| dbo:abstract
|
- Una substància és tota porció de matèria que comparteix determinades propietats intensives. Es denomina substància pura (denominada així per a distingir-la d'una mescla) a tot aquell sistema homogeni que posseeixi un sol component. Les substàncies pures poden ser simples o compostes:
* Una substància simple és aquella substància pura que està formada per àtoms d'un únic element en els seus possibles estats al·lotròpics.
* Una substància composta és aquella substància pura en la composició de la qual trobem diverses classes d'àtoms en una proporció constant. Les substàncies pures estan formades per un sol tipus de matèria. (ca)
- Podstata čili substance (z latinského sub-stantia, podloží, základ; kalk řeckého hypo-stasis) je filosofický pojem, který chce zachytit stálou a neměnnou stránku jsoucna, to, co věc činí tím, čím je (lišku liškou, stůl stolem atd.) Na rozdíl od akcidentů či případků (např. velký, červený), které patří vždy nějaké substanci, substance existuje sama o sobě a svou existencí nezávisí na ničem jiném. Do dějin filosofie zavedl tento velmi významný pojem Aristotelés a pracovala s ním celá západní tradice metafyziky, včetně scholastiky. (cs)
- الحركة الجوهرية عبارة عن الحركة المنسوبة إلى الجوهر، بخلاف نسبته إلى العرض. واصطلاحا قابلية الجوهر واستعداده الآن لأن يكون موجودا بالفعل فيما بعد الآن أو في قول آخر هي في الواقع التجدد المستمر لوجود الجوهر. (ar)
- Die Substanz (lateinisch substantia, von lateinisch sub stare ‚darunter stehen‘) ist, woraus etwas besteht. In der Philosophie ist Substanz die Bezeichnung des Begriffs für das unveränderliche, beharrende und selbstständige Seiende, dasjenige, das ‚unter‘ den veränderlichen Eigenschaften bzw. Akzidenzien ‚steht‘. Spätestens seit Descartes werden darunter hauptsächlich individuelle Gegenstände (dieses Haus, dieser Mensch) verstanden, deren Kategorie die Substanz ist. In der Umgangssprache und in den Naturwissenschaften wird Substanz auch für grundlegende chemische Stoffe verwendet, in der Chemie für feste Stoffe. Beide Begriffe lassen sich gleichermaßen auf Aristoteles zurückführen, der dafür den Namen ousia einführte und neben den Einzeldingen auch eine materia prima als Substanz erwogen hatte. (de)
- Substanco estas termino kiu povas kongrui al diversaj konceptoj. Substanco estas ĉiu aparta speco de materio. (eo)
- Substantzia filosofian honela defini daiteke: berez dena, izateko beste ezeren premiarik ez duena; aldatuz doazen gauzetan, bere horretan aldagabe dirauen hura. Platonek substantzia gauzen izatearekin, esentziarekin, lotzen zuen, eta ideietan edo forma unibertsaletan zegoela uste zuen. Aristotelesek, berriz, substantzia baieztapen lehena, nagusia eta orokorrena dela esaten zuen, subjektuari uztartu gabea eta ezeri loturik ez dagoena. Aristotelesek gizona jartzen zuen substantziaren eredutzat, gizona lehenengo substantzia baita, berez den errealitate eta gauza ororen oinarria, alegia; hala, gizona erreferentzia da beste gauzak neurtzeko, baina bera izate osoa da eta osotasun gisa ezagut daiteke, beste erreferentziaren beharrik gabe. Descartesek, bere aldetik, substantzia mugatua eta mugagabea bereizi zituen. Substantzia mugagabea izate propioa duena da, izateko beste ezeren premiarik ez duena; hala, berarentzat Jainkoa zen substantzia mugagabe bakarra. Substantzia mugatuak, berriz, izateko Jainkoaren premia dutenak dira. Descartesek bi substantzia mugatu bereizi zituen: espazialitatea edo hedadura (rex extensa) eta kontzientzia edo ezaguera (rex cogitans). Bi substantzia mugatu horiek bereziak eta kontrakoak dira, bata duenak ezin baitu bestea izan. B. Spinozak ez zuen onartu Descartesen bereizketa hori, bere ustean ez baitzegoen substantzia mugaturik; substantzia, haren ustean, izatea zen, printzipio bakarra, hots, Jainkoa, eta Jainkoak ez du sortzen beragandik desberdina den ezer; beraz, izadia oro Jainkoaren adierazpide da. Substantzia, hortaz, bakarra eta mugagabea da. Ondoren, britainiar filosofo enpirikoek, John Lockek, George Berkeleyk eta David Humek, bereziki, substantzia gizonarentzat ezin ezagutuzkoa dela uste izan zuten, gizonaren izatetik harago dagoenez. Hala, Descartesen dualismora itzuli ziren substantzia mugatua eta mugagabea, baina gizazkiak ezin duela substantzia materiala ezagutu zioten, giza zentzuak beste biderik ez baitu horretarako eta horien bidez gizakiak ezin baitu ez substantzia mugatua ezagutu eta are gutxiago mugagabea, Jainkoa, alegia. Immanuel Kant ideia horren aurka egon zen; Kanten iritziz, substantzia ez da ezin ezagutuzkoa; substantziaren arazoa ulertzeko, pentsamenduaren a priori-ko kategoria gisa hartu behar da, bestela substantzia eta haren atributuak giza sentipenaren ondorio besterik ez baitira. Alabaina, substantzia izate edo entitatetzat hartu beharrean giza pentsamenduaren eta gogoetaren kategoriatzat hartzen bada, orduan filosofoak errazago sailkatu eta antola ditzake atributuak, materiaren tasunak, moduak eta bestelakoak. Kantetik aurrerako filosofoek balio enpirikoa onartzen diote substantziari; ez, ordea, balio metafisikorik. (eu)
- En philosophie, la théorie du substratum, ou théorie de la substance est une conception de la nature fondamentale des objets ou des personnes selon laquelle un objet (ou une personne) est une « substance » distincte de ses propriétés. La substance est un concept essentiel en ontologie et en métaphysique, et le substratum en est la désignation latine, terme utilisé depuis l'Antiquité et le Moyen-Age et réactualisé par la métaphysique analytique contemporaine. Selon les théories du substratum, et contrairement à la théorie du faisceau, une substance ne se réduit pas à une collection de propriétés : il y a quelque chose en plus, le substratum ou la substance, qui est à la fois le support des propriétés et ce qui fait l'unité de cet ensemble de propriétés, dans la mesure où celles-ci sont portées par un seul et même substrat . (fr)
- La sustancia o substancia (del griego: oὐσία, ousía) es un término filosófico, metafísico, ontológico y teológico, utilizado originalmente en la antigua filosofía griega y más tarde en la teología cristiana, que se refiere al ser o esencia de una cosa, entendida como aquello que «subyace» o «está debajo» de las cualidades o accidentes, la cual existe en sí/por sí misma y que les sirve de soporte. En este sentido se supone que una característica de la sustancia es que esta puede permanecer igual al cambiar las cualidades que soporta; por lo contrario, un cambio de la sustancia es un cambio a otra sustancia. Fue usado por varios filósofos griegos antiguos, como Parménides, Platón y Aristóteles, como una designación primaria para los conceptos filosóficos de esencia. En la filosofía contemporánea, es análogo a los conceptos ingleses de ser y óntico. En la teología cristiana, el concepto de θεία ουσία (esencia divina) es uno de los conceptos doctrinales más importantes, centrales para el desarrollo de la doctrina trinitaria. El concepto puede clasificarse en variedades monistas, dualistas o pluralistas según la cantidad de sustancias que existen en el mundo. Los monistas sostienen que existe una única sustancia en el mundo (por ejemplo, el panteísmo de Spinoza). El dualismo entienden el mundo como compuesto de dos sustancias fundamentales (por ejemplo, el dualismo cartesiano con la res cogitans y la res extensa). Los pluralistas sostienen la existencia de múltiples sustancias (por ejemplo, la teoría de las formas de Platón, el hilemorfismo de Aristóteles y las mónadas de Leibniz). El término proviene del griego ousía, que se tradujo al latín como essentia o substantia y, por lo tanto, al español como esencia, entidad, sustancia o substancia y con las expresiones como forma verdadera o verdadera naturaleza de las cosas. (es)
- Substance theory, or substance–attribute theory, is an ontological theory positing that objects are constituted each by a substance and properties borne by the substance but distinct from it. In this role, a substance can be referred to as a substratum or a thing-in-itself. Substances are particulars that are ontologically independent: they are able to exist all by themselves. Another defining feature often attributed to substances is their ability to undergo changes. Changes involve something existing before, during and after the change. They can be described in terms of a persisting substance gaining or losing properties. Attributes or properties, on the other hand, are entities that can be exemplified by substances. Properties characterize their bearers, they express what their bearer is like. Substance is a key concept in ontology and metaphysics, which may be classified into monist, dualist, or pluralist varieties according to how many substances or individuals are said to populate, furnish, or exist in the world. According to monistic views, there is only one substance. Stoicism and Spinoza, for example, hold monistic views, that pneuma or God, respectively, is the one substance in the world. These modes of thinking are sometimes associated with the idea of immanence. Dualism sees the world as being composed of two fundamental substances (for example, the Cartesian substance dualism of mind and matter). Pluralist philosophies include Plato's Theory of Forms and Aristotle's hylomorphic categories. (en)
- 실체(實體)는 언제나 있으며 없어지지 않는 것을 말한다. 변전(變轉)하는 것의 근저(根底)에서 변함이 없는 것으로 본체(本體)라고도 한다. 생각하는 것, 표현하는 것은 가능하나 보거나 만질 수는 없는 것이다. 이를 본질적으로 문제삼은 사람은 아리스토텔레스이다. 그는 "실체(實體)는 주어(主語)가 되며 술어(述語)는 되지 않는다"고 했다. 그리스어로 우시아(ousia)이며 구체적으로 어떤 개체를 가리켰다. 데카르트는 그 자신에 의하여 그것을 위해 다른 것이 필요하지 않은 것을 실체라고 말했다. (ko)
- Substantie (Gr: hypokeimenon of hupokeimenon, Lat: quod substat) is in de metafysica synoniem voor het ding. In de filosofie, en met name in de ontologie, verwijst het naar wat permanent is in de dingen die veranderen. De interpretaties van wat substantie is variëren al naargelang het ingenomen standpunt: zij die stellen dat er slechts één substantie is (de monisten) en zij die het bestaan van twee of meerdere substanties aannemen (de standpunten van respectievelijk de dualistische filosofie en de pluralistische filosofie). (nl)
- Substancja (z łac. substantia „podstawa; rzecz; istota (rzeczy); majętność” od substare „trwać” od sub- „pod” i stare „stać”), potocznie coś – jedno z podstawowych pojęć metafizyki i współczesnej ontologii, występujące jednak przede wszystkim w metafizyce klasycznej. Wprowadzone przez Arystotelesa, który używał greckich nazw ousia („byt”) oraz to ti en einai („to, co jest”) i uznał ją za główną kategorię (łacińską po raz pierwszy posłużył się Cyceron). Pojęcie to nie jest jednoznaczne: Substancja pierwsza Arystotelesa to: 1.
* każde konkretne indywiduum 2.
* każdy przedmiot, któremu przysługuje autonomiczne istnienie 3.
* to samo co , czyli wspólne podłoże dla wielu różnych właściwości (akcydensów) Substancja druga to: 1.
* inna nazwa istoty, splot takich cech przedmiotu, które wyznaczają jego gatunek (jego , cech istotowych). 2.
* To, o czym wszystko może być orzekane, ale co samo nie może być orzekane o niczym innym
* Substancja w filozofii, a substancja w fizyce i chemii Substancja znana w filozofii nie jest tożsama z materią czy substancją w fizyce, czy też substancją chemiczną. (pl)
- 実体（じったい、英: substance, 羅: substantia, 古希: οὐσία ; ousia）は、古代ギリシアから使われている古典的な哲学用語。文脈によって様々な意味をもつが、基本的には「真に存在するもの」を意味する。 (ja)
- In filosofia per sostanza, dal latino substantia, ricalcato dal greco ὑποκείμενον (hypokeimenon), letteralmente traducibile con "ciò che sta sotto", si intende ciò che è nascosto all'interno della cosa sensibile come suo fondamento ontologico. La sostanza è quindi ciò che di un ente non muta mai, ciò che propriamente e primariamente è inteso come elemento ineliminabile, costitutivo di ogni cosa per cui lo si distingue da ciò che è accessorio, contingente, e che Aristotele chiama accidente.Per sostanza, in altre parole, si intende ciò che è causa sui, ovvero ha la causa di sé in sé stessa e non in altro. Il termine "sostanza" e l'aggettivo "sostanziale" vengono spesso utilizzati, nel linguaggio comune, come sinonimi di essenza ed "essenziale": ciò che è fondamentale alla costituzione di ciò a cui ci si riferisce. In effetti l'etimo e il significato filosofico dei due termini, apparentemente simili, sono diversi:
* al termine "sostanza" (dal greco ὑποκείμενον), introdotto da Aristotele, corrisponde la definizione sopra citata.
* il termine "essenza" (dal greco οὐσία), già presente in Platone, vuol dire ciò che realmente è, ciò per cui una cosa è quel che è anziché un'altra cosa. In senso più specifico: «alla sostanza, che è la realtà individuale nella sua autonoma esistenza e sussistenza, l'essenza si contrappone come la forma generale», «l'universale natura delle singole cose appartenenti allo stesso genere o specie.» (it)
- Substância é um conceito chave da metafísica ou ontologia. Designa aquilo que há de permanente nas coisas que mudam e portanto o fundamento de todo acidente. As interpretações do conceito variam entre aqueles que reconhecem apenas uma substância (monistas), os que reconhecem duas substâncias ( dualistas) ou várias (pluralistas). De acordo a visão monista, presente no estoicismo e em Espinoza, existe apenas uma substância, geralmente identificada com Deus ou Ser. Já o dualismo vê o mundo como composto de duas substâncias fundamentais, enquanto no pluralismo - característico do platonismo e do aristotelismo - o ser é constituído de uma pluralidade de elementos que o fundam como substâncias, que geralmente podem ser hierarquizadas ontologicamente. (pt)
- Substans (av latinets substantia — det som ligger till grund) används inom filosofin för att beteckna det grundläggande, det självständiga. Substansen tänks vara den entitet i ett objekt som "bär" objektets alla egenskaper. Några viktiga filosofer som har arbetat med begreppet substans är Aristoteles, Descartes, Leibniz och Spinoza. Bertrand Russell pekar i Västerlandets filosofi (1945) ut Parmenides som den filosof som skapade substansbegreppet, även om Parmenides själv inte använde den termen. (sv)
- Субста́нция (лат. substantia — сущность; то, что лежит в основе) — то, что существует автономно, само по себе, в отличие от акциденций, существующих в другом и через другое. «Субстанция» — философская категория рациональности для обозначения объективной реальности в аспекте внутреннего единства всех форм её проявления и саморазвития. Субстанция неизменна в отличие от перманентно меняющихся свойств и состояний: она есть то, что существует в самой себе и благодаря самой себе. Первопричина происходящего. Как правило, именно субстанции приписывают свободу как возможность определять саму себя лишь посредством своих собственных оснований. То есть она не может и не должна иметь сторонней по отношению к себе действующей силы. Монизм подразумевает наличие всего одной субстанции, дуализм — двух, духа и материи; взгляды, согласно которым субстанций много, называются плюрализмом. (ru)
- Субста́нція, Перви́нна субста́нція (лат. substantia — щойність; те, що лежить в основі, синоніми: істотність, універсальність, рід, підмет, речовинність, суть, основа) — у філософії — єдина основа всього існуючого, основа буття. Основний складовий елемент. В арістотелівській логіці перша з десяти категорій (класів, розрядів, які спрощують процес розумового визначення будь-якої речі), річ яка існує сама по собі, а не лише як видозміна чогось іншого. Приклади окремих субстанцій можна легко знайти в усіх природних тілах: мінералах, рослинах, істотах. Різноманітні частини цих тіл, такі як листя, стовбури, органи та кінцівки теж входять в категорію первинних субстанцій. СУБСТАНЦІЯ – незмінна основа всього існуючого, протилежна мінливому і випадковому; основний складовий елемент; матерія в усіх формах її руху; будь-яка речовина. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Podstata čili substance (z latinského sub-stantia, podloží, základ; kalk řeckého hypo-stasis) je filosofický pojem, který chce zachytit stálou a neměnnou stránku jsoucna, to, co věc činí tím, čím je (lišku liškou, stůl stolem atd.) Na rozdíl od akcidentů či případků (např. velký, červený), které patří vždy nějaké substanci, substance existuje sama o sobě a svou existencí nezávisí na ničem jiném. Do dějin filosofie zavedl tento velmi významný pojem Aristotelés a pracovala s ním celá západní tradice metafyziky, včetně scholastiky. (cs)
- الحركة الجوهرية عبارة عن الحركة المنسوبة إلى الجوهر، بخلاف نسبته إلى العرض. واصطلاحا قابلية الجوهر واستعداده الآن لأن يكون موجودا بالفعل فيما بعد الآن أو في قول آخر هي في الواقع التجدد المستمر لوجود الجوهر. (ar)
- Substanco estas termino kiu povas kongrui al diversaj konceptoj. Substanco estas ĉiu aparta speco de materio. (eo)
- 실체(實體)는 언제나 있으며 없어지지 않는 것을 말한다. 변전(變轉)하는 것의 근저(根底)에서 변함이 없는 것으로 본체(本體)라고도 한다. 생각하는 것, 표현하는 것은 가능하나 보거나 만질 수는 없는 것이다. 이를 본질적으로 문제삼은 사람은 아리스토텔레스이다. 그는 "실체(實體)는 주어(主語)가 되며 술어(述語)는 되지 않는다"고 했다. 그리스어로 우시아(ousia)이며 구체적으로 어떤 개체를 가리켰다. 데카르트는 그 자신에 의하여 그것을 위해 다른 것이 필요하지 않은 것을 실체라고 말했다. (ko)
- Substantie (Gr: hypokeimenon of hupokeimenon, Lat: quod substat) is in de metafysica synoniem voor het ding. In de filosofie, en met name in de ontologie, verwijst het naar wat permanent is in de dingen die veranderen. De interpretaties van wat substantie is variëren al naargelang het ingenomen standpunt: zij die stellen dat er slechts één substantie is (de monisten) en zij die het bestaan van twee of meerdere substanties aannemen (de standpunten van respectievelijk de dualistische filosofie en de pluralistische filosofie). (nl)
- 実体（じったい、英: substance, 羅: substantia, 古希: οὐσία ; ousia）は、古代ギリシアから使われている古典的な哲学用語。文脈によって様々な意味をもつが、基本的には「真に存在するもの」を意味する。 (ja)
- Substans (av latinets substantia — det som ligger till grund) används inom filosofin för att beteckna det grundläggande, det självständiga. Substansen tänks vara den entitet i ett objekt som "bär" objektets alla egenskaper. Några viktiga filosofer som har arbetat med begreppet substans är Aristoteles, Descartes, Leibniz och Spinoza. Bertrand Russell pekar i Västerlandets filosofi (1945) ut Parmenides som den filosof som skapade substansbegreppet, även om Parmenides själv inte använde den termen. (sv)
- Una substància és tota porció de matèria que comparteix determinades propietats intensives. Es denomina substància pura (denominada així per a distingir-la d'una mescla) a tot aquell sistema homogeni que posseeixi un sol component. Les substàncies pures poden ser simples o compostes:
* Una substància simple és aquella substància pura que està formada per àtoms d'un únic element en els seus possibles estats al·lotròpics.
* Una substància composta és aquella substància pura en la composició de la qual trobem diverses classes d'àtoms en una proporció constant. (ca)
- Die Substanz (lateinisch substantia, von lateinisch sub stare ‚darunter stehen‘) ist, woraus etwas besteht. In der Philosophie ist Substanz die Bezeichnung des Begriffs für das unveränderliche, beharrende und selbstständige Seiende, dasjenige, das ‚unter‘ den veränderlichen Eigenschaften bzw. Akzidenzien ‚steht‘. Spätestens seit Descartes werden darunter hauptsächlich individuelle Gegenstände (dieses Haus, dieser Mensch) verstanden, deren Kategorie die Substanz ist. (de)
- La sustancia o substancia (del griego: oὐσία, ousía) es un término filosófico, metafísico, ontológico y teológico, utilizado originalmente en la antigua filosofía griega y más tarde en la teología cristiana, que se refiere al ser o esencia de una cosa, entendida como aquello que «subyace» o «está debajo» de las cualidades o accidentes, la cual existe en sí/por sí misma y que les sirve de soporte. En este sentido se supone que una característica de la sustancia es que esta puede permanecer igual al cambiar las cualidades que soporta; por lo contrario, un cambio de la sustancia es un cambio a otra sustancia. (es)
- Substantzia filosofian honela defini daiteke: berez dena, izateko beste ezeren premiarik ez duena; aldatuz doazen gauzetan, bere horretan aldagabe dirauen hura. Platonek substantzia gauzen izatearekin, esentziarekin, lotzen zuen, eta ideietan edo forma unibertsaletan zegoela uste zuen. Aristotelesek, berriz, substantzia baieztapen lehena, nagusia eta orokorrena dela esaten zuen, subjektuari uztartu gabea eta ezeri loturik ez dagoena. Aristotelesek gizona jartzen zuen substantziaren eredutzat, gizona lehenengo substantzia baita, berez den errealitate eta gauza ororen oinarria, alegia; hala, gizona erreferentzia da beste gauzak neurtzeko, baina bera izate osoa da eta osotasun gisa ezagut daiteke, beste erreferentziaren beharrik gabe. (eu)
- Substance theory, or substance–attribute theory, is an ontological theory positing that objects are constituted each by a substance and properties borne by the substance but distinct from it. In this role, a substance can be referred to as a substratum or a thing-in-itself. Substances are particulars that are ontologically independent: they are able to exist all by themselves. Another defining feature often attributed to substances is their ability to undergo changes. Changes involve something existing before, during and after the change. They can be described in terms of a persisting substance gaining or losing properties. Attributes or properties, on the other hand, are entities that can be exemplified by substances. Properties characterize their bearers, they express what their bearer i (en)
- In filosofia per sostanza, dal latino substantia, ricalcato dal greco ὑποκείμενον (hypokeimenon), letteralmente traducibile con "ciò che sta sotto", si intende ciò che è nascosto all'interno della cosa sensibile come suo fondamento ontologico. La sostanza è quindi ciò che di un ente non muta mai, ciò che propriamente e primariamente è inteso come elemento ineliminabile, costitutivo di ogni cosa per cui lo si distingue da ciò che è accessorio, contingente, e che Aristotele chiama accidente.Per sostanza, in altre parole, si intende ciò che è causa sui, ovvero ha la causa di sé in sé stessa e non in altro. (it)
- En philosophie, la théorie du substratum, ou théorie de la substance est une conception de la nature fondamentale des objets ou des personnes selon laquelle un objet (ou une personne) est une « substance » distincte de ses propriétés. La substance est un concept essentiel en ontologie et en métaphysique, et le substratum en est la désignation latine, terme utilisé depuis l'Antiquité et le Moyen-Age et réactualisé par la métaphysique analytique contemporaine. (fr)
- Substancja (z łac. substantia „podstawa; rzecz; istota (rzeczy); majętność” od substare „trwać” od sub- „pod” i stare „stać”), potocznie coś – jedno z podstawowych pojęć metafizyki i współczesnej ontologii, występujące jednak przede wszystkim w metafizyce klasycznej. Wprowadzone przez Arystotelesa, który używał greckich nazw ousia („byt”) oraz to ti en einai („to, co jest”) i uznał ją za główną kategorię (łacińską po raz pierwszy posłużył się Cyceron). Pojęcie to nie jest jednoznaczne: Substancja pierwsza Arystotelesa to: Substancja druga to: (pl)
- Substância é um conceito chave da metafísica ou ontologia. Designa aquilo que há de permanente nas coisas que mudam e portanto o fundamento de todo acidente. As interpretações do conceito variam entre aqueles que reconhecem apenas uma substância (monistas), os que reconhecem duas substâncias ( dualistas) ou várias (pluralistas). (pt)
- Субста́нція, Перви́нна субста́нція (лат. substantia — щойність; те, що лежить в основі, синоніми: істотність, універсальність, рід, підмет, речовинність, суть, основа) — у філософії — єдина основа всього існуючого, основа буття. Основний складовий елемент. СУБСТАНЦІЯ – незмінна основа всього існуючого, протилежна мінливому і випадковому; основний складовий елемент; матерія в усіх формах її руху; будь-яка речовина. (uk)
- Субста́нция (лат. substantia — сущность; то, что лежит в основе) — то, что существует автономно, само по себе, в отличие от акциденций, существующих в другом и через другое. «Субстанция» — философская категория рациональности для обозначения объективной реальности в аспекте внутреннего единства всех форм её проявления и саморазвития. Субстанция неизменна в отличие от перманентно меняющихся свойств и состояний: она есть то, что существует в самой себе и благодаря самой себе. Первопричина происходящего. Как правило, именно субстанции приписывают свободу как возможность определять саму себя лишь посредством своих собственных оснований. То есть она не может и не должна иметь сторонней по отношению к себе действующей силы. Монизм подразумевает наличие всего одной субстанции, дуализм — двух, ду (ru)
|
