| dbo:abstract
|
- جيوفاني جوليتي (بالإيطالية: Giovanni Giolitti) سياسي إيطالي (27 أكتوبر 1842-17 يوليو 1928). تولى رئاسة الوزارة في إيطاليا خمس مرات، ولم يتولَّ أحد في إيطاليا رئاسة الحكومة خمس مرات غير جيوفاني جوليتي أمنتوري فانفاني. في خريف عام 1911 (أثناء وزارته الرابعة) أعلن الحرب على الإمبراطورية العثمانية، وذلك بهدف غزو إيالة طرابلس الغرب (ليبيا).(المقالة الرئيسة: الحرب العثمانية الإيطالية)
(ar)
- Giovanni Giolitti [džovanny džolíty] (27. října 1842 Mondovì (Torino) – 17. července 1928 Cavour) byl italský liberální politik, pětkrát premiér své země v obdobích 15. května 1892 až 15. prosince 1893, 3. listopadu 1903 až 12. března 1905, 29. května 1906 až 11. prosince 1909, 30. března 1911 až 21. března 1914 a 15. června 1920 až 4. července 1921. Tím se stal druhým nejdéle sloužícím italským premiérem po Mussolinim. Proslul jako mistr vytváření pružných centristických koalic, jimiž z politiky vytlačoval extrémy na levici i pravici (tzv. trasformismo). (cs)
- Ο Τζοβάννι Τζολίττι (Giovanni Giolitti, 27 Οκτωβρίου 1842 - 17 Ιουλίου 1928) ήταν Ιταλός πολιτικός, από τους διαπρεπέστερους στην ιστορία της χώρας. Διατέλεσε υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και πέντε φορές Πρωθυπουργός της Ιταλίας, και αρχηγός του ιταλικού φιλελεύθερου κόμματος, μέσα σε μια δύσκολη εικοσαετία, εξεγέρσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων, μέχρι την έκρηξη του Α' Π.Π., επί Βασιλείας Ουμβέρτου Α΄ και Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄. Θεωρείται ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ιταλίας, μετά τον Μουσολίνι. Υπήρξε υποστηρικτής του φιλελευθερισμού και σπουδαίος μεταρρυθμιστής. Η εποχή του, αρχή του 20ου αιώνα, φέρεται με τ΄ όνομά του "Τζολιττιανή περίοδος" ή "Τζολιττιανή εποχή", η δε πολιτική του "Τζολιττισμός". (el)
- Giovanni Giolitti (* 27. Oktober 1842 in Mondovì, Piemont; † 17. Juli 1928 in Cavour, Piemont) war ein italienischer Politiker und mehrfacher Präsident des Ministerrats (Ministerpräsident). (de)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 de octubre de 1842-Cavour, 17 de julio de 1928) fue un político italiano, cuya actividad como ministro y parlamentario tuvo gran influencia sobre el desarrollo del Reino de Italia durante casi cuatro décadas, abarcando desde 1880 hasta los inicios del fascismo. Su marca política fue el "trasformismo", táctica en la cual los líderes políticos liberales de Italia alcanzaban pactos informales para aislar a los sectores de extrema izquierda y de extrema derecha para obtener ventajas y beneficios de toda especie. La gran influencia de Giolitti motivó que la historiografía italiana denomine al periodo de 1901 a 1914 como la "Era Giolittiana" (o Età giolittiana). (es)
- Giovanni Giolitti (Italian pronunciation: [dʒoˈvanni dʒoˈlitti]; 27 October 1842 – 17 July 1928) was an Italian statesman. He was the Prime Minister of Italy five times between 1892 and 1921. After Benito Mussolini, he is the second-longest serving Prime Minister in Italian history. A prominent leader of the Historical Left and the Liberal Union, he is widely considered one of the most powerful and important politicians in Italian history; due to his dominant position in Italian politics, Giolitti was accused by critics of being an authoritarian leader and a parliamentary dictator. Giolitti was a master in the political art of trasformismo, the method of making a flexible, centrist coalition of government which isolated the extremes of the Left and the Right in Italian politics after the unification. Under his influence, the Liberals did not develop as a structured party and were a series of informal personal groupings with no formal links to political constituencies. The period between the start of the 20th century and the start of World War I, when he was Prime Minister and Minister of the Interior from 1901 to 1914, with only brief interruptions, is often referred to as the "Giolittian Era". A centrist liberal, with strong ethical concerns, Giolitti's periods in office were notable for the passage of a wide range of progressive social reforms which improved the living standards of ordinary Italians, together with the enactment of several policies of government intervention. Besides putting in place several tariffs, subsidies, and government projects, Giolitti also nationalized the private telephone and railroad operators. Liberal proponents of free trade criticized the "Giolittian System", although Giolitti himself saw the development of the national economy as essential in the production of wealth. The primary focus of Giolittian politics was to rule from the centre with slight and well controlled fluctuations between conservatism and progressivism, trying to preserve the institutions and the existing social order. Right-wing critics like Luigi Albertini considered him a socialist due to the courting of socialist votes in parliament in exchange for political favours, while left-wing critics like Gaetano Salvemini accused him of being a corrupt politician and of winning elections with the support of criminals. Nonetheless, his highly complex legacy continues to stimulate intense debate among writers and historians. (en)
- Giovanni Giolitti (Mondovi, Piamonte, Italia, 1842ko urriaren 27a - Cavour, Piamonte, Italia, 1928ko uztailaren 17a) italiar politikaria izan zen. (eu)
- Giovanni Giolitti (27 octobre 1842 – 17 juillet 1928) est un homme d'État italien, président du Conseil à cinq reprises entre 1892 et 1921. Homme fort de l'Italie dans les années précédant la Première Guerre mondiale, il symbolise l'accès au pouvoir de la génération qui n'a pas pris part au Risorgimento. (fr)
- Giovanni Giolitti (27 Oktober 1842 – 17 Juli 1928) ialah negarawan Italia. Ia adalah Perdana Menteri Italia yang menjabat 5 kali antara 1892 dan 1921. (in)
- 조반니 졸리티(Giovanni Giolitti; 이탈리아어 발음: [dʒoˈvanni dʒoˈlitti]; 1842년 10월 27일 – 1928년 7월 17일)는 이탈리아의 정치인이다. 그는 1892년부터 1921년까지의 기간 동안 이탈리아 총리를 다섯 차례 역임했다. 졸리티는 베니토 무솔리니 다음으로 이탈리아 역사상 두 번째로 긴 임기를 지낸 총리이다. 그는 역사적 좌파와 자유연합의 저명한 지도자였다. 졸리티는 이탈리아 역사상 가장 강력하고 중요한 정치인 중 한 명으로 널리 알려져 있으며, 이탈리아 정치에서의 그의 지배적인 지위는 그로 하여금 권위주의적 지도자이자 의회 독재자라는 비판을 받도록 만들었다. 졸리티는 통일 이후 이탈리아 정치에서 좌파와 우파의 극단을 고립시키면서 유연하고 중도적인 정부 연합을 만드는 의 대가였다. 그의 영향으로 인해 이탈리아 자유당은 구조적인 정당으로 발전하지 못한 채, 유권자와의 공식적인 연결을 갖추지 못한 일련의 비공식적 개인 그룹으로 남게 되었다. 졸리티가 거의 대부분의 기간 동안 총리 겸 내무장관으로 재직하고 있었던, 20세기가 시작되고 제1차 세계 대전이 시작되기까지의 1901년부터 1914년의 시기를 "졸리티 시대"라고 부르기도 한다. 윤리에 관심을 가졌던 중도 자유주의자였던 졸리티의 재임 기간은 여러 정부 개입 정책의 제정과 함께 일반 이탈리아인의 생활 수준을 향상시킨 광범위한 진보적 사회 개혁들이 통과되었던 시기이다. 몇 가지 관세, 보조금 및 정부 시책을 시행하는 것 외에도 졸리티는 민영 전화 및 철도 사업을 국유화했다. 졸리티는 국민경제의 발전이 부의 생산에 필수적이라 보았으나, 자유 무역을 지지했던 자유주의자들은 이러한 "졸리티 체제"를 비판했다. 졸리티 정치의 주된 관심은 중도에 위치하여 보수주의와 진보주의 사이를 세심히 움직이면서 기존 제도와 사회 질서를 보존하는 것이었다. 우익 비판자들은 정치적 편의를 위해 의회에서 사회주의자들의 표를 얻으려 했던 그를 사회주의자라고 비판하는 반면, 와 같은 좌파의 비판자들은 그가 부패한 정치인이며, 범죄자들의 도움으로 선거에서 승리했다고 비난했다. 그가 이탈리아 정치에 남긴 매우 복잡한 유산은 여러 작가들과 역사가들 사이의 격렬한 논쟁을 야기하고 있다. (ko)
- Giovanni Giolitti (ur. 27 października 1842 w Mondovì, zm. 17 lipca 1928 w Cavour) – włoski polityk, mąż stanu, pięciokrotny premier Włoch w latach 1892–1893, 1903–1905, 1906–1909, 1911–1914 oraz 1920–1921, w czasie urzędowania wprowadził wiele reform, m.in. powszechne prawo wyborcze, zakaz pracy nocnej, ograniczenie czasu pracy dzieci i kobiet. (pl)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 ottobre 1842 – Cavour, 17 luglio 1928) è stato un politico italiano, cinque volte presidente del Consiglio dei ministri, il secondo più longevo nella storia italiana dopo Benito Mussolini. Fu un importante esponente, prima della sinistra storica e poi dell'Unione Liberale. Considerato uno dei politici più potenti e importanti della storia italiana. Giolitti fu accusato dai suoi molti critici di essere un uomo di governo autoritario e un dittatore parlamentare. Giolitti era un maestro nell'arte politica del trasformismo, il metodo per creare una coalizione di governo flessibile e centrista che isolasse l'estrema sinistra e l'estrema destra nella politica italiana dopo l'unificazione. Sotto la sua influenza, i liberali italiani non si svilupparono come un partito strutturato: erano, invece, una serie di raggruppamenti personali informali senza legami formali con i collegi elettorali politici. Il periodo compreso tra l'inizio del XX secolo e lo scoppio della prima guerra mondiale, quando fu presidente del Consiglio e/o Ministro dell'interno dal 1901 al 1914, salvo brevi interruzioni, viene definito "età giolittiana". Fu anche riferimento della fazione neutralista durante la neutralità e, dopo l'intervento, rimase in disparte fino alla fine del conflitto. Tornato al Governo nel 1920, pose termine all'Impresa di Fiume, ma non riuscì più a dominare le nuove turbolenze sociali e politiche createsi nel primo dopoguerra. Nel novembre 1922 votò la fiducia al Governo Mussolini, ma dal 1924 si tenne all'opposizione del fascismo. Un liberale centrista, con forti preoccupazioni etiche, i periodi in carica di Giolitti furono notevoli per l'approvazione di una vasta gamma di riforme sociali a favore delle classi popolari, che migliorarono il tenore di vita degli italiani comuni, insieme all'attuazione di diverse politiche di governo interventiste; Giolitti, oltre a mettere in atto diverse tariffe, sussidi e progetti governativi, nazionalizzò anche gli operatori telefonici e ferroviari privati, che i sostenitori liberali del libero scambio criticavano, bollandolo sprezzantemente come "sistema giolittiano". Fu anche un periodo di grande espansione dell'economia nazionale, quando nacque la grande industria, e avvenne il primo "miracolo economico italiano". L'obiettivo principale della politica giolittiana fu governare con prudenza dal centro, con fluttuazioni leggere e ben controllate tra conservatorismo e progressismo, cercando di preservare le istituzioni e l'ordine sociale esistente e isolando le spinte estreme, sia reazionarie che rivoluzionarie. I critici di destra lo consideravano un socialista - Luigi Albertini, sul Corriere della Sera, lo definì «il bolscevico dell'Annunziata» - per il corteggiamento dei voti socialisti in Parlamento in cambio di favori politici; mentre i critici di sinistra, come Gaetano Salvemini, lo accusavano di essere un politico corrotto, anzi «Il ministro della mala vita», per l'uso disinvolto con cui guidava le consultazioni elettorali, specie nei collegi del Mezzogiorno, dove per vincere le elezioni sfruttava il sostegno di gruppi criminali. Tuttavia, ancor oggi la sua eredità altamente complessa continua a stimolare un intenso dibattito tra scrittori e storici. (it)
- ジョヴァンニ・ジョリッティ（Giovanni Giolitti, 1842年10月27日 - 1928年7月17日）はイタリアの自由主義的政治家。1892年から1921年まで5回にわたって首相をつとめた。 小党派群立の当時のイタリア政界にあって、驚くべき才能をもって極左から極右にいたる各党派の主張と妥協しつつ、また、彼一流の選挙干渉を行い、政府の役人や議員の中にいわゆる「ジョリッティ体制」を築き上げ、政界に支配的地位を占めた。第一次世界大戦には中立論を持し、ファシズム台頭期にはこれに協調的であったが、のちに反対者となる。 (ja)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 oktober 1842 – Cavour, 17 juli 1928), was een Italiaans politicus. (nl)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 de outubro de 1842 — Cavour, 17 de julho de 1928) foi um político italiano, Presidente do Conselho de Ministros (cargo equivalente a primeiro-ministro) de seu país, em cinco diferentes mandatos. O período durante o qual guiou a vida política da Itália é geralmente referido como "era giolittiana" (em italiano, età giolittiana). Embora sua atuação como governante tenha sido objeto de críticas por parte de muitos dos seus contemporâneos - a exemplo de Gaetano Salvemini e do próprio Benito Mussolini -, Giolitti foi um dos políticos liberais mais eficientes em promover a ampliação da base democrática da Itália recentemente unificada e a modernização econômica (sobretudo da indústria) e político-cultural da sociedade italiana, entre o fim do século XIX e as primeiras décadas do século XX. Depois de um voto de confiança inicial, em 1922, em apoio ao novo governo fascista, Giolitti passaria a atuar na oposição a Benito Mussolini, a partir de 1924. (pt)
- Giovanni Giolitti, född 27 oktober 1842 i Mondovì, Piemonte, död 17 juli 1928 i , var en italiensk politiker. Giolitti ingick efter avslutade juridiska studier först i justitieministeriets och kort därpå (1869) i finansministeriets tjänst. År 1882 utnämndes Giolitti av Agostino Depretis till medlem av statsrådet och inträdde samma år, av sin hemtrakt invald i deputeradekammaren, på den politiska banan. Han gjorde sig snart bemärkt genom sin skarpa och sakkunniga kritik av skatteministern Agostino Maglianis finanspolitik och blev kort efter dennes fall skatteminister i Francesco Crispis ministär (mars 1889) samt var från september 1890 också finansminister, men avgick redan i december samma år på grund av oenighet med ministern för allmänna arbeten, Gaspare Finali. Giolitti bidrog sedan i januari 1891 till Crispis fall och bekämpade även dennes efterträdare Antonio di Rudinì samt blev vid nästa ministerkris själv konseljpresident och inrikesminister, 10 maj 1892. Giolitti upplöste snart kammaren (i oktober) och vann vid nyvalen en ganska betydande majoritet, men hans verksamhet för sparsamhet och skattereformer avbröts snart genom ministärens inblandning i -affären. Giolitti gjorde nämligen den för oredlighet beryktade direktören för Banca romana, Bernardo Tanlongo, till senator, men tvingades, sedan senaten vägrat erkänna denne som medlem, att anställa rättegång mot honom. En parlamentarisk kommission, vilken samtidigt nedsattes att undersöka "oegentligheterna" i bankväsendet, fritog visserligen Giolitti från personlig oredlighet, men uppvisade, att flera ministrar länge haft kännedom om bankernas insolvens, utan att vidta några åtgärder, på grund av en stark folkopinion tvingades Giolitti och ministär att avgå den 24 november 1893. En diplomatisk konflikt med Frankrike och upprorsrörelser på Sicilien bidrog ytterligare att uppreta allmänna meningen mot Giolitti, och det dröjde många år, innan han lyckades återvinna sitt forna inflytande. Han förband sig 1901 med den gamle vänsterledaren Giuseppe Zanardelli, satt några månader (februari – juni) som inrikesminister i dennes ministär och efterträdde honom som konseljpresident (i oktober samma år), därvid återtagande inrikesportföljen. Försoningen med Frankrike beseglades 1904 genom presidenten Émile Loubets besök i Rom, och Giolitti gjorde även flera trevande försök att framkalla ett bättre förhållande till påvestolen. Gentemot strejkhot och obstruktionsförsök från arbetare och betjänter vid järnvägarna samt syditalienarnas partikularistiska politik var regeringen emellertid tämligen maktlös, och dessa förhållanden i förening med sjuklighet förmådde honom i mars 1905 att avgå. Efter de kortlivade ministärerna Alessandro Fortis och Sidney Sonninos fall blev Giolitti i maj 1906 åter konseljpresident och inrikesminister samt lyckades genom allians med en högergrupp få till stånd en rätt stark majoritet för sin nya ministär, vilken sedermera ett par gånger partiellt rekonstruerades. Giolitti genomdrev statsinköp av Italiens förnämsta järnvägslinjer, men möttes efter nyvalen 1909 av stark opposition mot sina förslag om ny progressiv inkomstskatt och lindring i sockerbeskattningen. Han avgick då (i december samma år), men utövade under de båda närmast följande ministärerna (Sidney Sonnino och Luigi Luzzatti) starkt parlamentariskt inflytande och blev mars 1911 ånyo konseljpresident och inrikesminister (med Antonino Paternò-Castello di San Giuliano som utrikesminister). Denna Giolittis fjärde ministär förvärvade åt Italien 1911–12 genom italiensk-turkiska kriget Turkiets båda nordafrikanska provinser Tripolitanien och Cyrenaika, genomförde statsmonopol på livförsäkring (1912, med en övergångstid på 10 år) och en rätt genomgripande rösträttsreform, som mer än fördubblade valmännens antal. Giolitti hade under italiensk-turkiska kriget flera gånger besvärats av slitningar med Österrike-Ungern och motsatte sig i augusti 1913 med energi och framgång dess krigsplaner mot Serbien. Efter nyvalen till parlamentet i oktober samma år fann han sin majoritet i kammaren alltför svag och avgick därför mars 1914. Han gillade sin efterträdare Antonio Salandras neutralitetspolitik vid första världskrigets utbrott och motverkade därefter i det längsta den växande rörelsen våren 1915 för Italiens inträde i kriget på ententesidan. Med anledning därav utsattes han för en mängd smädliga och grundlösa rykten samt fientliga demonstrationer av hetsiga nationalister. Då han insåg, att saken var avgjord, reste han hem till Piemonte 17 maj, ett par dagar före kamrarnas krigsbeslut och förblev under hela kriget i tillbakadragenhet. Efter ministären Francesco Saverio Nittis fall i maj 1920 bildade han en koalitionsministär med Carlo Sforza som utrikes-, den oberoende socialisten Ivanoe Bonomi som krigs- och katolska folkpartiets ledare Filippo Meda som skatteminister. Giolitti avstod från det Italien erbjudna protektoratet över Albanien och nöjde sig med att behålla ön Saseno utanför Valona besatt, samt träffade uppgörelse i gränsfrågan med Jugoslavien genom direkta förhandlingar i Santa Margherita och Rapallo och tvingade därefter med militärmakt Gabriele D'Annunzio att lämna Fiume. I hög grad passiv var däremot Giolittis politik mot kommunisternas tilltag att besätta fabrikerna. Som skäl för denna sin hållning angav han farhågor för inbördeskrig och fabrikernas förstöring, om regeringen ingripit. Efter de nya valen (maj 1921) fann han sin regeringsmajoritet svag och opålitlig och avgick därför juni samma år. Hans memoarer utgavs 1922 (fransk upplaga Mémoires de ma vie, 1923). (sv)
- Джованни Джолитти (итал. Giovanni Giolitti; 27 октября 1842[…], Мондови, Пьемонт — 17 июля 1928[…], Кавур, Пьемонт) — итальянский политический деятель, премьер-министр Итальянского королевства (пять раз). (ru)
- 乔瓦尼·乔利蒂（義大利語：Giovanni Giolitti，義大利語發音：[dʒoˈvanni dʒoˈlitti]；1842年10月27日－1928年7月17日) 又译焦利蒂，意大利政治家。他在1892年和1921年期间5次担任意大利首相，时间仅次于贝尼托·墨索里尼。他执政时，通过广泛的进步的社会改革，改进了普通民众的生活水平，被称为乔利蒂时代(Giolittian Era)。 (zh)
- Джованні Джолітті (італ. Giovanni Giolitti; 27 жовтня 1842, Мондові — 17 липня 1928, Кавур) — італійський політичний діяч, прем'єр-міністр Італійського королівства (п'ять разів). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- جيوفاني جوليتي (بالإيطالية: Giovanni Giolitti) سياسي إيطالي (27 أكتوبر 1842-17 يوليو 1928). تولى رئاسة الوزارة في إيطاليا خمس مرات، ولم يتولَّ أحد في إيطاليا رئاسة الحكومة خمس مرات غير جيوفاني جوليتي أمنتوري فانفاني. في خريف عام 1911 (أثناء وزارته الرابعة) أعلن الحرب على الإمبراطورية العثمانية، وذلك بهدف غزو إيالة طرابلس الغرب (ليبيا).(المقالة الرئيسة: الحرب العثمانية الإيطالية)
(ar)
- Giovanni Giolitti [džovanny džolíty] (27. října 1842 Mondovì (Torino) – 17. července 1928 Cavour) byl italský liberální politik, pětkrát premiér své země v obdobích 15. května 1892 až 15. prosince 1893, 3. listopadu 1903 až 12. března 1905, 29. května 1906 až 11. prosince 1909, 30. března 1911 až 21. března 1914 a 15. června 1920 až 4. července 1921. Tím se stal druhým nejdéle sloužícím italským premiérem po Mussolinim. Proslul jako mistr vytváření pružných centristických koalic, jimiž z politiky vytlačoval extrémy na levici i pravici (tzv. trasformismo). (cs)
- Ο Τζοβάννι Τζολίττι (Giovanni Giolitti, 27 Οκτωβρίου 1842 - 17 Ιουλίου 1928) ήταν Ιταλός πολιτικός, από τους διαπρεπέστερους στην ιστορία της χώρας. Διατέλεσε υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και πέντε φορές Πρωθυπουργός της Ιταλίας, και αρχηγός του ιταλικού φιλελεύθερου κόμματος, μέσα σε μια δύσκολη εικοσαετία, εξεγέρσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων, μέχρι την έκρηξη του Α' Π.Π., επί Βασιλείας Ουμβέρτου Α΄ και Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄. Θεωρείται ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ιταλίας, μετά τον Μουσολίνι. Υπήρξε υποστηρικτής του φιλελευθερισμού και σπουδαίος μεταρρυθμιστής. Η εποχή του, αρχή του 20ου αιώνα, φέρεται με τ΄ όνομά του "Τζολιττιανή περίοδος" ή "Τζολιττιανή εποχή", η δε πολιτική του "Τζολιττισμός". (el)
- Giovanni Giolitti (* 27. Oktober 1842 in Mondovì, Piemont; † 17. Juli 1928 in Cavour, Piemont) war ein italienischer Politiker und mehrfacher Präsident des Ministerrats (Ministerpräsident). (de)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 de octubre de 1842-Cavour, 17 de julio de 1928) fue un político italiano, cuya actividad como ministro y parlamentario tuvo gran influencia sobre el desarrollo del Reino de Italia durante casi cuatro décadas, abarcando desde 1880 hasta los inicios del fascismo. Su marca política fue el "trasformismo", táctica en la cual los líderes políticos liberales de Italia alcanzaban pactos informales para aislar a los sectores de extrema izquierda y de extrema derecha para obtener ventajas y beneficios de toda especie. La gran influencia de Giolitti motivó que la historiografía italiana denomine al periodo de 1901 a 1914 como la "Era Giolittiana" (o Età giolittiana). (es)
- Giovanni Giolitti (Mondovi, Piamonte, Italia, 1842ko urriaren 27a - Cavour, Piamonte, Italia, 1928ko uztailaren 17a) italiar politikaria izan zen. (eu)
- Giovanni Giolitti (27 octobre 1842 – 17 juillet 1928) est un homme d'État italien, président du Conseil à cinq reprises entre 1892 et 1921. Homme fort de l'Italie dans les années précédant la Première Guerre mondiale, il symbolise l'accès au pouvoir de la génération qui n'a pas pris part au Risorgimento. (fr)
- Giovanni Giolitti (27 Oktober 1842 – 17 Juli 1928) ialah negarawan Italia. Ia adalah Perdana Menteri Italia yang menjabat 5 kali antara 1892 dan 1921. (in)
- Giovanni Giolitti (ur. 27 października 1842 w Mondovì, zm. 17 lipca 1928 w Cavour) – włoski polityk, mąż stanu, pięciokrotny premier Włoch w latach 1892–1893, 1903–1905, 1906–1909, 1911–1914 oraz 1920–1921, w czasie urzędowania wprowadził wiele reform, m.in. powszechne prawo wyborcze, zakaz pracy nocnej, ograniczenie czasu pracy dzieci i kobiet. (pl)
- ジョヴァンニ・ジョリッティ（Giovanni Giolitti, 1842年10月27日 - 1928年7月17日）はイタリアの自由主義的政治家。1892年から1921年まで5回にわたって首相をつとめた。 小党派群立の当時のイタリア政界にあって、驚くべき才能をもって極左から極右にいたる各党派の主張と妥協しつつ、また、彼一流の選挙干渉を行い、政府の役人や議員の中にいわゆる「ジョリッティ体制」を築き上げ、政界に支配的地位を占めた。第一次世界大戦には中立論を持し、ファシズム台頭期にはこれに協調的であったが、のちに反対者となる。 (ja)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 oktober 1842 – Cavour, 17 juli 1928), was een Italiaans politicus. (nl)
- Джованни Джолитти (итал. Giovanni Giolitti; 27 октября 1842[…], Мондови, Пьемонт — 17 июля 1928[…], Кавур, Пьемонт) — итальянский политический деятель, премьер-министр Итальянского королевства (пять раз). (ru)
- 乔瓦尼·乔利蒂（義大利語：Giovanni Giolitti，義大利語發音：[dʒoˈvanni dʒoˈlitti]；1842年10月27日－1928年7月17日) 又译焦利蒂，意大利政治家。他在1892年和1921年期间5次担任意大利首相，时间仅次于贝尼托·墨索里尼。他执政时，通过广泛的进步的社会改革，改进了普通民众的生活水平，被称为乔利蒂时代(Giolittian Era)。 (zh)
- Джованні Джолітті (італ. Giovanni Giolitti; 27 жовтня 1842, Мондові — 17 липня 1928, Кавур) — італійський політичний діяч, прем'єр-міністр Італійського королівства (п'ять разів). (uk)
- Giovanni Giolitti (Italian pronunciation: [dʒoˈvanni dʒoˈlitti]; 27 October 1842 – 17 July 1928) was an Italian statesman. He was the Prime Minister of Italy five times between 1892 and 1921. After Benito Mussolini, he is the second-longest serving Prime Minister in Italian history. A prominent leader of the Historical Left and the Liberal Union, he is widely considered one of the most powerful and important politicians in Italian history; due to his dominant position in Italian politics, Giolitti was accused by critics of being an authoritarian leader and a parliamentary dictator. (en)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 ottobre 1842 – Cavour, 17 luglio 1928) è stato un politico italiano, cinque volte presidente del Consiglio dei ministri, il secondo più longevo nella storia italiana dopo Benito Mussolini. Fu un importante esponente, prima della sinistra storica e poi dell'Unione Liberale. Considerato uno dei politici più potenti e importanti della storia italiana. Giolitti fu accusato dai suoi molti critici di essere un uomo di governo autoritario e un dittatore parlamentare. (it)
- 조반니 졸리티(Giovanni Giolitti; 이탈리아어 발음: [dʒoˈvanni dʒoˈlitti]; 1842년 10월 27일 – 1928년 7월 17일)는 이탈리아의 정치인이다. 그는 1892년부터 1921년까지의 기간 동안 이탈리아 총리를 다섯 차례 역임했다. 졸리티는 베니토 무솔리니 다음으로 이탈리아 역사상 두 번째로 긴 임기를 지낸 총리이다. 그는 역사적 좌파와 자유연합의 저명한 지도자였다. 졸리티는 이탈리아 역사상 가장 강력하고 중요한 정치인 중 한 명으로 널리 알려져 있으며, 이탈리아 정치에서의 그의 지배적인 지위는 그로 하여금 권위주의적 지도자이자 의회 독재자라는 비판을 받도록 만들었다. 윤리에 관심을 가졌던 중도 자유주의자였던 졸리티의 재임 기간은 여러 정부 개입 정책의 제정과 함께 일반 이탈리아인의 생활 수준을 향상시킨 광범위한 진보적 사회 개혁들이 통과되었던 시기이다. 몇 가지 관세, 보조금 및 정부 시책을 시행하는 것 외에도 졸리티는 민영 전화 및 철도 사업을 국유화했다. 졸리티는 국민경제의 발전이 부의 생산에 필수적이라 보았으나, 자유 무역을 지지했던 자유주의자들은 이러한 "졸리티 체제"를 비판했다. (ko)
- Giovanni Giolitti (Mondovì, 27 de outubro de 1842 — Cavour, 17 de julho de 1928) foi um político italiano, Presidente do Conselho de Ministros (cargo equivalente a primeiro-ministro) de seu país, em cinco diferentes mandatos. (pt)
- Giovanni Giolitti, född 27 oktober 1842 i Mondovì, Piemonte, död 17 juli 1928 i , var en italiensk politiker. Giolitti ingick efter avslutade juridiska studier först i justitieministeriets och kort därpå (1869) i finansministeriets tjänst. År 1882 utnämndes Giolitti av Agostino Depretis till medlem av statsrådet och inträdde samma år, av sin hemtrakt invald i deputeradekammaren, på den politiska banan. Han gjorde sig snart bemärkt genom sin skarpa och sakkunniga kritik av skatteministern Agostino Maglianis finanspolitik och blev kort efter dennes fall skatteminister i Francesco Crispis ministär (mars 1889) samt var från september 1890 också finansminister, men avgick redan i december samma år på grund av oenighet med ministern för allmänna arbeten, Gaspare Finali. (sv)
|
_-_Vittime_del_terremoto_di_Messina_(dicembre_1908).jpg){kind=link}
_-_Vittime_del_terremoto_di_Messina_(dicembre_1908).jpg){kind=link}
