| dbo:abstract
|
- Das Motto Lex orandi, lex credendi (lat. für „das Gesetz des Betens [ist] das Gesetz des Glaubens“) steht für eine der christlichen Tradition entstammende Grundüberlegung zum Zusammenhang von Gebet und Glaube. Bisweilen kann Lex orandi, lex credendi auch als Ideal angesehen werden, nach welchem die Gebets- den Glaubensinhalten einer Person und im weiteren Sinne der ganzen Kirche entsprechen. Das Axiom aus dem 5. Jahrhundert geht auf den Schriftsteller und Mönch Prosper Tiro von Aquitanien zurück, erfuhr unterschiedliche Ausmaße der Deutung und findet bis heute in den christlichen Konfessionen Anklang. (de)
- La Lex orandi, lex credendi, tradukebla, el la latina lingvo per: la leĝo de la preĝo estas la leĝo de la kredo aŭ la enhavo de la preĝo estas la enhavo de la kredo, referencas al la rilato inter kredo kaj preĝo: en epoko en kiu ne jam ekzistis kredoformuloj aŭ memorandoj pri kredo kiaj la dogmaj sintezoj, kaj ne jam estis fiksita la Biblia kanono, kredoregulo estis la anoncoj ĉeestaj en la asertoj de la liturgio, kies pruvanta valoro kreskadis kun la unuformeco de la eklezioj disaj en la teritorioj en kiuj estis predikintaj la apostoloj. La principo de la Lex orandi, lex credendi, ankaŭ se formale neformulita, estis praktike la precipa fonto por fiksi la enhavojn de la kredo. (eo)
- Lex orandi, lex credendi (« la loi de ce qui est prié [est] la loi de ce qui est cru » en latin), parfois développé en lex orandi, lex credendi, lex vivendi (« la loi de ce qui est prié [est] ce qui est cru et ce qui est vécu »), est un principe de la tradition chrétienne qui signifie que la prière et la foi font partie intégrante l'une de l'autre et que la liturgie n'est pas distincte de la théologie. Il pose les bases de la relation entre le culte et la croyance, bases qui ont permis de préciser le canon des Écritures et diverses questions doctrinales. Dans le christianisme primitif, les traditions liturgiques ont précédé le credo commun et le canon biblique officiel. Elles ont fourni le cadre théologique et doctrinal de la foi et de l'élaboration de la Bible. Formulée au Ve siècle par Prosper d'Aquitaine, cette devise a connu différentes interprétations. (fr)
- Lex orandi, lex credendi (Latin: "the law of what is prayed [is] the law of what is believed"), sometimes expanded as Lex orandi, lex credendi, lex vivendi (Latin: "the law of what is prayed [is] what is believed [is] the law of what is lived"), is a motto in Christian tradition, which means that prayer and belief are integral to each other and that liturgy is not distinct from theology. It refers to the relationship between worship and belief. As an ancient Christian principle it provided a measure for developing the ancient Christian creeds, the canon of scripture, and other doctrinal matters. It is based on the prayer texts of the Church, that is, the Church's liturgy. In the Early Church, there was liturgical tradition before there was a common creed, and before there was an officially sanctioned biblical canon. These liturgical traditions provided the theological (and doctrinal) framework for establishing the creeds and canon. (en)
- Lex Orandi Lex Credendi berarti "aturan doa menjadi aturan iman". Hal ini berkaitan dengan awal mula perumusan doktrin Kristen yang berasal bukan dari pemikiran spekulatif melainkan dari penghayatan spiritual umat Kristen awal, melalui doa, ibadah, dan bentuk lainnya. (in)
- La Lex orandi, lex credendi, traducibile, dal latino, con la legge della preghiera è la legge del credere oppure “il contenuto della preghiera è il contenuto della fede”, si riferisce alla relazione tra il culto e la fede: in epoca in cui ancora non esistevano formule di fede o promemoria di fede quali saranno i dogmi, e ancora non era stato fissato il canone biblico, regola di fede erano gli annunci presenti nelle asserzioni della liturgia, il cui valore “probante” cresceva con l'uniformità tra le chiese sparse nei territori in cui avevano predicato gli apostoli. Il principio Lex orandi, lex credendi, anche se non formalmente formulato, era in pratica la principale fonte per fissare i contenuti della fede. (it)
- Lex orandi — Lex credendi (łac. norma modlitwy, normą wiary) – starożytna chrześcijańska maksyma, wyrażająca przekonanie, że refleksja teologiczna wyraża się i jest normowana przez treści modlitwy liturgicznej Kościoła. W myśl tej zasady, prawowierność wyznania wiary jest korygowana przez odniesienie do tego jak Kościół się modli, w co wierzy w swoich modlitwach: przede wszystkim w świętowaniu Wielkanocy i sakramentów paschalnych Chrztu, Bierzmowania, Eucharystii. Maksyma jest uproszczoną wersją sentencji Legem credendi lex statuat supplicandi (łac. o prawie wiary niech stanowi prawo modlitwy błagalnej), zapisanej przez św. Prospera z Akwitanii (ok. 390 — ok. 465), który był sekretarzem papieża Celestyna I (422-432). Zdanie to weszło do opracowanego przez niego tzw. Indiculus (łac. Krótki wykaz), antologii wypowiedzi o łasce zaczerpniętych z pism św. Augustyna z Hippony (354-430) (DH 246; ND 1913). Przed wprowadzeniem Nicejsko-konstantynopolitańskiego wyznania wiary, obok wyznań chrzcielnych, modlitwy eucharystyczne stanowiły decydujące sformułowanie prawd wiary, będące nie tylko ich głoszeniem, ale przede wszystkim ich sakramentalnym uobecnieniem. Zasada wyrażona w maksymie wynika z historycznego faktu, że sprawowanie liturgii Kościoła, będącej szczególnym miejscem działania Ducha Świętego (por. 1 Kor 12,3), było uprzednim wobec powstania Biblii i ukształtowania się jej kanonu oraz formuł wiary zwanych po łacinie Credo. W czasach po ukształtowaniu się kanonu Biblii i soborowych wyznań wiary zasada ta przejawia się następująco:
* reguła modlitwy (porządek nabożeństw, teksty liturgiczne, wystrój świątyni etc, niekiedy także ustrój Kościoła) jest jednym ze źródeł reguły wiary (doktryny Kościoła) ( obok np. Pisma Świętego, orzeczeń Soborów powszechnych, etc.);
* reguła modlitwy wyraża treści doktryny, refleksja teologiczna ma się dokonywać w zgodności z tym, jakie treści wyrażane są w modlitwie liturgicznej. Wszelka odnowa liturgii ma się dokonywać jako powrót do zarazem źródeł modlitwy i źródeł wiary;
* pełna jedność w modlitwie może mieć miejsce jedynie w przypadku pełnej jedności wiary (por. interkomunia). Jak zauważył Jerzy Klinger zasada lex orandi = lex credendi jest bardziej obecna na Wschodzie chrześcijaństwa niż na Zachodzie. Wynika to ze specyficznie liturgicznego charakteru Kościoła wschodniego. Stosunek chrześcijańskiego Zachodu do niej jest zróżnicowany. W szczególności protestantyzm podchodzi do niej swobodnie, zakładając iż sprawy takie, jak ustrój kościelny, porządek nabożeństw etc., to adiafora – rzeczy obojętne. (pl)
|
| dbo:wikiPageExternalLink
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 17117 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- Das Motto Lex orandi, lex credendi (lat. für „das Gesetz des Betens [ist] das Gesetz des Glaubens“) steht für eine der christlichen Tradition entstammende Grundüberlegung zum Zusammenhang von Gebet und Glaube. Bisweilen kann Lex orandi, lex credendi auch als Ideal angesehen werden, nach welchem die Gebets- den Glaubensinhalten einer Person und im weiteren Sinne der ganzen Kirche entsprechen. Das Axiom aus dem 5. Jahrhundert geht auf den Schriftsteller und Mönch Prosper Tiro von Aquitanien zurück, erfuhr unterschiedliche Ausmaße der Deutung und findet bis heute in den christlichen Konfessionen Anklang. (de)
- La Lex orandi, lex credendi, tradukebla, el la latina lingvo per: la leĝo de la preĝo estas la leĝo de la kredo aŭ la enhavo de la preĝo estas la enhavo de la kredo, referencas al la rilato inter kredo kaj preĝo: en epoko en kiu ne jam ekzistis kredoformuloj aŭ memorandoj pri kredo kiaj la dogmaj sintezoj, kaj ne jam estis fiksita la Biblia kanono, kredoregulo estis la anoncoj ĉeestaj en la asertoj de la liturgio, kies pruvanta valoro kreskadis kun la unuformeco de la eklezioj disaj en la teritorioj en kiuj estis predikintaj la apostoloj. La principo de la Lex orandi, lex credendi, ankaŭ se formale neformulita, estis praktike la precipa fonto por fiksi la enhavojn de la kredo. (eo)
- Lex Orandi Lex Credendi berarti "aturan doa menjadi aturan iman". Hal ini berkaitan dengan awal mula perumusan doktrin Kristen yang berasal bukan dari pemikiran spekulatif melainkan dari penghayatan spiritual umat Kristen awal, melalui doa, ibadah, dan bentuk lainnya. (in)
- La Lex orandi, lex credendi, traducibile, dal latino, con la legge della preghiera è la legge del credere oppure “il contenuto della preghiera è il contenuto della fede”, si riferisce alla relazione tra il culto e la fede: in epoca in cui ancora non esistevano formule di fede o promemoria di fede quali saranno i dogmi, e ancora non era stato fissato il canone biblico, regola di fede erano gli annunci presenti nelle asserzioni della liturgia, il cui valore “probante” cresceva con l'uniformità tra le chiese sparse nei territori in cui avevano predicato gli apostoli. Il principio Lex orandi, lex credendi, anche se non formalmente formulato, era in pratica la principale fonte per fissare i contenuti della fede. (it)
- Lex orandi, lex credendi (Latin: "the law of what is prayed [is] the law of what is believed"), sometimes expanded as Lex orandi, lex credendi, lex vivendi (Latin: "the law of what is prayed [is] what is believed [is] the law of what is lived"), is a motto in Christian tradition, which means that prayer and belief are integral to each other and that liturgy is not distinct from theology. It refers to the relationship between worship and belief. As an ancient Christian principle it provided a measure for developing the ancient Christian creeds, the canon of scripture, and other doctrinal matters. It is based on the prayer texts of the Church, that is, the Church's liturgy. In the Early Church, there was liturgical tradition before there was a common creed, and before there was an officially (en)
- Lex orandi, lex credendi (« la loi de ce qui est prié [est] la loi de ce qui est cru » en latin), parfois développé en lex orandi, lex credendi, lex vivendi (« la loi de ce qui est prié [est] ce qui est cru et ce qui est vécu »), est un principe de la tradition chrétienne qui signifie que la prière et la foi font partie intégrante l'une de l'autre et que la liturgie n'est pas distincte de la théologie. Il pose les bases de la relation entre le culte et la croyance, bases qui ont permis de préciser le canon des Écritures et diverses questions doctrinales. (fr)
- Lex orandi — Lex credendi (łac. norma modlitwy, normą wiary) – starożytna chrześcijańska maksyma, wyrażająca przekonanie, że refleksja teologiczna wyraża się i jest normowana przez treści modlitwy liturgicznej Kościoła. Przed wprowadzeniem Nicejsko-konstantynopolitańskiego wyznania wiary, obok wyznań chrzcielnych, modlitwy eucharystyczne stanowiły decydujące sformułowanie prawd wiary, będące nie tylko ich głoszeniem, ale przede wszystkim ich sakramentalnym uobecnieniem. (pl)
|
| rdfs:label
|
- Lex orandi, lex credendi (ca)
- Lex orandi, lex credendi (de)
- Lex orandi, lex credendi (eo)
- Lex orandi, lex credendi (in)
- Lex orandi, lex credendi (fr)
- Lex orandi, lex credendi (it)
- Lex orandi, lex credendi (en)
- Lex orandi, lex credendi (pl)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
