| dbo:abstract
|
- Les lleis de Grimm i Verner són una sèrie de lleis fonètiques que estudien la correspondència fonètica entre els fonemes de les llengües que es relacionen entre si, cosa que suposa que un determinat so es comporta sempre de la mateixa manera sota idèntiques condicions en qualsevol llengua del mateix grup. Això és degut al fet que les llengües, històricament, han començat a divergir en separar-se els grups de parlants i divergeixen els seus accents. Per aquest motiu, les separacions fonètiques reflecteixen els canvis d'accents en el grup de parlants. A més d'aquestes lleis fonètiques, més tard, altres autors van trobar més lleis fonètiques aplicables a la descripció de les llengües indoeuropees. (ca)
- Das nach seinem Entdecker, dem dänischen Sprachwissenschaftler Karl Verner benannte und im Jahr 1875 von diesem formulierte Vernersche Gesetz (auch Verners Gesetz) beschreibt eine im Urgermanischen wirksame Ausnahme der ersten (germanischen) Lautverschiebung, nämlich das Stimmhaftwerden (Sonorisierung) der neu entstandenen stimmlosen Reibelaute (Frikative) *f, *þ, *χ, *χʷ, *s unter bestimmten Bedingungen. Jacob Grimm nannte diese zu seiner Zeit nicht erklärbaren Ausnahmen der ersten Lautverschiebung „grammatischen Wechsel“. Mit der neuen Erklärung fanden die Junggrammatiker eine Bestätigung für die von ihnen postulierte Ausnahmslosigkeit der Lautgesetze. (de)
- La loi de Verner est une loi de phonétique historique dont la découverte a marqué l'une des étapes majeures de la linguistique comparée ; elle complète en effet la loi de Grimm et permet d'en expliquer les apparentes irrégularités, la faisant ainsi réellement accéder au statut de « loi ». C'est Karl Verner (1846-1896), linguiste danois, qui, en 1875, a trouvé la solution au problème apparent : alors que la loi de Grimm prévoit que les occlusives sourdes de l'indo-européen deviennent des fricatives sourdes en proto-germanique, dans certains cas ces fricatives sont sonores. Or, la comparaison avec d'autres langues indo-européennes montre bien que le phonème de départ est une consonne sourde. Le problème était important puisqu'il ne permettait pas à la loi de Grimm d'être systématique et sans exception, ce qui est la condition sine qua non pour que des changements phonétiques soient qualifiés de loi scientifique. (fr)
- Las leyes de Grimm y Verner son una serie de leyes fonéticas que estudian la correspondencia fonética entre los fonemas de las lenguas que se relacionan entre sí, al evolucionar del indoeuropeo al protogermánico. Muchas de estas leyes pueden aplicarse para estudiar la evolución de otras lenguas. Estas leyes suponen que un determinado sonido se comporta siempre de la misma manera bajo idénticas condiciones en cualquier lengua del mismo grupo. Esto se debe a que las lenguas históricamente han comenzado a divergir al separarse los grupos de hablantes y divergir sus acentos. Por este motivo, las separaciones fonéticas reflejan los cambios de acentos en el grupo de hablantes. Además de estas leyes fonéticas más tarde otros autores encontraron más leyes fonéticas aplicables a la descripción de las lenguas indoeuropeas. (es)
- Verner's law describes a historical sound change in the Proto-Germanic language whereby consonants that would usually have been the voiceless fricatives *f, *þ, *s, *h, *hʷ, following an unstressed syllable, became the voiced fricatives *β, *ð, *z, *ɣ, *ɣʷ. The law was formulated by Karl Verner, and first published in 1877. (en)
- De wet van Verner is een beschrijving en verklaring van een typisch Oergermaanse taalontwikkeling door de Deense taalkundige Karl Adolf Verner. Al kort na de formulering van de wet van Grimm stuitten wetenschappers op een fenomeen in de ontwikkeling van de Germaanse talen dat zich niet door deze wet liet verklaren, en daarom naar alle waarschijnlijkheid al eerder had plaatsgevonden, omdat er anders sprake zou zijn geweest van een bloedende volgorde van fonologische regels. Dit kan wellicht het best geïllustreerd worden aan de hand van twee Proto-Indo-Europese woorden voor familieleden. De in het Proto-Indo-Europees gereconstrueerde vormen van "vader" en "broeder" luiden *ph₂tḗr en *bʰréh₂tēr. Als de wet van Grimm toegepast wordt op deze vormen zouden zij bij hun verdere ontwikkeling in het Oergermaans *faþēr en *brōþēr hebben moeten luiden, en in het Oudengels daarna *fæþer en *brōþor. Dat geldt wel voor de vorm van broer, maar niet voor die van vader (die is fæder in het Oudengels). Verner slaagde erin deze schijnbare tegenstrijdigheid in de klankverschuivingen te verklaren door uit te gaan van het oorspronkelijke accentsysteem van het Indo-Europees en Oudgermaans. Hij stelde vast dat de wet van Grimm wel degelijk had plaatsgevonden, maar dat de zo ontstane fricatieven (of schuur-/wrijfklanken) vervolgens stemhebbend geworden waren als de klemtoon binnen het woord op de direct volgende lettergreep lag. Dat was bij *ph₂tḗr het geval: het accent lag op de tweede lettergreep. Volgens de wet van Grimm was *ph₂tḗr in het vroege Oergermaans *faþḗr geworden, met het accent nog steeds op de tweede lettergreep. Onder invloed van het accent op de tweede lettergreep werd dit later *fadḗr. Daarna verloor het Oergermaans zijn variabele accent en werden alle woorden beklemtoond op de eerste lettergreep, waardoor het zicht op de onderliggende redenen van de verandering verloren ging. Hierdoor kan ook verklaard worden waarom de vormen in het Duits Vater en Bruder zijn. Bij de Hoogduitse klankverschuiving werd *d veranderd in t, en daarna *þ in d. Ook in het Nederlands is nog in een aantal vormen te zien dat de wet van Verner heeft opgetreden. Het mooiste voorbeeld hiervan is "was" tegenover "waren". Aangezien het accent van de tweede vorm oorspronkelijk op de laatste lettergreep lag, veranderde de s, zoals we die nog aantreffen in "was", in z. Deze z ontwikkelde zich later in de Noord- en West-Germaanse talen tot r. Ook vriezen ~ vroren en verliezen ~ verloren zijn voorbeelden. Dezelfde alternantie was oorspronkelijk ook te zien in de verleden tijd van het werkwoord kiezen, die voorheen koren was. Deze laatste vorm is later door morfologische nivellering echter vervangen door kozen (de z van kozen is niet het gevolg van de wet van Verner, maar van een latere, specifiek Nederlandse, ontwikkeling), maar de oudere vorm is wel bewaard gebleven in uitverkoren. (nl)
- 베르너의 법칙(영어: Verner’s Law)은 (Karl Verner)가 1877년 Eine Ausnahme der ersten Lautverschiebung (일차 음운 추이의 예외)라는 논문에서 그림의 법칙의 예외가 강세의 위치에 있음을 발견하고 이를 설명한 것이다. 인구조어의 무성 *p, *t, *k에 대응하는 게르만어의 어중 ɸ(f), θ(þ), χ(x)은 바로 그 앞에 있는 모음에 강세가 있으면 무성음 그대로 유지되고, 강세가 없을 때는 유성음 β, ð, γ; b, d, g로 변한다. 그림의 법칙에 따르면, 인구조어의 무성정지음 *p, *t, *k는 게르만조어에서 f, θ, χ로 바뀌어야 한다. 그러나 이 법칙에서 벗어나 b, d, g로 바뀌는 경우가 존재한다. 예를 들어, 라틴어 pater와 고트어 fadar를 비교해 보면, p > f 변화는 그림의 법칙을 따르지만 t > d 변화는 그렇지 않다는 것을 알 수 있다. 그림의 법칙을 그대로 따른다면 pater가 faþer로 변화했어야 한다. 베르너의 법칙은 그림의 법칙과 어긋나는 이러한 현상을 예외로 내버려 두지 않고 모두 음운 법칙이라는 틀 안에서 설명하고자 나온 것이다. 다음 두 예를 살펴 보면,
* 그리스어 πατέρ- [pater] '아버지', φράτερ- [phrater] '형제'
* 고트어 fadar [faðar] '아버지', broþar [broːθar] '형제' 그리스어의 phrater가 고트어의 broþar로 변한 것은 유기음이 유성무기음으로 (ph > b) 변하고, 무성무기음이 유기음으로 (t > þ) 변했다는 점에서 그림의 법칙에 잘 들어 맞는다. 하지만 그리스어의 pater 고트어의 fadar가 된 것은 그림의 법칙에 어긋난다. 그림의 법칙을 따른다면 faþar가 되었어야 한다. 베르너는 이러한 예외들을 관찰하여 강세에 따라 변화가 달라진다는 것을 알아내었다. 즉 φράτερ-의 경우와 같이 해당 자음(τ) 앞의 음절에 강세가 있는 경우에는 그림의 법칙을 따르고, πατέρ- 와 같이 해당 자음 앞 음절에 강세가 없는 경우에는 유성음화된다는 것이다. 이러한 베르너의 발견으로 음운 변화는 예외가 없으며 자연의 물리 법칙과 같이 절대적인 것이라는 주장이 더욱 힘을 얻게 된다. (ko)
- La legge di Verner, che prende il nome dal linguista danese Karl Verner, descrive il passaggio in proto-germanico dalle occlusive *b, *d, *z, *g e *gʷ alle fricative *f, *θ (trascritta "þ"), *s, *h e *hʷ. (it)
- ヴェルナーの法則（ヴェルナーのほうそく、丁: Verners lov, 独: Vernersches Gesetz）またはヴァーナー（ヴェアナー）の法則、フェルナーの法則はゲルマン祖語における音韻推移を示す法則であり、無声摩擦音 *f, *θ, *s, *x が強勢のない音節の直後に来る場合有声化して各々 *b, *d, *z, *g になることである。デンマーク人学者のカール・ヴァーナー（ヴェルナー）が1875年に発見した。 (ja)
- Prawo Vernera (ang. Verner's law) – prawo głosowe, opisujące zmianę polegającą na tym, że praindoeuropejskie bezdźwięczne głoski zwarte regularnie zmieniają się w germańskie zwarte dźwięczne, jeśli występują przed samogłoską akcentowaną, np. łac. pater i staroang. faeder, gdzie ciąg zmian jest następujący: t>θ (Prawo Grimma) θ>ð>d (Prawo Vernera). Prawo Vernera uściśla Prawo Grimma, a przez to wyjaśnia pozorne wyjątki. Istotnym aspektem prawa Vernera było wykazanie roli prozodii w przebiegu zmian fonetycznych. (pl)
- Na linguística histórica, dá-se o nome de Lei de Verner, a análise comparativa entre as língua indo-europeia e germânica, no que diz respeito às consoantes /p/, /t/ e /k/. Em 1822, Jacob Grimm, ao analisar as línguas referidas, constatou que as consoantes /p/, /t/ e /k/ transformaram-se, ao longo do tempo, em /f/, /θ/ e /h/, respectivamente. Porém, Grimm, apresentou algumas exceções, as quais não foram esclarecidas. Após cinquenta anos da lei de Grimm, Verner apresentou os esclarecimentos e as análise das exceções que Grimm não respondeu. O linguista observou que as exceções do fenômeno descrito por Grimm ocorria apenas quando a sílaba era acentuada. Neste caso, /p/, /t/ e /k/ convertiam-se para /b/, /d/ e /g/. A lei de Verner foi importante para Linguística histórica, pois detectou a irregularidade quanto a comparação das palavras, em especial à sua fonética. (pt)
- Verners lag är en ljudlag som 1876 publicerades av den danske språkvetaren Karl Verner. Lagen förklarar på ett elegant sätt många undantag till Grimms lag när det gäller att beskriva den germanska ljudskridningen som skiljer konsonantsystemet i urgermanskan från det i urindoeuropeiskan. Den innebär att de tonlösa frikativorna *f *þ *h *s (uttalades vid tillfället antagligen [ɸ θ x s]) blir tonande mellan tonande språkljud: *ƀ *đ *ǥ *z [β ð ɣ z]), utom då de föregås av betonade stavelser. Verners lag har fördunklats av senare ljudutvecklingar i alla germanska språk, men förklarar bl.a. växlingen mellan slagen och slå i svenska liksom mellan was och were i engelska. (sv)
- Зако́н Ве́рнера — характерная для германских языков фонетико-морфологическая закономерность, открытая датским лингвистом Карлом Вернером (дат. Karl Verner) в 1875 г. и формулируемая следующим образом: возникшие в результате германского передвижения согласных глухие щелевые согласные h, þ, f, а также сохранившееся индоевропейское s озвончаются в случае, если непосредственно предшествующий гласный не имел на себе индоевропейского главного ударения. Озвончения не происходило в начальной позиции и в сочетаниях xt (ht), xs (hs), ft, fs, sk, st, sp, ss. Закон Вернера (наряду с законом Гримма) считают одним из самых известных фонетических законов в компаративистике. (ru)
- 維爾納定律（Verner's law），由於1875年提出，該定律描述了發生在原始日耳曼語（PGmc）中的一次歷史音變，指出了，出現在非重讀音節的末尾的清擦音*f, *þ, *s和*x，經過濁化轉變成了*b, *d, *z和*g。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Das nach seinem Entdecker, dem dänischen Sprachwissenschaftler Karl Verner benannte und im Jahr 1875 von diesem formulierte Vernersche Gesetz (auch Verners Gesetz) beschreibt eine im Urgermanischen wirksame Ausnahme der ersten (germanischen) Lautverschiebung, nämlich das Stimmhaftwerden (Sonorisierung) der neu entstandenen stimmlosen Reibelaute (Frikative) *f, *þ, *χ, *χʷ, *s unter bestimmten Bedingungen. Jacob Grimm nannte diese zu seiner Zeit nicht erklärbaren Ausnahmen der ersten Lautverschiebung „grammatischen Wechsel“. Mit der neuen Erklärung fanden die Junggrammatiker eine Bestätigung für die von ihnen postulierte Ausnahmslosigkeit der Lautgesetze. (de)
- Verner's law describes a historical sound change in the Proto-Germanic language whereby consonants that would usually have been the voiceless fricatives *f, *þ, *s, *h, *hʷ, following an unstressed syllable, became the voiced fricatives *β, *ð, *z, *ɣ, *ɣʷ. The law was formulated by Karl Verner, and first published in 1877. (en)
- La legge di Verner, che prende il nome dal linguista danese Karl Verner, descrive il passaggio in proto-germanico dalle occlusive *b, *d, *z, *g e *gʷ alle fricative *f, *θ (trascritta "þ"), *s, *h e *hʷ. (it)
- ヴェルナーの法則（ヴェルナーのほうそく、丁: Verners lov, 独: Vernersches Gesetz）またはヴァーナー（ヴェアナー）の法則、フェルナーの法則はゲルマン祖語における音韻推移を示す法則であり、無声摩擦音 *f, *θ, *s, *x が強勢のない音節の直後に来る場合有声化して各々 *b, *d, *z, *g になることである。デンマーク人学者のカール・ヴァーナー（ヴェルナー）が1875年に発見した。 (ja)
- Prawo Vernera (ang. Verner's law) – prawo głosowe, opisujące zmianę polegającą na tym, że praindoeuropejskie bezdźwięczne głoski zwarte regularnie zmieniają się w germańskie zwarte dźwięczne, jeśli występują przed samogłoską akcentowaną, np. łac. pater i staroang. faeder, gdzie ciąg zmian jest następujący: t>θ (Prawo Grimma) θ>ð>d (Prawo Vernera). Prawo Vernera uściśla Prawo Grimma, a przez to wyjaśnia pozorne wyjątki. Istotnym aspektem prawa Vernera było wykazanie roli prozodii w przebiegu zmian fonetycznych. (pl)
- Verners lag är en ljudlag som 1876 publicerades av den danske språkvetaren Karl Verner. Lagen förklarar på ett elegant sätt många undantag till Grimms lag när det gäller att beskriva den germanska ljudskridningen som skiljer konsonantsystemet i urgermanskan från det i urindoeuropeiskan. Den innebär att de tonlösa frikativorna *f *þ *h *s (uttalades vid tillfället antagligen [ɸ θ x s]) blir tonande mellan tonande språkljud: *ƀ *đ *ǥ *z [β ð ɣ z]), utom då de föregås av betonade stavelser. Verners lag har fördunklats av senare ljudutvecklingar i alla germanska språk, men förklarar bl.a. växlingen mellan slagen och slå i svenska liksom mellan was och were i engelska. (sv)
- Зако́н Ве́рнера — характерная для германских языков фонетико-морфологическая закономерность, открытая датским лингвистом Карлом Вернером (дат. Karl Verner) в 1875 г. и формулируемая следующим образом: возникшие в результате германского передвижения согласных глухие щелевые согласные h, þ, f, а также сохранившееся индоевропейское s озвончаются в случае, если непосредственно предшествующий гласный не имел на себе индоевропейского главного ударения. Озвончения не происходило в начальной позиции и в сочетаниях xt (ht), xs (hs), ft, fs, sk, st, sp, ss. Закон Вернера (наряду с законом Гримма) считают одним из самых известных фонетических законов в компаративистике. (ru)
- 維爾納定律（Verner's law），由於1875年提出，該定律描述了發生在原始日耳曼語（PGmc）中的一次歷史音變，指出了，出現在非重讀音節的末尾的清擦音*f, *þ, *s和*x，經過濁化轉變成了*b, *d, *z和*g。 (zh)
- Les lleis de Grimm i Verner són una sèrie de lleis fonètiques que estudien la correspondència fonètica entre els fonemes de les llengües que es relacionen entre si, cosa que suposa que un determinat so es comporta sempre de la mateixa manera sota idèntiques condicions en qualsevol llengua del mateix grup. Això és degut al fet que les llengües, històricament, han començat a divergir en separar-se els grups de parlants i divergeixen els seus accents. Per aquest motiu, les separacions fonètiques reflecteixen els canvis d'accents en el grup de parlants. (ca)
- Las leyes de Grimm y Verner son una serie de leyes fonéticas que estudian la correspondencia fonética entre los fonemas de las lenguas que se relacionan entre sí, al evolucionar del indoeuropeo al protogermánico. Muchas de estas leyes pueden aplicarse para estudiar la evolución de otras lenguas. Además de estas leyes fonéticas más tarde otros autores encontraron más leyes fonéticas aplicables a la descripción de las lenguas indoeuropeas. (es)
- La loi de Verner est une loi de phonétique historique dont la découverte a marqué l'une des étapes majeures de la linguistique comparée ; elle complète en effet la loi de Grimm et permet d'en expliquer les apparentes irrégularités, la faisant ainsi réellement accéder au statut de « loi ». C'est Karl Verner (1846-1896), linguiste danois, qui, en 1875, a trouvé la solution au problème apparent : alors que la loi de Grimm prévoit que les occlusives sourdes de l'indo-européen deviennent des fricatives sourdes en proto-germanique, dans certains cas ces fricatives sont sonores. Or, la comparaison avec d'autres langues indo-européennes montre bien que le phonème de départ est une consonne sourde. Le problème était important puisqu'il ne permettait pas à la loi de Grimm d'être systématique et sans (fr)
- 베르너의 법칙(영어: Verner’s Law)은 (Karl Verner)가 1877년 Eine Ausnahme der ersten Lautverschiebung (일차 음운 추이의 예외)라는 논문에서 그림의 법칙의 예외가 강세의 위치에 있음을 발견하고 이를 설명한 것이다. 인구조어의 무성 *p, *t, *k에 대응하는 게르만어의 어중 ɸ(f), θ(þ), χ(x)은 바로 그 앞에 있는 모음에 강세가 있으면 무성음 그대로 유지되고, 강세가 없을 때는 유성음 β, ð, γ; b, d, g로 변한다. 그림의 법칙에 따르면, 인구조어의 무성정지음 *p, *t, *k는 게르만조어에서 f, θ, χ로 바뀌어야 한다. 그러나 이 법칙에서 벗어나 b, d, g로 바뀌는 경우가 존재한다. 예를 들어, 라틴어 pater와 고트어 fadar를 비교해 보면, p > f 변화는 그림의 법칙을 따르지만 t > d 변화는 그렇지 않다는 것을 알 수 있다. 그림의 법칙을 그대로 따른다면 pater가 faþer로 변화했어야 한다. 베르너의 법칙은 그림의 법칙과 어긋나는 이러한 현상을 예외로 내버려 두지 않고 모두 음운 법칙이라는 틀 안에서 설명하고자 나온 것이다. 다음 두 예를 살펴 보면, (ko)
- De wet van Verner is een beschrijving en verklaring van een typisch Oergermaanse taalontwikkeling door de Deense taalkundige Karl Adolf Verner. Al kort na de formulering van de wet van Grimm stuitten wetenschappers op een fenomeen in de ontwikkeling van de Germaanse talen dat zich niet door deze wet liet verklaren, en daarom naar alle waarschijnlijkheid al eerder had plaatsgevonden, omdat er anders sprake zou zijn geweest van een bloedende volgorde van fonologische regels. Dit kan wellicht het best geïllustreerd worden aan de hand van twee Proto-Indo-Europese woorden voor familieleden. (nl)
- Na linguística histórica, dá-se o nome de Lei de Verner, a análise comparativa entre as língua indo-europeia e germânica, no que diz respeito às consoantes /p/, /t/ e /k/. Em 1822, Jacob Grimm, ao analisar as línguas referidas, constatou que as consoantes /p/, /t/ e /k/ transformaram-se, ao longo do tempo, em /f/, /θ/ e /h/, respectivamente. Porém, Grimm, apresentou algumas exceções, as quais não foram esclarecidas. A lei de Verner foi importante para Linguística histórica, pois detectou a irregularidade quanto a comparação das palavras, em especial à sua fonética. (pt)
|
