| dbo:abstract
|
- Duchy of Łęczyca (Polish: Księstwo łęczyckie) was one of the duchies of Poland. It was created around 1231 from the Seniorate Province by Konrad I of Masovia. In 1264 the Duchy of Sieradz was split from it. The last duke of this duchy was Władysław the Hunchback. After his death in 1352 the duchy became part of the Kingdom of Poland and was reorganized into the Łęczyca Voivodeship.
* v
* t
* e (en)
- Le duché de Łęczyca, (en polonais : Księstwo łęczyckie) est un ancien duché de la Pologne médiévale. Łęczyca en était la capitale. (fr)
- Księstwo łęczyckie (łac. Ducatus Lanciciensis) − księstwo istniejące na ziemi łęczyckiej w latach 1231–1352, ziemi sieradzkiej w latach 1231−1264 i trzech kasztelaniach zapiliczańskich w latach 1231−1243. Księstwo łęczyckie powstało z przekształcenia powstałej na przełomie XI i XII w. Pierwszy raz ziemia łęczycka istniała jako samodzielny byt polityczny w latach 1138–1144, gdy rządziła nim wdowa po Bolesławie III Krzywoustym, Salomea z Bergu. Następnie przez długi czas jako prowincja łęczycka była częścią księstwa krakowskiego. Po objęciu władzy nad tym terenem w 1228 lub 1229 roku przez Konrada I mazowieckiego kasztelanie łęczycka, sieradzka, , , , , i małogoska, wchodzące w skład wcześniej istniejącej prowincji łęczyckiej, weszły w skład wydzielonego przez niego w 1231 roku księstwa łęczyckiego, które przyłączył do Mazowsza. Nieco później, na skutek klęsk Konrada I mazowieckiego w walce o dzielnice sandomierską i krakowską, księstwo łęczyckie utraciło na rzecz księstwa sandomierskiego trzy kasztelanie zapiliczańskie (zlokalizowane po prawej stronie Pilicy): żarnowską, skrzyńską, małogoską. Podawane są dwie możliwe daty tego zdarzenia: 1239 r. i , kiedy być może Konrad I mazowiecki przekazał te tereny na rzecz księcia sandomierskiego Bolesława V Wstydliwego, lub 1243 r. i wielka klęska Konrada w bitwie z Bolesławem . Utracony teren był zbliżony do części archidiecezji gnieźnieńskiej znajdującej się po prawej stronie Pilicy i na nim powstał później archidiakonat kurzelowski archidiecezji gnieźnieńskiej wydzielony z archidiakonatu łęczyckiego. Posiadanie kasztelanii zapiliczańskich umożliwiało sprawowane kontroli w Małopolsce książętom sieradzko-łęczyckim, zaś książętom krakowskim i sandomierskim zapewniało możliwość szachowania sił wielkopolskich, stąd region ten obfitował w wiele starć bitewnych. Po śmierci Konrada w 1247 roku jego drugi syn, Kazimierz I kujawski, objął księstwo łęczyckie, które do 1299 roku znajdowało się w rękach jego kolejnych synów. Prawdopodobnie już za czasów Kazimierza I w obrębie księstwa łęczyckiego znalazł się Inowłódz wraz z okolicznymi miejscowościami: Glinnik, Małecz, Lubochnia, Glina, Sadykierz i Wola Małecka, Rzeczyca (Tarnowska); częścią księstwa stała się również parafia Grzegorzew wraz z Ladorudzem, Ladorudzkiem, Rzuchowem, Chełmnem i Sobótką nad Nerem. W latach 1263–1264 Kazimierz I wydzielił z księstwa łęczyckiego kasztelanie sieradzką, spicymierską, rozpierską i większą część wolborskiej (wraz z Wolborzem), aby utworzyć księstwo sieradzkie, które objął jego syn Leszek Czarny. Granica pomiędzy księstwami łęczyckim i sieradzkim biegła wzdłuż Neru i Wolbórki. Jeszcze w wieku XIII, bądź też w XIV, od księstwa łęczyckiego odpadło Kutno wraz z okolicznymi miejscowościami, które przeszły pod panowanie książąt mazowieckich. W latach 1299–1306 księstwem rządził król polski i czeski Wacław II, później wróciło w ręce Władysława I Łokietka, by w latach 1327–1352 być rządzonym przez jego bratanka, Władysława Garbatego. Od 1352 roku stało się częścią Zjednoczonego Królestwa Polskiego jako województwo łęczyckie. Granice księstwa łęczyckiego pod koniec jego istnienia pokrywały się z granicami województwa wchodzącego w skład I Rzeczypospolitej. (pl)
- Ленчицкое княжество (польск. Księstwo łęczyckie) — польское удельное княжество, существовавшее в 1231—1352 годах. (ru)
|
