| dbo:abstract
|
- Harlem stride piano, stride piano nebo jen stride je jazzový hudební styl, který se vyvinul z ragtimu. Levá ruka hraje většinou basový tón, oktávu, decimu na těžké době a akord na době lehké. Často se také využívá přerušovaného basu, tedy přesunutí akordu či basového tónu na jinou dobu. Na rozdíl od ragtimu se ve stride pianu využívá více okrajových částí klaviatury, skoky v levé ruce jsou větší a i předpoklady pro hru jsou náročnější (ve stridu je téměř výhradně používána decima – kupříkladu roztažení levé ruky od C1 do E2). Stride je možné hrát v rychlém tempu, tak rovněž i v pomalém, bluesovém tempu. Stride piano představuje vrchol hraní na piano v jazzové hudbě. (cs)
- L'stride piano és un estil pianístic de jazz, que es va desenvolupar en els anys 1920, i que també sol denominar-se "Harlem stride", "stride" o "estil Harlem", a causa que el seu lloc de gènesi i desenvolupament va ser el barri de Harlem (Nova York). (ca)
- Paŝa pianludado aŭ paŝa piano estas solo-pianostilo el la frua tempo de ĵazo. Ĝi reiras sur la ragtimon, estas male al tiu ne komponita, sed plejparte improvizata. Ĝin kreis proks. 1920 kiel „Harlem Stride piano“ pioniroj kiel James P. Johnson kaj en Harlemo, kaj Fats Waller pluevoluigis ĝin kiel reganta stilo de svingo. Je paŝa pianludado la maldekstra mano transprenas la funkcion de baso kaj harmonio, frapante alterne oktojn (aŭ eĉ dektojn) en la malalta kaj akordojn en la meza registroj, dum kiam la dekstra mano sur tio ludas resp. improvizas melodion. Ĉar la pianisto je la paŝa ludado regas, la frapinstrumentaro kaj kontrabaso kiel ritmoinstrumentoj paŝas en la fonon. La bandoj plejparte ne estas pli grandaj ol kvin ĝis ses muzikistoj. Nur malofte la stilo estis ludata kun pli grandaj bandoj, ekz. de Teddy Wilson. La kapablo ludi paŝan pianon dependas krom de ekzerco je improvizado parte ankaŭ de la anatomio de la manoj: nur malmultaj pianistoj povas ludi en ĉiu tonalo dektojn, egale ĉu kun du nigraj klavoj (relative facile), kun unu blanka kaj unu nigra klavoj (pli malfacile) aŭ kun du blankaj klavoj (malfacile, erara ludado de najbarklavoj evitende). Elstarulo de la paŝa pianludado estis ankaŭ , kiu pro siaj eksterordinare longaj fingroj povis ludi dektojn. Art Tatum kiel iaspeca perfektiganto de la stilo, ofte ludis pasaĵojn, kiuj paŝigis la dektojn en la baso laŭ kvaronnotoj kaj je tio tute rezignis la alternajn akordojn. La terminon „paŝa pianludado“ (engl. Stride-Piano) nur pli malfrue inventis kritikistoj, ĝi tamen fariĝis bazo por ĉiuj sekvontaj ĵazpianaj stiloj. nomis la lumanieron „Harlem Rhythm“. (eo)
- Stride-Piano ist ein Solo-Klavierstil aus der Frühzeit des Jazz. Er geht auf den Ragtime zurück, ist im Gegensatz zu diesem aber nicht komponiert, sondern größtenteils improvisiert. Er wurde um 1920 als „Harlem Stride piano“ von Pionieren wie James P. Johnson und Willie The Lion Smith in Harlem kreiert und von Fats Waller zum vorherrschenden Stil des Swing weiterentwickelt. Beim Stride-Piano übernimmt die linke Hand die Funktion von Bass und Harmonie, indem im Wechsel Oktaven (oder sogar Dezimen) in der tiefen und Akkorde in der Mittellage angeschlagen werden, während die rechte Hand darüber die Melodie spielt bzw. improvisiert. Weil der Pianist beim Stride-Spiel dominiert, treten Schlagzeug und Kontrabass als Rhythmus-Instrumente zurück. Die Gruppen umfassten meist nicht mehr als fünf bis sechs Musiker. Nur selten wurde der Stil mit größeren Bands gespielt, z. B. von Teddy Wilson. Die Befähigung, Stride zu spielen, ist neben der Übung im Improvisieren zu Teilen auch von der Anatomie der Hände abhängig: nur wenige Pianisten können in jeder Tonart Dezimen spielen, gleich ob mit zwei schwarzen Tasten (relativ einfach), einer weißen und einer schwarzen Taste (schwieriger) oder mit zwei weißen Tasten (schwierig, fehlerhaftes Nachbartastenspiel zu meiden). Exponent des Stride-Spieles war auch Eubie Blake, der aufgrund seiner außergewöhnlich langen Finger Duodezimen spielen konnte. Art Tatum, als eine Art Vollender des Stils, spielte oft Passagen, die die Dezimen im Bass in Viertelnoten laufen ließen, und verzichtete dabei ganz auf die abwechselnden Akkorde. Der Terminus „Stride-Piano“ (engl. etwa: Klavierspiel mit großen Schritten) wurde erst später von Kritikern geprägt, wurde aber zur Grundlage für alle folgenden Jazz-Piano-Stile. Ralph Sutton bezeichnete die Spielart als „Harlem Rhythm“. (de)
- El stride piano es un estilo pianístico de jazz, que se desarrolló en los años 1920, y que también suele denominarse "Harlem stride", "stride" o "estilo Harlem", debido a que su lugar de génesis y desarrollo fue el barrio de Harlem (Nueva York). (es)
- Le piano stride ou Harlem stride est un style de piano jazz apparu à Harlem vers 1919. Hérité du ragtime, dont il tire ses bases, le stride utilise beaucoup plus d'improvisation que son prédécesseur et se base sur le rythme du swing. C'est un style assez difficile à maîtriser : la main gauche saute typiquement entre une note basse et un accord pour établir la pulsation et le fondement harmonique ; la main droite improvise des éléments mélodiques rapides et syncopés. Le stride, au même titre que le jazz en général, puise toute son essence dans la musique blues ce qui le distingue du ragtime ou du novelty piano. (fr)
- Stride jazz piano, often shortened to stride, is a jazz piano style that arose from ragtime players. Prominent stride pianists include James P. Johnson, Willie "the Lion" Smith, Fats Waller, Luckey Roberts, Mrs Mills and Mary Lou Williams. (en)
- L'Harlem Stride Piano o Stride Piano (comunemente abbreviato a stride) è uno stile piano jazz che è stato sviluppato nelle grandi città della East Coast degli Stati Uniti, soprattutto New York, durante gli anni 1920 e 1930. La mano sinistra suona tipicamente un quattro quarti con una singola nota in chiave di basso, con intervalli di nona, settima e decima sul primo e terzo battito e un accordo sul secondo e quarto battito. Di tanto in tanto questo schema è invertito ponendo l'accordo sul battere e la nota di basso sul levare. (it)
- Stride (stride piano) – jazzowy styl gry na fortepianie, utrzymanej w metrum czteromiarowym, charakteryzujący się naprzemiennością granego lewą ręką na raz i trzy basu, a na dwa i cztery - akordu. Nazwa pochodzi od angielskiego słowa to stride - maszerować, kroczyć w odniesieniu do ruchów lewej ręki pianisty na klawiaturze instrumentu. Technika ta powstała w Harlemie podczas I wojny światowej. Stylu tego używali w swojej grze , James P. Johnson, , czy Fats Waller. (pl)
- Stride piano ou Harlem Stride Piano é um estilo de jazz piano desenvolvido nas grandes cidades da Costa Leste dos Estados Unidos, principalmente Nova York, durante os anos 1920 e 1930. Nesse estilo, a mão esquerda toca um pulso de quatro batidas com uma única nota de baixo (nota mais baixa de um acorde), com intervalos de oitava, sétima maior ou , na primeira e na terceira batidas, e um acorde na segunda e quarta batidas. Eventualmente, esse padrão é invertido, colocando-se o acorde na primeira batida do compasso e a(s) nota(s) de baixo na última batida do compasso anterior. Diferentemente do ragtime, popularizado por Scott Joplin, no stride a mão esquerda muitas vezes salta distâncias maiores no teclado, e o pianista toca em uma variedade maior de tempos, com maior ênfase na improvisação. (pt)
- Страйд — техніка гри на фортепіано, пов'язана з партією лівої руки джазового піаніста, де постійно чергуються басові звуки на першій та третій долях з вищими акордами на другій та четвертій долях чотиридольного розміру. Повна назва — Harlem Stride, що дослівно перекладається як «Гарлемський крокуючий», серед музикантів також є поширеною назва "крокуюче піаніно". Техніка прийшла у джаз з регтайму і є типовою для піаністів гарлемського джазу 1930-х рр. Страйд також іноді використовують піаністи сучасного джазу. (uk)
- Страйд (полное название англ. Harlem Stride Piano, что значит «гарлемский шагающий») — джазовый фортепианный стиль, развившийся в основном из рэгтайма, в который были добавлены элементы классической фортепианной музыки — арпеджио, гаммы и др. Стиль страйд возник в Гарлеме и Манхэттене во время Первой мировой войны. Его возникновение связано с тем, что пианисты должны были исполнять музыку каждую ночь, что требовало вносить разнообразие в монотонные рэгтаймы и превращать их в более виртуозные произведения. Со временем пианисты страйда стали аранжировать подобным образом практически любую популярную мелодию своего времени, превращая её в джазовое произведение, хотя ещё в 1920-е годы подобный стиль назывался скорее «рэгтайм», чем «страйд» или «джаз». Левая рука в страйде обычно исполняет четырёхударный пульс, используя одиночные басовые ноты, октавы, септимы или децимы на первом и третьем ударах, и аккорд на втором и четвёртом ударах. В отличие от более раннего Сент-Луисского стиля, в страйде левая рука совершает более интенсивные движения на клавиатуре, «шагая» по ней (откуда и название стиля), а темп игры стал в среднем более высоким, хотя существуют и отдельные страйдовые произведения в медленном темпе. Правая рука играет мелодию, рифф, а нередко и контрапункт, тогда как левая в основном поддерживает ритмический рисунок (например, блуждающий бас). Для придания окраски тону вместо одиночных басовых нот нередко используются октавы. Считается, что Джеймс П. Джонсон и Фэтс Уоллер первыми ввели в обиход «блуждающие децимы», когда исполнитель играет децимы, «блуждающие» вверх и вниз по клавиатуре, вместо привычных терций или одиночных басовых нот. Пионерами страйда были , Джеймс П. Джонсон и Фэтс Уоллер. Среди других известных исполнителей страйда — , Арт Тейтум, Дональд Ламберт, , , , , Ральф Саттон, , Дик Хаймен, , , , Джим Хешен. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Harlem stride piano, stride piano nebo jen stride je jazzový hudební styl, který se vyvinul z ragtimu. Levá ruka hraje většinou basový tón, oktávu, decimu na těžké době a akord na době lehké. Často se také využívá přerušovaného basu, tedy přesunutí akordu či basového tónu na jinou dobu. Na rozdíl od ragtimu se ve stride pianu využívá více okrajových částí klaviatury, skoky v levé ruce jsou větší a i předpoklady pro hru jsou náročnější (ve stridu je téměř výhradně používána decima – kupříkladu roztažení levé ruky od C1 do E2). Stride je možné hrát v rychlém tempu, tak rovněž i v pomalém, bluesovém tempu. Stride piano představuje vrchol hraní na piano v jazzové hudbě. (cs)
- L'stride piano és un estil pianístic de jazz, que es va desenvolupar en els anys 1920, i que també sol denominar-se "Harlem stride", "stride" o "estil Harlem", a causa que el seu lloc de gènesi i desenvolupament va ser el barri de Harlem (Nova York). (ca)
- El stride piano es un estilo pianístico de jazz, que se desarrolló en los años 1920, y que también suele denominarse "Harlem stride", "stride" o "estilo Harlem", debido a que su lugar de génesis y desarrollo fue el barrio de Harlem (Nueva York). (es)
- Le piano stride ou Harlem stride est un style de piano jazz apparu à Harlem vers 1919. Hérité du ragtime, dont il tire ses bases, le stride utilise beaucoup plus d'improvisation que son prédécesseur et se base sur le rythme du swing. C'est un style assez difficile à maîtriser : la main gauche saute typiquement entre une note basse et un accord pour établir la pulsation et le fondement harmonique ; la main droite improvise des éléments mélodiques rapides et syncopés. Le stride, au même titre que le jazz en général, puise toute son essence dans la musique blues ce qui le distingue du ragtime ou du novelty piano. (fr)
- Stride jazz piano, often shortened to stride, is a jazz piano style that arose from ragtime players. Prominent stride pianists include James P. Johnson, Willie "the Lion" Smith, Fats Waller, Luckey Roberts, Mrs Mills and Mary Lou Williams. (en)
- L'Harlem Stride Piano o Stride Piano (comunemente abbreviato a stride) è uno stile piano jazz che è stato sviluppato nelle grandi città della East Coast degli Stati Uniti, soprattutto New York, durante gli anni 1920 e 1930. La mano sinistra suona tipicamente un quattro quarti con una singola nota in chiave di basso, con intervalli di nona, settima e decima sul primo e terzo battito e un accordo sul secondo e quarto battito. Di tanto in tanto questo schema è invertito ponendo l'accordo sul battere e la nota di basso sul levare. (it)
- Stride (stride piano) – jazzowy styl gry na fortepianie, utrzymanej w metrum czteromiarowym, charakteryzujący się naprzemiennością granego lewą ręką na raz i trzy basu, a na dwa i cztery - akordu. Nazwa pochodzi od angielskiego słowa to stride - maszerować, kroczyć w odniesieniu do ruchów lewej ręki pianisty na klawiaturze instrumentu. Technika ta powstała w Harlemie podczas I wojny światowej. Stylu tego używali w swojej grze , James P. Johnson, , czy Fats Waller. (pl)
- Stride piano ou Harlem Stride Piano é um estilo de jazz piano desenvolvido nas grandes cidades da Costa Leste dos Estados Unidos, principalmente Nova York, durante os anos 1920 e 1930. Nesse estilo, a mão esquerda toca um pulso de quatro batidas com uma única nota de baixo (nota mais baixa de um acorde), com intervalos de oitava, sétima maior ou , na primeira e na terceira batidas, e um acorde na segunda e quarta batidas. Eventualmente, esse padrão é invertido, colocando-se o acorde na primeira batida do compasso e a(s) nota(s) de baixo na última batida do compasso anterior. Diferentemente do ragtime, popularizado por Scott Joplin, no stride a mão esquerda muitas vezes salta distâncias maiores no teclado, e o pianista toca em uma variedade maior de tempos, com maior ênfase na improvisação. (pt)
- Страйд — техніка гри на фортепіано, пов'язана з партією лівої руки джазового піаніста, де постійно чергуються басові звуки на першій та третій долях з вищими акордами на другій та четвертій долях чотиридольного розміру. Повна назва — Harlem Stride, що дослівно перекладається як «Гарлемський крокуючий», серед музикантів також є поширеною назва "крокуюче піаніно". Техніка прийшла у джаз з регтайму і є типовою для піаністів гарлемського джазу 1930-х рр. Страйд також іноді використовують піаністи сучасного джазу. (uk)
- Stride-Piano ist ein Solo-Klavierstil aus der Frühzeit des Jazz. Er geht auf den Ragtime zurück, ist im Gegensatz zu diesem aber nicht komponiert, sondern größtenteils improvisiert. Er wurde um 1920 als „Harlem Stride piano“ von Pionieren wie James P. Johnson und Willie The Lion Smith in Harlem kreiert und von Fats Waller zum vorherrschenden Stil des Swing weiterentwickelt. Art Tatum, als eine Art Vollender des Stils, spielte oft Passagen, die die Dezimen im Bass in Viertelnoten laufen ließen, und verzichtete dabei ganz auf die abwechselnden Akkorde. (de)
- Paŝa pianludado aŭ paŝa piano estas solo-pianostilo el la frua tempo de ĵazo. Ĝi reiras sur la ragtimon, estas male al tiu ne komponita, sed plejparte improvizata. Ĝin kreis proks. 1920 kiel „Harlem Stride piano“ pioniroj kiel James P. Johnson kaj en Harlemo, kaj Fats Waller pluevoluigis ĝin kiel reganta stilo de svingo. Je paŝa pianludado la maldekstra mano transprenas la funkcion de baso kaj harmonio, frapante alterne oktojn (aŭ eĉ dektojn) en la malalta kaj akordojn en la meza registroj, dum kiam la dekstra mano sur tio ludas resp. improvizas melodion. (eo)
- Страйд (полное название англ. Harlem Stride Piano, что значит «гарлемский шагающий») — джазовый фортепианный стиль, развившийся в основном из рэгтайма, в который были добавлены элементы классической фортепианной музыки — арпеджио, гаммы и др. Стиль страйд возник в Гарлеме и Манхэттене во время Первой мировой войны. Его возникновение связано с тем, что пианисты должны были исполнять музыку каждую ночь, что требовало вносить разнообразие в монотонные рэгтаймы и превращать их в более виртуозные произведения. Со временем пианисты страйда стали аранжировать подобным образом практически любую популярную мелодию своего времени, превращая её в джазовое произведение, хотя ещё в 1920-е годы подобный стиль назывался скорее «рэгтайм», чем «страйд» или «джаз». (ru)
|
