av så kallad antoniuseld som uppkommit genom förgiftning av mjöldryga. (sv)
- Госпитальное братство святого Антония (фр. L'ordre hospitalier de Saint-Antoine), также антониты или антонианцы (Antonins), — религиозное братство, католический орден типа «» регулярных каноников во Франции, в Сент-Антуан-л’Аббеи для ухода за больными и защиты паломников, существовавший в 1089—1803 годы. Ещё в XVIII веке орден включал в себя много монастырей, особенно во Франции, но в 1774 году слился с мальтийцами. Одежда антонитов (антонианцев) была чёрной с тау-крестом из синей лазури (геральдической «финифти») на груди. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Der Antoniter-Orden (Canonici Regulares Sancti Antonii, Ordenskürzel: CRSAnt; auch Antoniusorden, Antonier, Antoniterorden oder Antonianer) war ein christlicher Hospitalorden. (de)
- The Hospital Brothers of Saint Anthony, Order of Saint Anthony or Canons Regular of Saint Anthony of Vienne (Canonici Regulares Sancti Antonii, or CRSAnt), also Antonines or Antonites, were a Roman Catholic congregation founded in c. 1095, with the purpose of caring for those suffering from the common medieval disease of Saint Anthony's fire. The mother abbey was the abbey of Saint-Antoine-l'Abbaye. (en)
- I canonici regolari di Sant'Antonio di Vienne erano un ordine ospedaliero e monastico-militare medievale. I membri di questo ordine, chiamati anche cavalieri del fuoco sacro (la malattia oggi detta ergotismo o "fuoco di Sant'Antonio"), si dedicavano alle cure degli ammalati di ergotismo che cercavano grazia e conforto presso i santuari di Sant'Antonio abate. Venivano anche chiamati i cavalieri del tau, per la loro divisa che era formata da una veste e da un manto neri, con una croce di soli tre bracci di colore azzurro, cucita sopra il cuore. (it)
- De Orde van Sint-Antonius (Latijn: Canonici Regulares Sancti Antonii, afkorting CRSAnt), ook wel antonieten, antonieters of antonianen, was oorspronkelijk een lekenbroederschap, die in 1095 in de Dauphiné (Zuid-Frankrijk) werd gesticht. Later werd het een ridderlijke orde, een kloosterorde van reguliere kanunniken. (nl)
- Antoniterorden, eller Antoniusorden, hade sitt ursprung i ett brödraskap som grundades omkring 1095 i La-Motte-Saint-Didier i Frankrike av adelsmannen Gaston of Valloire från Dauphiné och hans son, och var inriktat på sjukvård. De hade Antonius av Egypten som skyddshelgon. Syftet var att ägna sig åt vård av dem som drabbats av så kallad antoniuseld som uppkommit genom förgiftning av mjöldryga. (sv)
- Госпитальное братство святого Антония (фр. L'ordre hospitalier de Saint-Antoine), также антониты или антонианцы (Antonins), — религиозное братство, католический орден типа «» регулярных каноников во Франции, в Сент-Антуан-л’Аббеи для ухода за больными и защиты паломников, существовавший в 1089—1803 годы. Ещё в XVIII веке орден включал в себя много монастырей, особенно во Франции, но в 1774 году слился с мальтийцами. Одежда антонитов (антонианцев) была чёрной с тау-крестом из синей лазури (геральдической «финифти») на груди. (ru)
- Els Germans Hospitalers de Sant Antoni o Canonges Regulars de Sant Agustí de l'Orde de Sant Antoni Abat (en llatí Canonici Regulares Sancti Agustini Ordinis Sancti Antonii Abbatis) era un orde de canonges regulars, de tipus monàstic i militar, dedicat a l'assistència hospitalària i la cura dels malalts d'ergotisme, malaltia molt freqüent a l'Edat mitjana i coneguda amb el nom de foc de Sant Antoni. Fundat el 1095 al sud de França, també va ser conegut com a Orde de Sant Antoni o, simplement, Antonians. (ca)
- Los Hermanos Hospitalarios de San Antonio (en latín Canonici Regulares Sancti Agustini Ordinis Sancti Antonii Abbatis, Canónigos Regulares (de San Agustín) de la Orden de San Antonio Abad o CRSAnt), también conocidos como Orden de San Antonio o Antonianos, fueron una congregación católica fundada hacia 1095, con el propósito de cuidar de aquellos que sufrían la enfermedad del ergotismo, muy común por entonces y llamada fuego de San Antón. (es)
- L'Ordre hospitalier de Saint-Antoine ou Antonins regroupe les frères de l'ordre religieux hospitalier des chanoines réguliers de Saint-Antoine-en-Viennois qui de 1095 à 1776 se consacrèrent aux soins des victimes d’un mal mystérieux nommé « mal des ardents » ou « feu de Saint Antoine » ou « ignis sacer » (feu sacré). Ce fut une association d'hommes et de femmes, engagés dans le soin bénévole aux malades, financés par des quêtes, opérant dans des commanderies réparties dans toute l’Europe et même au-delà, qui pourrait évoquer par ces caractères l’ancêtre des ONG médicales humanitaires actuelles, mais dont l’action s’inscrivait dans le contexte des croyances religieuses du Moyen Âge qui voulaient que les épidémies soient envoyées par Dieu et que la guérison passe par la vénération de relique (fr)
- Antonianie, Zakon szpitalny św. Antoniego, (określani również jako antonici) – zakon szpitalny założony w 1095 i zlikwidowany w 1803, żyjącego według reguły św. Augustyna. Nazwa wywodzi się od św. Antoniego Pustelnika. Zakon został założony przez francuskiego rycerza Gaston of Valloire z wdzięczności za uzdrowienie syna z ergotyzmu, zwanego ogniem św. Antoniego, w celu opieki nad osobami cierpiących na tę chorobę. Zakon był reformowany w 1616 i 1630. W 1777 został połączony z zakonem maltańskim. W 1803 zakon antonianów zsekularyzowano. (pl)
|
