| dbo:abstract
|
- La “Controvèrsia dels ritus” fou un conflicte que en els segles XVII i XVIII va sorgir entre els religiosos europeus arran de l'intent de predicar i.estendre ell catolicisme tot fent-lo compatible amb la religiositat dels xinesos (“culte als avantpassats”) i la doctrina confuciana. Amb l'arribada de Matteo Ricci ja es va comprovar la dificultat de trobar termes en xinès que ajudessin a estendre el missatge del cristianisme(per exemple 上帝 (Shāngdì, "Senyor del cel", equivalent a Déu" i 天 tiān, "cel"). La disputa va enfrontar, d'una banda als jesuïtes i per l'altra el dominicans i franciscans. Es van veure també implicats papes, la cort imperial i universitats. “La Sagrada Congregació de Roma per a la propagació de la fe”, en un primer moment, va fer costat als dominicans tot considerant els ritus incompatibles amb el cristianisme. Però més endavant, quan aquests (i els franciscans), van anar coincidint amb els jesuïtes, Roma va prohibir els ritus. S'ha considerat que la “Controvèrsia” va ser un dels motius que van trobar els adversaris de la Companyia de Jesús per desprestigiar-la i aconseguir la supressió de l'orde No va ser fins al segle XX quan la posició de l'Església es va apropar-se i respectar les cerimònies dels xinesos (ca)
- Der Ritenstreit, auch Akkommodationsstreit genannt, war eine von etwa 1610 bis 1744 dauernde Auseinandersetzung innerhalb der katholischen Mission vor allem in China und Indien über Vereinbarkeit bestimmter tradierter Riten mit der katholischen Religion. (de)
- الجدل حول الطقوس الدينية في الصين هو عبارة عن نزاع بين المبشرين الرومان الكاثوليك حول الطقوس الدينية الممارسة في الصين خلال القرنين السابع عشر والثامن عشر. دار النقاش حول ممارسة طقوس تكريم أسلاف الأسرة، والعديد من الطقوس الكونفوشيوسية والإمبراطورية الصينية الرسمية، وما إذا كانت تعتبر طقوسًا دينية لا تتوافق مع المعتقد الكاثوليكي. جادل اليسوعيون بأن هذه الطقوس الصينية كانت غير دينية ومتوافقة مع المسيحية ضمن حدود معينة، وبالتالي ينبغي التسامح معها. لكن الدومينيكان والفرنسيسكان اختلفوا وأبلغوا روما بالقضية. وقف مجمع روما المقدس لنشر الإيمان إلى جانب الدومينيكان في عام 1645، وأدان الطقوس الصينية. انحاز المجمع نفسه إلى رأي اليسوعيين في عام 1656 رافعًا الحظر عن ممارسة تلك الطقوس، ما مثّل واحدة من النزاعات العديدة بين اليسوعيين والدومينيكان في الصين وأماكن أخرى في آسيا، بما في ذلك اليابان والهند. تورّطت المزيد من الأطراف في النزاع، بما في ذلك الجامعات الأوروبية الرائدة، والإمبراطور كانغ شي من أسرة تشينغ، والعديد من الباباوات (بما في ذلك كليمنت الحادي عشر وكليمنت الرابع عشر)، وتدخل مكتب الكرسي الرسولي أيضًا. عدل العديد من الدومينيكان والفرنسيسكان عن مواقفهم قرب نهاية القرن السابع عشر، واتفقّوا مع رأي اليسوعيين، لكن روما اختلفت معهم هذه المرة. حظر كليمان الحادي عشر الطقوس في عام 1704. أعاد بندكتس الرابع عشر في عام 1742 التأكيد على الحظر وأنهى الجدال. في عام 1939 أي بعد قرنين من الزمان، أعاد الكرسي الرسولي النظر في القضية. أصدر بيوس الثاني عشر مرسومًا في 8 ديسمبر 1939 يأذن للكاثوليك الصينيين بممارسة طقوس الأجداد والمشاركة في احتفالات تكريم كونفوشيوس، وفقًا للمبدأ العام المتمثل في قبول التقاليد المحلية في بعض الأحيان حتى في الطقوس الدينية المقدّسة، بشرط أن تتوافق هذه التقاليد مع التقاليد الحقيقية، وروح الطقوس الأصيلة التي أعلنها المجمع الفاتيكاني الثاني (1962-1965). (ar)
- La Ĉina Ritopolemiko estis disputo ene de la Romkatolika Eklezio de la 1630-aj jaroj ĝis la frua 18-a jarcento ronde ĉu ĉinaj popolkredoj kaj ritoj pri kultado de Konfuceo, la antaŭuloj kaj la imperiestro konsistigis fetiĉkulton. Papo Klemento la 11-a decidis en favoro de la dominikanoj (kiuj argumentis ke ĉina popolkredo kaj tia kultado estis malkongruaj kun Katolikismo), kiuj havis tre reduktitan katolikan misian agadon en Ĉinio. Ĝi rilatiĝis al pli grandaj polemikoj inter la dominikanoj kaj jezuitoj pri la adopto de lokaj praktikoj de aliaj landoj, kiel ekzemple la asketaj braminaj praktikoj de Hindio. Pio la 12-a modifis la decidon de sia antaŭulo en 1939. (eo)
- The Chinese Rites controversy (simplified Chinese: 中国礼仪之争; traditional Chinese: 中國禮儀之爭; pinyin: Zhōngguó Lǐyí Zhī Zhēng) was a dispute among Roman Catholic missionaries over the religiosity of Confucianism and Chinese rituals during the 17th and 18th centuries. The debate discussed whether Chinese ritual practices of honoring family ancestors and other formal Confucian and Chinese imperial rites qualified as religious rites and were thus incompatible with Catholic belief. The Jesuits argued that these Chinese rites were secular rituals that were compatible with Christianity, within certain limits, and should thus be tolerated. The Dominicans and Franciscans, however, disagreed and reported the issue to Rome. Rome's Sacred Congregation for the Propagation of the Faith sided with the Dominicans in 1645 by condemning the Chinese rites based on their brief. However, the same congregation sided with the Jesuits in 1656, thereby lifting the ban. It was one of the many disputes between the Jesuits and the Dominicans in China and elsewhere in Asia, including Japan and India. The conflict between the Jesuits and their opponents took on a historical dimension, with the former insisting that Europeans and the Chinese had a shared history, which was taken to legitimise the Jesuit "accommodation" of Chinese rites and names for the Christian God. The controversy embroiled leading European universities; the Qing dynasty's Kangxi Emperor and several popes (including Clement XI and Clement XIV) considered the case; the offices of the Holy See also intervened. Near the end of the 17th century, many Dominicans and Franciscans had shifted their positions in agreeing with the Jesuits' opinion, but Rome disagreed. Clement XI banned the rites in 1704. In 1742, Benedict XIV reaffirmed the ban and forbade debate. In 1939, after two centuries, the Holy See re-assessed the issue. Pius XII issued a decree on 8 December 1939, authorizing Chinese Catholics to observe the ancestral rites and participate in Confucius-honoring ceremonies. The general principle of sometimes admitting native traditions even into the liturgy of the church, provided that such traditions harmonize with the true and authentic spirit of the liturgy, was proclaimed by the Second Vatican Council (1962–65). (en)
- La disputa o controversia de los ritos (en chino tradicional, 中國禮儀之爭; en chino simplificado, 中国礼仪之争; pinyin, Zhōngguó Lǐyí Zhī Zhēng) se refiere a un conflicto que surgió durante los siglos XVII y XVIII entre misioneros católicos sobre la religiosidad del confucianismo y los ritos chinos. En el debate se discutía si las prácticas rituales chinas de honrar a los antepasados de la familia y otros ritos formales confucianos e imperiales chinos calificaban como ritos religiosos y eran, por tanto, incompatibles con las creencias católicas.Los jesuitas sostenían que estos ritos chinos eran rituales seculares compatibles con el cristianismo, dentro de ciertos límites, y que por tanto debían ser tolerados. Los dominicos y los franciscanos, sin embargo, no estaban de acuerdo y reportaron la cuestión a Roma. La Sagrada Congregación para la Propagación de la Fe se puso del lado de los dominicos en 1645 al condenar los ritos chinos basándose en su reporte. Sin embargo, la misma congregación se puso del lado de los jesuitas en 1656, levantando así la prohibición.Fue una de las muchas disputas entre jesuitas y dominicos en China y en otros lugares de Asia, incluyendo Japón y la India. El conflicto entre los jesuitas y sus oponentes adquirió una dimensión histórica, ya que los primeros insistieron en que los europeos y los chinos tenían una historia compartida, lo que se interpretó como una legitimación de la «acomodación» jesuita de los ritos chinos y sus nombres para referirse al Dios cristiano. La controversia involucró a las principales universidades europeas; el emperador Kangxi de la dinastía Qing y varios papas (entre ellos Clemente XI y Clemente XIV) examinaron el caso; también intervinieron las oficinas de la Santa Sede. A finales del siglo XVII, muchos dominicos y franciscanos cambiaron de postura y se mostraron de acuerdo con la opinión de los jesuitas, pero Roma no estuvo de acuerdo. Clemente XI prohibió los ritos en 1704. En 1742, Benedicto XIV reafirmó la prohibición y prohibió el debate. En 1939, después de dos siglos, la Santa Sede volvió a evaluar la cuestión. El 8 de diciembre de 1939, Pío XII emitió un decreto que autorizaba a los católicos chinos a observar los ritos ancestrales y a participar en las ceremonias de homenaje a Confucio.El principio general de admitir a veces las tradiciones autóctonas incluso en la liturgia de la Iglesia, siempre que dichas tradiciones armonicen con el verdadero y auténtico espíritu de la liturgia, fue proclamado por el Concilio Vaticano II (1962-65). (es)
- La querelle des rites voit s'opposer différentes visions de la mission et de l'évangélisation entre les ordres missionnaires jésuites, franciscains et dominicains aux XVIIe et XVIIIe siècles. (fr)
- Pertikaian ritus muncul di kalangan Gereja Katolik Roma ketika Matteo Ricci (1552-1610), seorang imam dan misionaris Yesuit di Tiongkok, menyatakan bahwa apa yang dianggap pemujaan leluhur dan persembahan kepada kaisar oleh orang-orang Tionghoa sesungguhnya adalah sekadar penghormatan belaka dan bukan penyembahan berhala. Sikap hormat ini didasarkan pada nilai-nilai khas dunia Timur yang diajarkan oleh Kong Hu Cu. Oleh karena itu, praktik tersebut pada dasarnya tidaklah bertentangan dengan iman Kristiani, sehingga orang-orang Tionghoa yang menjadi Katolik tidak perlu dilarang mempraktikkannya. Sikap positif ini melahirkan hubungan yang bersahabat antara pihak misi Katolik dengan masyarakat Tiongkok pada waktu itu, sehingga cukup banyak orang Tionghoa yang tertarik kepada ajaran Katolik yang disebarkan oleh Ricci. Namun keberhasilan pihak Yesuit di Tiongkok ini ditentang oleh sebuah ordo Katolik lainnya, yaitu Dominikan yang berpendapat bahwa ajaran Ricci itu keliru. Kaum Dominikan mengadukan hal ini kepada Paus dan berhasil mempengaruhinya, sehingga Paus kemudian menyatakan bahwa ajaran Ricci itu keliru dan sesat. Paus mengeluarkan sejumlah larangan yang terkait dengan hal ini: 1.
* Orang Barat menyebut Deus Allah pencipta langit dan bumi dan segala isinya. Karena kata Deus itu tidak cocok dengan bahasa Tionghoa, orang-orang barat di Tiongkok dan orang-orang Tionghoa yang menjadi Katolik telah menggunakan istilah "Tuhan penguasa langit" (Shangdi) selama bertahun-tahun. Sejak saat ini istilah "Langit" dan "Shangdi" tidak boleh digunakan. 2.
* Orang-orang Katolik baru dilarang melakukan penyembahan terhadap Kong Hu Cu pada musim semi dan musim gugur, bersama dengan penyembahan terhadap leluhur, meskipun mereka hadir dalam upacara itu hanya sebagai penonton, karena hal itu sama saja dengan ikut serta secara aktif. 3.
* Para pejabat dan calon-calon pejabat Tiongkok dalam ujian-ujian di tingkat metropolitan, provinsi, maupun prefektur, kalau mereka sudah menjadi Katolik, dilarang beribadah di kuil-kuil Kong Hu Cu pada hari pertama dan kelima belas dari setiap bulan. 4.
* Orang Tionghoa Katolik dilarang menyembah leluhur mereka di kuil-kuil keluarga. 5.
* Baik di rumah, di kuburan, maupun pada waktu penguburan, seorang Katolik Tionghoa dilarang melakukan ritual penyembahan leluhur, meskipun misalnya ia berada di antara orang-orang bukan Kristen. Ritual itu bersifat kafir, apapun juga keadaannya. Keputusan ini membangkitkan kemarahan Kaisar Kangxi, sehingga kaisar malah melarang sama sekali semua kegiatan misi Katolik.
* l
* b
* s (in)
- La Controversia dei riti cinesi è una celebre diatriba teologica sorta sotto il pontificato di papa Gregorio XV agli inizi del Seicento, che si è protratta per circa un secolo e mezzo. Affine e contemporanea alla Questione dei riti malabarici, che interessò l'India, sorse in occasione dei viaggi che gruppi di missionari occidentali compirono in Estremo oriente con l'obiettivo di evangelizzare i popoli dell'area. Fu il Visitatore gesuita padre Alessandro Valignano a teorizzare per primo il modello di inculturazione per raggiungere lo scopo, il primo ad adottarlo nelle Indie ed in Giappone ed a diffonderlo tra i missionari in Asia, molti dei quali suoi allievi, col suo "Manuale per i missionari del Giappone". Il problema di fondo è dato dalla difficoltà ad adattare i alla civiltà delle varie nazioni. È significativa questa raccomandazione di Propaganda Fide nel 1659: Morto il potentissimo Visitatore Alessandro Valignano nel 1606, la Questione ebbe inizio poco dopo la morte del di questi allievo Matteo Ricci (1610), quando già il suo successore, Niccolò Longobardo, non concordava con lui sul problema del nome di Dio, ritenendo i termini "" e "" passibili di equivoci da parte dei credenti cinesi. La questione scoppiò con grande evidenza anche fuori dalla Compagnia, quando arrivarono in Cina i primi missionari domenicani e francescani nel 1630. Nel corso del tempo si erano venuti a creare due modi diversi di agire tra i missionari, dettati da due modi diversi di intendere il rapporto tra la religione cristiana cattolica e la cultura locale.Da una parte c'era chi, come i missionari gesuiti, intendeva conciliare le due culture, permettendo ai neo-convertiti di continuare ad esercitare il culto dei morti secondo le modalità tipiche della religione e cultura cinese, in quanto considerati delle pratiche civili per nulla in contrasto con la dottrina cattolica, e assistere seppur passivamente ai riti stagionali in onore del Cielo, che erano integrati nel sistema religioso confuciano.Dall'altra c'era chi, come i missionari francescani e domenicani, intendeva, invece, vietare ai cinesi convertiti queste pratiche, considerate espressione di un'altra religiosità, diversa e preesistente, e quindi in contrasto con il culto del Dio dei Cristiani. La posizione dei Gesuiti era dettata non solo dall'idea che i missionari dovessero mantenere un atteggiamento tollerante e moderato nei confronti di culture plurimillenarie per favorire la diffusione del Cristianesimo nell'area, ma anche dalla convinzione che la proibizione di queste pratiche potesse compromettere l'adesione di molti letterati cinesi al Cristianesimo, e per questo enfatizzarono l'aspetto "civile" di questi riti, e in quanto tali non in contrasto con la dottrina cattolica, spesso ignorando o minimizzando gli aspetti religiosi. La posizione di francescani e domenicani, invece, si basava sulla convinzione che il Cristianesimo andasse definito coerentemente in Cina così come in Europa, e che i cinesi che sceglievano di convertirsi dovessero abbandonare gli antichi riti, considerati espressione di una religiosità alternativa a quella cristiana. Non secondaria è la considerazione dell'importanza che ebbe, nella formazione di queste diverse opinioni tra missionari, il contesto in cui i vari ordini religiosi scelsero o si trovarono ad operare: i Gesuiti prevalentemente a corte, avendo come interlocutori la classe colta e la alta burocrazia cinese (i cosiddetti "Letterati"), quando non mancese (non va dimenticato che l'Imperatore era di etnia, lingua e cultura Manciù dall'inizio della Dinastia Qing, nel 1644), pertanto la ristretta fascia di popolazione che seguiva la ritualità confuciana più per obbligo sociale e politico, che per intima convinzione; mentre i domenicani e francescani agivano esclusivamente nelle province della Cina, quindi a contatto con la gente normale, semplice nella cultura e nelle credenze religiose, e quindi molto più esposta ai rischi di una religiosità più concreta e materialistica. (it)
- 전례 문제(典禮問題)는 로마 가톨릭교회 내에서 초기 중국 전교 과정에서 수도회들 간에 발생한 전통·습관 문제에 관한 논쟁이다. 마테오 리치를 통해 중국에 가톨릭을 처음 전도한 예수회는 유교를 용인(容認)하고, 기독교의 유일신을 천주(天主) 또는 상제(上帝), 천(天, 하늘)이라고 번역하였으며, 공자를 숭배하는 의식을 인정함으로써 중국 고유의 전통·관습 사이의 마찰을 피하였다. 나아가 예수회는 중국에 서구의 학술·공예를 전파하며 문화적 공헌에 앞장서서 명조·청조에게서 우대를 받아 선교의 자유를 누려왔다. 그런데 리치가 죽은 후 1632년에 도미니코회, 1633년에 프란치스코회가 필리핀에서 중국으로 들어가자, 그들은 스페인령인 필리핀에서는 가톨릭을 선교하면서 필리핀 고유의 전통을 무시했던 전력이 있었으므로 예수회의 중국 선교 방침에 반대하였다. 도미니코회와 프란치스코회는 스페인 출신 선교사들이 주를 이루었으며, 예수회는 이탈리아와 포르투갈 출신들이 주를 이루고 있었던 관계로, 이들 수도회의 세력 다툼에 선교사들 사이의 민족 감정 문제까지 겹쳤고, 프랑스의 파리외방전교회는 도미니코회와 프란치스코회 쪽에 가세하게 되자, 중국 내에서 유교적 전통을 어느 정도 용인할 것인가에 대한 문제가 장장 100년간 가톨릭 교회 내에서 뜨거운 논쟁 거리가 되었다. 결국 1715년 교황 클레멘스 11세는 회칙 「Ex Illa Die」를 통해 다음과 같이 유교적 행위들을 금지하기에 이른다. 1.
* 하느님을 일컫는 라틴어는 「Deus」인바, 중국어 번역어로 「천주(天主)」만을 인정하고 「상제(上帝)」, 「천(天)」은 금지한다. 성당에 「경천(敬天)」이라는 현판을 거는 행위도 금지한다. 2.
* 가톨릭 신자들 간에는 봄·가을에 공자에게 제사를 지내거나 조상신을 숭배하는 의식을 거행하는 행위는 물론 이를 방관하는 행위도 할 수 없다. 3.
* 청나라의 관료나 지방 유지라 할지라도 가톨릭으로 개종하였다면 매월 2회 공자에 대한 제례에 참석할 수 없다. 4.
* 모든 가톨릭 신자는 사찰·사원에 참배하여 조상에게 기도하는 행위를 할 수 없다. 5.
* 가정에서나, 묘지에서나, 장례식장에서나 조상을 숭배하는 행위를 할 수 없다. 동행자가 비신자라는 이유로도 이런 행위를 할 수 없다. 6.
* 위에 열거하지 않은 중국 고유의 전통과 관습이 이교의 관습이 아니라면 중국인인 가톨릭 신자가 이를 지키는 것은 상관 없다. 중국의 관습이 가톨릭 신앙에 저촉되는지 여부가 문제되면 1차적 판단은 중국 주재 교황 사절이 하고, 교황 사절이 없을 경우 해당 지역의 주교나 선교지역 책임자에게 그 권한을 일임한다. 결론적으로, 중국의 관습은 가톨릭 신앙에 모순되지 않는 범위 내에서만 인정한다. 1742년 교황 베네딕토 14세는 위 회칙의 결정을 재확인하였다. 이에 청나라는 교황청의 결정이 주권 침해라고 생각하여 가톨릭 선교의 자유를 취소하고 허가제로 바꾸었으며, 조선의 천주교 신자들이 조상 제사를 거부함에 따라 조선에서도 대대적인 천주교 박해가 시작되게 된다. (ko)
- 典礼論争（てんれいろんそう）は、17世紀から18世紀のカトリック教会内で、中国の伝統文化（典礼）とキリスト教の間のバランスをどのように取るかという問題を巡って行われた一連の論争のこと。 当時、清朝中国で活躍していたイエズス会員たちは中国の習慣と文化を尊重し、キリスト教に巧みに取り込むことで中国における信徒数の拡大をもたらしたが、この方法論をドミニコ会やパリ外国宣教会など他の修道会が批判。教皇クレメンス11世は最終的にイエズス会のやり方に非があると裁定を下したため、中国におけるキリスト教は衰退の道をたどることになる。 この論争では、イエズス会と他の修道会が非ヨーロッパ文化への対応という問題をめぐって争うことになった。同じような問題はインドにおける宣教でも起こっている。 (ja)
- Spór akomodacyjny – konflikt trwający w XVII i XVIII wieku pomiędzy jezuitami a innymi zgromadzeniami dotyczący metod działalności misyjnej. (pl)
- De Ritenstrijd (ca.1645 – 1742) was een conflict binnen de Rooms-Katholieke Kerk over de vraag of het bij de missie in China wel of niet geoorloofd was bepaalde Chinese gebruiken en riten te accommoderen binnen de uitoefening van het geloof daar. Aanvankelijk beperkte de strijd zich tussen de jezuïeten en een aantal ordes zoals dominicanen en franciscanen die later in China waren gearriveerd. De komst van meerdere ordes in China leidde ook tot een aanzienlijke variëteit in vertegenwoordigde Europese naties in de Chinese missies. Vaak leidde ook dat tot verschillende loyaliteiten onder de missionarissen. Ook die rivaliteit was een van de oorzaken van de ritenstrijd. Vanaf eind zeventiende eeuw raakte de Heilige Stoel steeds meer betrokken in het conflict. (nl)
- A controvérsia dos ritos na China foi uma longa disputa no seio da Igreja Católica sobre a decisão a tomar quanto aos ritos chineses constituírem ou não formas de idolatria ou superstição. Os jesuítas defendiam a continuação da prática dos ritos pelos católicos chineses, enquanto as outras ordens religiosas, entre os quais os dominicanos, alegavam que os ritos eram incompatíveis com o catolicismo. O conflito começou na década de 1630 e só terminou no século XVIII, quando o Papa Clemente XI, em 1715, e o Papa Bento XIV, em 1742, decidiram contra os jesuítas. Este desfecho reduziu drasticamente a actividade missionária católica na China. O Papa Pio XII revogou parcialmente a decisão dos seus predecessores, em 1939. Esta disputa pode ser retratada como uma confrontação entre uma concepção do catolicismo segundo uma linha mais baseada na cultura europeia, e uma adaptação católica aos hábitos, ritos e usos locais chineses, profundamente enraizados numa sociedade milenar fortemente influenciada pelo confucionismo. Este conflito religioso, agravado pelas "tensões e ciúmes entre os missionários de diferentes ordens religiosas e origens nacionais" (grande parte dos jesuítas eram protegidos por Portugal, enquanto que os dominicanos eram protegidos por Espanha), era ainda um microcosmos das grandes "diferenças teológicas, culturais e políticas" (por exemplo, a questão jansenista) vividas pela Igreja Católica nos séculos XVII e XVIII. E era também "uma luta entre a burocracia do Vaticano, especialmente a Sagrada Congregação para a Propagação da Fé (Propaganda Fide), as ordens religiosas, especialmente os jesuítas, e as históricas monarquias católicas de Portugal, Espanha e França" (pt)
- Ritstriden i Kina var en strid inom den romersk-katolska kyrkan från 1610 till 1742 om huruvida de traditionella kinesiska riterna och offren till förfäder och till kejsaren utgjorde avgudadyrkan eller inte, och om vilka kinesiska ord som kunde användas för kristendomens Gud (terminologispörsmålet). Frågan var av stor betydelse för den romersk-katolska kinamissionen. Påven Klemens XI avgjorde till slut saken genom att ansluta sig till det synsätt som framförts av dominikanerna, franciskanerna och medlemmar av det parisiska yttremissionssällskapet, nämligen att den kinesiska folkreligionen och offren till kejsaren var oförenliga med katolicismen, och att vissa ord måste undvikas om Gud. Jesuiterna hade kämpat för synsättet att de kinesiska riterna kunde förenas med kristen tro. På ett sätt kan det sägas att ritstriden inte var en strid i Kina, i motsats till vad artikelnamnet säger. De som stred om de kinesiska riterna var européer, och de flesta av de viktigaste aktörerna befann sig också i Europa. Många av de hänsyn som stod på spel var inte kinesiska angelägenheter, även om själva utfallet av striden i hög grad fick konsekvenser i Kina genom att det rörde sig om kristendomens kulturella anpassning och framtid där. Resultatet av striden var att den romersk-katolska missionens stora framgångar tog slut. Katolicismen gick emellertid inte under, men förde en svagare och mer anonym tillvaro i drygt hundra år. På 1600-talet var fascinationen för kinesisk kultur, konfucianismen och det kinesiska språket stor bland europeiska intellektuella. Några av dem ansåg till och med att det skulle vara bra om Konfucius kunde helgonförklaras av den romersk-katolska kyrkan. Jesuiterna var de första som bedrev mission i Kina sedan franciskanmissionen på 1200-talet brutit samman. De kom till Kina sent på 1500-talet där de lyckades väl med sitt verk, och fick till och med tillträde till det kejserliga hovet. Där gjorde de stort intryck med sina kunskaper om astronomi och mekanik, och jesuiterna fick snart ansvaret för det kejserliga stjärnobservatoriet. Deras metoder gjorde det möjligt för kejsaren att förutse sol- och månförmörkelser, något som ingick i hans rituella plikter. Andra jesuiter var målare vid hovet, eller arkitekter, musiker, urmakare, översättare, kartografer eller lantbruksrådgivare. Jesuiterna å sin sida hade stor respekt för den kinesiska konfucianska eliten, och anpassade sig till deras levnadssätt. Den kinesiska ritstriden var samtida med och besläktad med kontroverser mellan framför allt jesuiterna och dominikanerna om graden av anpassning till de lokala traditionella seder av religiös eller kulturell karaktär också inom andra missionsområden. Av mer marginell betydelse var det att också den jansenistiska rörelsen gick ut mot jesuiterna på denna punkt och anklagade dem för att förkunna "en Konfucius-Kristus". Under samma tid pågick en liknande ritstrid i Indien. (sv)
- Споры о китайских обрядах — спор в католической церкви в период с 1630-х годов до начала XVIII века о том, составляют ли традиционные обряды китайских народных религий и подношения императору, совершаемые китайцами-христианами, идолопоклонство. Папа Климент XI принял решение в пользу доминиканцев (которые утверждали, что китайские народные религиозные обряды и подношения императору были несовместимы с католицизмом), что в значительной степени снизило активность католической миссионерской деятельности в Китае. Эти споры были связаны с большими противоречиями между доминиканцами и иезуитами в плане отношения к адаптации местных религиозных практик для распространения католической веры в других странах, таких как практика аскетизма брахманов в Индии. Папа Пий XII изменил решение своего предшественника в 1939 году. (ru)
- 中国礼仪之争指17世纪至18世纪西方天主教传教士就中国传统礼仪是否与天主教義相容，从而和清王朝在学术和政治上发生的冲突。在天主教内先后有两种看法，耶稣会认为祭祖、祭祀孔子（祭孔）乃世俗的禮儀，与天主教教义相容，在一定范围内，是应该被容忍的；而以道明会和方济会则认为这与天主教教义相悖，不可容忍，并因此向教宗请示报告。 在道明会建议下，聖座在1645年通过通谕，禁止中国教徒祭祖祭孔。但之后在耶稣会的游说下，聖座在1656年解除了这个禁令。这个风波曾一度使中国和亚洲其它地区，包括日本和印度的天主教徒都受到了影响。 在这场冲突中，清朝皇帝和几个教宗（包括教宗克勉十一世和教宗克勉十四世）分歧越来越大，最终使得聖座进行了直接干预。虽然到了后期，道明会和方济会已不像当初激烈反对耶稣会的思想，但教宗們始终持强硬态度。克勉十一世在1704年下达谕令禁止教徒进行祭祖祭孔的仪式。1742年，本笃十四世重申禁令，并禁止一切的辩论。 在两个世纪后的1939年，聖座开始重新审视这个问题。庇护十二世在1939年12月8日颁布了一项谕令，同意教徒进行祭祖仪式和祭孔仪式。后来在第二次梵蒂冈大公会议（1962-1965）上正式认可祭祖祭孔，成为教义的一部分。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Der Ritenstreit, auch Akkommodationsstreit genannt, war eine von etwa 1610 bis 1744 dauernde Auseinandersetzung innerhalb der katholischen Mission vor allem in China und Indien über Vereinbarkeit bestimmter tradierter Riten mit der katholischen Religion. (de)
- La querelle des rites voit s'opposer différentes visions de la mission et de l'évangélisation entre les ordres missionnaires jésuites, franciscains et dominicains aux XVIIe et XVIIIe siècles. (fr)
- 典礼論争（てんれいろんそう）は、17世紀から18世紀のカトリック教会内で、中国の伝統文化（典礼）とキリスト教の間のバランスをどのように取るかという問題を巡って行われた一連の論争のこと。 当時、清朝中国で活躍していたイエズス会員たちは中国の習慣と文化を尊重し、キリスト教に巧みに取り込むことで中国における信徒数の拡大をもたらしたが、この方法論をドミニコ会やパリ外国宣教会など他の修道会が批判。教皇クレメンス11世は最終的にイエズス会のやり方に非があると裁定を下したため、中国におけるキリスト教は衰退の道をたどることになる。 この論争では、イエズス会と他の修道会が非ヨーロッパ文化への対応という問題をめぐって争うことになった。同じような問題はインドにおける宣教でも起こっている。 (ja)
- Spór akomodacyjny – konflikt trwający w XVII i XVIII wieku pomiędzy jezuitami a innymi zgromadzeniami dotyczący metod działalności misyjnej. (pl)
- De Ritenstrijd (ca.1645 – 1742) was een conflict binnen de Rooms-Katholieke Kerk over de vraag of het bij de missie in China wel of niet geoorloofd was bepaalde Chinese gebruiken en riten te accommoderen binnen de uitoefening van het geloof daar. Aanvankelijk beperkte de strijd zich tussen de jezuïeten en een aantal ordes zoals dominicanen en franciscanen die later in China waren gearriveerd. De komst van meerdere ordes in China leidde ook tot een aanzienlijke variëteit in vertegenwoordigde Europese naties in de Chinese missies. Vaak leidde ook dat tot verschillende loyaliteiten onder de missionarissen. Ook die rivaliteit was een van de oorzaken van de ritenstrijd. Vanaf eind zeventiende eeuw raakte de Heilige Stoel steeds meer betrokken in het conflict. (nl)
- 中国礼仪之争指17世纪至18世纪西方天主教传教士就中国传统礼仪是否与天主教義相容，从而和清王朝在学术和政治上发生的冲突。在天主教内先后有两种看法，耶稣会认为祭祖、祭祀孔子（祭孔）乃世俗的禮儀，与天主教教义相容，在一定范围内，是应该被容忍的；而以道明会和方济会则认为这与天主教教义相悖，不可容忍，并因此向教宗请示报告。 在道明会建议下，聖座在1645年通过通谕，禁止中国教徒祭祖祭孔。但之后在耶稣会的游说下，聖座在1656年解除了这个禁令。这个风波曾一度使中国和亚洲其它地区，包括日本和印度的天主教徒都受到了影响。 在这场冲突中，清朝皇帝和几个教宗（包括教宗克勉十一世和教宗克勉十四世）分歧越来越大，最终使得聖座进行了直接干预。虽然到了后期，道明会和方济会已不像当初激烈反对耶稣会的思想，但教宗們始终持强硬态度。克勉十一世在1704年下达谕令禁止教徒进行祭祖祭孔的仪式。1742年，本笃十四世重申禁令，并禁止一切的辩论。 在两个世纪后的1939年，聖座开始重新审视这个问题。庇护十二世在1939年12月8日颁布了一项谕令，同意教徒进行祭祖仪式和祭孔仪式。后来在第二次梵蒂冈大公会议（1962-1965）上正式认可祭祖祭孔，成为教义的一部分。 (zh)
- الجدل حول الطقوس الدينية في الصين هو عبارة عن نزاع بين المبشرين الرومان الكاثوليك حول الطقوس الدينية الممارسة في الصين خلال القرنين السابع عشر والثامن عشر. دار النقاش حول ممارسة طقوس تكريم أسلاف الأسرة، والعديد من الطقوس الكونفوشيوسية والإمبراطورية الصينية الرسمية، وما إذا كانت تعتبر طقوسًا دينية لا تتوافق مع المعتقد الكاثوليكي. جادل اليسوعيون بأن هذه الطقوس الصينية كانت غير دينية ومتوافقة مع المسيحية ضمن حدود معينة، وبالتالي ينبغي التسامح معها. لكن الدومينيكان والفرنسيسكان اختلفوا وأبلغوا روما بالقضية. (ar)
- La “Controvèrsia dels ritus” fou un conflicte que en els segles XVII i XVIII va sorgir entre els religiosos europeus arran de l'intent de predicar i.estendre ell catolicisme tot fent-lo compatible amb la religiositat dels xinesos (“culte als avantpassats”) i la doctrina confuciana. Amb l'arribada de Matteo Ricci ja es va comprovar la dificultat de trobar termes en xinès que ajudessin a estendre el missatge del cristianisme(per exemple 上帝 (Shāngdì, "Senyor del cel", equivalent a Déu" i 天 tiān, "cel"). La disputa va enfrontar, d'una banda als jesuïtes i per l'altra el dominicans i franciscans. Es van veure també implicats papes, la cort imperial i universitats. “La Sagrada Congregació de Roma per a la propagació de la fe”, en un primer moment, va fer costat als dominicans tot considerant els (ca)
- La Ĉina Ritopolemiko estis disputo ene de la Romkatolika Eklezio de la 1630-aj jaroj ĝis la frua 18-a jarcento ronde ĉu ĉinaj popolkredoj kaj ritoj pri kultado de Konfuceo, la antaŭuloj kaj la imperiestro konsistigis fetiĉkulton. Papo Klemento la 11-a decidis en favoro de la dominikanoj (kiuj argumentis ke ĉina popolkredo kaj tia kultado estis malkongruaj kun Katolikismo), kiuj havis tre reduktitan katolikan misian agadon en Ĉinio. (eo)
- The Chinese Rites controversy (simplified Chinese: 中国礼仪之争; traditional Chinese: 中國禮儀之爭; pinyin: Zhōngguó Lǐyí Zhī Zhēng) was a dispute among Roman Catholic missionaries over the religiosity of Confucianism and Chinese rituals during the 17th and 18th centuries. The debate discussed whether Chinese ritual practices of honoring family ancestors and other formal Confucian and Chinese imperial rites qualified as religious rites and were thus incompatible with Catholic belief. The Jesuits argued that these Chinese rites were secular rituals that were compatible with Christianity, within certain limits, and should thus be tolerated. The Dominicans and Franciscans, however, disagreed and reported the issue to Rome. (en)
- La disputa o controversia de los ritos (en chino tradicional, 中國禮儀之爭; en chino simplificado, 中国礼仪之争; pinyin, Zhōngguó Lǐyí Zhī Zhēng) se refiere a un conflicto que surgió durante los siglos XVII y XVIII entre misioneros católicos sobre la religiosidad del confucianismo y los ritos chinos. En el debate se discutía si las prácticas rituales chinas de honrar a los antepasados de la familia y otros ritos formales confucianos e imperiales chinos calificaban como ritos religiosos y eran, por tanto, incompatibles con las creencias católicas.Los jesuitas sostenían que estos ritos chinos eran rituales seculares compatibles con el cristianismo, dentro de ciertos límites, y que por tanto debían ser tolerados. Los dominicos y los franciscanos, sin embargo, no estaban de acuerdo y reportaron la cuest (es)
- Pertikaian ritus muncul di kalangan Gereja Katolik Roma ketika Matteo Ricci (1552-1610), seorang imam dan misionaris Yesuit di Tiongkok, menyatakan bahwa apa yang dianggap pemujaan leluhur dan persembahan kepada kaisar oleh orang-orang Tionghoa sesungguhnya adalah sekadar penghormatan belaka dan bukan penyembahan berhala. Sikap hormat ini didasarkan pada nilai-nilai khas dunia Timur yang diajarkan oleh Kong Hu Cu. Oleh karena itu, praktik tersebut pada dasarnya tidaklah bertentangan dengan iman Kristiani, sehingga orang-orang Tionghoa yang menjadi Katolik tidak perlu dilarang mempraktikkannya. (in)
- 전례 문제(典禮問題)는 로마 가톨릭교회 내에서 초기 중국 전교 과정에서 수도회들 간에 발생한 전통·습관 문제에 관한 논쟁이다. 마테오 리치를 통해 중국에 가톨릭을 처음 전도한 예수회는 유교를 용인(容認)하고, 기독교의 유일신을 천주(天主) 또는 상제(上帝), 천(天, 하늘)이라고 번역하였으며, 공자를 숭배하는 의식을 인정함으로써 중국 고유의 전통·관습 사이의 마찰을 피하였다. 나아가 예수회는 중국에 서구의 학술·공예를 전파하며 문화적 공헌에 앞장서서 명조·청조에게서 우대를 받아 선교의 자유를 누려왔다. 그런데 리치가 죽은 후 1632년에 도미니코회, 1633년에 프란치스코회가 필리핀에서 중국으로 들어가자, 그들은 스페인령인 필리핀에서는 가톨릭을 선교하면서 필리핀 고유의 전통을 무시했던 전력이 있었으므로 예수회의 중국 선교 방침에 반대하였다. 도미니코회와 프란치스코회는 스페인 출신 선교사들이 주를 이루었으며, 예수회는 이탈리아와 포르투갈 출신들이 주를 이루고 있었던 관계로, 이들 수도회의 세력 다툼에 선교사들 사이의 민족 감정 문제까지 겹쳤고, 프랑스의 파리외방전교회는 도미니코회와 프란치스코회 쪽에 가세하게 되자, 중국 내에서 유교적 전통을 어느 정도 용인할 것인가에 대한 문제가 장장 100년간 가톨릭 교회 내에서 뜨거운 논쟁 거리가 되었다. (ko)
- La Controversia dei riti cinesi è una celebre diatriba teologica sorta sotto il pontificato di papa Gregorio XV agli inizi del Seicento, che si è protratta per circa un secolo e mezzo. Affine e contemporanea alla Questione dei riti malabarici, che interessò l'India, sorse in occasione dei viaggi che gruppi di missionari occidentali compirono in Estremo oriente con l'obiettivo di evangelizzare i popoli dell'area. Fu il Visitatore gesuita padre Alessandro Valignano a teorizzare per primo il modello di inculturazione per raggiungere lo scopo, il primo ad adottarlo nelle Indie ed in Giappone ed a diffonderlo tra i missionari in Asia, molti dei quali suoi allievi, col suo "Manuale per i missionari del Giappone". Il problema di fondo è dato dalla difficoltà ad adattare i alla civiltà delle vari (it)
- A controvérsia dos ritos na China foi uma longa disputa no seio da Igreja Católica sobre a decisão a tomar quanto aos ritos chineses constituírem ou não formas de idolatria ou superstição. Os jesuítas defendiam a continuação da prática dos ritos pelos católicos chineses, enquanto as outras ordens religiosas, entre os quais os dominicanos, alegavam que os ritos eram incompatíveis com o catolicismo. O conflito começou na década de 1630 e só terminou no século XVIII, quando o Papa Clemente XI, em 1715, e o Papa Bento XIV, em 1742, decidiram contra os jesuítas. Este desfecho reduziu drasticamente a actividade missionária católica na China. O Papa Pio XII revogou parcialmente a decisão dos seus predecessores, em 1939. (pt)
- Споры о китайских обрядах — спор в католической церкви в период с 1630-х годов до начала XVIII века о том, составляют ли традиционные обряды китайских народных религий и подношения императору, совершаемые китайцами-христианами, идолопоклонство. Папа Климент XI принял решение в пользу доминиканцев (которые утверждали, что китайские народные религиозные обряды и подношения императору были несовместимы с католицизмом), что в значительной степени снизило активность католической миссионерской деятельности в Китае. Папа Пий XII изменил решение своего предшественника в 1939 году. (ru)
- Ritstriden i Kina var en strid inom den romersk-katolska kyrkan från 1610 till 1742 om huruvida de traditionella kinesiska riterna och offren till förfäder och till kejsaren utgjorde avgudadyrkan eller inte, och om vilka kinesiska ord som kunde användas för kristendomens Gud (terminologispörsmålet). Resultatet av striden var att den romersk-katolska missionens stora framgångar tog slut. Katolicismen gick emellertid inte under, men förde en svagare och mer anonym tillvaro i drygt hundra år. Under samma tid pågick en liknande ritstrid i Indien. (sv)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
