| dbo:abstract
|
- الوحدوية الإيطالية (بالإيطالية: irredentismo) هي حركة قومية ظهرت خلال أواخر القرن التاسع عشر وأوائل القرن العشرين في إيطاليا وحملت مضامين وحدوية من شأنها تعزيز توحيد المناطق الجغرافية التي يشكل فيها الطليان و/أو الأفراد الذين يتحدثون الإيطالية أغلبية أو أقلية كبيرة من السكان. شجعت الحركة في بادئ الأمر على ضم الأراضي الإيطالية التي يقطنها السكان الإيطاليون الأصليون، والتي استولت عليها الإمبراطورية النمساوية بعد حرب الاستقلال الإيطالية الثالثة في عام 1866. تشمل هذه الأراضي ترينتو وترييستي، علاوة على المناطق متعددة اللغات والأعراق ضمن المنطقة الإيطالية الشمالية التي تغطيها جبال الألب، مع شعوب الألمان والإيطاليين والسلوفينيين والكروات واللادينيين والرومانيين الإسترو، كجنوب تيرول وجزء من إستريا وغوريتسيا و وغراديسا وجزء من دالماسيا. امتدت هذه المطالبات فيما بعد لتشمل مدينة فيومي وكورسيكا وجزيرة مالطا ومقاطعة نيس وسويسرا الإيطالية. إبان فترة توحيد إيطاليا بين عامي 1860 إلى 1861، تصدى رئيس وزراء بييمونتي سردينيا، كاميلو بنسو كونت كافور، الذي قاد جهود توحيد إيطاليا، لوجهة نظر الإمبراطور الفرنسي نابليون الثالث الذي أشار إلى أن فرنسا ستدعم الوحدة الإيطالية عسكريًا شريطة حصول فرنسا على نيس وسافوا الخاضعتين لسيطرة بييمونتي سردينيا، وذلك لعدم رغبة فرنسا بأن تمتلك دولة قوية نفوذًا على ممرات جبال الألب. نتيجة لذلك، أُرغمت بييمونتي سردينيا على التنازل عن مقاطعتي نيس وسافوا لفرنسا مقابل قبولها إرسال قوات للمساعدة في توحيد إيطاليا. لتفادي اللبس وبما يتماشى مع ما هو متعارف عليه، تستخدم هذه المقالة أسماء الأماكن الإنجليزية الحديثة في سائرها. يُشار إلى أن معظم الأماكن لها أسماء بديلة في اللغة الإيطالية. انظر قائمة أسماء الأماكن الإيطالية في دالماسيا. (ar)
- L'irredemptisme italià (en italià: irredentismo italiano) va ser un moviment d'opinió actiu a Itàlia a la fi del segle xix que va sorgir a propòsit de la unificació d'Itàlia. Predicava l'annexió al nou Estat italià d'altres territoris limítrofs o pròxims per raons lingüístiques, culturals o històriques, perquè Itàlia assolís -segons els irredemptistes- les «seves fronteres naturals». La paraula irredemptisme es va originar a Itàlia de la frase italiana: Italia irredenta («Itàlia no redimida, no alliberada»), que es referia al govern austrohongarès sobre una gran part dels territoris habitats per italians. (ca)
- Der italienische Irredentismus (italienisch irredentismo von redenzione „Erlösung“; auch Panitalianismus genannt) zielte nach der Gründung des italienischen Nationalstaates 1861 darauf ab, im Rahmen der italienischen Einigung alle Gebiete, die ganz oder teilweise von einer italienischsprachigen Bevölkerung bewohnt waren bzw. südlich des Alpenhauptkamms lagen, in den neuen Staat einzugliedern. Zunächst konzentrierten sich die Bemühungen auf das Trentino und Triest, ab dem Ende des 19. Jahrhunderts aber auch Dalmatien, das Tessin und Istrien. Im Trentino wohnte eine kleine deutsche Minderheit, und Istrien und Dalmatien waren vor allem auf dem Land mehrheitlich von Kroaten besiedelt; alle drei Gebiete befanden sich damals unter der Herrschaft der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Nach dem Ersten Weltkrieg wurden der Siegermacht Italien auf der Pariser Friedenskonferenz einige Gebiete der aufgelösten Doppelmonarchie Österreich-Ungarn wie das Österreichische Küstenland und die südlich des Brenners gelegenen Teile Tirols zugesprochen, da das Land mit seinem Kriegseintritt auf der Seite der Entente 1915 den zuvor geschlossenen Geheimvertrag von London erfüllt hatte. Weitergehende Forderungen nach einer italienischen Nordgrenze entlang des Alpenhauptkamms bzw. der Wasserscheide von Mittelmeer und Donau / Schwarzem Meer, die das Schweizer Tessin und Teile Graubündens eingeschlossen hätte, wurden dagegen nicht erfüllt. Unter Rücksicht auf den neugegründeten südslawischen Staat wurde in Paris auch die vollständige Umsetzung der Zusagen des Londoner Vertrags von den anderen alliierten Mächten blockiert. Man sprach (mit den Worten Gabriele D’Annunzios), insbesondere mit Bezug auf das zum größten Teil an das neugegründete Jugoslawien gefallene Dalmatien, in Italien von einer vittoria mutilata, einem „verstümmelten Sieg“. D’Annunzio selbst besetzte mit den Arditi im September 1919, nach dem Vertrag von Saint-Germain, das umstrittene Gebiet an der Kvarner-Bucht um die Stadt Rijeka (Fiume) und rief dort im Folgejahr die nur kurz währende italienische Regentschaft am Quarnero aus. Das Gebiet fiel 1924 auf diplomatischem Weg durch den Vertrag von Rom an das inzwischen von den Faschisten unter Mussolini regierte Italien. Der italienische Teil Istriens (darunter auch Rijeka/Fiume) wurde nach dem Zweiten Weltkrieg wieder an Kroatien und Slowenien bzw. Jugoslawien abgetreten, Triest, der größte Teil von Görz, das Trentino und das überwiegend von einer deutschsprachigen (und ladinischsprachigen) Bevölkerung bewohnte Südtirol gehören bis heute zu Italien. (de)
- Ο ιταλικός αλυτρωτισμός (ιταλικά: irredentismo italiano) ήταν ένα εθνικιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ιταλία με αλυτρωτικούς στόχους που προωθούσαν την ενοποίηση γεωγραφικών περιοχών όπου οι αυτόχθονες Ιταλοί και γενικά οι ιταλόφωνοι σχηματίζουν την πλειοψηφία ή σημαντική μειονότητα του ντόπιου πληθυσμού. Αρχικά, το κίνημα προωθούσε την προσάρτηση στην Ιταλία των εδαφών που κατοικούσαν Ιταλοί, αλλά διατηρήθηκαν από την Αυστριακή αυτοκρατορία μετά τον Τρίτο Ιταλικό πόλεμο της ανεξαρτησίας του 1866. (el)
- La Italia irredenta (traducción literal en español: Italia no rescatada) fue un movimiento de opinión activo en Italia a finales del siglo XIX que surgió a raíz de la unificación de Italia. Predicaba la anexión al nuevo Estado italiano de otros territorios limítrofes o próximos por razones lingüísticas, culturales o históricas, para que Italia alcanzara —según los irredentistas— sus "fronteras naturales". (es)
- Italian irredentism (Italian: irredentismo italiano) was a nationalist movement during the late nineteenth and early twentieth centuries in Italy with irredentist goals which promoted the unification of geographic areas in which indigenous peoples considered to be ethnic Italians and/or Italian-speaking individuals formed a majority, or substantial minority, of the population. At the beginning, the movement promoted the annexation to Italy of territories inhabited by Italian indigenous population, but retained by the Austrian Empire after the Third Italian War of Independence in 1866. These included Trentino, but also multilingual and multiethnic areas within the northern Italian region encompassed by the Alps, with German, Italian, Slovene, Croatian, Ladin and Istro-Romanian population, such as South Tyrol, Trieste, a part of Istria, Gorizia and Gradisca and part of Dalmatia. The claims were extended also to the city of Fiume, Corsica, the island of Malta, the County of Nice and Italian Switzerland. During the Risorgimento in 1860, the Prime Minister of the Kingdom of Sardinia Camillo Benso, Count of Cavour, who was leading the unification effort, faced the view of French Emperor Napoleon III who indicated that France would support militarily the Italian unification provided that France was given Nice and Savoy that were held by Sardinia, as France did not want a powerful state having control of the passages of the Alps. As a result, Sardinia was pressured to cede Nice and Savoy to France in exchange for France accepting the sending of troops to help the unification of Italy. To avoid confusion and in line with convention, this article uses modern English place names throughout. However, most places have alternative names in Italian. See List of Italian place names in Dalmatia. (en)
- L'irrédentisme italien ou pan-italianisme est un mouvement d'opinion, défendu par divers groupes et diverses associations, et qui réclamait l'intégration (irrédentisme) dans le royaume d'Italie de tous les territoires sous domination étrangère (terres irrédentes) habités par des Italiens ou qui ont fait partie d'un des États pré-unitaires ; il a été surtout actif en Italie dans la seconde moitié du XIXe siècle et au début du siècle suivant. (fr)
- Iredentisme Italia (bahasa Italia: irredentismo italiano) adalah pergerakan nasionalis pada akhir abad ke-19 dan awal abad ke-20 di Italia dengan misi-misi iredentis yang mendukung penyatuan wilayah-wilayah berbahasa Italia. Pada awalnya, pergerakan ini mendukung pengambilalihan wilayah berbahasa Italia yang masih dikuasai oleh Kekaisaran Austria setelah Perang Kemerdekaan Italia Ketiga pada tahun 1866. Kemudian, wilayah Korsika, Nice, dan Savoia juga diklaim. Selama periode Risorgimento dari tahun 1860 hingga 1861, Perdana Menteri Piemonte-Sardinia, Camillo Benso, Count Cavour yang memimpin upaya Risorgimento, menghadapi Kaisar Prancis Napoleon III yang menyatakan bahwa Prancis akan mendukung penyatuan Italia secara militer bila Prancis memperoleh wilayah Nice dan Savoia milik Piemonte-Sardinia, karena Prancis tidak ingin negara yang kuat mengendalikan jalur-jalur di Pegunungan Alpen. Akibatnya, Piemonte-Sardinia ditekan untuk menyerahkan Nice dan Savoia kepada Prancis agar Prancis mengirim pasukan untuk membantu penyatuan Italia. Para iredentis juga mengklaim wilayah Trentino dan Trieste, serta wilayah-wilayah multilingual dan multietnis di utara seperti Tyrol Selatan, Istria, Gorizia dan Gradisca, dan sebagian dari Dalmatia. Klaim ini kemudian diperluas ke Fiume, Malta, dan wilayah Swiss yang berbahasa Italia. Beberapa iredentis Italia bahkan mengklaim bahwa wilayah-wilayah di Afrika Utara merupakan Pesisir Keempat Italia; mereka menggunakan kekuasaan Kekaisaran Romawi di wilayah tersebut pada zaman dahulu sebagai justifikasi untuk mengklaim bahwa bangsa Italia "kembali" ke Afrika Utara. (in)
- 미회수된 이탈리아(이탈리아어: Irredentismo italiano 이레덴티스모 이탈리아노[*])는 19세기 말부터 20세기 초까지 이탈리아 민족이 거주하거나 이탈리아어를 사용하는 집단이 인구의 다수나 상당한 소수집단을 형성하였다고 생각되는 지정학적 지역들을 통합하자는 실지회복주의에 기초하여 이탈리아에서 시작된 민족주의 정치운동이다. 이 운동은 원래 이탈리아가 이탈리아 토착민들이 거주하고 있었으나 1866년 제3차 이탈리아 독립 전쟁 이후 오스트리아 제국이 보유한 곳을 병합하는 데 사용되었다. 이러한 영토에는 트리에스테와 트렌티노가 있었으며 독일인, 이탈리아인, 슬로베니아인, 크로아티아인, , 이 살고 있는 이스트라반도, 고리치아 그라디스카 후백국, 달마티아의 일부를 포함했다. 이후 몰타섬, 코르시카, 피우메, 니스 백국, 사용지역이 미회수된 이탈리아에 포함되었다. 리소르지멘토 기간이었던 1860년부터 1861년까지 리소르지멘토를 이끌었던 사르데냐 왕국의 총리 카밀로 벤소 디 카보우르 백작은 프랑스 제국의 나폴레옹 3세가 니스와 사보이아를 프랑스에 양도하면 프랑스가 이탈리아 통일에 군사적 지원을 하겠다는 것을 알게 되었다. 이에 따라 사르데냐 왕국은 프랑스에 니스와 사보이아를 양도하였고, 프랑스군은 이에 대한 대가로 이탈리아의 통일을 인정하고 군대를 파견하게 되었다. (ko)
- L'irredentismo italiano fu un movimento d'opinione, espressione dell'aspirazione italiana a perfezionare territorialmente la propria unità nazionale, liberando le terre soggette al dominio straniero. Terre irredente per antonomasia erano considerate le province di Trento e Trieste, territori italiani rimasti all'Austria anche dopo la terza guerra d'indipendenza e che l'Italia annesse alla fine della prima guerra mondiale. Il movimento fu attivo principalmente in Italia, tra la seconda metà del XIX secolo e la prima del secolo successivo, a favore dell'integrazione nel Regno d'Italia di tutti i territori compresi nella regione geografica italiana o popolati da italofoni e collegati all'Italia da secolari legami storici, linguistici e culturali. Il movimento non aveva carattere unitario, essendo costituito da diversi gruppi e associazioni, generalmente non coordinati tra loro. (it)
- 未回収のイタリア（みかいしゅうのイタリア）またはイタリア・イレデンタ（イタリア語: Italia irredenta）は、19世紀において、イタリア王国が領土と主張した地域のうち、イタリア統一戦争後もオーストリア領内に残った地域である。南ティロルや、ヴェネツィア・ジュリア、フィウーメ、ダルマツィア地方などの旧ヴェネツィア共和国領がそれである。 (ja)
- O irredentismo italiano é uma doutrina defendida por aqueles que entendem que devem pertencer à Itália todas as regiões que, embora politicamente separadas daquele país, estão ligadas a ele pelos costumes e pela língua. A expressão "terras irredentas" (em italiano, terre irredente), isto é, terras 'não libertadas' ou 'não resgatadas', foi utilizada a primeira vez pelo patriota e político italiano , em 1877, no funeral de seu pai, . Posteriormente, a expressão foi incorporada a muitas outras línguas. O irredentismo italiano nasceu e difundiu-se nas últimas três décadas do século XIX como movimento político anti-austríaco, com vista à finalização do projeto do Risorgimento de incluir, dentro das fronteiras do Estado italiano, as regiões consideradas "italianas", mas que faziam parte do território do Império Austro-Húngaro. O objeto da reivindicação irredentista eram essencialmente as regiões do Trentino-Alto Adige e da Veneza Júlia, que haviam permanecido sob administração austro-húngara, mesmo depois da Terceira Guerra de Independência Italiana de 1866. O então socialista Benito Mussolini trabalhou em Trento em 1909, juntamente com o irredentista Cesare Battisti (deputado em Viena pela cidade de Trento e espião desde 1904 para o Reino da Itália). No entanto, não encontrava na cidade nenhuma vontade popular de separação da Áustria. Por sua atuação considerava subversiva pelas autoridades austríacas de Trento, Mussolini chegou a ser preso e enviado até a cidade de Borghetto (distrito de Ala), na antiga fronteira com a Itália. Devido à sua "frustração", Mussolini escreveu posteriormente o livro Il Trentino veduto da un socialista ("O Trentino visto por um socialista"), em que afirmou categoricamente: "Trento é austríaca, desde os camponeses que exaltam o [imperador] Francisco José até os operários, estes também pela Áustria". A propaganda irredentista ganhou força depois do Congresso de Berlim, em 1878, alimentando um amplo debate em diversos setores da opinião pública italiana. Havia o irredentismo alemão e o irredentismo italiano. No Reino de Itália surgiram movimentos como a "Associação em prol da Itália irredenta", enquanto no Trentino-Alto Adige e na Veneza Júlia desenvolviam-se atividades conspiratórias e manifestações separatistas. Na sua complexidade, o movimento irredentista foi muito inspirado nos ideais do Risorgimento e de Giuseppe Mazzini, colhendo adesões sobretudo no âmbito dos nascentes movimentos anti-imperialistas socialistas, dos quais vieram alguns dos mais ilustres expoentes do irredentismo, como o triestino Guglielmo Oberdan (Wilhelm Oberdank), o socialista trentino Cesare Battisti e seu aluno , todos executados pelo governo austríaco durante a Primeira Guerra, julgados por alta traição e deserção. Os governos do Reino de Itália, não alinhados com os ideais políticos inspiradores do irredentismo, não apoiaram a causa até ao menos o primeiro decênio do século XX quando, no quadro das tensas relações ítalo-austríacas, deu vigor à propaganda do movimento, que começou a receber uma crescente influência por parte da direita nacionalista que, financiada também por importantes interesses económicos, tornou-se a corrente dominante. Os irredentistas estiveram à frente da campanha intervencionista a favor da entrada da Itália na Primeira Guerra Mundial e, ao fim do conflito, reclamaram uma definição dos novos limites com base no critério dos interesses económicos e da preponderância militar, marcando assim uma forte contradição com os princípios originais do irredentismo. Assim transfigurado como um instrumento político da direita, o movimento irredentista marcou a ocupação de Fiume (em croata, Rijeka), liderada pelo poeta Gabriele D'Annunzio, em 12 de setembro de 1919, com a consequente proclamação da Regência Italiana do Carnaro, a 8 de setembro de 1920. Após o abandono da cidade por parte de D'Annunzio, em 2 de fevereiro de 1921, Fiume se transformou no Estado Livre de Fiume, até a sua anexação à Itália, em 3 de março de 1922. Posteriormente o movimento foi hegemonizado na história da Itália fascista, que o fez um instrumento de propaganda nacionalista e imperialista.Em 1938, em seguida ao afastamento entre Itália e França em consequência da guerra da Etiópia, o governo de Benito Mussolini passa a reivindicar a Córsega, Nice e a região de Saboia como terras irredentas. (pt)
- Italia irredenta (it., "det ännu icke förlossade Italien") var en nationalistisk politisk rörelse i Italien under andra hälften av 1800-talet och första hälften av 1900-talet som syftade till att införliva områden utanför Italiens gränser där italiensk befolkning bodde. Har givit upphov till begreppet irredentism. Italia irredenta innefattade egentligen alla de landsdelar i Europa, som hade italiensk befolkning, men inte blivit förenade med Italien. I vidsträckt mening inrymde detta begrepp i början av 1900-talet alltså de italienska delarna av Österrike (Sydtyrolen, Görz, Trieste, Istrien och Dalmatien), Schweiz (kantonen Ticino), Frankrike (Nice och Corsica) samt Malta och republiken San Marino. Vanligen menades emellertid med "Italia irredenta" blott de italienska länder, som tillhörde arvfienden Österrike. Ofta kallades själva strävandena för dessa provinsers erövring "Irredenta" och anhängarna av denna rörelse irredentister. Sitt uppsving fick denna rörelse 1878. Berlinkongressens beslut att låta Bosnien-Hercegovina besättas av Österrike, utan att Italien erhöll motsvarande utvidgning, framkallade hos en betydande del av det italienska folket och främst hos det radikala partiet ett starkt missnöje. Med som ledare bildades i Rom 21 juli 1878 irredentisternas parti, vilket under de närmaste åren utvecklade en febril verksamhet och till och med efter den gamle Garibaldis metod försökte organisera , som på egen hand skulle "befria Italia irredenta". Till slut måste italienska regeringen inskrida och avstyra de mot Österrike-Ungern mest hotande och förolämpande yttringarna av irredentisternas verksamhet, och det så mycket mer som tanken på närmare anslutning till Tyskland och Österrike-Ungern började bli en av Italiens livsfrågor. Sedan Trippelalliansen tillkom, riktade sig irredentisternas agitation sig mot denna. Pressen och parlamentet var under denna tid de egentliga fälten för deras verksamhet; deras utåt kanske mest framträdande man som publicist och parlamentariker var länge . Som parti existerade irredentismen under 1900-talets första decennium knappast i Italiens politik; själva rörelsen var däremot fortfarande kraftig, men framträdde klokare och mer besinningsfullt. Dess mål verkade vara mera fjärran än på länge, men dess verksamhet uppvisade emellertid betydande resultat. Hela den starka väckelsen av italienskt nationalmedvetande i Österrikes italienska landsdelar var till stor del dess förtjänst. Rikliga penningmedel införskaffades i tysthet genom "irredentan" åt det italienska kulturarbetet i Tyrolen ochTrieste. Agitationen för ett italienskt universitet i Trieste var dess verk, och med aldrig svikande påpasslighet slogs alarm vid varje förment eller verklig kränkning av de österrikiska italienarnas nationella intressen. Mer än en gång blev svåra slitningar följden mellan Österrike och Italien, men den italienska lyckades fram till första världskriget alltid försona sin mäktige allierade,utan att behöva alltför skarpt bryta med irredentisterna. Den italienska irredentismen tilltog med Första världskrigets utbrott 1914 högst betydligt i styrka och hade största andelen i, att Italien 1915 förklarade Österrike-Ungern krig. I italienska armén kämpade många irredentister från Trentino och Trieste som frivilliga. Ett av krigets resultat blev införlivande med Italien av största delen av de åtrådda områdena. Irredentistprogrammet kunde dock inte helt genomföras i fråga om Dalmatien och Fiume. Irredentisternas verksamhet åren närmast efter Första världskriget inriktades mest åt det hållet, vilket tidtals rätt avsevärt grumlade Italiens förhållande till grannstaten Jugoslavien. Som den av Gabriele d'Annunzio ledda ockupationen av Rijeka (Fiume på italienska) 1919 där han utropade Ståthållardömet Carnaro som fortlevde till 1920 då italienska flottan bombade staden. När fascisterna under Benito Mussolini kommit till makten i Italien fördes en stark irredentiskisk politik både i ord och handling. Fristaten Fiume införlivades i Italien 1924. Albanien annekterades 1939. Under Andra världskriget genomfördes hela irredentistprogrammet och mer därtill. År 1941 upprättades den nazityska marionettstaten Oberoende staten Kroatien, formellt ett italiensk protektorat 1941-1943 och med den italienska prinsen Aimone av Aosta som kung under namnet Tomislav II. När krigslyckan vände förlorade Italien området kring Trieste, som styrdes av segrarmakterna under namnet Fria territoriet Trieste fram till 1954 då Italien fick norra delen inklusive staden Trieste och Jugoslavien den södra delen. (sv)
- Итальянский ирредентизм — движение, существовавшее в конце XIX — начале XX века в Италии и сопредельных регионах с итальянским населением, направленное на объединение всех этнических итальянцев в рамках одного государства. Первоначально движение пропагандировало присоединение к Италии территорий, населённых в основном итальянцами (и бывших коренными жителями этих мест), но остающихся под властью Австро-Венгрии после Третьей итальянской войны за независимость. К территориям, на которые движение предъявляло претензии, относились Трентино и Тироль, а также районы с мультиэтническим составом населения, включавшего в себя, помимо итальянцев, немцев, словенцев, хорватов, ладинов и истрорумынов, — такие как Южный Тироль, Истрия, Горица и часть Далмации. Позже предъявлялись претензии на город Риека (Фиуме), Корсику, Мальту, Ниццу и Итальянскую Швейцарию. (ru)
- 尚未收復的意大利（意大利語：Italia irredenta）是義大利在意大利統一後於19世紀末至20世紀初的民族統一主義（收復故土主義）運動，主張將位於各地說意大利語的民族統一起來，受義大利管轄統治，因此需要以國家政府的力量將其他說意大利語的地區併入其版圖。此運動又稱為“意大利民族統一主義”。第一次世界大戰後，意大利得到的里雅斯特、戈里齊亞、伊斯特拉半島和扎拉，意大利民族統一主義取得重要結果。 (zh)
- Італійський іредентизм (італ. irredentismo italiano) — рух, що існував наприкінці XIX-початку XX століття в Італії та суміжних регіонах з італійським населенням, спрямований на об'єднання всіх етнічних італійців в рамках однієї держави. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Ο ιταλικός αλυτρωτισμός (ιταλικά: irredentismo italiano) ήταν ένα εθνικιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ιταλία με αλυτρωτικούς στόχους που προωθούσαν την ενοποίηση γεωγραφικών περιοχών όπου οι αυτόχθονες Ιταλοί και γενικά οι ιταλόφωνοι σχηματίζουν την πλειοψηφία ή σημαντική μειονότητα του ντόπιου πληθυσμού. Αρχικά, το κίνημα προωθούσε την προσάρτηση στην Ιταλία των εδαφών που κατοικούσαν Ιταλοί, αλλά διατηρήθηκαν από την Αυστριακή αυτοκρατορία μετά τον Τρίτο Ιταλικό πόλεμο της ανεξαρτησίας του 1866. (el)
- La Italia irredenta (traducción literal en español: Italia no rescatada) fue un movimiento de opinión activo en Italia a finales del siglo XIX que surgió a raíz de la unificación de Italia. Predicaba la anexión al nuevo Estado italiano de otros territorios limítrofes o próximos por razones lingüísticas, culturales o históricas, para que Italia alcanzara —según los irredentistas— sus "fronteras naturales". (es)
- L'irrédentisme italien ou pan-italianisme est un mouvement d'opinion, défendu par divers groupes et diverses associations, et qui réclamait l'intégration (irrédentisme) dans le royaume d'Italie de tous les territoires sous domination étrangère (terres irrédentes) habités par des Italiens ou qui ont fait partie d'un des États pré-unitaires ; il a été surtout actif en Italie dans la seconde moitié du XIXe siècle et au début du siècle suivant. (fr)
- 未回収のイタリア（みかいしゅうのイタリア）またはイタリア・イレデンタ（イタリア語: Italia irredenta）は、19世紀において、イタリア王国が領土と主張した地域のうち、イタリア統一戦争後もオーストリア領内に残った地域である。南ティロルや、ヴェネツィア・ジュリア、フィウーメ、ダルマツィア地方などの旧ヴェネツィア共和国領がそれである。 (ja)
- 尚未收復的意大利（意大利語：Italia irredenta）是義大利在意大利統一後於19世紀末至20世紀初的民族統一主義（收復故土主義）運動，主張將位於各地說意大利語的民族統一起來，受義大利管轄統治，因此需要以國家政府的力量將其他說意大利語的地區併入其版圖。此運動又稱為“意大利民族統一主義”。第一次世界大戰後，意大利得到的里雅斯特、戈里齊亞、伊斯特拉半島和扎拉，意大利民族統一主義取得重要結果。 (zh)
- Італійський іредентизм (італ. irredentismo italiano) — рух, що існував наприкінці XIX-початку XX століття в Італії та суміжних регіонах з італійським населенням, спрямований на об'єднання всіх етнічних італійців в рамках однієї держави. (uk)
- الوحدوية الإيطالية (بالإيطالية: irredentismo) هي حركة قومية ظهرت خلال أواخر القرن التاسع عشر وأوائل القرن العشرين في إيطاليا وحملت مضامين وحدوية من شأنها تعزيز توحيد المناطق الجغرافية التي يشكل فيها الطليان و/أو الأفراد الذين يتحدثون الإيطالية أغلبية أو أقلية كبيرة من السكان. لتفادي اللبس وبما يتماشى مع ما هو متعارف عليه، تستخدم هذه المقالة أسماء الأماكن الإنجليزية الحديثة في سائرها. يُشار إلى أن معظم الأماكن لها أسماء بديلة في اللغة الإيطالية. انظر قائمة أسماء الأماكن الإيطالية في دالماسيا. (ar)
- L'irredemptisme italià (en italià: irredentismo italiano) va ser un moviment d'opinió actiu a Itàlia a la fi del segle xix que va sorgir a propòsit de la unificació d'Itàlia. Predicava l'annexió al nou Estat italià d'altres territoris limítrofs o pròxims per raons lingüístiques, culturals o històriques, perquè Itàlia assolís -segons els irredemptistes- les «seves fronteres naturals». (ca)
- Der italienische Irredentismus (italienisch irredentismo von redenzione „Erlösung“; auch Panitalianismus genannt) zielte nach der Gründung des italienischen Nationalstaates 1861 darauf ab, im Rahmen der italienischen Einigung alle Gebiete, die ganz oder teilweise von einer italienischsprachigen Bevölkerung bewohnt waren bzw. südlich des Alpenhauptkamms lagen, in den neuen Staat einzugliedern. Zunächst konzentrierten sich die Bemühungen auf das Trentino und Triest, ab dem Ende des 19. Jahrhunderts aber auch Dalmatien, das Tessin und Istrien. Im Trentino wohnte eine kleine deutsche Minderheit, und Istrien und Dalmatien waren vor allem auf dem Land mehrheitlich von Kroaten besiedelt; alle drei Gebiete befanden sich damals unter der Herrschaft der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. (de)
- Italian irredentism (Italian: irredentismo italiano) was a nationalist movement during the late nineteenth and early twentieth centuries in Italy with irredentist goals which promoted the unification of geographic areas in which indigenous peoples considered to be ethnic Italians and/or Italian-speaking individuals formed a majority, or substantial minority, of the population. To avoid confusion and in line with convention, this article uses modern English place names throughout. However, most places have alternative names in Italian. See List of Italian place names in Dalmatia. (en)
- Iredentisme Italia (bahasa Italia: irredentismo italiano) adalah pergerakan nasionalis pada akhir abad ke-19 dan awal abad ke-20 di Italia dengan misi-misi iredentis yang mendukung penyatuan wilayah-wilayah berbahasa Italia. Pada awalnya, pergerakan ini mendukung pengambilalihan wilayah berbahasa Italia yang masih dikuasai oleh Kekaisaran Austria setelah Perang Kemerdekaan Italia Ketiga pada tahun 1866. Kemudian, wilayah Korsika, Nice, dan Savoia juga diklaim. Selama periode Risorgimento dari tahun 1860 hingga 1861, Perdana Menteri Piemonte-Sardinia, Camillo Benso, Count Cavour yang memimpin upaya Risorgimento, menghadapi Kaisar Prancis Napoleon III yang menyatakan bahwa Prancis akan mendukung penyatuan Italia secara militer bila Prancis memperoleh wilayah Nice dan Savoia milik Piemonte-Sa (in)
- L'irredentismo italiano fu un movimento d'opinione, espressione dell'aspirazione italiana a perfezionare territorialmente la propria unità nazionale, liberando le terre soggette al dominio straniero. Terre irredente per antonomasia erano considerate le province di Trento e Trieste, territori italiani rimasti all'Austria anche dopo la terza guerra d'indipendenza e che l'Italia annesse alla fine della prima guerra mondiale. (it)
- 미회수된 이탈리아(이탈리아어: Irredentismo italiano 이레덴티스모 이탈리아노[*])는 19세기 말부터 20세기 초까지 이탈리아 민족이 거주하거나 이탈리아어를 사용하는 집단이 인구의 다수나 상당한 소수집단을 형성하였다고 생각되는 지정학적 지역들을 통합하자는 실지회복주의에 기초하여 이탈리아에서 시작된 민족주의 정치운동이다. 이 운동은 원래 이탈리아가 이탈리아 토착민들이 거주하고 있었으나 1866년 제3차 이탈리아 독립 전쟁 이후 오스트리아 제국이 보유한 곳을 병합하는 데 사용되었다. 이러한 영토에는 트리에스테와 트렌티노가 있었으며 독일인, 이탈리아인, 슬로베니아인, 크로아티아인, , 이 살고 있는 이스트라반도, 고리치아 그라디스카 후백국, 달마티아의 일부를 포함했다. 이후 몰타섬, 코르시카, 피우메, 니스 백국, 사용지역이 미회수된 이탈리아에 포함되었다. (ko)
- O irredentismo italiano é uma doutrina defendida por aqueles que entendem que devem pertencer à Itália todas as regiões que, embora politicamente separadas daquele país, estão ligadas a ele pelos costumes e pela língua. A expressão "terras irredentas" (em italiano, terre irredente), isto é, terras 'não libertadas' ou 'não resgatadas', foi utilizada a primeira vez pelo patriota e político italiano , em 1877, no funeral de seu pai, . Posteriormente, a expressão foi incorporada a muitas outras línguas. (pt)
- Итальянский ирредентизм — движение, существовавшее в конце XIX — начале XX века в Италии и сопредельных регионах с итальянским населением, направленное на объединение всех этнических итальянцев в рамках одного государства. (ru)
- Italia irredenta (it., "det ännu icke förlossade Italien") var en nationalistisk politisk rörelse i Italien under andra hälften av 1800-talet och första hälften av 1900-talet som syftade till att införliva områden utanför Italiens gränser där italiensk befolkning bodde. Har givit upphov till begreppet irredentism. (sv)
|
