| dbo:abstract
|
- El Conciliarisme o teoria conciliar és la doctrina que considera el Concili Ecumènic o Universal com la suprema autoritat de l'església, elevant-lo (condicionalment o per principi) per sobre del papat. Aquesta doctrina argumenta que un concili ecumènic representa tota l'Església i obté la seva potestat directament de Crist; a aquesta potestat estan sotmesos i han d'obeir tots els fidels, també els membres de la jerarquia, fins i tot el mateix Papa. (ca)
- Konciliarismus (z latinského concilium, sněm) nebo také konciliární hnutí je myšlenkový proud v rámci západního křesťanství, který pokládá za nejvyšší autoritu všeobecný sněm (koncil) a nikoli papeže, který se za jistých okolností musí koncilu podřídit. Hnutí se rozvinulo za velkého západního schizmatu ve 14. století a vyvrcholilo na koncilech v Kostnici a v Basileji. Naopak na pátém lateránském koncilu (1512–1517) byl konciliarismus odmítnut. Myšlenky konciliarismu však opět ožívaly, například v josefinismu a zejména na Druhém vatikánském koncilu (1962–1965). (cs)
- Der Konziliarismus (auch konziliare Theorie oder konziliare Bewegung) besagt, dass die Entscheidungen der Konzilien unter bestimmten Voraussetzungen höchste Autorität beanspruchen können, der sich selbst ein Papst beugen müsse. Als Bedingung dafür galt, dass ein Konzil formal korrekt einberufen sein und die ganze Christenheit repräsentieren musste. Der Konziliarismus entstand im Spätmittelalter und war dem Problem des Großen Abendländischen Schismas geschuldet. Die Via concilii erwies sich als der einzige Weg, die geteilte Christenheit wieder unter einem Papst zu vereinen. Das Konzil von Konstanz legte zu diesem Zweck seine eigene Machtbefugnis im Dekret Haec sancta fest. Ein weiteres Dekret Frequens schrieb die regelmäßige Einberufung von Generalkonzilien in der Zukunft vor. Innerhalb der katholischen Kirche wurde der Konziliarismus vom Konzil von Konstanz (1414–1418) und in seiner Nachfolge vom Konzil von Basel (1431–1449) vertreten, vom fünften Laterankonzil (1512–1517) jedoch wieder zugunsten des päpstlichen Primats abgelehnt. Bereits Pius II. hatte am 18. Januar 1460 die Bulle Execrabilis verfügt, die eine Appellation an ein allgemeines Konzil gegen den Papst mit der Strafe der Exkommunikation belegte. Damit hatte er dem Konziliarismus ein wichtiges Instrument aus der Hand genommen. Wichtige Theologen des mittelalterlichen Konziliarismus waren Konrad von Gelnhausen, Heinrich von Langenstein und Jean Gerson. Entscheidenden Einfluss auf die konziliaristische Theorie hatten auch Johannes von Paris, Marsilius von Padua und Wilhelm von Ockham. (de)
- Konciliismo aludas, en la Historio de la Eklezio, doktrinon, ĉiam malmajoritatan tamen, laŭ kiu la havas aŭtoritaton superan al tiu de la papo, nome la papo devas obei, rilate kredindaĵojn kaj disciplinaĵojn, la decidojn de la Ekumena Koncilio. Se spuroj de Konciliismo troviĝas jam en la Mezepoko, ĝia historia momento okazis precipe en la 14-a kaj 15-a jarcentoj. Konciliismaj ideoj ricevis en , vivinta meze del XI jarcento, definiivan formon per la tezo, tie kaj tie subtenita en la antaŭa jarcento, pri papo kiu povas eventuale herezi: nome papo hereza povas esti submetita al juĝo. La formulo-nocio plaĉis al kaj kelka aperigis en la Decretum Gratiani: “Papa a nenime est judicandus, nisi deprehendatur a fide devius” (Papo ĉe neniu estas juĝenda, krom se okazas devoiĝo el la kredo). La supera aŭtoritato en la Eklezia apartenas ja jes al la papo, sed li povas fali en herezon aŭ en skismon, kaj tiam li povas esti depostenigita de la koncilio kiu, nepre kunvokita de la episkoparo aŭ de tiu kiu havas aŭtoritaton. Ĉe kaninistoj bedaŭrinde la koncepro de herezo ne havis la precizan signifon en la tiutempa Eklezio. Kiel oni vidas, ĉiuj ajn tiaspecaj obĵetoj perdas konsiston antaŭ la dogma dekreto pri la neeraripovo de la papo deklarita en la unua Ekumena Vatikana Koncilio (1870), laŭ kiu la papo ne povas (kaj ne povis) hereze instrui pro la konstanta asisto de la Sankta Spirito kiu malhelpas ke li plenumu erarojn rilate la kredon kaj la moralon. Subtenis konciliisman tezon interalie Johamo el Parizo, Marsilio el Padova, kaj Vilhelmo Occam, kiuj imagis papon kiel konstitucia suvereno realiganta la leĝojn deciditajn de la Koncilio kun, eventuale, partopreno de la imperiestro. La ideo plaĉis ankaŭ al ekstremaj galikanaj kurentoj. La konciliisma ideo plu svarmis dum la (1378-1417) kaj trovis sian kulminan eksplodon en la Koncilio de Konstanco kaj Bazelo, kies aktoj kaj dekretoj tamen neniam estis aprobitaj de la papa kurio kaj fakte malagnoskitaj. La Konstanca dekreto “Haec sancta” ordonas ke sian aŭtoritaton ĝi ricevas nur de Kristo kaj ke “kiu ajn, je kiu ajn aŭtoritata kaj digneca nivelo, inkluzive de tiu papa, estas devigata obei al ĝi rilate la kredon kaj la ĉesigon de la skismo”. Hodiaŭ historiistoj kiuj sienchistorie esploris tiujn eventojn (Jedin, Franzen, Martina...) vidas en tiu dokumento ne deklaron doktrinan aŭ dogman (nome valida, do, ĉiam kaj laŭ definitiva maniero), sed nur leĝan aranĝilon validan en escepta kaj ekscepcia kazo, tiu nome necesa por subteni aŭtoritaton energie engaĝita revenigi unuecon en la Eklszio sub unusola papo (da tiuj tiam estis tri samtempaj)Kaj jam la Koncilio Laterana V (1512-1517) establis ke apartenas nur al la papo la rajton kunvoki, delokigi kaj ĉesigi Koncilion. (eo)
- Conciliarism was a reform movement in the 14th-, 15th- and 16th-century Catholic Church which held that supreme authority in the Church resided with an ecumenical council, apart from, or even against, the pope. The movement emerged in response to the Western Schism between rival popes in Rome and Avignon. The schism inspired the summoning of the Council of Pisa (1409), which failed to end the schism, and the Council of Constance (1414–1418), which succeeded and proclaimed its own superiority over the Pope. Conciliarism reached its apex with the Council of Basel (1431–1449), which ultimately fell apart. The eventual victor in the conflict was the institution of the papacy, confirmed by the condemnation of conciliarism at the Fifth Lateran Council, 1512–17. The final gesture, the doctrine of papal infallibility, was not promulgated until the First Vatican Council of 1870. (en)
- Kontziliarismoa Erromatar Eliza Katolikoan, kontzilioak Aita Santuaren gaineko aginpidea duela edo Aita Santuaren aginpidea murritz dezakeela dioen dotrina da. Kontziliarismoa XII. eta XIII. mendeetan izandako eztabaida baten ondorioz sortu zen; garai hartan Aita Santuaren aginpidea legeen bidez mugatu beharra zegoela zioten kanonistek. Historian zehar kontziliarismoa indarrean ezartzeko ahalegin asko egin dira, Erdi Aroan bereziki. Kontziliarismoaren alde azaldu diren teologo nagusiak (XIV. mendea) eta Gilen Ockhamgoa dira. Marsilioren arabera aitasantutza ez zen jainkozko kargua, eta Gilen Ockhamgoaren ustez, eliza osoa da jainkozkoa edo fedeari buruzko hutsegitetatik libre dena, eta ez Aita Santua edo kontzilioa. Kontziliarismoak dotrina askotan eragina izan du, galikanismoan besteak beste. (eu)
- El conciliarismo o teoría conciliar es una doctrina que considera al concilio ecuménico como la suprema autoridad de la Iglesia católica, elevándolo (condicionalmente o por principio) por encima del papa. De esta forma, se afirma la superioridad del concilio sobre el romano pontífice, quien no sería titular de la plenitudo potestatis en la Iglesia. Se han producido varias corrientes conciliaristas a lo largo de la historia, hasta que finalmente el Concilio Vaticano I definió la plenitud de potestad del romano pontífice sobre la Iglesia católica. Esta doctrina argumenta que un concilio ecuménico representa a toda la Iglesia y obtiene su potestad directamente de Cristo; a esa potestad están sometidos y tienen que obedecer todos los fieles, también los miembros de la jerarquía, incluso el mismo papa. (es)
- Le conciliarisme est une théorie ecclésiologique qui affirme « qu’un concile œcuménique a autorité suprême dans l’Église catholique, autrement dit qu’un concile général d’évêques constitue une instance supérieure au pape ». Le conciliarisme sous-entend donc que le Christ n’aurait pas fondé « l’Église sous forme monarchique (…) mais sous forme aristocratique ». Si la question de la prééminence est discutée dès les premiers temps de l’Église, cette théorie apparaît surtout lors du grand schisme d'Occident (1378-1417), avant d’être finalement condamnée lors du premier concile œcuménique du Vatican en 1870 (constitution dogmatique Pastor æternus), puis à nouveau rejetée lors du concile Vatican II (constitution dogmatique Lumen gentium, promulguée le 21 novembre 1964). (fr)
- Konsiliarisme atau gerakan konsiliar adalah salah satu gerakan pembaruan di dalam Gereja Katolik yang berkembang pada abad ke-14 sampai ke-16. Gerakan konsiliar memiliki pemahaman bahwa kewibawaan utama di dalam gereja terletak pada konsili-konsili atau -sidang umum, bukan pada paus. Pandangan konsiliarisme ini pada awalnya merupakan kritik terhadap kepausan akibat adanya perpecahan dalam kepausan. William Ockham adalah tokoh yang mengemukakan pandangan konsiliarisme ini. Ockham banyak menulis mengenai hubungan gereja dengan negara, terutama untuk melawan paus. Ia menegaskan bahwa kekuasaan tertinggi di dalam gereja bukan berada pada tangan paus, tetapi pada konsili umum (termasuk di dalamnya wakil-wakil kaum awam). Pandangan ini tersebar secara luas pada abad ke-14 dan ke-15, terutama pada masa skisma besar (1378-1414). Pandangan ini mulai meluas pada Konsili Konstanz (1414-1418), dan memuncak pada Konsili Basel 1431. Namun kemudian konsiliarisme dikutuk oleh paus maupun oleh konsili, yaitu dalam Konsili Lateran V (1512-1517). (in)
- Con conciliarismo si intende, nella storia della Chiesa, l'orientamento secondo il quale il concilio ecumenico ha un'autorità superiore al papa. Il periodo storico nel quale appare il conciliarismo abbraccia i secoli XIV e XV. (it)
- 公会議主義（こうかいぎしゅぎ、英: Conciliarism）は、キリスト教・カトリック教会の歴史において公会議にこそ教会内の至上決定権があると唱える思想のことである。 (ja)
- Het conciliarisme is een beweging binnen de Westerse (rooms-katholieke) Kerk aan het einde van de 14e eeuw en het begin van de 15e eeuw n.Chr. Bisschoppen en kardinalen die de beweging aanhingen, waren van mening dat het hoogste gezag binnen de Kerk niet bij de paus zou moeten liggen, maar bij de gezamenlijke bisschoppen, wanneer zij verenigd in een concilie bijeenkwamen. De beweging stond dan ook tegenover het , die vond dat de curie, het pauselijk hof, binnen de Kerk het laatste woord moest hebben. De beweging ontstond vooral in reactie op de staat waarin het pausdom aan het einde van de 14e eeuw verkeerde. Het was de tijd van het Westers Schisma, waarin er twee pausen waren (en sinds het Concilie van Pisa in 1409, dat tevergeefs probeerde het Westers Schisma te beëindigen, zelfs drie). Elk van hen claimde de rechtmatige paus te zijn. Verschillende pausen uit die tijd waren bovendien betrokken bij morele schandalen en hadden het pausdom soms door simonie verkregen. Daarnaast speelde een rol dat in deze tijd in Europa in toenemende mate sprake was van een nationaal bewustzijn, waardoor men ook principieel steeds meer vragen ging stellen bij een centraal kerkelijk gezag. Op het Concilie van Konstanz (1414-1418) werden alle drie de pausen van dat moment afgezet en er werd een nieuwe paus benoemd, die voor alle partijen acceptabel was. De paus beloofde bovendien dat er vaker concilies zouden plaatsvinden en dat er verschillende kerkelijke hervormingen doorgevoerd zouden worden. Het leek erop dat de conciliaristen het van de curialisten gewonnen hadden. Binnen enkele decennia bleek echter dat er van de in Konstanz gemaakte afspraken weinig terechtkwam, mede doordat het moeilijk was zonder pauselijke medewerking een concilie te organiseren waarbij heel de Westerse kerk vertegenwoordigd zou zijn. Dit leidde ertoe dat de beweging van het conciliarisme uiteindelijk als een nachtkaars uitging. (nl)
- Konciliarism är teorin att konciliet såsom allmänt kyrkomöte är överordnat påven. Konciliarismen diskuterades under 1200-talet, vidareutvecklades under 1300-talet och praktiserades genom Pierre d'Aillys försorg vid konciliet i Konstanz (1414-1418) och vid konciliet i Basel (1431-1437). Försöket att genom koncilier reformera kyrkan misslyckades till följd av påvarnas och kurians motstånd, och frustrationen över detta bidrog till reformationens framgång. En av konciliarismens främste teologer var Marsilius av Padua genom sin skrift Defensor pacis (1324). (sv)
- Koncyliaryzm (z łac. consilium „rada, narada, sobór”) – w XIV i XV wieku doktryna w katolicyzmie, twierdząca, że sobory powszechne są najwyższą władzą Kościoła, mającą nawet władzę sędziowską nad papieżem. Koncyliaryzm był głoszony przez część teologów, prawników i przedstawicieli wyższego duchowieństwa, opowiadających się za ograniczeniem władzy papieża na soborach w Pizie (1409), w Konstancji (1414-1418) i w Bazylei (1431-1449). Miał licznych zwolenników w Polsce, w szczególności w środowisku Akademii Krakowskiej. Jego zwolennikami i głosicielami byli, m.in.: Paweł Włodkowic, Andrzej Łaskarz, Jakub z Paradyża, Jan Kanty, Zbigniew Oleśnicki i Sędziwoj z Czechła. II sobór watykański głosi natomiast, że kolegium biskupów istnieje w łączności z papieżem i działa pod jego przewodnictwem. (pl)
- Концилиари́зм, консилиари́зм — богословская концепция в католицизме. Основная идея концилиаризма — приоритет решений собора над решениями папы римского. (ru)
- O Conciliarismo ou Teoria conciliar é a doutrina que considera que o concílio ecumênico ou Universal como a autoridade suprema da Igreja, trazendo-o (condicionalmente ou por principio) sobre o papado. Esta doutrina sustenta que um concílio ecumênico representa toda a Igreja, e obtém o seu poder diretamente de Cristo, para estas competências estão sujeitos, e tem que seguir todos os fiéis, membros da hierarquia, até mesmo o próprio Papa. Tratou-se de um movimento de reforma da Igreja Católica Romana no século XIV e XV, considerou que a autoridade final em questões espirituais residia com a Igreja Romana como corporação de cristãos, personificada por um concílio geral da igreja, e não com o papa. (pt)
- 会议至上主义或公会议主义, 英語：Conciliarism , 是14世纪至16世纪罗马天主教会的一场改革运动，该运动主张天主教会的最高权力属于大公会议，与教宗分离甚至相对立。让·热尔松是该运动的重要领导人之一。其背景是天主教会大分裂，罗马和亚维农各自出现对立教宗。为此召开了1409年的，比萨会议未能结束分裂。后续的康士坦斯大公会议则宣布了其权威高于教宗。佛罗伦斯大公会议期间，会议至上主义潮流达到鼎盛，但随后开始转衰，教宗制最终胜出。第五次拉特朗公會議谴责了会议至上主义。会议至上主义失势的最终象征是1870年梵蒂冈第一届大公会议提出的教宗无谬误。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- El Conciliarisme o teoria conciliar és la doctrina que considera el Concili Ecumènic o Universal com la suprema autoritat de l'església, elevant-lo (condicionalment o per principi) per sobre del papat. Aquesta doctrina argumenta que un concili ecumènic representa tota l'Església i obté la seva potestat directament de Crist; a aquesta potestat estan sotmesos i han d'obeir tots els fidels, també els membres de la jerarquia, fins i tot el mateix Papa. (ca)
- Konciliarismus (z latinského concilium, sněm) nebo také konciliární hnutí je myšlenkový proud v rámci západního křesťanství, který pokládá za nejvyšší autoritu všeobecný sněm (koncil) a nikoli papeže, který se za jistých okolností musí koncilu podřídit. Hnutí se rozvinulo za velkého západního schizmatu ve 14. století a vyvrcholilo na koncilech v Kostnici a v Basileji. Naopak na pátém lateránském koncilu (1512–1517) byl konciliarismus odmítnut. Myšlenky konciliarismu však opět ožívaly, například v josefinismu a zejména na Druhém vatikánském koncilu (1962–1965). (cs)
- Con conciliarismo si intende, nella storia della Chiesa, l'orientamento secondo il quale il concilio ecumenico ha un'autorità superiore al papa. Il periodo storico nel quale appare il conciliarismo abbraccia i secoli XIV e XV. (it)
- 公会議主義（こうかいぎしゅぎ、英: Conciliarism）は、キリスト教・カトリック教会の歴史において公会議にこそ教会内の至上決定権があると唱える思想のことである。 (ja)
- Konciliarism är teorin att konciliet såsom allmänt kyrkomöte är överordnat påven. Konciliarismen diskuterades under 1200-talet, vidareutvecklades under 1300-talet och praktiserades genom Pierre d'Aillys försorg vid konciliet i Konstanz (1414-1418) och vid konciliet i Basel (1431-1437). Försöket att genom koncilier reformera kyrkan misslyckades till följd av påvarnas och kurians motstånd, och frustrationen över detta bidrog till reformationens framgång. En av konciliarismens främste teologer var Marsilius av Padua genom sin skrift Defensor pacis (1324). (sv)
- Концилиари́зм, консилиари́зм — богословская концепция в католицизме. Основная идея концилиаризма — приоритет решений собора над решениями папы римского. (ru)
- O Conciliarismo ou Teoria conciliar é a doutrina que considera que o concílio ecumênico ou Universal como a autoridade suprema da Igreja, trazendo-o (condicionalmente ou por principio) sobre o papado. Esta doutrina sustenta que um concílio ecumênico representa toda a Igreja, e obtém o seu poder diretamente de Cristo, para estas competências estão sujeitos, e tem que seguir todos os fiéis, membros da hierarquia, até mesmo o próprio Papa. Tratou-se de um movimento de reforma da Igreja Católica Romana no século XIV e XV, considerou que a autoridade final em questões espirituais residia com a Igreja Romana como corporação de cristãos, personificada por um concílio geral da igreja, e não com o papa. (pt)
- 会议至上主义或公会议主义, 英語：Conciliarism , 是14世纪至16世纪罗马天主教会的一场改革运动，该运动主张天主教会的最高权力属于大公会议，与教宗分离甚至相对立。让·热尔松是该运动的重要领导人之一。其背景是天主教会大分裂，罗马和亚维农各自出现对立教宗。为此召开了1409年的，比萨会议未能结束分裂。后续的康士坦斯大公会议则宣布了其权威高于教宗。佛罗伦斯大公会议期间，会议至上主义潮流达到鼎盛，但随后开始转衰，教宗制最终胜出。第五次拉特朗公會議谴责了会议至上主义。会议至上主义失势的最终象征是1870年梵蒂冈第一届大公会议提出的教宗无谬误。 (zh)
- Der Konziliarismus (auch konziliare Theorie oder konziliare Bewegung) besagt, dass die Entscheidungen der Konzilien unter bestimmten Voraussetzungen höchste Autorität beanspruchen können, der sich selbst ein Papst beugen müsse. Als Bedingung dafür galt, dass ein Konzil formal korrekt einberufen sein und die ganze Christenheit repräsentieren musste. (de)
- Conciliarism was a reform movement in the 14th-, 15th- and 16th-century Catholic Church which held that supreme authority in the Church resided with an ecumenical council, apart from, or even against, the pope. (en)
- Konciliismo aludas, en la Historio de la Eklezio, doktrinon, ĉiam malmajoritatan tamen, laŭ kiu la havas aŭtoritaton superan al tiu de la papo, nome la papo devas obei, rilate kredindaĵojn kaj disciplinaĵojn, la decidojn de la Ekumena Koncilio. Se spuroj de Konciliismo troviĝas jam en la Mezepoko, ĝia historia momento okazis precipe en la 14-a kaj 15-a jarcentoj. (eo)
- El conciliarismo o teoría conciliar es una doctrina que considera al concilio ecuménico como la suprema autoridad de la Iglesia católica, elevándolo (condicionalmente o por principio) por encima del papa. De esta forma, se afirma la superioridad del concilio sobre el romano pontífice, quien no sería titular de la plenitudo potestatis en la Iglesia. Se han producido varias corrientes conciliaristas a lo largo de la historia, hasta que finalmente el Concilio Vaticano I definió la plenitud de potestad del romano pontífice sobre la Iglesia católica. (es)
- Kontziliarismoa Erromatar Eliza Katolikoan, kontzilioak Aita Santuaren gaineko aginpidea duela edo Aita Santuaren aginpidea murritz dezakeela dioen dotrina da. Kontziliarismoa XII. eta XIII. mendeetan izandako eztabaida baten ondorioz sortu zen; garai hartan Aita Santuaren aginpidea legeen bidez mugatu beharra zegoela zioten kanonistek. (eu)
- Konsiliarisme atau gerakan konsiliar adalah salah satu gerakan pembaruan di dalam Gereja Katolik yang berkembang pada abad ke-14 sampai ke-16. Gerakan konsiliar memiliki pemahaman bahwa kewibawaan utama di dalam gereja terletak pada konsili-konsili atau -sidang umum, bukan pada paus. Pandangan konsiliarisme ini pada awalnya merupakan kritik terhadap kepausan akibat adanya perpecahan dalam kepausan. William Ockham adalah tokoh yang mengemukakan pandangan konsiliarisme ini. Ockham banyak menulis mengenai hubungan gereja dengan negara, terutama untuk melawan paus. Ia menegaskan bahwa kekuasaan tertinggi di dalam gereja bukan berada pada tangan paus, tetapi pada konsili umum (termasuk di dalamnya wakil-wakil kaum awam). Pandangan ini tersebar secara luas pada abad ke-14 dan ke-15, terutama pad (in)
- Le conciliarisme est une théorie ecclésiologique qui affirme « qu’un concile œcuménique a autorité suprême dans l’Église catholique, autrement dit qu’un concile général d’évêques constitue une instance supérieure au pape ». Le conciliarisme sous-entend donc que le Christ n’aurait pas fondé « l’Église sous forme monarchique (…) mais sous forme aristocratique ». (fr)
- Het conciliarisme is een beweging binnen de Westerse (rooms-katholieke) Kerk aan het einde van de 14e eeuw en het begin van de 15e eeuw n.Chr. Bisschoppen en kardinalen die de beweging aanhingen, waren van mening dat het hoogste gezag binnen de Kerk niet bij de paus zou moeten liggen, maar bij de gezamenlijke bisschoppen, wanneer zij verenigd in een concilie bijeenkwamen. De beweging stond dan ook tegenover het , die vond dat de curie, het pauselijk hof, binnen de Kerk het laatste woord moest hebben. (nl)
- Koncyliaryzm (z łac. consilium „rada, narada, sobór”) – w XIV i XV wieku doktryna w katolicyzmie, twierdząca, że sobory powszechne są najwyższą władzą Kościoła, mającą nawet władzę sędziowską nad papieżem. II sobór watykański głosi natomiast, że kolegium biskupów istnieje w łączności z papieżem i działa pod jego przewodnictwem. (pl)
|
