| dbo:abstract
|
- Els poetes metafísics eren un grup poètic de la literatura anglesa del segle xvii. No formaven una associació formal, sinó que el terme va sorgir de la tradició crítica posterior, especialment als escrits de Samuel Johnson. El nom prové de l'afició d'aquests autors a usar conceptes filosòfics complexos i jocs de paraules als seus versos, sovint de caràcter existencial. Guarden un paral·lelisme amb altres moviments internacionals del barroc, com el conceptisme espanyol, però amb major càrrega simbòlica i referencial. El seu to greu fins i tot en gènere trivials i l'anàlisi lingüística de rerefons escolàstic van marcar les generacions que imitarien els metafísics en èpoques posteriors. Entre els poetes metafísics destaquen John Donne, , Andrew Marvell i . (ca)
- Als metaphysische Dichtung (engl. metaphysical poetry) wird eine Strömung in der englischen Dichtung des Barock im 17. Jahrhundert vor allem in Abgrenzung zu den cavalier poets bezeichnet. Der Begriff der metaphysical poets wurde in der Literaturgeschichtsschreibung jedoch erst etwa eineinhalb Jahrhunderte später geprägt und tauchte erstmals in Dr. Johnsons Life of Abraham Cowley (1779) auf. In späteren literaturgeschichtlichen oder literaturkritischen Darstellungen wurde der Begriff der metaphysischen Dichtung unspezifisch auch auf Poeten anderer Epochen ausgeweitet. (de)
- الشعراء الميتافيزيقيون (بالإنجليزية: The metaphysical poets) صاغ الناقد الأدبي في الشعر صامويل جونسون مصطلح الشعراء الميتافيزيقيين لوصف مجموعة مفككة من الشعراء الإنجليز في القرن السابع عشر الذين تميزت أعمالهم بالاستخدام الابتكاري للخيال الأدبي، وزيادة التأكيد بشكل أكبر على الجودة المنطوقة بدلاً من الغنائية في أشعارهم (حيث يركز الشعر الميتافيزيقي على الاستعارات والتشبيهات التي تتطلب ثقافة واسعة وفطنة حادة للوصول إلى أعماق الصورة الشعرية غير المألوفة أكثر من التشبيهات والصور الوجدانية المألوفة). لم يكن هؤلاء الشعراء منتمين إلى الميتافيزيقية رسميًا، وحظي عددٌ قليلٌ منهم بتقدير كبير إلى أن رسخ القرن العشرون أهميتهم. بالنظر إلى افتقار الترابط في الحركة، وتباين الأسلوب بين الشعراء، اقتُرح أن وصفهم بشعراء الباروك بعد عصرهم سيكون أكثر فائدة. جرى تبني الأسلوب الميتافيزيقي، بمجرد تأسيسه من قبل شعراء آخرين وخاصة الشباب لتناسب الظروف المناسبة. (ar)
- La metafizikaj poetoj estis anglalingvaj poetoj de la 17-a jarcento kiuj uzis karambolojn kaj malsimplajn ideokombinojn por esplori filozofiajn temojn, kaj aludoj al ĉiutagaj aĵoj ofte enkondukis profundan pensadon. Inter ili estis John Donne, George Herbert, Richard Crashaw, Andrew Marvell, Henry Vaughan kaj Thomas Traherne. Dum siaj vivoj, ili estis alte taksataj. Tamen dum la fina parto de la 17-aa jarcento literaturaj gustoj ege ŝanĝis, per la influo de , John Dryden kaj aliaj poetoj, kaj oni komencis preferi pli simplan stilon. Ĝis la 20a jarcento, antologioj de anglalingvaj poemoj enhavis malmultajn metafizikajn poemojn. T. S. Eliot ludis gravan rolon rilate la reeltrovon de la metafizikaj poetoj, kiuj populariĝis. (eo)
- El doctor Samuel Johnson llamó en el siglo XVIII metaphysical poetry o poesía metafísica a la practicada por un grupo de poetas ingleses barrocos del XVII que se singularizaban por desarrollar una poesía meditativa y filosófica sobre los problemas de la muerte, el tiempo, Dios y el amor. En general, fue especialmente cultivada en la Europa del siglo XVII, por lo que es frecuente encuadrarla como un estilo dentro del periodo barroco. En la literatura española, varios de los poemas de Francisco de Quevedo se pueden considerar ejemplos de este tipo de poesía. Dada la falta de coherencia como movimiento y la diversidad de estilos entre los poetas, se ha sugerido llamarlos poetas barrocos refiriendo a su época, podría ser más útil. Sin embargo, una vez que se estableció el estilo metafísico, fue adoptado ocasionalmente por otros poetas, especialmente los más jóvenes, para adaptarse a las circunstancias apropiadas. (es)
- Les poètes métaphysiques (Metaphysical poets en anglais) sont un groupe assez hétérogène de poètes lyriques britanniques de la première moitié du XVIIe siècle, qui partageaient le même intérêt pour les grandes questions métaphysiques et avaient la même manière de les traiter. Leurs poèmes rigoureux et énergiques font davantage appel à l’intellect du lecteur plutôt qu’à ses émotions, rejetant ainsi l’intuition ou le mysticisme au profit d’un discours rationalisé. Les poètes métaphysiques anglais du XVIIe siècle furent remis au goût du jour par le poète, dramaturge, et critique moderniste anglo-américain (prix Nobel de littérature en 1948), Thomas Stearns Eliot, qui vit dans cette poésie érudite et brillante un moment où la « dissociation de la sensibilité », qui allait être la ligne de partage de la modernité, ne s'était pas encore opérée. (fr)
- The term Metaphysical poets was coined by the critic Samuel Johnson to describe a loose group of 17th-century English poets whose work was characterised by the inventive use of conceits, and by a greater emphasis on the spoken rather than lyrical quality of their verse. These poets were not formally affiliated and few were highly regarded until 20th century attention established their importance. Given the lack of coherence as a movement, and the diversity of style among poets, it has been suggested that calling them Baroque poets after their era might be more useful. Once the Metaphysical style was established, however, it was occasionally adopted by other and especially younger poets to fit appropriate circumstances. (en)
- 형이상학파 시인(metaphysical poets)은 존 던과 조지 허버트 등 17세기 영국 서정시인 중에서 형이상학적인 장치와 그 연구에 관심이 있던 시인들을 가리킨다. "형이상학파 시인"이라는 말을 처음 사용한 것은 새뮤얼 존슨이고 형이상학 시인이라는 시인들이 스스로 ‘형이상파’라고 자칭하거나 그런 운동을 일으키기도 않았으며, 많은 시인들은 그 시인인 줄 모르고, 그런 책을 읽은 적도 없었다. 20 세기초반, T. S. 엘리어트 등에 의해 재평가되어 각광을 받았다. 엘리엇은 1921년 《형이상학 시인》라는 에세이를 썼다. (ko)
- Metaphysical poets is de aanduiding voor een aantal Engelse dichters die hoofdzakelijk in de eerste helft en rond het midden van de zeventiende eeuw werkzaam waren. (nl)
- La poesia metafisica caratterizzò la letteratura del XVII secolo ed è una singolare ed elaboratissima mescolanza di passioni e di pensiero in cui le emozioni sono espresse in modo intellettuale, con raziocinio e concettismo. Proprio a questo riguardo le furono mosse delle critiche da John Dryden che ne rifiutava il modo cerebrale e manierisitico di esprimere i sentimenti.Particolare della poesia metafisica è l'uso di un linguaggio figurato, legato alla nuova sensibilità dell'epoca e al nuovo sapere scientifico. Questo stile si manifestò sia nella poesia amorosa (John Donne e Andrew Marvell) sia in quella a carattere religioso (George Herbert, Henry Vaughan e Richard Crashaw)I poeti metafisici erano un ampio gruppo di poeti britannici che in comune avevano l'interesse per questioni metafisiche e il metodo di investigazione di tali questioni. Questi poeti non formarono mai un movimento o una scuola, anzi, molti di loro non si conoscevano nemmeno e non avevano mai letto le opere degli altri. Il nome "metafisici" fu adoperato solo molto tempo dopo da Samuel Johnson, che, nella stesura del suo dizionario, riprese il termine usato da John Dryden nel commentare la poesia di John Donne. La poesia metafisica trovò nuova fortuna agli inizi del Novecento, quando fu riscoperta ed ispirò molti autori modernisti come Thomas Stearns Eliot e William Butler Yeats (it)
- 形而上詩人（けいじじょうしじん、英語：metaphysical poets）とは、ジョン・ダンやジョージ・ハーバートなど、17世紀のイギリス抒情詩人の中で、形而上学的な仕掛けとその研究に関心のあった詩人たちを指す。「形而上詩人」という言葉を最初に使ったのは、後の時代のサミュエル・ジョンソンであり、形而上詩人と言われる詩人たちが自分たちで形而上派を名乗ったり、運動を起こしたりしたことはなく、さらに多くの詩人たちは他の詩人のことを知らず、本も読んだこともなかった。 20世紀初頭、T・S・エリオットらによって再評価され、脚光を浴びた。エリオットは『形而上詩人』（1921年）というエッセイを書いた。 (ja)
- Poezja metafizyczna – nurt lirycznej poezji barokowej. Termin jest używany przede wszystkim w odniesieniu do twórczości angielskich poetów końca XVI oraz XVII wieku, którzy, łamiąc wcześniejsze reguły, wprowadzili do liryki język nauki, filozofii i teologii. Wiersze tego typu mieszały tematykę religijną, filozoficzną i erotyczną, przy czym znakomicie wyrażały atmosferę sceptycyzmu i niepewności, charakterystyczną dla czasów po gwałtownym zmierzchu renesansu. Wśród prekursorów poezji metafizycznej wymienia się przede wszystkim Roberta Southwella, jednak największy wpływ na jej powstanie miała twórczość Johna Donne'a. Termin „poezja metafizyczna” wprowadził do krytyki literackiej Samuel Johnson, stosując go – z pewną ironią – w odniesieniu do twórczości Abrahama Cowleya w wydanych w 1781 roku Lives of the Most Eminent English Poets. Johnson, reprezentujący poglądy typowe dla Oświecenia, nie cenił tej „metafizyki” zbyt wysoko, co przełożyło się też na późniejszy stosunek do tej poezji; przez długi okres była lekceważona i wręcz zapomniana. Renesans zainteresowania poetami metafizycznymi i radykalna zmiana w ocenie ich twórczości datuje się od ukazania się, w 1921 roku, pierwszej antologii tej poezji, wydanej przez H.J.C. Griersona, a zwłaszcza od słynnego eseju T.S. Eliota, Poeci metafizyczni (The Metaphysical Poets, 1921), będącego recenzją tego zbioru. Poezja metafizyczna jest nurtem niejednorodnym i różnie definiowanym. Przyjmując najwęższą jej definicję, ograniczającą się do twórczości, w której tematyka religijna odgrywała wiodącą rolę, reprezentatywni dla tego nurtu będą poeci „szkoły Donne'a”, czyli, prócz samego Johna Donne'a, przede wszystkim George Herbert, Andrew Marvell, Richard Crashaw oraz późniejsi Henry Vaughan i Thomas Traherne. Krytyk literacki w latach 30. XX wieku, kontynuując myśl T.S. Eliota, który jako wyróżnik poezji metafizycznej przyjął wit (rozum, inteligencję, zmyślność; dowcip w staropolskim rozumieniu tego słowa) zaproponował, by w nurt ten włączyć także poetów ze „szkoły Jonsona” (tzw. ), takich jak Robert Herrick, Richard Lovelace, Thomas Carew czy John Suckling. Poezja metafizyczna miałaby zatem dwa nurty: religijny i dworski. Reprezentanci obu tych nurtów są obecni w przygotowanej przez Helen Gardner antologii The Metaphysical Poets, wydanej w 1957 roku i uważanej za klasyczne opracowanie twórczości angielskich poetów metafizycznych. (pl)
- «Поэты-метафизики» (англ. Metaphysical poets; также — Метафизическая школа, англ. metaphysical school) — введённое Сэмюэлом Джонсоном обозначение барочных английских поэтов XVII века, исповедовавших неоплатонические взгляды. Предположительно первым понятие «метафизическая поэзия» в 1585 году употребил Джордано Бруно в книге «О героическом энтузиазме», посвящённой Филипу Сидни. Во главе направления стоял Джон Донн. Для метафизической поэзии характерно ощущение распавшегося мироздания и утраты цельности представления о нём. Как отмечал Донн, разум человека не в силах восстановить мироздание, но остаётся надежда на пытливый ум, ищущий и находящий необходимые (возможно, очень отдалённые) связи. Основным понятием донновской эстетики был conceit — парадоксальное либо ироническое сопоставление крайне несхожих предметов с целью иллюстрации той или иной идеи (напр., тело возлюбленной сравнивается с картой Земли, отдаляющиеся друг от друга любовники — с ножками циркуля). В первой половине XVII века метафизическая школа господствовала в английской поэзии, оказав значительное влияние на становление, в частности, творческой манеры Мильтона. Самым значительным из духовных поэтов-метафизиков считается Джордж Херберт, светских — Эндрю Марвелл. В классицистический «век Драйдена» (после 1660 г.) донновская манера вышла из моды и стала предметом насмешек. Поэты-модернисты способствовали возвращению интереса к Донну и его последователям, которых они считали своими предшественниками. Особенно характерен в этом отношении опубликованный в 1921 г. Т. С. Элиотом очерк «Метафизические поэты». (ru)
- Поети-метафізики — введене Семюелом Джонсоном позначення барокових англійських поетів XVII століття, які сповідували неоплатонічні погляди.На чолі напрямку стояв Джон Донн. Для метафізичної поезії характерне відчуття дисгармонії світу і втрати цілісного уявлення про нього. Як відзначав Донн, розум людини не в силах відновити світобудову, але залишається надія на допитливий розум, який шукає і знаходить необхідні (можливо, дуже віддалені) зв'язки. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Els poetes metafísics eren un grup poètic de la literatura anglesa del segle xvii. No formaven una associació formal, sinó que el terme va sorgir de la tradició crítica posterior, especialment als escrits de Samuel Johnson. El nom prové de l'afició d'aquests autors a usar conceptes filosòfics complexos i jocs de paraules als seus versos, sovint de caràcter existencial. Guarden un paral·lelisme amb altres moviments internacionals del barroc, com el conceptisme espanyol, però amb major càrrega simbòlica i referencial. El seu to greu fins i tot en gènere trivials i l'anàlisi lingüística de rerefons escolàstic van marcar les generacions que imitarien els metafísics en èpoques posteriors. Entre els poetes metafísics destaquen John Donne, , Andrew Marvell i . (ca)
- Als metaphysische Dichtung (engl. metaphysical poetry) wird eine Strömung in der englischen Dichtung des Barock im 17. Jahrhundert vor allem in Abgrenzung zu den cavalier poets bezeichnet. Der Begriff der metaphysical poets wurde in der Literaturgeschichtsschreibung jedoch erst etwa eineinhalb Jahrhunderte später geprägt und tauchte erstmals in Dr. Johnsons Life of Abraham Cowley (1779) auf. In späteren literaturgeschichtlichen oder literaturkritischen Darstellungen wurde der Begriff der metaphysischen Dichtung unspezifisch auch auf Poeten anderer Epochen ausgeweitet. (de)
- 형이상학파 시인(metaphysical poets)은 존 던과 조지 허버트 등 17세기 영국 서정시인 중에서 형이상학적인 장치와 그 연구에 관심이 있던 시인들을 가리킨다. "형이상학파 시인"이라는 말을 처음 사용한 것은 새뮤얼 존슨이고 형이상학 시인이라는 시인들이 스스로 ‘형이상파’라고 자칭하거나 그런 운동을 일으키기도 않았으며, 많은 시인들은 그 시인인 줄 모르고, 그런 책을 읽은 적도 없었다. 20 세기초반, T. S. 엘리어트 등에 의해 재평가되어 각광을 받았다. 엘리엇은 1921년 《형이상학 시인》라는 에세이를 썼다. (ko)
- Metaphysical poets is de aanduiding voor een aantal Engelse dichters die hoofdzakelijk in de eerste helft en rond het midden van de zeventiende eeuw werkzaam waren. (nl)
- 形而上詩人（けいじじょうしじん、英語：metaphysical poets）とは、ジョン・ダンやジョージ・ハーバートなど、17世紀のイギリス抒情詩人の中で、形而上学的な仕掛けとその研究に関心のあった詩人たちを指す。「形而上詩人」という言葉を最初に使ったのは、後の時代のサミュエル・ジョンソンであり、形而上詩人と言われる詩人たちが自分たちで形而上派を名乗ったり、運動を起こしたりしたことはなく、さらに多くの詩人たちは他の詩人のことを知らず、本も読んだこともなかった。 20世紀初頭、T・S・エリオットらによって再評価され、脚光を浴びた。エリオットは『形而上詩人』（1921年）というエッセイを書いた。 (ja)
- Поети-метафізики — введене Семюелом Джонсоном позначення барокових англійських поетів XVII століття, які сповідували неоплатонічні погляди.На чолі напрямку стояв Джон Донн. Для метафізичної поезії характерне відчуття дисгармонії світу і втрати цілісного уявлення про нього. Як відзначав Донн, розум людини не в силах відновити світобудову, але залишається надія на допитливий розум, який шукає і знаходить необхідні (можливо, дуже віддалені) зв'язки. (uk)
- الشعراء الميتافيزيقيون (بالإنجليزية: The metaphysical poets) صاغ الناقد الأدبي في الشعر صامويل جونسون مصطلح الشعراء الميتافيزيقيين لوصف مجموعة مفككة من الشعراء الإنجليز في القرن السابع عشر الذين تميزت أعمالهم بالاستخدام الابتكاري للخيال الأدبي، وزيادة التأكيد بشكل أكبر على الجودة المنطوقة بدلاً من الغنائية في أشعارهم (حيث يركز الشعر الميتافيزيقي على الاستعارات والتشبيهات التي تتطلب ثقافة واسعة وفطنة حادة للوصول إلى أعماق الصورة الشعرية غير المألوفة أكثر من التشبيهات والصور الوجدانية المألوفة). لم يكن هؤلاء الشعراء منتمين إلى الميتافيزيقية رسميًا، وحظي عددٌ قليلٌ منهم بتقدير كبير إلى أن رسخ القرن العشرون أهميتهم. (ar)
- La metafizikaj poetoj estis anglalingvaj poetoj de la 17-a jarcento kiuj uzis karambolojn kaj malsimplajn ideokombinojn por esplori filozofiajn temojn, kaj aludoj al ĉiutagaj aĵoj ofte enkondukis profundan pensadon. Inter ili estis John Donne, George Herbert, Richard Crashaw, Andrew Marvell, Henry Vaughan kaj Thomas Traherne. (eo)
- El doctor Samuel Johnson llamó en el siglo XVIII metaphysical poetry o poesía metafísica a la practicada por un grupo de poetas ingleses barrocos del XVII que se singularizaban por desarrollar una poesía meditativa y filosófica sobre los problemas de la muerte, el tiempo, Dios y el amor. En general, fue especialmente cultivada en la Europa del siglo XVII, por lo que es frecuente encuadrarla como un estilo dentro del periodo barroco. En la literatura española, varios de los poemas de Francisco de Quevedo se pueden considerar ejemplos de este tipo de poesía. (es)
- The term Metaphysical poets was coined by the critic Samuel Johnson to describe a loose group of 17th-century English poets whose work was characterised by the inventive use of conceits, and by a greater emphasis on the spoken rather than lyrical quality of their verse. These poets were not formally affiliated and few were highly regarded until 20th century attention established their importance. (en)
- Les poètes métaphysiques (Metaphysical poets en anglais) sont un groupe assez hétérogène de poètes lyriques britanniques de la première moitié du XVIIe siècle, qui partageaient le même intérêt pour les grandes questions métaphysiques et avaient la même manière de les traiter. Leurs poèmes rigoureux et énergiques font davantage appel à l’intellect du lecteur plutôt qu’à ses émotions, rejetant ainsi l’intuition ou le mysticisme au profit d’un discours rationalisé. (fr)
- La poesia metafisica caratterizzò la letteratura del XVII secolo ed è una singolare ed elaboratissima mescolanza di passioni e di pensiero in cui le emozioni sono espresse in modo intellettuale, con raziocinio e concettismo. Proprio a questo riguardo le furono mosse delle critiche da John Dryden che ne rifiutava il modo cerebrale e manierisitico di esprimere i sentimenti.Particolare della poesia metafisica è l'uso di un linguaggio figurato, legato alla nuova sensibilità dell'epoca e al nuovo sapere scientifico. Questo stile si manifestò sia nella poesia amorosa (John Donne e Andrew Marvell) sia in quella a carattere religioso (George Herbert, Henry Vaughan e Richard Crashaw)I poeti metafisici erano un ampio gruppo di poeti britannici che in comune avevano l'interesse per questioni metafisi (it)
- Poezja metafizyczna – nurt lirycznej poezji barokowej. Termin jest używany przede wszystkim w odniesieniu do twórczości angielskich poetów końca XVI oraz XVII wieku, którzy, łamiąc wcześniejsze reguły, wprowadzili do liryki język nauki, filozofii i teologii. Wiersze tego typu mieszały tematykę religijną, filozoficzną i erotyczną, przy czym znakomicie wyrażały atmosferę sceptycyzmu i niepewności, charakterystyczną dla czasów po gwałtownym zmierzchu renesansu. Wśród prekursorów poezji metafizycznej wymienia się przede wszystkim Roberta Southwella, jednak największy wpływ na jej powstanie miała twórczość Johna Donne'a. (pl)
- «Поэты-метафизики» (англ. Metaphysical poets; также — Метафизическая школа, англ. metaphysical school) — введённое Сэмюэлом Джонсоном обозначение барочных английских поэтов XVII века, исповедовавших неоплатонические взгляды. Предположительно первым понятие «метафизическая поэзия» в 1585 году употребил Джордано Бруно в книге «О героическом энтузиазме», посвящённой Филипу Сидни. (ru)
|
