| dbo:abstract
|
- Teologia dialèctica és la designació autoimposta per un grup de teòlegs protestants europeus, principalment alemanys i suïssos, a un moviment teològic que sol funcionar com a sinònim de la fase primerenca de la teologia de Karl Barth, tal com va ser exposada en el seu famós comentari en l'Epístola als Romans (primera edició 1919; segona edició 1922). La teologia dialèctica s'aixeca contra el progressisme historicista i racionalista de la teologia liberal i afirma la impossibilitat d'una teologia humanista, cultural i acomodaticia als interessos coetanis. A partir de 1923, els punts de vista barthians van ser publicats pels principals propulsors de la nova direcció teològica —entre els quals caldria explicar, a part de Barth, a Emil Brunner, Rudolf Bultmann, Friedrich Gogarten, Eduard Thurneysen i Dietrich Bonhoeffer- en la revista Zwischen den Zeiten. Una teologia típica de l'ínterim del període entre les dues guerres més grans del segle xx, la teologia dialèctica (també anomenada 'teologia de la crisi', 'neo-ortodòxia' i, més barthianament, 'teologia de la paraula de Déu') segueix sent, amb tot, bastant influent i font d'inspiració en els desenvolupaments subsecuentes de la teologia protestant i també catòlica. Avui explica com una de les direccions teològiques més conspícues, i el seu influx es deixa sentir en diversos corrents teològics desenvolupades a Europa i Estats Units, punt com en la teologia de l'alliberament forjat a Amèrica Llatina. (ca)
- La dialektika teologio estas tiu aparta orientiĝo de la negativa teologio kiu, oponante al la analogio de la ento, ekstremigas la distancon inter la historia realo kaj la dia kondiĉo. (eo)
- Teología dialéctica es la designación por la que se conoce a un grupo de teólogos protestantes europeos, principalmente alemanes y suizos, miembros del movimiento teológico sinónimo de la fase temprana de la teología de Karl Barth, tal como fue expuesta en su comentario a la Epístola a los Romanos. La teología dialéctica rechaza el progresismo historicista y racionalista de la teología liberal y afirma la imposibilidad de una teología humanista, cultural y acomodaticia a los intereses coetáneos. A partir de 1923, los puntos de vista barthianos y sus obras fueron divulgados por los principales propulsores de la nueva dirección teológica —entre los cuales cabría contar, aparte de Barth, a Emil Brunner, Rudolf Bultmann, Friedrich Gogarten, y Dietrich Bonhoeffer— en la revista Zwischen den Zeiten. Considerada como una teología típica del período de entreguerras, la teología dialéctica (también llamada 'teología de la crisis', 'neo-ortodoxia' o, más barthianamente, 'teología de la palabra de Dios') sigue siendo, con todo, bastante influyente y fuente de inspiración en los desarrollos subsecuentes de la teología protestante y también católica. Hoy constituye una de las direcciones teológicas más frecuentes y su influjo se deja sentir en diversas corrientes teológicas desarrolladas en Europa y Estados Unidos, tanto como en la teología de la liberación forjada en América Latina. (es)
- Als Dialektische Theologie wird eine theologische Richtung innerhalb des Protestantismus bezeichnet, die nach dem Ersten Weltkrieg aufkam und ihre Blütezeit bis etwa 1933 hatte. Sie geht auf Veröffentlichungen von Karl Barth (vor allem die zweite Fassung des Kommentars zum Römerbrief und den „Tambacher Vortrag“ Der Christ in der Gesellschaft von 1919) und Friedrich Gogarten (sein Essay Zwischen den Zeiten erschien im Juni 1920 in der liberalen Zeitschrift Die Christliche Welt) zurück und hatte ab 1923 ihr Organ vor allem in der im Christian Kaiser Verlag erscheinenden Zeitschrift . Hauptvertreter neben Barth und Gogarten waren Emil Brunner, Rudolf Bultmann, Eduard Thurneysen und Georg Merz. Wichtige Dokumente sind ferner Karl Barths Aufsatzsammlung Das Wort Gottes und die Theologie (1924) und Emil Brunners Monographien Die Mystik und das Wort (1924) und Der Mittler (1927). (de)
- In Christianity, Neo-orthodoxy or Neoorthodoxy, also known as theology of crisis and dialectical theology, was a theological movement developed in the aftermath of the First World War. The movement was largely a reaction against doctrines of 19th-century liberal theology and a reevaluation of the teachings of the Reformation. Karl Barth is the leading figure associated with the movement. In the U.S., Reinhold Niebuhr was a leading exponent of neo-orthodoxy. It is unrelated to Eastern Orthodoxy. (en)
- La théologie dialectique (appelée aussi théologie de crise ou néo-orthodoxie) est une approche de la théologie au sein du protestantisme qui fut développée à la suite de la Première Guerre mondiale (1914-1918). Elle se caractérise par une réaction aux doctrines de la théologie libérale du XIXe siècle et une réaffirmation de l'autorité des enseignements de la Réforme, lesquels étaient en déclin (notamment en Europe de l'Ouest) depuis la fin du XVIIIe siècle. Elle est principalement associée à deux théologiens et pasteurs suisses, Karl Barth (1886-1968) et Emil Brunner (1889-1966). Bien que qualifiés de « néo-orthodoxes », ils n'acceptaient pas ce terme, expliquant qu'ils rejetaient le principe orthodoxe du littéralisme biblique. (fr)
- Neo-Ortodoksi adalah nama bagi gerakan dalam aliran Kristen Protestan pada awal abad ke-20 yang amat mempengaruhi kekristenan pada waktu itu. Salah satu tokoh utama dari gerakan ini adalah Karl Barth, terutama lewat buku yang ditulisnya . Teolog lain yang terkemuka dari gerakan ini adalah Emil Brunner. Gerakan ini muncul sebagai respons negatif terhadap aliran liberalisme yang sebelumnya mendominasi kekristenan. Aliran ini pertama-tama berkembang di Eropa lalu mulai mempengaruhi teologi di Amerika Utara pada tahun 1930-an lewat tulisan-tulisan Reinhold Niebuhr. (in)
- 신 정통주의(新正統主義, neo-orthodoxy)는 위기의 신학(theology of crisis), 변증법적 신학(독일어: Dialektische Theologie, 영어: dialectical theology)이라고도 불린다. 내재주의를 강조하는 자유주의의 신학에 대한 반발로 시작되었다. 개신교 신학자 카를 바르트로부터 시작되었으며 《로마서 주석 (1919)》이 대표적이다. 제1차 세계대전 이후에 발전한 개신교 신학이며, 카를 바르트(1886~1968년), 에밀 브루너(1899~1966년), 에두아르드 투르나이젠, 파울 틸리히, 루돌프 불트만에 의하여 본격적으로 확대되었다. 두 니부어 형제, 즉 라인홀드 니부어(1892~1971년)와 헬무트 리처드 니부어 (1894년-1962년)가 미국 교회에서 대표적인 신정통주의자로서 활동하였다. (ko)
- La teologia dialettica è quell'indirizzo della teologia negativa che, contrapponendosi all'analogia entis, estremizza la distanza fra la realtà storica umana e la condizione divina. (it)
- Dialectische theologie is de aanduiding voor een vooral protestantse theologische stroming, die benadrukt dat er een tegenstelling (dialectiek) bestaat tussen God en de mens. De dialectische theologie ontstond in de jaren na de Eerste Wereldoorlog en had grote invloed op het theologische denken in het midden van de twintigste eeuw. Andere namen die veel gebruikt worden voor de dialectische theologie zijn neo-orthodoxie, crisistheologie en Barthianisme, naar Karl Barth, de bekendste vertegenwoordiger van de dialectische theologie. (nl)
- 新正統主義（しんせいとうしゅぎ、英語: Neo-orthodoxy）は、16世紀の宗教改革の強調点を新しく捉え直そうとする20世紀の神学の流れに対して、アングロアメリカの神学界が与えた名称。内在主義と楽観主義が強い19世紀の自由主義神学に対抗して、神の超越性、人間の罪性、神の恵みのみによる救いなどを、従来の宗教改革的な正統主義ではなく、啓蒙主義以降の近代的視点から捉えなおそうとした。弁証法神学とも呼ばれる。 (ja)
- Teologia dialektyczna (nazywana także teologią kryzysu i teologią słowa Bożego) – nurt teologii protestanckiej powstały po I wojnie światowej w Niemczech i Szwajcarii, przeżywający największą popularność w latach 1920–1933. Był inspirowany m.in. pismami Sørena Kierkegaarda i i powstał pod wpływem kryzysu duchowego wywołanego I wojną światową. Istotnym dla niego impulsem stała się konferencja w Tambach (22–25 września 1919), na której spotkali się Karl Barth, Rudolf Bultmann, i . Założenia teologii dialektycznej zostały zwięźle ujęte w deklaracji pt. „Zwischen den Zeiten”, opracowanej przez Gogartena. Pojęcie „teologia dialektyczna” powstało najpóźniej w 1922, chociaż sam Barth nie nazywał omawianego ruchu intelektualnego w ten sposób. Termin „teologia kryzysu” został zaproponowany przez Paula Tillicha w 1923. Teologia dialektyczna była odpowiedzią na jako efekt przekonania, iż teologia liberalna nie uwzględnia autentycznych celów refleksji teologicznej: teologia może mówić tylko o Bogu, czego teologia liberalna zdaniem rzeczników teologii dialektycznej nie czyniła. Stąd też teologowie dialektyczni podkreślali w swoich analizach nieskończoną jakościowo różnicę między Bogiem a człowiekiem, odrzucając stosowany przez teologów liberalnych antropocentryzm. Pojmowane dialektycznie śmierć i zmartwychwstanie Jezusa oznaczają zaprzeczenie człowieka przez Boga: Bóg jest zupełnie różny od świata i człowieka. W obliczu tej jakościowej różnicy pomiędzy Bogiem a człowiekiem, teologowie dialektyczni tacy jak Karl Barth i Emil Brunner podkreślali, że poznanie Boga dokonuje się w spotkaniu z nim jako osobą, które to spotkanie jest inicjatywą Boga (co zbliża ich do przedstawicieli filozofii dialogu). W śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa nowy świat Boży dotyka starego świata, czego nie można pojąć ani na sposób historii, ani wiary. Dynamika rozwoju teologii dialektycznej zaczęła słabnąć około roku 1933, kiedy to doszło do spięć w środowisku jej zwolenników na skutek zmian społeczno-politycznych w Niemczech oraz zamknięcia na polecenie Bartha czasopisma „Zwischen den Zeiten”. (pl)
- Dialektisk teologi, eller neoortodoxi, var en riktning inom den tyska evangeliska kyrkan, som uppstod runt 1920 och betonade att Gud är bortom allt, och att varje mänsklig kunskapsform och religion i sista hand är otillräcklig för att fatta det vi kallar Gud. Genom uppenbarelsen träder Gud i dialog med människan, därav namnet "dialektisk". En viktig föregångare var Søren Kierkegaard. Riktningens främsta företrädare var Karl Barth. (sv)
- Диалекти́ческая теоло́гия («экзистенциальная теология», «критическая теология», «теология кризиса», «теология парадокса», «теология Слова Божьего», «неоортодоксальная теология») — направление в теологии, возникшее в протестантских церквях Германии и Швейцарии в 20-е годы XX века. Являясь реакцией на социальный оптимизм и модернизм либеральной теологии, диалектическая теология выработала новый, неоортодоксальный подход к традиционному протестантскому вероучению. Предшественником экзистенциальной теологии было творчество Сёрена Кьеркегора. «Восприняв идеи раннего экзистенциализма, диалектическая теология исходила из факта тотального отчуждения человека, обусловленного утратой Бога или ложным его пониманием, возникшем на рационалистической основе. Вера не может базироваться на разуме и объективном знании, ибо между человеком и Богом существует абсолютный разрыв, преодолимый лишь посредством благодати, позволяющей индивиду открыть Бога в собственной душе и усмотреть истинный сверхразумный смысл евангельского откровения». (ru)
- Teologia dialética (ou teologia da crise ou, ainda, teologia da Palavra) ou neo-ortodoxia foi um movimento teológico que floresceu na Europa (particularmente na Alemanha) da década de 1920. (pt)
- 新正統神學，在歐洲又被稱為危機神學或辯証神學，是20世紀產生於歐洲大陸和美國的一種新教神學思想。由於18世紀啟蒙運動開啟理性的時代，科學知識等新發現促進了工業發展，也帶來社會的進步繁榮，社會上對人的潛力與未來普遍存著樂觀的看法。以人的理性為中心的啟蒙運動，對於長久以來以教會權威為主體強調聖經啟示的基督信仰，開始抱持以理性方法重新檢驗的態度。十九世紀的自由派神學家嘗試在神的超越與臨在性之間重新找到新的平衡。然而，自由神學為了符合當代主流理性思想，否定圣经中的神迹奇事、童女生子、基督复活等等，並沒有完全走出啟蒙運動的影響，所強調的臨在性仍然偏重人本的觀點。1914年爆發第一次世界大戰，戰爭的殘酷與醜陋打破了人們對理性的樂觀憧憬，對理性的悲觀與反動掀起另一波神學運動新正統主義。需要注意的是：「新正統神學」與「基要神學」的內容不同，它們是不一樣的兩種主張，新正統神學家也多是基要神學的反對者。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- La dialektika teologio estas tiu aparta orientiĝo de la negativa teologio kiu, oponante al la analogio de la ento, ekstremigas la distancon inter la historia realo kaj la dia kondiĉo. (eo)
- In Christianity, Neo-orthodoxy or Neoorthodoxy, also known as theology of crisis and dialectical theology, was a theological movement developed in the aftermath of the First World War. The movement was largely a reaction against doctrines of 19th-century liberal theology and a reevaluation of the teachings of the Reformation. Karl Barth is the leading figure associated with the movement. In the U.S., Reinhold Niebuhr was a leading exponent of neo-orthodoxy. It is unrelated to Eastern Orthodoxy. (en)
- La théologie dialectique (appelée aussi théologie de crise ou néo-orthodoxie) est une approche de la théologie au sein du protestantisme qui fut développée à la suite de la Première Guerre mondiale (1914-1918). Elle se caractérise par une réaction aux doctrines de la théologie libérale du XIXe siècle et une réaffirmation de l'autorité des enseignements de la Réforme, lesquels étaient en déclin (notamment en Europe de l'Ouest) depuis la fin du XVIIIe siècle. Elle est principalement associée à deux théologiens et pasteurs suisses, Karl Barth (1886-1968) et Emil Brunner (1889-1966). Bien que qualifiés de « néo-orthodoxes », ils n'acceptaient pas ce terme, expliquant qu'ils rejetaient le principe orthodoxe du littéralisme biblique. (fr)
- Neo-Ortodoksi adalah nama bagi gerakan dalam aliran Kristen Protestan pada awal abad ke-20 yang amat mempengaruhi kekristenan pada waktu itu. Salah satu tokoh utama dari gerakan ini adalah Karl Barth, terutama lewat buku yang ditulisnya . Teolog lain yang terkemuka dari gerakan ini adalah Emil Brunner. Gerakan ini muncul sebagai respons negatif terhadap aliran liberalisme yang sebelumnya mendominasi kekristenan. Aliran ini pertama-tama berkembang di Eropa lalu mulai mempengaruhi teologi di Amerika Utara pada tahun 1930-an lewat tulisan-tulisan Reinhold Niebuhr. (in)
- 신 정통주의(新正統主義, neo-orthodoxy)는 위기의 신학(theology of crisis), 변증법적 신학(독일어: Dialektische Theologie, 영어: dialectical theology)이라고도 불린다. 내재주의를 강조하는 자유주의의 신학에 대한 반발로 시작되었다. 개신교 신학자 카를 바르트로부터 시작되었으며 《로마서 주석 (1919)》이 대표적이다. 제1차 세계대전 이후에 발전한 개신교 신학이며, 카를 바르트(1886~1968년), 에밀 브루너(1899~1966년), 에두아르드 투르나이젠, 파울 틸리히, 루돌프 불트만에 의하여 본격적으로 확대되었다. 두 니부어 형제, 즉 라인홀드 니부어(1892~1971년)와 헬무트 리처드 니부어 (1894년-1962년)가 미국 교회에서 대표적인 신정통주의자로서 활동하였다. (ko)
- La teologia dialettica è quell'indirizzo della teologia negativa che, contrapponendosi all'analogia entis, estremizza la distanza fra la realtà storica umana e la condizione divina. (it)
- Dialectische theologie is de aanduiding voor een vooral protestantse theologische stroming, die benadrukt dat er een tegenstelling (dialectiek) bestaat tussen God en de mens. De dialectische theologie ontstond in de jaren na de Eerste Wereldoorlog en had grote invloed op het theologische denken in het midden van de twintigste eeuw. Andere namen die veel gebruikt worden voor de dialectische theologie zijn neo-orthodoxie, crisistheologie en Barthianisme, naar Karl Barth, de bekendste vertegenwoordiger van de dialectische theologie. (nl)
- 新正統主義（しんせいとうしゅぎ、英語: Neo-orthodoxy）は、16世紀の宗教改革の強調点を新しく捉え直そうとする20世紀の神学の流れに対して、アングロアメリカの神学界が与えた名称。内在主義と楽観主義が強い19世紀の自由主義神学に対抗して、神の超越性、人間の罪性、神の恵みのみによる救いなどを、従来の宗教改革的な正統主義ではなく、啓蒙主義以降の近代的視点から捉えなおそうとした。弁証法神学とも呼ばれる。 (ja)
- Dialektisk teologi, eller neoortodoxi, var en riktning inom den tyska evangeliska kyrkan, som uppstod runt 1920 och betonade att Gud är bortom allt, och att varje mänsklig kunskapsform och religion i sista hand är otillräcklig för att fatta det vi kallar Gud. Genom uppenbarelsen träder Gud i dialog med människan, därav namnet "dialektisk". En viktig föregångare var Søren Kierkegaard. Riktningens främsta företrädare var Karl Barth. (sv)
- Teologia dialética (ou teologia da crise ou, ainda, teologia da Palavra) ou neo-ortodoxia foi um movimento teológico que floresceu na Europa (particularmente na Alemanha) da década de 1920. (pt)
- 新正統神學，在歐洲又被稱為危機神學或辯証神學，是20世紀產生於歐洲大陸和美國的一種新教神學思想。由於18世紀啟蒙運動開啟理性的時代，科學知識等新發現促進了工業發展，也帶來社會的進步繁榮，社會上對人的潛力與未來普遍存著樂觀的看法。以人的理性為中心的啟蒙運動，對於長久以來以教會權威為主體強調聖經啟示的基督信仰，開始抱持以理性方法重新檢驗的態度。十九世紀的自由派神學家嘗試在神的超越與臨在性之間重新找到新的平衡。然而，自由神學為了符合當代主流理性思想，否定圣经中的神迹奇事、童女生子、基督复活等等，並沒有完全走出啟蒙運動的影響，所強調的臨在性仍然偏重人本的觀點。1914年爆發第一次世界大戰，戰爭的殘酷與醜陋打破了人們對理性的樂觀憧憬，對理性的悲觀與反動掀起另一波神學運動新正統主義。需要注意的是：「新正統神學」與「基要神學」的內容不同，它們是不一樣的兩種主張，新正統神學家也多是基要神學的反對者。 (zh)
- Teologia dialèctica és la designació autoimposta per un grup de teòlegs protestants europeus, principalment alemanys i suïssos, a un moviment teològic que sol funcionar com a sinònim de la fase primerenca de la teologia de Karl Barth, tal com va ser exposada en el seu famós comentari en l'Epístola als Romans (primera edició 1919; segona edició 1922). (ca)
- Als Dialektische Theologie wird eine theologische Richtung innerhalb des Protestantismus bezeichnet, die nach dem Ersten Weltkrieg aufkam und ihre Blütezeit bis etwa 1933 hatte. Sie geht auf Veröffentlichungen von Karl Barth (vor allem die zweite Fassung des Kommentars zum Römerbrief und den „Tambacher Vortrag“ Der Christ in der Gesellschaft von 1919) und Friedrich Gogarten (sein Essay Zwischen den Zeiten erschien im Juni 1920 in der liberalen Zeitschrift Die Christliche Welt) zurück und hatte ab 1923 ihr Organ vor allem in der im Christian Kaiser Verlag erscheinenden Zeitschrift . Hauptvertreter neben Barth und Gogarten waren Emil Brunner, Rudolf Bultmann, Eduard Thurneysen und Georg Merz. Wichtige Dokumente sind ferner Karl Barths Aufsatzsammlung Das Wort Gottes und die Theologie (1924) (de)
- Teología dialéctica es la designación por la que se conoce a un grupo de teólogos protestantes europeos, principalmente alemanes y suizos, miembros del movimiento teológico sinónimo de la fase temprana de la teología de Karl Barth, tal como fue expuesta en su comentario a la Epístola a los Romanos. (es)
- Teologia dialektyczna (nazywana także teologią kryzysu i teologią słowa Bożego) – nurt teologii protestanckiej powstały po I wojnie światowej w Niemczech i Szwajcarii, przeżywający największą popularność w latach 1920–1933. Dynamika rozwoju teologii dialektycznej zaczęła słabnąć około roku 1933, kiedy to doszło do spięć w środowisku jej zwolenników na skutek zmian społeczno-politycznych w Niemczech oraz zamknięcia na polecenie Bartha czasopisma „Zwischen den Zeiten”. (pl)
- Диалекти́ческая теоло́гия («экзистенциальная теология», «критическая теология», «теология кризиса», «теология парадокса», «теология Слова Божьего», «неоортодоксальная теология») — направление в теологии, возникшее в протестантских церквях Германии и Швейцарии в 20-е годы XX века. Являясь реакцией на социальный оптимизм и модернизм либеральной теологии, диалектическая теология выработала новый, неоортодоксальный подход к традиционному протестантскому вероучению. Предшественником экзистенциальной теологии было творчество Сёрена Кьеркегора. (ru)
|
