| rdfs:comment
| - Concertato (it., av lat. concertare, samverka) är en term inom den tidiga barockmusiken för en genre eller musikstil där grupper av musikinstrument eller röster delar melodi. Begreppet härstammar från den italienska 1800-talsoperan. Hos Bellini, Rossini, Donizetti och Verdi motsvarade concertato oftast aktfinalen. (sv)
- Concertato és un terme de la música del Barroc primerenc que fa referència a qualsevol gènere o estil de música en què grups d'instruments o veus comparteixen una melodia, normalment en alternança, i gairebé sempre sobre un baix continu. El terme deriva del concerto italià que significa "jugant junts" —per això concertato significa "en l'estil del concerto". En ús contemporani, el terme és gairebé sempre utilitzat com un adjectiu, per exemple "tres peces del conjunt són en estil concertato". (ca)
- Stile concertato oder konzertierender Stil ist ein Begriff in der Musik des Frühbarock, der sich entweder auf eine Gattung oder einen Musikstil bezieht, bei dem sich Gruppen von Instrumenten oder Stimmen eine Melodie teilen, meist im Wechsel und üblicherweise über einem Basso Continuo.Der Begriff leitet sich vom italienischen concertare ab, das „zusammen spielen“ bedeutet – wobei Concertato „im Stil eines Konzerts“ bedeutet. (de)
- Concertato is a term in early Baroque music referring to either a genre or a style of music in which groups of instruments or voices share a melody, usually in alternation, and almost always over a basso continuo. The term derives from Italian concerto which means "playing together"—hence concertato means "in the style of a concerto." In contemporary usage, the term is almost always used as an adjective, for example "three pieces from the set are in concertato style." (en)
- Le concertato (ou encore stile concertato) est une forme musicale apparue au tout début de l'époque baroque. Elle est caractérisée par le fait que plusieurs groupes vocaux ou instrumentaux se partagent une mélodie, généralement en alternance, et toujours accompagnée d'une basse continue. Le terme vient de l'italien concerto, qui signifie « jouer ensemble ». On emploie aussi ce terme pour décrire une œuvre musicale, dont la structure rappelle le concertato des premiers compositeurs baroques, on parle alors de « stile concertato ». (fr)
- Si definisce concertato (o pezzo concertato) la parte di un'opera lirica in cui i personaggi e il coro intrecciano le loro linee vocali in forma polifonica. Sin dal Settecento, i concertati dell'opera italiana si collocano di preferenza nei finali d'atto intermedi, più raramente a fine quadro o alla fine dell'opera. In origine si articolano in più sezioni, che nelle opere italiane del primo Ottocento seguono la struttura nota alla musicologia come "solita forma": un tempo d'attacco seguito da un largo (o cantabile), un tempo di mezzo e una stretta (vedi cabaletta). (it)
- コンチェルタート（イタリア語: concertato）、コンチェルタート様式ないしはスティーレ・コンチェルタート（イタリア語: stile concertato）は、通奏低音の上で、器楽グループまたは声楽グループが一つの旋律を共有して、たいてい交互に奏でる（歌う）ような演奏様式または曲種のこと。イタリア語のコンチェルト（協演）の派生語であり、本来は「コンチェルト風に」「協演する方式で」ほどの意味であった。コンチェルタートという用語は、ほとんど決まって形容詞的に使われる。 いくぶん単純化しすぎではあるが「コンチェルタート｣と「コンチェルト」を分かりやすく区別すると、コンチェルタート様式は、声楽グループと器楽グループの対比が含まれるのに対して、コンチェルト様式は、とりわけ盛期バロック音楽で展開された合奏協奏曲の場合に見られるように、大集団（リピエーノ）と小集団（コンチェルティーノ）の対比が含まれている。 ヴェネツィアで作曲された楽曲は、すぐさまその他各地で演奏されたため、新たな「コンチェルタート」様式は急速にヨーロッパ各地に（最初に北部イタリアで、次いでドイツと中部・南部のイタリアで、その後は徐々に残りのヨーロッパ大陸に）浸透した。 コンチェルタート様式は、きわめて劇的な音楽の作曲を可能にするため、初期バロック音楽の特徴ある新機軸のひとつとなった。 (ja)
- Na música dramática, concertato ou pezzo concertato é um termo italiano que designa um trecho de ópera no qual os personagens principais e o coro entrelaçam suas linhas vocais em forma polifônica. O termo também pode se referir ao stile concertato, característico sobretudo da música litúrgica barroca italiana e alemã da primeira metade do século XVII. A palavra deriva de concerto, que, em italiano, significa 'consonância de vozes e instrumentos musicais'. Assim, concertato pode ser traduzido como 'à maneira de um concerto'. (pt)
|
| has abstract
| - Concertato és un terme de la música del Barroc primerenc que fa referència a qualsevol gènere o estil de música en què grups d'instruments o veus comparteixen una melodia, normalment en alternança, i gairebé sempre sobre un baix continu. El terme deriva del concerto italià que significa "jugant junts" —per això concertato significa "en l'estil del concerto". En ús contemporani, el terme és gairebé sempre utilitzat com un adjectiu, per exemple "tres peces del conjunt són en estil concertato". Encara que molt simplificadament, es pot definir una útil distinció entre ambdós termes: concertato i concerto. L'estil concertato implica contrast entre grups oposats de veus i grups d'instruments; l'estil del concerto, que va evolucionar cap al concerto grosso, implica contrast entre grans i petits grups de composició similar (més endavant anomenats "ripieno i "concertino"). L'estil es va desenvolupar dins de Venècia al segle xvi tardà, principalment a través de la feina d'Andrea i Giovanni Gabrieli, qui treballava en l'espai acústic únic de la Basílica de Sant Marc. Diferents cors o agrupacions instrumentals ocupaven posicions a través de la basílica: a causa del retard de so d'un costat a l'altre en l'espai gran i "acústicament" viu, un perfecte uníson era difícil d'aconseguir, i els compositors van trobar que una música fantàsticament eficaç podria ser composta amb els cors que cantessin al voltant, en stereo, tot acompanyats per orgue o altres grups d'instruments situats de manera que poguessin escoltar cada grup igual de bé. La música escrita va ser interpretada en qualsevol altre lloc, i les composicions en el nou estil "concertato" van esdevenir ràpidament populars arreu d'europa (primer al nord d'Itàlia, després a Alemanya i la resta d'Itàlia, i després, gradualment a altres parts del continent). Un altre terme emprat per aquest antifonal ús dels cors a la basílica de Sant Marc de Venècia, foren els cori spezzati. Vegeu també l'estil policoral venecià i l'escola veneciana. A principis del segle xvii, gairebé tota música amb veus i baix continu va ser anomenada un concert, encara que aquest ús del terme és considerablement diferent del significat més modern (un o pocs més instruments acompanyats per una orquestra). Sovint, la música sacra a l'estil concertato de principis del segle xvii provenia del motet: els textos que cent anys abans haurien estat compostos per veus a cappella en una polifonia llisa, ara podien ser compostos per veus i insturments en estil concertato. Aquestes peces, ja no sempre anomenades motets, van adquirir una gran varietat de noms incloent concert, Salm (si el text era un salm), sinfonia, o symphoniae (per exemple a les col·leccions de Symphoniae Sacrae de Heinrich Schütz). L'estil concertato va fer possible la composició de música extremadament dramàtica, una de les innovacions característiques del Barroc primerenc. (ca)
- Concertato is a term in early Baroque music referring to either a genre or a style of music in which groups of instruments or voices share a melody, usually in alternation, and almost always over a basso continuo. The term derives from Italian concerto which means "playing together"—hence concertato means "in the style of a concerto." In contemporary usage, the term is almost always used as an adjective, for example "three pieces from the set are in concertato style." A somewhat oversimplified, but useful distinction between concertato and concerto can be made: the concertato style involves contrast between opposing groups of voices and groups of instruments: the concerto style, especially as it developed into the concerto grosso later in the Baroque, involves contrast between large and small groups of similar composition (later called "ripieno" and "concertino"). The style developed in Venice in the late 16th century, mainly through the work of Andrea and Giovanni Gabrieli, who were working in the unique acoustical space of St. Mark's Basilica. Different choirs or instrumental groupings occupied positions across the basilica from each other: because of the sound delay from one side to the other in the large and acoustically "live" space, a perfect unison was difficult, and composers found that a fantastically effective music could be composed with the choirs singing across to each other, in stereo as it were; all accompanied by organ or other groups of instruments placed in such a way that they could hear each group equally well. Music written there was quickly performed elsewhere, and compositions in the new "concertato" style quickly became popular elsewhere in Europe (first in northern Italy, then in Germany and the rest of Italy, and then gradually in other parts of the continent). Another term sometimes used for this antiphonal use of the choirs in St. Mark's was cori spezzati. See also Venetian polychoral style and Venetian School. In the early 17th century, almost all music with voices and basso continuo was called a concerto, though this use of the term is considerably different from the more modern meaning (a solo instrument or instruments accompanied by an orchestra). Often, sacred music in the concertato style in the early 17th century was descended from the motet: the texts that a hundred years earlier would have been set for a cappella voices singing in smooth polyphony, would now be set for voices and instruments in a concertato style. These pieces, no longer always called motets, were given a variety of names including concerto, Psalm (if a psalm setting), sinfonia, or symphoniae (for example in Heinrich Schütz's three books of Symphoniae sacrae). The concertato style made possible the composition of extremely dramatic music, one of the characteristic innovations of the early Baroque. (en)
- Stile concertato oder konzertierender Stil ist ein Begriff in der Musik des Frühbarock, der sich entweder auf eine Gattung oder einen Musikstil bezieht, bei dem sich Gruppen von Instrumenten oder Stimmen eine Melodie teilen, meist im Wechsel und üblicherweise über einem Basso Continuo.Der Begriff leitet sich vom italienischen concertare ab, das „zusammen spielen“ bedeutet – wobei Concertato „im Stil eines Konzerts“ bedeutet. Eine etwas vereinfachte, aber nützliche Unterscheidung zwischen Concertato und Concerto kann getroffen werden: Der Concertato-Stil beinhaltet den Kontrast zwischen gegensätzlichen Gruppen von Stimmen und Gruppen von Instrumenten. Der Concerto-Stil, besonders als er sich später im Barock zum Concerto grosso entwickelte, beinhaltet den Kontrast zwischen großen und kleinen Gruppen ähnlicher Zusammensetzung (später ripieno und concertino genannt). (de)
- Le concertato (ou encore stile concertato) est une forme musicale apparue au tout début de l'époque baroque. Elle est caractérisée par le fait que plusieurs groupes vocaux ou instrumentaux se partagent une mélodie, généralement en alternance, et toujours accompagnée d'une basse continue. Le terme vient de l'italien concerto, qui signifie « jouer ensemble ». On emploie aussi ce terme pour décrire une œuvre musicale, dont la structure rappelle le concertato des premiers compositeurs baroques, on parle alors de « stile concertato ». Le concertato s'est développé à Venise à la fin du XVIe, et est généralement associé à Giovanni Gabrieli et à la basilique Saint-Marc. En effet, c'est dans ce lieu que le chant antiphonique (ou encore la « polychoralité », en italien cori spezzatti qui signifie « chœurs brisés ») se développa dès la fin de la Renaissance (via l'école vénitienne), en raison de la particularité architecturale de la basilique, présentant un grand nombre de petits balcons et surtout deux galeries se faisant face de part et d'autre de la nef centrale et qui obligeaient les chœurs à se séparer en plusieurs groupes. C'est de cette contrainte, qui complexifiait, par exemple, l'exécution d'unissons parfaits, qu'est issu le concertato, puisque les compositeurs, tels Gabrieli, ont commencé à chercher une nouvelle manière d'occuper l'espace sonore de manière équitable, tout en distribuant les voix à plusieurs groupes (avec ou sans l'orgue). Les innovations des auteurs étant très régulièrement présentées au public, le concertato devint rapidement populaire dans tout le Nord de l'Italie, puis en Allemagne, dans toute l'Italie, et s'étendit bientôt à toute l'Europe de l'Ouest. Il est à l'origine de la plupart des nouvelles formes musicales qui lui succédèrent, tels le concerto, la symphonie, ou encore le motet baroque et la cantate. (fr)
- Si definisce concertato (o pezzo concertato) la parte di un'opera lirica in cui i personaggi e il coro intrecciano le loro linee vocali in forma polifonica. Sin dal Settecento, i concertati dell'opera italiana si collocano di preferenza nei finali d'atto intermedi, più raramente a fine quadro o alla fine dell'opera. In origine si articolano in più sezioni, che nelle opere italiane del primo Ottocento seguono la struttura nota alla musicologia come "solita forma": un tempo d'attacco seguito da un largo (o cantabile), un tempo di mezzo e una stretta (vedi cabaletta). Nella musica vocale, ma soprattutto strumentale del periodo barocco, il concertato barocco fu la prassi esecutiva che prevedeva giochi di opposizione e contesa (in latino concertare) o di legame e unità (conserere) fra le parti o voci di un concerto, e in particolare del concerto grosso. Tale tradizione fu molto cara alla scuola polifonica veneziana. (it)
- コンチェルタート（イタリア語: concertato）、コンチェルタート様式ないしはスティーレ・コンチェルタート（イタリア語: stile concertato）は、通奏低音の上で、器楽グループまたは声楽グループが一つの旋律を共有して、たいてい交互に奏でる（歌う）ような演奏様式または曲種のこと。イタリア語のコンチェルト（協演）の派生語であり、本来は「コンチェルト風に」「協演する方式で」ほどの意味であった。コンチェルタートという用語は、ほとんど決まって形容詞的に使われる。 いくぶん単純化しすぎではあるが「コンチェルタート｣と「コンチェルト」を分かりやすく区別すると、コンチェルタート様式は、声楽グループと器楽グループの対比が含まれるのに対して、コンチェルト様式は、とりわけ盛期バロック音楽で展開された合奏協奏曲の場合に見られるように、大集団（リピエーノ）と小集団（コンチェルティーノ）の対比が含まれている。 コンチェルタート様式は、16世紀後半のヴェネツィアにおいて、聖マルコ大聖堂の特異な音響空間（バシリカ）で活動したアンドレーア・ガブリエーリらガブリエーリ一族の作品を通じて発展をみた。この聖堂内では、別々の聖歌隊ないしは合奏団が、筋向いに相対することになる。一般的に一方から他方への響きのディレイ効果のために、また音響的に言うと「ライヴ」空間のために、完全なユニゾンは困難だったので、作曲家はいわばステレオの原理で聖歌隊が互いに歌い交わすように作曲することにより、すばらしい効果のある音楽ができることに気づいたのである。このようにして交唱様式を用いた聖マルコ大聖堂の合唱様式は、「コーリ・スペッツァーティ」様式と呼ばれた（「ヴェネツィア楽派」も参考のこと）。 コーリ・スペッツァーティの楽曲は、本来ア・カペラの合唱曲として作曲されたが、楽器を加えた演奏が行われるようになり、さらにジョヴァンニ・ガブリエーリによって、この原理を用いて器楽曲を作曲したり、あるいは声楽と器楽からなるアンサンブルのために作曲する習慣が確立され、単純な交唱ではなく、対比や競合の原理をそなえた「コンチェルタート様式」へと段階的に発展した。さらに、通奏低音とモノディが導入されると、それまでの器楽と声楽の対比や、音色の異なる楽器同士の対比に加えて、独唱・重唱・合唱も対比や競合の選択の可能性を広げた。 ヴェネツィアで作曲された楽曲は、すぐさまその他各地で演奏されたため、新たな「コンチェルタート」様式は急速にヨーロッパ各地に（最初に北部イタリアで、次いでドイツと中部・南部のイタリアで、その後は徐々に残りのヨーロッパ大陸に）浸透した。 17世紀初頭において、声楽と通奏低音を伴うほとんどすべての楽曲が「コンチェルト」と呼ばれたが、この用法は、現代的な意味（独奏楽器ないしは独奏楽器群と管弦楽のためのソナタ）とはかなりかけ離れている。17世紀におけるコンチェルタート様式の宗教曲は、しばしばモテットから発展した。16世紀までにア・カペラ様式による声楽ポリフォニーとして曲付けされたような聖句を用いて、声楽と器楽のためにコンチェルト様式によって作曲されるようになった。これらの楽曲はもはやモテットとは呼べず、「コンチェルト」や「シンフォニア（シンフォニエ）」「詩篇集」など、さまざまな名で呼ばれた。 コンチェルタート様式は、きわめて劇的な音楽の作曲を可能にするため、初期バロック音楽の特徴ある新機軸のひとつとなった。 「コンチェルタート」という語が指すものには、オペラにおける独唱群や合唱による大規模なアンサンブルも含まれる。クライマックスを作り上げる部分であり、17世紀後半から用いられはじめ、18世紀後半には幕を締めくくるフィナーレにとって重要な要素となった。一方で、幕の中盤に現れることもある。と呼ばれる19世紀のイタリアオペラによく見られるパターンにも適用され、「ペッツォ・コンチェルタート」Pezzo Concertato や「ラルゴ・コンチェルタート」Largo Concertato との呼称がある。 (ja)
- Concertato (it., av lat. concertare, samverka) är en term inom den tidiga barockmusiken för en genre eller musikstil där grupper av musikinstrument eller röster delar melodi. Begreppet härstammar från den italienska 1800-talsoperan. Hos Bellini, Rossini, Donizetti och Verdi motsvarade concertato oftast aktfinalen. (sv)
- Na música dramática, concertato ou pezzo concertato é um termo italiano que designa um trecho de ópera no qual os personagens principais e o coro entrelaçam suas linhas vocais em forma polifônica. O termo também pode se referir ao stile concertato, característico sobretudo da música litúrgica barroca italiana e alemã da primeira metade do século XVII. A palavra deriva de concerto, que, em italiano, significa 'consonância de vozes e instrumentos musicais'. Assim, concertato pode ser traduzido como 'à maneira de um concerto'. Na música barroca produzida entre o fim do século XVI e o início do XVIII, concertato era um estilo musical em que grupos de instrumentos ou vozes dividiam a mesma melodia, normalmente alternando-se, sobre um baixo contínuo. Geralmente, tratava-se de composições polifônicas. No melodramma (ou drama cantado, ou seja, aquilo que viria a ser chamado de ópera) do século XVIII, o pezzo concertato indicava uma cena ou parte de uma cena (geralmente no final de um ato) em que os cantos de vários personagens se entrelaçavam num conjunto polifônico. Os pezzi concertati da ópera italiana eram colocados, preferencialmente, no final do ato intermediário ou, mais raramente, no fim de um quadro ou no final da ópera. Nesse período, os concertati eram divididos em um número de seções maior do que o das óperas italianas do início do século XIX. Estas seguiam a estrutura conhecida, em musicologia, como ('forma usual'), sobretudo com referência aos duetos, isto é: um tempo d'attacco seguido de um movimento lento (largo ou cantabile), um tempo di mezzo e um movimento final mais veloz (stretto ou cabaletta). O caráter dinâmico do tempo d'attacco e do tempo di mezzo, de maior carga dramatúrgica, alterna-se com o caráter "estático" do cantabile e da cabaletta, momentos em que emergem as paixões e a psicologia dos personagens. Cada cena evolui gradualmente, desde o momento lírico-estático de abertura até o desfecho final, adicionando-se gradualmente personagens e complexidade à trama. Uma distinção simplificada, mas bastante útil, entre concertato e concerto é a seguinte: o estilo concertato envolve contraste entre grupos oponentes de vozes e grupos de instrumentos; já o estilo concerto, sobretudo pelo modo como evolui no Barroco tardio (concerto grosso), envolve o contraste entre pequenos e grandes grupos de composição similar, chamados de concertino (pequeno grupo de instrumentos solistas) e (o restante da orquestra). (pt)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)