| dbo:abstract
|
- الفرخي السيستاني (ت. 429 هـ) هو حكيم وشاعر ، من أهل سيستان. هو أبو الحسن علي بن جولوغ، وقيل قلوع السنجري السيستاني، وقيل السجستاني، المشتهر في شعره بفرخي. مدح أبا المظفر الچغاني والسلطان محمود الغزنوي وأحمد بن الحسن الميمندي والحسن بن محمد الميكالي النيسابوري وعبد الله بن يوسف السيستاني الحصيري وحظي لديهم. توفي سنة 429 هـ. (ar)
- Abu l-Hasan Ali ibn Dschulugh Farruchi Sistani (persisch ابو الحسن على بن جولوغ فرخى سيستانى, DMG Abū l-Ḥasan ʿAlī b. Ǧūlūġ Farruḫī Sīstānī; † um 1037/38) war ein persischer Lyriker. Er verfasste in erster Linie Ghaselen und Panegyriken (Lobreden). (de)
- Abu'l-Hasan Ali ibn Julugh Farrukhi Sistani (Persian: ابوالحسن علی بن جولوغ فرخی سیستانی), better known as Farrukhi Sistani (فرخی سیستانی; c. 1000 – 1040) was one of the most prominent Persian court poets in the history of Persian literature. Initially serving a dehqan in Sistan and the Muhtajids in Chaghaniyan, Farrukhi entered the service of the Ghaznavids in 1017, where he became the panegyrist of its rulers, Mahmud (r. 999–1030) and Mas'ud I (r. 1030–1040), as well as numerous viziers and princes. (en)
- Abol-Hasán Alí ebn-e Yulugh Farrojí-e Sistaní (en grafía persa: ابوالحسن علی بن جولوغ فرخی سیستانی, conocido usualmente como Farrojí Sistaní o simplemente Farrojí) (fallecido en 1037). Poeta de la corte de los sultanes Gaznavíes en los siglos X y XI d. C., es una de las grandes figuras literarias del patrimonio clásico persa, englobado por los historiadores de la literatura en el . De ascendencia irania, Farrojí fue uno de los maestros panegiristas más destacados de la corte del Sultán Mahmud en Gazni, hoy Afganistán. (es)
- Farrukhi Sistani (en persan : ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی) (Abolhassan ali ebn djolough-i sistani) (c. 980 - 1037 ou 1038) poète de Cour de Walî-ad-Dawlah Khalaf ben Ahmad (963-1003), dernier émir de la dynastie Saffarides et les Ghaznévides (perse : سلسلهٔ غزنویان). Il est nommé grand poète de la Cour par Sultan Mahmoud Ghaznévi puis servi Sultan Masoud Ghaznévi jusqu'à sa mort.En plus de la poésie, il chantait et jouer le Barbat (Luth à manche court). (fr)
- Abu 'Ali Farrokhi poeta della Pleiade Ghaznavide (c. 980 – 1037 o 1038) è stato un poeta persiano. Farrokhi Sistani (in persiano: فرخی سیستانی), figlio di Julugh, nasce nel Sistan, poco dopo l'anno mille, suo padre è un dipendente del principe Khalaf, della casa dei Saffaridi.Fin da giovane è dotato di una grande abilità nel comporre versi.Farrokhi prende moglie (una schiava liberata della casa di Khalaf), le sue esigenze crescono e chiede al suo padrone che la rendita gli sia aumentata: non viene esaudito.Decide di partire dal Sistan in cerca di miglior fortuna e, avendo sentito parlare del principe Abu 'l-Mozaffar Ahmad ben Mohammad Chaghani, si reca in Chaghaniyan, in Transoxiana.Giunge alla sua corte mentre il principe è impegnato a sovraintendere alla marchiatura dei giovani puledri, e dunque ne incontra il luogotenente As'ad, uomo colto e amante della poesia, e gli legge una qaside che aveva composto prima di mettersi in viaggio.Questi la trova ottima, ma vedendosi davanti questo giovane rozzo e malandato, dubita che il componimento sia suo e, per metterlo alla prova, lo invita ad accompagnarlo dal principe al daghgah (luogo dove avviene la marchiatura dei cavalli), gli descrive il posto e gli chiede di comporre una qaside adatta alla circostanza per farla leggere al sovrano.Farrokhi passa la notte a comporre versi, e al mattino si presenta ad As'ad che lo conduce presso il principe, questi fa accomodare il poeta alla mensa.Dopo un po', Farrokhi si alza e recita il componimento recato dal Sistan, il principe ne rimane compiaciuto; poi declama la qaside sul tema del daghgah e allora, stupefatto da tanta bravura, il principe si rivolge al poeta: "Hanno portato dei puledri dal Khotan, tutti quelli che riesci a catturare sono tuoi!" Farrokhi esce in mezzo alla mandria dei puledri, ma non riesce a catturarne nemmeno uno.Giungendo i puledri ad un edificio diroccato, vi si vanno a rifugiare.Vi entra anche il poeta, e si stende a dormire dalla stanchezza.Gli uomini di As'ad, quando arrivano, contano i puledri, che sono quarantadue, e vanno a riferirne al principe.Il giorno dopo, all'alba, portano Farrokhi dal principe che si complimenta con lui e gli dona un cavallo, una tenda , tre cammelli, schiavi, tappeti .....Così Farrokhi entra gloriosamente al servizio della corte di Chaghaniyan.Questo dettagliato resoconto è preso dai Quattro Discorsi di Nezami 'Aruzi, e non possiamo ovviamente sapere, quanto di tutto ciò corrisponda a verità.Dalla corte di Chaghaniyan giunge poi a quella di Ghazna, lodando Mahmud e poi i suoi successori.Muore ancora giovane, probabilmente nel 1037.Oltre ad un consistente canzoniere lirico-panegiristico di quasi novemila versi, di lui non ci resta altro. (it)
- Farrochi Sistani, pers. فرخی سیستانی (albo: Farruchi) (pełne imię: Abol Hasan Ali-e Dżulugh Farrochi Sistani) (ur. ? – zm. ok. 1037-1038/429) – perski poeta liryczny działający na dworze Ghaznawidów. Według , który jest głównym źródłem wiadomości o jego wczesnym życiu, był synem Dżulugha, niewolnego żołnierza w służbie rządzącego Sistanem (963/352 – 1003/393) z rodu Saffarydów. Bardzo szybko miał ujawnić swój talent muzyczny i poetycki oraz znaleźć zatrudnienie u miejscowego , który jednak odmówił jego prośbie o podwyższenie wynagrodzenia w związku z zamierzonym małżeństwem. Po tym wydarzeniu Farrochi udał się do rządzącego Abol Mozaffara Ahmada-e Mohammada (koniec X – początek XI w./koniec IV – początek V w.) z rodu . Nezami Aruzi szczegółowo opisuje okoliczności pojawienia się poety na nowym dworze i przytacza dwie kasydy, które miały mu zapewnić entuzjastyczne przyjęcie. Prawdopodobnie wydarzyło się to wiosną 1016/406 roku, i gdzieś pomiędzy jesienią a końcem tego roku Farrochi wstąpił na służbę Mahmuda z Ghazny (998/388 – 1030/421). Jedynym wiarygodnym źródłem na temat jego życia na ghaznawidzkim dworze są jego własne wiersze. Dowiadujemy się z nich że towarzyszył sułtanowi w jego kampaniach w Indiach, w tym m.in. wyprawie na w 1026/417 roku, której poświęcił jedną ze swoich najsłynniejszych kasyd, zawierającą także informacje cenne dla historyków. Pisał panegiryki w celu uczczenia sezonowych świąt, takich jak Nouruz czy Id al-Fitr, oraz ważnych wydarzeń z życia swoich patronów, takich jak narodziny dziecka, nominacja na urząd, budowa pałacu czy otrzymanie honorowej szaty, a także z okazji dworskich bankietów. Do tych wierszy okolicznościowych należy zaliczyć również elegię (marsiję) na śmierć Mahmuda z 1030/421 roku, "jeden z największych tego rodzaju wierszy napisanych kiedykolwiek w języku perskim". Spośród 214 kasyd przechowanych w jego dywanie 44 są dedykowane Mahmudowi, jednak jeszcze więcej, bo 46, jego synowi Mohammadowi (1030/421, 1041/432), a 39 bratu sułtana, . To właśnie Jusof oraz główny Ali Gharib-e Il Arslan stali za wyniesieniem Mohammada do władzy po śmierci Mahmuda, a zarówno treść, jak i adresaci kasyd Farrochiego nie pozostawiają wątpliwości, że był on blisko związany z ich stronnictwem. Ostatecznie w walce o władzę zwyciężył jednak drugi syn Mahmuda, Masud (1030/421 – 1041/432), i mimo że Farrochi w obliczu klęski jak najszybciej przeszedł na jego stronę to wydaje się że nie cieszył się zbytnią łaską nowego sułtana, o czym świadczy choćby tylko dziesięć poświęconych mu kasyd. Najczęściej przyjmuje się że zmarł w roku 1037-1038/429, jednak data ta ma oparcie dopiero w źródle dziewiętnastowiecznym. Niemniej jest jasne, że stało się to przed końcem panowania Masuda, ponieważ jest on ostatnim z ghaznawidzkich monarchów wymienionym w jego wierszach. Współczesny poeta Labibi w poświęconej mu elegii żali się na jego śmierć w młodym wieku, podczas gdy starszy od niego Onsuri nadal żyje. Farrochi był jednym z cieszących się największym powodzeniem poetów dworskich w historii perskiej literatury. Podobnie jak Rudaki nie tylko pisał wiersze, ale także grał na harfie (czang) i lutni (barbata), będąc mistrzem śpiewu i recytacji. Jego wiersze generalnie cechują się prostotą i jasnością stylu, chociaż potrafił także popisywać się umiejętnością stosowania różnego rodzaju środków retorycznych. Wstępy (nasiby) do jego kasyd są świadectwem jego "wielkich umiejętności w zakresie wierszy anakreontycznych i poezji natury". Idealne krajobrazy i ogrody w jego poezji są często powiązane z tematami miłosnymi, na przykład dzięki opisywaniu uczuć poprzez wiązanie ich ze zmianami pór roku. Często ukochanym jest u niego niewolny żołnierz (gholam), w szczególności tureckiego pochodzenia. Odegrał on istotną rolę w rozwinięciu tej ważnej w perskiej poezji miłosnej konwencji. Musiał być autorem wielu ghazali, ponieważ często wspomina je w innych swoich wierszach, jednak poza jednym wyjątkiem żaden z nich się nie zachował. Oprócz kasyd zachowała się natomiast także niewielka liczba jego rubajjatów, "fragmentów" (gheta) i trzy poematy stroficzne. W krótszych formach jego poezja cechuje się świeżością i spontanicznością uczucia, oraz ironią i subtelnością czasami przemieniającą "fragmenty" w doskonałe epigramaty. W sumie zachowało się około 9 tysięcy dystychów Farrochiego. Farrochi wywarł ogromny wpływ przede wszystkim na sztukę pisania kasydy. Wraz ze zmniejszaniem się znaczenia tego gatunku od XIII wieku jego oddziaływanie zaczęło maleć, także dlatego iż jego poezja "mogła się wydawać mało wyrafinowana dla współczesnych Hafeza". Zainteresowanie nią odżyło w epoce Kadżarów, kiedy stała się jednym z głównych modeli tworzonej wówczas poezji neoklasycznej. Z kolei jego elegia na śmierć Mahmuda ustanowiła wzorzec dla kolejnych tego rodzaju wierszy w języku perskim i jej wpływ możemy odnaleźć jeszcze w utworze na śmierć Lenina napisanym przez komunistycznego poetę Lahutiego. (pl)
- Абул Хасан ибн Джулух Фаррухи Систани (перс. ابو الحسن على بن جولوغ فرخى سيستانى), или Фаррохи Систани (ум. 1037/38), — персидский поэт, придворный поэт газневидских султанов Махмуда Газневи и Масуда I Газневи. В касыдах Фаррухи даны красочные картины природы, отражены большие человеческие чувства. Сочинитель панегириков и газелей. Сохранился его диван из 9000 стихов. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- الفرخي السيستاني (ت. 429 هـ) هو حكيم وشاعر ، من أهل سيستان. هو أبو الحسن علي بن جولوغ، وقيل قلوع السنجري السيستاني، وقيل السجستاني، المشتهر في شعره بفرخي. مدح أبا المظفر الچغاني والسلطان محمود الغزنوي وأحمد بن الحسن الميمندي والحسن بن محمد الميكالي النيسابوري وعبد الله بن يوسف السيستاني الحصيري وحظي لديهم. توفي سنة 429 هـ. (ar)
- Abu l-Hasan Ali ibn Dschulugh Farruchi Sistani (persisch ابو الحسن على بن جولوغ فرخى سيستانى, DMG Abū l-Ḥasan ʿAlī b. Ǧūlūġ Farruḫī Sīstānī; † um 1037/38) war ein persischer Lyriker. Er verfasste in erster Linie Ghaselen und Panegyriken (Lobreden). (de)
- Abu'l-Hasan Ali ibn Julugh Farrukhi Sistani (Persian: ابوالحسن علی بن جولوغ فرخی سیستانی), better known as Farrukhi Sistani (فرخی سیستانی; c. 1000 – 1040) was one of the most prominent Persian court poets in the history of Persian literature. Initially serving a dehqan in Sistan and the Muhtajids in Chaghaniyan, Farrukhi entered the service of the Ghaznavids in 1017, where he became the panegyrist of its rulers, Mahmud (r. 999–1030) and Mas'ud I (r. 1030–1040), as well as numerous viziers and princes. (en)
- Abol-Hasán Alí ebn-e Yulugh Farrojí-e Sistaní (en grafía persa: ابوالحسن علی بن جولوغ فرخی سیستانی, conocido usualmente como Farrojí Sistaní o simplemente Farrojí) (fallecido en 1037). Poeta de la corte de los sultanes Gaznavíes en los siglos X y XI d. C., es una de las grandes figuras literarias del patrimonio clásico persa, englobado por los historiadores de la literatura en el . De ascendencia irania, Farrojí fue uno de los maestros panegiristas más destacados de la corte del Sultán Mahmud en Gazni, hoy Afganistán. (es)
- Farrukhi Sistani (en persan : ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی) (Abolhassan ali ebn djolough-i sistani) (c. 980 - 1037 ou 1038) poète de Cour de Walî-ad-Dawlah Khalaf ben Ahmad (963-1003), dernier émir de la dynastie Saffarides et les Ghaznévides (perse : سلسلهٔ غزنویان). Il est nommé grand poète de la Cour par Sultan Mahmoud Ghaznévi puis servi Sultan Masoud Ghaznévi jusqu'à sa mort.En plus de la poésie, il chantait et jouer le Barbat (Luth à manche court). (fr)
- Абул Хасан ибн Джулух Фаррухи Систани (перс. ابو الحسن على بن جولوغ فرخى سيستانى), или Фаррохи Систани (ум. 1037/38), — персидский поэт, придворный поэт газневидских султанов Махмуда Газневи и Масуда I Газневи. В касыдах Фаррухи даны красочные картины природы, отражены большие человеческие чувства. Сочинитель панегириков и газелей. Сохранился его диван из 9000 стихов. (ru)
- Abu 'Ali Farrokhi poeta della Pleiade Ghaznavide (c. 980 – 1037 o 1038) è stato un poeta persiano. Farrokhi Sistani (in persiano: فرخی سیستانی), figlio di Julugh, nasce nel Sistan, poco dopo l'anno mille, suo padre è un dipendente del principe Khalaf, della casa dei Saffaridi.Fin da giovane è dotato di una grande abilità nel comporre versi.Farrokhi prende moglie (una schiava liberata della casa di Khalaf), le sue esigenze crescono e chiede al suo padrone che la rendita gli sia aumentata: non viene esaudito.Decide di partire dal Sistan in cerca di miglior fortuna e, avendo sentito parlare del principe Abu 'l-Mozaffar Ahmad ben Mohammad Chaghani, si reca in Chaghaniyan, in Transoxiana.Giunge alla sua corte mentre il principe è impegnato a sovraintendere alla marchiatura dei giovani puledri, (it)
- Farrochi Sistani, pers. فرخی سیستانی (albo: Farruchi) (pełne imię: Abol Hasan Ali-e Dżulugh Farrochi Sistani) (ur. ? – zm. ok. 1037-1038/429) – perski poeta liryczny działający na dworze Ghaznawidów. Według , który jest głównym źródłem wiadomości o jego wczesnym życiu, był synem Dżulugha, niewolnego żołnierza w służbie rządzącego Sistanem (963/352 – 1003/393) z rodu Saffarydów. Bardzo szybko miał ujawnić swój talent muzyczny i poetycki oraz znaleźć zatrudnienie u miejscowego , który jednak odmówił jego prośbie o podwyższenie wynagrodzenia w związku z zamierzonym małżeństwem. Po tym wydarzeniu Farrochi udał się do rządzącego Abol Mozaffara Ahmada-e Mohammada (koniec X – początek XI w./koniec IV – początek V w.) z rodu . Nezami Aruzi szczegółowo opisuje okoliczności pojawienia się poety (pl)
|
