| dbo:abstract
|
- La Declaració de Londres en relació amb les lleis de la guerra naval és un codi internacional del dret marítim, especialment pel que fa a les activitats en temps de guerra, proposat al 1909 en la per les principals potències navals europees, els Estats Units d'Amèrica i el Japó, després d'una conferència multinacional que va tenir lloc el 1908 a Londres. La declaració va reiterar en gran manera la legislació existent, però va tractar amb molts punts controvertits, incloent el bloqueig, el contraban i el , i va demostrar un major respecte amb els drets de les entitats neutrals. La declaració va ser signada per la majoria de les grans potències de l'època: Àustria-Hongria, França, Alemanya, Itàlia, Japó, Rússia, el Regne Unit i els Estats Units. (També va ser signat pels Països Baixos i Espanya). No obstant això, cap estat mai va ratificar la declaració i en conseqüència mai va entrar en vigor. Els Estats Units van insistir que les nacions en guerra que lluitaven en la Primera Guerra Mundial s'havien de regir per aquesta declaració, mentre que els alemanys i britànics la van ignorar. (ca)
- Die Londoner Seerechtsdeklaration wurde 1909 als Gegenstück zur Haager Landkriegsordnung auf der Londoner Seerechtskonferenz beschlossen, die eine Nachfolgekonferenz zur zweiten Haager Friedenskonferenz war. Es sollten nun die dort noch nicht gelösten Probleme des Seekriegsrechts gelöst und insbesondere eine Grundlage für die Rechtsprechung des mit dem XII. Haager Abkommen beschlossenen Internationalen Prisenhofes geschaffen werden. Dies gelang den Verhandlungsdelegationen zunächst mit der Deklaration auch. Sie wurde jedoch wie auch das XII. Abkommen vom britischen Oberhaus nicht ratifiziert und trat als Vertrag nie in Kraft. Dennoch behielt die Londoner Seerechtsdeklaration große Bedeutung als allgemein anerkannte Sammlung des geltenden Gewohnheitsrechts. Auf ihrer Grundlage beschlossen mehrere Staaten, so auch bereits 1909 Deutschland, geänderte nationale Regelungen zum Prisenrecht. (de)
- The London Declaration concerning the Laws of Naval War is an international code of maritime law, especially as it relates to wartime activities, proposed in 1909 at the London Naval Conference by the leading European naval powers, the United States and Japan, after a multinational conference that occurred in 1908 in London. The declaration largely reiterated existing law, but dealt with many controversial points, including blockades, contraband and prize, and showed greater regard to the rights of neutral entities. The declaration was signed by most of the great powers of the day: Austria-Hungary, France, Germany, Italy, Japan, Russia, the United Kingdom, and the United States. (It was also signed by the Netherlands and Spain.)However, no state ever ratified the declaration and consequently it never came into force. The United States insisted that the belligerent nations fighting in World War I abide by the Declaration, while the British and Germans ignored it. The British geostrategist and naval historian Sir Julian Corbett argued strongly against the provisions of the Declaration, which sought to outlaw 'general capture' of enemy commerce on the high seas during wartime. In his earlier 1907 essay 'The Capture of Private Property at Sea', he argued that the curtailment of the Royal Navy's right to seize enemy shipping would have a detrimental impact on Britain's ability to wage economic warfare against a continental enemy, economic warfare being the single most important function of the Navy, in his view. The arguments he set out gained currency within the Navy and British government, and would eventually prevail with Britain's decision not to ratify the Declaration and the successful waging of maritime economic warfare, including 'general capture', against Germany during the First World War. In any case, the London Declaration was greatly deficient in referring only to surface ships and completely ignoring submarine warfare, which was to play a major role in both World Wars. By its very nature, a submarine can neither capture an enemy (or neutral) vessel nor give any warning before attacking; a submarine's only chance of success is to launch a surprise attack intending to sink the targeted vessel. Thus, by definition, a submarine could not abide by many of the rules of conduct made for surface vessels. (en)
- Deklaracja londyńska o prawach wojny morskiej (ang. London Declaration concerning the Laws of Naval War) – deklaracja z 26 lutego 1909 przyjęta na konferencji prawa morza w Londynie (4 XII 1908 – 26 II 1909), została podpisana przez delegacje 10 uczestników (Austro-Węgry, Francja, Niemcy, Włochy, Japonia, Rosja, Holandia, Hiszpania, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone). Głównym celem konferencji było doprecyzowanie art. 7 Konwencji haskiej Nr XII o utworzeniu Międzynarodowego Trybunału Łupów. Trybunał kierować się miał ustaleniami Konwencji, a przy braku stosownych norm stosować reguły prawa międzynarodowego (ang. rules of international law), zaś przy braku reguł powszechnie uznanych ogólne zasady sprawiedliwości i słuszności (ang. general principles of justice and equity). Z uwagi na niejasność tego przepisu, XII Konwencja została ratyfikowana tylko przez jedno państwo i nie weszła w życie. Deklaracja omawia sprawy blokady morskiej, kontrabandy wojennej, pryzów, konwojów i odszkodowań. Blokada winna być ograniczona do portów i wybrzeży nieprzyjaciela lub zajętych przez niego, aby była obowiązującą, musi być rzeczywista (zgodnie z tym co mówi Deklaracja paryska z 1856), to jest wykonywana przez siłę zbrojną wystarczającą, aby rzeczywiście zabronić dostępu, powinna być bezstronnie stosowana do wszelkich bander. Okręt neutralny w razie niebezpieczeństwa stwierdzonego przez władze sił blokujących może zawinąć do miejscowości blokowanej i później wypłynąć, pod warunkiem, że nic tam nie załaduje ani wyładuje. Rozpoczęcie i zakończenie blokady ma być ogłoszone państwom neutralnym i władzom miejscowym. Siły blokujące nie powinny zagradzać dostępu do portów i wybrzeży neutralnych. Kontrabanda dzielona jest na bezwzględną (broń, amunicja i sprzęt wojskowy), która może być zawsze zajęta, jeżeli została przeznaczona dla kraju nieprzyjacielskiego, i względną (żywność, odzież, paliwa, surowce, pieniądze) mogąca być zajętą, o ile znajdowała się na statku, zmierzającego do portu państwa nieprzyjacielskiego lub jego sił zbrojnych. Według art. 27 nie mogą być uznane za kontrabandę wojenną przedmioty i materiały nie mogące służyć do użytku wojennego. Art. 28n wyliczają szczegółowo, że do tej kategorii należą m.in. meble, nawozy, narzędzia rolnicze, czy materiały medyczne. Te ostatnie w wypadku poważnej konieczności wojennej mogą być zarekwirowane (tzn. przysługuje odszkodowanie). Przedmioty stanowiące kontrabandę ulegają konfiskacie. Konfiskata statku wiozącego kontrabandę jest dozwolona, jeżeli kontrabanda stanowi więcej niż połowę ładunku pod względem wartości, wagi, objętości bądź wysokości przewoźnego. Statek wiozący przedmioty, podlegające zajęciu, może być zajęty na otwartym morzu lub na wodach stron walczących w każdej chwili swej podróży, nawet jeżeli ma zamiar zatrzymać się w porcie neutralnym. Statek neutralny zostaje skonfiskowany i traktowany jak nieprzyjacielski, jeśli bierze udział bezpośredni w krokach nieprzyjacielskich, lub gdy pozostaje pod rozkazami lub pod kontrolą agenta umieszczonego na nim przez rząd nieprzyjacielski lub jeśli jest w tym czasie przeznaczony wyłącznie do przewozu wojsk nieprzyjacielskich lub przekazywania wiadomości w interesie nieprzyjaciela. W wypadkach tych towary należące do właściciela statku podlegają również konfiskacie. Zajęty statek neutralny powinien być zaprowadzony do właściwego portu w celu uzyskania orzeczenia prawnego co da ważności zaboru. Jedynie ważne konieczności mogą usprawiedliwić jego zniszczenie, należy przy tym zabezpieczyć papiery okrętowe i załogę. Dowód konieczności zniszczenia obciąża niszczącego, w przeciwnym razie wymagane jest odszkodowanie. Każdy członek siły zbrojnej nieprzyjaciela, znaleziony na statku handlowym neutralnym, może być wzięty do niewoli, choćby statek nie podlegał zajęciu. Statki neutralne płynące pod konwojem okrętu wojennego tej samej bandery nie podlegają zwiedzeniu. Dowódca tego ostatniego na żądanie dowódcy okrętu wojennego państwa wojującego daje mu na piśmie wszelkie wiadomości o charakterze statków i ich ładunku, których mogłoby dostarczyć zwiedzenie. W razie powodów do podejrzeń dowódca konwoju powinien przeprowadzić sprawdzenie i jeśli uzna ich potwierdzenie, opieka konwoju powinna być cofniętą. Według art. 63 opór stawiony siłą przeciwko wykonaniu prawa zatrzymania, zwiedzenia i zajęcia statku powoduje zawsze jego konfiskatę. Ładunek ma być traktowany jak ładunek statku nieprzyjacielskiego; towary należące do kapitana albo właściciela statku są uznane za towar nieprzyjacielski. Art. 64: jeżeli zajęcie statku albo towarów nie zostało zatwierdzone przez właściwy sąd albo nie zostało utrzymane bez sądu, zainteresowani mają prawo do odszkodowania, chyba że istniały wystarczające powody do zajęcia statku albo towarów. Depozytariuszem zgodnie z art. 67 był rząd brytyjski. Wobec braku ratyfikacji Deklaracja nie nabrała mocy. Po wybuchu I wojny światowej USA zaproponowały stronom walczącym stosowanie Deklaracji; w początkowej fazie wojny większość jej przepisów była przez państwa walczące przestrzegana, czego następnie stopniowo zaniedbano, aż do zupełnego uchylenia się Wielkiej Brytanii (1916), a następnie Francji. (pl)
- Londondeklarationen är en överenskommelse rörande rätten i sjökrig. Den tillkom vid en konferens 1908-09 mellan de större sjömakterna. Fastän deklarationen aldrig formellt ratificierades, har dess regler åberopats och till stor del följts av stormakterna under de båda världskrigen. (sv)
- Лондонська декларація про право морської війни 1909 — міжнародно-правовий документ, підписаний 1909 представниками Австро-Угорщини, Великої Британії, Іспанії, Італії, Нідерландів, Німеччини, Росії, США, Франції та Японії на Лондонській морській конференції. Ця декларація багато в чому повторювала чинне законодавство, але розглядалося багато суперечливих моментів, включаючи блокади портів і берегів, військову контрабанду та винагороду, зміни прапора корабля до і під час війни; конвоювання нейтральних вантажів тощо. Декларація не була ратифікована державами, які її підписали, але мала позитивний вплив на розвиток міжнародного права війни. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Londondeklarationen är en överenskommelse rörande rätten i sjökrig. Den tillkom vid en konferens 1908-09 mellan de större sjömakterna. Fastän deklarationen aldrig formellt ratificierades, har dess regler åberopats och till stor del följts av stormakterna under de båda världskrigen. (sv)
- La Declaració de Londres en relació amb les lleis de la guerra naval és un codi internacional del dret marítim, especialment pel que fa a les activitats en temps de guerra, proposat al 1909 en la per les principals potències navals europees, els Estats Units d'Amèrica i el Japó, després d'una conferència multinacional que va tenir lloc el 1908 a Londres. La declaració va reiterar en gran manera la legislació existent, però va tractar amb molts punts controvertits, incloent el bloqueig, el contraban i el , i va demostrar un major respecte amb els drets de les entitats neutrals. (ca)
- Die Londoner Seerechtsdeklaration wurde 1909 als Gegenstück zur Haager Landkriegsordnung auf der Londoner Seerechtskonferenz beschlossen, die eine Nachfolgekonferenz zur zweiten Haager Friedenskonferenz war. Es sollten nun die dort noch nicht gelösten Probleme des Seekriegsrechts gelöst und insbesondere eine Grundlage für die Rechtsprechung des mit dem XII. Haager Abkommen beschlossenen Internationalen Prisenhofes geschaffen werden. Dies gelang den Verhandlungsdelegationen zunächst mit der Deklaration auch. Sie wurde jedoch wie auch das XII. Abkommen vom britischen Oberhaus nicht ratifiziert und trat als Vertrag nie in Kraft. (de)
- The London Declaration concerning the Laws of Naval War is an international code of maritime law, especially as it relates to wartime activities, proposed in 1909 at the London Naval Conference by the leading European naval powers, the United States and Japan, after a multinational conference that occurred in 1908 in London. The declaration largely reiterated existing law, but dealt with many controversial points, including blockades, contraband and prize, and showed greater regard to the rights of neutral entities. (en)
- Deklaracja londyńska o prawach wojny morskiej (ang. London Declaration concerning the Laws of Naval War) – deklaracja z 26 lutego 1909 przyjęta na konferencji prawa morza w Londynie (4 XII 1908 – 26 II 1909), została podpisana przez delegacje 10 uczestników (Austro-Węgry, Francja, Niemcy, Włochy, Japonia, Rosja, Holandia, Hiszpania, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone). Deklaracja omawia sprawy blokady morskiej, kontrabandy wojennej, pryzów, konwojów i odszkodowań. (pl)
- Лондонська декларація про право морської війни 1909 — міжнародно-правовий документ, підписаний 1909 представниками Австро-Угорщини, Великої Британії, Іспанії, Італії, Нідерландів, Німеччини, Росії, США, Франції та Японії на Лондонській морській конференції. Ця декларація багато в чому повторювала чинне законодавство, але розглядалося багато суперечливих моментів, включаючи блокади портів і берегів, військову контрабанду та винагороду, зміни прапора корабля до і під час війни; конвоювання нейтральних вантажів тощо. (uk)
|
