| dbo:abstract
|
- المال لا ينتن (باللاتينية: Pecunia non olet) هي عبارة تُنسب إلى الإمبراطور الروماني فيسباسيان، الذي فرض ضريبة على البول في عام 70 بعد الميلاد. (حكم منذ 69 إلى 79 بعد الميلاد). (ar)
- Non olet, o pecunia non olet és una locució llatina que literalment significa "els doblers no fan olor", atribuïda a l'emperador romà Vespasià (69–79). Habitualment s'usa per donar a entendre que el valor del diner no té res a veure amb la seva procedència. (ca)
- Pecunia non olet („Geld stinkt nicht“) ist eine lateinische Redewendung. Die Redewendung geht zurück auf den römischen Kaiser Vespasian. Im alten Rom wurde Urin, insbesondere „gefaulter“, aus dem sich alkalisches Ammoniak bildet, als Mittel für die Ledergerbung und die Wäschereinigung eingesetzt. So wurden in Rom an belebten Straßen amphorenartige Latrinen aufgestellt, um den Urin einzusammeln, der von den Gerbern und Wäschern benötigt wurde. Um die leeren Staatskassen zu füllen, erhob Kaiser Vespasian auf diese öffentlichen Toiletten eine spezielle Latrinensteuer. Sueton überliefert, dass Vespasian die Steuer vor seinem Sohn Titus rechtfertigte, indem er ihm Geld aus den ersten Einnahmen unter die Nase gehalten und gefragt habe, ob der Geruch ihn störe (ad nares, sciscitans num odore offenderetur). Als dieser verneinte, habe Vespasian gesagt: Atqui e lotio est („Und doch ist es vom Urin“). Im Laufe der Zeit wurde daraus die Redewendung Pecunia non olet, „Geld stinkt nicht“. Die Redewendung hat sich bis heute gehalten, um den Besitz oder Erwerb von Geld aus unsauberen Einnahmequellen zu rechtfertigen. Die öffentlichen Toiletten in Paris heißen noch heute Vespasienne. Auch in Italien werden die öffentlichen Toiletten Vespasiani genannt. In Deutschland erregte 2002 die „Pecunia-non-olet-Affäre“ in Hildesheim bundesweite Aufmerksamkeit. 2005 brachte Goldsieber ein gleichnamiges Gesellschaftsspiel heraus, das aber die hier gemeinten Amphoren mit wasserführenden Latrinen verwechselt, in denen kein Urin gesammelt werden konnte. (de)
- Pecunia non olet ("el dinero no huele") es una locución latina atribuida al emperador romano Vespasiano (69–79 d. C.). Habitualmente se emplea para dar a entender que el valor del dinero no tiene que ver con su procedencia. (es)
- Pecunia non olet is a Latin saying that means "money does not stink". The phrase is ascribed to the Roman emperor Vespasian (ruled AD 69–79). (en)
- Pecunia non olet adalah pepatah Latin yang bermakna "uang tidak berbau". Pepatah ini diduga berasal dari ucapan kaisar Romawi Vespasianus (memerintah 69–79 M). (in)
- Pecunia non olet (« l'argent n'a pas d'odeur ») est un dicton latin. La phrase est attribuée à l'empereur romain Vespasien (gouverna de 69 à 79 après J.-C.). (fr)
- Pecunia non olet ('Geld stinkt niet') is een Latijnse uitdrukking, een geparafraseerde opmerking van keizer Vespasianus, volgens de geschiedschrijver Suetonius in "Levens van de keizers". Toen keizer Vespasianus aantrad was de staatskas leeg door de brand van Rome, de excessen van Nero, het Vierkeizerjaar en de Opstand van de Batavieren. Hij herstelde de financiën mede door de herinvoering van de belasting op urine van Nero. Deze belasting werd opgelegd aan eigenaars van publieke pispotten (en latrines), waarin voorbijgangers urineerden en waarin buren hun pispot leegden. De eigenaars verkochten de urine aan wasserijen en volders. Toen zijn zoon Titus aanmerkingen had op de urinebelasting, zou de keizer volgens Suetonius geantwoord hebben dat er geen luchtje aan een munt zat, ook al kwam die van de urine (e lotio est). Het maakt dus niet uit hoe het geld verdiend wordt. De spreuk zelf staat niet letterlijk in een Latijnse tekst uit de oudheid en dateert dus van later datum, wellicht uit de negentiende eeuw. (nl)
- Pecunia non olet è una locuzione latina il cui significato letterale è «Il denaro non ha odore».È una frase che viene cinicamente usata per indicare che, qualunque sia la sua provenienza, "il denaro è sempre denaro" o "il denaro è solo denaro", nel senso che il mezzo non determina l'intenzione: la provenienza non darebbe alcuna connotazione positiva o negativa al mezzo/strumento che è il denaro e il suo utilizzo potrebbe essere positivo o non disdicevole. La tradizione, accolta da Svetonio in Vite dei Cesari e ripresa poi da Cassio Dione in Storia romana, vuole questa frase attribuita a Vespasiano (9-79), a cui il figlio Tito aveva rimproverato di avere messo una tassa, la centesima venalium, sull'urina raccolta nelle latrine gestite dai privati, popolarmente denominati da allora "vespasiani". Dall'urina veniva ricavata l'ammoniaca necessaria alla concia delle pelli e da questa tassazione provenivano cospicue entrate per l'erario. L'episodio completo vorrebbe che Tito avesse tirato alcune monete in uno dei bagni, in segno di sfida al padre: quest'ultimo le avrebbe raccolte e, avvicinatele al naso, avrebbe pronunciato le fatidiche parole. Al di là dal significato ultimo di questa espressione, alle orecchie dei romani e dei parlanti latini tale frase forniva sicuramente un'immagine abbastanza curiosa e un po' ossimorica. Infatti l'etimologia della parola pecunĭa(m) ("denaro") in lingua latina derivava da pěcus, ossia "bestiame", perché anticamente gli animali, e soprattutto il bestiame allevato, rappresentavano la ricchezza posseduta e scambiabile dagli esseri umani per il tramite del baratto. Le pecore, i polli, e gli altri animali d'allevamento rappresentavano le banconote di un tempo quando ancora non vigeva l'uso delle monete. Alle orecchie dei romani questa frase non suonava soltanto come "il denaro non ha odore", ma anche come "le pecore non hanno odore", creando di conseguenza un curioso e per certi versi simpatico gioco di parole se riferito al loro odore caratteristico. (it)
- Pecunia non olet (pieniądze nie śmierdzą) – łacińska sentencja, której autorstwo rzymscy historycy Swetoniusz i Kasjusz Dion przypisali Wespazjanowi, który według nich wprowadził około 70 roku n.e. podatek od toalet publicznych. Według Żywotów cezarów, rozdział Boski Wespazjan, po krytyce przez między innymi własnego syna Tytusa za zajmowanie się tak niepoważnymi aspektami gospodarki, miał on odpowiedzieć łac. pecunia non olet. Według innych źródeł sentencja ta miała zostać wypowiedziana w kontekście podatku nałożonego na garbarzy gromadzących mocz do celów przemysłowych, w tym do oczyszczania skór. Powiedzenie to ma swoje przetłumaczone odpowiedniki (w postaci utartych związków frazeologicznych) w wielu innych językach. (pl)
- A cláusula tributária chamada pecunia non olet ou non olet (não tem cheiro) estabelece que, para o fisco, pouco importa se os rendimentos tributáveis tiveram ou não fonte lícita ou moral. A origem do instituto está na criação de um tributo, pelo Imperador Vespasiano, para a utilização de banheiros públicos. A taxa foi extinta, mas restabelecida pelo Imperador Vespasiano. Os historiadores romanos Suetônio e Dião Cássio contam que quando Tito reclamou com seu pai da natureza imoral da taxa e que ela faria com que a cidade ficasse fedendo, Vespasiano pegou uma moeda de ouro e disse Non olet (não tem cheiro). Conceitualmente, de acordo com os princípios da isonomia e da da razoabilidade, não é razoável tratar desigualmente pessoas que produziram riquezas de mesmo montante, e que estariam, portanto, em situações iguais. Segundo o jurista Ricardo Lobo Torres, "...se o cidadão pratica atividades ilícitas com consistência econômica, deve pagar o tributo sobre o lucro obtido, para não ser agraciado com tratamento desigual frente às pessoas que sofrem a incidência tributária sobre os ganhos provenientes do trabalho honesto ou da propriedade legítima". (pt)
- «Гроші не пахнуть» (лат. Pecunia non olet; лат. Aes non olet) — латинський крилатий вислів, що приписується Веспасіану. Вказує на не надто чисте джерело прибутку, яке неважливе для того, хто за цим прибутком женеться. (uk)
- «Деньги не пахнут» (лат. pecunia non olet) — неодобрительное высказывание о безразличном отношении к способу получения денег. Общее значение фразы: свойства денег не зависят от того, каким образом они были получены. Возникновение крылатого выражения связано с именем римского императора Веспасиана (I век), который ввёл налог на общественные уборные, получающие доход от продажи мочи. Тит упрекал отца, что и нужники он обложил налогом; тот взял монету из первой прибыли, поднёс к его носу и спросил, воняет ли она. «Нет» [Non olet], — ответил Тит. «А ведь это деньги с мочи», — сказал Веспасиан. — Светоний, «Жизнь двенадцати цезарей» (Божественный Веспасиан, 23.3.). Пер. М. Л. Гаспарова Похожее выражение — «Запах прибыли хорош, от чего бы он ни исходил» (лат. Lucri bonus est odor ex re qualibet) — происходит от произведения Ювенала (ок. 60 — ок. 127), где отец советует сыну заняться торговлей и при этом не брезговать никаким товаром: И не считай, что какая-нибудь есть разница между кожей сырой и духами: хорош ведь прибыли запах будет от вещи любой. — «Сатиры», XIV, 203—205. Пер. Д. Недовича и Ф. Петровского (ru)
|
| rdfs:comment
|
- المال لا ينتن (باللاتينية: Pecunia non olet) هي عبارة تُنسب إلى الإمبراطور الروماني فيسباسيان، الذي فرض ضريبة على البول في عام 70 بعد الميلاد. (حكم منذ 69 إلى 79 بعد الميلاد). (ar)
- Non olet, o pecunia non olet és una locució llatina que literalment significa "els doblers no fan olor", atribuïda a l'emperador romà Vespasià (69–79). Habitualment s'usa per donar a entendre que el valor del diner no té res a veure amb la seva procedència. (ca)
- Pecunia non olet ("el dinero no huele") es una locución latina atribuida al emperador romano Vespasiano (69–79 d. C.). Habitualmente se emplea para dar a entender que el valor del dinero no tiene que ver con su procedencia. (es)
- Pecunia non olet is a Latin saying that means "money does not stink". The phrase is ascribed to the Roman emperor Vespasian (ruled AD 69–79). (en)
- Pecunia non olet adalah pepatah Latin yang bermakna "uang tidak berbau". Pepatah ini diduga berasal dari ucapan kaisar Romawi Vespasianus (memerintah 69–79 M). (in)
- Pecunia non olet (« l'argent n'a pas d'odeur ») est un dicton latin. La phrase est attribuée à l'empereur romain Vespasien (gouverna de 69 à 79 après J.-C.). (fr)
- «Гроші не пахнуть» (лат. Pecunia non olet; лат. Aes non olet) — латинський крилатий вислів, що приписується Веспасіану. Вказує на не надто чисте джерело прибутку, яке неважливе для того, хто за цим прибутком женеться. (uk)
- Pecunia non olet („Geld stinkt nicht“) ist eine lateinische Redewendung. Die Redewendung geht zurück auf den römischen Kaiser Vespasian. Im alten Rom wurde Urin, insbesondere „gefaulter“, aus dem sich alkalisches Ammoniak bildet, als Mittel für die Ledergerbung und die Wäschereinigung eingesetzt. So wurden in Rom an belebten Straßen amphorenartige Latrinen aufgestellt, um den Urin einzusammeln, der von den Gerbern und Wäschern benötigt wurde. In Deutschland erregte 2002 die „Pecunia-non-olet-Affäre“ in Hildesheim bundesweite Aufmerksamkeit. (de)
- Pecunia non olet è una locuzione latina il cui significato letterale è «Il denaro non ha odore».È una frase che viene cinicamente usata per indicare che, qualunque sia la sua provenienza, "il denaro è sempre denaro" o "il denaro è solo denaro", nel senso che il mezzo non determina l'intenzione: la provenienza non darebbe alcuna connotazione positiva o negativa al mezzo/strumento che è il denaro e il suo utilizzo potrebbe essere positivo o non disdicevole. (it)
- Pecunia non olet ('Geld stinkt niet') is een Latijnse uitdrukking, een geparafraseerde opmerking van keizer Vespasianus, volgens de geschiedschrijver Suetonius in "Levens van de keizers". Toen keizer Vespasianus aantrad was de staatskas leeg door de brand van Rome, de excessen van Nero, het Vierkeizerjaar en de Opstand van de Batavieren. Hij herstelde de financiën mede door de herinvoering van de belasting op urine van Nero. Deze belasting werd opgelegd aan eigenaars van publieke pispotten (en latrines), waarin voorbijgangers urineerden en waarin buren hun pispot leegden. De eigenaars verkochten de urine aan wasserijen en volders. Toen zijn zoon Titus aanmerkingen had op de urinebelasting, zou de keizer volgens Suetonius geantwoord hebben dat er geen luchtje aan een munt zat, ook al kwam d (nl)
- Pecunia non olet (pieniądze nie śmierdzą) – łacińska sentencja, której autorstwo rzymscy historycy Swetoniusz i Kasjusz Dion przypisali Wespazjanowi, który według nich wprowadził około 70 roku n.e. podatek od toalet publicznych. Według Żywotów cezarów, rozdział Boski Wespazjan, po krytyce przez między innymi własnego syna Tytusa za zajmowanie się tak niepoważnymi aspektami gospodarki, miał on odpowiedzieć łac. pecunia non olet. Powiedzenie to ma swoje przetłumaczone odpowiedniki (w postaci utartych związków frazeologicznych) w wielu innych językach. (pl)
- A cláusula tributária chamada pecunia non olet ou non olet (não tem cheiro) estabelece que, para o fisco, pouco importa se os rendimentos tributáveis tiveram ou não fonte lícita ou moral. A origem do instituto está na criação de um tributo, pelo Imperador Vespasiano, para a utilização de banheiros públicos. A taxa foi extinta, mas restabelecida pelo Imperador Vespasiano. Os historiadores romanos Suetônio e Dião Cássio contam que quando Tito reclamou com seu pai da natureza imoral da taxa e que ela faria com que a cidade ficasse fedendo, Vespasiano pegou uma moeda de ouro e disse Non olet (não tem cheiro). (pt)
- «Деньги не пахнут» (лат. pecunia non olet) — неодобрительное высказывание о безразличном отношении к способу получения денег. Общее значение фразы: свойства денег не зависят от того, каким образом они были получены. Возникновение крылатого выражения связано с именем римского императора Веспасиана (I век), который ввёл налог на общественные уборные, получающие доход от продажи мочи. Тит упрекал отца, что и нужники он обложил налогом; тот взял монету из первой прибыли, поднёс к его носу и спросил, воняет ли она. «Нет» [Non olet], — ответил Тит. «А ведь это деньги с мочи», — сказал Веспасиан. (ru)
|
