| dbo:abstract
|
- Die Lubomirski-Konföderation war eine von 1665 bis 1666 dauernde Rebellion des polnischen Magnaten und Feldherrn Jerzy Sebastian Lubomirski gegen den polnischen König Johann II. Kasimir und seine Reformpläne (u. a. das Vivente Rege). Lubomirski suchte von seinem Verbannungsort Schlesien um Unterstützung beim Kaiser Leopold I., Kurfürst Friedrich Wilhelm von Brandenburg und König Karl von Schweden nach, während die königlichen Beschlüsse im polnischen Parlament durch seine Gefolgsleute in Polen mittels des Liberum Vetos lahmgelegt wurden. Lubomirski schlug dank der Unterstützung von unzufriedenen Teilen des polnischen Adels und unbezahlter, rebellierender Königstruppen das königliche Aufgebot mehrmals in die Flucht, so 1665 bei Tschenstochau und 1666 bei Mątwy, während sich Polen im Osten mit Russland ab 1654 formell immer noch im Kriegszustand befand. Die Lubomirski-Konföderation endete am 31. Juli 1666 im Vertrag von Łęgonice, der den polnischen König dazu verpflichtete, seine Reformpläne aufzugeben und als negative Folge der Rebellion und eines neuen Konflikts im Süden seines Reichs mit Russland 1667, unter Aufgabe weiter Gebiete im Osten, den ungünstigen Waffenstillstand von Andrussowo abzuschließen. Johann II. Kasimir dankte 1668 als König von Polen freiwillig ab, Lubomirski verstarb 1667 im schlesischen Exil. (de)
- Lubomirski's rebellion or Lubomirski's rokosz (Polish: rokosz Lubomirskiego), was a rebellion against Polish King John II Casimir, initiated by the Polish nobleman Jerzy Sebastian Lubomirski. In 1665–66, Lubomirski's supporters paralyzed the proceedings of the Sejm. Lubomirski himself, with the support of part of the army and the levée en masse (pospolite ruszenie), defeated royal forces, at the Battle of Matwy (1666). The rebellion ended with the Agreement of Łęgonice, which forced the King to give up his planned reforms and the introduction of vivente-rege royal elections. Lubomirski himself, now a broken man, died soon after. (en)
- La ribellione di Lubomirski (in polacco Rokosz Lubomirskiego fu una rivolta contro re Giovanni II Casimiro di Polonia guidata dal principe polacco Jerzy Sebastian Lubomirski. Nel 1665-1666, i sostenitori del principe Lubomirski paralizzarono i lavori del sejm ed il principe, a proprie spese, costituì un esercito di uomini armati (pospolite ruszenie) col quale realizzò una sollevazione che sconfisse le forze realiste nella battaglia di Mątwy (1666). La ribellione terminò con la firma dell'accordo di Łęgonice, il quale costrinse il re a rinunciare alle riforme da lui pianificate ed all'introduzione dell'elezione del suo successore al trono vivente rege. Lubomirski, provato da quest'esperienza, morì ad ogni modo poco dopo. (it)
- Rokosz Lubomirskiego – konfederacja zawiązana w roku 1665 przeciw Janowi II Kazimierzowi przez hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego. Narastający od 1661 roku spór opozycji przeciwnej wzmocnieniu władzy królewskiej ze stronnictwem dworskim Jana Kazimierza doprowadził do oskarżenia przywódcy opozycji Jerzego Lubomirskiego o związki z obcymi państwami i podżeganie wojska do buntu. W grudniu 1664 roku sąd sejmowy skazał hetmana za zdradę stanu na utratę urzędów, banicję i infamię. Jerzy Lubomirski jeszcze przed wyrokiem schronił się na Śląsku, gdzie nawiązał kontakty z cesarzem Leopoldem I, elektorem Brandenburgii Fryderykiem Wilhelmem i królem Szwecji Karolem XI, uzyskując od nich pomoc materialną na zaciąg wojska. Wydał manifest, w którym wystąpił jako obrońca wolności przed absolutyzmem dworu Jana Kazimierza. W latach 1665–1666 jego zwolennicy, zrywając sejmy, paraliżowali działalność ustawodawczą, a sam Lubomirski, poparty przez część wojska koronnego i szlachtę rozpętał regularną wojnę domową w Rzeczypospolitej. Przez większość czasu używał taktyki tzw. „tańca gonionego”. Polegała ona na trzymaniu bezpiecznego dystansu od wojsk królewskich i niewchodzenie w otwartą wymianę ognia. Lubomirski zastosował tę taktykę, ponieważ większa część jego wojsk stanowiła jazda (w przeciwieństwie do wojsk Jana Kazimierza, który miał jej znikomą ilość), która pozwoliła mu wyprzedzać ciężką armię króla. Ostatecznie Lubomirski pobił oddziały królewskie pod Częstochową (1665) i Mątwami (1666). 31 lipca 1666 roku strony zawarły ugodę w Łęgonicach: Lubomirski ukorzył się przed królem, a Jan Kazimierz zrezygnował z planów elekcji vivente rege. Król Jan Kazimierz abdykował w 1668 i w 1669 wyjechał z kraju. Wcześniej, w 1667 Jerzy Lubomirski zmarł na wygnaniu. (pl)
- Рокош Любомирского (польск. Rokosz Lubomirskiego) — военная конфедерация под руководством гетмана польного коронного Ежи Себастьяна Любомирского, созданная в 1665 году против короля Речи Посполитой Яна II Казимира Вазы. В 1665—1666 году сторонники князя Ежи Себастьяна Любомирского парализовали работу сейма Речи Посполитой. Посполитое рушение под командованием Любомирского нанесло ряд поражений королевской армии в битвах под Ченстоховой (1665) и Монтвами (1666). Рокош (восстание) закончилось подписанием Ленгоницкого соглашения 31 июля 1666 года, по условиям которого король Ян Казимир вынужден был отказаться от своих запланированных реформ и принципа Vivente rege (избрания нового короля при жизни правящего монарха). (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Lubomirski's rebellion or Lubomirski's rokosz (Polish: rokosz Lubomirskiego), was a rebellion against Polish King John II Casimir, initiated by the Polish nobleman Jerzy Sebastian Lubomirski. In 1665–66, Lubomirski's supporters paralyzed the proceedings of the Sejm. Lubomirski himself, with the support of part of the army and the levée en masse (pospolite ruszenie), defeated royal forces, at the Battle of Matwy (1666). The rebellion ended with the Agreement of Łęgonice, which forced the King to give up his planned reforms and the introduction of vivente-rege royal elections. Lubomirski himself, now a broken man, died soon after. (en)
- La ribellione di Lubomirski (in polacco Rokosz Lubomirskiego fu una rivolta contro re Giovanni II Casimiro di Polonia guidata dal principe polacco Jerzy Sebastian Lubomirski. Nel 1665-1666, i sostenitori del principe Lubomirski paralizzarono i lavori del sejm ed il principe, a proprie spese, costituì un esercito di uomini armati (pospolite ruszenie) col quale realizzò una sollevazione che sconfisse le forze realiste nella battaglia di Mątwy (1666). La ribellione terminò con la firma dell'accordo di Łęgonice, il quale costrinse il re a rinunciare alle riforme da lui pianificate ed all'introduzione dell'elezione del suo successore al trono vivente rege. Lubomirski, provato da quest'esperienza, morì ad ogni modo poco dopo. (it)
- Die Lubomirski-Konföderation war eine von 1665 bis 1666 dauernde Rebellion des polnischen Magnaten und Feldherrn Jerzy Sebastian Lubomirski gegen den polnischen König Johann II. Kasimir und seine Reformpläne (u. a. das Vivente Rege). Die Lubomirski-Konföderation endete am 31. Juli 1666 im Vertrag von Łęgonice, der den polnischen König dazu verpflichtete, seine Reformpläne aufzugeben und als negative Folge der Rebellion und eines neuen Konflikts im Süden seines Reichs mit Russland 1667, unter Aufgabe weiter Gebiete im Osten, den ungünstigen Waffenstillstand von Andrussowo abzuschließen. (de)
- Rokosz Lubomirskiego – konfederacja zawiązana w roku 1665 przeciw Janowi II Kazimierzowi przez hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego. Narastający od 1661 roku spór opozycji przeciwnej wzmocnieniu władzy królewskiej ze stronnictwem dworskim Jana Kazimierza doprowadził do oskarżenia przywódcy opozycji Jerzego Lubomirskiego o związki z obcymi państwami i podżeganie wojska do buntu. W grudniu 1664 roku sąd sejmowy skazał hetmana za zdradę stanu na utratę urzędów, banicję i infamię. (pl)
- Рокош Любомирского (польск. Rokosz Lubomirskiego) — военная конфедерация под руководством гетмана польного коронного Ежи Себастьяна Любомирского, созданная в 1665 году против короля Речи Посполитой Яна II Казимира Вазы. (ru)
|
