| dbo:abstract
|
- El terme ius exclusivae (en llatí: "dret d'exclussió") indica l'antic privilegi d'alguns sobirans catòlics europeus per prohibir l'elecció com a Papa d'una persona en particular. Ha estat exercit en diverses ocasions en la història pels reis de França, Espanya, els emperadors romanogermànics i els austríacs contra els candidats elegibles que no els agraden en el transcurs del conclave i per mitjà d'un cardenal de la corona. (ca)
- Právo exkluzivy (latinsky ius exclusivae) bylo v katolické církvi oprávnění vetovat výsledek hlasování konkláve panovníkem některé z katolických mocností (Španělsko, Francie a Rakousko) prostřednictvím některého z kardinálů na konkláve přítomných. Právo exkluzivy zrušil v roce 1904 papež Pius X., když jeho použití zakázal pod trestem exkomunikace. (cs)
- حق الإقصاء (باللاتينيَّة: Jus exclusivæ) ويسمى أحيانًا باسم الفيتو البابوي كان حق لعدد من الملوك الكاثوليك في أوروبا باستخدام الفيتو ضد مرشح لمنصب البابوية. وقد حصل على هذا الحق ملوك فرنسا، وملوك إسبانيا، والإمبراطور الروماني المقدس، وأباطرة النمسا. أدَّى هذا الحق إلى زيادة شأن هذه القوى في مجمع الكرادلة، من خلال الكرادلة المتوجين، حيث كان من حقهم الاعتراض على مرشح معين لمنصب البابوية. (ar)
- Die Exklusive (vom lateinischen ius exclusivae, Recht der Exklusive; auch exclusiva vota, exclusiva sententia) war das von katholischen Monarchen beanspruchte Vetorecht, bestimmte Personen bei der Papstwahl (Konklave) durch einen beauftragten Kronkardinal oder Kardinalprotektor von der Wahl auszuschließen. Beansprucht und verwendet wurde die Exklusive von Spanien, Frankreich, dem Heiligen Römischen Reich (bis 1806) und Österreich (nach 1806). Ausgeübt wurde die Exklusive zum Beispiel 1721 und 1724 von Kaiser Karl VI. gegen Fabrizio Paolucci, den Kardinalstaatssekretär von Papst Clemens XI. Letztmals wurde die Exklusive 1903 nach dem Tode von Papst Leo XIII. vom Krakauer Kardinal Jan Puzyna de Kosielsko im Auftrag von Kaiser Franz Joseph I. gegen Kardinal Mariano Rampolla del Tindaro vorgebracht. Gewählt wurde schließlich der Patriarch von Venedig, Giuseppe Sarto, und nahm den Namen Pius X. an. Dieser hob die Exklusive auf. In der Apostolischen Konstitution Commissum nobis vom 20. Januar 1904 untersagte er jedem Kardinal bei Strafe der Exkommunikation, dem Konklave eine Exklusive zu überbringen. Benedetto Odescalchi wurde im Konklave 1676 zu Papst Innozenz XI. gewählt. Beim päpstlichen Konklave 1846 vertraute der österreichische Bundeskanzler Klemens von Metternich das österreichische Veto gegen Kardinal Giovanni Maria Mastai-Ferretti Kardinal , dem Erzbischof von Mailand, an. Dieser traf aber zum spät im Konklave ein. Mastai-Ferretti wurde gewählt und regierte 31 Jahre als Pius IX. (de)
- Ius exclusivæ (en latín derecho de exclusión; también llamado derecho de veto papal) era el derecho que gozaban diversos monarcas católicos de Europa para vetar a un candidato al papado. (es)
- Jus exclusivae (Latin for "right of exclusion"; sometimes called the papal veto) was the right claimed by several Catholic monarchs of Europe to veto a candidate for the papacy. Although never formally recognized by the Catholic Church, the French monarch, the Spanish monarch, and the Holy Roman Emperor (which later became the Emperor of Austria) claimed this right at various times, making known to a papal conclave, through a crown-cardinal, that the monarch deemed a particular candidate for the papacy objectionable. (en)
- Le droit d’exclusive (en latin : jus exclusivæ) est un privilège de veto qu'ont possédé la France, l'Espagne et l'Autriche (en tant qu'héritière du Saint-Empire romain germanique) dans le cadre de l'élection pontificale. Ces pays pouvaient officiellement exclure un cardinal susceptible d'être élu. Ce droit était normalement confié au cardinal de couronne du pays concerné, qui se charge de signifier le veto aux autres cardinaux. L'exclusive se distingue de l'approbation impériale, en vigueur dans les premiers siècles du christianisme, par laquelle l'Empereur sanctionne après coup le résultat du scrutin. (fr)
- Jus exclusivae (Latin untuk "hak eksklusi"; terkadang disebut veto kepausan) adalah sebuah hak yang diklaim oleh beberapa penguasa monarki Katolik dari Eropa untuk memberikan veto kepada seorang kandidat untuk jabatan Kepausan. , penguasa Spanyol, Kaisar Romawi Suci, dan Kaisar Austria mengklaim hak ini beberapa kali (in)
- La locuzione ius exclusivae (dalla lingua latina, diritto di esclusiva, traducibile in italiano con diritto di veto) indica l'antico privilegio di alcuni sovrani cattolici europei di proibire l'elezione a pontefice di una determinata persona. Esso è stato esercitato più volte nel corso della storia dai re di Francia, di Spagna, dai sacri romani imperatori e dagli imperatori d'Austria contro papabili a loro sgraditi. (it)
- Ekskluzywa (łac. exclusiva – „wykluczenie”) – w Kościele katolickim procedura umożliwiająca zawetowanie wyniku konklawe i tym samym zablokowanie zwycięskiej kandydaturze drogi na tron papieski. Podstawę prawną ogłaszania ekskluzywy stanowiło Ius Exclusivæ („prawo wykluczenia”). Nie wydaje się, aby było ono powiązane ze średniowiecznym zwyczajem zatwierdzania wyboru papieża przez (przeważnie) cesarza bizantyjskiego bądź rzymsko-niemieckiego. Ekskluzywa stanowiła zwyczajowo uznawane przez Kościół prawo sprzeciwu katolickiego cesarza lub króla wobec werdyktu konklawe. Przysługiwało ono władcom Hiszpanii, Francji i Austrii. Monarcha miał prawo wskazać jednorazowo jednego spośród kandydatów, który tym samym tracił szansę na zostanie papieżem. Władca osobiście nie brał udziału w konklawe, więc weto mógł zgłosić tylko wyznaczony przez niego kardynał. Pod pojęciem ekskluzywy rozumiano uroczystą, na ogół pisemną deklarację o wykluczeniu danego kandydata. Precedens zastosowania ekskluzywy stanowiło konklawe w 1644 roku, gdy kardynał Gil Carrillo de Albornoz w imieniu króla Hiszpanii Filipa IV Habsburga zgłosił oficjalne weto wobec ewentualnego wyboru na papieża uznawanego za faworyta kard. Juliusza Cezarego (Giulio Cesare) Sacchettiego. Zwolennicy Sacchettiego próbowali początkowo zlekceważyć ekskluzywę, ale ostatecznie musieli się z nią pogodzić. W drugiej połowie XVII wieku ani razu nie doszło już do zgłoszenia weta w takiej formie, choć reprezentanci katolickich mocarstw (np. hiszpański kardynał Juan de Lugo y de Quiroga) utrzymywali, że mają prawo do jego zgłoszenia i praktycznie na każdym konklawe grozili jego zgłoszeniem, gdy tylko wypływała kandydatura niewygodna dla ich władcy. Mimo że nie brakowało przeciwników takich roszczeń królów do ingerencji w przebieg konklawe, zazwyczaj groźby takie okazywały się skuteczne i nie zdarzyło się, by doszło do wyboru kandydata wyraźnie nieakceptowanego przez któreś z mocarstw. Ostatecznie na początku XVIII wieku przyjęło się, że cesarz oraz królowie Francji i Hiszpanii mają prawo do zgłoszenia oficjalnego weta wobec jednego kandydata na każdym konklawe. Po raz ostatni Ius Exclusivæ zostało zastosowane w 1903 r., gdy noszący tytuł króla apostolskiego cesarz Austrii Franciszek Józef I za pośrednictwem kardynała Jana Puzyny zablokował kandydaturę mającego większość głosów elektorów kard. Mariano Rampolli. W wyniku tego nowym papieżem został kardynał Giuseppe Sarto, który jako Pius X już w 1904 r. zniósł Ius Exclusivæ. W wydanej przez niego konstytucji stosowanie ekskluzywy przy wyborze papieża zostało zakazane pod karą ekskomuniki, kardynałów obowiązuje złożenie przysięgi o odmowie ulegania jakimkolwiek wpływom świeckim. (pl)
- Het Ius exclusivae (Lat voor Recht van uitsluiting) was in de geschiedenis van de conclaven het gewoonterecht dat bij de pauskeuze kon worden aangewend door de koningen van Frankrijk en Spanje en de keizers van het Heilige Roomse Rijk en later van Oostenrijk. Deze vorsten maakten, meestal via een aan het conclaaf bekend welke kandidaten bij hen op onoverkomelijke bezwaren zouden stuiten. (nl)
- Jus Exclusivæ (em latim direito de exclusão; também chamado direito de veto papal) era o direito de que gozavam diversos monarcas católicos da Europa para vetar um candidato a Papa. Em diferentes momentos este direito foi utilizado pelos monarcas franceses, os reis de Espanha, o Imperador do Sacro Império Romano-Germânico e o Imperador da Áustria, este último como herdeiro dos direitos do anterior. Estes poderes deviam ser dados a conhecer durante um conclave, através de um Cardeal da coroa enviado por tal príncipe, precisando que candidato à eleição tinha sido considerado persona non grata como futuro Papa. Este direito parece ter sido afirmado durante o século XVII e não parece estar relacionado com o direito exercido pelos imperadores bizantinos e germânicos a confirmar a eleição papal, que tinha sido exercido pela última vez na Alta Idade Média. A Espanha, que neste período tinha vastos territórios e influência na península italiana, elevou dita prerrogativa em 1605. No conclave de 1644, que elegeu o cardeal Giovanni Battista Pamphili como Papa Inocêncio X, o Jus Exclusivæ foi exercido pela primeira vez, vetando a Espanha de Filipe IV a eleição do cardeal Sacchetti. O cardeal francês Jules Mazarin chegou demasiado tarde ao conclave para apresentar o veto francês contra o cardeal Pamphili, que já tinha sido eleito. Neste período, fizeram-se diversos tratados na defesa deste direito. (pt)
- Jus exclusivae (с лат. — «исключительное право», иногда его называют папским вето) — право, востребованное некоторыми католическими монархами Европы, ветировать кандидата на папский престол. Французский монарх, испанский монарх и император Священной Римской империи (впоследствии ставший императором Австрии) неоднократно заявляли об этом праве, сообщая Конклаву через , что монарх считает конкретного кандидата на папский престол нежелательным. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- El terme ius exclusivae (en llatí: "dret d'exclussió") indica l'antic privilegi d'alguns sobirans catòlics europeus per prohibir l'elecció com a Papa d'una persona en particular. Ha estat exercit en diverses ocasions en la història pels reis de França, Espanya, els emperadors romanogermànics i els austríacs contra els candidats elegibles que no els agraden en el transcurs del conclave i per mitjà d'un cardenal de la corona. (ca)
- Právo exkluzivy (latinsky ius exclusivae) bylo v katolické církvi oprávnění vetovat výsledek hlasování konkláve panovníkem některé z katolických mocností (Španělsko, Francie a Rakousko) prostřednictvím některého z kardinálů na konkláve přítomných. Právo exkluzivy zrušil v roce 1904 papež Pius X., když jeho použití zakázal pod trestem exkomunikace. (cs)
- حق الإقصاء (باللاتينيَّة: Jus exclusivæ) ويسمى أحيانًا باسم الفيتو البابوي كان حق لعدد من الملوك الكاثوليك في أوروبا باستخدام الفيتو ضد مرشح لمنصب البابوية. وقد حصل على هذا الحق ملوك فرنسا، وملوك إسبانيا، والإمبراطور الروماني المقدس، وأباطرة النمسا. أدَّى هذا الحق إلى زيادة شأن هذه القوى في مجمع الكرادلة، من خلال الكرادلة المتوجين، حيث كان من حقهم الاعتراض على مرشح معين لمنصب البابوية. (ar)
- Ius exclusivæ (en latín derecho de exclusión; también llamado derecho de veto papal) era el derecho que gozaban diversos monarcas católicos de Europa para vetar a un candidato al papado. (es)
- Jus exclusivae (Latin for "right of exclusion"; sometimes called the papal veto) was the right claimed by several Catholic monarchs of Europe to veto a candidate for the papacy. Although never formally recognized by the Catholic Church, the French monarch, the Spanish monarch, and the Holy Roman Emperor (which later became the Emperor of Austria) claimed this right at various times, making known to a papal conclave, through a crown-cardinal, that the monarch deemed a particular candidate for the papacy objectionable. (en)
- Jus exclusivae (Latin untuk "hak eksklusi"; terkadang disebut veto kepausan) adalah sebuah hak yang diklaim oleh beberapa penguasa monarki Katolik dari Eropa untuk memberikan veto kepada seorang kandidat untuk jabatan Kepausan. , penguasa Spanyol, Kaisar Romawi Suci, dan Kaisar Austria mengklaim hak ini beberapa kali (in)
- La locuzione ius exclusivae (dalla lingua latina, diritto di esclusiva, traducibile in italiano con diritto di veto) indica l'antico privilegio di alcuni sovrani cattolici europei di proibire l'elezione a pontefice di una determinata persona. Esso è stato esercitato più volte nel corso della storia dai re di Francia, di Spagna, dai sacri romani imperatori e dagli imperatori d'Austria contro papabili a loro sgraditi. (it)
- Het Ius exclusivae (Lat voor Recht van uitsluiting) was in de geschiedenis van de conclaven het gewoonterecht dat bij de pauskeuze kon worden aangewend door de koningen van Frankrijk en Spanje en de keizers van het Heilige Roomse Rijk en later van Oostenrijk. Deze vorsten maakten, meestal via een aan het conclaaf bekend welke kandidaten bij hen op onoverkomelijke bezwaren zouden stuiten. (nl)
- Jus exclusivae (с лат. — «исключительное право», иногда его называют папским вето) — право, востребованное некоторыми католическими монархами Европы, ветировать кандидата на папский престол. Французский монарх, испанский монарх и император Священной Римской империи (впоследствии ставший императором Австрии) неоднократно заявляли об этом праве, сообщая Конклаву через , что монарх считает конкретного кандидата на папский престол нежелательным. (ru)
- Die Exklusive (vom lateinischen ius exclusivae, Recht der Exklusive; auch exclusiva vota, exclusiva sententia) war das von katholischen Monarchen beanspruchte Vetorecht, bestimmte Personen bei der Papstwahl (Konklave) durch einen beauftragten Kronkardinal oder Kardinalprotektor von der Wahl auszuschließen. Beansprucht und verwendet wurde die Exklusive von Spanien, Frankreich, dem Heiligen Römischen Reich (bis 1806) und Österreich (nach 1806). Ausgeübt wurde die Exklusive zum Beispiel 1721 und 1724 von Kaiser Karl VI. gegen Fabrizio Paolucci, den Kardinalstaatssekretär von Papst Clemens XI. (de)
- Le droit d’exclusive (en latin : jus exclusivæ) est un privilège de veto qu'ont possédé la France, l'Espagne et l'Autriche (en tant qu'héritière du Saint-Empire romain germanique) dans le cadre de l'élection pontificale. Ces pays pouvaient officiellement exclure un cardinal susceptible d'être élu. Ce droit était normalement confié au cardinal de couronne du pays concerné, qui se charge de signifier le veto aux autres cardinaux. (fr)
- Ekskluzywa (łac. exclusiva – „wykluczenie”) – w Kościele katolickim procedura umożliwiająca zawetowanie wyniku konklawe i tym samym zablokowanie zwycięskiej kandydaturze drogi na tron papieski. Podstawę prawną ogłaszania ekskluzywy stanowiło Ius Exclusivæ („prawo wykluczenia”). Nie wydaje się, aby było ono powiązane ze średniowiecznym zwyczajem zatwierdzania wyboru papieża przez (przeważnie) cesarza bizantyjskiego bądź rzymsko-niemieckiego. Ekskluzywa stanowiła zwyczajowo uznawane przez Kościół prawo sprzeciwu katolickiego cesarza lub króla wobec werdyktu konklawe. Przysługiwało ono władcom Hiszpanii, Francji i Austrii. Monarcha miał prawo wskazać jednorazowo jednego spośród kandydatów, który tym samym tracił szansę na zostanie papieżem. Władca osobiście nie brał udziału w konklawe, więc w (pl)
- Jus Exclusivæ (em latim direito de exclusão; também chamado direito de veto papal) era o direito de que gozavam diversos monarcas católicos da Europa para vetar um candidato a Papa. Em diferentes momentos este direito foi utilizado pelos monarcas franceses, os reis de Espanha, o Imperador do Sacro Império Romano-Germânico e o Imperador da Áustria, este último como herdeiro dos direitos do anterior. Estes poderes deviam ser dados a conhecer durante um conclave, através de um Cardeal da coroa enviado por tal príncipe, precisando que candidato à eleição tinha sido considerado persona non grata como futuro Papa. (pt)
|
