| dbo:abstract
|
- The term "Great Church" (Latin: ecclesia magna) is used in the historiography of early Christianity to mean the period of about 180 to 313, between that of primitive Christianity and that of the legalization of the Christian religion in the Roman Empire, corresponding closely to what is called the Ante-Nicene Period. "It has rightly been called the period of the Great Church, in view of its numerical growth, its constitutional development and its intense theological activity." It has been defined also as meaning "the Church as defended by such as Ignatius of Antioch, Irenaeus of Lyons, Cyprian of Carthage, and Origen of Alexandria and characterized as possessing a single teaching and communion over and against the division of the sects, e.g., gnosticism, and the heresies". By the beginning of the fourth century, the Great Church or, as it was also called, the catholic (i.e., universal) Church, already formed about 15% of the population of the Roman Empire and was ready, both numerically and structurally, for its role as the church of the empire, becoming the state church of the Roman Empire in 380. However, it would be wrong "to over-emphasize the new externals of the Church at the expense of historical continuity". It was still the same Church. Roger F. Olson says: "According to the Roman Catholic account of the history of Christian theology, the Great Church catholic and orthodox lived on from the apostles to today in the West and all bishops that remained in fellowship with the bishop of Rome have constituted its hierarchy"; or, as the Catholic Church itself has expressed it, "This Church constituted and organized in the world as a society, subsists in the Catholic Church, which is governed by the successor of Peter and by the Bishops in communion with him, although many elements of sanctification and of truth are found outside of its visible structure." The unbroken continuity of the Great Church is affirmed also by the Eastern Orthodox Church: "Orthodoxy regards the Great Church in antiquity (for most of the first millennium) as comprising, on one side, the Eastern Orthodox world (the Byzantine patriarchates presided over by the hierarch of the Church of Constantinople together with the Slavic Orthodox churches); and, on the other side, the Western Catholic Church, presided over by the hierarch of the Church of Rome." (en)
- La Grande Église désigne, dans l'historiographie contemporaine du christianisme ancien et suivant une expression de Celse, le courant du christianisme qui se réclame de la tradition apostolique, dont les évêques sont considérés comme les continuateurs, et qui constitue progressivement le courant majoritaire lors de la structuration du christianisme qui se dessine aux débuts du IIIe siècle. Ce courant, qui se caractérise par la communauté de foi avec un corpus de référence, s'impose avec le symbole de Nicée, se qualifie d'« orthodoxe » et tend dès lors à qualifier d'« hérésies » toutes les doctrines concurrentes. Son héritage est revendiqué par les principales confessions chrétiennes actuelles. (fr)
- Gereja Raya (bahasa Latin: Ecclesia Magna) adalah istilah yang digunakan di dalam historiografi Kristen perdana sebagai sebutan bagi Gereja pada kurun waktu tahun 180 sampai tahun 313, yakni jangka waktu antara agama Kristen purba sampai dengan legalisasi agama Kristen di Kekaisaran Romawi, kurang lebih sama dengan kurun waktu yang sekarang disebut . "Tidak salah jika zaman itu disebut zaman Gereja Raya, menilik angka pertumbuhan Gereja, perkembangan konstitusionalnya, dan aktivitas teologisnya yang intens." Gereja Raya juga didefinisikan sebagai "Gereja yang dibela tokoh-tokoh seperti Ignasius dari Antiokhia, Ireneus dari Lyons, Siprianus dari Kartago, dan Origenes dari Aleksandria, serta disifatkan sebagai Gereja yang menganut satu ajaran tunggal dan memelihara persatuan segenap anggotanya sekaligus menentang perpecahan sempalan-sempalan, misalnya gnostisisme, dan bidat-bidat". Pada permulaan abad ke-4, Gereja Raya, yang sekarang ini diistilahkan pula sebagai Gereja katolik (semesta) atau Gereja yang am, sudah mencakup 15% populasi Kekaisaran Romawi, dan sudah siap dari segi jumlah maupun struktur untuk menjalani peran selaku Gereja negara, sampai akhirnya resmi menjadi Gereja Negara Kekaisaran Romawi pada tahun 380. Meskipun demikian, kiranya keliru untuk "terlampau menonjolkan tampilan-tampilan lahiriah baru dari Gereja sehingga menyepelekan kesinambungan historisnya". Gereja dengan tampilan-tampilan lahiriah baru tersebut masih Gereja yang sama dengan Gereja Purba. Roger F. Olson mengemukakan bahwa "menurut catatan sejarah teologi Kristen yang disusun Gereja Katolik, Gereja Raya yang bersifat katolik sekaligus ortodoks bertahan hidup di belahan Dunia Barat dari zaman para rasul sampai sekarang ini, dan semua uskup yang masih bersatu dengan Uskup Roma merupakan hierarkinya", atau seperti yang dikemukakan sendiri oleh Gereja Katolik, "Gereja ini, yang dibentuk dan ditata di dunia sebagai sebuah paguyuban, berada di dalam Gereja Katolik, yang dipimpin pengganti Petrus bersama uskup-uskup yang bersatu dengannya, sekalipun ada banyak unsur pengudusan dan kebenaran yang dapat ditemukan di luar struktur lahiriahnya." Kesinambungan Gereja Raya yang tanpa jeda juga dibenarkan Gereja Ortodoks Timur. "Gereja Ortodoks berpandangan bahwa Gereja Raya pada Abad Kuno (hampir sepanjang milenium pertama) terdiri atas jagat Ortodoks Timur (kebatrikan-kebatrikan Bizantin yang dikepalai Imam Besar Gereja Konstantinopel beserta Gereja-Gereja Ortodoks Slavi) di satu sisi, dan Gereja Katolik Barat yang dipimpin Imam Besar Gereja Roma di sisi lain." (in)
- Термін "Велика Церква" (лат. ecclesia magna) використовується в історіографії раннього християнства для позначення періоду приблизно від 180 до 313 р. між періодом первісного християнства та періодом легалізації християнської релігії в Римській імперії, що відповідає тому, що називається Анте-Нікейським періодом. "Його справедливо називали періодом Великої Церкви з огляду на її чисельний ріст, конституційний розвиток та інтенсивну богословську діяльність". Це також було визначено як "Церква, яку захищають такі, як Ігнатій Антіохійський, Іріней Ліонський, Кіпріан Карфагенський та Оріген Олександрійський, і характеризується як володіння єдиним вченням і спілкуванням над і проти поділу сект, напр., гностицизм та єресі". На початку четвертого століття Велика Церква, або, як її ще називали, Вселенська (католична) Церква вже складала близько 15% населення Римської імперії і була готова як чисельно, так і структурно за роль церкви імперії, яка стала державною церквою Римської імперії в 380 р. Однак було б неправильно "надмірно підкреслювати нові зовнішні сторони Церкви за рахунок історичної спадкоємності". Це була все та ж Церква. Роджер Ф. Олсон говорить: "Згідно з римо-католицьким викладом історії християнського богослов'я, Велика Церква католицька і православна жила від Апостолів до сьогодні на Заході, і всі єпископи, які залишились у спілкуванні з єпископом Риму її ієрархія "; або, як це висловила сама Католицька Церква, "Ця Церква, сформована та організована у світі як суспільство, існує в Католицькій Церкві, якою керує наступник Петра та єпископи у спілкуванні з ним, хоча багато елементів освячення та істини знаходяться поза її видимою структурою ". Безперервність наступності Великої Церкви підтверджується і Східною Православною Церквою: "Православ'я розглядає Велику Церкву в давнину (протягом більшої частини першого тисячоліття) як що включає, з одного боку, східний православний світ (візантійські патріархати, очолювані ієрарх Константинопольської церкви разом із слов'янськими православними церквами), а з іншого боку - Західна католицька церква, якою керує ієрарх Римської церкви". (uk)
- O termo "Grande Igreja" (em latim: ecclesia magna) é um termo da historiografia do cristianismo primitivo que descreve seu rápido crescimento e desenvolvimento estrutural 180-313 d.C (por volta do período Ante-Niceno) e sua reivindicação de representar o cristianismo dentro do Império Romano. O termo está associado principalmente ao relato católico romano da história da teologia cristã, mas também é usado por historiadores não católicos. A "época da Grande Igreja" é contada como começando no final do século II, quando, apesar da perseguição aos cristãos, a religião se estabeleceu numericamente e organizacionalmente, tornando-se a igreja estatal do Império Romano em 380. No entanto, a Igreja Ortodoxa Oriental se separou no Concílio de Calcedônia em 451, ambos devido a diferenças cristológicas. Em contraste, no uso católico moderno, a "Grande Igreja" significa amplamente a unidade " una, santa, católica e apostólica" da Igreja Católica (Igreja Latina) - continuando em autoridade dos apóstolos até hoje - e todos os bispos que permaneceram em comunhão com o papa. As sedes de Roma e Constantinopla (Igreja Ortodoxa Oriental), ambas aplicando a definição calcedônia, permaneceram em plena comunhão durante os sete primeiros concílios ecumênicos (325-787) e até o Grande Cisma (1054). Os grupos da Igreja do Leste, da Ortodoxia Oriental e da Igreja Ortodoxa Oriental que retornaram à plena comunhão com Roma, especialmente a partir do século XVI, passaram a ser denominados igrejas católicas orientais. Cunningham, e separadamente, Kugel e Greer afirmam que a declaração de Irineu no Contra X Heresias, capítulo X 1–2 (escrita 180 d.C) é a primeira referência registrada à "Grande Igreja" como a existência de uma igreja cristã mundial com um conjunto principal de crenças compartilhadas. Irineu declara: A Igreja, embora dispersa por todo o mundo, até os confins da terra, recebeu dos apóstolos e de seus discípulos esta fé:... Como já observei, a Igreja, tendo recebido essa pregação e essa fé, embora espalhados por todo o mundo, ainda, como se ocupando apenas uma casa, preserva-a cuidadosamente ... Pois as igrejas que foram plantadas na Alemanha não acreditam ou entregam algo diferente, nem as da Espanha, nem as da Gália, nem as do Oriente, nem as do Oriente, nem as do Egito, nem as da Líbia, que foram estabelecidas nas regiões centrais do mundo. Mas, como o filho, aquela criatura de Deus, é o mesmo em todo o mundo, também a pregação da verdade brilha em todos os lugares e ilumina todos os homens que estão dispostos a conhecer a verdade. Cunningham afirma que dois pontos na escrita de Irineu merecem atenção. Primeiro, que Irineu distinguiu a Igreja do singular das "igrejas" no plural e, mais importante, Irineu sustenta que somente na Igreja singular maior é que se encontra a verdade transmitida pelos apóstolos de Cristo. No início do século III, a Grande Igreja a que Irineu e Celso se referira havia se espalhado por uma parte significativa do mundo, com a maioria de seus membros morando nas cidades (veja os primeiros centros do cristianismo). O crescimento foi menos do que uniforme em todo o mundo. A Crônica de Arbela afirmou que em 225 d.C, havia 20 bispos em toda a Pérsia, enquanto, aproximadamente ao mesmo tempo, as áreas vizinhas de Roma tinham mais de 60 bispos. Mas a Grande Igreja do século III não era monolítica, consistindo de uma rede de igrejas conectadas através de zonas culturais por linhas de comunicação que às vezes incluíam relacionamentos pessoais. A Grande Igreja cresceu no século II e entrou no século III principalmente em dois impérios: o romano e o persa, com a rede de bispos geralmente agindo como o elemento coeso entre as zonas culturais. Em 313, o decreto de Milão encerrou a perseguição aos cristãos e, em 380, a Grande Igreja reuniu seguidores suficientes para se tornar a igreja estatal do Império Romano em virtude do decreto de Tessalônica. (pt)
|
