| dbo:abstract
|
- Max Roqueta (Argelièrs, Llenguadoc, 8 de desembre de 1908 - Montpeller, 22 de juny de 2005) fou un dels escriptors i poeta occitans més famosos del segle xx. Era també metge, la qual cosa contribuí a arrelar els seus escrits a la seva terra, pel seu contacte habitual amb la gent del poble. Conreador sobretot de la poesia, publicà diversos reculls que influïren profundament sobre la generació poètica apareguda després del 1945. Expressà tot el seu saber poètic amb mots del vell llenguatge popular que sap introduir en ritmes encantadors. Dona així, també, a la prosa occitana un dels seus models més purs. Ha sigut un dels fundadors de l'Institut d'Estudis Occitans (1945), del qual fou primer secretari general i després president, amb Carles Camprós, Robèrt Lafont, Pèire Bèc, Fèlix Castanh, , Bernat Manciet, Ismael Girard, Renat Nelli, i els francesos Tristan Tzara i Jean Cassou.Va col·laborar intensament a nombroses revistes occitanistes com "Nouveau Languedoc", "Occitània" i Òc, i va ser president del PEN Club Occità.Han eixit el 2006 traduïts en català per Jaume Figueras els dos primers volums de la seva obra cabdal Verd Paradís. "Las paraulas son de lutz en camin, que sabon pas se quauqu'un las espèra." (ca)
- Max Roqueta [mac ru'keto] (naskiĝis la 8-an de decembro 1908, mortis la 24-an de junio 2005) de Montpelhièr [mumpe'ljɛ] (Montpeliero) estis eble la plej granda aŭtoro de Okcitanujo en la lasta jarcento. Tradukita diverslingven, studita en universitato en Usono, li estis multtalentulo en prozo, poezio kaj teatro. Li havis fajnan observon de la naturo kaj ankaŭ, danke al sia instruo kiel kuracisto, de la homa eco. Ni proponas al vi pecon el „Sekreto de l' Herbo” de l' unua libro de la granda kolekto kvinparta „Verda Paradizo”: Nur la lunlumo estas tiom klara, kiom tiu kanto. Ĝiaj silentoj miksis la mondon al sia plendo kaj la voĉo de l' mondo estis serena kaj dolĉa kiel memoro de bonfaro. Ni silentis por ĝin aŭdi, kaŝitaj en ombro d' arbogrupo, sen spiro kaj la ŝtonoj estis blankaj sur la vojoj. Vespere ni ŝatis umi laŭ la vojo. Ĝi trankviligis sian blankecon kaj ĉesis meti sur la herbon sian polvon amikan. La vojoj estas riĉaj je ŝanco. Krom la landoj kien ili kondukas, umante laŭ la montetoj aŭ alvalante inter la valetoj obskuriĝintaj, sia ĉirkaŭaĵo povas teni pli da aĵoj ol librorando. La printempo tie semas siajn lunetojn, akvaĵon de verdo kaj mola helo, flamon kiu ŝajnas eliri el la tero kaj kiu memorigas tiun lumon strangan kiu lumigas la nokton en okuloj sovaĝbestaj. Nia paŝo resonis laŭ la muroj varmegaj kaj silentis je l' vilaĝeliro, kaj kiam la apusoj jam eniris siajn truojn sub la tegmentoj, estis ni kiuj daŭrigegis siajn kriojn. Ĉiu ŝtono de la vojo por ni estis ŝanco. Ĉiu figujo sovaĝa por ni estis domo, vojo aŭ ujo. Ĝia foliaro al ni kaŝis la reston de la mondo. Al ni restis nur la ĉielo stelita, kaj ni baldaŭ sentiĝis meze de la steloj. Ne plu estis tero, kaj sola en la spaco senfina, la kanto de l' griloj, muziko ĉiela, subtenis la silenton. Longa kiel perlo d' akvo sur herbotigo, la krio de strigo revenigis nian revon al la profundo freŝa de la tero kaj nur la blankeco de la vojo donis straton al nia vervo. Ni malsupreniris de l' arbo kaj la ranetoj verdaj saltis en la polvo klara, ili kiuj pasis la tagon en l' omboro de figujfolio. Ni renkontis ankaŭ bufojn gravajn kaj ventrajn, de paŝo malrapida, kiuj blovis faldadante kaj plenblovadante la haŭton molan de siaj gorĝoj. Ili havis okulojn klarajn, ĉirkaŭitaj d' oro, profundaj kaj puraj kiel l' akvo malhela de puto. Ni suferigis pli ol unu, de mano kruela, kiun ni lasis sanga meze de l' vojo, kun buŝo kiu gapis al la nokto kaj okuloj kiu trinkus tutan kompato de l' mondo. (eo)
- Max Rouquette (* 8. Dezember 1908 in Argelliers; † 22. Juni 2005 in Montpellier) war ein französischer Schriftsteller okzitanischer Sprache. Auf okzitanisch hieß er Max Roqueta [matz ruketo]. Rouquette spielte eine unschätzbare Rolle in der Erhaltung der okzitanischen Kultur und Literatur. (de)
- Max Roqueta (Argeliers, Francia; 8 de diciembre de 1908-Montpellier, 22 de junio de 2005) fue un poeta francés cuyas obras en occitano influyeron profundamente sobre la generación poética aparecida después de 1945. Fue uno de los fundadores del Institut d'Estudis Occitans (1945) del que fue primer secretario general y después presidente. Ha colaborado intensamente en numerosas revistas occitanas como “Nouveau Languedoc”, “Occitània” y “Oc” y ha sido presidente del Pen Club occitano. (es)
- Max Roqueta (Argeliers, 1908ko abenduaren 8 - Montpellier, 2005eko ekainaren 22) okzitanierazko idazle garaikideen artean ospetsuenetakoa zen. (eu)
- Max Roqueta (Argelliers, December 8, 1908 – June 22, 2005) was one of the most famous contemporary Occitan writers. A physician, he was also an activist (he had been president of the Institut d'Estudis Occitans from 1952 to 1957). (en)
- Max Rouquette (en occitan Max Roqueta) est un écrivain français de langue occitane né le 8 décembre 1908 à Argelliers (Hérault) et mort le 22 juin 2005 à Montpellier. Il est l'auteur d'une œuvre foisonnante (prose, poésie, théâtre) à la dimension universelle. Écrite en occitan, cette œuvre a dû attendre les premières traductions avant d'être reconnue en France et dans de nombreux pays. Vert Paradis, un recueil de courts récits ayant pour cadre les garrigues de l'arrière-pays montpelliérain, est considéré comme son chef-d'œuvre. (fr)
|
| rdfs:comment
|
- Max Rouquette (* 8. Dezember 1908 in Argelliers; † 22. Juni 2005 in Montpellier) war ein französischer Schriftsteller okzitanischer Sprache. Auf okzitanisch hieß er Max Roqueta [matz ruketo]. Rouquette spielte eine unschätzbare Rolle in der Erhaltung der okzitanischen Kultur und Literatur. (de)
- Max Roqueta (Argeliers, Francia; 8 de diciembre de 1908-Montpellier, 22 de junio de 2005) fue un poeta francés cuyas obras en occitano influyeron profundamente sobre la generación poética aparecida después de 1945. Fue uno de los fundadores del Institut d'Estudis Occitans (1945) del que fue primer secretario general y después presidente. Ha colaborado intensamente en numerosas revistas occitanas como “Nouveau Languedoc”, “Occitània” y “Oc” y ha sido presidente del Pen Club occitano. (es)
- Max Roqueta (Argeliers, 1908ko abenduaren 8 - Montpellier, 2005eko ekainaren 22) okzitanierazko idazle garaikideen artean ospetsuenetakoa zen. (eu)
- Max Roqueta (Argelliers, December 8, 1908 – June 22, 2005) was one of the most famous contemporary Occitan writers. A physician, he was also an activist (he had been president of the Institut d'Estudis Occitans from 1952 to 1957). (en)
- Max Rouquette (en occitan Max Roqueta) est un écrivain français de langue occitane né le 8 décembre 1908 à Argelliers (Hérault) et mort le 22 juin 2005 à Montpellier. Il est l'auteur d'une œuvre foisonnante (prose, poésie, théâtre) à la dimension universelle. Écrite en occitan, cette œuvre a dû attendre les premières traductions avant d'être reconnue en France et dans de nombreux pays. Vert Paradis, un recueil de courts récits ayant pour cadre les garrigues de l'arrière-pays montpelliérain, est considéré comme son chef-d'œuvre. (fr)
- Max Roqueta (Argelièrs, Llenguadoc, 8 de desembre de 1908 - Montpeller, 22 de juny de 2005) fou un dels escriptors i poeta occitans més famosos del segle xx. Era també metge, la qual cosa contribuí a arrelar els seus escrits a la seva terra, pel seu contacte habitual amb la gent del poble. Conreador sobretot de la poesia, publicà diversos reculls que influïren profundament sobre la generació poètica apareguda després del 1945. "Las paraulas son de lutz en camin, que sabon pas se quauqu'un las espèra." (ca)
- Max Roqueta [mac ru'keto] (naskiĝis la 8-an de decembro 1908, mortis la 24-an de junio 2005) de Montpelhièr [mumpe'ljɛ] (Montpeliero) estis eble la plej granda aŭtoro de Okcitanujo en la lasta jarcento. Tradukita diverslingven, studita en universitato en Usono, li estis multtalentulo en prozo, poezio kaj teatro. Li havis fajnan observon de la naturo kaj ankaŭ, danke al sia instruo kiel kuracisto, de la homa eco. Ni proponas al vi pecon el „Sekreto de l' Herbo” de l' unua libro de la granda kolekto kvinparta „Verda Paradizo”: (eo)
|
