| dbo:abstract
|
- Distribuismo estas la usondevena branĉo de lingvoscienca strukturismo. Ĝi disvolviĝis laŭ propra inspiro, kaj viglis de la 1920aj jaroj ĝis proksimume 1950. (eo)
- Distributionalism was a general theory of language and a discovery procedure for establishing elements and structures of language based on observed usage. It can be seen as an elaboration of structuralism but takes a more computational approach. Originally mostly applied to understanding phonological processes and phonotactics, distributional methods were also applied to work on lexical semantics and provide the basis for the distributional hypothesis for meaning. Current computational approaches to learn the semantics of words from text in the form of word embeddings using machine learning are based on distributional theory. (en)
- Le distributionnalisme est une théorie générale du langage développée par Leonard Bloomfield et Z. Harris. Cette théorie a très largement dominé la linguistique américaine jusqu’à 1950. Elle est l'un des fondements de la grammaire générative et a beaucoup influencé les diverses méthodes d'apprentissage des langues. Les théories distributionnalistes ont beaucoup de points communs avec le structuralisme. Cependant, elles apparaissent aux États-Unis alors que les thèses de Ferdinand de Saussure commencent à peine à être connues en Europe : le distributionnalisme doit être considéré comme une théorie originale par rapport au saussurianisme. Ce sont principalement les théories psychologiques behavioristes qui ont permis la naissance du distributionnalisme. Selon ces théories, le comportement humain serait totalement explicable, et on pourrait en étudier la mécanique. L'étude des réflexes, par exemple, permet de prévoir certaines attitudes (cette méthode n'est d'ailleurs pas sans rappeler les travaux de Pavlov sur les animaux). Bloomfield en conclut que le langage, tout comme le comportement, pouvait être analysé comme une mécanique prévisible, explicable par ses conditions externes d'apparition. Les notions de mécanisme, de méthode inductive et de corpus sont des termes clefs du distributionnalisme. (fr)
- El distribucionalismo es una teoría general del lenguaje propuesta por Leonard Bloomfield, y desarrollada y sistematizada por sus alumnos, que dominó la hasta 1950. Presenta algunas analogías con el saussurianismo y una mayor cercanía con la glosemática. El nombre deriva de la importancia que tiene la noción de distribución en la teoría (cf. infra). Su punto de partida es la psicología behaviorista, que afirma que el comportamiento humano es totalmente previsible o explicable a partir de las situaciones en que aparece, independientemente de todo factor interno. En esta línea, Leonard Bloomfield sostiene que el habla debe explicarse por sus condiciones externas de aparición, por lo que un acto de habla no es sino un comportamiento de un tipo particular; a esta tesis la denomina mecanicismo y la opone al mentalismo, según el cual el habla debe explicarse como un efecto de los pensamientos del hablante. Previamente a la explicación mecanicista, Bloomfield propone que la lingüística se limite a describir el habla, el lenguaje, al margen de toda consideración mentalista y, sobre todo, con abstención del sentido de las palabras. Estudiar un idioma es, por tanto, reunir un conjunto (corpus) de variados enunciados efectivamente emitidos por los usuarios de esa lengua en una época determinada. Después, y siempre marginando el significado, se buscan regularidades para dar a la descripción un carácter ordenado y sistemático. La única noción que sirve de base para esta búsqueda de regularidades es la de contexto lineal (entorno), esto es, el conjunto de unidades que anteceden y siguen a una unidad determinada dentro de un enunciado. El entorno sirve para definir la distribución de una unidad: es el conjunto de los entornos donde aparece en el corpus. De lo anterior, el distribucionalismo extrae ante todo un método para descomponer los enunciados del corpus, esto es, para hacer su análisis en constituyentes inmediatos. Este análisis, que lleva a atribuir a la frase una construcción o estructura jerárquica, consiste en descomponer primero el enunciado en algunos segmentos bastante largos, sus constituyentes inmediatos, y después subdividir cada uno de estos en segmentos, que son, a su vez, los constituyentes de los anteriores, y así sucesivamente hasta llegar a las unidades mínimas. El análisis final se representa gráficamente en cajas que se contienen entre ellas. A continuación, el distribucionalista procura llegar a una clasificación de los constituyentes inmediatos. Para ello, intenta reagrupar todos los constituyentes que tengan idéntica distribución a fin de obtener clases distribucionales. La operación, complicada porque es muy raro encontrar en un corpus dos segmentos que tengan exactamente la misma distribución, conlleva decidir qué diferencias distribucionales pueden descartarse y cuáles deben tomarse en cuenta.
* Datos: Q3030803 (es)
- De distributionalistische taalkunde (of distributionele taalkunde) is een hoofdzakelijk Amerikaanse stroming binnen de taalwetenschap, die vooral in de eerste helft van de twintigste eeuw een grote aanhang kende en deel uitmaakt van de klassieke structuralistische taalkunde. Grondleggers van dit soort taalkunde waren Leonard Bloomfield en Zellig Harris, de leermeesters van Chomsky; het transformationele model van Chomsky is dan ook een mentalistische omkering van deze aloude methode. In wezen is het principe van het distributionalisme erg eenvoudig: elke zin kan worden opgesplitst in verschillende componenten met hun eigen syntactische functie; vervolgens kunnen deze opnieuw worden opgesplitst in de delen waaruit ze zijn samengesteld, enzoverder, tot men de bereikt. De idee hierachter is dat elke betekenis niet meer is dan de optelsom van de betekenissen van die deeltjes waaruit ze is samengesteld. Elk morfeem heeft zijn eigen betekenis, en de betekenis is dus verdeeld, gedistribueerd, over de verschillende constituenten. Morfologische alternanties worden verklaard vanuit de , overgenomen uit de fonologie. Distributionalisme is dus niet meer dan kijken in welke omstandigheden een bepaalde eenheid voorkomt en in welke niet, teneinde op die manier een algemeen grammaticaal patroon te kunnen samenstellen. De distributionele taalkunde is een praktische methode om een taal te ontleden; distributionalisten maken gebruik van daadwerkelijk voorkomende uitingen, terwijl transformationalisten beweren dat een corpus nooit een exhaustief beeld van het grammaticaal potentieel van een taal kan bieden - zij verzinnen zelf allerlei theoretisch mogelijke zinnen, zonder zich te bekommeren om de vraag of die wel echt in het taalgebruik voorkomen. Vanuit een distributioneel oogpunt verdient een structuur die niet in werkelijkheid voorkomt het simpelweg niet, behandeld te worden, daar dit beschouwd wordt als een bewijs dat ze niet bestaat. De voornaamste kritiek op het distributionalisme is net het feit dat het niets méér doet dan uitingen ontleden; de cognitieve dimensie blijft achterwege, en voor de pragmatiek is een distributionele analyse wellicht weinigzeggend. Daarenboven is er het probleem van de gepostuleerde morfemen. Een willekeurig voorbeeld:
* Die Pfarrer tranken sechs Becher Wein. (De dominees dronken zes bekers wijn.) De a in tranken is een morfeem dat de onvoltooid verleden tijd aangeeft, de en duidt het meervoud aan, dus de analyse luidt trank + en. Maar het werkwoord is niet tranken doch trinken. De semantische waarde van trinken moet gehandhaafd blijven, want elk woord heeft natuurlijk een betekenis. Postuleert men in zo'n geval misschien best trXnken als werkwoord, met optionele invullingen van X? Dit werkwoord kan blijkbaar niet bestaan zonder een apart inwendig morfeem dat de tijd aangeeft, wat voor de analyse een probleem oplevert. Nog complexer wordt het bij Pfarrer en Becher: deze woorden zijn vormelijk in het enkelvoud en meervoud exact hetzelfde - nochtans moet ergens een constituent aangeven dat het hier een meervoud betreft. Er zit niets anders op dan een nulmorfeem ('zero morph') te veronderstellen; erg vervelend voor wie steeds uitgaat van de taal zoals ze daadwerkelijk in de realiteit voorkomt. Desalniettemin is de distributionele analyse ongetwijfeld verdienstelijk. Ze ontsproot aan de en biedt een tegengewicht aan al te hermetische theoretische constructies, die dikwijls weinig voeling met de talige realiteit bieden. Een zuiver distributioneel model is nog steeds bruikbaar, wil men de verspreiding van een bepaald element binnen een taal achterhalen. (nl)
- "Il passo più difficile nello studio della lingua è il primo passo" (Leonard Bloomfield, Language) Per distribuzionalismo si intende una corrente linguistica fondata negli USA in seguito al 1920, parallela allo strutturalismo europeo, che identifica e classifica gli elementi della lingua in base alla loro distribuzione. (it)
|
| rdfs:comment
|
- Distribuismo estas la usondevena branĉo de lingvoscienca strukturismo. Ĝi disvolviĝis laŭ propra inspiro, kaj viglis de la 1920aj jaroj ĝis proksimume 1950. (eo)
- Distributionalism was a general theory of language and a discovery procedure for establishing elements and structures of language based on observed usage. It can be seen as an elaboration of structuralism but takes a more computational approach. Originally mostly applied to understanding phonological processes and phonotactics, distributional methods were also applied to work on lexical semantics and provide the basis for the distributional hypothesis for meaning. Current computational approaches to learn the semantics of words from text in the form of word embeddings using machine learning are based on distributional theory. (en)
- "Il passo più difficile nello studio della lingua è il primo passo" (Leonard Bloomfield, Language) Per distribuzionalismo si intende una corrente linguistica fondata negli USA in seguito al 1920, parallela allo strutturalismo europeo, che identifica e classifica gli elementi della lingua in base alla loro distribuzione. (it)
- El distribucionalismo es una teoría general del lenguaje propuesta por Leonard Bloomfield, y desarrollada y sistematizada por sus alumnos, que dominó la hasta 1950. Presenta algunas analogías con el saussurianismo y una mayor cercanía con la glosemática. El nombre deriva de la importancia que tiene la noción de distribución en la teoría (cf. infra). Previamente a la explicación mecanicista, Bloomfield propone que la lingüística se limite a describir el habla, el lenguaje, al margen de toda consideración mentalista y, sobre todo, con abstención del sentido de las palabras.
* Datos: Q3030803 (es)
- Le distributionnalisme est une théorie générale du langage développée par Leonard Bloomfield et Z. Harris. Cette théorie a très largement dominé la linguistique américaine jusqu’à 1950. Elle est l'un des fondements de la grammaire générative et a beaucoup influencé les diverses méthodes d'apprentissage des langues. Les notions de mécanisme, de méthode inductive et de corpus sont des termes clefs du distributionnalisme. (fr)
- De distributionalistische taalkunde (of distributionele taalkunde) is een hoofdzakelijk Amerikaanse stroming binnen de taalwetenschap, die vooral in de eerste helft van de twintigste eeuw een grote aanhang kende en deel uitmaakt van de klassieke structuralistische taalkunde. Grondleggers van dit soort taalkunde waren Leonard Bloomfield en Zellig Harris, de leermeesters van Chomsky; het transformationele model van Chomsky is dan ook een mentalistische omkering van deze aloude methode.
* Die Pfarrer tranken sechs Becher Wein. (De dominees dronken zes bekers wijn.) (nl)
|
