About: VHS-C

An Entity of Type: software, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

VHS-C is the compact VHS videocassette format, introduced by Victor Company of Japan (JVC) in 1982, and used primarily for consumer-grade compact analog recording camcorders. The format is based on the same video tape as is used in VHS, and can be played back in a standard VHS VCR with an adapter. Though quite inexpensive, the format is largely obsolete even as a consumer standard and has been replaced in the marketplace by digital video formats, which have smaller form factors. The later Hi8 and S-VHS-C systems both have a quality similar to the LaserDisc system.

Property Value
dbo:abstract
  • VHS-C és el format compacte de cinta VHS presentat el 1982 i utilitzat principalment en videocàmera s compactes per al mercat domèstic. El format està basat en la mateixa cinta magnètica que s'usa en el VHS i pot reproduir-se en una magnetoscopi VHS estàndard mitjançant un adaptador. Encara que bastant barat, el format està pràcticament obsolet fins i tot com un estàndard domèstic i ha estat substituït en el mercat per formats digitals de vídeo, que ofereixen menors mides de casset i millor qualitat d'imatge. (ca)
  • Video Home System Compact (VHS-C) ist ein kleineres Kassettenformat für das VHS. Es wurde von JVC entwickelt, um kleinere Camcorder bauen zu können, da das herkömmliche Kassettenformat dafür zu sperrig war. Das neue Videobandformat wurde 1982 zusammen mit dem ersten Camcorder von JVC präsentiert. Das Magnetband ist wie bei einer herkömmlichen VHS-Kassette 12,7 mm breit, mit einem mechanischen Adapter passen die VHS-C-Kassetten auch in normale VHS-Videorekorder. Zum S-VHS gibt es analog auch S-VHS-C in gleicher Bauweise, jedoch mit dem höherwertigen, für S-VHS-Aufzeichnungen geeignetem Magnetband. (de)
  • VHS-C es el formato compacto de cinta VHS presentado en 1982 y usado principalmente en videocámaras compactas para el mercado doméstico. El formato está basado en la misma cinta magnética que se usa en el VHS y puede reproducirse en una videograbadora VHS estándar mediante un adaptador. Aunque bastante barato, el formato está prácticamente obsoleto incluso como un estándar doméstico y ha sido sustituido en el mercado por formatos digitales de vídeo, que ofrecen menores tamaños de casete y mejor calidad de imagen. La cinta magnética en casetes VHS-C se enrolla sobre un carrete principal y usa una especie de rueda de engranaje que hace avanzar la cinta. También puede ser movida a mano, al igual que el carrete. Este desarrollo obstaculizó las ventas del sistema Betamax en cierta medida, debido a que la geometría del casete Betamax hacía imposible un desarrollo parecido. VHS-C fue uno de los formatos pioneros del mercado de videocámaras compactas, y se lanzó para competir con el Video8. Los casetes VHS-C eran mayores que los de Video8, pero eran compatibles con los reproductores VHS, lo que hizo que la elección entre ambos no fuese obvia y dividió el mercado. El VHS-C también terminó expulsando a las videocámaras VHS de tamaño estándar del mercado. Más tarde se lanzó una versión de alta calidad del VHS-C, basada en el S-VHS y conocida como S-VHS-C, que compitió contra el Hi8, la versión de alta calidad del Video8. La llegada al mercado de videocámaras S-VHS-C baratas llevó a la inclusión en muchas grabadoras de vídeo modernas de una característica llamada SQPB (SuperVHS Quasi-Playback), pero no supuso un impacto significativo en el mercado debido a que la llegada del MiniDV como estándar doméstico puso a disposición del gran público el vídeo digital de bajo coste y calidad similar a la televisión, volviendo prácticamente obsoletas a las videocámaras analógicas. Respecto al Video8, VHS-C ofrece una calidad de vídeo ligeramente menor y un tiempo de grabación menor (la mayor parte de los casetes VHS-C vendidos tienen capacidad para 30 minutos de vídeo, frente a los 120 minutos para una cinta de Hi8 grabada en analógico). S-VHS-C teóricamente compensa la menor calidad de imagen, pero los medios de grabación son mucho más difíciles de encontrar que las propias cámaras. Por ello, algunas unidades S-VHS-C soportan el formato S-VHS ET, que permite registrar una señal S-VHS en una cinta VHS de alta calidad. Aunque el Video8 se extendió con una versión digital, el Digital8, es extremadamente improbable que la variante digital del VHS, el D-VHS, llegue a ser adaptada a un formato compacto, debido a que la industria de videocámaras domésticas (y en particular el inventor del VHS y su principal defensor, JVC) ha adoptado como formatos mayoritarios el MiniDV y formato pequeño (8 cm) de DVDs grabables. Sin embargo, JVC aún tiene disponibles algunas videocámaras VHS-C y S-VHS-C a precios sumamente bajos, permaneciendo las cintas extensamente disponibles a un precio relativamente bajo. * Datos: Q549855 * Multimedia: VHS-C / Q549855 (es)
  • VHS-C is the compact VHS videocassette format, introduced by Victor Company of Japan (JVC) in 1982, and used primarily for consumer-grade compact analog recording camcorders. The format is based on the same video tape as is used in VHS, and can be played back in a standard VHS VCR with an adapter. Though quite inexpensive, the format is largely obsolete even as a consumer standard and has been replaced in the marketplace by digital video formats, which have smaller form factors. The magnetic tape on VHS-C cassettes is wound on one main spool and used a gear wheel which moves the tape forward. It can also be moved by hand. This development hampered the sales of the Betamax system somewhat, because the Betamax cassette geometry prevented a similar development. VHS-C cassette was larger than Video8 cassette, but was compatible with VHS tape recorders, using a special adapter cassette. The adapter contains a standard full-size engagement hub for the VCR's takeup sprocket, which connected to a gear train to drive the VHS-C cassette takeup gear. VHS end of tape is normally detected by a light in the VCR that inserts into the full-size cassette body, and detected by sensors in the VCR located at the far outer corners of the front of the cassette. Because the width of VHS-C is narrower than a full-size VHS cassette and does not align with the full-size end of tape sensors, the adapter has a guide roller swing arm to pull tape out of the VHS-C cartridge out to the far right edge where it would normally be located in a full-size cassette. When the VHS-C cartridge is to be removed from the adapter, a geared retraction system pulls in the excess loose tape when the swing arm retracts. A higher quality version of VHS-C was released, based on S-VHS, known as S-VHS-C, that competed against Hi8, the higher quality version of Video8. The arrival on the market of inexpensive S-VHS-C camcorders led to the inclusion on many modern VCRs of a feature known as SQPB, or SuperVHS Quasi-PlayBack, but did not make a significant impact on the market as the arrival of MiniDV as a consumer standard made low-cost, digital, near-broadcast quality video widely available to consumers, and rendered analog camcorders largely obsolete. Compared with Video8, VHS-C had similar video quality but a shorter run time, 90 versus 30 minutes at SP speed (for standard cassettes), 180 versus 60 for longer-running modes. JVC did market 45-minute and 60-minute SP Mode tapes with the Extra High Grade formulation (135 minutes and 180 minutes in EP/SLP Mode) for a time. Similarly, Video8 spawned a 120-minute version of the cassette (240 minutes in long play). The later Hi8 and S-VHS-C systems both have a quality similar to the LaserDisc system. Although Video8 acquired a digital variant in 1999, Digital8, D-VHS was never adapted to a compact format, as the consumer camcorder industry moved on to small-format MiniDV tapes, then hard-drive- and DVD-based machines, and then solid-state storage. (en)
  • VHS-Cは、VHSの小型テープでVHS-Compact (ビデオホームシステムコンパクト) を略したもの。1982年(昭和57年)に規格がまとめられた。 (ja)
  • VHS-C is een compacte versie van het VHS videosysteem. De band en het opnamesysteem zijn identiek aan VHS, maar de cassettebehuizing is kleiner. Hierdoor hebben de banden een kortere speelduur van meestal 30 minuten. Dit type banden is voornamelijk bedoeld voor gebruik in camcorders. (nl)
  • Il VHS-C (Video Home System - Compact) fu uno standard di videoregistrazione analogico su nastro introdotto da JVC nel 1982 come versione di dimensioni ridotte del VHS e veniva utilizzato per sistemi portatili. Esempio di adattatore per VHS-C. (it)
  • VHS-C (VHS Compact) — стандарт видеокассет уменьшенного относительно VHS размера с укороченным временем записи. Впервые выпущены в 1982 году фирмой «Panasonic» для лёгких ручных видеокамер. В настоящее время формат вытеснен цифровыми видеокассетами и считается устаревшим. Кассеты VHS-C можно просматривать с помощью стандартного видеомагнитофона VHS, используя кассетный адаптер. В 1984 году выпущена первая видеокамера «JVC GR-C1», собранная в общем корпусе с видеомагнитофоном этого формата. За год до неё выпущена камера «Betamovie» конкурирующего формата Betamax такой же конструкции и более громоздкая, поскольку уменьшенной версии кассет, аналогичных VHS-C, не существовало. До этого видеомагнитофон и камера выпускались, как отдельные устройства соединённые кабелем. Сразу же после начала выпуска камера JVC была показана в первой части кинотрилогии «Назад в будущее» в качестве образца сверхсовременных видеотехнологий. После появления кассет VHS-C фирма «Sony» выпустила формат Video8 с более компактной кассетой с узкой магнитной лентой шириной 8 мм. При сопоставимом качестве изображения и звука, кассеты «Sony» были компактнее и обеспечивали более продолжительную запись: 90 минут против 30 у VHS-C стандартной длины. Одновременно с началом производства видеокассет улучшенного качества S-VHS начат выпуск кассет S-VHS-C с такой же магнитной лентой и характеристиками. Так же, как и полноразмерные S-VHS-кассеты, S-VHS-C-вариант имел на корпусе дополнительное отверстие, по которому видеомагнитофон мог их отличить. Соответственно, S-VHS-C-адаптер отличался наличием дополнительного рычажка, закрывавшего это отверстие, если в него была вставлена обычная VHS-C кассета. При использовании «обычного» адаптера, не различающего S-VHS-C и просто VHS-C кассеты, возможность воспроизведения зависела от способности видеомагнитофона автоматически различать режимы. При включении записи на S-VHS-C кассету, вставленную в S-VHS, видеомагнитофон через «обычный» адаптер, всегда выбирался VHS-режим с низким качеством изображения. (ru)
  • VHS-C é um de vídeo analógico, na verdade um sub-formato do VHS, utilizando o mesmo sistema e velocidade de gravação e fitas da mesma largura, porém acondicionadas em cartuchos menores, para gravação em câmaras também menores. Para reprodução, utiliza-se um aparelho de VHS comum, colocando-se o cartucho do VHS-C dentro de um adaptador que tem as mesmas dimensões de uma fita VHS. O sistema VHS-C foi lançado pela JVC em 1982. Embora ainda exista no mercado, a preços baixos, o formato é considerado obsoleto mesmo para uso doméstico, uma vez que já foi substituído por formatos digitais de menor dimensão e qualidade superior. A fita magnética no VHS-C é enrolada em um único carretel e usa um mecanismo de roda dentada que impulsiona a fita para diante. Assim como no formato Betamax, a fita também pode ser movida manualmente, bem como o carretel. O VHS-C foi um dos primeiros formatos a utilizar camcorder, ou câmara e gravador num mesmo aparelho, e foi lançado para reduzir o tamanho das filmadoras, e após 3 anos, acabou competindo com o formato Video8, da Sony. Embora de dimensões um pouco maiores que o Video8, o VHS-C tinha a vantagem de ser compatível com os aparelhos de VHS, na época largamente disponíveis. Alguns anos depois, foi lançada uma versão de qualidade superior, baseada no sistema de gravação S-VHS, que foi denominada S-VHS-C e que competiu no mercado com o formato Hi8, que por sua vez era um aperfeiçoamento do Video8. A chegada ao mercado das camcorders baratas de S-VHS-C levou à inclusão, na maioria dos modernos VCRs, de um dispositivo chamado SQPB (em inglês, "SuperVHS Quasi-PlayBack"). Mas isso não teve tanto impacto no mercado quanto o lançamento do Mini-DV, um novo formato de baixo custo, tecnologia digital e qualidade muito próxima aos padrões "broadcast" da maioria das emissoras de televisão, e que veio a tornar obsoletos praticamente todos os formatos analógicos. Comparada com o Video8, o VHS-C oferecia uma qualidade de imagem um pouco menor (240 linhas verticais vs. 260 linhas) e um menor tempo de gravação em fita, tanto em velocidade normal SP (30 minutos, contra 120 do Video-8) quanto em velocidade LP (60 minutos, contra 240 do Video8). (pt)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 1157408 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 7192 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1040850544 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:capacity
  • 183600.0
dbp:caption
  • VHS-C Cassette Adapters and VHS-C cassette (en)
dbp:dimensions
  • 92 (xsd:integer)
  • (en)
dbp:encoding
dbp:extendedFrom
dbp:logo
  • VHS-C.svg (en)
dbp:name
  • VHS-C (en)
dbp:standard
dbp:type
dbp:use
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
gold:hypernym
rdf:type
rdfs:comment
  • VHS-C és el format compacte de cinta VHS presentat el 1982 i utilitzat principalment en videocàmera s compactes per al mercat domèstic. El format està basat en la mateixa cinta magnètica que s'usa en el VHS i pot reproduir-se en una magnetoscopi VHS estàndard mitjançant un adaptador. Encara que bastant barat, el format està pràcticament obsolet fins i tot com un estàndard domèstic i ha estat substituït en el mercat per formats digitals de vídeo, que ofereixen menors mides de casset i millor qualitat d'imatge. (ca)
  • Video Home System Compact (VHS-C) ist ein kleineres Kassettenformat für das VHS. Es wurde von JVC entwickelt, um kleinere Camcorder bauen zu können, da das herkömmliche Kassettenformat dafür zu sperrig war. Das neue Videobandformat wurde 1982 zusammen mit dem ersten Camcorder von JVC präsentiert. Das Magnetband ist wie bei einer herkömmlichen VHS-Kassette 12,7 mm breit, mit einem mechanischen Adapter passen die VHS-C-Kassetten auch in normale VHS-Videorekorder. Zum S-VHS gibt es analog auch S-VHS-C in gleicher Bauweise, jedoch mit dem höherwertigen, für S-VHS-Aufzeichnungen geeignetem Magnetband. (de)
  • VHS-Cは、VHSの小型テープでVHS-Compact (ビデオホームシステムコンパクト) を略したもの。1982年(昭和57年)に規格がまとめられた。 (ja)
  • VHS-C is een compacte versie van het VHS videosysteem. De band en het opnamesysteem zijn identiek aan VHS, maar de cassettebehuizing is kleiner. Hierdoor hebben de banden een kortere speelduur van meestal 30 minuten. Dit type banden is voornamelijk bedoeld voor gebruik in camcorders. (nl)
  • Il VHS-C (Video Home System - Compact) fu uno standard di videoregistrazione analogico su nastro introdotto da JVC nel 1982 come versione di dimensioni ridotte del VHS e veniva utilizzato per sistemi portatili. Esempio di adattatore per VHS-C. (it)
  • VHS-C es el formato compacto de cinta VHS presentado en 1982 y usado principalmente en videocámaras compactas para el mercado doméstico. El formato está basado en la misma cinta magnética que se usa en el VHS y puede reproducirse en una videograbadora VHS estándar mediante un adaptador. Aunque bastante barato, el formato está prácticamente obsoleto incluso como un estándar doméstico y ha sido sustituido en el mercado por formatos digitales de vídeo, que ofrecen menores tamaños de casete y mejor calidad de imagen. * Datos: Q549855 * Multimedia: VHS-C / Q549855 (es)
  • VHS-C is the compact VHS videocassette format, introduced by Victor Company of Japan (JVC) in 1982, and used primarily for consumer-grade compact analog recording camcorders. The format is based on the same video tape as is used in VHS, and can be played back in a standard VHS VCR with an adapter. Though quite inexpensive, the format is largely obsolete even as a consumer standard and has been replaced in the marketplace by digital video formats, which have smaller form factors. The later Hi8 and S-VHS-C systems both have a quality similar to the LaserDisc system. (en)
  • VHS-C (VHS Compact) — стандарт видеокассет уменьшенного относительно VHS размера с укороченным временем записи. Впервые выпущены в 1982 году фирмой «Panasonic» для лёгких ручных видеокамер. В настоящее время формат вытеснен цифровыми видеокассетами и считается устаревшим. (ru)
  • VHS-C é um de vídeo analógico, na verdade um sub-formato do VHS, utilizando o mesmo sistema e velocidade de gravação e fitas da mesma largura, porém acondicionadas em cartuchos menores, para gravação em câmaras também menores. Para reprodução, utiliza-se um aparelho de VHS comum, colocando-se o cartucho do VHS-C dentro de um adaptador que tem as mesmas dimensões de uma fita VHS. O sistema VHS-C foi lançado pela JVC em 1982. (pt)
rdfs:label
  • VHS-C (ca)
  • Video Home System Compact (de)
  • VHS-C (es)
  • VHS-C (it)
  • VHS-C (ja)
  • VHS-C (nl)
  • VHS-C (pt)
  • VHS-C (en)
  • VHS-C (ru)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License