| dbo:abstract
|
- Abu-Xujà Ghiyath-ad-Dunya wa-d-Din Muhàmmad ibn Màlik-Xah (àrab: أبو شجاع غياث الدنيا و الدين محمد بن ملكشاه, Abū Xujāʿ Ḡiyaṯ ad-Dunyā wa d-Dīn Muḥammad b. Malik-xāh) o, més senzillament, Muhàmmad ibn Màlik-Xah (gener de 1082-abril de 1118) conegut també com a Muhàmmad I (Muhammad I Tapar o Muhammad I ibn Malik Shah, fou gran sultà seljúcida (1105–1118) a l'Iraq i Pèrsia occidental. El seu malnom "Tapar" vol dir "El que aconsegueix" o "El que troba". Era germanastre de Barkyaruq i va rebre l'Azerbaidjan i l'Arran quan el seu germà va pujar al tron el 1092. El seu germà Sanjar va rebre els territoris orientals. Tant Sandjar com Muhammad eren germans de Barkyaruq per part de pare però eren de diferent mare i foren incitats a la revolta per Majd al-Mulk, fill de Nizam al-Mulk que havia perdut el càrrec de visir per decisió de Barkyaruq, en favor d'un germà, Muayyid al-Mulk, que era el seu rival i que després va donar suport a Muhàmmad. Una guerra civil va seguir amb constants canvis d'aliança i en la qual la victòria afavoria de vegades a uns i de vegades a altres. Un acord va establir que Muhammad governaria Azerbaidjan i Armènia sota sobirania de Barkyaruq, però Muhammad no va quedar satisfet i aviat va reprendre la lluita i fou derrotat fugint a Armènia. Finalment Barkyaruq, malalt a causa d'aquestes guerres, va acabar acceptant el 1104 la partició del sultanat, conservant el Djibal amb Rayy i Tabaristan, Fars, Khuzestan, la meitat de l'Iraq i Hedjaz, mentre el seu germà Muhàmmad rebia l'altra meitat de l'Iraq, Isfahan, la frontera de l'oest, Azerbaidjan i Síria i l'encàrrec de fer la guerra santa. Sandjar per la seva banda, a l'Orient, havia de llegir la khutba en nom de Muhammad i en nom propi però no en nom de Barkyaruq, i rebia el títol de malik. El sultà Barkyaruq va morir l'any següent (1105) i encara que a Bagdad fou proclamat el seu fill Malik Shah II, Muhàmmad I el va eliminar (el va fer matar) i es va assegurar tot el poder. Es va haver d'enfrontar als prínceps seljúcides Mengü-Bars ibn Böri-Bars i a Kilidj Arslan ibn Sulayman ibn Kutlumush, que reclamaven territoris (1106-1107). El 1107 va nomenar visir a Nizam al-Mulk Dita al-Mulk Ahmad, germà de Muayyid al-Mulk. Un altre problema eren els amirs turcs i els caps àrabs: Kerbugha a l'alta Mesopotàmia i després el seu successor Djekermish (Čokermish), quasi independents a Mossul; els ortúquides al Diyar Bakr; els principats turcmans a Armènia i els rawwàdides a Ani, dels que va néixer el poder de , antic oficial seljúcida, que es va proclamar a Akhlat; els mazyàdides a la Batiha; els senyors kurds a les muntanyes del Kurdistan i Luristan; les províncies de la mar Càspia amb les seves dinasties locals; i les zones muntanyoses del Khorasan; a més de senyories buwàyhides, i de grans oficials feudataris seljúcides, la més coneguda la dels fills de Bursuk a Tustar. L'emir mazyàdida Sadaka ibn Mansur, inicialment un aliat estret de Muhammad, fou derrotat i mort en combat l'hivern del 1107 a 1108. L'amir de Fars i Khuzestan, Čawli Sakawu es va sotmetre a Muhàmmad I que el va nomenar governador de Mossul en el lloc de l'amir Čokermish i el seu fill Zengi, i després altres amirs turcs foren enviats a governar Mossul, especialment els atabegs del seu fill Masud, Aq-Súnqur al-Bursuqí i Ay Aba Djuyush Beg (Čawush Beg). Muhàmmad I volia intervenir en ajut dels prínceps de Síria contra els croats. El senyor de Trípoli del Líban deposat, Fakhr al-Mulk ibn Ammar, es va refugiar a la seva cort i Muhàmmad va enviar forces a Trípoli que alleujar el setge a la que els croats la sotmetien. Amb el califa abbàssida, Muhàmmad I hi va tenir bones relacions i entre 11108 i 1110 una germana seva, Khatun al-Isma, es va casar amb el califa al-Mústadhhir (1094-1118). Amb el regne de Geòrgia va rebutjar un atac georgià a Gandja. Quant als kurds shabankara que feien atacs de pillatge al Fars, va fer una campanya de càstig que va encarregar a Čawli Sakawu al que va tornar a nomenar com a governador de Fars i Khuzestan. També va fer un atac contra els ismaïlites d'Alamut, poc abans de morir. Muhàmmad va morir l'abril de 1118 als 36 anys, d'una malaltia i el va succeir el seu fill i hereu Mahmud II ibn Muhàmmad ibn Màlik-Xah. Fou el darrer sultà gran seljúcida amb poder efectiu arreu dels seus dominis, i després d'ell ja es van imposar els atabegs turcs disminuint l'autoritat del sultà. (ca)
- غياث الدنيا والدين أبو شجاع محمد بن ملكشاه بن ألب أرسلان (بالتركية: Muhammet Tapar) (توفي 1118 م) هو سلطان سلجوقي اختلف مع أخوته على الحكم بعد وفاة والدهم جلال الدولة ملك شاه وهم بركياروق ومحمود بن ملكشاه وأحمد سنجر بن ملكشاه. إستطاع أن يسيطر على أملاك بركياروق بعد وفاته. حيث صالحهُ الأمير إياز وسلّمهُ أملاك أخيه بلا قتال والأمير إياز هو وصي السلطان ملك شاه الثاني ابن أخيه الذي لم يبلغ الخامسة من العمر عام 1105م، وكان ملك أخيهِ بركياروق يشمل: الري وطبرستان وفارس وبغداد والجزيرة والحرمين. وكان أخوه أحمد سنجر قد سيطر على خراسان. ويقال أن محمداً تعاون مع رضوان بن تتش السلجوقي حاكم حلب في معركة ضد قلج أرسلان الأول أحد سلاجقة الروم والتي وقعت قرب الموصل في عام 1107م وهزم فيها قلج وقتل بعدها بقليل. في عام 500 هـ قام محمد بن ملكشاه بغزو الباطنية وأخذ قلعتهم بأصبهان وقتل صاحبها أحمد بن عبد الملك بن عطاش وكان قد تملكها اثنتي عشرة سنة وهي من بناء ملكشاه الأول الذي بناها على رأس جبل وغرم عليها ألفي ألف دينار [1]. خلف محمد ابنه محمود بصورة اسمية، إذ كانت السيطرة على البلاد آيلة بشكل عام لأحمد سنجر. (ar)
- Ο Μουχάμαντ Α΄ των Μεγάλων Σελτζούκων ή Μουχάμαντ Α΄ Ταπάρ (1082 - 1118), Σουλτάνος των Μεγάλων Σελτζούκων (1105 - 1118) ήταν ένας από τους γιους του Μαλίκ Σαχ Α΄. Το προσωνύμιο "Ταπάρ" μεταφράζεται στα Τούρκικα ως "αυτός που αποκτά, βρίσκει". Διαδέχτηκε τον ανεψιό του Μαλίκ Σαχ Β΄ σαν Σελτζούκος Σουλτάνος στην Βαγδάτη και έγινε θεωρητικά ο αρχηγός της οικογένειας αφού ο μικρότερος αδελφός του που κυβερνούσε το Χορασάν είχε μικρότερη δύναμη. (el)
- Ghiyath ad-Dunya wa-d-Din Abu Schudscha Muhammad (I.) Tapar (arabisch غياث الدنيا والدين أبو شجاع محمد, DMG Ġiyāṯ ad-Dunyā wa-’d-Dīn Abū Šuǧāʿ Muḥammad; * 21. Januar 1082; † 5. April 1118) herrschte von 1105 bis 1118 als Sultan der Großseldschuken über Westiran und den Irak. Er war ein Sohn des Sultans Malik Schah I. († 1092) und der Bruder Sultan Sandschars. Zwischen 1098 und 1104 herrschte Bürgerkrieg zwischen ihm und seinem älteren Halbbruder Berk-Yaruq. Er begann, als Muhammad die Stadt Rey besetzte und dort Berk-Yaruqs Mutter Zubaida tötete, woraufhin die Chutba in Bagdad (vorübergehend) in seinem Namen gelesen wurde. Der Krieg verhinderte (trotz einer entsprechenden Aufforderung des Kalifen) ein Vorgehen der Seldschuken gegen die Kreuzfahrer und endete nach fünf Schlachten unentschieden. Nachdem beide Seiten erschöpft waren, kamen sie zu einer Übereinkunft, bei der das Reich geteilt wurde und Muhammad den oberen Irak, Mossul, Syrien und Diyarbakir erhielt. Berk-Yaruq verstarb jedoch schon 1105 im Alter von 25 Jahren, sodass Muhammad den Thron erbte – zumindest nachdem er dessen Sohn Malik-Schah II. in Isfahan abgesetzt hatte. Sandschar, der dieselbe Mutter wie Muhammad hatte und ab 1097 über Chorasan herrschte, stand im Bürgerkrieg mit Berk-Yaruq auf seiner Seite und setzte sich nach Muhammads Tod als Dynastieoberhaupt durch. Muhammad, der seine Tochter Fatima mit dem Abbasidenkalifen al-Mustazhir verheiratet hatte, entsandte (auf Wunsch des Kalifen) Truppen zu einem kombinierten Angriff auf die Kreuzfahrer, was aber trotz einiger militärischer Erfolge (Sieg über König Balduin bei Tiberias 1113) aufgrund von Streitigkeiten unter den Muslimen ohne entscheidende Ergebnisse blieb. Zudem ließ er zwischen 1108 und 1118 zweimal die Ismailiten-Festung Alamut belagern und zwang Hasan-i Sabbāh durch die jahrelange Belagerung zu Kapitulationsverhandlungen. (de)
- Muhammad I (también conocido como Ghiyath ad-Din Muhammad o Mahoma Tapar, murió 1118) era un hijo del sultán Selyucida Malik Shah I. En turco, Tapar significa "el que obtiene, encuentra". (es)
- Abu Shuja Ghiyath al-Dunya wa'l-Din Muhammad ibn Malik-Shah (Persian: ابو شجاع غیث الدنیا و الدین محمد بن ملک شاه, romanized: Abū Shujāʿ Ghiyāth al-Dunyā wa ’l-Dīn Muḥammad ibn Malik-Šāh; 1082 – 1118), better known as Muhammad I Tapar (محمد اول تاپار), was the sultan of the Seljuk Empire from 1105 to 1118. He was a son of Malik-Shah I (r. 1072–1092) and Taj al-Din Khatun Safariya. In Turkish, Tapar means "he who obtains, finds". (en)
- Abu Shuja Ghiyath al-Dunya wa'l-Din Muhammad ibn Malik-Shah (bahasa Persia: ابو شجاع غیث الدنیا و الدین محمد بن مالک شاه, translit. Abū Shujāʿ Ghiyāth al-Dunyā wa ’l-Dīn Muḥammad ibn Malik-Šāh; 1082 – 1118), yang lebih dikenal sebagai Muhammad I Tapar (محمد اول تاپار), adalah sultan Kekaisaran Seljuk dari 1105 sampai 1118. Ia adalah putra dari (m. 1072–1092). Dalam bahasa Turki, Tapar artinya "ia yang menerima, menemukan". (in)
- Abû Chujâ` Ghiyât ad-Duniyâ wa ad-Dîn Muhammad ben Malik Shâh ou Mohammed Ier, sultan saljûqide (1105-1118), fils de Malik Shah Ier il succède à son frère Barkyaruq. (fr)
- Ghiyath ad-Din Muhammad Tapar (1082 – 1118) fu sultano dell'Impero selgiuchide dal 1105 al 1118. Figlio del sultano Malik Shah I, Mehmed I succedette come sultano al nipote anche se il vero potere sull'impero restò nelle mani del fratello di Mehmed, Ahmed Sanjar, signore del Khorasan. Mehmed I intervenne nel Levante prima (1107), appoggiando il signore di Aleppo, Ridwan ibn Tutush contro Qilij Arslan I del Sultanato di Rum, poi ordinando continue spedizioni contro gli Stati crociati nel quinquennio 1110-1115. Alla morte di Mehmed I, il potere sull'impero passò al fratello Ahmed, mentre sultano a Baghdad divenne Mahmud II. (it)
- 에부 쉬자 그야쉬드뒨야 뷋딘 무함메드 타파르 이븐 멜리크샤(튀르키예어: Ebû Şücâ’ Gıyâsü’d-dünyâ ve’d-dîn Muhammed Tapar b. Melikşah, 아랍어·페르시아어: أبو شجاع غياث الدنيا والدين محمّد تبر بنملكشاه Abū Shujāʿ Ghiyāth al-Dunyā wa ’l-Dīn Muḥammad Tapar b. Malik-Shāh[*]; 1082년 1월 21일 ~ 1118년 4월 18일)은 셀주크 제국의 7번째 술탄이다. 그의 튀르크식 이름 타파르(튀르키예어: Tapar)는 ‘추구하는 사람’을 의미한다. (ko)
- ムハンマド・タパル（アラビア語：محمد تپر Muḥammad Tapar、 غياث الدنيا والدين أبو شجاع محمد بن ملكشاه بن الپ ارسلان Ghiyāth al-Dunyā wa al-Dīn Abū Shujā` Muḥammad b. Malik Shāh b. Alp Arslān、1082年 - 1118年4月）は、セルジューク朝のスルターン（在位：1105年 - 1118年）。 スルターン・マリク・シャーとテュルク系の側室の間に生まれ、アフマド・サンジャルは同母弟にあたる。 (ja)
- Mohammad Tapar, pers. محمد تپر (pełne imię muzułmańskie: Abu Szodża Gijas ad-Donja wa ad-Din Mohammad-e Malekszah) (ur. w styczniu 1082; zm. w kwietniu 1118) – sułtan z dynastii Wielkich Seldżuków, panujący od roku 1105 aż do śmierci. Tapar to jego tureckie imię i znaczy dosłownie "ten, który uzyskuje, znajduje". Był bratem Ahmada Sandżara (1118 – 1157) oraz przyrodnim bratem najstarszego syna Malekszaha (1072 – 1092), Berk-Jaruka (1092 – 1104). Kiedy Berk-Jaruk został sułtanem darował Mohammadowi w zarząd Azerbejdżan i , przydzielając mu jako atabega Kutlugh-Tegina. Bardzo szybko Mohammad zabił tego ostatniego i zaczął rządzić samodzielnie. Pretensje do sułtańskiego tronu zgłosił już w roku 1097, jednak do otwartego konfliktu pomiędzy braćmi doszło dopiero w roku 1099. Korzystną dla Mohammada okolicznością było poparcie jakiego udzieliła mu większość , czyli stronnictwa dawnego wezyra Wielkich Seldżuków, Nezam-al-Molka. Syn Nezam-al-Molka, Moajjed-al-Molk, który porzucił Berk-Jaruka, został w roku 1099 mianowany wezyrem przez Mohammada. W roku 1100 Mohammad pokonał Berk-Jaruka w bitwie, jednak temu ostatniemu udało się odbudować swoje siły i w roku następnym pokonać armię Mohammada w pobliżu Hamadanu. Moajjed-al-Molk został ujęty i następnie osobiście stracony przez Berk-Jaruka. Mohammad zwrócił się teraz o pomoc do swojego rządzącego w Chorasanie brata Sandżara i połączenie ich dwóch armii sprawiło że poparcie dla Berk-Jaruka zaczęło topnieć. Bitwa w regionie , do której doszło w roku 1102, po serii osobistych pojedynków zakończyła się negocjacjami, w rezultacie których Mohammad miał z tytułem maleka sprawować władzę w Azerbejdżanie, Arranie, Diyarbakirze i Al-Dżazirze, podczas gdy Berk Jaruk miał zatrzymać resztę wraz z tytułem sułtana. Mohammad jednak wypowiedział te warunki już dwa miesiące później, po czym został rozbity w czwartej bitwie z Berk Jarukiem i musiał zamknąć się w Isfahanie. Berk-Jaruk rozpoczął dziewięciomiesięczne oblężenie miasta, jednak Mohammad ostatecznie uciekł. W piątej i ostatniej bitwie Berk-Jaruka z Mohammadem, która miała miejsce w roku 1103 w pobliżu miasta Choj, ten pierwszy również zwyciężył. Berk-Jaruk był jednak już bardzo chory, a jego siły wyczerpane długimi walkami, stąd w roku 1104 zawarł pokój ze swoimi braćmi. Mohammad na jego mocy otrzymał Azerbejdżan, Arran, Diyarbakir, Al-Dżazirę i Syrię, wraz z tytułem równorzędnego w stosunku do Berk-Jaruka sułtana. Berk-Jaruk zmarł na przełomie 1104/1105 roku, pozostawiając jako następcę swojego małoletniego syna Malekszaha. W tej sytuacji Mohammad pomaszerował na Bagdad i nie napotykając oporu zajął miasto, tym samym stając się niekwestionowanym władcą całego państwa Wielkich Seldżuków, chociaż pozostawił Sandżara jako maleka rządzącego w Chorasanie. Losy wojny domowej w znacznym stopniu zależały od przyciągnięcia do siebie tureckich emirów z ich oddziałami. Emirowie bezustannie przechodzili z jednej strony na drugą, nie chcąc wyraźnego zwycięstwa żadnej z nich, to oznaczałoby bowiem powrót silnej władzy, której sobie nie życzyli. To dlatego jakkolwiek druzgocącą klęskę mógł ponieść jeden z pretendentów do władzy był on w stanie nader szybko zebrać nowe siły. W czasie walk po śmierci Malekszaha na zachodnich rubieżach państwa powstały faktycznie niezależne państwa Seldżuków anatolijskich i , zaś Palestyna i część Syrii stały się przedmiotem najazdu krzyżowców. Zaczęły również powstawać lokalne turkmeńskie dynastie, takie jak Artukidzi w Diyarbakırze, w Ahlacie, synowie w Chuzestanie, zaś starsze dynastie, takie jak kurdyjscy czy arabscy , wzmocniły swoją pozycję. Zamęt w państwie Seldżukidów wykorzystali także nizaryci, którzy zajęli szereg twierdz na terenie Iranu, a także Iraku i Syrii. Po zdobyciu władzy przed Mohammadem stało zatem trudne zadanie odbudowy autorytetu władzy centralnej. Tak samo jak jego poprzednicy Mohammad na wstępie swojego panowania musiał zmierzyć się najpierw z rywalami do tronu wywodzącymi się z jego własnego rodu. Jako pierwszy w roku 1105/1106 wystąpił przeciwko niemu Mengü-Bars, wnuk Alp Arslana (1063 – 1072), który podniósł bunt w Nahawandzie. Starał się on przeciągnąć na swoją stronę synów Bursuka, ale sułtan pochwycił go i uwięził. W następnym roku terytorium Mohammada zaatakował Kilidż Arslan (1092 – 1107), władca Seldżuków anatolijskich, który przybył do Mosulu na zaproszenie Zankiego, syna . Kilidż Arslan został pokonany w bitwie nad rzeką Chabur przez , dowódcę Mohammada, który połączył swoje siły z Ilghazim (1108 – 1122) i Ridwanem (1095 – 1113). Sam Kilidż Arslan utonął w rzece Chabur. Rewolta Mengü-Barsa pozwoliła Mohammadowi na zamianę dzierżonych przez synów Bursuka w Chuzestanie na inne w regionie , prawdopodobnie w celu zmniejszenia koncentracji ich siły na południowym zachodzie. W roku 1106 dowódca Mohammada pokonał emira Dżawali Sakawę, który zainstalował się na pograniczu Farsu i Chuzestanu. Dżawali uzyskał jednak przebaczenie sułtana i został mianowany namiestnikiem Mosulu, który musiał odbić od zajmującego go Dżikirmisza. To walki z nim doprowadziły Dżawaliego do starcia z Kilidż Arslanem, opisanego powyżej, które pozwoliło mu ostatecznie zająć Mosul. W roku 1107 Mohammad poczuł się na tyle pewnie, że zdecydował się zaatakować najpotężniejszego ze swoich na wpół niezależnych wasali, Mazjadydę (1086 – 1108), który został pokonany i zabity zimą 1107/1108 roku. Mohammad ustanowił dawnego dowódcę armii Mazjadydów namiestnikiem ich stolicy, Al-Hilli, zaś syn Sadaki, (1108 – 1135), stał się zakładnikiem sułtana. Swoją politykę wobec Syrii i krzyżowców Mohammad prowadził poprzez kolejnych namiestników Mosulu. Pierwszym z nich był wspomniany powyżej Dżawali Sakawa, który jednak po zajęciu miasta wypowiedział posłuszeństwo sułtanowi. Mohammad wysłał przeciwko niemu Maududa, który w 1109 zajął miasto. Dżawalemu udało się jednak ponownie ułożyć z sułtanem i został on namiestnikiem Farsu, na którym to stanowisku walczył skutecznie z Kurdami aż do swojej śmierci w roku 1117. W roku 1109 krzyżowcy zdobyli Trypolis i ostatni władca dynastii , Fachr al-Mulk Ibn Ammar (1099 – 1109), uszedł do Bagdadu, gdzie wzywał do podjęcia działań przeciwko chrześcijanom. W tej sytuacji Mohammad poczuł się zmuszony do ogłoszenia dżihadu i wysłał Maududa, który został kolejnym namiestnikiem Mosulu, przeciwko Edessie. Maududowi nie udało się jednak zdobyć miasta. Mohammad pozostawał w doskonałych stosunkach z kalifem (1094 – 1118), za którego w roku 1111 wyszła jego siostra, Chatun al-Isma. Uroczystość zaślubin zakłóciły jednak zamieszki w których ludność Bagdadu domagała się podjęcia kolejnych działań przeciwko krzyżowcom. Jeszcze w tym samym roku Maudud wyruszył zatem z kolejną wyprawą, która jednak zakończyła się fiaskiem z powodu braku współdziałania z nim muzułmańskich władców Aleppa i Damaszku. Ridwan wręcz zamknął przed Maududem bramy Aleppa. Podczas trzeciej wyprawy w roku 1113 Maudud został zamordowany przez nizarytów i natychmiast rozeszły się pogłoski, że atabeg Damaszku (1104 – 1128) był uwikłany w tę zbrodnię. Nowym namiestnikiem Mosulu został Ak Sunkur al-Bursuki, zaś w roku 1115 Mohammad wyekspediował do Syrii kolejną wyprawę, tym razem pod wodzą , syna Bursuka. Ta spotkała się jednak z wrogością zarówno krzyżowców, jak i miejscowych władców muzułmańskich, takich jak Tughtakin i Ilghazi, i ostatecznie została wycięta w pień w bitwie pod Danis przez Rogera z Salerno. Był to "kres ingerencji Wielkich Seldżuków w sprawy Syrii". W roku 1116 sułtan uznał władzę Tughtakina w Damaszku by zachować chociaż pozory kontroli nad Syrią. Mohammad musiał walczyć także z innym wyznaniowym wrogiem, a mianowicie nizarytami. Nizaryckie sukcesy i terror doprowadziły do powstania atmosfery zagrożenia i podejrzeń, która w rezultacie przyniosła represje w stosunku do prawdziwych lub rzekomych sympatyków heretyków, często ofiar zwykłych intryg. Należał do nich m.in. wezyr Mohammada , który oskarżony o sprzyjanie nizarytom w roku 1107 został stracony wraz z wieloma innymi urzędnikami. Pod wpływem burmistrza (rais) Isfahanu Abdallaha Chatibiego Mohammad wytępił licznych rzeczywistych bądź domniemanych zwolenników nizarytów wśród członków administracji sułtanatu i faworyzował Chorasańczyków, jako nieskażonych wpływami nizaryzmu, kosztem Irakijczyków, tj. ludzi wywodzących się z Iraku zarówno arabskiego, jak i perskiego. W roku 1107 seldżuckim wojskom udało się odbić z rąk nizarytów położoną w pobliżu Isfahanu twierdzę i zamek Chanlandżan, co wydatnie wzmocniło autorytet Mohammada. W roku 1111/1112 ekspedycja pod wodzą namiestnika Awadżu i Sawe Anusztigina Szirgira zdobyła szereg zamków w i rejonie Kazwinu. Jednakże trzykrotne próby zdobycia Alamutu, ostatnia podjęta przez Anusztigina w 1117 roku na krótko przed śmiercią sułtana, zakończyły się fiaskiem. Mohammad zmarł w kwietniu 1118 r., przed śmiercią wyznaczając swoim następcą syna Mahmuda (1118 – 1131). Oprócz niego pozostawił po sobie jeszcze czterech innych synów, (1135 – 1152), Toghrila (1132 – 1134), (1159 – 1161) i , którzy w różnych okresach sprawowali władzę nad różnymi częściami seldżuckiego dominium lub przynajmniej do niej pretendowali. Współczesne Mohammadowi źródła sunnickie są dla niego nader przychylne, chwaląc go za jego oddanie sunnizmowi i walkę z nizarytami. W istocie Mohammadowi udało się skonsolidować swoją władzę w centralnych prowincjach państwa po okresie bezustannych wojen i "był on ostatnim z Wielkich Seldżuków, który dzierżył rzeczywiście niekwestionowaną władzę w zachodnim Iranie i Iraku". (pl)
- Гийас ад-Дин Мухаммед Тапар (перс. ابو شجاع غیث الدنیا و الدین محمد بن مالک شاه,; ум. 18 апреля 1118) — великий султан империи Сельджукидов, султан Ирака, амир Аррана, сын великого султана Мелик-шаха I от кипчакской жены Башулу Хатун, старший, родной брат Султана Санджара. (ru)
- Мухаммед I (*21 січня 1082 —5 квітня 1118) — 7-й султан Сельджуцької імперії (Великих Сельджуків) у 1105—1118 роках. Повне ім'я — Гіяс ад-Даула ад-Дін мухамммед ібн Малік-шах. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Ο Μουχάμαντ Α΄ των Μεγάλων Σελτζούκων ή Μουχάμαντ Α΄ Ταπάρ (1082 - 1118), Σουλτάνος των Μεγάλων Σελτζούκων (1105 - 1118) ήταν ένας από τους γιους του Μαλίκ Σαχ Α΄. Το προσωνύμιο "Ταπάρ" μεταφράζεται στα Τούρκικα ως "αυτός που αποκτά, βρίσκει". Διαδέχτηκε τον ανεψιό του Μαλίκ Σαχ Β΄ σαν Σελτζούκος Σουλτάνος στην Βαγδάτη και έγινε θεωρητικά ο αρχηγός της οικογένειας αφού ο μικρότερος αδελφός του που κυβερνούσε το Χορασάν είχε μικρότερη δύναμη. (el)
- Muhammad I (también conocido como Ghiyath ad-Din Muhammad o Mahoma Tapar, murió 1118) era un hijo del sultán Selyucida Malik Shah I. En turco, Tapar significa "el que obtiene, encuentra". (es)
- Abu Shuja Ghiyath al-Dunya wa'l-Din Muhammad ibn Malik-Shah (Persian: ابو شجاع غیث الدنیا و الدین محمد بن ملک شاه, romanized: Abū Shujāʿ Ghiyāth al-Dunyā wa ’l-Dīn Muḥammad ibn Malik-Šāh; 1082 – 1118), better known as Muhammad I Tapar (محمد اول تاپار), was the sultan of the Seljuk Empire from 1105 to 1118. He was a son of Malik-Shah I (r. 1072–1092) and Taj al-Din Khatun Safariya. In Turkish, Tapar means "he who obtains, finds". (en)
- Abu Shuja Ghiyath al-Dunya wa'l-Din Muhammad ibn Malik-Shah (bahasa Persia: ابو شجاع غیث الدنیا و الدین محمد بن مالک شاه, translit. Abū Shujāʿ Ghiyāth al-Dunyā wa ’l-Dīn Muḥammad ibn Malik-Šāh; 1082 – 1118), yang lebih dikenal sebagai Muhammad I Tapar (محمد اول تاپار), adalah sultan Kekaisaran Seljuk dari 1105 sampai 1118. Ia adalah putra dari (m. 1072–1092). Dalam bahasa Turki, Tapar artinya "ia yang menerima, menemukan". (in)
- Abû Chujâ` Ghiyât ad-Duniyâ wa ad-Dîn Muhammad ben Malik Shâh ou Mohammed Ier, sultan saljûqide (1105-1118), fils de Malik Shah Ier il succède à son frère Barkyaruq. (fr)
- 에부 쉬자 그야쉬드뒨야 뷋딘 무함메드 타파르 이븐 멜리크샤(튀르키예어: Ebû Şücâ’ Gıyâsü’d-dünyâ ve’d-dîn Muhammed Tapar b. Melikşah, 아랍어·페르시아어: أبو شجاع غياث الدنيا والدين محمّد تبر بنملكشاه Abū Shujāʿ Ghiyāth al-Dunyā wa ’l-Dīn Muḥammad Tapar b. Malik-Shāh[*]; 1082년 1월 21일 ~ 1118년 4월 18일)은 셀주크 제국의 7번째 술탄이다. 그의 튀르크식 이름 타파르(튀르키예어: Tapar)는 ‘추구하는 사람’을 의미한다. (ko)
- ムハンマド・タパル（アラビア語：محمد تپر Muḥammad Tapar、 غياث الدنيا والدين أبو شجاع محمد بن ملكشاه بن الپ ارسلان Ghiyāth al-Dunyā wa al-Dīn Abū Shujā` Muḥammad b. Malik Shāh b. Alp Arslān、1082年 - 1118年4月）は、セルジューク朝のスルターン（在位：1105年 - 1118年）。 スルターン・マリク・シャーとテュルク系の側室の間に生まれ、アフマド・サンジャルは同母弟にあたる。 (ja)
- Гийас ад-Дин Мухаммед Тапар (перс. ابو شجاع غیث الدنیا و الدین محمد بن مالک شاه,; ум. 18 апреля 1118) — великий султан империи Сельджукидов, султан Ирака, амир Аррана, сын великого султана Мелик-шаха I от кипчакской жены Башулу Хатун, старший, родной брат Султана Санджара. (ru)
- Мухаммед I (*21 січня 1082 —5 квітня 1118) — 7-й султан Сельджуцької імперії (Великих Сельджуків) у 1105—1118 роках. Повне ім'я — Гіяс ад-Даула ад-Дін мухамммед ібн Малік-шах. (uk)
- غياث الدنيا والدين أبو شجاع محمد بن ملكشاه بن ألب أرسلان (بالتركية: Muhammet Tapar) (توفي 1118 م) هو سلطان سلجوقي اختلف مع أخوته على الحكم بعد وفاة والدهم جلال الدولة ملك شاه وهم بركياروق ومحمود بن ملكشاه وأحمد سنجر بن ملكشاه. خلف محمد ابنه محمود بصورة اسمية، إذ كانت السيطرة على البلاد آيلة بشكل عام لأحمد سنجر. (ar)
- Abu-Xujà Ghiyath-ad-Dunya wa-d-Din Muhàmmad ibn Màlik-Xah (àrab: أبو شجاع غياث الدنيا و الدين محمد بن ملكشاه, Abū Xujāʿ Ḡiyaṯ ad-Dunyā wa d-Dīn Muḥammad b. Malik-xāh) o, més senzillament, Muhàmmad ibn Màlik-Xah (gener de 1082-abril de 1118) conegut també com a Muhàmmad I (Muhammad I Tapar o Muhammad I ibn Malik Shah, fou gran sultà seljúcida (1105–1118) a l'Iraq i Pèrsia occidental. El seu malnom "Tapar" vol dir "El que aconsegueix" o "El que troba". (ca)
- Ghiyath ad-Dunya wa-d-Din Abu Schudscha Muhammad (I.) Tapar (arabisch غياث الدنيا والدين أبو شجاع محمد, DMG Ġiyāṯ ad-Dunyā wa-’d-Dīn Abū Šuǧāʿ Muḥammad; * 21. Januar 1082; † 5. April 1118) herrschte von 1105 bis 1118 als Sultan der Großseldschuken über Westiran und den Irak. (de)
- Ghiyath ad-Din Muhammad Tapar (1082 – 1118) fu sultano dell'Impero selgiuchide dal 1105 al 1118. Figlio del sultano Malik Shah I, Mehmed I succedette come sultano al nipote anche se il vero potere sull'impero restò nelle mani del fratello di Mehmed, Ahmed Sanjar, signore del Khorasan. Mehmed I intervenne nel Levante prima (1107), appoggiando il signore di Aleppo, Ridwan ibn Tutush contro Qilij Arslan I del Sultanato di Rum, poi ordinando continue spedizioni contro gli Stati crociati nel quinquennio 1110-1115. (it)
- Mohammad Tapar, pers. محمد تپر (pełne imię muzułmańskie: Abu Szodża Gijas ad-Donja wa ad-Din Mohammad-e Malekszah) (ur. w styczniu 1082; zm. w kwietniu 1118) – sułtan z dynastii Wielkich Seldżuków, panujący od roku 1105 aż do śmierci. (pl)
|
