| dbo:abstract
|
- Antikva (lat. antiqua, starobylá) je nejběžnější typ latinkového tiskacího písma, které se vyznačuje proměnlivou sílou tahů a patkami a tím se odlišuje od dalšího běžného písma, grotesku. V češtině bylo také podle použití nazývané latinské písmo, zatímco pro němčinu byla do roku 1941 používána fraktura (tiskové novogotické písmo, lidově švabach). (cs)
- Antiqua (/ˈæntɪkwə/) is a style of typeface used to mimic styles of handwriting or calligraphy common during the 15th and 16th centuries. Letters are designed to flow and strokes connect together in a continuous fashion; in this way it is often contrasted with Fraktur-style typefaces where the individual strokes are broken apart. The two typefaces were used alongside each other in the germanophone world, with the Antiqua–Fraktur dispute often dividing along ideological or political lines. After the mid-20th century, Fraktur fell out of favor and Antiqua-based typefaces became the official standard. (en)
- En la eŭropa tipografio, klasika tiparo estas duuskla tiparo, kiu kombinas la majusklojn devenantajn el la kvadrata majuskla skribo de la antikvaj greka-romiaj monumentoj, kaj la minusklojn devenantajn el la karolida minuskla skribo. Tiu tipara stilo estas alternativo al la stiloj kursiva kaj gotika. En la frua Renesanco oni uzis en libro aŭ rektan stilon klasikan, aŭ klinitan stilon kursivan, aŭ stilon gotikan, sed ne ian kombinon da ili; nun ni uzas klasikstilajn tiparojn kiel stile neŭtralajn tiparojn ĉeftekstajn, kaj kursivon kiel rimedon por tipografia emfazo. Alivorte, la klasika stilo kaj kursivo nun funkcias kiel tiparaj fasonoj ene de tipara familio. En la tradicio germana-rusa oni nomas klasikan stilon «antikva»; en la tradicio angla-franca oni nomas ĝin «roma» (dum la kursivon oni nomas «italia»: italics, italique). La esperanta termino klasika estas provo eviti elekton inter la du skoloj. Proprasence, klasika stilo estas rekta stilo kun serifoj; tamen kadre de tipara familio, en la tradicio angla-franca oni povas apliki la respondan terminon «roma» (t.e. Roman, romain) al ĉia ajn rekta tiparo, interalie por tiparo senserifa. (eo)
- Antiqua (lateinisch antiquus ‚alt‘, ‚einstig‘) bezeichnet die Schriftgattung der ab 1470 für den Buchdruck entstandenen, gut lesbaren Satzschriften des lateinischen Alphabets mit Groß- und Kleinbuchstaben (Versalien und Minuskeln), die heutzutage die Standard-Schriftgattung für Mengentext in westlichen Sprachen ist. Diese Schriften kombinierten die römische Majuskelschrift mit der humanistischen Minuskelschrift (einer Buchschrift des italienischen Renaissance-Humanismus). Damit unterscheidet sich die Antiqua von der Schriftgattung der gebrochenen Schriften durch gerundete Bögen in den Lettern und ein meist offeneres und helleres Druckbild. Im englischsprachigen Raum ist für die Schriftgattung Antiqua die Bezeichnung roman üblich. Wenn nur Großbuchstaben verwendet werden, nennt man sie Großantiqua, bei Groß- und Kleinbuchstaben Gemischtantiqua. Die Antiqua ist auch fünf Jahrhunderte später noch praktisch unverändert in umfangreichem Gebrauch und ist die heute am häufigsten genutzte Schrift für Schriftsysteme basierend auf dem lateinischen, griechischen, armenischen oder kyrillischen Alphabet. Deshalb wirken in dieser Schrift gesetzte Werke aus der Renaissance erstaunlich modern. Im engeren typografischen Sinne versteht man unter Antiqua die Hauptschriftgruppe klassischer Serifenschriften mit deutlichem Strichkontrast, während serifenbetonte (Egyptienne) und serifenlose Linear-Antiqua (Grotesk) nicht dazu gerechnet werden, obwohl diese durchaus auch auf der Antiqua im allgemeinen Sinne (als Schriftgattung) beruhen. (de)
- Antiqua se denomina al conjunto de tipos de letra diseñados entre 1470 y 1600, específicamente aquellas de Nicolas Jenson y la encargada por Aldus Manutius y grabada por Francesco Griffo. La forma de letra Antiqua se modeló como síntesis entre las mayúsculas cuadradas romanas y la minúscula carolingia. También conocidas como «tipo veneciano» u ocasionalmente «viejo estilo», se diferenciaron del estilo moderno por la menor uniformidad de grosores de trazos y serifas inclinadas. La alternativa en estilo alemán era la letra gótica, estilo en que las formas se cortan o fracturan. Durante los siglos XIX y XX hubo en Alemania una polémica sobre si los textos alemanes debían escribirse en antiqua o en la mejor desarrollada Fraktur. En 1911 el parlamento alemán rechazó un cambio oficial por solo tres votos: 85 a 82. Hitler invocó un cambio en 1934, pero no se aplicó hasta 1941, cuando un decretó prohibió el uso de letra gótica en favor de la tipografía antiqua. (es)
- En écriture et typographie, Antiqua (de littera antiqua, « lettre antique ») est l’appellation globale de toutes les écritures, cursives et typographiques, dérivées de la capitale romaine et de la minuscule caroline, qui ont été créées et utilisées à partir de la Renaissance. Il s’agit donc des caractères majoritairement utilisés en Occident. (fr)
- Antiqua è un tipo di carattere inventato, o almeno perfezionato, e inciso in Italia verso il 1470 dallo stampatore Nicolas Jenson. Fu utilizzato anche da Aldo Manuzio nella sua stamperia. È conosciuto anche come carattere veneziano, perché Manuzio era operativo nella città lagunare. L'Antiqua è stato modellato come sintesi tra le lettere maiuscole latine e la scrittura carolina. Fu intensamente adoperato nelle tipografie fin verso il 1600. Nel XIX e nel XX secolo in Germania ci fu un ampio dibattito sul fatto che il tedesco dovesse utilizzare come carattere tipografico l'Antiqua o piuttosto la Fraktur, un carattere gotico nel quale le singole lettere sono spezzate o fratturate. (it)
- Antykwa, pismo humanistyczne – bardzo obszerne pojęcie, oznaczające kroje pisma opartego na alfabecie łacińskim, które w dzisiejszych czasach są dominującym typem krojów wśród pism drukarskich. Praktycznie wszystkie współczesne książki, czasopisma oraz inne typowe zastosowania pisma drukowanego w językach narodowych zapisywanych alfabetami wywodzącymi się z łaciny (zachodniosłowiańskie, romańskie, anglosaskie, nordyckie, ugrofińskie itp.) są drukowane jakąś odmianą antykwy. Kroje nieantykwowe w pismach łacińskich używane są obecnie tylko w szczególnych sytuacjach, jako pismo ozdobne (np. w , zdobnictwie literniczym, grafice reklamowej itp., ale także np. przy druku poezji). Do zapisu języka irlandzkiego używane jest (odmiana półuncjały). (pl)
- Antiqua is een naamgeving voor een groep lettertypen ontworpen tussen ongeveer 1470 en 1600, in het bijzonder die van Nicholas Jenson en de zogenaamde aldine romein bedacht door Aldus Manutius en gesneden door Francesco Griffo.De Antiqua-lettervormen zijn gemodelleerd naar een combinatie van Romeinse kapitalen, zoals die voor inscripties gebruikt werden, en de Karolingische minuskel. Ze zijn ook bekend onder de term Venetiaanse letters; een in het Engels gebruikte aanduiding is 'old style'. Tegenover de Antiqua staat de Duitse Fraktur (in het Engels: blackletter) met een 'gebroken' lettervorm. In de 19e en 20e eeuw was er in Duitsland een dispuut of het schrift in de modernere Antiqua, dan wel in de hoog-ontwikkelde Fraktur gezet moest worden. (nl)
- Анти́ква (лат. antīqua «древняя») — класс типографских наборных шрифтов с засечками, появившийся в эпоху Возрождения в Западной Европе. Основой для разработчиков первых гуманистических, или ренессансных антикв служил рукописный книжный почерк — гуманистический минускул. По одной из исторических версий, первая антиква была вырезана гравёром Николя Жансоном в Венеции в 1470 году. Однако похожие шрифты создавались и ранее. В частности, в середине 1460-х (1467) неподалёку от Рима в монастыре Субиако свой вариант гуманистического шрифта создали типографы Свейнхейм и Паннарц. Как бы то ни было, первым поколением антиквенных шрифтов считается ренессансная венецианская антиква. Позже появилась французская, голландская и английская разновидности этого шрифта. Ренессансная, или гуманистическая антиква отличалась некоторой лапидарностью. Пришедшая ей на смену переходная антиква была утончённее. В конце XVIII века французские и итальянские типографы, наиболее известными из которых были Бодони и Дидо, вырабатывают новый, более строгий и сбалансированный стиль — новую (классицистическую) антикву. (ru)
- Антиква (від лат. antiquus — стародавній) — вид латинського друкарського шрифту з вертикально оформленим накресленням. Антиква містить малі та великі знаки, що відповідають двом віхам донабірної еволюції : від римського капітального (початок нашої ери) до каролінгського мінускула 8 століття. Рукописна форма сформувалася на початок 15 століття. В другій половині 15 століття антиква ввійшла в набір та друк: перший відомий випадок датований 1476 роком. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Antikva (lat. antiqua, starobylá) je nejběžnější typ latinkového tiskacího písma, které se vyznačuje proměnlivou sílou tahů a patkami a tím se odlišuje od dalšího běžného písma, grotesku. V češtině bylo také podle použití nazývané latinské písmo, zatímco pro němčinu byla do roku 1941 používána fraktura (tiskové novogotické písmo, lidově švabach). (cs)
- Antiqua (/ˈæntɪkwə/) is a style of typeface used to mimic styles of handwriting or calligraphy common during the 15th and 16th centuries. Letters are designed to flow and strokes connect together in a continuous fashion; in this way it is often contrasted with Fraktur-style typefaces where the individual strokes are broken apart. The two typefaces were used alongside each other in the germanophone world, with the Antiqua–Fraktur dispute often dividing along ideological or political lines. After the mid-20th century, Fraktur fell out of favor and Antiqua-based typefaces became the official standard. (en)
- En écriture et typographie, Antiqua (de littera antiqua, « lettre antique ») est l’appellation globale de toutes les écritures, cursives et typographiques, dérivées de la capitale romaine et de la minuscule caroline, qui ont été créées et utilisées à partir de la Renaissance. Il s’agit donc des caractères majoritairement utilisés en Occident. (fr)
- Antykwa, pismo humanistyczne – bardzo obszerne pojęcie, oznaczające kroje pisma opartego na alfabecie łacińskim, które w dzisiejszych czasach są dominującym typem krojów wśród pism drukarskich. Praktycznie wszystkie współczesne książki, czasopisma oraz inne typowe zastosowania pisma drukowanego w językach narodowych zapisywanych alfabetami wywodzącymi się z łaciny (zachodniosłowiańskie, romańskie, anglosaskie, nordyckie, ugrofińskie itp.) są drukowane jakąś odmianą antykwy. Kroje nieantykwowe w pismach łacińskich używane są obecnie tylko w szczególnych sytuacjach, jako pismo ozdobne (np. w , zdobnictwie literniczym, grafice reklamowej itp., ale także np. przy druku poezji). Do zapisu języka irlandzkiego używane jest (odmiana półuncjały). (pl)
- Антиква (від лат. antiquus — стародавній) — вид латинського друкарського шрифту з вертикально оформленим накресленням. Антиква містить малі та великі знаки, що відповідають двом віхам донабірної еволюції : від римського капітального (початок нашої ери) до каролінгського мінускула 8 століття. Рукописна форма сформувалася на початок 15 століття. В другій половині 15 століття антиква ввійшла в набір та друк: перший відомий випадок датований 1476 роком. (uk)
- Antiqua (lateinisch antiquus ‚alt‘, ‚einstig‘) bezeichnet die Schriftgattung der ab 1470 für den Buchdruck entstandenen, gut lesbaren Satzschriften des lateinischen Alphabets mit Groß- und Kleinbuchstaben (Versalien und Minuskeln), die heutzutage die Standard-Schriftgattung für Mengentext in westlichen Sprachen ist. Diese Schriften kombinierten die römische Majuskelschrift mit der humanistischen Minuskelschrift (einer Buchschrift des italienischen Renaissance-Humanismus). Damit unterscheidet sich die Antiqua von der Schriftgattung der gebrochenen Schriften durch gerundete Bögen in den Lettern und ein meist offeneres und helleres Druckbild. Im englischsprachigen Raum ist für die Schriftgattung Antiqua die Bezeichnung roman üblich. Wenn nur Großbuchstaben verwendet werden, nennt man sie Groß (de)
- En la eŭropa tipografio, klasika tiparo estas duuskla tiparo, kiu kombinas la majusklojn devenantajn el la kvadrata majuskla skribo de la antikvaj greka-romiaj monumentoj, kaj la minusklojn devenantajn el la karolida minuskla skribo. En la tradicio germana-rusa oni nomas klasikan stilon «antikva»; en la tradicio angla-franca oni nomas ĝin «roma» (dum la kursivon oni nomas «italia»: italics, italique). La esperanta termino klasika estas provo eviti elekton inter la du skoloj. (eo)
- Antiqua se denomina al conjunto de tipos de letra diseñados entre 1470 y 1600, específicamente aquellas de Nicolas Jenson y la encargada por Aldus Manutius y grabada por Francesco Griffo. La forma de letra Antiqua se modeló como síntesis entre las mayúsculas cuadradas romanas y la minúscula carolingia. También conocidas como «tipo veneciano» u ocasionalmente «viejo estilo», se diferenciaron del estilo moderno por la menor uniformidad de grosores de trazos y serifas inclinadas. (es)
- Antiqua è un tipo di carattere inventato, o almeno perfezionato, e inciso in Italia verso il 1470 dallo stampatore Nicolas Jenson. Fu utilizzato anche da Aldo Manuzio nella sua stamperia. È conosciuto anche come carattere veneziano, perché Manuzio era operativo nella città lagunare. L'Antiqua è stato modellato come sintesi tra le lettere maiuscole latine e la scrittura carolina. Fu intensamente adoperato nelle tipografie fin verso il 1600. (it)
- Antiqua is een naamgeving voor een groep lettertypen ontworpen tussen ongeveer 1470 en 1600, in het bijzonder die van Nicholas Jenson en de zogenaamde aldine romein bedacht door Aldus Manutius en gesneden door Francesco Griffo.De Antiqua-lettervormen zijn gemodelleerd naar een combinatie van Romeinse kapitalen, zoals die voor inscripties gebruikt werden, en de Karolingische minuskel. Ze zijn ook bekend onder de term Venetiaanse letters; een in het Engels gebruikte aanduiding is 'old style'. (nl)
- Анти́ква (лат. antīqua «древняя») — класс типографских наборных шрифтов с засечками, появившийся в эпоху Возрождения в Западной Европе. Основой для разработчиков первых гуманистических, или ренессансных антикв служил рукописный книжный почерк — гуманистический минускул. (ru)
|
