| dbo:abstract
|
- Deus otiosus „nečinný bůh“ je v dějinách náboženství bůh, zpravidla stvořitel a vládce nebes, který je pasivní a přenechává vládu nad světem a komunikaci s lidmi nižším božstvům, předkům či přírodním duchům. Z toho důvodu má zpravidla malý či žádný kult. Koncept nečinného boha je častý především v Africe, Jižní Americe a Melanésii, ale objevuje se také ve folklóru jihovýchodní Evropy, například v Rumunsku. Ve filosofii náboženství odpovídá tomuto konceptu deismus. (cs)
- Deus otiosus („untätiger Gott“, „müßiger Gott“, „neutraler Gott“ oder „verborgener Gott“) ist ein theologisches Konzept, das den Glauben an einen Schöpfergott beschreibt, der sich jedoch nach der Erschaffung der Welt zurückzieht und nicht mehr in die Entwicklung seiner Schöpfung eingreift. Dieses Konzept ist ein zentrales Merkmal des Deismus. (de)
- Ο όρος deus otiosus (ανενεργός θεός) χρησιμοποιείται κυρίως στην ανθρωπολογία και στη θρησκειολογία και σημαίνει τον θεό που έχει αποτραβηχτεί από τον κόσμο. Ο όρος περιγράφει έναν τύπο θεότητας που συναντάται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σε πολλές θρησκείες. Ο deus otiosus έχει δημιουργήσει τον κόσμο, αλλά μετά τη δημιουργία έχει αποτραβηχτεί, συνήθως γιατί έχει κουραστεί, οργιστεί ή απογοητευτεί από τον κόσμο, παραχωρώντας τη θέση του είτε σε νεώτερους θεούς είτε σε πνεύματα που μεσολαβούν μεταξύ αυτού και των ανθρώπων. Η αντίληψη του θεού – deus otiosus είναι κοινή σε πολλές θρησκείες, διαφορετικές μεταξύ τους και σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ο όρος πιθανόν προέρχεται από τον Αρχιεπίσκοπο της Ουψάλα Nathan Söderblom. Στη σημερινή εποχή επιβιώνει κυρίως σε θρησκείες ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικής, της Αφρικής, της Αυστραλίας και των νησιών του Ειρηνικού. Ο deus otiosus είναι μέρος του κοσμολογικού μύθου των θρησκειών αυτών. Έχει δημιουργήσει τον κόσμο και πολλές φορές έχει διδάξει στους ανθρώπους τη φωτιά ή την καλλιέργεια της γης. Κατόπιν όμως για κάποιο λόγο αποσύρεται, αφήνοντας τον κόσμο στην τύχη του και στις αντικρουόμενες δυνάμεις που υπάρχουν σ’αυτόν. Συνήθως, αλλά όχι πάντα, συνδέεται με τον ουρανό: είτε ο ίδιος ο ουρανός είναι deus otiosus είτε ο θεός έχει αποσυρθεί στον ουρανό. Πολλοί κοσμολογικοί μύθοι της Αφρικής αφηγούνται ότι ο ουρανός ήταν στην αρχή ξαπλωμένος πάνω στη γη, αλλά τον ενόχλησαν οι ανθρώπινες δραστηριότητες και αποτραβήχτηκε. Κατά άλλες εκδοχές λαών της Αφρικής ο θεός ζούσε μαζί με τους ανθρώπους στη γη ή οι άνθρωποι μαζί με τον θεό στον ουρανό αλλά για διάφορους λόγους η συμβίωση διαταράχτηκε και ο θεός αποσύρθηκε (στον ουρανό, στη γη ή σε μια βουνοκορφή). Για τους Selk’nam, φυλή στη Γη του Πυρός, ο δημιουργός θεός Temáukel δημιούργησε μυθικούς προγόνους, οι οποίοι ανέλαβαν να ολοκληρώσουν τη δημιουργία του κόσμου. Όταν ο κόσμος ολοκληρώθηκε, ο Temáukel αποτραβήχτηκε πέρα από τα αστέρια. Δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δρώμενα και αντίστοιχα οι άνθρωποι δεν τον λατρεύουν και δεν του απευθύνουν προσευχές, παρά μόνο σε περιπτώσεις μεγάλων ασθενειών ή κακοκαιρίας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο deus otiosus δε συνδέεται με τον ουρανό. Κατά τους Ινδιάνους Tohono O’odham ο κόσμος, οι άνθρωποι και τα ζώα δημιουργήθηκαν από τον Elder Brother. Στη συνέχεια όμως ο Elder Brother δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να αμυνθεί ενάντια στους πιο δυνατούς από τον ίδιο εχθρούς του και έσκαψε έναν λαβύρινθο κάτω από τη γη, όπου και κρύφτηκε. Για τους Mbuti στο Κονγκό, deus otiosus είναι το δάσος, το οποίο είναι πηγή ζωής. Είναι ανενεργό, αλλά αποτελεί σημείο αναφοράς και κριτικής στην καθημερινή ζωή. Κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι ο deus otiosus δε λατρεύεται. Μπορεί να του απευθύνουν οι άνθρωποι θυσίες και προσευχές, αλλά σε έκτακτες περιπτώσεις, ενώ δεν υπάρχουν σταθερές γιορτές προς τιμήν του. Οι μύθοι γι’αυτόν είναι σύντομοι σε σχέση με τις αφηγήσεις για τα κατορθώματα ηρώων ή άλλων θεών και σε αυτούς τους μύθους περιγράφεται η απόσυρση ή αντικατάστασή του. Η απόσυρση συνήθως γίνεται είτε οικεία βουλήσει είτε όταν ένας νεώτερος θεός του πάρει την παντοδυναμία. Περιβεβλημένος με ασάφεια και αδρότητα και αποτελώντας το ανώτατο ον, ο deus otiosus ορίζει τα άκρα όρια του όντος και της θρησκευτικής φαντασίας. Πέρα από αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Συμβολίζει την πρωταρχική εποχή (primordiality), την εποχή πριν και πέρα από τον χρόνο. Στις θρησκείες όπου ο deus otiosus αποσύρθηκε στον ουρανό, ο ουρανός συμβολίζει την απόσταση και τη διαφορά. Κάποιοι dei otiosi θα επιστρέψουν στο τέλος του χρόνου, όταν όλα τελειώσουν. Μπορεί με το πέρασμα του χρόνου ο αποσυρμένος θεός να ξεχαστεί και να φύγει από το πάνθεον της φυλής. Τέτοια περίπτωση είναι ο *Dyeus, ο ινδοευρωπαϊκός θεός του ουρανού, ο οποίος αργότερα σταμάτησε να λατρεύεται. Δεν υπάρχουν ύμνοι και μύθοι που να τον αναφέρουν. Παρ’όλα αυτά υπάρχουν αναφορές στην Αταρβαβέδα (μια από τις τέσσερις Βέδες), όπως "ο ουρανός γνωρίζει τα πάντα" (1.32.4) ή "ο ουρανός πατέρας" (6.4.3) που υπενθυμίζουν την αρχετυπική εικόνα, ενώ αποτελεί το πρότυπο για τον ινδουιστικό θεό Dyaus Pitar, τον αρχαίο ελληνικό Δία και τον ρωμαϊκό Γιούπιτερ. Στη θρησκεία των Σουμερίων οι Ενλίλ και Ένκι αντικαθιστούν τον deus otiosus Αν (ή Ανού). Στην αρχαία ελληνική θρησκεία οι παλαιότεροι θεοί Ουρανός και Γαία παραχώρησαν τη θέση τους στον Δία και στην Ήρα. Στον Ινδουισμό υπάρχουν μεσαιωνικές παραδόσεις κατά τις οποίες ο Ίντρα είναι αποτραβηγμένος και ενεργοί είναι ο Σίβα και ο Βισνού. Ο Ρουμάνος θρησκειολόγος και συγγραφέας Mircea Eliade συνδέει την απόσυρση του deus otiosus και ειδικά των ουράνιων θεοτήτων με τη στροφή των ανθρώπων στη γεωργία. Ασχολούμενοι οι άνθρωποι με την καλλιέργεια της γης έδωσαν περισσότερη σημασία σε αξίες όπως η γονιμότητα και οι σχετικές θεότητες της μητέρας γης ήρθαν στο προσκήνιο, ενώ άρχισαν να αναζητούν και να βλέπουν το θείο (hierophany κατά Eliade)σε πιο απτές και συγκεκριμένες εκφάνσεις της ζωής (γονιμότητα, σεξουαλικότητα). Σε περιόδους μεγάλης κρίσης όμως οι νέοι θεοί δε φαίνονται ικανοί να αποτρέψουν το κακό και οι άνθρωποι στρέφονται πάλι στο υπέρτατο ον. Κατά τον Eliade οι Εβραίοι αντίστοιχα σε περιόδους αφθονίας λάτρευαν τον Βάαλ, την Αστάρτη και άλλους θεούς των γειτονικών λαών. Σε κρίσιμες όμως περιόδους επέστρεφαν στον Γιαχβέ, τον Θεό της Βίβλου και δημιουργό του κόσμου. καὶ ἐβόησαν πρὸς Κύριον καὶ ἔλεγον· ἡμάρτομεν, ὅτι ἐγκατελίπομεν τὸν Κύριον καὶ ἐδουλεύσαμεν τοῖς Βααλὶμ καὶ τοῖς ἄλσεσι· καὶ νῦν ἐξελοῦ ἡμᾶς ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν ἡμῶν, καὶ δουλεύσομέν σοι (Α' Βασιλειών 12:10 Ο') (el)
- La neaganta dio, izoliĝinta dio, aŭ "indiferenta dio", latine: “Deus otiosus”, estas kreanta dia estulo kiu donas la vivon al la mondo, al la homaro kaj al ĉiuj plej gravaj institucioj ene de iu religio, sed kiu sekve malpartoprenas en la vivo de sia kreaĵo: nome diaĵo kiu izoliĝas kaj fermiĝas en sia perfekteco. Tiu pozicio estis rimarkinda perspektivo en la historio de la religioj kaj de la filozofio. Dio, post la kreo, estus deleginta la regadon al naturaj spiritoj aŭ al interaj estuloj. En la antikva greka mondo, la senmova motoro de Aristotelo ne povas esti konsiderita klasika kazo de tiu pozicio, dum tiaj estis la dioj de Epikuro, indiferentaj pri aferoj, kiujn, tamen, ili ne kreis. En la klerisma diismo, la rekuperis tiun koncepton pri Kreinto de la Universo kiu ne intervenas kaj ne entrudiĝas en sia verko. La juda, kristana kaj islama pozicioj baziĝas sur la figuro de iu Dio kreinto de la mondo kiu pri ĝi kontinue zorgas. (eo)
- In theology, a deus otiosus or "idle god" is a creator god who largely retires from the world and is no longer involved in its daily operation, a central tenet of Deism. (en)
- Deus otiosus o dios ocioso es un concepto teológico empleado para describir la creencia en un dios creador que se retira del mundo y deja de involucrarse en sus ocupaciones, lo que constituye un principio central del deísmo. Un concepto similar es el del deus absconditus (‘dios escondido’) de Tomás de Aquino (1225-1274).Aunque Aquino era católico y no deísta, tanto su concepto de "dios oculto" como el concepto de "dios ocioso" se refieren a una deidad cuya existencia no es accesible al conocimiento de los humanos mediante la mera contemplación o el mero examen de las acciones divinas. El concepto de deus otiosus suele referirse a un dios que se ha cansado de su participación en este mundo y que ha sido sustituido por dioses más jóvenes y activos; mientras que deus absconditus hace referencia a un dios que ha abandonado este mundo conscientemente para esconderse en otro lugar. Sin embargo también se puede aplicar el término a un dios primordial o universal que ya ha cumplido su función principal; y por ello ha delegado a las leyes naturales o a otras deidades el deber de mantener o cumplir funciones dentro de la creación; para que esta se mantenga y siga su curso. En Sumeria, Enlil y Enki fueron los dioses más jóvenes que reemplazaron al deus otiosus Anu. En la mitología griega, los dioses más antiguos como Urano y Gea fueron sustituidos por los olímpicos Zeus y Hera. En la mitología báltica, la deidad Dievas era probablemente un deus otiosus. En el hinduismo, en muchos puranas medievales, Indra aparece como un deus otiosus, mientras que Shiva y Vishnú son los dioses más jóvenes y activos, más accesibles y que podían ser comprendidos. En el cristianismo, Martín Lutero (1483-1546) utilizó la idea de deus absconditus para explicar el misterio y aislamiento de Dios. (es)
- Un deus otiosus (en latin « dieu oisif », parfois traduit par « neutre ») est un dieu créateur qui n'agit plus ensuite sur le destin de ce qu'il a créé. Ces divinités sont présentes dans de nombreuses traditions (Brahma, An, la divinité baltique Dievas, divinités africaines…). (fr)
- Deus otiosus adalah sebuah konsep tentang Tuhan yang menciptakan dunia dan kemudian membiarkan dunia tersebut berjalan seperti apa adanya. Konsep ini menggambarkan Tuhan sebagai pembuat jam. Pembuat jam yang membuat jam lalu membiarkan jam itu berputar sebagaimana cara jam tersebut bekerja. Ketika jam itu rusak maka sang pembuat jam akan membiarkan jam tersebut. Konsep deus otiosus membuat manusia dapat memahami mengapa kejahatan masih berkuasa di dunia. Konsep deus otiosus berhubungan dengan konsep deus absconditus. Konsep deus absconditus adalah konsep yang menggambarkan Tuhan yang tersembunyi. Teolog-teolog Kristen yang mengembangkan konsep ini adalah Thomas Aquinas dan Martin Luther. Mereka melihat bahwa Tuhan yang tersembunyi itu dapat ditemukan dalam Yesus. (in)
- 신학에서 데우스 오티오수스 (deus otiosus)는 "유휴신"을 말한다. 창조신 크게는 세계에서 은퇴하여 어떠한 것에도 관여하지 않지만 신화와 종교에서 핵심 교리로 존재하고 있다. 비슷한 개념은 토마스 아퀴나스 (Thomas Aquinas, 1225-1274)와 니콜라우스 쿠사누스 (Nicolaus Cusanus)의 "숨어계신 하나님 (deus absconditus)" 또는 숨겨진 신 (absconditus)의 개념이다. 토마스 아퀴나스는 "유휴 신"의 개념은 인간이 전적으로 묵상이나 또는 하나님의 행동의 시험을 통해 인간이 존재를 쉽게 알 수 없는 신 (神)을 의미한다. 데우스 오티오수스의 개념은 종종 이 세상에서의 참여로 피곤해져서 젊고 더 활동적인 신으로 대체 된 신으로 대안하는 반면 데우스 앱스콘디투스 (deus absconditus)는 이 세상을 의식적으로 다른 곳에 숨겨 놓은 신을 대안한다. (ko)
- Een deus otiosus (Latijn: "inactieve god") is in de theologie en vergelijkende mythologie een god die zich niet bezighoudt met de wereld of de mensheid. Een deus otiosus kan zichzelf hebben teruggetrokken van het regeren van de wereld en alles op zijn beloop laten of kan zijn verdrongen door andere goden. (nl)
- Il deus otiosus (dal latino "dio ozioso") è l'essere creatore che dà vita al mondo, all'umanità e a tutte le istituzioni più importanti all'interno di una religione, ma che in seguito non si rende più partecipe della vita del suo operato: una divinità che si chiude nella sua perfezione. Questa è stata una prospettiva autorevole nella storia delle religioni e della filosofia. Dio, dopo la creazione, ne avrebbe delegato il governo a degli spiriti naturali o a degli esseri intermedi. Nel mondo greco antico, il primo motore immobile di Aristotele ne può essere considerato un classico esempio, mentre gli dei di Epicuro sono indifferenti però senza aver mai svolto alcuna attività creatrice. Nel deismo illuminista la ha recuperato questo concetto d'un Creatore dell'Universo che non interviene e non interferisce più con la sua opera. Il monoteismo ebraico, cristiano e islamico si fondano sulla figura di un Dio creatore del mondo che se ne prende cura. Il deus otiosus non va confuso né col deus absconditus della teologia negativa e della teologia dialettica di Karl Barth, né col deus ignotus (δεὸς ἄγνωστος) a cui fa riferimento san Paolo in Atti 17, 22-23: «Allora Paolo, alzatosi in mezzo all'Areòpago, disse: "Cittadini ateniesi, vedo che in tutto siete molto timorati degli dèi. Passando infatti e osservando i monumenti del vostro culto, ho trovato anche un'ara con l'iscrizione: Al Dio ignoto. Quello che voi adorate senza conoscere, io ve lo annunzio".» (it)
- Deus otiosus (łac. "bóg pasywny") – używane w religioznawstwie określenie boga oddalonego, nieingerującego w sprawy świata. Deus otiosus jest najczęściej bogiem uranicznym stworzycielem świata i prawodawcą, który dokonawszy aktów stworzenia oddalił się od spraw ludzkich. Mimo przekonania wiernych o jego istnieniu nie oddaje mu się czci, czasem jedynie w sytuacji wyjątkowych katastrof jest przywoływane jego imię. Występuje w wielu religiach pierwotnych. Często był wypierany przez zastępy nowej generacji bogów, o dużo bardziej dynamicznej i aktywnej charakterystyce. Koncepcja bóstwa biernego pokrewna jest ideom deizmu. Koncepcję boga pasywnego opracował i spropagował w swoich pracach Mircea Eliade, podał szereg bóstw odpowiadających temu archetypowi:
* Kari/Karei/Ta Pedn – bóstwo Semangów z półwyspu Malajskiego
* Olorun ("właściciel nieba") – bóstwo Jorubów z Wybrzeża Niewolniczego
* / – bóstwo Fangów z byłego Konga Francuskiego
* – bóg Bantu, u Hererów
* – bóstwo M.in. hinduistyczny bóg Djaus, Iho – bóstwo czczone w Nowej Zelandii i na Tahiti, Nzambi czczonego u Bantu, Chuku u ludu Ibo, Mbongo (nazywany też Mbombo, Bumba) u ludu , Olorun (Olodumare) u Jorubów, Alouroua z plemienia Baule z Wybrzeża Kości Słoniowej, być może Brahman, Swaróg w religii Słowian, Mon Dieu w Voodoo są takimi bóstwami. W Sumerze Enlil i Enki byli młodszymi bogami, którzy zastąpili deus otiosus Ana (Eliade: 57). W mitologii greckiej starsi bogowie, tacy jak Uranos i Gaja, zostali zastąpieni przez olimpijczyków Zeusa i Herę. W hinduizmie w wielu średniowiecznych puranach Indra ukazuje się jako deus otiosus, podczas gdy Śiwa i Wisznu są młodszymi, bardziej aktywnymi bogami, których łatwiej poznać i dosięgnąć. W mitologii bałtyjskiej Deivas najprawdopodobniej był deus otiosus. (pl)
- Deus otiosus, latin för "en overksam gud". Det är inte ovanligt att den högste guden bland olika folk anses overksam och inte heller är föremål för kult. I stället räknar man med att det är lägre gudomliga väsen som ingriper i människors liv som skall blidkas med offer. Även inom monoteistiska religioner som kristendomen har det förekommit teorier om en overksam gud. Den kristne guden skulle ha skapat världen med naturlagarna, men sedan lämnat den att gå för sig självt som ett urverk. Det kan då bli en förklaring till teodicéproblemet. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- Deus otiosus „nečinný bůh“ je v dějinách náboženství bůh, zpravidla stvořitel a vládce nebes, který je pasivní a přenechává vládu nad světem a komunikaci s lidmi nižším božstvům, předkům či přírodním duchům. Z toho důvodu má zpravidla malý či žádný kult. Koncept nečinného boha je častý především v Africe, Jižní Americe a Melanésii, ale objevuje se také ve folklóru jihovýchodní Evropy, například v Rumunsku. Ve filosofii náboženství odpovídá tomuto konceptu deismus. (cs)
- Deus otiosus („untätiger Gott“, „müßiger Gott“, „neutraler Gott“ oder „verborgener Gott“) ist ein theologisches Konzept, das den Glauben an einen Schöpfergott beschreibt, der sich jedoch nach der Erschaffung der Welt zurückzieht und nicht mehr in die Entwicklung seiner Schöpfung eingreift. Dieses Konzept ist ein zentrales Merkmal des Deismus. (de)
- In theology, a deus otiosus or "idle god" is a creator god who largely retires from the world and is no longer involved in its daily operation, a central tenet of Deism. (en)
- Un deus otiosus (en latin « dieu oisif », parfois traduit par « neutre ») est un dieu créateur qui n'agit plus ensuite sur le destin de ce qu'il a créé. Ces divinités sont présentes dans de nombreuses traditions (Brahma, An, la divinité baltique Dievas, divinités africaines…). (fr)
- Deus otiosus adalah sebuah konsep tentang Tuhan yang menciptakan dunia dan kemudian membiarkan dunia tersebut berjalan seperti apa adanya. Konsep ini menggambarkan Tuhan sebagai pembuat jam. Pembuat jam yang membuat jam lalu membiarkan jam itu berputar sebagaimana cara jam tersebut bekerja. Ketika jam itu rusak maka sang pembuat jam akan membiarkan jam tersebut. Konsep deus otiosus membuat manusia dapat memahami mengapa kejahatan masih berkuasa di dunia. Konsep deus otiosus berhubungan dengan konsep deus absconditus. Konsep deus absconditus adalah konsep yang menggambarkan Tuhan yang tersembunyi. Teolog-teolog Kristen yang mengembangkan konsep ini adalah Thomas Aquinas dan Martin Luther. Mereka melihat bahwa Tuhan yang tersembunyi itu dapat ditemukan dalam Yesus. (in)
- 신학에서 데우스 오티오수스 (deus otiosus)는 "유휴신"을 말한다. 창조신 크게는 세계에서 은퇴하여 어떠한 것에도 관여하지 않지만 신화와 종교에서 핵심 교리로 존재하고 있다. 비슷한 개념은 토마스 아퀴나스 (Thomas Aquinas, 1225-1274)와 니콜라우스 쿠사누스 (Nicolaus Cusanus)의 "숨어계신 하나님 (deus absconditus)" 또는 숨겨진 신 (absconditus)의 개념이다. 토마스 아퀴나스는 "유휴 신"의 개념은 인간이 전적으로 묵상이나 또는 하나님의 행동의 시험을 통해 인간이 존재를 쉽게 알 수 없는 신 (神)을 의미한다. 데우스 오티오수스의 개념은 종종 이 세상에서의 참여로 피곤해져서 젊고 더 활동적인 신으로 대체 된 신으로 대안하는 반면 데우스 앱스콘디투스 (deus absconditus)는 이 세상을 의식적으로 다른 곳에 숨겨 놓은 신을 대안한다. (ko)
- Een deus otiosus (Latijn: "inactieve god") is in de theologie en vergelijkende mythologie een god die zich niet bezighoudt met de wereld of de mensheid. Een deus otiosus kan zichzelf hebben teruggetrokken van het regeren van de wereld en alles op zijn beloop laten of kan zijn verdrongen door andere goden. (nl)
- Deus otiosus, latin för "en overksam gud". Det är inte ovanligt att den högste guden bland olika folk anses overksam och inte heller är föremål för kult. I stället räknar man med att det är lägre gudomliga väsen som ingriper i människors liv som skall blidkas med offer. Även inom monoteistiska religioner som kristendomen har det förekommit teorier om en overksam gud. Den kristne guden skulle ha skapat världen med naturlagarna, men sedan lämnat den att gå för sig självt som ett urverk. Det kan då bli en förklaring till teodicéproblemet. (sv)
- Ο όρος deus otiosus (ανενεργός θεός) χρησιμοποιείται κυρίως στην ανθρωπολογία και στη θρησκειολογία και σημαίνει τον θεό που έχει αποτραβηχτεί από τον κόσμο. Ο όρος περιγράφει έναν τύπο θεότητας που συναντάται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σε πολλές θρησκείες. Ο deus otiosus έχει δημιουργήσει τον κόσμο, αλλά μετά τη δημιουργία έχει αποτραβηχτεί, συνήθως γιατί έχει κουραστεί, οργιστεί ή απογοητευτεί από τον κόσμο, παραχωρώντας τη θέση του είτε σε νεώτερους θεούς είτε σε πνεύματα που μεσολαβούν μεταξύ αυτού και των ανθρώπων. (el)
- La neaganta dio, izoliĝinta dio, aŭ "indiferenta dio", latine: “Deus otiosus”, estas kreanta dia estulo kiu donas la vivon al la mondo, al la homaro kaj al ĉiuj plej gravaj institucioj ene de iu religio, sed kiu sekve malpartoprenas en la vivo de sia kreaĵo: nome diaĵo kiu izoliĝas kaj fermiĝas en sia perfekteco. En la klerisma diismo, la rekuperis tiun koncepton pri Kreinto de la Universo kiu ne intervenas kaj ne entrudiĝas en sia verko. La juda, kristana kaj islama pozicioj baziĝas sur la figuro de iu Dio kreinto de la mondo kiu pri ĝi kontinue zorgas. (eo)
- Deus otiosus o dios ocioso es un concepto teológico empleado para describir la creencia en un dios creador que se retira del mundo y deja de involucrarse en sus ocupaciones, lo que constituye un principio central del deísmo. Un concepto similar es el del deus absconditus (‘dios escondido’) de Tomás de Aquino (1225-1274).Aunque Aquino era católico y no deísta, tanto su concepto de "dios oculto" como el concepto de "dios ocioso" se refieren a una deidad cuya existencia no es accesible al conocimiento de los humanos mediante la mera contemplación o el mero examen de las acciones divinas. (es)
- Il deus otiosus (dal latino "dio ozioso") è l'essere creatore che dà vita al mondo, all'umanità e a tutte le istituzioni più importanti all'interno di una religione, ma che in seguito non si rende più partecipe della vita del suo operato: una divinità che si chiude nella sua perfezione. Nel deismo illuminista la ha recuperato questo concetto d'un Creatore dell'Universo che non interviene e non interferisce più con la sua opera. Il monoteismo ebraico, cristiano e islamico si fondano sulla figura di un Dio creatore del mondo che se ne prende cura. (it)
- Deus otiosus (łac. "bóg pasywny") – używane w religioznawstwie określenie boga oddalonego, nieingerującego w sprawy świata. Deus otiosus jest najczęściej bogiem uranicznym stworzycielem świata i prawodawcą, który dokonawszy aktów stworzenia oddalił się od spraw ludzkich. Mimo przekonania wiernych o jego istnieniu nie oddaje mu się czci, czasem jedynie w sytuacji wyjątkowych katastrof jest przywoływane jego imię. Występuje w wielu religiach pierwotnych. Często był wypierany przez zastępy nowej generacji bogów, o dużo bardziej dynamicznej i aktywnej charakterystyce. Koncepcja bóstwa biernego pokrewna jest ideom deizmu. (pl)
|
