| dbo:abstract
|
- يشير مصطلح الجنون الأخلاقي إلى نوع من أنواع الاضطراب العقلي والذي يتضمن عواطف وسلوكيات شاذة مع عدم وجود قصور فكري أو أوهام أو هلوسات. تم قبول هذا التشخيص في أوروبا وأمريكا خلال النصف الثاني من القرن التاسع عشر.وكان الطبيب جيمس كولز بريتشارد أول من استخدم هذه العبارة لوصف اضطراب عقلي في دراسته عن الجنون وغيره من الاضطرابات التي تؤثر على العقل في عام 1835. وعرّف الجنون الأخلاقي بأنه: «عبارة عن انحراف مرضي للمشاعر الطبيعية والعواطف والميول والمزاج والعادات والتصرفات الأخلاقية والدوافع الطبيعية دون أي قصور أو اضطراب ملحوظ في الانتباه أو الإدراك والتفكير، بالإضافة إلى عدم وجود أي أوهام أو هلوسات مجنونة.»ويعود الفضل في اكتشاف مفهوم الجنون الأخلاقي إلى عمل الطبيب فيليب بينيل والذي أقرّ به الطبيب بريتشارد. وصف بينيل الأمراض العقلية ذات تأثير الجنون الجزئي فقط. وذلك يعني أن المريض يعد مصاباً بالجنون بشكل جزئي فقط وبالتالي فإن شخصية الفرد قد تكون غير سليمة ولكن قواه الفكرية مازالت سليمة. ويشير مفهوم بينيل "manie sans delire" إلى الجنون دون الوهم.يعود أصل المصطلح "moral" والذي يعني (أخلاقيّ) إلى اللغة الفرنسية، وفي ذلك الوقت لم يكن يستخدم للإشارة إلى الأخلاق فقط بل قد يقصد به العاطفة أيضاً. (ar)
- Morální šílenství, též mravní idiocie, morální anestezie, morální idiocie, patomanie (angl. moral insanity; lat. mania sine delirio, insania ex morum defectione; fr. folie raisonnante, folie lucide raisonnante, folie morale, monomanie affective; něm. moralisches Irresein, rus. нра́вственное помеша́тельство) dnes již zřídka užívaný název třídy duševních poruch, doprovázený závažným porušením morálních a morálních reprezentací pacienta při zachování určitého stupně intelektuálních schopností, který byl používán v raných obdobích vývoje psychiatrie, před vývojem moderních nosologických klasifikací duševních poruch. Tento výraz jako první užil v psychiatrii anglický lékař (1835), který protestoval proti názoru, který sdíleli rovněž lékaři a právníci, že šílenství propuká pouze tehdy, kdy dojde k narušení mentálních schopností. Dokazoval tak možnost šílenství, které se neprojevovalo ani deliriem či klamání smyslů nebo zastření vědomí. Prichard chápal označení „morální šílenství“ jako klinický obraz charakterizovaný více či méně absentující emoční sférou, jako opak „intelektuálního šílenství“ (angl. intellectual insanity), jehož hlavním rysem je potlačení intelektu. Prichardovi následovníci však tímto termínem začali označovat poněkud jiný jev, a sice negování morálních představ při víceméně zachovaném intelektu. V některých případech bylo podle Pricharda zaznamenáno morální šílenství i u osob s vysoce rozvinutým intelektem. Německý psychiatr Emil Kraepelin (1856–1926) naopak nepovažoval morální šílenství za zvláštní nosologickou jednotku, podle něj mohou být jedinci (psychopaté) postižení touto nemocí označeni za „nepřátele společnosti“. Jiný německý psychiatr (1887–1967) je ve své klasifikaci definoval jako „necitlivé psychopaty“. V moderních psychiatrických příručkách pojem „morální šílenství“ nenajdeme – stejně jako termín . Nejvíce se „morálnímu šílenství“ přibližuje disociální (antisociální) porucha osobnosti (dříve známá jako „hebefrenní psychopatie“), tedy porucha osobnosti, u níž jsou charakteristické výrazné morální vady. Popírání morálních hodnot a odmítání morálního chování je také charakteristické pro pacienty s hebefrenií (hebefrenní syndrom). S disociální poruchou osobnosti se spojuje neschopnost osvojit si morální normy a v případě hebefrenie se jedná o dysfunkci psychických vazeb, které jsou odpovědné za morální chování. (cs)
- Moral insanity (engl. für moralischer Schwachsinn, moralischer Wahnsinn) ist ein nur historischer Begriff aus der Psychiatrie und aus der Philosophie. Der Begriff wurde um 1835 vom englischen Arzt James Cowles Prichard geprägt und bezeichnet nicht nur einen Zustand von Gefühlskälte, Grausamkeit und absolutem Egoismus, verbunden mit einem starken Mangel an sittlichem Urteilsvermögen, sondern wurde damals allgemein für Persönlichkeitsstörungen verwendet. Heute ist dieser Begriff obsolet. Eine berühmte Persönlichkeit, die sich im 19. Jahrhundert mit der Diagnose "moral insanity" konfrontiert sah, war Herzogin Sophie Charlotte von Alencon, die ehemalige Verlobte König Ludwigs II. von Bayern. Sophie Charlottes Biograf konnte allerdings überzeugend rekonstruieren, wie sehr die Diagnose in diesem Fall instrumentalisiert wurde, um die widerspenstige Herzogin von ihrem Wunsch, sich scheiden zu lassen um einen Arzt zu heiraten, abzubringen. Die Diagnose diente als Grundlage für eine Zwangseinweisung in ein Sanatorium des Psychiaters Richard von Krafft-Ebing. (de)
- Moral insanity referred to a type of mental disorder consisting of abnormal emotions and behaviours in the apparent absence of intellectual impairments, delusions, or hallucinations. It was an accepted diagnosis in Europe and America through the second half of the 19th century. The physician James Cowles Prichard first used the phrase to describe a mental disorder in 1835 in his Treatise on insanity and other disorders affecting the mind. He defined moral insanity as: "madness consisting in a morbid perversion of the natural feelings, affections, inclinations, temper, habits, moral dispositions, and natural impulses, without any remarkable disorder or defect of the interest or knowing and reasoning faculties, and particularly without any insane illusion or hallucinations." The concept of moral insanity was indebted to the work of physician Philippe Pinel, which was acknowledged by Prichard. Pinel had described mental diseases of only partial, affective, insanity. His concept Manie sans délire (Latin – mania sine delirio; French – folie raisonnante or folie lucide raisonnante, monomanie affective; German – Moralisches Irresein) referred to insanity without delusion. That is, the person was thought to be mad in one area only and thus the personality of the individual might be distorted but his or her intellectual faculties were unimpaired. The term 'moral', at that time and taken originally from French, could mean emotional rather than necessarily referring to ethics. (en)
- Obłęd moralny (głuptactwo moralne, zespół anetyczny, ang. moral insanity; łac. mania sine delirio, insania ex morum defectione; fr. folie raisonnante, folie lucide raisonnante, folie morale, monomanie affective; niem. moralisches Irresein) – historyczny termin wprowadzony przez angielskiego lekarza J. C. Pricharda w 1835 w dziele A Treatise on Insanity and Other Disorders Affecting the Mind na określenie szczególnej postaci rozstroju psychicznego. Prichard opisał obłęd moralny jako „szaleństwo, charakteryzujące się chorobliwym wypaczeniem naturalnych odczuć, uczuć, skłonności, temperamentu, postawy moralnej i naturalnych odruchów, bez zauważalnych zaburzeń wiedzy czy zdolności rozumowania, a zwłaszcza bez obłąkańczych złudzeń czy omamów”. Koncept obłędu moralnego wiele zawdzięcza pracom Philippe Pinela, cytowanego przez Pricharda, i jego opisowi chorób umysłowych częściowych i afektywnych. Manie sans délire, później znana jako folie raissonante uległa z czasem przekształceniu w postać częściowego obłędu, co oznaczało, że dotknięty nią chory był uważany za obłąkanego jedynie w części swoich funkcji umysłowych, jego osobowość mogła ulec zmianie, natomiast funkcje intelektualne pozostały nienaruszone. Współczesne niezrozumienie tego pojęcia wiąże się z różnicą znaczenia pojęcia moralności w XIX wieku i obecnie. Wówczas przez moralność rozumiano raczej sferę psychologii niż etyki. Dlatego obłęd moralny odnosił się do zmian afektu, dla odróżnienia od zmian intelektu. Powstanie tego pojęcia wiązane jest ściśle z niewystarczającą definicją obłędu przedstawioną przez Johna Locke′a, w której do stwierdzenia obłąkania wymagano obecności objawów urojeniowych. Pogląd, jakoby koncept obłędu moralnego wyprzedzał koncept psychopatii (osobowości dyssocjalnej, antyspołecznej), nie spotkał się z uznaniem historyków psychiatrii. F.A. Whitlock uważa, że „nie ma najmniejszego podobieństwa między tymi przykładami [Pinela i Pricharda] a tym, co dziś uznalibyśmy za osobowość psychopatyczną”. Obłęd moralny Pricharda był określeniem zbiorczym na wiele zaburzeń zachowania, których jedyną cechą wspólną był brak urojeń. Tym samym, mimo nazwy, nie jest to odpowiednik współczesnej kategorii diagnostycznej osobowości dyssocjalnej (antyspołecznej). (pl)
- Нра́вственное помеша́тельство, также известное как мора́льное помеша́тельство, моральная анестезия, моральная идиотия, патомания (лат. īnsānītās mōrālis, от лат. mōs, mōris — нрав и īnsānus — безумный, сумасшедший; англ. moral insanity), — устаревшее название класса психических расстройств, сопровождающихся серьёзными нарушениями морально-нравственных представлений пациента при сохранении у него в той или иной степени интеллектуальных способностей, применявшееся в ранние периоды развития психиатрии, до выработки современных нозологических классификаций психических расстройств. Данное выражение было введено в психиатрию английским врачом Джеймсом Причардом (1835), который возражал против взгляда, разделявшегося тогда врачами и юристами, о том, что помешательство имеется лишь там, где обнаруживается расстройство умственных способностей. Он доказывал возможность такого помешательства, при котором нет ни бреда, ни обманов чувств, ни помрачения сознания. Причард понимал под словами «нравственное помешательство» клиническую картину, характеризующуюся более или менее изолированным поражением эмоциональной сферы, как противоположность «интеллектуальному помешательству» (англ. «intellectual insanity»), основной признак которого — поражение интеллекта. Однако последователи Причарда стали подразумевать под этим термином немного другое: нарушения нравственных представлений при более или менее сохранённом интеллекте. В некоторых случаях, согласно Причарду, при нравственном помешательстве отмечался даже высоко развитый интеллект. Эмиль Крепелин не считал нравственное помешательство отдельной нозологической единицей, а относил её к нерезко выраженной группе психопатов под названием «враги общества». Курт Шнайдер в своей классификации относил их к «бессердечным» психопатам. В современных психиатрических классификациях отсутствует нравственное помешательство, да и вообще мономании (однопредметные помешательства). Ближе всего к нравственному помешательству диссоциальное (антисоциальное) расстройство личности (ранее известное как «гебоидная психопатия»), расстройство личности, при котором характерны резко выраженные моральные дефекты. Отрицание моральных ценностей и отказ от нравственного поведения свойственно также больным гебоидофренией (гебоидным синдромом). При диссоциальном расстройстве личности наличествует наследственно-конституциональная неспособность усваивать нормы нравственности, а при гебоидофрении — дисфункция психических структур, которые ответственны за нравственное поведение. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- يشير مصطلح الجنون الأخلاقي إلى نوع من أنواع الاضطراب العقلي والذي يتضمن عواطف وسلوكيات شاذة مع عدم وجود قصور فكري أو أوهام أو هلوسات. تم قبول هذا التشخيص في أوروبا وأمريكا خلال النصف الثاني من القرن التاسع عشر.وكان الطبيب جيمس كولز بريتشارد أول من استخدم هذه العبارة لوصف اضطراب عقلي في دراسته عن الجنون وغيره من الاضطرابات التي تؤثر على العقل في عام 1835. وعرّف الجنون الأخلاقي بأنه: «عبارة عن انحراف مرضي للمشاعر الطبيعية والعواطف والميول والمزاج والعادات والتصرفات الأخلاقية والدوافع الطبيعية دون أي قصور أو اضطراب ملحوظ في الانتباه أو الإدراك والتفكير، بالإضافة إلى عدم وجود أي أوهام أو هلوسات مجنونة.»ويعود الفضل في اكتشاف مفهوم الجنون الأخلاقي إلى عمل الطبيب فيليب بينيل والذي أقرّ به الطبيب بريتشارد. وصف بينيل الأمراض العقلية ذات تأثير الجنون الجزئي فقط. وذلك يعني أن المريض يعد مصاباً بالجنو (ar)
- Morální šílenství, též mravní idiocie, morální anestezie, morální idiocie, patomanie (angl. moral insanity; lat. mania sine delirio, insania ex morum defectione; fr. folie raisonnante, folie lucide raisonnante, folie morale, monomanie affective; něm. moralisches Irresein, rus. нра́вственное помеша́тельство) dnes již zřídka užívaný název třídy duševních poruch, doprovázený závažným porušením morálních a morálních reprezentací pacienta při zachování určitého stupně intelektuálních schopností, který byl používán v raných obdobích vývoje psychiatrie, před vývojem moderních nosologických klasifikací duševních poruch. (cs)
- Moral insanity (engl. für moralischer Schwachsinn, moralischer Wahnsinn) ist ein nur historischer Begriff aus der Psychiatrie und aus der Philosophie. Der Begriff wurde um 1835 vom englischen Arzt James Cowles Prichard geprägt und bezeichnet nicht nur einen Zustand von Gefühlskälte, Grausamkeit und absolutem Egoismus, verbunden mit einem starken Mangel an sittlichem Urteilsvermögen, sondern wurde damals allgemein für Persönlichkeitsstörungen verwendet. Heute ist dieser Begriff obsolet. (de)
- Moral insanity referred to a type of mental disorder consisting of abnormal emotions and behaviours in the apparent absence of intellectual impairments, delusions, or hallucinations. It was an accepted diagnosis in Europe and America through the second half of the 19th century. The term 'moral', at that time and taken originally from French, could mean emotional rather than necessarily referring to ethics. (en)
- Obłęd moralny (głuptactwo moralne, zespół anetyczny, ang. moral insanity; łac. mania sine delirio, insania ex morum defectione; fr. folie raisonnante, folie lucide raisonnante, folie morale, monomanie affective; niem. moralisches Irresein) – historyczny termin wprowadzony przez angielskiego lekarza J. C. Pricharda w 1835 w dziele A Treatise on Insanity and Other Disorders Affecting the Mind na określenie szczególnej postaci rozstroju psychicznego. Prichard opisał obłęd moralny jako „szaleństwo, charakteryzujące się chorobliwym wypaczeniem naturalnych odczuć, uczuć, skłonności, temperamentu, postawy moralnej i naturalnych odruchów, bez zauważalnych zaburzeń wiedzy czy zdolności rozumowania, a zwłaszcza bez obłąkańczych złudzeń czy omamów”. (pl)
- Нра́вственное помеша́тельство, также известное как мора́льное помеша́тельство, моральная анестезия, моральная идиотия, патомания (лат. īnsānītās mōrālis, от лат. mōs, mōris — нрав и īnsānus — безумный, сумасшедший; англ. moral insanity), — устаревшее название класса психических расстройств, сопровождающихся серьёзными нарушениями морально-нравственных представлений пациента при сохранении у него в той или иной степени интеллектуальных способностей, применявшееся в ранние периоды развития психиатрии, до выработки современных нозологических классификаций психических расстройств. (ru)
|
