| dbo:abstract
|
- تتألف حرب الخلافة الأنطاكية من سلسلة من النزاعات المسلحة في شمال سوريا بين 1201 و1219. ارتبطت الحرب بالتنازع على خلافة بوهيموند الثالث أمير أنطاكية. كانت إمارة أنطاكية هي القوة المسيحية الرائدة في المنطقة خلال العقود الأخيرة من القرن الثاني عشر، لكن تحدت مملكة أرمينيا الصغرى (مملكة قيليقيا الأرمنية، المعروفة أيضًا بأرمينيا القيليقية) تفوقها. أدى الاستيلاء على قلعة باغراس الهامة في سوريا من قبل ليو الثاني ملك أرمينيا الصغرى إلى نشوب صراع طويل الأمد في أوائل تسعينيات القرن التاسع عشر. حاول ليو الاستيلاء على أنطاكية، لكن شكل المواطنون المتمتعون بالحكم الذاتي اليونانيون واللاتينيون تجمعًا إداريًا ومنعوا الجنود الأرمن من احتلال المدينة. مات الابن الأكبر لبوهيموند الثالث، ريموند عام 1197، تاركًا ابنه الرضيع ريموند روبن. والدته، أليس من أرمينيا، كانت ابنة أخت ليو الأول ووريثه المفترض. أكد بوهيموند الثالث والنبلاء الأنطاكيون حق ريموند روبن في خلافة جده في أنطاكية، لكن البلدية فضلت الابن الأصغر لبوهيموند الثالث (عم ريموند روبن) بوهيموند، كونت طرابلس. استولى بوهيموند كونت طرابلس على أنطاكية بدون مقاومة بعد وفاة والده في أبريل 1201، لكن غادر العديد من النبلاء الإمارة بحثًا عن ملجأ في مملكة قيليقيا. غزا ليو إمارة أنطاكية في كل عام تقريبًا بين 1201 و1208، لكنه اضطر إلى العودة إلى مملكته في كل مناسبة لأن الظاهر غازي، أمير حلب الأيوبي، أو كايكوس الأول، السلطان السلجوقي لروم اقتحموا قيليقيا. في غيابه، دعم البابا إنوسنت الثالث في البداية ليو. ومع ذلك، أدى الصراع بين ليو وفرسان الهيكل على باغراس إلى حرمان ليو من هذا الدعم في عام 1208. خلال السنوات التالية، استولى ليو على حصون جديدة في سوريا، وتركها في عام 1213 كجزء من محاولة لتحسين علاقته بالكرسي الرسولي. مستفيدًا من عزلة بوهيموند الرابع، دخل ليو أنطاكية، وساعد ريموند روبين على الاستيلاء على الإمارة في عام 1216. قبل فترة طويلة، تخلى ليو عن باغراس وفقد الحصون الأرمنية في شمال جبال طوروس لصالح السلاجقة. رفع ريمون روبن الضرائب، مما قلل من شعبيته في أنطاكية. أصبحت علاقته مع ليو متوترة أيضًا، مما مكّن بوهيموند الرابع من استعادة أنطاكية عام 1219. ساهمت الحرب في إضعاف الدول المسيحية في شمال سوريا. (ar)
- Ο Πόλεμος της Αντιοχικής Διαδοχής, επίσης γνωστός ως Αντιοχικός Πόλεμος της Διαδοχής, αποτελείτο από σειρά ενόπλων συγκρούσεων, οι οποίες έλαβαν χώρα στα βόρεια της Συρίας, μεταξύ του 1201 και του 1219, και οι οποίες σχετίζονταν με διαμάχη αναφορικά με την διαδοχή του Βοημούνδου Γ΄ της Αντιόχειας. Το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας αποτελούσε την κυρίαρχη χριστιανική δύναμη στην περιοχή κατά τη διάρκεια των ύστατων δεκαετιών του 12ου αιώνα, ωστόσο, η Αρμενική Κιλικία αμφισβητούσε την κυριαρχία του. Η κατάληψη ενός σημαντικού φρουρίου, του Μπαγκράς, στη Συρία, από τον Λέοντα Β΄ της Κιλικίας αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα μακροχρόνιας πολεμικής σύγκρουσης, η οποία ξεκίνησε κατά τις απαρχές της δεκαετίας του 1190. Ο Λέων επιχείρησε να καταλάβει την Αντιόχεια, ωστόσο, οι Έλληνες και Λατίνοι αστοί της προχώρησαν στη δημιουργία , ενώ, παράλληλα, πέτυχαν να εμποδίσουν την κατάληψη της πόλης από τους Αρμένιους στρατιώτες. Ο μεγαλύτερος υιός του Βοημούνδου Γ΄, Ραϊμόνδος, απεβίωσε το 1197, αφήνοντας ως μοναδικό επίγονο τον ανήλικο υιό του, Ραϊμόνδο Ρουπέν. Η μητέρα του αγοριού, Αλίκη της Αρμενίας, ήταν ανιψιά του Λέοντα Α΄, καθώς και του τελευταίου. Ο Βοημούνδος Γ΄, καθώς και οι ευγενείς της Αντιόχειας, επικύρωσαν το δικαίωμα του Ραϊμόνδου Ρουπέν επί της διαδοχής του παππού του στην εξουσία, ωστόσο, η κομμούνα προτιμούσε ως διάδοχο, αντιθέτως, τον νεαρότερο υιό του Βοημούνδου Γ΄ (θείο του Ραϊμόνδου Ρουπέν), Βοημούνδο, Κόμη της Τρίπολης. Ο Βοημούνδος της Τρίπολης προχώρησε στην πολιορκία της Αντιόχειας, την οποία και κατέλαβε αμαχητί, έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του, τον Απρίλιο του 1201, ωστόσο αριθμός ευγενών εγκατέλειψε το πριγκιπάτο προκειμένου να αναζητήσει καταφύγιο στην Κιλικία. Ο Λέων πραγματοποίησε σειρά εισβολών εντός του Πριγκιπάτου της Αντιόχειας, σχεδόν, σε ετήσια βάση μεταξύ του 1201 και του 1208, ωστόσο, κάθε φορά, ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στο βασίλειό του, καθώς ο , Αγιουβίδης Εμίρης του Χαλεπίου, ή ο Καϊκαούσης Α΄, Σελτζούκος Σουλτάνος του Ρουμ, εισέβαλαν στην Κιλικία κατά τη διάρκεια της απουσίας του. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, αρχικώς, υποστήριξε τον Λέοντα. Ωστόσο, η σύγκρουση μεταξύ του Λέοντα και των Ναϊτών Ιπποτών σχετικά με την κυριαρχία επί του Μπαγκράς οδήγησε στον αφορισμό του Λέοντα, το 1208. Κατά τη διάρκεια των αμέσως επόμενων ετών, ο Λέων προχώρησε στην κατάληψη αριθμού φρουρίων στη Συρία, εγκαταλείποντάς τα, ωστόσο, το 1213, στο πλαίσιο εκ μέρους του προσπάθειας βελτίωσης των σχέσεών του με την Αγία Έδρα. Εκμεταλλευόμενος την διπλωματική απομόνωση του Βοημούνδου Δ΄, ο Λέων εισήλθε στην Αντιόχεια, βοηθώντας τον Ραϊμόνδο Ρουπέν να καταλάβει την εξουσία του πριγκιπάτου, το 1216. Ολίγον καιρό αργότερα, ωστόσο, ο Λέων εγκατέλειψε το Μπαγκράς, ενώ, παράλληλα, απώλεσε την κυριαρχία του επί των αρμενικών φρουρίων στα βόρεια της Οροσειράς του Ταύρου απέναντι στους Σελτζούκους. Έπειτα από την άνοδό του στην εξουσία, ο Ραϊμόνδος Ρουπέν προχώρησε σε αύξηση της φορολογίας, γεγονός το οποίο τον κατέστησε αντιδημοφιλή εντός της Αντιόχειας. Παράλληλα, οι σχέσεις του με τον Λέοντα κατεστάθησαν τεταμένες, δίνοντας την δυνατότητα, ως συνέπεια, στον Βοημούνδο Δ΄ να προχωρήσει στην ανακατάληψη της Αντιόχειας, το 1219. Ο συγκεκριμένος πόλεμος συνέβαλε στην αποδυνάμωση των χριστιανικών κρατών της περιοχής της Βόρειας Συρίας. (el)
- La guerra de sucesión en el Principado de Antioquía, también conocida como guerra de sucesión antioquena, comprendió una serie de conflictos armados en el norte de Siria entre 1201 y 1219, relacionados con la sucesión disputada de Bohemundo III de Antioquía. El Principado de Antioquía fue el principal poder cristiano en la región durante las últimas décadas del siglo XII, pero el Reino armenio de Cilicia desafió su supremacía. La captura de una fortaleza importante, Bagras, en Siria por parte de León II de Cilicia, dio lugar a un conflicto prolongado ya a principios de la década de 1190. León intentó capturar Antioquía, pero los burgueses griegos y latinos formaron una comuna e impidió que los soldados armenios ocuparan la ciudad. El hijo mayor de Bohemundo III, Raimundo, murió en 1197, dejando a un hijo pequeño, Raimundo Rubén. La madre del niño, Alicia de Armenia, era la sobrina de León I y su heredera presunta. Bohemundo III y los nobles antioquenos confirmaron el derecho de Raimundo Rubén de suceder a su abuelo en Antioquía, pero la comuna prefirió al hijo menor de Bohemundo III (tío de Raimundo Rubén), Bohemundo, conde de Trípoli. Bohemundo de Trípoli se apoderó de Antioquía sin resistencia después de la muerte de su padre en abril de 1201, pero muchos nobles abandonaron el principado para buscar refugio en Cilicia. León invadió el Principado de Antioquía casi todos los años entre 1201 y 1208, pero tuvo que regresar a su reino en cada ocasión porque , emir de Alepo, o Kaikaus I, sultán selyúcida de Rum irrumpieron en Cilicia en su ausencia. El papa Inocencio III inicialmente apoyó a León. Sin embargo, el conflicto entre León y los caballeros templarios sobre Bagras llevó a la excomunión de León en 1208. Durante los años siguientes, León capturó nuevas fortalezas en Siria, abandonándolas en 1213 como parte de un esfuerzo por mejorar su relación con la Santa Sede. Aprovechando el aislamiento de Bohemundo IV, León entró en Antioquía, ayudando a Raimundo Rubén a tomar el principado en 1216. En poco tiempo, León abandonó Bagras y perdió las fortalezas armenias al norte de las montes Tauro a los selyúcidas. Raimundo Rubén aumentó los impuestos, lo que lo hizo impopular en Antioquía. Su relación con León también se volvió tensa, lo que permitió a Bohemundo IV recuperar Antioquía en 1219. La guerra contribuyó al debilitamiento de los Estados cristianos en el norte de Siria. (es)
- La guerre de succession de la principauté d'Antioche est une série de conflits armés dans le nord de la Syrie entre 1201 et 1219, liés à la succession contestée de Bohémond III d'Antioche. La principauté d'Antioche était la première puissance chrétienne dans la région au cours des dernières décennies du XIIe siècle, mais la Cilicie a contesté sa suprématie. La capture de l'importante forteresse de Baghras, en Syrie, par Léon II d'Arménie a déjà donné lieu à un conflit prolongé au début des années 1190. Léon a essayé de capturer Antioche, mais les bourgeois ont formé une commune et empêché les soldats arméniens d'occuper la ville. Le fils aîné de Bohémond, Raymond IV de Tripoli, est mort en 1199, laissant un fils en bas âge, Raymond-Roupen. La mère du garçon, , était la nièce de Léon et pouvait prétendre à l'héritage. Bohémond et les nobles avaient confirmé le droit de Raymond-Roupén pour succéder à son grand-père à Antioche, mais la commune préféra le fils cadet de Bohémond (l'oncle de Raymond-Roupen), Bohémond IV d'Antioche, comte de Tripoli. (fr)
- The War of the Antiochene Succession, also known as the Antiochene War of Succession, comprised a series of armed conflicts in northern Syria between 1201 and 1219, connected to the disputed succession of Bohemond III of Antioch. The Principality of Antioch was the leading Christian power in the region during the last decades of the 12th century, but Armenian Cilicia challenged its supremacy. The capture of an important fortress, Bagras, in Syria by Leo II of Cilicia gave rise to a prolonged conflict already in the early 1190s. Leo tried to capture Antioch, but the Greek and Latin burghers formed a commune and prevented the Armenian soldiers from occupying the town. Bohemond III's eldest son, Raymond, died in 1197, leaving an infant son, Raymond-Roupen. The boy's mother, Alice of Armenia, was Leo I's niece and heir presumptive. Bohemond III and the Antiochene noblemen confirmed Raymond-Roupen's right to succeed his grandfather in Antioch, but the commune preferred Bohemond III's younger son (Raymond-Roupen's uncle), Bohemond, Count of Tripoli. Bohemond of Tripoli seized Antioch without resistance after his father died in April 1201, but many noblemen left the principality to seek refuge in Cilicia. Leo invaded the Principality of Antioch in almost every year between 1201 and 1208, but he had to return to his kingdom on each occasion because Az-Zahir Ghazi, the Ayyubid emir of Aleppo, or Kaykaus I, the Seljuq sultan of Rum stormed into Cilicia in his absence. Pope Innocent III initially supported Leo. However, the conflict between Leo and the Knights Templar over Bagras led to Leo's excommunication in 1208. During the following years, Leo captured new fortresses in Syria, abandoning them in 1213 as part of an effort to improve his relationship with the Holy See. Taking advantage of Bohemond IV's isolation, Leo entered Antioch, helping Raymond-Roupen seize the principality in 1216. Before long, Leo abandoned Bagras and lost the Armenian fortresses to the north of the Taurus Mountains to the Seljuqs. Raymond-Roupen increased taxes, which made him unpopular in Antioch. His relationship with Leo also became tense, enabling Bohemond IV to regain Antioch in 1219. The war contributed to the weakening of the Christian states in Northern Syria. (en)
- La guerra di successione antiochena fu una serie di conflitti armati avvenuti nella zona della Siria settentrionale tra il 1201 ed il 1219, connessi alla disputata successione di Boemondo III di Antiochia. Il principato di Antiochia era la principale potenza cristiana della regione dall'ultima decade del XII secolo, ma la Cilicia armena gli contendeva la supremazia. La presa dell'importante fortezza di Bagras in Siria da parte di Leone II di Cilicia portò al prolungamento del conflitto già alla fine del XII secolo. Leone tentò di conquistare Antiochia, ma i signori locali formarono un comune e prevennero ai soldati armeni di occupare la città. Il figlio primogenito di Boemondo III, Raimondo, morto nel 1197, aveva lasciato un figlio infante, Raimondo Rupeno. La madre del ragazzo, , era nipote di Leone I e sua erede presunta. Boemondo III ed i nobili antiocheni confermarono il diritto di successione di Raimondo Rupeno al trono di suo nonno in Antiochia, ma il comune gli preferì il figlio minore di Boemondo III (zio di Raimondo Rupeno), Boemondo, Conte di Tripoli. Boemondo di Tripoli assediò Antiochia senza incontrare resistenza dopo la morte di suo padre nell'aprile del 1201, ma molti nobili lasciarono il principato per cercare rifugio in Cilicia. Leone invase il principato di Antiochia quasi ogni anno dal 1201 al 1208, ma dovette ritornare nel suo regno ad ogni occasione dal momento che Az-Zahir Ghazi, emiro ayyubide di Aleppo, o Kaykaus I, Sultanato di Rum selgiuchide razziò la Cilicia in sua assenza. papa Innocenzo III inizialmente supportò Leone. Ad ogni modo, il conflitto tra Leone ed i Cavalieri Templari su Bagras portò alla scomunica di Leone nel 1208. Durante gli anni successivi, Leone catturò nuove fortezze in Siria, abbandonandole nel 1213 come parte degli sforzi per migliorare le sue relazioni con la Santa Sede. Cogliendo l'occasione dell'isolamento di Boemondo IV, Leone entrò ad Antiochia aiutando Raimondo Rupeno ad assediare il principato nel 1216. Leone abbandonò Bagras ed perse le fortezze armene del nord presso i monti Tauri a favore dei selgiuchidi. Raimondo Rupeno alzò le tasse, fatto che lo rese impopolare ad Antiochia. Le relazioni con Leone divennero sempre più tese, permettendo a Boemondo IV di riprendere Antiochia nel 1219. La guerra contribuì all'indebolimento degli stati cristiani nella Siria settentrionale. (it)
|
| rdfs:comment
|
- تتألف حرب الخلافة الأنطاكية من سلسلة من النزاعات المسلحة في شمال سوريا بين 1201 و1219. ارتبطت الحرب بالتنازع على خلافة بوهيموند الثالث أمير أنطاكية. كانت إمارة أنطاكية هي القوة المسيحية الرائدة في المنطقة خلال العقود الأخيرة من القرن الثاني عشر، لكن تحدت مملكة أرمينيا الصغرى (مملكة قيليقيا الأرمنية، المعروفة أيضًا بأرمينيا القيليقية) تفوقها. أدى الاستيلاء على قلعة باغراس الهامة في سوريا من قبل ليو الثاني ملك أرمينيا الصغرى إلى نشوب صراع طويل الأمد في أوائل تسعينيات القرن التاسع عشر. حاول ليو الاستيلاء على أنطاكية، لكن شكل المواطنون المتمتعون بالحكم الذاتي اليونانيون واللاتينيون تجمعًا إداريًا ومنعوا الجنود الأرمن من احتلال المدينة. مات الابن الأكبر لبوهيموند الثالث، ريموند عام 1197، تاركًا ابنه الرضيع ريموند روبن. والدته، أليس من أرمينيا، كانت ابنة أخت ليو الأول ووريثه المفترض. أكد بوهيمون (ar)
- Ο Πόλεμος της Αντιοχικής Διαδοχής, επίσης γνωστός ως Αντιοχικός Πόλεμος της Διαδοχής, αποτελείτο από σειρά ενόπλων συγκρούσεων, οι οποίες έλαβαν χώρα στα βόρεια της Συρίας, μεταξύ του 1201 και του 1219, και οι οποίες σχετίζονταν με διαμάχη αναφορικά με την διαδοχή του Βοημούνδου Γ΄ της Αντιόχειας. Το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας αποτελούσε την κυρίαρχη χριστιανική δύναμη στην περιοχή κατά τη διάρκεια των ύστατων δεκαετιών του 12ου αιώνα, ωστόσο, η Αρμενική Κιλικία αμφισβητούσε την κυριαρχία του. Η κατάληψη ενός σημαντικού φρουρίου, του Μπαγκράς, στη Συρία, από τον Λέοντα Β΄ της Κιλικίας αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα μακροχρόνιας πολεμικής σύγκρουσης, η οποία ξεκίνησε κατά τις απαρχές της δεκαετίας του 1190. Ο Λέων επιχείρησε να καταλάβει την Αντιόχεια, ωστόσο, οι Έλληνες και Λατίνοι ασ (el)
- La guerra de sucesión en el Principado de Antioquía, también conocida como guerra de sucesión antioquena, comprendió una serie de conflictos armados en el norte de Siria entre 1201 y 1219, relacionados con la sucesión disputada de Bohemundo III de Antioquía. El Principado de Antioquía fue el principal poder cristiano en la región durante las últimas décadas del siglo XII, pero el Reino armenio de Cilicia desafió su supremacía. La captura de una fortaleza importante, Bagras, en Siria por parte de León II de Cilicia, dio lugar a un conflicto prolongado ya a principios de la década de 1190. León intentó capturar Antioquía, pero los burgueses griegos y latinos formaron una comuna e impidió que los soldados armenios ocuparan la ciudad. El hijo mayor de Bohemundo III, Raimundo, murió en 1197, de (es)
- La guerre de succession de la principauté d'Antioche est une série de conflits armés dans le nord de la Syrie entre 1201 et 1219, liés à la succession contestée de Bohémond III d'Antioche. La principauté d'Antioche était la première puissance chrétienne dans la région au cours des dernières décennies du XIIe siècle, mais la Cilicie a contesté sa suprématie. (fr)
- The War of the Antiochene Succession, also known as the Antiochene War of Succession, comprised a series of armed conflicts in northern Syria between 1201 and 1219, connected to the disputed succession of Bohemond III of Antioch. The Principality of Antioch was the leading Christian power in the region during the last decades of the 12th century, but Armenian Cilicia challenged its supremacy. The capture of an important fortress, Bagras, in Syria by Leo II of Cilicia gave rise to a prolonged conflict already in the early 1190s. Leo tried to capture Antioch, but the Greek and Latin burghers formed a commune and prevented the Armenian soldiers from occupying the town. Bohemond III's eldest son, Raymond, died in 1197, leaving an infant son, Raymond-Roupen. The boy's mother, Alice of Armenia, (en)
- La guerra di successione antiochena fu una serie di conflitti armati avvenuti nella zona della Siria settentrionale tra il 1201 ed il 1219, connessi alla disputata successione di Boemondo III di Antiochia. Il principato di Antiochia era la principale potenza cristiana della regione dall'ultima decade del XII secolo, ma la Cilicia armena gli contendeva la supremazia. La presa dell'importante fortezza di Bagras in Siria da parte di Leone II di Cilicia portò al prolungamento del conflitto già alla fine del XII secolo. Leone tentò di conquistare Antiochia, ma i signori locali formarono un comune e prevennero ai soldati armeni di occupare la città. Il figlio primogenito di Boemondo III, Raimondo, morto nel 1197, aveva lasciato un figlio infante, Raimondo Rupeno. La madre del ragazzo, , era nipo (it)
|
