| dbo:abstract
|
- Το «Τοπίο με τη φυγή στην Αίγυπτο» είναι ζωγραφικός πίνακας (ελαιογραφία) του Ιταλού ζωγράφου του μπαρόκ Αννίμπαλε Καρράτσι. Χρονολογούμενος από το 1604 περίπου, σήμερα παραμένει στο ίδιο μέγαρο για το οποίο δημιουργήθηκε, στη Ρώμη, ως μέρος πλέον της συλλογής της Πινακοθήκης Ντόρια Παμφίλι. Το έργο, με βασικό θέμα τη Φυγή στην Αίγυπτο της Αγίας Οικογενείας, παραγγέλθηκε το 1603 από τον Καρδινάλιο και προστάτη των τεχνών για το οικογενειακό παρεκκλήσιο του μεγάρου του στη Ρώμη, το μετέπειτα «Παλάτσο Ντόρια Παμφίλι». Η συνολική παραγγελία περιελάμβανε 6 ζωγραφιές σε ισάριθμα , οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Καρράτσι και τους μαθητές του (μεταξύ των οποίων και οι Φραντσέσκο Αλμπάνι, Ντομενικίνο και Τζοβάνι Λανφράνκο). Το «Τοπίο με τη φυγή στην Αίγυπτο» θεωρείται συχνά ως ένα από τα έργα-σταθμούς στην τοπιογραφία του μπαρόκ και ως το «γνωστότερο παράδειγμα» του «νέου στιλ τοπίου» που ανέπτυξε ο Καρράτσι στη Ρώμη, «προσεκτικά δομημένα πανοραματικά τοπία», σύμφωνα με τον . Για τον Τζων Ρούπερτ Μάρτιν αποτελεί το «αρχετυπικό κλασικό τοπίο, που αργότερα θα εμπλουτιζόταν με παραλλαγές από τους Ντομενικίνο, Πουσέν και Κλωντ Λορραίν ... η μικρή κλίμακα των ανθρώπινων μορφών σε σχέση με το ευρύχωρο φυσικό πλαίσιο επιβάλλει αμέσως μία νέα προτεραιότητα, με το τοπίο να παίρνει την πρώτη θέση και η ιστορία τη δεύτερη». Ωστόσο, τέτοια έργα ήταν ήδη συνηθισμένα στη βόρεια ευρωπαϊκή ζωγραφική, από τότε που ο Γιοάχιμ Πατινίρ άρχισε να εφαρμόζει την ίδια αντιστροφή κλίμακας σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα. Το ταξίδι της Αγίας Οικογενείας απηχείται από άλλα, κινούμενα στοιχεία, όπως τα πρόβατα, τα πουλιά, τις αγελάδες, αλλά και τις (λιγότερο ευδιάκριτες) καμήλες στη ράχη στα αριστερά. Ο Γουίτκοουερ διαβλέπει στο έργο «μια αριστοκρατική αντίληψη της Φύσεως που δαμάζεται και εξευγενίζεται από την παρουσία του ανθρώπου», καθώς αυτά τα έργα πάντοτε περιέχουν κάποιο μεγάλο ανθρωπογενές χαρακτηριστικό, στην περίπτωση αυτή το κάστρο, «κοφτά σχεδιασμένο από οριζόντιες και κατακόρυφες γραμμές», κάτω από το οποίο περπατά η Οικογένεια του Χριστού. Αυτή τοποθετείται στην τομή διαγωνίων, που αντιπροσωπεύονται από τα πρόβατα και το ποτάμι, «έτσι οι μορφές και τα κτίσματα συμπλέκονται στενά με το προσεκτικά διατεταγμένο μοτίβο του τοπίου». Ο αναφέρει το έργο ως παράδειγμα του «ιδανικού τοπίου», με στόχο την προαγωγή του στην ιεράρχηση των θεμάτων της ζωγραφικής. Ο καλλιτέχνης μιμείται (καθότι απουσιάζουν σχεδόν τα δείγματα τοπιογραφίας από την κλασική αρχαιότητα) μια ουσιαστικά λογοτεχνική παρουσίαση, προερχόμενη σε μεγάλο βαθμό από τα βουκολικά ποιήματα του Βιργιλίου. Ο Κλαρκ κρίνει θετικά το έργο, αν και βρίσκει ότι του λείπει το πνεύμα που βρίσκει στον Τζορτζόνε και στον Κλωντ Λορραίν (αμφότεροι της ίδιας παραδόσεως). «Στα καλύτερά τους, όπως στα ημικύκλια της Πινακοθήκης Ντόρια, οι τοπιογραφίες του Αννίμπαλε Καρράτσι είναι αξιοθαύμαστα δείγματα εικονογραφίας, στα οποία καταλλήλως στιλιζαρισμένα μέρη κατασκευάζουν ένα αρμονικό σύνολο. Αναγνωρίζουμε την επιστήμη που έχει ενσωματωθεί στην κατασκευή του κάστρου στο κέντρο της Φυγής στην Αίγυπτο... Αλλά στο τέλος αυτά τα εκλεκτικιστικά τοπία έχουν ενδιαφέρον μόνο για τους ιστορικούς.» (el)
- La huida a Egipto (en italiano, Paesaggio con la fuga in Egitto) es un cuadro del pintor italiano Annibale Carracci. Está realizado al óleo sobre lienzo. Mide 122 cm de alto y 230 cm de ancho. Fue pintado hacia 1604. Se encuentra en la Galería Doria Pamphili de Roma, Italia. La pintura fue encargada en 1603 por el cardenal Pietro Aldobrandini para la capilla familiar en su palacio de Roma, más tarde conocido como el Palazzo Doria-Pamphili. El encargo incluyó seis pinturas en seis lunetas, que fueron ejecutadas por Carracci y sus alumnos (incluidos Francesco Albani, Domenichino y Giovanni Lanfranco). La obra está considerada una de las contribuciones más importantes al género de la veduta, que era un modelo para Domenichino, Nicolas Poussin, Gaspard Dughet y otros. El pintor buscaba el efecto de una belleza paisajística idílica y equilibrada, con una perfecta fusión sentimental de los personajes sagrados, sus historias y el paisaje. (es)
- Landscape with the Flight into Egypt is a painting by the Italian Baroque painter Annibale Carracci. Dating from c. 1604, it remains in the palace for which it was painted in Rome as part of the collection of the Galleria Doria Pamphilj. The painting, depicting the biblical New Testament event of the Flight into Egypt, was commissioned in 1603 by Cardinal Pietro Aldobrandini for the family chapel in his palace in Rome, later known as Palazzo Doria Pamphilj. The commission includes six paintings in six lunettes, which were executed by Carracci and his pupils (including Francesco Albani, Domenichino and Giovanni Lanfranco). The work is frequently regarded as a key work in Baroque landscape painting and is the "most celebrated example" of the "new landscape style" Carracci developed in Rome of "carefully constructed landscape panoramas", according to Rudolf Wittkower. For it is "the archetypal classical landscape, later to be emulated with variations by Domenichino, Poussin and Claude ... the small scale of the figures in relation to the spacious natural setting at once establishes a new priority in which landscape takes first place and history second"; though insofar as it is "new", that is for Italian painting, as such works had been common in Northern painting since Joachim Patinir began to use the same reversal of scale almost a century before. The journey of the Holy Family is echoed by other moving elements including the sheep, birds, cows and the camels on the ridge at left. Wittkower sees in it "a heroic and aristocratic conception of Nature tamed and ennobled by the presence of man", as such works always contain a large man-made feature, here the castle "severely composed of horizontals and verticals" under which the party moves. They are placed at the meeting of two diagonals represented by the sheep and the river, "thus figures and buildings are intimately blended with the carefully arranged pattern of the landscape". Kenneth Clark mentions the work as an example of the "ideal landscape" driven to promote itself in the hierarchy of genres by emulating (in the absence of much evidence of what classical landscape painting was like) an essentially literary vision, largely derived from the pastoral poems of Virgil: "the features of which it is composed must be chosen from nature, as poetic diction is chosen from ordinary speech, for their elegance, their ancient associations, and their faculty of harmonious combination. Ut pictura poesis". Clark's praise of the work is noticeably faint, as it lacks the spirit he finds in Giorgione and Claude in the same tradition: "At their best, as in the lunettes in the Doria Gallery, Annibale Carracci's landscapes are admirable pieces of picture-making, in which agreeably stylized parts are built up into a harmonious whole. We recognize the science which has gone into the construction of the castle in the centre of the Flight into Egypt... But in the end these eclectic landscapes are of interest only to historians". (en)
- Paesaggio con la fuga in Egitto è un dipinto realizzato tra il 1602 e il 1604 da Annibale Carracci. È conservato nella Galleria Doria Pamphilij di Roma. (it)
- «Вте́ча свято́ї Роди́ни в Єги́пет» (італ. Fuga in Egitto) — картина представника болонської школи живопису Аннібале Карраччі (1550—1609). Намальована за сюжетом з Евангелія від Матвія. Картина має незвичний формат, тобто не прямокутна. Напівциркульне завершення натякає, що її призначали для архітектурної ніші десь у бічному просторі будови. Це не вівтарна картина і за сюжетом. На тлі спокійного, майже ідилічного пейзажу помітні постаті Богородиці з немовлям Христом, віслюка і Йосипа, земного батька Христа. Вони повільно просуваються повз річку. На віддаленому березі йде своє життя — пастух пасе вівці і корови, в небі летять птахи, тихо бринить невеликий водоспад. Центральне місце в картині відведене не Святій Родині, а приемній за силуетом фортеці. На провінційний монастир не схожа, бо відсутні собор і дзвіниця. Швидше за все це провінційний замок, зразки яких були розкидані по Італії, що потерпала від завойовників. Зразки тих фортець і замків і зараз можна побачити в країні. Пейзаж дивує тишею і гармонійним настроєм, який буде притаманним багатьом пейзажам Ніколя Пуссена чи Клода Лоррена, але створення тих картин ще попереду. Пейзаж в картині Каррачі має самостійне значення. Якщо прибрати постаті Святої родини чи розмістити інші, він ніскільки не змінить свій лад і гармонію. Зміниться лише його назва. Більше того, пейзаж настільки вдалий, що можна прибрати всі постаті і картина не втратить привабливості і самостійного значення. (uk)
|
