| dbo:abstract
|
- Gunnar Kaasen (March 11, 1882 – November 27, 1960) was a Norwegian-born musher who delivered a cylinder containing 300,000 units of diphtheria antitoxin to Nome, Alaska, in 1925, as the last leg of a dog sled relay that saved the U.S. city from an epidemic. (en)
- Gunnar Kaasen, né le 11 mars 1882 à Burfjord et mort le 27 novembre 1960 à Everett[réf. nécessaire], est un meneur de chiens norvégien qui s'est notamment fait connaître en livrant, assisté de son chien Balto, des sérums anti-diphtériques lors de la course au sérum de 1925. (fr)
- Gunnar E. Kaasen (Burfjord, 11 marzo 1882 – Everett, 27 novembre 1960) è un musher norvegese naturalizzato statunitense. (it)
- Gunnar E. Kaasen, född 11 mars 1882 i Burfjordendalen i Norge, död 27 november 1960 i Everett i delstaten Washington i USA, var en norsk-amerikansk hundförare i Alaska i USA. Gunnar Kaasen är känd för att han var den siste hundförare i en berömd hundslädesstafett, som förde difteriserum till staden Nome i Alaska i januari 1925. Gunnar Kaasen var son till Hans och Anna Kaasen i Kvænangen i Troms fylke i Norge. Han emigrerade till Alaska 1903 under guldrushen i Nome, efter att guld hade upptäckts i guldhaltiga sandområden utanför Nome. Han blev en erfaren hundslädeförare och bosatte sig i Nome. Hundsläde var vid denna tid och decennier framåt det enda transportmedlet till och från Nome under vintermånaderna. (sv)
- Gunnar Kaasen (ur. 11 marca 1882 w , zm. 27 listopada 1960 w Everett) – norweski maszer i podróżnik. Odegrał jedną z kluczowych ról podczas tzw. Wielkiego Wyścigu Miłosierdzia do Nome w 1925 roku. Urodził się w w północnej Norwegii jako syn Hansa i Anny Kaasen. W wieku dwudziestu jeden lat wyemigrował do USA i został poszukiwaczem złota na Alasce. Osiadł na stałe w Nome. Ponieważ przez osiem miesięcy w roku port jest skuty lodem, jedynym środkiem transportu i łącznikiem miasteczka ze światem były psie zaprzęgi, w których powożeniu Gunnar się wyspecjalizował. W 1925 roku w Nome zaczęło pojawiać się coraz więcej przypadków błonicy, która szybko mogła się rozprzestrzenić na większym obszarze. Zapasy antytoksyny w miejscowym szpitalu były przeterminowane, a miasteczko z powodu zimy było niemal odcięte od świata. Zapadła więc decyzja o zorganizowaniu transportu 300 000 jednostek surowicy pociągiem z Anchorage do oddalonego o 350 km miasteczka Nenana. Skąd mieli ją dostarczyć do Nome rozstawieni na trasie maszerzy, mając do pokonania 1085 km. W sztafecie wziął udział także Kaasen, który miał przetransportować 9 kilogramowy pakunek surowicy wzdłuż przedostatniego odcinka z Bluff do Point Safety. W Bluff otrzymał od poprzednika Charliego Olsona pakunek i wraz z trzynastoma psami prowadzonymi przez psa Balto ruszył w drogę. Podróż trwała nocą, pośród silnego wiatru i burzy śnieżnej, która ograniczała widoczność do kilku metrów. Nad ranem 2 lutego Kaasen dotarł do Port Safety. Ponieważ zjawił się przed czasem, a jego zmiennik Ed Rohn jeszcze spał, podjął decyzję że ostatnie 40 kilometrów również pokona. Ostatecznie dotarł do Nome o 5:30 porzemierzając ze swoim zaprzęgiem łącznie 87 km. Obecnie miejsce w którym się zatrzymał stanowi metę wyścigu psich zaprzęgów Iditarod Trail. Po opanowaniu epidemii Kaasen, jak i pozostali maszerzy stali się sławni w USA, a gubernator Terytorium Alaski wypłacił im od 30 do 40 dolarów wynagrodzenia. Ponadto przedsiębiorstwo farmaceutyczne H.K. Mulford Company, które wyprodukowało surowicę przyznało wszystkim uczestnikom sztafety medale, a Kaasenowi dodatkowo 1000 dolarów. Sam maszer odbył też tournée po USA. Równie sławny stał się jego pies Balto, który wystąpił m.in. w filmie Balto’s Race to Nome z 1925 roku. Wielu pozostałych maszerów zarzucało Kaasenowi żądzę sławy, a wśród jego najbardziej zagorzałych krytyków był Leonhard Seppala, który pokonał najdłuższy i najtrudniejszy odcinek trasy. Nie mógł również pogodzić się z myślą, że to Balto, a nie jego pies Togo zdobył uznanie. W 1952 roku zamieszkał w Everett w stanie Waszyngton. Tam zmarł na raka w wieku 78 lat. Został pochowany w Everett’s Cypress Lawn Memorial Park obok swojej żony Anny. (pl)
- Гуннар Каасен (норв. Gunnar Eisten Kaasen; 11 марта 1882, Квенанген, Норвегия — 27 ноября 1960, Эверетт, США) — норвежский путешественник, каюр и золотодобытчик. Прославился благодаря своему участию в гонке милосердия 1925 года. (ru)
|
| dbo:birthDate
| |
| dbo:birthPlace
| |
| dbo:birthYear
| |
| dbo:deathDate
| |
| dbo:deathPlace
| |
| dbo:deathYear
| |
| dbo:occupation
| |
| dbo:thumbnail
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 7093 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:birthDate
| |
| dbp:birthPlace
| |
| dbp:caption
|
- Gunnar Kaasen with Balto (en)
|
| dbp:deathDate
| |
| dbp:deathPlace
|
- Everett, Washington, United States (en)
|
| dbp:name
| |
| dbp:occupation
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- Gunnar Kaasen (March 11, 1882 – November 27, 1960) was a Norwegian-born musher who delivered a cylinder containing 300,000 units of diphtheria antitoxin to Nome, Alaska, in 1925, as the last leg of a dog sled relay that saved the U.S. city from an epidemic. (en)
- Gunnar Kaasen, né le 11 mars 1882 à Burfjord et mort le 27 novembre 1960 à Everett[réf. nécessaire], est un meneur de chiens norvégien qui s'est notamment fait connaître en livrant, assisté de son chien Balto, des sérums anti-diphtériques lors de la course au sérum de 1925. (fr)
- Gunnar E. Kaasen (Burfjord, 11 marzo 1882 – Everett, 27 novembre 1960) è un musher norvegese naturalizzato statunitense. (it)
- Гуннар Каасен (норв. Gunnar Eisten Kaasen; 11 марта 1882, Квенанген, Норвегия — 27 ноября 1960, Эверетт, США) — норвежский путешественник, каюр и золотодобытчик. Прославился благодаря своему участию в гонке милосердия 1925 года. (ru)
- Gunnar Kaasen (ur. 11 marca 1882 w , zm. 27 listopada 1960 w Everett) – norweski maszer i podróżnik. Odegrał jedną z kluczowych ról podczas tzw. Wielkiego Wyścigu Miłosierdzia do Nome w 1925 roku. Urodził się w w północnej Norwegii jako syn Hansa i Anny Kaasen. W wieku dwudziestu jeden lat wyemigrował do USA i został poszukiwaczem złota na Alasce. Osiadł na stałe w Nome. Ponieważ przez osiem miesięcy w roku port jest skuty lodem, jedynym środkiem transportu i łącznikiem miasteczka ze światem były psie zaprzęgi, w których powożeniu Gunnar się wyspecjalizował. (pl)
- Gunnar E. Kaasen, född 11 mars 1882 i Burfjordendalen i Norge, död 27 november 1960 i Everett i delstaten Washington i USA, var en norsk-amerikansk hundförare i Alaska i USA. Gunnar Kaasen är känd för att han var den siste hundförare i en berömd hundslädesstafett, som förde difteriserum till staden Nome i Alaska i januari 1925. (sv)
|
| rdfs:label
|
- Gunnar Kaasen (en)
- Gunnar Kaasen (it)
- Gunnar Kaasen (fr)
- Gunnar Kaasen (pl)
- Каасен, Гуннар (ru)
- Gunnar Kaasen (sv)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:depiction
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| foaf:name
| |
| is dbo:wikiPageDisambiguates
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
