| dbo:abstract
|
- Klangfarbenmelodie ist ein Terminus, den Arnold Schönberg am Schluss seiner Harmonielehre (Wien 1911) aufwarf, um eine Folge von „Klangfarben, deren Beziehung untereinander mit einer Art Logik wirkt, ganz äquivalent jener Logik, die uns bei der Melodie der Klanghöhen genügt“, zu entwerfen. Kompositorisch hat Schönberg eine Klangfarbenmelodie im dritten seiner Fünf Orchesterstücke op. 16 (1909), ursprünglich Farben betitelt, realisiert. Ansätze zur Klangfarbenmelodie finden sich bereits in Wagners Vorspiel zum Rheingold (1869), wo eine statische Es-Dur-Fläche allein durch Instrumentation, also durch Klangfarbenwechsel, belebt wird. In der Orchesterbehandlung des Impressionismus wird Klangfarbenmelodie zum verbreiteten Gestaltungsmittel. Im Unterschied zu Schönbergs Idee der Eigenständigkeit der Klangfarbe, verdeutlicht sie bei Weberns Orchestrierung von Bachs „Ricercar zu 6 Stimmen“ aus dem Musikalischen Opfer (1935) die Tonhöhenstruktur der Komposition, die sich somit zugleich als Farbstruktur darstellt. In der Neuen Musik seit den 1960er Jahren wird Klangfarbe definitiv zu einem eigenständigen Arbeitsfeld, ohne dass der Terminus benannt oder analytisch beschrieben wird. (de)
- La melodía de timbres (en idioma alemán Klangfarbenmelodie) es una sistema de composición musical en la que se sustituyen las series de notas musicales del pentagrama por sus valores tímbricos, de modo que se cambia de instrumento en cada nota de una melodía, cambiando así de timbre, y obteniendo una secuencia de puntos multicolores en sucesión. En ella los instrumentos son utilizados solamente en función del timbre. La melodía de timbres empezó a usarse con ese nombre a finales del siglo XIX y principios del siglo XX, en el Expresionismo musical. Ejemplos de su uso pueden apreciarse en obras de Schönberg o Webern.
* Datos: Q1425626 (es)
- Klangfarbenmelodie (German for "sound-color melody") is a musical technique that involves splitting a musical line or melody between several instruments, rather than assigning it to just one instrument (or set of instruments), thereby adding color (timbre) and texture to the melodic line. The technique is sometimes compared to "pointillism", a neo-impressionist painting technique. (en)
- Le terme Klangfarbenmelodie signifie littéralement « mélodie de timbre » en allemand. Cette technique musicale consiste à confier aux différents instruments des interventions très concises dans un kaléidoscope de timbres différents. Les instruments de l'orchestre n'ont pas de rôle mélodique à proprement parler, mais chacun contribue à l'élaboration d'une mélodie globale et générale.Les compositeurs comme Anton Webern (Cinq pièces pour orchestre op. 10), Arnold Schönberg, ou encore Alban Berg ont beaucoup eu recours à cette technique mais c'est principalement Hector Berlioz qui a initié cette pratique dans les années 1830, comme dans la "Marche au supplice" de sa Symphonie fantastique (mesures 109-112). La notion de Klangfarbenmelodie a été forgée par Arnold Schönberg dans son Traité d'harmonie (1911). (fr)
- Klangfarbenmelodie is een muzikale techniek waarbij een melodielijn wordt opgebroken om te worden verdeeld over verschillende instrumenten. Door deze vorm van orkestratie krijgt de melodie meer kleur en textuur dan wanneer een melodie door het timbre van slechts één instrument wordt gekleurd. De term komt uit het Duits en betekent letterlijk "toonkleurmelodie". Hij werd voor het eerst gebruikt door Arnold Schönberg in diens artikel Harmonielehre (1911). Schönberg bespreekt daar het scheppen van "timbre-structuren". Zowel Schönberg als Anton Webern staan bekend om het toepassen van deze techniek; Schönberg vooral in het derde deel van zijn Fünf Orchesterstücke (Op. 16) en Webern in zijn Op. 10 dat een antwoord was op Schönbergs Op. 16, en in zijn Konzert, Op. 24. De Japanse componist van elektronische muziek Isao Tomita gebruikte de techniek eveneens, maar in plaats van over verschillende instrumenten, verdeelde hij de melodie over verschillende synthesizerstemmen. Het Franse begrip mélodie de timbres betekent vrijwel hetzelfde en werd gebruikt door Olivier Messiaen om zijn Couleurs de la cité céleste (1963) te beschrijven. (nl)
|
| dbo:thumbnail
| |
| dbo:wikiPageExternalLink
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 10534 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:reference
|
- Rushton, Julian . "Klangfarbenmelodie", The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan Publishers. (en)
- Swenson, Milton, ed. . Annibale Padovano, Cristofano Malvezzi, Jacopo Peri and Annibale Padovano: Ensemble Ricercars, A-R Editions. . (en)
|
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- Klangfarbenmelodie (German for "sound-color melody") is a musical technique that involves splitting a musical line or melody between several instruments, rather than assigning it to just one instrument (or set of instruments), thereby adding color (timbre) and texture to the melodic line. The technique is sometimes compared to "pointillism", a neo-impressionist painting technique. (en)
- La melodía de timbres (en idioma alemán Klangfarbenmelodie) es una sistema de composición musical en la que se sustituyen las series de notas musicales del pentagrama por sus valores tímbricos, de modo que se cambia de instrumento en cada nota de una melodía, cambiando así de timbre, y obteniendo una secuencia de puntos multicolores en sucesión. En ella los instrumentos son utilizados solamente en función del timbre. La melodía de timbres empezó a usarse con ese nombre a finales del siglo XIX y principios del siglo XX, en el Expresionismo musical. Ejemplos de su uso pueden apreciarse en obras de Schönberg o Webern. (es)
- Klangfarbenmelodie ist ein Terminus, den Arnold Schönberg am Schluss seiner Harmonielehre (Wien 1911) aufwarf, um eine Folge von „Klangfarben, deren Beziehung untereinander mit einer Art Logik wirkt, ganz äquivalent jener Logik, die uns bei der Melodie der Klanghöhen genügt“, zu entwerfen. Kompositorisch hat Schönberg eine Klangfarbenmelodie im dritten seiner Fünf Orchesterstücke op. 16 (1909), ursprünglich Farben betitelt, realisiert. (de)
- Le terme Klangfarbenmelodie signifie littéralement « mélodie de timbre » en allemand. Cette technique musicale consiste à confier aux différents instruments des interventions très concises dans un kaléidoscope de timbres différents. Les instruments de l'orchestre n'ont pas de rôle mélodique à proprement parler, mais chacun contribue à l'élaboration d'une mélodie globale et générale.Les compositeurs comme Anton Webern (Cinq pièces pour orchestre op. 10), Arnold Schönberg, ou encore Alban Berg ont beaucoup eu recours à cette technique mais c'est principalement Hector Berlioz qui a initié cette pratique dans les années 1830, comme dans la "Marche au supplice" de sa Symphonie fantastique (mesures 109-112). (fr)
- Klangfarbenmelodie is een muzikale techniek waarbij een melodielijn wordt opgebroken om te worden verdeeld over verschillende instrumenten. Door deze vorm van orkestratie krijgt de melodie meer kleur en textuur dan wanneer een melodie door het timbre van slechts één instrument wordt gekleurd. De Japanse componist van elektronische muziek Isao Tomita gebruikte de techniek eveneens, maar in plaats van over verschillende instrumenten, verdeelde hij de melodie over verschillende synthesizerstemmen. (nl)
|
| rdfs:label
|
- Klangfarbenmelodie (de)
- Melodía de timbres (es)
- Klangfarbenmelodie (en)
- Klangfarbenmelodie (fr)
- Klangfarbenmelodie (nl)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:depiction
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
