| dbo:abstract
|
- Luk thung (thajsky ลูกทุ่ง), doslova "dítě polí", je nejpopulárnější forma thajské country hudby. Tento termín je zkratkou phleng luk thung (thajsky เพลงลูกทุ่ง) - "písně dítěte polí". Tyto písničky vypovídají o tvrdé každodenní práci chudých rolníků, mají pomalé tempo, a jejich zpěváci mají tendenci uchylovat se k expresivnímu zpěvu s častým vibratem. Tento styl se rozvinul v první půli 20. století, i když termín luk thung se začal používat teprve od 60. let. Prvními hvězdami tohoto žánru byli Ponsri Woranut a Suraphol Sombatcharoen, kteří spojili vlivy latinskoamerické, japonské, indonéské a malajské hudby s ozvěnou písní z amerických filmů a country hudby. Řada zpěváků tohoto žánru pochází z města Suphanburi, např. velmi populární Pumpuang Duangjanová a , jež přizpůsobila luk thung thajskému popu 80. let a vytvořila taneční hudbu, jíž se přezdívalo elektronický luk thung. Když Pumpuang v roce 1992 zemřela, mnozí si mysleli, že éra luk thungu skončí. Nestalo se tak, a se vznikem první rozhlasové stanice zaměřené speciálně na luk thung (v roce 1997) nabýval styl opět na oblibě. Od devadesátých let 20. století se luk thung postupně přibližoval a mísil s hudbou žánrů jako či mor lam. Zatímco zpěváci phleng Thai sakol často zpívali luk thung, zpěváci luk thungu začali stále víc být presentováni jako popoví zpěváci, s důrazem na jejich mládí a fysický zjev. Vliv mor lamu vedl k vytvoření nového žánru nazývaného luk thung Isan (tedy luk thung z Isánu) či luk thung Prayuk, jenž vstřebal nejrychlejší rytmy z mor lamu. (cs)
- Luk Thung (Thai ลูกทุ่ง, „Kind des Feldes“), auch Lukthung, ist ein beliebter Volksmusikstil in Thailand. Der Ausdruck ist die Kurzform von Pleng Luk Thung (Thai เพลงลูกทุ่ง, „Lied des Kindes des Feldes“). (de)
- Luk Thung (en tailandés: ลูกทุ่ง "los niños de los campos") se refiere a la forma más popular de un estilo de música se encuentra en Tailandia. El término es la abreviatura de pleng luk thung (en tailandés: "เพลงลูกทุ่ง") La forma desarrollada en la primera mitad del siglo XX, aunque el thung luk término fue utilizado por primera vez en la década de 1960. Ponsri Woranut y Suraphol Sombatcharoen fueron del género grandes estrellas en primer lugar, la incorporación de influencias de América Latina, Japón, Corea del Sur, República Popular China, Taiwán, Indonesia, Malasia y, sobre todo, bandas sonoras de cine de Estados y la música country (incluyendo canto tirolés). Muchos de los más populares luk thung estrellas han venido de la ciudad central de Suphanburi, incluyendo megaestrella Pumpuang Duangjan, que lo adaptaron a 1980s string (pop tailandés) la música, haciendo una forma de danza-listos llamada thung luk electrónica. Cuando Pompuang murió en 1992, muchos observadores consideraron que thung luk moriría con ella. Sobrevivió, sin embargo, y con la llegada de los primeros todos los luk thung estación de radio en 1997 pronto vio un renacimiento importante.
* Datos: Q665286 (es)
- Luk thung, or Phleng luk thung (Thai: ลูกทุ่ง or เพลงลูกทุ่ง, pronounced [pʰlēːŋ lûːk tʰûŋ], 'child of the field song'), often known as Thai country music, is an acculturated song genre that emerged after World War II in the central region of Thailand. The genre was derived from phleng Thai sakon, and developed in the early-20th century. Suphan Buri in particular became the center of luk thung music, producing many major artists, including Suraphol Sombatcharoen, and Pumpuang Duangjan. The genre has been prominently popularized in the northeastern region, having from its beginnings drawn upon northeastern mor lam musical traditions and the northeastern Isan language. Luk thung songs consist of poetic lyrics that often reflect the rural lifestyle, cultural traits and social patterns in Thailand. The songsare typically sung with a distinctive country accent and common use of vibrato, and are harmonized with Western instruments, mostly brass and electronic instruments, alongside Thai traditional instruments such as the khaen and phin. Lyrically, the songs dealt with a range of themes, often based on Thai rural life: rural poverty, romantic love, the beauty of rural scenery, religious beliefs, traditional culture, and political crisis. The first recording of what was considered luk thung was, "Mae Saao Chaao Rai" ("Lady Farmer"), written by Hem Vejakorn for Suraphol Sombatcharoen in 1938, a released soundtrack for the radio drama, "Saao Chaao Rai" ("Lady Farmer"). The term luk thung was first coined on 1 May 1964 by Chamnong Rangsikul who started a TV show for Channel 4 titled "Phleng Luk Thung". (en)
- Le luk thung (en thaï : ลูกทุ่ง), littéralement « l'enfant des champs », est la forme la plus populaire de musique country thaïlandaise. Ce terme est une abréviation pour pleng luk thung (en thaï เพลงลูกทุ่ง - chanson d'un enfant des champs). Ces chansons sont un témoignage du dur labeur journalier de la vie des pauvres paysans. Le tempo est lent, et les chanteurs ont tendance à utiliser un chant expressif à base de nombreux vibratos. Ce style s'est développé dans la première moitié du XXe siècle, bien que le terme de luk thung ne fut utilisé qu'à partir des années 1960. Pongsri Woranuch (ผ่องศรี วรนุช) et Suraphol Sombatcharoen (สุรพล สมบัติเจริญ) furent les premières vedettes du genre, mixant des influences latines américaines, japonaise, indonésiennes, malaisiennes et, tout particulièrement, des chansons de films américains et de la musique country. Suraphol Sombatcharoen est le compositeur de la chanson Mai Lum (« N'oublie pas ») que l'on entend dans le film Monrak Transistor (2001) de Pen-ek Ratanaruang. Dans ce même film (Monrak Transistor), lorsque Pan (Pèn) pose à Sadao des devinettes, celle-ci cite trois autres célèbres vedettes du Luk thung : Sayan Sanya (สายัณห์ สัญญา), Chaiya Mitchai et Yodrak Salakjai (ยอดรัก สลักใจ). Il y a beaucoup de chanteurs luk thung populaires tels Chai Muengsingh (ชาย เมืองสิงห์), Sodsai Rungphothong (สดใส รุ่งโพธิ์ทอง), Plen Promdaen (เพลิน พรหมแดน), Praiwan Lookpet (ไพรวัลย์ ลูกเพชร), Dao Bandon (ดาว บ้านดอน), (สันติ ดวงสว่าง) et Waiphot Phetsuphan (ไวพจน์ เพชรสุพรรณ), Phai Pongsathon (ไผ่ พงศธร) et Dang Jittakorn (แดง จิตกร). Il y a aussi de nombreuses chanteuses luk thung célèbres comme Sunaree Rachasima (สุนารี ราชสีมา), Busaba Athisthan (บุษบา อธิษฐาน), Sirintra Niyakorn (ศิรินทรา นิยากร) et Banyen Rakkaen (บานเย็น รากแก่น) (mor lam avec du luk thung). Beaucoup de vedettes du luk thung sont originaires de la ville de Suphanburi, comme la mégastar Pumpuang Duangjan (พุ่มพวง ดวงจันทร์), qui adapta le style luk thung à la pop thaïlandaise des années 1980 (le string) en créant une musique dansante appelée l'électronique lunk thung. Quand Pompuang mourut en 1992, beaucoup pensèrent que le luk thung allait passer avec elle. Il n'en fut rien, et avec la création de la première station de radio consacrée au luk thung en 1997, le style revint en force. Depuis les années 1990 il y a eu de nombreuses interactions entre le luk thung, la musique string (par exemple le chanteur Bird McIntyre (ธงไชย แมคอินไตย์) et le mor lam ( /หมอลำ) avec des stars comme :
* les chanteuses : Siriporn Ampaipong (ศิริพร อำไพพงษ์), Honey Sri-Isan (ฮันนี่ ศรีอีสาน), Yinglee Srijumpol (หญิงลี ศรีจุมพล), Jintara Poonlarp (จินตหรา พูนลาภ), Fon Thanasoontron (ฝน ธนสุนธร), Mangpor Chonthicha (แมงปอ ชลธิชา), Yui Yatyer (ยุ้ย ญาติเยอะ), Kratae R-Siam (กระแต อาร์สยาม), Vieng Naruemon (เวียง นฤมล) et Moukdavanyh Santiphone (ມຸກດາວັນ ສັນຕິພອນ) etc.
* et les chanteurs : Monkhaen Kaenkoon (มนต์แคน แก่นคูน), Mike Phiromphon (ไมค์ ภิรมย์พร),Pornsak Songsaeng (พรศักดิ์ ส่องแสง), Monsit Khamsoi (มนต์สิทธิ์ คำสร้อย), Maithai Huajaisin (ไหมไทย หัวใจศิลป์), Chalermpol Malakham (เฉลิมพล มาลาคำ) et Ki Daophet Niuhuang (ກິດາວເພັດ ໜູຫ່ວງ) etc. De nouvelles vedettes tel Tai Orathai (ต่าย อรทัย) deviennent célèbres et vendent des albums par millions d'exemplaires. Des artistes de string se sont mis à chanter du luk thung alors que des chanteurs de luk thung se virent de plus en plus considérés comme des chanteurs de musique pop, avec une évidente accentuation sur la jeunesse et l'apparence physique. Le mor lam produisit un nouveau genre appelé luk thung Isan ou luk thung Prayuk, qui incorpore les rythmes les plus rapides du mor lam. Le Luk thung est toujours d'actualité comme en témoigne le succès des récentes chansons populaires contre le Covid-19 en 2020. (fr)
- Luk thung, atau Phleng luk thung (bahasa Thai: ลูกทุ่ง or เพลงลูกทุ่ง, pengucapan , yang diartikan sebagai "anak dari lagu alam terbuka", sering dikenali sebagai musik country khas Thailand.) adalah genre musik asal Thailand yang dihasilkan dari proses akulturasi yang terjadi pada masa Perang Dunia II di . Genre ini merupakan turunan dari , yang dikembangkan pada awal abad ke-20. Suphanburi menjadi daerah yang dikenal sebagai pusat dari luk thung, karena mencetak beberapa artis luk thung terkemuka, termasuk Suraphol Sombatcharoen dan Pumpuang Duangjan. Genre ini memiliki popularitas terbesar di kawasan timur laut Thailand, karena adanya pengaruh tradisi musik mor lam dan Bahasa Isan. Lagu-lagu Luk thung biasanya berisi lirik yang puitis dan menggambarkan gaya hidup pedesaan, kebudayaan dan pola sosial di Thailand. Lagu-lagu tersebut dinyanyikan dengan penggunaan vibrato dan aksen yang unik, serta diiringi dengan instrumen-instrumen barat seperti brass dan , bersamaan dengan seperti dan . Tema-tema yang muncul dalam lagu-lagu luk thung biasanya adalah kemiskinan desa, romantisme cinta, keindahan pemandangan desa, kepercayaan agama, budaya tradisional, dan krisis politik. Rekaman pertama yang dianggap sebagai luk thung adalah, lagu "Mae Saao Chaao Rai" ('Petani Wanita'), yang dikarang oleh Hem Vejakorn untuk Suraphol Sombatcharoen pada tahun 1938. Lagu ini merupakan lagu tema untuk berjudul "Saao Chaao Rai" ('Petani Wanita'). Istilah luk thung pertama kali dipopulerkan pada 1 Mei 1964 oleh Chamnong Rangsikul yang membawakan program televisi "Phleng Luk Thung" yang tayang di Channel 4. (in)
- 룩퉁(태국어: ลูกทุ่ง)은 태국의 팝 음악, 컨트리 음악 장르이다. (ko)
- ルクトゥン （ลูกทุ่ง）はタイ王国の大衆歌謡のジャンルのひとつ。田舎歌という意味合いが強い。 最初のルクトゥンとされる楽曲がヘム・ウェッジャコーン（เหม เวชกร）作詞・作曲、カムロン・サムブンナノン（คำรณ สัมบุณณานนท์）歌唱の「オー・ジャオサオカウライ（โอ้ เจ้าสาวชาวไร่‐おお、農家の花嫁）」で、1938年のラジオドラマの劇中歌だった。 ラーマ5世の治世の末期からラーマ6世の頃、西洋の音楽を学ぼうとイタリアから西洋楽器とその奏法、音楽理論を取り入れ、その影響下で作られた楽曲（おもに歌謡曲）を「ルククルン（ลูกกรุง）」と呼んだ。1931年の頃である。ルククルンが、それまでの民謡などと決定的に違ったのは、伴奏に西洋楽器を使うこと、12平均律旋法を用いるなど西洋音楽理論に基づいた曲調と、大げさなコブシを排した、いわゆるノン・ビブラート唱法に近い都会的な歌唱だった。ルククルンという言葉はルーク（ลูก‐子供という意味）＋クルン（กรุง‐都）で、都会っ子、といった意味になる。 これに遅れて現れた田舎歌はルククルンと対照的にペンタトニックスケールが基調となった「泥臭い」旋律や「こぶしを利かせた情緒的な」歌唱がタイの庶民の心を掴み、いつしかルーク（ลูก‐子供）＋トゥン（ทุ่ง‐原野）で「田舎の子」、すなわちルクトゥンの名で人口に膾炙した。 現在ルクトゥンはタイの音楽市場売上げの最も主要なジャンルで、半期で1,000‐1,500万バーツ超を売上げている。地域による内訳は東北部（イーサーン地方）が50%、バンコク・チェンマイなどを含む中央部・北部を合わせて35%、マレー半島に属する南部が15%となる。 (ja)
- Luk thung (taj. ลูกทุ่ง „piosenka dziecka z pola”) – popularny styl muzyki w Tajlandii. Termin jest skróconą formą wyrażenia pleng Luk Thung. Piosenki zazwyczaj odzwierciedlają trudności życia codziennego biedoty wiejskiej. Tempo jest powolne, a śpiewający mają wyrazisty, wibrujący głos. Styl porównywane czasem z muzyką country. (pl)
- Лук тхунг (тайск. ลูกทุ่ง; букв. «ребёнок (дитя) полей») — наиболее популярный стиль музыки в Таиланде. Термин является сокращением от пхленг лук тхунг (тайск. เพลง ลูกทุ่ง; букв. «песня ребёнка полей»). Песни в стиле лук тхунг обычно повествуют о тягостях повседневной жизни среди сельской бедноты. Темпы в этих песнях, как правило, медленные, и исполнители используют экспрессивный стиль пения с большим количеством вибрато и голосовых вариаций, как в американском кантри, хотя в самом звучании песен общего практически ничего нет. Несмотря на то, что сам стиль появился ещё в первой половине XX века, термин «лук тхунг» впервые упоминается лишь в 1960-х.Первыми звёздами этого жанра были (ผ่องศรี วรนุช) и Сурапхон Сомбатчарен (สุรพล สมบัติเจริญ). На них оказала влияние музыка Латинской Америки, Японии, Индонезии, Малайзии, а особенно музыка кантри и саундтреки к американским фильмам. Многие популярные звёзды лук тхунга родились и жили в городе Супханбури, в том числе мегазвезда Пумпуанг Дуангчан (พุ่มพวง ดวงจันทร์). Именно она в 1980-х годах впервые соединила этот жанр с тайской поп-музыкой, создавая танцевальные треки в стиле под названием «электронный лук тхунг». В 1992 году, когда Пумпуанг умерла, многие поклонники посчитали, что лук тхунг погибнет вместе с ней. Но жанр выжил, и в 1997 году, с появлением новых песен на радио, возродился. С 1990-х годов происходит взаимопроникновение жанров лук тхунг, тайской поп-музыки и народного стиля . Поп-музыканты стали исполнять песни лук тхунг, а исполнители лук тхунг стали продвигаться как поп-певцы, делая акцент на молодости и внешнем виде. Влияние жанра молам породило новый стиль, который называется «лук тхунг исан» или «лук тхунг праюк», особенностью которых является более быстрый темп, что свойственно стилю молам. (ru)
- Luk thung是指泰国等國家的節奏較慢的音樂風格。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Luk Thung (Thai ลูกทุ่ง, „Kind des Feldes“), auch Lukthung, ist ein beliebter Volksmusikstil in Thailand. Der Ausdruck ist die Kurzform von Pleng Luk Thung (Thai เพลงลูกทุ่ง, „Lied des Kindes des Feldes“). (de)
- 룩퉁(태국어: ลูกทุ่ง)은 태국의 팝 음악, 컨트리 음악 장르이다. (ko)
- Luk thung (taj. ลูกทุ่ง „piosenka dziecka z pola”) – popularny styl muzyki w Tajlandii. Termin jest skróconą formą wyrażenia pleng Luk Thung. Piosenki zazwyczaj odzwierciedlają trudności życia codziennego biedoty wiejskiej. Tempo jest powolne, a śpiewający mają wyrazisty, wibrujący głos. Styl porównywane czasem z muzyką country. (pl)
- Luk thung是指泰国等國家的節奏較慢的音樂風格。 (zh)
- Luk thung (thajsky ลูกทุ่ง), doslova "dítě polí", je nejpopulárnější forma thajské country hudby. Tento termín je zkratkou phleng luk thung (thajsky เพลงลูกทุ่ง) - "písně dítěte polí". Tyto písničky vypovídají o tvrdé každodenní práci chudých rolníků, mají pomalé tempo, a jejich zpěváci mají tendenci uchylovat se k expresivnímu zpěvu s častým vibratem. (cs)
- Luk Thung (en tailandés: ลูกทุ่ง "los niños de los campos") se refiere a la forma más popular de un estilo de música se encuentra en Tailandia. El término es la abreviatura de pleng luk thung (en tailandés: "เพลงลูกทุ่ง")
* Datos: Q665286 (es)
- Le luk thung (en thaï : ลูกทุ่ง), littéralement « l'enfant des champs », est la forme la plus populaire de musique country thaïlandaise. Ce terme est une abréviation pour pleng luk thung (en thaï เพลงลูกทุ่ง - chanson d'un enfant des champs). Ces chansons sont un témoignage du dur labeur journalier de la vie des pauvres paysans. Le tempo est lent, et les chanteurs ont tendance à utiliser un chant expressif à base de nombreux vibratos. Ce style s'est développé dans la première moitié du XXe siècle, bien que le terme de luk thung ne fut utilisé qu'à partir des années 1960. (fr)
- Luk thung, or Phleng luk thung (Thai: ลูกทุ่ง or เพลงลูกทุ่ง, pronounced [pʰlēːŋ lûːk tʰûŋ], 'child of the field song'), often known as Thai country music, is an acculturated song genre that emerged after World War II in the central region of Thailand. The genre was derived from phleng Thai sakon, and developed in the early-20th century. Suphan Buri in particular became the center of luk thung music, producing many major artists, including Suraphol Sombatcharoen, and Pumpuang Duangjan. The genre has been prominently popularized in the northeastern region, having from its beginnings drawn upon northeastern mor lam musical traditions and the northeastern Isan language. (en)
- Luk thung, atau Phleng luk thung (bahasa Thai: ลูกทุ่ง or เพลงลูกทุ่ง, pengucapan , yang diartikan sebagai "anak dari lagu alam terbuka", sering dikenali sebagai musik country khas Thailand.) adalah genre musik asal Thailand yang dihasilkan dari proses akulturasi yang terjadi pada masa Perang Dunia II di . Genre ini merupakan turunan dari , yang dikembangkan pada awal abad ke-20. Suphanburi menjadi daerah yang dikenal sebagai pusat dari luk thung, karena mencetak beberapa artis luk thung terkemuka, termasuk Suraphol Sombatcharoen dan Pumpuang Duangjan. Genre ini memiliki popularitas terbesar di kawasan timur laut Thailand, karena adanya pengaruh tradisi musik mor lam dan Bahasa Isan. (in)
- ルクトゥン （ลูกทุ่ง）はタイ王国の大衆歌謡のジャンルのひとつ。田舎歌という意味合いが強い。 最初のルクトゥンとされる楽曲がヘム・ウェッジャコーン（เหม เวชกร）作詞・作曲、カムロン・サムブンナノン（คำรณ สัมบุณณานนท์）歌唱の「オー・ジャオサオカウライ（โอ้ เจ้าสาวชาวไร่‐おお、農家の花嫁）」で、1938年のラジオドラマの劇中歌だった。 ラーマ5世の治世の末期からラーマ6世の頃、西洋の音楽を学ぼうとイタリアから西洋楽器とその奏法、音楽理論を取り入れ、その影響下で作られた楽曲（おもに歌謡曲）を「ルククルン（ลูกกรุง）」と呼んだ。1931年の頃である。ルククルンが、それまでの民謡などと決定的に違ったのは、伴奏に西洋楽器を使うこと、12平均律旋法を用いるなど西洋音楽理論に基づいた曲調と、大げさなコブシを排した、いわゆるノン・ビブラート唱法に近い都会的な歌唱だった。ルククルンという言葉はルーク（ลูก‐子供という意味）＋クルン（กรุง‐都）で、都会っ子、といった意味になる。 これに遅れて現れた田舎歌はルククルンと対照的にペンタトニックスケールが基調となった「泥臭い」旋律や「こぶしを利かせた情緒的な」歌唱がタイの庶民の心を掴み、いつしかルーク（ลูก‐子供）＋トゥン（ทุ่ง‐原野）で「田舎の子」、すなわちルクトゥンの名で人口に膾炙した。 (ja)
- Лук тхунг (тайск. ลูกทุ่ง; букв. «ребёнок (дитя) полей») — наиболее популярный стиль музыки в Таиланде. Термин является сокращением от пхленг лук тхунг (тайск. เพลง ลูกทุ่ง; букв. «песня ребёнка полей»). Песни в стиле лук тхунг обычно повествуют о тягостях повседневной жизни среди сельской бедноты. Темпы в этих песнях, как правило, медленные, и исполнители используют экспрессивный стиль пения с большим количеством вибрато и голосовых вариаций, как в американском кантри, хотя в самом звучании песен общего практически ничего нет. (ru)
|
