| dbo:abstract
|
- Mit Regula fidei (lateinisch für „Glaubensregel“, „Norm des Glaubens“; griechisch ὁ κανών τῆς πίστεως, ho kanṓn tē̂s písteōs oder ἀναλογία τῆς πίστεως, analogía tē̂s písteōs) bezeichneten die Kirchenväter die wesentlichen Inhalte des christlichen Glaubens in der apostolischen Überlieferung. Ein gleichbedeutender Ausdruck, oft austauschbar damit verwendet, ist das lateinische Regula veritatis, griechisch ὁ κανών τῆς ἀληθείας, ho kanṓn tē̂s alētheías („Regel der Wahrheit“). Die Regula fidei war für die Kirchenväter des zweiten und dritten Jahrhunderts vor der Existenz allgemein anerkannter Glaubensbekenntnisse und eines anerkannten Kanons des Neuen Testaments ein Maßstab zur Beurteilung von christlicher Lehre und Praxis. Der Inhalt der Regula fidei leitet sich gemäß den Kirchenvätern (insbesondere des hl. Irenäus) direkt vom Zeugnis der Apostel her. Der hl. Irenäus beschreibt ihn wie folgt (Gegen die Häresien 1,10,1): „Die Kirche erstreckt sich über das ganze Weltall bis an die äußersten Grenzen der Erde. Sie hat von den Aposteln und ihren Schülern den Glauben empfangen, den Glauben an den einen Gott, den allmächtigen Vater, den Schöpfer des Himmels und der Erde und der Meere und alles was in ihnen ist, und an den einen Christus Jesus, den Sohn Gottes, der, um uns zu erlösen, Fleisch angenommen hat, und an den heiligen Geist, der durch die Propheten die Heilsordnung Gottes verkündet hat, […] seine Geburt aus der Jungfrau, sein Leiden, seine Auferstehung von den Toten und die leibliche Himmelfahrt unseres lieben Herrn Christus Jesus und seine Wiederkunft vom Himmel in der Herrlichkeit des Vaters […]“ Ein wesentlicher Punkt der Regula fidei ist der konsistente Bezug auf „die Schriften“, womit das Alte Testament gemeint ist: das Evangelium von Jesus Christus wurzelt im Gesetz und in den Propheten, und diese werden durch den Bezug auf Jesus Christus neu ausgelegt. Diese Tradition findet sich bereits im Neuen Testament, beispielsweise bei Paulus in 1 Kor 15,3–6 oder in den Predigten von Petrus und Stephanus in Apg 2,14–36 , Apg 3,12–26 und Apg 7,1–53 . Gerade diese Tradition wird immer wieder aufgeführt, um das Christentum der von Celsus als „große Kirche“ bezeichneten Richtung von anderen, insbesondere gnostischen Richtungen abzugrenzen. Die Regula fidei wird insbesondere in der christlichen Literatur des zweiten und dritten Jahrhunderts häufig verwendet, zum Beispiel bei , Clemens von Alexandria, Irenäus von Lyon, (adversus haereses, III, ii.iv), Tertullian und Novatian. Regula veritatis findet sich bei Dionysius von Korinth (um 160), Clemens von Alexandria, Irenäus, Hippolyt von Rom, Tertullian und Novatian. Die Taufbekenntnisse der damaligen Zeit fassten die wesentlichen Inhalte der Regula fidei für die Gläubigen zusammen. Solche Taufbekenntnisse waren in leicht unterschiedlichen Formen überall in Gebrauch. (de)
- The rule of faith (Greek: κανών της πίστεως, Latin: regula fidei) is the name given to the ultimate authority or standard in religious belief. It was used by Early Christian writers such as Tertullian. The phrase is sometimes used for early creeds. (en)
- 신앙의 규칙 (rule of faith, (라틴어: regula fidei) )이란 궁극적인 권위나 표준을 종교적인 믿음에 두는 것을 지칭한다. 이 용어는 테르툴리아누스와 같은 초기 기독교 작가들에 의해서 사용되었다. 또한 신앙의 규칙은 성경 성경으로 해석(Sacra Scriptura sui interpres)하는 성경해석 원리(hermeneutical rule of interpreting the Bible)이다. (ko)
- Analogia wiary (łac. analogia fidei) lub reguła wiary (regula fidei; gr. κανὼν τῆς πίστεως) lub reguła prawdy (gr.κανων της αληθειας) – chrześcijańskie pojęcie teologiczne zakorzenione w myśli Pawła Apostoła, podjęte i wprowadzone do myśli teologicznej jako termin techniczny przez Ireneusza z Lyonu (140-202). W Liście do Rzymian 12:6 apostoł powiedział: Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa – [do stosowania] zgodnie z wiarą... (Biblia Tysiąclecia) „Zgodnie z wiarą” w greckim oryginale brzmi dosłownie „według analogii wiary” (grec. κατὰ ἀναλογίαν τῆς πίστεως). Zwrot analogia wiary można rozumieć na trzy sposoby: 1.
* całokształt doktryny chrześcijańskiej 2.
* wiara danej osoby i jej odpowiedź na łaskę Bożą 3.
* rodzaj wiary, która może przesuwać góry. Pojęcie to zostało wprowadzone do teologii przez wczesnochrześcijańskiego pisarza Tertuliana (ok. 150-240). Ten ojciec łacińskiej teologii odniósł je do zrębu nauczania chrześcijańskiego, jako kryterium poszukiwań prawdziwości wiary (De praescriptione haereticorum 12). Pojawiło się już u Klemensa rzymskiego (101 r.), znaczenie teologiczne zyskało u Ireneusza z Lyonu (ok. 202) w jego dziele Przeciw herezjom. Dla Ireneusza Regułą wiary był zespół prawd stanowiących kerygmat chrześcijański. W jego czasach nie zostało jeszcze w sposób oficjalny sformułowane credo chrześcijańskie. Analogia wiary była szeroko używana przez Św. Augustyna i jest czymś odmiennym od analogii bytu (łac: analogia entis), która w myśli św. Tomasza z Akwinu, pozwala poznać Boga przez porównanie (analogię) ze stworzeniem. Według Krzysztofa Bardskiego w rozumieniu Augustyna reguła wiary była czymś określonym bardziej intuicyjnie, dzięki pomocy Ducha Chrystusowego i w jedności z Kościołem. W sposób oczywisty reguła wiary harmonizuje i wynika z dosłownego sensu Pisma Świętego: Regułą wiary można by zatem nazwać całość prawd zawartych w doktrynie chrześcijańskiej, niekoniecznie zawartych w Credo lub sprecyzowanych dogmatycznie. Z kryterium reguły wiary organicznie związane są dwa inne kryteria, mianowicie lex orandi (Prawidło modlitwy) oraz sensus fidelium (zmysł wiernych). W katolicyzmie ogólnie rozumie się że analogią (lub regułą) wiary, jako ostatecznym punktem odniesienia i kryterium jej autentyczności, jest Słowo Boże (Dei verbum) zawarte w Piśmie świętym i Tradycji. Benedykt XVI podał zgodność z analogią wiary jako jeden z trzech warunków właściwej interpretacji tekstu biblijnego jako tekstu natchnionego, obok jedności Biblii oraz Tradycji apostolskiej (por.Verbum Domini 34, KKK 114). W protestantyzmie analogię wiary wyraża zasada Sola Scriptura; niektórzy protestanci, jak John Wesley, rozumieli ją cztero-członowo: Pismo święte, tradycja, rozum, i doświadczenie; filozofowie z nurtu racjonalistycznego uznają jako analogię wiary jedynie rozum. Jako podstawowe kryterium ortodoksyjności w pierwszych wiekach służyły wyznania wiary, przede wszystkim Skład apostolski, a później Credo nicejskie i Nicejsko-konstantynopolitańskie, Credo Atanazego. Dla chrześcijan z nurtu reformacji było nim Wyznanie Augsburskie, dla anglikanizmu Westminsterskie, a dla mistyków wewnętrzne światło duchowe. (pl)
|
| dbp:text
|
- Let our "seeking," therefore be in that which is our own, and from those who are our own, and concerning that which is our own, – that, and only that, which can become an object of inquiry without impairing the rule of faith. (en)
- …this faith: in one God, the Father Almighty, who made the heaven and the earth and the seas and all the things that are in them; and in one Christ Jesus, the Son of God, who was made flesh for our salvation; and in the Holy Spirit, who made known through the prophets the plan of salvation, and the coming, and the birth from a virgin, and the passion, and the resurrection from the dead, and the bodily ascension into heaven of the beloved Christ Jesus, our Lord, and his future appearing from heaven in the glory of the Father to sum up all things and to raise anew all flesh of the whole human race… (en)
- This then is the order of the rule of our faith…: God, the Father, not made, not material, invisible; one God, the creator of all things: this is the first point of our faith. The second point is: The Word of God, Son of God, Christ Jesus our Lord, who was manifested to the prophets according to the form of their prophesying and according to the method of the dispensation of the Father through whom all things were made; who also at the end of the times, to complete and gather up all things, was made man among men, visible and tangible, in order to abolish death and show forth life and produce a community of union between God and man. And the third point is: The Holy Spirit, through whom the prophets prophesied, and the fathers learned the things of God, and the righteous were led forth into the way of righteousness; and who in the end of the times was poured out in a new way a upon mankind in all the earth, renewing man unto God. (en)
|
| rdfs:comment
|
- The rule of faith (Greek: κανών της πίστεως, Latin: regula fidei) is the name given to the ultimate authority or standard in religious belief. It was used by Early Christian writers such as Tertullian. The phrase is sometimes used for early creeds. (en)
- 신앙의 규칙 (rule of faith, (라틴어: regula fidei) )이란 궁극적인 권위나 표준을 종교적인 믿음에 두는 것을 지칭한다. 이 용어는 테르툴리아누스와 같은 초기 기독교 작가들에 의해서 사용되었다. 또한 신앙의 규칙은 성경 성경으로 해석(Sacra Scriptura sui interpres)하는 성경해석 원리(hermeneutical rule of interpreting the Bible)이다. (ko)
- Mit Regula fidei (lateinisch für „Glaubensregel“, „Norm des Glaubens“; griechisch ὁ κανών τῆς πίστεως, ho kanṓn tē̂s písteōs oder ἀναλογία τῆς πίστεως, analogía tē̂s písteōs) bezeichneten die Kirchenväter die wesentlichen Inhalte des christlichen Glaubens in der apostolischen Überlieferung. Ein gleichbedeutender Ausdruck, oft austauschbar damit verwendet, ist das lateinische Regula veritatis, griechisch ὁ κανών τῆς ἀληθείας, ho kanṓn tē̂s alētheías („Regel der Wahrheit“). (de)
- Analogia wiary (łac. analogia fidei) lub reguła wiary (regula fidei; gr. κανὼν τῆς πίστεως) lub reguła prawdy (gr.κανων της αληθειας) – chrześcijańskie pojęcie teologiczne zakorzenione w myśli Pawła Apostoła, podjęte i wprowadzone do myśli teologicznej jako termin techniczny przez Ireneusza z Lyonu (140-202). W Liście do Rzymian 12:6 apostoł powiedział: Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa – [do stosowania] zgodnie z wiarą... (Biblia Tysiąclecia) (pl)
|
