| dbo:abstract
|
- Glue-size is a painting technique in which pigment is bound (sized) to cloth (usually linen) with hide glue, and typically the unvarnished cloth was then fixed to the frame using the same glue. Glue-size is also known as distemper, though the term "distemper" is applied variously to different techniques. Glue-size was used because hide glue was a popular binding medium in the 15th century, particularly among artists of the Early Netherlandish period, who used it as an inexpensive alternative to oil. Although a large number of works using this medium were produced, few survive today, mainly because of the high perishability of linen cloth and the solubility of hide glue. Well-known and relatively well-preserved — though substantially damaged — the most notable examples include Quentin Matsys' Virgin and Child with Saints Barbara and Catherine (c. 1515-25) and Dirk Bouts' Entombment (c. 1440-55). In German the technique is known as Tüchleinfarben, meaning “small cloth colours”, or Tüchlein, derived from the German words Tüch and Lein ("fabric" and "flax"). (en)
- Un tüchlein (de l'allemand : Tüch, « tissu », et Lein, « lin »), est une peinture exécutée à la détrempe sur fine toile de lin non préparée. Les tableaux de Pierre Bruegel l'Ancien L'Adoration des mages, conservé aux Musées royaux des beaux-arts de Belgique à Bruxelles, et Le Vin de la Saint-Martin, conservé au Musée du Prado à Madrid, sont des exemples de cette technique. Le terme est utilisé par Albrecht Dürer dans son journal de voyage aux Pays-Bas. En 1520, lors d’un séjour à Anvers, il affirme avoir vendu, pour deux florins rhénans, à l’aubergiste chez qui il logeait, « une image de Marie peinte sur toile » (« auf ein Tüchlein ein gemalt Marienbild »). Comme toutes les toiles réalisées par le maître allemand, cette image devait être peinte à la détrempe sur un support de lin peut-être dépourvu de toute préparation et qui présentait un aspect mat. La présence de traces de couleurs au revers de la toile L'Adoration des mages de Brueghel indiquerait que celle-ci n’était pas encollée préalablement. À la fin du Moyen Âge, les tüchlein étaient largement répandus dans le nord de l’Europe, mais aussi en Italie et en Espagne. L'emploi de cette technique semble avoir presque disparu avec l'apparition de la peinture à l'huile sur toile préparée. On y a vu un substitut moins onéreux de la peinture à l’huile sur panneau, mais aussi de la tapisserie. Mais semblable théorie est critiquable, car on constate que des artistes de grande réputation, comme Albrecht Dürer, ont réalisé des tüchlein pour des commanditaires fortunés, lesquels appréciaient visiblement pour elles-mêmes les qualités optiques propres à ce type d’image. Les deux tüchlein de Pierre Brueghel l'Ancien, maintenant à Naples, Le Misanthrope et La Parabole des aveugles — dont le premier possesseur connu était le comte Masi, conseiller d'Alexandre Farnèse à Parme — furent exécutées sans doute pour l'exportation, ce qui pourrait expliquer l'utilisation d'une toile plutôt que d'un panneau. (fr)
- Il tüchlein (o tüchleinfarben, in tedesco: “pezzettino di stoffa”, dall'unione delle parole tedesche tüch, tessuto, e lein, lino) è una tecnica pittorica decorativa diffusa nelle Fiandre e nei paesi germanici nel Quattro Cinquecento. Le opere realizzate con questa tecnica prendono lo stesso nome. La tecnica è molto simile alla spagnola sarga, dove però si preferiva stendere un strato di gesso per creare una superficie liscia su cui lavorare. La particolarità di questa tecnica è che il pigmento, una tempera magra, viene legato al supporto, di solito una tela di lino senza imprimitura, con una colla animale per imitare i tessuti dei ricami e degli arazzi. Il legante veniva fabbricato facendo bollire pelle animale assieme ad altri tessuti. Il lino era solitamente grezzo, e a volte veniva trattato con colla o gesso per permettere la stesura di un disegno preparatorio ed impedire alla tela di assorbire i primi strati di colore. Il tüchlein può essere visto come una tecnica a metà strada tra la tempera e l'olio su tavola e tela, anche se i tüchlein coesistettero assieme all'olio su tavola finché non vennero soppiantati dall'olio su tela alla fine del Cinquecento. Il vantaggio di usare la colla come legante era che la resa del colore era ruvida e opaca e fa emergere la trama della tela, dando all'opera un aspetto diverso rispetto alla trasparenza e traslucenza associate all'olio. Molti rossi e blu legati con la colla sarebbero apparsi con un'intensità difficile da raggiungere con l'olio. Sfortunatamente, nonostante tali dipinti siano stati prodotti in quantità, i pochi esempi sopravvissuti; quelli rimasti sono molto deteriorati, e il colore si è alterato a causa dell'esposizione alla luce. Inoltre la solubilità della colla animale fa sì che gli strati di sporco accumulati sul dipinto non possano essere rimossi senza danneggiare la tela o dissolvere il pigmento. Nonostante permettesse la resa di dettagli molto fini, una sottile transizione tonale e dei colori molto vivi, per la fine del Cinquecento questa tecnica, dopo un periodo di coesistenza con la pittura ad olio su tavola, andò fuori moda con l'utilizzo dell'olio su tela. I dipinti ad olio divennero predominanti tra gli artisti fiamminghi soprattutto grazie alle innovazioni di Jan van Eyck e Rogier van der Weyden. Tra i tüchlein più conosciuti e meglio conservati, anche se notevolmente danneggiati, figurano la Vergine e il Bambino con Santa Barbara e Santa Caterina di Quentin Matsys (1515-25) e la Deposizione di Dieric Bouts (anni 1450) (it)
- Tüchlein ('doekje', diminutief van het Duitse Tuch), ook lijmtempera genoemd, is de techniek waarbij verf van zeer fijn gemalen pigmenten en dierlijke lijm wordt aangebracht op fijn geweven linnen zonder grondlaag. De term tüchlein verwijst naar de textiele drager van de schildering: linnen gemaakt van vezelvlas. De schildering werd rechtstreeks op het doek aangebracht zonder dat deze was voorbereid met een grondlaag. De schilderijen in deze techniek worden eveneens tüchlein genoemd. Kenmerkend voor tüchlein is de zichtbaarheid van de structuur van het doek, evenals de mogelijkheid om het doek op te rollen. Door blootstelling aan licht zijn de kleuren in de loop der tijd vervaagd en veranderd. Een uitzonderlijk goed bewaard tüchlein is Ecce homo van Andrea Mantegna (ca. 1431-1506). Door het gebruik van dierlijke lijm als waterig bindmiddel, hebben tüchlein een ingetogen tonaliteit en mat oppervlak, in tegenstelling tot de transparantie en lichtdoorlatendheid van olieverfschilderijen, waarbij kleur in meerdere lagen werd aangebracht. Veel rode en blauwe verfpigmenten van schilderijen in de tüchlein-techniek bezaten een helderheid en intensiteit die met lijnzaadolie moeilijk te verkrijgen was. De stralende kleuren van tüchlein waren ook met weinig licht goed zichtbaar. Kunstenaars uit de vroegnederlandse periode gebruikten vaak dierlijke lijm als goedkoop alternatief voor lijnzaadolie. Kunsthistorici betwijfelen echter of tuchlein in de 15e en 16e eeuw daadwerkelijk als een goedkoop alternatief voor paneelschilderingen werden beschouwd. Kunstenaars van naam, zoals Albrecht Dürer, schilderden tüchlein voor vermogende opdrachtgevers die de optische kwaliteiten van deze werken zeker gewaardeerd hebben. Vanwege de vergankelijkheid van linnen, de wateroplosbaarheid van dierlijke lijm en het ontbreken van een grondlaag (de barrière tussen de drager en de schilderlaag) zijn slechts weinig tüchlein bewaard gebleven. (nl)
|
| rdfs:comment
|
- Glue-size is a painting technique in which pigment is bound (sized) to cloth (usually linen) with hide glue, and typically the unvarnished cloth was then fixed to the frame using the same glue. Glue-size is also known as distemper, though the term "distemper" is applied variously to different techniques. Glue-size was used because hide glue was a popular binding medium in the 15th century, particularly among artists of the Early Netherlandish period, who used it as an inexpensive alternative to oil. Although a large number of works using this medium were produced, few survive today, mainly because of the high perishability of linen cloth and the solubility of hide glue. Well-known and relatively well-preserved — though substantially damaged — the most notable examples include Quentin Matsy (en)
- Un tüchlein (de l'allemand : Tüch, « tissu », et Lein, « lin »), est une peinture exécutée à la détrempe sur fine toile de lin non préparée. Les tableaux de Pierre Bruegel l'Ancien L'Adoration des mages, conservé aux Musées royaux des beaux-arts de Belgique à Bruxelles, et Le Vin de la Saint-Martin, conservé au Musée du Prado à Madrid, sont des exemples de cette technique. (fr)
- Il tüchlein (o tüchleinfarben, in tedesco: “pezzettino di stoffa”, dall'unione delle parole tedesche tüch, tessuto, e lein, lino) è una tecnica pittorica decorativa diffusa nelle Fiandre e nei paesi germanici nel Quattro Cinquecento. Le opere realizzate con questa tecnica prendono lo stesso nome. La tecnica è molto simile alla spagnola sarga, dove però si preferiva stendere un strato di gesso per creare una superficie liscia su cui lavorare. (it)
- Tüchlein ('doekje', diminutief van het Duitse Tuch), ook lijmtempera genoemd, is de techniek waarbij verf van zeer fijn gemalen pigmenten en dierlijke lijm wordt aangebracht op fijn geweven linnen zonder grondlaag. De term tüchlein verwijst naar de textiele drager van de schildering: linnen gemaakt van vezelvlas. De schildering werd rechtstreeks op het doek aangebracht zonder dat deze was voorbereid met een grondlaag. De schilderijen in deze techniek worden eveneens tüchlein genoemd. Kenmerkend voor tüchlein is de zichtbaarheid van de structuur van het doek, evenals de mogelijkheid om het doek op te rollen. Door blootstelling aan licht zijn de kleuren in de loop der tijd vervaagd en veranderd. Een uitzonderlijk goed bewaard tüchlein is Ecce homo van Andrea Mantegna (ca. 1431-1506). (nl)
|
.jpg){kind=link}
_(restaurada).jpg){kind=link}
