| dbo:abstract
|
- الميثاق العربي لحقوق الإنسان اعتمد في 23 مايو 2004 بمناسبة القمة السادسة عشرة لجامعة الدول العربية المنعقدة في تونس العاصمة.هذا الميثاق يؤكد ما جاء في ميثاق الأمم المتحدة والإعلان العالمي لحقوق الإنسان والشرعة الدولية لحقوق الإنسان وإعلان القاهرة لحقوق الإنسان في الإسلام.دخل الميثاق حيز التنفيذ في 15 مارس 2008، بعد أن صادقت عليه 7 دول وهو العدد المطلوب حسب فصله 49 ليدخل حيز التنفيذ.يتكون هذا الميثاق من ديباجة و53 مادة. (ar)
- The Arab Charter on Human Rights (ACHR), adopted by the Council of the League of Arab States on 22 May 2004, affirms the principles contained in the UN Charter, the Universal Declaration of Human Rights, the International Covenants on Human Rights and the Cairo Declaration on Human Rights in Islam. It provides for a number of traditional human rights, including the right to liberty and security of persons, equality of persons before the law, protection of persons from torture, the right to own private property, freedom to practice religious observance and freedom of peaceful assembly and association. The Charter also provides for the election of a seven-person Committee of Experts on Human Rights to consider states' reports. A first version of the Charter was created on 15 September 1994, but no state ratified it. The updated (2004) version of the Charter came into force in 2008 after seven of the members of the League of Arab States had ratified it. On 24 January 2008, then UN High Commissioner for Human Rights Louise Arbour said the Arab charter was incompatible with the UN's understanding of universal human rights, including with respect to women's rights and capital punishment for children, in addition to other provisions in the Charter. The charter is listed on the website of her office, among texts adopted by international groups aimed at promoting and consolidating democracy. As of November 2013 the Charter had been ratified by Algeria, Bahrain, Iraq, Jordan, Kuwait, Lebanon, Libya, Palestine, Qatar, Saudi Arabia, Syria, the UAE and Yemen. The Charter was criticized for setting human rights standards in the region below the internationally recognized regime. In 2014 Arab League states elaborated an additional treaty - the Statute of the Arab Court of Human Rights, - to allow inter-state litigation concerning violations of the Charter. The statute will enter into force after 7 ratifications. The first country to ratify it was Saudi Arabia in 2016. (en)
- Die Arabische Charta der Menschenrechte (auch Arabische Menschenrechtscharta; arabisch الميثاق العربي لحقوق الإنسان, DMG al-mīṯāq al-ʿarabī li-ḥuqūq al-insān; englisch Arab Charter on Human Rights, kurz ACHR) ist eine 2004 beschlossene Erklärung der Mitgliedstaaten der Arabischen Liga, welche näher an der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte ist, als die von der Organisation für Islamische Zusammenarbeit (OIC) 1990 beschlossene Kairoer Erklärung der Menschenrechte im Islam. In ihr wird die Scharia nicht direkt erwähnt, dafür die Kairoer Erklärung und verschiedene grundlegende internationale Menschenrechtsdokumente. Nach der siebenten Ratifizierung trat sie mit dem 15. März 2008 in Kraft. Eine ältere Version wurde schon 1994 beschlossen, jedoch von keinem Staat ratifiziert. (de)
- La Carta Árabe de Derechos Humanos (ACHR por sus siglas en inglés), adoptada por el Consejo de la Liga de los Estados Árabes el 22 de mayo de 2004, afirma los principios contenidos en la Carta de las Naciones Unidas, la Declaración Universal de Derechos Humanos, los Pactos Internacionales de Derechos Humanos y la Declaración de El Cairo sobre los Derechos Humanos en el Islam. Establece una serie de derechos humanos tradicionales, incluido el derecho a la libertad y la seguridad de las personas, la igualdad de las personas ante la ley, la protección de las personas contra la tortura, el derecho a la propiedad privada, la libertad de practicar la observancia religiosa y la libertad de reunión pacífica y asociación. La Carta también prevé la elección de un Comité de Expertos en Derechos Humanos de siete personas para considerar los informes de los estados. Se creó una primera versión de la Carta el 15 de septiembre de 1994, pero ningún estado la ratificó. La versión actualizada (2004) de la Carta entró en vigor en 2008 después de que siete de los miembros de la Liga de los Estados Árabes la ratificaran. El 24 de enero de 2008, la entonces Alta Comisionada de las Naciones Unidas para los Derechos Humanos, Louise Arbor, dijo que la carta árabe era incompatible con la comprensión de la ONU de los derechos humanos universales, incluso con respecto a los derechos de las mujeres y la pena capital para los niños, además de otras disposiciones de la Carta. La carta figura en el sitio web de su oficina, entre los textos adoptados por grupos internacionales destinados a promover y consolidar la democracia. En noviembre de 2013, la Carta había sido ratificada por Argelia, Baréin, Irak, Jordania, Kuwait, Líbano, Libia, Palestina, Qatar, Arabia Saudita, Siria, Emiratos Árabes Unidos y Yemen. La Carta fue criticada por establecer estándares de derechos humanos en la región por debajo del régimen reconocido internacionalmente. En 2014, los Estados de la Liga Árabe elaboraron un tratado adicional, el Estatuto de la Corte Árabe de Derechos Humanos, para permitir los litigios interestatales sobre violaciones de la Carta. El estatuto entrará en vigor después de 7 ratificaciones. El primer país en ratificarlo fue Arabia Saudita en 2016. (es)
- Piagam Hak Asasi Manusia Arab (Arab Charter on Human Rights, ACHR), yang diadopsi oleh Dewan Liga Arab pada 22 Mei 2004, yang menegaskan prinsip-prinsip yang tertuang dalam Piagam PBB, Deklarasi Hak Asasi Manusia Universal, , dan Deklarasi Kairo tentang Hak Asasi Manusia dalam Islam. Piagam tersebut berisi sejumlah HAM tradisional, yang meliputi hak kebebasan dan keamanan, kesetaraan di bawah hukum, perlindungan dari penyiksaan, hak untuk memiliki properti pribadi, kebebasan untuk beribadah, dan kebebasan berserikat dan berkumpul dengan damai. Piagam tersebut juga mengatur soal pemilihan Komite Pakar HAM beranggotakan tujuh orang untuk mengurusi laporan dari negara-negara. Versi pertama Piagam tersebut dirumuskan pada 15 September 1994, tetapi tak ada negara yang meratifikasikannya. Versi yang diperbaharui (2004) dari Piagam terebut mulai berlaku pada 2008 setelah tujuh anggota Liga Negara-Negara Arab meratifikasinya. Hingga November 2013, Piagam tersebut telah diratifikasi oleh Aljazair, Bahrain, Irak, Yordania, Kuwait, Lebanon, Libya, Palestina, Qatar, Arab Saudi, Suriah, UAE, dan Yaman. (in)
- La Charte arabe des droits de l'homme, adoptée en mai 2004, à Tunis, lors du 16e Sommet de la Ligue des États arabes, est entrée en vigueur le 15 mars 2008 – deux mois après la date de ratification d'un septième État, les Émirats arabes unis, conformément à son article 49 qui exige sa ratification par sept États membres de la Ligue. Les sept premiers pays ayant ratifié la Charte sont : la Jordanie (28 octobre 2004), l’Algérie (11 juin 2006), Bahreïn (18 juin 2006), la Libye (7 août 2006), la Syrie (6 février 2007), la Palestine (28 novembre 2007) et les Émirats arabes unis (15 janvier 2008). La Charte contient un préambule et 53 articles. Constituant une actualisation d'une précédente charte, adoptée en 1994, la version de 2004 de la Charte arabe des droits de l'homme a fait l'objet de nombreuses critiques du fait de l'incompatibilité de certains passages du texte avec les instruments internationaux de protection des droits de l'homme. (fr)
- La Carta araba dei diritti dell'uomo (الميثاق العربي لحقوق الإنسان in arabo, Arab Charter on Human Rights in inglese, acronimo ACHR) è un documento fondamentale di identità nazionale degli Stati arabi e della loro appartenenza ad una comune civiltà. (it)
- Arabska Karta Praw Człowieka (ang. Arab Charter on Human Rights) – deklaracja uchwalona w Tunisie 22 maja 2004 przez Radę Ligi Państw Arabskich w nowej wersji (poprzednia pochodzi z 15 września 1994). Weszła w życie w 15 marca 2008 r., po ratyfikowaniu przez dziesięć państw: Algierię, Bahrajn, Jordanię, Libię, Palestynę, Katar, Arabię Saudyjską, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Syrię i Jemen. W styczniu 2009 r. został powołany komitet, mający nadzorować proces wdrażania postanowień Karty w oparciu o system sprawozdań kierowanych do komitetu przez państwa - strony wedle art. 45. Preambuła odrzuca wszelkie formy rasizmu i syjonizmu, które stanowią naruszenie praw człowieka i zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, uznając, że istnieje ścisły związek pomiędzy prawami człowieka i międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, potwierdzając zasady Karty Narodów Zjednoczonych, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka oraz przepisów Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, oraz uwzględniając Kairską Deklarację Praw Człowieka w Islamie. Prawa i swobody są sformułowane podobnie jak czynią to Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka, Amerykańska konwencja praw człowieka czy Europejska konwencja praw człowieka, z kilkoma istotnymi wyjątkami. Karta zawiera 53 artykuły. Art. 1 głosi m.in. wszystkie prawa człowieka są uniwersalne, niepodzielne, współzależne i wzajemnie powiązane. Art. 2 mówi o prawie wszystkich narodów do samostanowienia, swobodnego wyboru systemu politycznego, suwerenności i integralności terytorialnej, wszystkie formy rasizmu, syjonizmu i obcej okupacji i dominacji stanowią przeszkodę dla ludzkiej godności i główną barierę w korzystaniu z praw podstawowych ludności; wszystkie takie praktyki muszą być potępione i wysiłki muszą być stosowane do ich eliminacji. Wszystkie narody mają prawo do odparcia obcej okupacji. Art. 3. 1. Każde Państwo-Strona niniejszej Karty zobowiązuje się zapewnić wszystkim osobom, które podlegają jego jurysdykcji prawo do korzystania z praw i wolności wymienionych w niniejszym dokumencie, bez rozróżnienia ze względu na rasę, kolor skóry, płci, języka, wyznania, poglądów, myśli, pochodzenie narodowe lub społeczne, majątek, urodzenie, niepełnosprawność fizyczną lub umysłową. (...) 3. Kobiety i mężczyźni są równi w godności ludzkiej szacunku, praw i obowiązków w ramach pozytywnej dyskryminacji ustanowionej na rzecz kobiet przez prawo szariatu, innych praw boskich i obowiązujących przepisów i aktów prawnych. Art. 4 reguluje zawieszanie praw w sytuacjach nadzwyczajnych pod warunkiem, że środki te nie są sprzeczne z innymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego i nie pociągają za sobą dyskryminacji wyłącznie z powodu rasy, koloru skóry, płci, języka, religii lub pochodzenia społecznego. Art. 5 mówi o prawie do życia. Art. 6 Kara śmierci może być stosowana tylko w sprawach najpoważniejszych przestępstw, zgodnie z przepisami obowiązującymi w chwili popełnienia zbrodni na podstawie prawomocnego wyroku wydanego przez właściwy sąd. Każdy skazany na śmierć ma prawo ubiegać się o ułaskawienie lub złagodzenie kary. Art. 7 kara ta nie może być nakładana na osoby poniżej lat 18 chyba że co innego wynika z przepisów prawa obowiązujących w chwili popełnienia przestępstwa. Art. 8 zakazane są tortury i traktowanie okrutne bądź poniżające. Art. 9 zakazuje eksperymentów na ludziach wbrew ich woli oraz handlu ludzkimi organami. W art. 10 zakazane są niewolnictwo, niewolnictwo seksualne, handel ludźmi, roboty przymusowe i wykorzystywanie dzieci w konfliktach zbrojnych. W art. 11 wszyscy są równi wobec prawa, art. 12 Strony gwarantują niezawisłość sądownictwa, art. 13każdy ma prawo do sprawiedliwego procesu przed właściwym, niezawisłym i bezstronnym sądem, proces jest jawny, z wyjątkiem szczególnych przypadków, które mogą być uzasadnione interesem wymiaru sprawiedliwości w społeczeństwie, które respektuje wolności i prawa człowieka. Art. 14 zabrania samowolnego aresztowania, art. 15 stosowania prawa wstecz. Art. 16 mówi o domniemaniu niewinności, prawie do obrony, wnoszenia apelacji czy do poszanowania bezpieczeństwa osobistego oskarżonego i jego prywatności w każdych okolicznościach. Zakazane jest pozbawianie wolności jedynie z powodu niemożności wywiązania się z zobowiązańumownych (art. 18), dwukrotne sądzenie za to samo przestępstwo (art. 19), więźniowie powinni być traktowani humanitarnie (art. 20). Każdy ma prawo do ochrony prawnej przeciwko bezprawnej ingerencji do jego życia prywatnego, rodzinnego lub domowego (art. 21) i do uznawania jego osobowości prawnej (art. 22). Państwa - Strony zobowiązują się zapewnić, że każda osoba, której prawa lub wolności uznane w Karcie zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka, nawet gdy naruszenie to zostało dokonane przez osoby działające w charakterze urzędowym (art. 23). Art. 24 każdy obywatel ma prawo do uczestniczenia w kierowaniu sprawami publicznymi bezpośrednio lub za pośrednictwem swobodnie wybranych przedstawicieli, kandydowania na stanowiska zgodnie z zasadą równości szans, swobody zrzeszeń i zgromadzeń. Art. 25 osoby należące do mniejszości nie mogą być pozbawione prawa do korzystania z własnej kultury, do używania własnego języka i praktykowania własnej religii. Art. 26 mówi o swobodzie poruszania się zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Wydalenie cudzoziemca wymaga decyzji podjętej zgodnie z prawem, wydalony może złożyć skargę chyba że ważne względy bezpieczeństwa narodowego wykluczają to. Wydalenia zbiorowe są zakazane we wszelkich okolicznościach. Art. 27 zabrania samowolnego lub bezprawnego zakazu opuszczenia kraju lub zmuszenia do przebywania w jakiejś jego części, a także banicji i zakazu powrotu. Art. 28 mówi o prawie azylu, art. 29 do posiadania obywatelstwa. Wolność uzewnętrzniania wyznania lub przekonań lub do wykonywania praktyk religijnych, samodzielnie lub wspólnie z innymi, będzie podlegać tylko takim ograniczeniom, które są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie tolerancyjnym które szanuje prawa człowieka i wolności dla ochrony bezpieczeństwa publicznego, porządku publicznego, zdrowia lub moralności publicznej albo podstawowych praw i wolności innych osób (art. 30). Art. 31 gwarantuje prawo własności prywatnej. Art. 32 prawo do informacji i do wolności opinii i wypowiedzi, jak również prawo do poszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji i idei za pośrednictwem dowolnego medium, bez względu na granice geograficzne zgodnie z podstawowymi wartościami społeczeństwa podlegając jedynie takim ograniczeniom, które są wymagane w celu zapewnienia poszanowania praw lub reputacji innych osób lub ochrony bezpieczeństwa narodowego, porządku publicznego i zdrowia publicznego lub moralności publicznej. Artykuł 33 mówi o prawie zawarcia małżeństwa mężczyzny i kobiety za zgodą obu stron, pozostawiając bez sprecyzowania wiek wymagany do tej czynności (szczegóły pozostawione są prawu obowiązującemu w konkretnym państwie - stronie). Zakaz wszelkich form przemocy i wykorzystywania w stosunkach między członkami rodziny, a szczególnie wobec kobiet i dzieci. Art. 34 mówi o powszechnym prawie do pracy, art. 35 o prawie do tworzenia związków zawodowych i do strajku w granicach określonych przez ustawy, art. 36 do ubezpieczeń społecznych, art. 37 do rozwoju gospodarczego, społecznego, kulturalnego i politycznego, art. 38 do odpowiedniego standardu życia dla siebie i swojej rodziny, art. 39 do ochrony zdrowia. Art. 40 mówi o prawach niepełnosprawnych, art. 41 o likwidacji analfabetyzmu, art. 42 o prawie do udziału w życiu kulturalnym i wolności badań naukowych i działalności twórczej. Art. 43 Żadne z postanowień niniejszej Karty nie może być interpretowane jako naruszające prawa i wolności chronione przez prawo krajowe Państw-Stron lub ustalone w międzynarodowych i regionalnych instrumentów w zakresie praw człowieka, które Państwa Strony przyjęły lub ratyfikowały, w tym praw kobiet, prawa dziecka i prawa osób należących do mniejszości. Art. 44 zobowiązuje strony do realizacji Karty. Art. 45 powołuje Komitet nadzorujący realizację, art. 47 gwarantuje immunitet dla członków Komitetu. Art. 48 zobowiązuje strony do składania okresowych sprawozdań, końcowy raport Komitetu ma być ogłaszany. Brak możliwości składania skarg indywidualnych. Brak również Trybunału podobnego do tych jakie funkcjonują w innych systemach regionalnych (część członków Ligi należy równocześnie do Unii Afrykańskiej, gdzie powołano Trybunał Praw Człowieka). Art. 49 depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Ligi. Do wejścia w życie potrzeba siedmiu ratyfikacji, następuje to po 2 miesiącach od złożenia. Art. 50 dozwala by strony zgłaszały projekty zmian w Karcie, według art. 51 zmiany wchodzą w życie po ich zatwierdzeniu przez dwie trzecie stron, dla tych, które je zatwierdziły. Art. 52 to samo dotyczy projektów protokołów fakultatywnych. Art. 53 każda ze stron przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu może uczynić zastrzeżenia zgodne z podstawowymi celami Karty. Zastrzeżenie może być wycofane. 24 stycznia 2008 Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Praw Człowieka uznała, że część Karty jest sprzeczna z uniwersalnymi prawami człowieka. Amnesty International i inne organizacje praw człowieka mają zastrzeżenia np. w sprawie kary śmierci (pl)
- Арабська хартія прав людини — міжнародний договір, прийнятий Лігою арабських держав в 2004 і набув чинності в 2008 році (перша версія хартії була прийнята в 1994 році, але була підписана лише Іраком, за іншими даними — ратифікована лише Йорданією, а в силу так і не вступила) — Йорданією (першою), Бахрейном, Лівією, Алжиром, ОАЕ, Палестиною і Єменом (за іншими даними — не Єменом, а Сирією). За інформацією на кінець 2008 року, хартію ратифікували всі вісім цих країн, а також Катар. За даними на кінець 2010 року, Хартію ратифікувала також Саудівська Аравія. Основою Хартії є ісламські норми. Управління Верховного комісара ООН з прав людини Луїза Арбур вітала вступ Хартії в силу, потім, після листа протесту від «UN Watch», висловила критику Хартії за те, що вона прирівнює сіонізм до расизму, за підхід до прав жінок та іноземців а також за допущення смертної кари відносно неповнолітніх. Також хартія критикується «Міжнародною амністією» і Міжнародною комісією юристів. Хартія передбачає створення комітету, який уповноважений розглядати доповіді держав-учасниць. (uk)
- Арабская хартия прав человека (араб. الميثاق العربي لحقوق الإنسان) — международный договор, принятый Лигой арабских государств в 2004 году и вступивший в силу в 2008 году. Основой Хартии являются исламские нормы. Хартия предусматривает создание комитета, который уполномочен рассматривать доклады государств-участников. Верховный комиссар ООН по правам человека Луиза Арбур приветствовала вступление Хартии в силу, затем, после письма протеста от «UN Watch», высказала критику Хартии за то, что она приравнивает сионизм к расизму, за подход к правам женщин и иностранцев, а также за допущение смертной казни в отношении несовершеннолетних. Также хартия критикуется «Международной амнистией» и Международной комиссией юристов. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- الميثاق العربي لحقوق الإنسان اعتمد في 23 مايو 2004 بمناسبة القمة السادسة عشرة لجامعة الدول العربية المنعقدة في تونس العاصمة.هذا الميثاق يؤكد ما جاء في ميثاق الأمم المتحدة والإعلان العالمي لحقوق الإنسان والشرعة الدولية لحقوق الإنسان وإعلان القاهرة لحقوق الإنسان في الإسلام.دخل الميثاق حيز التنفيذ في 15 مارس 2008، بعد أن صادقت عليه 7 دول وهو العدد المطلوب حسب فصله 49 ليدخل حيز التنفيذ.يتكون هذا الميثاق من ديباجة و53 مادة. (ar)
- Die Arabische Charta der Menschenrechte (auch Arabische Menschenrechtscharta; arabisch الميثاق العربي لحقوق الإنسان, DMG al-mīṯāq al-ʿarabī li-ḥuqūq al-insān; englisch Arab Charter on Human Rights, kurz ACHR) ist eine 2004 beschlossene Erklärung der Mitgliedstaaten der Arabischen Liga, welche näher an der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte ist, als die von der Organisation für Islamische Zusammenarbeit (OIC) 1990 beschlossene Kairoer Erklärung der Menschenrechte im Islam. In ihr wird die Scharia nicht direkt erwähnt, dafür die Kairoer Erklärung und verschiedene grundlegende internationale Menschenrechtsdokumente. Nach der siebenten Ratifizierung trat sie mit dem 15. März 2008 in Kraft. Eine ältere Version wurde schon 1994 beschlossen, jedoch von keinem Staat ratifiziert. (de)
- La Carta araba dei diritti dell'uomo (الميثاق العربي لحقوق الإنسان in arabo, Arab Charter on Human Rights in inglese, acronimo ACHR) è un documento fondamentale di identità nazionale degli Stati arabi e della loro appartenenza ad una comune civiltà. (it)
- The Arab Charter on Human Rights (ACHR), adopted by the Council of the League of Arab States on 22 May 2004, affirms the principles contained in the UN Charter, the Universal Declaration of Human Rights, the International Covenants on Human Rights and the Cairo Declaration on Human Rights in Islam. It provides for a number of traditional human rights, including the right to liberty and security of persons, equality of persons before the law, protection of persons from torture, the right to own private property, freedom to practice religious observance and freedom of peaceful assembly and association. The Charter also provides for the election of a seven-person Committee of Experts on Human Rights to consider states' reports. (en)
- La Carta Árabe de Derechos Humanos (ACHR por sus siglas en inglés), adoptada por el Consejo de la Liga de los Estados Árabes el 22 de mayo de 2004, afirma los principios contenidos en la Carta de las Naciones Unidas, la Declaración Universal de Derechos Humanos, los Pactos Internacionales de Derechos Humanos y la Declaración de El Cairo sobre los Derechos Humanos en el Islam. Establece una serie de derechos humanos tradicionales, incluido el derecho a la libertad y la seguridad de las personas, la igualdad de las personas ante la ley, la protección de las personas contra la tortura, el derecho a la propiedad privada, la libertad de practicar la observancia religiosa y la libertad de reunión pacífica y asociación. La Carta también prevé la elección de un Comité de Expertos en Derechos Human (es)
- La Charte arabe des droits de l'homme, adoptée en mai 2004, à Tunis, lors du 16e Sommet de la Ligue des États arabes, est entrée en vigueur le 15 mars 2008 – deux mois après la date de ratification d'un septième État, les Émirats arabes unis, conformément à son article 49 qui exige sa ratification par sept États membres de la Ligue. Les sept premiers pays ayant ratifié la Charte sont : la Jordanie (28 octobre 2004), l’Algérie (11 juin 2006), Bahreïn (18 juin 2006), la Libye (7 août 2006), la Syrie (6 février 2007), la Palestine (28 novembre 2007) et les Émirats arabes unis (15 janvier 2008). (fr)
- Piagam Hak Asasi Manusia Arab (Arab Charter on Human Rights, ACHR), yang diadopsi oleh Dewan Liga Arab pada 22 Mei 2004, yang menegaskan prinsip-prinsip yang tertuang dalam Piagam PBB, Deklarasi Hak Asasi Manusia Universal, , dan Deklarasi Kairo tentang Hak Asasi Manusia dalam Islam. Piagam tersebut berisi sejumlah HAM tradisional, yang meliputi hak kebebasan dan keamanan, kesetaraan di bawah hukum, perlindungan dari penyiksaan, hak untuk memiliki properti pribadi, kebebasan untuk beribadah, dan kebebasan berserikat dan berkumpul dengan damai. Piagam tersebut juga mengatur soal pemilihan Komite Pakar HAM beranggotakan tujuh orang untuk mengurusi laporan dari negara-negara. (in)
- Arabska Karta Praw Człowieka (ang. Arab Charter on Human Rights) – deklaracja uchwalona w Tunisie 22 maja 2004 przez Radę Ligi Państw Arabskich w nowej wersji (poprzednia pochodzi z 15 września 1994). Weszła w życie w 15 marca 2008 r., po ratyfikowaniu przez dziesięć państw: Algierię, Bahrajn, Jordanię, Libię, Palestynę, Katar, Arabię Saudyjską, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Syrię i Jemen. W styczniu 2009 r. został powołany komitet, mający nadzorować proces wdrażania postanowień Karty w oparciu o system sprawozdań kierowanych do komitetu przez państwa - strony wedle art. 45. (pl)
- Арабська хартія прав людини — міжнародний договір, прийнятий Лігою арабських держав в 2004 і набув чинності в 2008 році (перша версія хартії була прийнята в 1994 році, але була підписана лише Іраком, за іншими даними — ратифікована лише Йорданією, а в силу так і не вступила) — Йорданією (першою), Бахрейном, Лівією, Алжиром, ОАЕ, Палестиною і Єменом (за іншими даними — не Єменом, а Сирією). За інформацією на кінець 2008 року, хартію ратифікували всі вісім цих країн, а також Катар. За даними на кінець 2010 року, Хартію ратифікувала також Саудівська Аравія. Основою Хартії є ісламські норми. (uk)
- Арабская хартия прав человека (араб. الميثاق العربي لحقوق الإنسان) — международный договор, принятый Лигой арабских государств в 2004 году и вступивший в силу в 2008 году. Основой Хартии являются исламские нормы. Хартия предусматривает создание комитета, который уполномочен рассматривать доклады государств-участников. (ru)
|
