| dbo:abstract
|
- Krai Occidental (en ruso, Западный край) fue un nombre no oficial para las partes más occidentales del Imperio ruso, excluyendo el territorio de la Polonia del Congreso. El término englobaba las tierras anexadas por el Imperio ruso durante las sucesivas particiones de la Mancomunidad de Polonia-Lituania al final del siglo XVIII, en 1772, 1793 y 1795. Esta área era conocida en Polonia como Ziemie Zabrane (Tierras Tomadas, o Robadas) pero más a menudo se refieren a ellas en la historiografía polaca y de manera común como Zabór Rosyjski (literalmente incautación rusa). El krai Occidental estaba conformado por los siguientes territorios de la Mancomunidad de Polonia-Lituania:
* De la primera partición de Polonia (1772): Livonia (Latgale), parte del norte del voivodato de Polotsk, voivodatos de Mscisław y Vítebsk por completo, y parte suroriental del sur del voivodato de Minsk (aproximadamente 92.000 km²)
* De la segunda partición de Polonia (1793): parte restante del voivodato de Minsk, voivodatos de Kiev, Bracław y Vilna por completo, partes del voivodato de Podolia y partes orientales de los voivodatos de y Brest Litovsk (aproximadamente 250.000 km²)
* De la tercera partición de Polonia (1795): todo los territorios al este del Río Bug -y después de 1807, el óblast de Belostok- (aproximadamente 120.000 km²) Si bien nunca constituyó una subdivisión administrativa oficial (un krai) de Rusia, fue el nombre común de dos subdivisiones en esta región: krai del Noroeste y krai del Suroeste. El territorio constó de nueve gubernias: seis ubicadas en Bierlorrusia y Lituania que conformaban el krai del Noroeste (Vilna, Kovno, Grodno, Minsk, Mogilev y Vítebsk) y tres en la actual Ucrania que constituían el krai del Suroeste (Volinia, Podolia y Kiev). Debido a su estatus nacional, el krai Occidental tuvo algunas leyes especiales y elementos de gobierno. Durante el reinado de Alejandro I de Rusia, los polacos prevalecieron en las provincias occidentales. Después de 1819, las gubernias de Grodno, Vilna (rus. Vilna, pol. Wilno), Minsk, Volinia (pol. Wołyń), Podolia (pol. Podole) y el óblast de Belostok quedaron bajo la administración del Gran Duque Constantine Pávlovich de Rusia. Todos los cargos de la administración local estuvieron dominadas por polacos. Las familias nobles de la Mancomunidad de Polonia-Lituania (en polaco: Szlachta) tuvieron un amplio gobierno local y disfrutaron de muchos privilegios sociales, económicos y militares, a diferencia de las familias nobles en la Polonia del Congreso. Esta situación cambió dramáticamente con la Revuelta de Noviembre y más tarde con la Revuelta de Enero que estallaron en 1830 y 1863 respectivamente, y que fallaron ambas en su esfuerzo para restaurar un estado independiente el cuál habría sido una clase de sucesor de la Mancomunidad de Polonia-Lituania. Con la caída del Imperio ruso y el fin de la Primera Guerra Mundial, los territorios del krai Occidental se convirtieron en una escena de rivalidad militar y política entre varias naciones emergentes de Europa Oriental, la expansiva Unión Soviética y la renacida Segunda República Polaca. El Tratado de Riga puso el fin a esta rivalidad en 1921. A pesar de que las fronteras se establecieron como compromiso entre estabilidad política y aspiraciones nacionales, ninguno de los lados del tratado estuvieron satisfechos. En la nueva situación política de Europa de principios del siglo XX, la Mancomunidad de Polonia-Lituania no tuvo posibilidades de ser exitosamente restaurada. El mariscal Józef Piłsudski, aun así, buscando revivir el patrimonio cultural y político de la Mancomunidad, continuó por algún tiempo proseguir su plan (finalmente fallido) para la creación de una federación de los países de Europa Central y Oriental, llamada Intermarium (Międzymorze). (es)
- Western Krai (Russian: Западный край, literally Western Land) was an unofficial name for the westernmost parts of the Russian Empire, excluding the territory of Congress Poland (which was sometimes referred to as Vistula Krai). The term encompasses the lands annexed by the Russian Empire in the successive partitions of the Polish–Lithuanian Commonwealth in the late 18th century–in 1772, 1793, and 1795. This area is known in Poland as Ziemie Zabrane (Taken Lands, Stolen Lands) but is most often referred to in Polish historiography and common parlance as part of Zabór Rosyjski (the Russian Partition). (en)
- De Westelijke kraj (Russisch: Западный край) was een kraj tijdens de late periode van het Russische Rijk. De kraj bestond uit negen goebernija's (gouvernementen): zes Wit-Russische en Litouwse die samen de vormden en drie Oekraïense die de vormden. Deze goebernija's waren Vilne (Vilnious), Kovno (Kaunas), Hrodno, Minsk, Mogilev, Vitebsk, Podolsk, Volyn en Kiev. De kraj werd geannexeerd door het Russische Rijk tijdens de Poolse delingen aan het einde van de 18e eeuw. Vanwege haar afwijkende nationale karakter had de kraj een aantal specifieke wetten en overheidsvormen. (nl)
- Ziemie zabrane (ros. Западный край, Zapadnyj kraj, kraj zachodni) – wschodnie województwa I Rzeczypospolitej zagarnięte w wyniku rozbiorów Polski (1772–1795) przez Imperium Rosyjskie, stanowiące obszar zaboru rosyjskiego z wyłączeniem terytorium państwowego Królestwa Polskiego, utworzonego w 1815. Termin „ziemie zabrane” wprowadził do obiegu naukowego i publicystyki Maurycy Mochnacki w 1834. W 1914 ziemie zabrane zamieszkiwało 2,5 mln Polaków, stanowiących większość tamtejszego ziemiaństwa i inteligencji. (pl)
- За́падный край — бывшие территории Речи Посполитой, вошедшие в состав Российской империи в период от Первого раздела Речи Посполитой (1772) до Тильзитского мира (1807), а также присоединённый во второй половине XVII века район Киева. К началу XX века составляли девять губерний:
* Виленская губерния
* Ковенская губерния
* Гродненская губерния
* Минская губерния
* Могилёвская губерния
* Витебская губерния
* Киевская губерния
* Волынская губерния
* Подольская губерния Основное население — украинцы (Волынь, Подолье, Киевщина и Дикое поле), белорусы (Минщина, Полесье за исключением части из Царства Польского, Полочызна и Мстиславские), поляки (Виленщина, Гроденщина, Белостощина и Подляшье, Селия и Ковенщина вместе с литовцами) и литовцы (Жемайтия и Ковенщина вместе с поляками). Жили также евреи, русские, немцы, латыши и другие народы. Курляндская губерния, вошедшая в 1795 году вследствие присоединения зависимой от Речи Посполитой Курляндии и Семигалии, была отнесена к Прибалтийскому краю в силу немецкого языка делопроизводства и администрации. После упразднения Западного края под этим термином обычно понимали первые шесть губерний из приведённого выше списка. (ru)
- За́хідний край (рос. Западный край, пол. Ziemie zabrane) — неофіційна назва, введена в 1834 році істориком і журналістом Маурицієм Мохнацьким щодо західної частини Російської імперії, за винятком Царства Польського. Ці території — були приєднані до Росії під час поділів Речі Посполитої наприкінці 18 століття (1772, 1793 і 1795) — були також відомі в Польщі, як «забрані землі» (пол. ziemie zabrane). До Західного краю були віднесені такі землі Речі Посполитої:
* з першого поділу Речі Посполитої (1772): Латвія (Латгалія), північна частина Полоцького воєводства, все Мстиславське і Вітебське воєводство, а також південно-східна частина Мінського воєводства (близько 92000. км ²)
* З Другого поділу Речі Посполитої (1793): частина, що залишилося Мінського воєводства, все Київське воєводство, Брацлавське воєводство і Віленське воєводство, частина Подільського воєводства та східна частина Волинського воєводства та Берестейське воєводство (близько 250 000 км ²)
* З Третього поділу Речі Посполитої (1795): всі території на схід від Бугу і (близько 120000. км ²) (після 1807 р., Білостоцька область). Цей терен ніколи не був офіційною адміністративною одиницею Росії, але є загальною назвою для двох одиниць Північно-Західного краю і Південно-Західного краю. Західний край складався з 9 губерній: 6 білоруських і литовських у складі Північно-Західного краю (Віленська губернія, Ковенська губернія, Гродненська губернія, Мінська губернія, Могилевська губернія і Вітебська губернія) і 3 українських у складі Південно-Західного краю (Волинська губернія, губернаторство Подільська губернія і Київська губернія). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Western Krai (Russian: Западный край, literally Western Land) was an unofficial name for the westernmost parts of the Russian Empire, excluding the territory of Congress Poland (which was sometimes referred to as Vistula Krai). The term encompasses the lands annexed by the Russian Empire in the successive partitions of the Polish–Lithuanian Commonwealth in the late 18th century–in 1772, 1793, and 1795. This area is known in Poland as Ziemie Zabrane (Taken Lands, Stolen Lands) but is most often referred to in Polish historiography and common parlance as part of Zabór Rosyjski (the Russian Partition). (en)
- De Westelijke kraj (Russisch: Западный край) was een kraj tijdens de late periode van het Russische Rijk. De kraj bestond uit negen goebernija's (gouvernementen): zes Wit-Russische en Litouwse die samen de vormden en drie Oekraïense die de vormden. Deze goebernija's waren Vilne (Vilnious), Kovno (Kaunas), Hrodno, Minsk, Mogilev, Vitebsk, Podolsk, Volyn en Kiev. De kraj werd geannexeerd door het Russische Rijk tijdens de Poolse delingen aan het einde van de 18e eeuw. Vanwege haar afwijkende nationale karakter had de kraj een aantal specifieke wetten en overheidsvormen. (nl)
- Ziemie zabrane (ros. Западный край, Zapadnyj kraj, kraj zachodni) – wschodnie województwa I Rzeczypospolitej zagarnięte w wyniku rozbiorów Polski (1772–1795) przez Imperium Rosyjskie, stanowiące obszar zaboru rosyjskiego z wyłączeniem terytorium państwowego Królestwa Polskiego, utworzonego w 1815. Termin „ziemie zabrane” wprowadził do obiegu naukowego i publicystyki Maurycy Mochnacki w 1834. W 1914 ziemie zabrane zamieszkiwało 2,5 mln Polaków, stanowiących większość tamtejszego ziemiaństwa i inteligencji. (pl)
- Krai Occidental (en ruso, Западный край) fue un nombre no oficial para las partes más occidentales del Imperio ruso, excluyendo el territorio de la Polonia del Congreso. El término englobaba las tierras anexadas por el Imperio ruso durante las sucesivas particiones de la Mancomunidad de Polonia-Lituania al final del siglo XVIII, en 1772, 1793 y 1795. Esta área era conocida en Polonia como Ziemie Zabrane (Tierras Tomadas, o Robadas) pero más a menudo se refieren a ellas en la historiografía polaca y de manera común como Zabór Rosyjski (literalmente incautación rusa). (es)
- За́падный край — бывшие территории Речи Посполитой, вошедшие в состав Российской империи в период от Первого раздела Речи Посполитой (1772) до Тильзитского мира (1807), а также присоединённый во второй половине XVII века район Киева. К началу XX века составляли девять губерний:
* Виленская губерния
* Ковенская губерния
* Гродненская губерния
* Минская губерния
* Могилёвская губерния
* Витебская губерния
* Киевская губерния
* Волынская губерния
* Подольская губерния После упразднения Западного края под этим термином обычно понимали первые шесть губерний из приведённого выше списка. (ru)
- За́хідний край (рос. Западный край, пол. Ziemie zabrane) — неофіційна назва, введена в 1834 році істориком і журналістом Маурицієм Мохнацьким щодо західної частини Російської імперії, за винятком Царства Польського. Ці території — були приєднані до Росії під час поділів Речі Посполитої наприкінці 18 століття (1772, 1793 і 1795) — були також відомі в Польщі, як «забрані землі» (пол. ziemie zabrane). До Західного краю були віднесені такі землі Речі Посполитої: (uk)
|
.png?width=300)
.PNG){kind=link}
.png){kind=link}