| dbo:abstract
|
- Els vint-i-vuit guàrdies de la divisió de Panfílov (en rus: Двадцать восемь гвардейцев дивизии Панфилова ), comunament coneguts simplement com els vint-i-vuit guàrdies de Panfílov ), o els soldats de la Guàrdia de Panfílov de la de l'Exèrcit Roig que va participar a la batalla de Moscou de 1941 a 1942 durant la Segona Guerra Mundial. Segons la història oficial soviètica (posteriorment es va demostrar que era falsa) tots van resultar morts en acció el 16 de novembre de 1941, després de destruir 18 tancs alemanys i aturar l'atac enemic; els Vint-i-vuit van rebre col·lectivament el títol d'Heroi de la Unió Soviètica. Una investigació de les autoritats soviètiques, realitzada l'any 1948 i desclassificada des de llavors, va revelar la història dels homes com una invenció. Ni els documents operatius alemanys ni els soviètics van confirmar les baixes alemanyes reclamades, i els alemanys van complir els objectius del seu dia molt abans del final del dia. A més, no tots els vint-i-vuit van ser morts: sis dels soldats havien sobreviscut i encara estaven vius. Un d'ells va ser detingut l'any 1947 acusat d'alta traïció i va confessar haver-se lliurat "voluntàriament" a les tropes alemanyes i haver-se incorporat posteriorment a una policia alemanya. Les troballes es van mantenir en secret; els vint-i-vuit guàrdies van continuar sent herois nacionals. (ca)
- Als Panfilows 28 Helden werden die Soldaten des sowjetischen Generalmajor Iwan Wassiljewitsch Panfilow bezeichnet, die einem deutschen Angriff in der während der Schlacht um Moskau der Legende nach tapfer bis zum Tode standhielten. Nach dem Krieg im Jahr 1948 wurden allerdings Mitglieder der Gruppe lebend angetroffen und die Geschichte als Mythos eingestuft. (de)
- The Panfilov Division's Twenty-Eight Guardsmen (Russian: Двадцать восемь гвардейцев дивизии Панфилова), commonly referred to simply as Panfilov's Twenty-Eight Guardsmen, Panfilov's Men (Russian: Панфиловцы, Panfilovtsy), or just the Twenty-Eight, is a propaganda story about a group of soldiers from the Red Army's 316th Rifle Division who took part in the 1941–1942 Battle of Moscow during World War II. According to Soviet records of the time (later shown to be false) all were killed in action on 16 November 1941, after destroying 18 German tanks and stopping the enemy attack; the Twenty-Eight were collectively endowed with the title Hero of the Soviet Union. Post-war investigation by Soviet authorities, carried out in 1948 and since declassified, revealed the story to be a fabrication. Neither German nor Soviet operational documents confirmed the claimed German casualties, and the Germans fulfilled their day's objectives well before the end of the day. After one of the supposedly dead men was arrested on suspicion of collaboration with the enemy and confessed to having "voluntarily" surrendered to German troops and to having later joined a German police force. , it was discovered that not all twenty-eight were killed — six of the soldiers had survived and were still alive.The findings were kept secret; the Twenty-Eight Guardsmen remained national heroes. (en)
- Divisi Dua Puluh Delapan Pengawal Panfilov (bahasa Rusia: Двадцать восемь гвардейцев дивизии Панфилова), umum disebut sebagai Pasukan Panfilov (bahasa Rusia: Панфиловцы, Panfilovtsy), adalah sekelompok prajurit dari Divisi Senapan ke-316 Tentara Merah yang ikut serta dalam Pertempuran Moskwa pada Perang Dunia II. Menurut sejarah Soviet resmi, mereka semua tewas dalam aksi pada 16 November 1941, setelah menghancurkan 18 tank Jerman dan menghentikan serangan musuh. Dua puluh delapan orang tersebut secara kolektif dianugerahi dengan gelar Pahlawan Uni Soviet. (in)
- Panfiłowcy – grupa 28 żołnierzy z czwartej kompanii 2 batalionu 1075 pułku piechoty 316. Dywizji Piechoty dowodzonej przez generała Iwana Panfiłowa (po śmierci dowódcy 18 listopada 1941 roku dywizja została przemianowana na 8. Dywizję Piechoty Gwardii). Dywizja walczyła wtedy w składzie 16. Armii dowodzonej przez generała Konstantego Rokossowskiego. W czasie bitwy pod Moskwą podczas II wojny światowej, 6 listopada 1941 roku, żołnierze rzekomo zniszczyli 18 z 54 atakujących ich niemieckich czołgów (zabili od 70 do 800 żołnierzy) na przedmieściach Moskwy, w okolicach wsi Dubosiekowo. Dowodzący panfiłowcami komisarz polityczny Dijew (vel Kłoczkow) miał wypowiedzieć przed walką słynne słowa: „Rosja jest wielka, ale cofać się nie ma gdzie – za nami jest Moskwa!”. Wszystkich 28 żołnierzy miało zginąć – pośmiertnie zostali odznaczeni tytułami Bohatera Związku Radzieckiego. Już w 1948 roku władze ZSRR wiedziały, że cała historia jest nieprawdą, ale aż do pieriestrojki była rozpowszechniana oficjalnie (dokumenty potwierdzające fałszywość historii były utajnione). W rzeczywistości 16 listopada 1941 roku 1075. pułk (dowódca, pułkownik Ilia Kaprow) broniący Dubosiekowa i okolic został zaatakowany przez 11. Dywizję Pancerną Wehrmachtu i po ciężkich walkach zmuszony do odwrotu (Dubosiekowo było zajęte przez Niemców do 20 grudnia); 4. kompania (dowódca, kapitan Pawieł Gundilowicz) straciła ponad 100 żołnierzy. 24 listopada 1941 roku w sztabie 16. Armii przebywał korespondent wojenny (gazeta „Krasnaja zwiezda” – oficjalne pismo Armii Czerwonej) Wasilij Korotiejew. Spotkał tam komisarza 8. Dywizji Piechoty Gwardii Siergieja Jegorowa, który opowiedział mu, że słyszał od podległego mu komisarza, że 16 listopada grupa żołnierzy pod dowództwem komisarza Dijewa zaatakowana przez 54 czołgi walczyła do końca, a przed walką zostało rozstrzelanych 2 z nich, którzy chcieli się poddać. Po powrocie do Moskwy Korotiejew opisał zasłyszaną historię redaktorowi naczelnemu Dawidowi Ortenbergowi, który spytał go, ilu żołnierzy liczyła ta grupa. Korotiejew odpowiedział (liczbę wymyślił), że 30, z których dwóch zostało rozstrzelanych. Ortenberg polecił Korotiejewowi opisać w gazecie zdarzenie, ale równocześnie kazał mu zmniejszyć liczbę rozstrzelanych przed walką do jednego. 27 listopada 1941 roku ukazał się artykuł Korotiejewa „Gwardziści w bitwie o Moskwę”, w którym podano, że zginęło wszystkich 28 gwardzistów, a Niemcy stracili 18 z 54 czołgów i 800 żołnierzy. Następnego dnia został opublikowany artykuł wstępny redaktora Aleksandra Kriwickiego „Chwała 28 bohaterów”, w którym dodano, że polegli żołnierze zostali pochowani w Dubosiekowie. W styczniu 1942 roku na życzenie Ortenberga Kriwicki w towarzystwie Kaprowa, Gundilowicza i komisarza 1075. pułku Achmedżana Muhamiedarowa udali się do Dubosiekowa i znaleźli groby 6 żołnierzy, w tym komisarza 4. kompanii Wasilija Kłoczkowa (używał pseudonimu Dijew). Gundilowicz i Muhamiedarow ustalili listę 28 żołnierzy, którzy mieli walczyć i zginąć 16 listopada. 22 stycznia 1942 roku Kriwicki opublikował kolejny artykuł, w którym umieścił tę listę, dodał rzekome słowa Kłoczkowa/Dijewa: „Rosja jest wielka, ale cofać się nie ma gdzie; za nami jest Moskwa!”, a także wyjaśnił, że wszystkie okoliczności obrony i śmierci żołnierzy ujawnił jeden z 28. żołnierzy, Iwan Natarow, który ciężko ranny przeżył walkę i zmarł niedługo później w szpitalu polowym. Historia stała się popularna w Związku Radzieckim. W maju 1942 roku pod zarzutem dobrowolnego poddania się wrogowi został aresztowany przez NKWD jeden z żołnierzy z powyższej listy, Danił Kużebergenow. Podczas przesłuchania zeznał, że 16 listopada 1941 roku po powrocie z tyłów (był gońcem) stracił przytomność od wybuchu pocisku, a gdy ją odzyskał, okazało się, że wokół są już Niemcy; potem uciekł z niewoli i walczył w szeregach Korpusu Kawalerii generała Dowatora. Wtedy enkawudziści kazali Kużebergenowowi podpisać oświadczenie, że nigdy nie walczył o Dubosiekowo (w „nagrodę” za ten podpis za pobyt w niewoli, otrzymał łagodniejszą karę służby w batalionie karnym, zamiast kary więzienia), a Muhamiedarow napisał list, że pomyłkowo umieścił na liście Daniła Kużebergenowa, zamiast poległego innego żołnierza, Askara Kużebergenowa (w późniejszych wydaniach listy panfiłowców pojawiało się to nazwisko; w liście żołnierzy służących w 1075. pułku jest wymieniany wyłącznie Danił Kużebergenow). 21 lipca 1942 roku wszyscy 28 panfiłowcy (w tym Askar Kużebergenow zamiast Daniła Kużebergenowa) otrzymali pośmiertnie tytuły Bohatera Związku Radzieckiego. W listopadzie 1947 roku pod zarzutem kolaboracji z Niemcami został aresztowany mieszkaniec kirgiskiego miasta Kant Iwan Dobrobabin (jeden z 28 panfiłowców). Zeznał, że 16 listopada 1941 roku dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł i dotarł do wsi Perekop w obwodzie charkowskim (tam się urodził, a przed wojną zamieszkał w Kancie). W Perekopie wstąpił do lokalnej policji pomocniczej przy niemieckiej administracji i szybko został jej komendantem. W 1944 roku uciekł od Niemców i pod fałszywym nazwiskiem wstąpił do Armii Czerwonej, w której walczył do końca wojny, a po demobilizacji (nadal używając fałszywego nazwiska) wrócił do Kanta, gdzie był jednym z fundatorów własnego pomnika (pomnik Iwana Dobrobabina, bohatera miasta). Dobrobabin otrzymał wyrok 15 lat więzienia. Sprawa Dobrobabina spowodowała, że zadecydowano o rozpoczęciu oficjalnego śledztwa pod nadzorem Naczelnego Prokuratora Wojskowego ZSRR generała Nikołaja Afanasiewa. Śledczy ustalili, że wojnę przeżyło sześciu z 28 panfiłowców, oprócz Kużebergenowa i Dobrobabina, Grigorij Szemiakin i Iłarion Wasiliejew zostali ciężko ranni i trafili do szpitali (pomyłkowo zostali uznani za zabitych, później wrócili na front do innych jednostek; przykład Kużebergenowa zniechęcił ich do prób ujawnienia się), a Dmitryj Fomicz i Iwan Szadrin trafili do niemieckiej niewoli, którą przeżyli; natomiast Iwan Natarow poległ 14 listopada 1941 roku (pomyłkowo zapisano datę 16 listopada). Pułkownik Kaprow zeznał, że walka o Dubosiekowo nigdy nie wyglądała tak, jak opisali ją Korotiejew i Kriwicki. Kriwicki zeznał, że sam wymyślił szczegóły, które przedstawił w swoich tekstach. Korotiejew i Ortenberg zeznali, że opublikowali tekst z 27 listopada 1941 roku bez próby zbadania jego wiarygodności, ponieważ zależało im na jak najszybszej poprawie morale żołnierzy (a taki tekst mógł w tym pomóc). 10 maja 1948 roku Afanasiew opracował i przesłał Stalinowi i Żdanowowi raport ze śledztwa, w którego wnioskach stwierdził, że ostatnia walka 28 panfiłowców „nigdy się nie wydarzyła. Jest to czysta fantazja”. Raport Afanasiewa został jednak utajniony i nadal rozpowszechniano historię Korotiejewa i Kriwickiego; w oficjalnej sześciotomowej „Historii Wielkiej Wojny Ojczyźnianej” z 1965 roku panfiłowcy mieli zniszczyć 18 czołgów i zabić 70 Niemców. Podczas pieriestrojki żyjący nadal Iwan Dobrobabin złożył wniosek o rehabilitację uzasadniając go tym, że podczas służby w policji pomocniczej w Perekopie nikogo nie skrzywdził. Wniosek spowodował zainteresowanie opinii publicznej historią 28 panfiłowców, co doprowadziło ostatecznie do odtajnienia raportu Afanasiewa. (pl)
- Панфи́ловцы — военнослужащие сформированной в городах Алма-Ате Казахской ССР и Фрунзе Киргизской ССР 316-й стрелковой дивизии (впоследствии 8-я гвардейская) под командованием генерал-майора И. В. Панфилова (до этого военный комиссар Киргизской ССР), участвовавшие в 1941 году в обороне Москвы. Наибольшую известность из воинов дивизии получили 28 человек из взвода истребителей танков 4-й роты 2-го батальона 1075-го стрелкового полка во главе с политруком В. Г. Клочковым. Обстоятельства их подвига, включая легендарную фразу Клочкова «Велика Россия, а отступать некуда — позади Москва!», известны со слов журналиста А. Ю. Кривицкого: 16 ноября, когда началось новое наступление немцев на Москву, бойцы 4-й роты при обороне опорного пункта в районе разъезда Дубосеково в 7 км к юго-востоку от Волоколамска в ходе 4-часового боя уничтожили 18 вражеских танков. Бой у разъезда Дубосекова 28 бойцов-противотанкистов известен как подвиг «героев-панфиловцев», «28 героев-панфиловцев», «28 панфиловцев». Официальная версия подвига 28 панфиловцев была изучена Главной военной прокуратурой СССР в 1948 году и признана литературным вымыслом журналиста газеты «Красная Звезда». По версии прокуратуры, в бою принимал участие весь полк, погибло более 100 человек. Расследование получило гриф «Совершенно секретно»; список из 28 имён панфиловцев, опубликованный Кривицким в начале 1942 года, используется на стелах и других памятниках в России и других бывших республиках СССР. (ru)
- Панфіловці — бійці 316-ї стрілецької дивізії (згодом ), під командуванням генерал-майора Івана Васильовича Панфілова, що 1941 року брала участь в обороні Москви. Серед воїнів дивізії найбільшу відомість здобули 28 осіб або «28 героїв-панфіловців» з особового складу 4-ї роти 2-го батальйону 1075-го стрілецького полку. Відповідно до поширеної радянською пропагандою версії подій, 16 листопада 1941 року, коли розпочався черговий наступ німецьких військ на Москву, бійці 4-ї роти на чолі з політруком зайняли оборону поблизу роз'їзду Дубосєково, за 7 кілометрів на південний схід від Волоколамська і знищили під час 4-годинного бою 18 ворожих танків. Вважалося, що всі 28 героїв загинули, пізніше стали писати «майже всі». Офіційна версія подвигу була вивчена Головною військовою прокуратурою СРСР і визнана літературною вигадкою журналістів газети «Красная Звезда». На думку директора Державного Архіву РФ професора С.Мироненка, «не було 28 героїв-панфіловців — це один із міфів, які насаджувала держава». При цьому сам факт важких оборонних боїв 316-ї стрілецької дивізії проти 2-ї та 11-ї німецьких танкових дивізій на Волоколамському напрямку 16 листопада 1941 — безсумнівний. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Als Panfilows 28 Helden werden die Soldaten des sowjetischen Generalmajor Iwan Wassiljewitsch Panfilow bezeichnet, die einem deutschen Angriff in der während der Schlacht um Moskau der Legende nach tapfer bis zum Tode standhielten. Nach dem Krieg im Jahr 1948 wurden allerdings Mitglieder der Gruppe lebend angetroffen und die Geschichte als Mythos eingestuft. (de)
- Divisi Dua Puluh Delapan Pengawal Panfilov (bahasa Rusia: Двадцать восемь гвардейцев дивизии Панфилова), umum disebut sebagai Pasukan Panfilov (bahasa Rusia: Панфиловцы, Panfilovtsy), adalah sekelompok prajurit dari Divisi Senapan ke-316 Tentara Merah yang ikut serta dalam Pertempuran Moskwa pada Perang Dunia II. Menurut sejarah Soviet resmi, mereka semua tewas dalam aksi pada 16 November 1941, setelah menghancurkan 18 tank Jerman dan menghentikan serangan musuh. Dua puluh delapan orang tersebut secara kolektif dianugerahi dengan gelar Pahlawan Uni Soviet. (in)
- Els vint-i-vuit guàrdies de la divisió de Panfílov (en rus: Двадцать восемь гвардейцев дивизии Панфилова ), comunament coneguts simplement com els vint-i-vuit guàrdies de Panfílov ), o els soldats de la Guàrdia de Panfílov de la de l'Exèrcit Roig que va participar a la batalla de Moscou de 1941 a 1942 durant la Segona Guerra Mundial. Segons la història oficial soviètica (posteriorment es va demostrar que era falsa) tots van resultar morts en acció el 16 de novembre de 1941, després de destruir 18 tancs alemanys i aturar l'atac enemic; els Vint-i-vuit van rebre col·lectivament el títol d'Heroi de la Unió Soviètica. (ca)
- The Panfilov Division's Twenty-Eight Guardsmen (Russian: Двадцать восемь гвардейцев дивизии Панфилова), commonly referred to simply as Panfilov's Twenty-Eight Guardsmen, Panfilov's Men (Russian: Панфиловцы, Panfilovtsy), or just the Twenty-Eight, is a propaganda story about a group of soldiers from the Red Army's 316th Rifle Division who took part in the 1941–1942 Battle of Moscow during World War II. According to Soviet records of the time (later shown to be false) all were killed in action on 16 November 1941, after destroying 18 German tanks and stopping the enemy attack; the Twenty-Eight were collectively endowed with the title Hero of the Soviet Union. (en)
- Panfiłowcy – grupa 28 żołnierzy z czwartej kompanii 2 batalionu 1075 pułku piechoty 316. Dywizji Piechoty dowodzonej przez generała Iwana Panfiłowa (po śmierci dowódcy 18 listopada 1941 roku dywizja została przemianowana na 8. Dywizję Piechoty Gwardii). Dywizja walczyła wtedy w składzie 16. Armii dowodzonej przez generała Konstantego Rokossowskiego. 21 lipca 1942 roku wszyscy 28 panfiłowcy (w tym Askar Kużebergenow zamiast Daniła Kużebergenowa) otrzymali pośmiertnie tytuły Bohatera Związku Radzieckiego. (pl)
- Панфи́ловцы — военнослужащие сформированной в городах Алма-Ате Казахской ССР и Фрунзе Киргизской ССР 316-й стрелковой дивизии (впоследствии 8-я гвардейская) под командованием генерал-майора И. В. Панфилова (до этого военный комиссар Киргизской ССР), участвовавшие в 1941 году в обороне Москвы. (ru)
- Панфіловці — бійці 316-ї стрілецької дивізії (згодом ), під командуванням генерал-майора Івана Васильовича Панфілова, що 1941 року брала участь в обороні Москви. Серед воїнів дивізії найбільшу відомість здобули 28 осіб або «28 героїв-панфіловців» з особового складу 4-ї роти 2-го батальйону 1075-го стрілецького полку. Відповідно до поширеної радянською пропагандою версії подій, 16 листопада 1941 року, коли розпочався черговий наступ німецьких військ на Москву, бійці 4-ї роти на чолі з політруком зайняли оборону поблизу роз'їзду Дубосєково, за 7 кілометрів на південний схід від Волоколамська і знищили під час 4-годинного бою 18 ворожих танків. Вважалося, що всі 28 героїв загинули, пізніше стали писати «майже всі». (uk)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}