| dbo:abstract
|
- El semipelagianisme és un corrent cristià que intenta conciliar les idees del pelagianisme amb la teologia més ortodoxa o acceptada. La doctrina fou fundada per Joan Cassià i refutada des dels inicis per la filosofia cristiana, com per exemple en les obres d'Agustí d'Hipona. Va triomfar a l'església dels gals i francs i va tornar a emprar-se el terme (si bé de manera despectiva) al renaixement. La seva idea principal és que l'ésser humà té forces per ell mateix per acostar-se a la salvació però que aquesta només es pot assolir per la voluntat divina, allunyant-se així de l'heretgia pelagiana. Suposa per tant un equilibri entre la predestinació i el lliure albir total pel que fa al destí de l'home després de la mort. (ca)
- Semipelagianismus byl teologický směr, který na přelomu 5. a 6. století stál v učení o hříchu a milosti přesně mezi Augustinem a Pelagiem. Semipelagiáni nesouhlasili s Augustinem zejména v otázce míry nesvobody lidské vůle vůči Bohu, otázce neodolatelné milosti a jeho učení o predestinaci. Hlavními představiteli jsou Jan Cassian a Vincenc z Lerina. Odsouzeno jako hereze . (cs)
- شبه بيلاجيانية تعتبر تسمية مغلوطة لمدرسة مسيحية لاهوتية وخلاصية تهتم بدراسة الخلاص. يقف الفكر الشبه بيلاجياني على النقيض من تعاليم البيلاجيانية السابقة حول الخلاص، والبيلاجيانية (حيث يحقق الناس خلاصهم باختياراتهم الخاصة) تم رفضها باعتبارها هرطقة. تم تطوير الشبه بيلاجيانية في شكلها الأصلي كحل وسط بين البيلاجيانية وتعاليم آباء الكنيسة مثل القديس أوغسطينوس الذي علم أن الناس لا يمكن أن يأتوا إلى الله بدون نعمة الله. لذلك ففي الفكر شبه البيلاجياني يتم التمييز بين بداية الإيمان ونموه. يعلّم الفكر الشبه بيلاجياني أن النمو في الإيمان هو عمل الله، في حين أن بداية الإيمان هي فعل إرادة حرة مع النعمة كهبة تعطى لاحقًا فقط. وصفتها الكنيسة الغربية بأنها هرطقة أيضا في المجلس الثاني لأورانج عام 529م. تعلم الكاثوليكية أن بداية الإيمان تتضمن فعل إرادة حرة ولكن المبادرة تأتي من الله، ولكنها تتطلب تعاونًا حرا من جانب الإنسان: «إن عمل الله الأبوي هو أولاً بمبادرة منه، ثم يتبعه فعل الإنسان الحر من خلال تعاونه». «بما أن المبادرة تعود إلى الله في ترتيب النعمة، فلا يمكن لأحد أن يستحق النعمة الأولية للغفران والتبرير في بداية الاهتداء، ولكن بدافع من الروح القدس والمحبة يمكننا بعد ذلك أن نستحق لأنفسنا النعم التي نحتاجها لتقديسنا، ولتحقيق الحياة الأبدية» يعتبر مصطلح «شبه بيلاجيانية» تسمية خاطئة من قبل العلماء. البدائل المقترحة تشمل: «مسيليانية»، و«شبه الأوغسطينية»، و«ضد الأوغسطينية»، و«ضد الجبرية». يُعرف الخلاف اللاهوتي التاريخي أيضًا باسم الجدل الأوغسطيني. وكثيرا ما استخدمت «شبه بيلاجيانية» بمعنى ازدرائي. (ar)
- Semipelagianismus war eine im 5./6. Jahrhundert vor allem in Südgallien verbreitete theologische Lehrrichtung, welche dem Pelagianismus nahesteht, sich jedoch bemüht, ihre Aussagen von dem bereits vom Konzil von Ephesos verurteilten Pelagianismus eines Julianus von Eclanum abzugrenzen. Ausgelöst wurde diese Bewegung durch die harte Verurteilung des Pelagianismus durch Augustinus, durch dessen Anschauungen über Sünde und Gnade sich insbesondere Angehörige monastisch-asketischer Gemeinschaften angegriffen fühlten. Hauptvertreter war der Mönch Johannes Cassianus in Marseille. Im 13. Buch seiner Gespräche mit den Vätern brachte er seine von dessen Prädestinations- und Gnadenlehre differierenden Anschauungen vor, die von Augustinus 428/429 in zwei Schriften – De praedestinatione sanctorum (MPL 44, 959–992) und De dono perseverantiae (MPL 45, 993–1034) – bekämpft wurden. Darin betont Augustinus, dass nicht nur das Beharren im Glauben, sondern bereits der Glaube selbst von Anfang an ein Gnadengeschenk Gottes sei. Cassianus hatte hingegen die anfängliche Entscheidung für den Glauben allein dem freien Willen zugeschrieben. Der semipelagianische Streit dauerte die folgenden Jahrzehnte an und wurde erst 529 auf der Synode von Orange (Orange an der Rhône) mit einer Verurteilung des Semipelagianismus beendet. Die Beschlüsse des Arausicanum wurden von Papst Bonifatius II. bestätigt und verwarfen sowohl Pelagianismus wie Semipelagianismus ganz im Sinne der augustinischen Lehren über Sünde und Gnade. Der freie Wille sei durch die Erbsünde derart geschwächt, dass der Mensch von sich aus Gott weder lieben noch an ihn glauben noch um seinetwillen etwas Gutes tun könne. Auch das Beharren im Glauben sei Gnade. Die Vorstellung einer doppelten Prädestination hingegen (der einen zum Heil, der andern zur Verdammnis) wurde von der Synode verworfen. (de)
- Duonpelagianismo aŭ Semipelagianismo estas teologia teorio kies formulado reiras al Sankta Kasiano el Marsejlo (ĉirkaŭ 360 - 435), Vincento el Lerino (mortinta antaŭ 450) kaj al aliaj monaĥoj de sudo de Francio. Laŭ ili, la homaj estuloj cele de sia savo povas/devas plenumi siainiciate la unuan paŝon en la direkto de Dio, nome ili kapablas tion fari per siaj homaj fortoj sen la helpo de la dia graco, kiu intervenas nur poste en dua momento. Tiu doktrino provas precizigi, laŭ nova maniero, la rolon de la graco kaj de la libera volo en la homo vokita al la savo, nome la rolon de Dio kaj de la homo. Ili akceptas ja jes ke la graco nepras por la savo (malsame ol pelagianismo), sed aliras specon de “semipelagianismo” opone al la radika pozicio de monergismo (efikas nur la graco) kaj de antaŭdestinismo, kontraŭ la pozicioj subtenitaj de Aŭgusteno de Hipono kaj ties skolo. Duonpelagianismo estis formale kondamnita en la de 529, sed refloris epoke de humanismo, renesanco kaj klerismo kaj reviviĝas ofte tie kaj tie en la kristana mondo, en kiu oni emas allasi ke la homa esto povas. cele de la savo, profiti de sia aŭtonoma volo kaj de siaj kapabloj veraj aŭ imagitaj, eventuale stimulitaj kaj ĉiukaze integritaj de la dia graco. Kutime temas pri nekonscia – kaj do nepeka – eraro. Malamikoj de pelagianismo kaj semipelagianismo sin lokigis Luteranismo kaj la klasika Kalvinismo, eĉ ili – almenaŭ pasintajn epokojn - ili pri tiu teologia eraro akuzas la katolikan kaj ortodoksan ekleziojn. distingiĝas kaj el duonpelagianismo kaj el klasika Kalvinismo kaj oni povas ĝin taksi kvazaŭ formulado "intera" de la du doktrinoj: kun duonpelagianismo ĝi kundividas la enfazon pri la homa responso de "kunlaborado" kun la Dia Graco; Arminianismo, male, malkorformiĝas al kalvinismo kiam tiu asertas ke esta Dio, en sia libera iniciato kaj suvereneco, kiu movas la unuan paŝon en la homo, por al li liveri Sian Gracon. Kaj la Katolika Eklezio kaj tiu Ortodoksa rifuzas kaj pelagianianismon kaj duonpelagianismon. (eo)
- El semipelagianismo es un nombre inapropiado para una escuela cristiana teológica y soteriológica de pensamiento sobre la salvación. El pensamiento semipelagiano contrasta con la enseñanza pelagiana anterior sobre la salvación, el Pelagianismo (en la que se considera que las personas alcanzan su propia salvación por sus propios medios), que había sido descartada como herejía. El semipelagianismo en su forma original se desarrolló como un compromiso entre el pelagianismo y la enseñanza de san Agustín, que enseñó que las personas no pueden venir a Dios sin la gracia de Dios. En el pensamiento semipelagiano, por lo tanto, se hace una distinción entre el comienzo de la fe y el aumento de la fe. El pensamiento semipelagiano enseña que la segunda mitad, que crece en la fe, es obra de Dios, mientras que el comienzo de la fe es un acto de libre albedrío, con la gracia que se superpone más tarde. Fue etiquetada como herejía por la Iglesia Occidental en el Segundo Concilio de Orange en 529. El catolicismo enseña que el comienzo de la fe implica un acto de libre albedrío, pero que la iniciativa proviene de Dios aunque requiera una colaboración libre por parte del hombre: "El mérito del hombre ante Dios en la vida cristiana proviene de que Dios ha dispuesto libremente asociar al hombre a la obra de su gracia. La acción paternal de Dios es lo primero, en cuanto que Él impulsa, y el libre obrar del hombre es lo segundo, en cuanto que este colabora". "Puesto que la iniciativa en el orden de la gracia pertenece a Dios, nadie puede merecer la gracia primera, en el inicio de la conversión, del perdón y de la justificación. Bajo la moción del Espíritu Santo y de la caridad, podemos después merecer en favor nuestro y de los demás gracias útiles para nuestra santificación, para el crecimiento de la gracia y de la caridad, y para la obtención de la vida eterna." (es)
- Semipelagianisme adalah suatu pemikiran teologis dan soteriologis Kristen mengenai keselamatan; sarana di mana manusia dan Allah dipulihkan kepada suatu hubungan yang benar. Pemikiran Semipelagianisme berlawanan dengan ajaran Pelagianisme sebelumnya, di mana manusia dipandang sebagai satu-satunya yang mempengaruhi keselamatan dirinya, yang telah ditolak dan dipandang sebagai bidaah. Semipelagianisme dalam bentuk aslinya dikembangkan sebagai suatu kompromi antara Pelagianisme dan ajaran para Bapa Gereja seperti Santo Agustinus, yang mengajarkan bahwa manusia tidak dapat datang kepada Allah tanpa anugerah atau rahmat dari Allah. Dalam pandangan Semipelagianisme, oleh karena itu perlu ada pembedaan antara tahapan awal iman dan perkembangan iman; di mana tahap paruh kedua — bertumbuh dalam iman — adalah karya Allah, sementara iman pada tahap awal adalah suatu tindakan berdasarkan kehendak bebas dan rahmat baru berperan setelahnya. Gereja Katolik mengutuk semipelagianisme, tetapi menegaskan bahwa sejak tahapan awal iman sudah melibatkan suatu tindakan dari kehendak bebas; di mana inisiatif datang dari Allah tetapi membutuhkan kerja sama dari manusia melalui kehendak bebasnya.:2008 Setelah kejatuhan manusia ke dalam dosa, (kodrat) manusia tidak sehat lagi, melainkan lemah; ia mengalami sakit, tetapi tidak mati. Oleh karena itulah, manusia harus bertindak, supaya dirinya dapat menerima keselamatan. Akan tetapi, manusia memiliki kelemahan dan keterbatasan, sehingga manusia membutuhkan pertolongan dari luar yaitu anugerah Allah. Meskipun demikian, manusia harus menghendakinya dan barang siapa menghendaki hal itu akan memperoleh keselamatan. Keselamatan yang dimaksud di sini merupakan suatu hasil kerja sama antara Allah dan manusia. Istilah "Semipelagianisme", suatu istilah yang tercipta pada abad ke-16, telah digunakan sebagai sebuah tuduhan dalam perselisihan teologis atas keselamatan, rahmat ilahi, dan kehendak bebas. Para teolog juga menggunakannya secara retrospektif untuk merujuk pada rumusan aslinya, suatu penggunaan lama yang telah dianggap tidak pantas, ambigu dan tidak adil. Dalam konteks ini, sebuah istilah yang lebih akurat secara historis adalah Massilianisme - merujuk ke kota Marseilles - yang mana dikaitkan dengan beberapa pendukungnya. (in)
- Semi-Pelagianism (or Semipelagianism) is a Christian theological and soteriological school of thought on salvation. Semipelagian thought stands in contrast to the earlier Pelagian teaching about salvation, Pelagianism (in which people are born untainted by sin and do not need salvation unless they choose to sin) which had been dismissed as heresy. Semipelagianism in its original form was developed as a compromise between Pelagianism and the teaching of Church Fathers such as Saint Augustine, who taught that people cannot come to God without the grace of God. In semipelagian thought, a distinction is made between the beginning of faith and the increase of faith. Semipelagian thought teaches that the latter half – growing in faith – is the work of God, while the beginning of faith is an act of free will, with grace supervening only later. It, too, was labeled heresy by the Western Church at the Second Council of Orange in 529. Catholicism teaches that the beginning of faith involves an act of free will, that the initiative comes from God, but requires free collaboration on the part of man: "The fatherly action of God is first on his own initiative, and then follows man's free acting through his collaboration". "Since the initiative belongs to God in the order of grace, no one can merit the initial grace of forgiveness and justification at the beginning of conversion. Moved by the Holy Spirit and by charity, we can then merit for ourselves and for others the graces needed for our sanctification, for the increase of grace and charity, and for the attainment of eternal life." The term "semi-Pelagianism", a 16th-century coinage, is considered a misnomer by scholars. Proposed alternatives include Massilianism, semi-Augustinianism, anti-Augustinianism, and antipredestinarianism. The historical theological dispute is also known as the Augustinian controversy. "Semi-Pelagianism" has frequently been used in a pejorative sense. (en)
- Le semi-pélagianisme est le nom donné par certains milieux du catholicisme et du protestantisme à une doctrine théologique chrétienne développée dans le sud de la Gaule au Ve siècle par Jean Cassien, Vincent de Lérins et Salvien de Marseille, puis professée et approfondie par Fauste de Riez. Cette doctrine tente de préciser les rôles respectifs de Dieu et de l'homme, de la grâce de Dieu et du libre arbitre de l'homme. Cette dénomination suppose la doctrine inspirée par les enseignements de Pélage. En fait, la pensée semi-pélagienne s'oppose au pélagianisme (dans lequel l'homme est considéré comme l'acteur de son propre salut), qui avait été rejeté comme hérésie dès 418. Le semi-pélagianisme, dans sa forme originale, peut apparaître comme un compromis entre le pélagianisme et l'augustinisme, pour qui le salut est un don entièrement gratuit de Dieu. Cependant, une distinction y est faite entre le début de la foi qui est un acte de libre arbitre et la progression de la foi qui est œuvre divine. Bien que condamnée lors du deuxième concile d'Orange en 529, la doctrine des moines provençaux est considérée aujourd'hui comme tout à fait acceptable par bon nombre de théologiens catholiques qui font d'ailleurs remarquer qu'elle est conforme à celle de l'Église orthodoxe. L'Orthodoxie vénère en effet les saints Jean Cassien, Vincent de Lérins et Fauste de Riez, comme des Pères de l'Église authentiques. (fr)
- Semipelagianisme is een begrip uit de theologie gerelateerd aan het pelagianisme. Pelagianisme is het geloof dat de zondeval de menselijke natuur niet heeft bedorven en dat de sterfelijke wil nog steeds in staat is tussen het goede en het kwade te kiezen zonder dat hier speciale goddelijke interventie voor nodig is. De mens komt als tabula rasa ter wereld. Het verschil tussen pelagianisme en semipelagianisme is dat semipelagianisme, in tegenstelling tot het pelagianisme, niet uitgaat van een onbeschreven blad maar van een deels onbeschreven blad. De mens is deels zondig maar wel in de mogelijkheid, zonder tussenkomst van God, zich te bekeren tot God. Dit gebeurt vanuit een vrije wil. Dit is onder andere de visie van de evangelische kerken in Nederland. (nl)
- 반펠라기우스주의(Semipelagianism, Latin: Semipelagianismus)란 구원에 있어서 하나님과 인간의 협력적 관점을 주장하는 것이다. 어거스틴의 주장은 인간의 전적인 부패와 구원에 있어서 하나님의 전적인 은총을 강조하였지만 펠라기우스주의는 구원에 인간의 자유의지를 통하여 인간이 스스로 구원을 이룰수 있다고 주장하여 이단으로 정죄되었다. 반펠라기우스주의는 아우구스티누스의 원죄론과 은총론을 받아들이지만 거기에 펠라기우스의 사상을 혼합시켰다. 인간은 원죄로 인하여 스스로 구원에 이를 수는 없지만 그래도 구원을 향해 상당한 수준에 이를 수 있는 존재라는 것, 거기에 하나님의 은총이 더해짐으로써 마침내 구원에 이르게 된다고 가르친 것이다. 알기 쉽게 말하면 하나님은 스스로 돕는 자를 돕는다는 것이다. 자기의 구원을 위하여 스스로 노력하는 자에게 하나님은 은혜를 베푸셔서 구원의 완성에 이른다는 것이다. 그러나 이 사상도 역시 펠라기우스주의에 속한 것으로 간주되어 529년 제 2차 오렌지회의(Second Council of Orange, 529)에서 이단으로 정죄되었다. (ko)
- Il Semipelagianesimo è una teoria la cui formulazione risale a Giovanni Cassiano di Marsiglia (circa 360‑435), a Vincenzo di Lerino (morto prima del 450) e ad altri monaci della Francia meridionale. Secondo questa dottrina, gli esseri umani, ai fini della loro salvezza possono e devono fare da sé stessi il primo passo verso Dio, cioè senza l'aiuto della grazia divina, la quale subentra solo in un secondo tempo. Pur ammettendo che la grazia sia indispensabile alla salvezza (a differenza dal Pelagianesimo), Cassiano e gli altri sviluppano però un semi‑pelagianesimo in opposizione alla posizione radicale del monergismo e della predestinazione e contro le posizioni sostenute da Agostino di Ippona e dalla sua scuola. Il semi‑pelagianesimo fu formalmente condannato nel secondo Concilio di Orange del 529, tornò in auge secoli dopo, all'epoca dell'Umanesimo e del Rinascimento. In polemica contro sia il Pelagianesimo sia il Semipelagianesimo si sono posti poi il Luteranesimo ed il Calvinismo classico. L'Arminianesimo si distingue sia dal Semipelagianesimo sia dal Calvinismo classico, e si può considerare in un certo senso una formulazione «intermedia» fra le due dottrine: con il Semipelagianesimo ha in comune l'enfasi sulla responsabilità umana di «collaborare» con la grazia di Dio; l'Arminianesimo si allinea al contrario al Calvinismo quando ribadisce che è Dio di sua iniziativa e nella sua totale sovranità a muovere il primo passo verso l'uomo, per offrirgli la sua grazia. (it)
- Semipelagianism är en teologisk term som härrör ur diskussionen kring Augustinus lära om nåden, men som vars upphovsman räknar Johannes Cassianus. Enligt semipelagianismen förmår människan av egen kraft att ta första steget på frälsningens väg. Semipelagianismen innebar ett försök att kompromissa mellan Augustinus lära å den ena sidan och Pelagius lära å den andra. (sv)
- Semipelagianizm – w teologii chrześcijańskiej pogląd dotyczący w głównej mierze relacji łaski Bożej i wolnej woli człowieka. Nawiązuje do pelagianizmu, lecz stara się uniknąć radykalności jego tez. Według semipelagianizmu wiara zaczyna się od aktu woli ze strony człowieka, a dopiero później dołącza się do niej łaska Boga. Semipelagianie używali metafory pierwszego kroku człowieka w kierunku Boga – człowiek sam dochodzi do wiary, a dalej prowadzi go Bóg. W świetle dogmatyki Kościoła katolickiego, semipelagianizm jest herezją, jako że odrzuca pojęcie łaski wystarczającej, koniecznej do przyjęcia wiary. Jako herezję zdiagnozował go pod wpływem pism Jana Kasjana i ostro potępił Augustyn z Hippony. W świetle dogmatyki luterańskiej semipelagianizmowi bliska jest doktryna katolicka (przez założenie, że grzesznik jest w stanie uwierzyć samodzielnie i współpracować z Łaską Bożą o własnych siłach lub też z własnej inicjatywy ją przyjąć). Semipelagiańską nazywano też jezuicką teologię molinistyczną, jako że podkreślała samodzielność człowieka w dochodzeniu do wiary – nazwy tej używali przede wszystkim augustynizujący janseniści w sensie pejoratywnym. (pl)
- Напівпелагіанство (або семіпелагіанізм) — розповсюджена серед кальвіністських та деяких римо-катилицьких богословів назва такого напрямку в сотеріології як синергізм. Вчення синергізму було запропоновано прп. Іоаном Касіаном Римлянином, як поміркований погляд на взаємодію між Божою благодаттю та свободою людської волі, в протилежність крайнощам вчень Пелагія та Августина. Вчення преподобного Іоана Касіана було підтримано святим Вінсентом (Вікентієм) Лерінським, та єпископами Фаустом Регійським та Генадієм Марсельським. Найбільш активно цей погляд підтримувався церквами Південної Галії, звідки пішла одна з назв цієї течії - масселіанізм (від міста Марсель). Це вчення отримало офіційну підтримку на Арелатському соборі між 470 та 475 роками, де також було схвалено трактат Фауста Регійського "Про Божу благодать та свободу волі людини". Проте через століття після смерті Іоана Касіана прихильники Августина отримали більшість в Західній Церкві, і синергічне розуміння спасіння було оголошене єрессю під час 529 року. Рішення собору були схвалені Папою Боніфацієм ІІ. З цього часу сотеріологія та антропологія Західної та Східної Церкви почали розвиватися різними шляхами. Термін напівпелагіанство було вперше запропоновано до вжитку у другій половині XVI століття під час догматичних дискусій серед протестантів. Термін використовувався й продовжує використовуватися прихильниками вчення Августина, а пізніше Кальвіна для прив'язки синергічного вчення Іоана Касіана до єретичного вчення Пелагія та обвинувачення синергістів у єресі. (uk)
- O semipelagianismo é uma linha de pensamento cristã que trata principalmente sobre a salvação (soteriologia). Ensina basicamente que o ser humano é salvo exclusivamente por Deus mediante a graça, mas que a salvação partiria somente da inciativa da boa vontade no coração do homem para com Deus. Isto é, o homem precisa dar o primeiro passo em direção a Deus e então Deus irá completar o processo da salvação do homem. Esta teoria foi considerada herética pela igreja católica romana no Concílio de Orange. O semipelagianismo deriva de outra teoria teológica cristã conhecida como pelagianismo, também considerada herética. No Primeiro Concílio de Éfeso a igreja católica romana condenou a negação de Pelágio da Bretanha a respeito da necessidade e suficiência da graça sobrenatural, e também não decidiu a favor de Agostinho de Hipona no tocante aos pensamentos monergistas. Portanto, mesmo o pelagianismo não sendo mais aceito pela igreja católica e ortodoxa, muitos teólogos migraram para uma posição intermediária entre o monergismo de Agostinho e as obras de justiça defendidas por Pelágio. A intenção era encontrar uma teoria soteriológica que fizesse justiça tanto à soberania da graça, quanto à livre decisão e atuação do homem. João Cassiano, monge de Marselha na França, foi o principal teólogo da controvérsia semipelagiana. Ele nasceu por volta do ano de 360 e ingressou ainda jovem no mosteiro de Belém, na Palestina. Visitou mosteiros no Egito e em outros lugares do Império Romano, depois fundou seu próprio mosteiro em Marselha, no ano de 410. Sua fama na história da igreja é mais como fundador do monasticismo ocidental, do que como teólogo do semipelagianismo. No mosteiro de Marselha estudaram vários teólogos relativamente brilhantes e o local se transformou no principal foco de oposição à teoria monergística, defendida por Agostinho de Hipona. A controvérsia semipelagiana terminou no ano de 529 quando houve uma reunião de bispos ocidentais, conhecida como Sínodo de Orange, também chamada de Concílios de Orange. Importante observar que não consta na relação dos concílios ecumênicos, pois houve a participação apenas dos bispos ocidentais. Nesse concílio, os bispos católicos condenaram os principais aspectos do semipelagianismo. Importante observar que ocorreram dois concílios de Orange o primeiro no ano 441 e o segundo no ano de 529. Não se deve confundir semipelagianismo com o Arminianismo, onde o mesmo (Arminianismo) crê na Depravação Total, onde o homem, em seu estado natural, é incapaz de se entregar a Deus, por estar sob o jugo do pecado. (pt)
- 半伯拉纠主义（英語：Semipelagianism）是基督教神学和救赎论中有关拯救思想的一个流派。最初是为了妥协伯拉纠主义和奧古斯丁主義。 (zh)
- Полупелагиа́нство (лат. Semipelagianismus) — учение преподобного Иоанна Кассиана Римлянина, выражающееся в промежуточной, «надспорной» позиции в полемике еретика Пелагия и блаженного Августина относительно взаимодействия свободы воли человека и божественной благодати. Сам термин появился во 2-й половине XVI века, в период возобновившихся дебатов о благодати и предопределении. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Semipelagianismus byl teologický směr, který na přelomu 5. a 6. století stál v učení o hříchu a milosti přesně mezi Augustinem a Pelagiem. Semipelagiáni nesouhlasili s Augustinem zejména v otázce míry nesvobody lidské vůle vůči Bohu, otázce neodolatelné milosti a jeho učení o predestinaci. Hlavními představiteli jsou Jan Cassian a Vincenc z Lerina. Odsouzeno jako hereze . (cs)
- 반펠라기우스주의(Semipelagianism, Latin: Semipelagianismus)란 구원에 있어서 하나님과 인간의 협력적 관점을 주장하는 것이다. 어거스틴의 주장은 인간의 전적인 부패와 구원에 있어서 하나님의 전적인 은총을 강조하였지만 펠라기우스주의는 구원에 인간의 자유의지를 통하여 인간이 스스로 구원을 이룰수 있다고 주장하여 이단으로 정죄되었다. 반펠라기우스주의는 아우구스티누스의 원죄론과 은총론을 받아들이지만 거기에 펠라기우스의 사상을 혼합시켰다. 인간은 원죄로 인하여 스스로 구원에 이를 수는 없지만 그래도 구원을 향해 상당한 수준에 이를 수 있는 존재라는 것, 거기에 하나님의 은총이 더해짐으로써 마침내 구원에 이르게 된다고 가르친 것이다. 알기 쉽게 말하면 하나님은 스스로 돕는 자를 돕는다는 것이다. 자기의 구원을 위하여 스스로 노력하는 자에게 하나님은 은혜를 베푸셔서 구원의 완성에 이른다는 것이다. 그러나 이 사상도 역시 펠라기우스주의에 속한 것으로 간주되어 529년 제 2차 오렌지회의(Second Council of Orange, 529)에서 이단으로 정죄되었다. (ko)
- Semipelagianism är en teologisk term som härrör ur diskussionen kring Augustinus lära om nåden, men som vars upphovsman räknar Johannes Cassianus. Enligt semipelagianismen förmår människan av egen kraft att ta första steget på frälsningens väg. Semipelagianismen innebar ett försök att kompromissa mellan Augustinus lära å den ena sidan och Pelagius lära å den andra. (sv)
- 半伯拉纠主义（英語：Semipelagianism）是基督教神学和救赎论中有关拯救思想的一个流派。最初是为了妥协伯拉纠主义和奧古斯丁主義。 (zh)
- Полупелагиа́нство (лат. Semipelagianismus) — учение преподобного Иоанна Кассиана Римлянина, выражающееся в промежуточной, «надспорной» позиции в полемике еретика Пелагия и блаженного Августина относительно взаимодействия свободы воли человека и божественной благодати. Сам термин появился во 2-й половине XVI века, в период возобновившихся дебатов о благодати и предопределении. (ru)
- شبه بيلاجيانية تعتبر تسمية مغلوطة لمدرسة مسيحية لاهوتية وخلاصية تهتم بدراسة الخلاص. يقف الفكر الشبه بيلاجياني على النقيض من تعاليم البيلاجيانية السابقة حول الخلاص، والبيلاجيانية (حيث يحقق الناس خلاصهم باختياراتهم الخاصة) تم رفضها باعتبارها هرطقة. تم تطوير الشبه بيلاجيانية في شكلها الأصلي كحل وسط بين البيلاجيانية وتعاليم آباء الكنيسة مثل القديس أوغسطينوس الذي علم أن الناس لا يمكن أن يأتوا إلى الله بدون نعمة الله. لذلك ففي الفكر شبه البيلاجياني يتم التمييز بين بداية الإيمان ونموه. يعلّم الفكر الشبه بيلاجياني أن النمو في الإيمان هو عمل الله، في حين أن بداية الإيمان هي فعل إرادة حرة مع النعمة كهبة تعطى لاحقًا فقط. وصفتها الكنيسة الغربية بأنها هرطقة أيضا في المجلس الثاني لأورانج عام 529م. (ar)
- El semipelagianisme és un corrent cristià que intenta conciliar les idees del pelagianisme amb la teologia més ortodoxa o acceptada. La doctrina fou fundada per Joan Cassià i refutada des dels inicis per la filosofia cristiana, com per exemple en les obres d'Agustí d'Hipona. Va triomfar a l'església dels gals i francs i va tornar a emprar-se el terme (si bé de manera despectiva) al renaixement. (ca)
- Semipelagianismus war eine im 5./6. Jahrhundert vor allem in Südgallien verbreitete theologische Lehrrichtung, welche dem Pelagianismus nahesteht, sich jedoch bemüht, ihre Aussagen von dem bereits vom Konzil von Ephesos verurteilten Pelagianismus eines Julianus von Eclanum abzugrenzen. Ausgelöst wurde diese Bewegung durch die harte Verurteilung des Pelagianismus durch Augustinus, durch dessen Anschauungen über Sünde und Gnade sich insbesondere Angehörige monastisch-asketischer Gemeinschaften angegriffen fühlten. Hauptvertreter war der Mönch Johannes Cassianus in Marseille. Im 13. Buch seiner Gespräche mit den Vätern brachte er seine von dessen Prädestinations- und Gnadenlehre differierenden Anschauungen vor, die von Augustinus 428/429 in zwei Schriften – De praedestinatione sanctorum (MPL (de)
- Duonpelagianismo aŭ Semipelagianismo estas teologia teorio kies formulado reiras al Sankta Kasiano el Marsejlo (ĉirkaŭ 360 - 435), Vincento el Lerino (mortinta antaŭ 450) kaj al aliaj monaĥoj de sudo de Francio. Laŭ ili, la homaj estuloj cele de sia savo povas/devas plenumi siainiciate la unuan paŝon en la direkto de Dio, nome ili kapablas tion fari per siaj homaj fortoj sen la helpo de la dia graco, kiu intervenas nur poste en dua momento. Kaj la Katolika Eklezio kaj tiu Ortodoksa rifuzas kaj pelagianianismon kaj duonpelagianismon. (eo)
- El semipelagianismo es un nombre inapropiado para una escuela cristiana teológica y soteriológica de pensamiento sobre la salvación. El pensamiento semipelagiano contrasta con la enseñanza pelagiana anterior sobre la salvación, el Pelagianismo (en la que se considera que las personas alcanzan su propia salvación por sus propios medios), que había sido descartada como herejía. El semipelagianismo en su forma original se desarrolló como un compromiso entre el pelagianismo y la enseñanza de san Agustín, que enseñó que las personas no pueden venir a Dios sin la gracia de Dios. En el pensamiento semipelagiano, por lo tanto, se hace una distinción entre el comienzo de la fe y el aumento de la fe. El pensamiento semipelagiano enseña que la segunda mitad, que crece en la fe, es obra de Dios (es)
- Semipelagianisme adalah suatu pemikiran teologis dan soteriologis Kristen mengenai keselamatan; sarana di mana manusia dan Allah dipulihkan kepada suatu hubungan yang benar. Pemikiran Semipelagianisme berlawanan dengan ajaran Pelagianisme sebelumnya, di mana manusia dipandang sebagai satu-satunya yang mempengaruhi keselamatan dirinya, yang telah ditolak dan dipandang sebagai bidaah. Semipelagianisme dalam bentuk aslinya dikembangkan sebagai suatu kompromi antara Pelagianisme dan ajaran para Bapa Gereja seperti Santo Agustinus, yang mengajarkan bahwa manusia tidak dapat datang kepada Allah tanpa anugerah atau rahmat dari Allah. Dalam pandangan Semipelagianisme, oleh karena itu perlu ada pembedaan antara tahapan awal iman dan perkembangan iman; di mana tahap paruh kedua — bertumbuh dalam ima (in)
- Semi-Pelagianism (or Semipelagianism) is a Christian theological and soteriological school of thought on salvation. Semipelagian thought stands in contrast to the earlier Pelagian teaching about salvation, Pelagianism (in which people are born untainted by sin and do not need salvation unless they choose to sin) which had been dismissed as heresy. Semipelagianism in its original form was developed as a compromise between Pelagianism and the teaching of Church Fathers such as Saint Augustine, who taught that people cannot come to God without the grace of God. In semipelagian thought, a distinction is made between the beginning of faith and the increase of faith. Semipelagian thought teaches that the latter half – growing in faith – is the work of God, while the beginning of faith is an act (en)
- Le semi-pélagianisme est le nom donné par certains milieux du catholicisme et du protestantisme à une doctrine théologique chrétienne développée dans le sud de la Gaule au Ve siècle par Jean Cassien, Vincent de Lérins et Salvien de Marseille, puis professée et approfondie par Fauste de Riez. Cette doctrine tente de préciser les rôles respectifs de Dieu et de l'homme, de la grâce de Dieu et du libre arbitre de l'homme. (fr)
- Il Semipelagianesimo è una teoria la cui formulazione risale a Giovanni Cassiano di Marsiglia (circa 360‑435), a Vincenzo di Lerino (morto prima del 450) e ad altri monaci della Francia meridionale. Secondo questa dottrina, gli esseri umani, ai fini della loro salvezza possono e devono fare da sé stessi il primo passo verso Dio, cioè senza l'aiuto della grazia divina, la quale subentra solo in un secondo tempo. Il semi‑pelagianesimo fu formalmente condannato nel secondo Concilio di Orange del 529, tornò in auge secoli dopo, all'epoca dell'Umanesimo e del Rinascimento. (it)
- Semipelagianisme is een begrip uit de theologie gerelateerd aan het pelagianisme. Pelagianisme is het geloof dat de zondeval de menselijke natuur niet heeft bedorven en dat de sterfelijke wil nog steeds in staat is tussen het goede en het kwade te kiezen zonder dat hier speciale goddelijke interventie voor nodig is. De mens komt als tabula rasa ter wereld. (nl)
- Semipelagianizm – w teologii chrześcijańskiej pogląd dotyczący w głównej mierze relacji łaski Bożej i wolnej woli człowieka. Nawiązuje do pelagianizmu, lecz stara się uniknąć radykalności jego tez. Według semipelagianizmu wiara zaczyna się od aktu woli ze strony człowieka, a dopiero później dołącza się do niej łaska Boga. Semipelagianie używali metafory pierwszego kroku człowieka w kierunku Boga – człowiek sam dochodzi do wiary, a dalej prowadzi go Bóg. (pl)
- O semipelagianismo é uma linha de pensamento cristã que trata principalmente sobre a salvação (soteriologia). Ensina basicamente que o ser humano é salvo exclusivamente por Deus mediante a graça, mas que a salvação partiria somente da inciativa da boa vontade no coração do homem para com Deus. Isto é, o homem precisa dar o primeiro passo em direção a Deus e então Deus irá completar o processo da salvação do homem. Esta teoria foi considerada herética pela igreja católica romana no Concílio de Orange. O semipelagianismo deriva de outra teoria teológica cristã conhecida como pelagianismo, também considerada herética. (pt)
- Напівпелагіанство (або семіпелагіанізм) — розповсюджена серед кальвіністських та деяких римо-катилицьких богословів назва такого напрямку в сотеріології як синергізм. Вчення синергізму було запропоновано прп. Іоаном Касіаном Римлянином, як поміркований погляд на взаємодію між Божою благодаттю та свободою людської волі, в протилежність крайнощам вчень Пелагія та Августина. Вчення преподобного Іоана Касіана було підтримано святим Вінсентом (Вікентієм) Лерінським, та єпископами Фаустом Регійським та Генадієм Марсельським. Найбільш активно цей погляд підтримувався церквами Південної Галії, звідки пішла одна з назв цієї течії - масселіанізм (від міста Марсель). Це вчення отримало офіційну підтримку на Арелатському соборі між 470 та 475 роками, де також було схвалено трактат Фауста Регійського " (uk)
|
