| dbo:abstract
|
- Der Kanzler von Frankreich (Chancelier de France) war eine wichtige Persönlichkeit im Ancien Régime; in der von König Heinrich III. 1582 festgelegten Reihenfolge nahm er in der Liste der Großämter der Krone Frankreichs den zweiten Rang hinter dem Connétable von Frankreich ein, nach der Auflösung dieses Amtes 1626 folglich den ersten Rang. (de)
- In France, under the Ancien Régime, the officer of state responsible for the judiciary was the Chancellor of France (French: Chancelier de France). The Chancellor was responsible for seeing that royal decrees were enrolled and registered by the sundry parlements, provincial appellate courts. However, since the Chancellor was appointed for life, and might fall from favour, or be too ill to carry out his duties, his duties would occasionally fall to his deputy, the Keeper of the Seals of France (Garde des sceaux de France). The last Chancellor died in 1790, by which time the French Revolution was well underway, and the position was left vacant. Instead, in 1791, the Chancellor's portfolio and responsibilities were assigned to the Keeper of the Seals who was accordingly given the additional title of Minister of Justice under the Revolutionary government. After the Bourbon Restoration in 1814, the position of the Chancellor was divorced from its judicial responsibilities and re-established as president of the Chamber of Peers, the upper house of the French parliament until 1848. The last Chancellor was Etienne-Denis Pasquier, appointed by King Louis-Philippe in 1837. (en)
- Le chancelier de France est un grand officier de la couronne nommé par le roi et chargé de l'administration de la justice du Royaume de France. Le chancelier de France veille à tout ce qui concerne l'administration de la justice du royaume. Conformément aux intentions du roi, il dresse les nouvelles ordonnances, édits, déclarations et lettres patentes qui ont rapport avec l'administration de la justice. Le chancelier est le chef de tous les conseils, et président-né de toutes les cours de justice. Il habite la grande chancellerie où il donne audiences et exerce ses fonctions. La conservation d'une copie de tous les actes de gouvernement (édits, traités, capitulaires, dénombrements, etc.) est une des fonctions principales du chancelier. La clôture et l'expédition des actes étaient la fonction du garde des sceaux qui conservait les sceaux des différents domaines et juridictions retenus par la couronne. Les chanceliers de France étaient en général gardes des sceaux, mais plusieurs gardes des sceaux ne reçurent pas le titre de chancelier, qui était porté à vie. Certains chanceliers ont pu cependant se voir retirer la garde des sceaux. Le cumul de ces deux fonctions est beaucoup plus ancien, puisqu'on sait, par son fils Aymon, qu'Audoenus Surius dit saint Ouen, grand référendaire de Dagobert Ier et aussi de Clovis II, gardait déjà chez lui l'anneau du sceau du roi. Par la suite, le roi a conservé son sceau personnel et un autre sceau, appelé grand sceau a été créé pour les usages de la chancellerie et conservé par un officier préposé à cet effet. L'appellation dérive du latin impérial cancellare parce que les notaires et greffiers romains exerçaient leur office dans une enceinte fermée par une grille ou treillis, cancelli en latin. Liste des chancelier de France (fr)
- Il cancelliere di Francia è uno dei più importanti ufficiali della corona al tempo della dinastia dei Borbone in Francia. Il cancelliere era il secondo in classifica dopo il connestabile. Dal 1626, il cancelliere occupò il primo posto. (it)
- De kanselier van Frankrijk was een van de belangrijkste grootofficieren van de Kroon ten tijde van de Bourbon-dynastie in Frankrijk. De kanselier was de tweede in rang na de connétable. Vanaf 1626 had de kanselier de eerste positie. Het ambt van kanselier van Frankrijk kwam voort uit dat van de aartskanselier uit de tijd van de Karolingen, die van de 8e tot de 10e eeuw over het Frankische Rijk regeerden. In die tijd stond een (aarts)kanselier aan het hoofd van de geestelijken en secretarissen die aan het hof belast waren met het opstellen van oorkondes, capitularia en andere schriftelijke stukken. Hij was tevens verantwoordelijk voor de bewaring en vervaardiging van het koninklijke zegel. Na de splitsing van het rijk van Karel de Grote in het westelijke Frankrijk en het oostelijke Duitse rijk werd het kanseliersambt in Frankrijk vanaf de 10e eeuw vervuld door de aartsbisschop van Reims. Na het overlijden van de laatste Karolingische kanselier, aartsbisschop Adalbero van Reims, in 969 benoemde de eerste koning uit het huis Capet echter geen nieuwe aartskanselier meer. Het hoofd van de Franse kanselarij zou voortaan de titel kanselier van Frankrijk dragen. In het Duitse, later Heilige Roomse Rijk, bleef de titel aartskanselier wel behouden. De kanselier van Frankrijk was later tevens een soort minister van justitie. De zegelbewaarder was zijn assistent. Als de kanselier zijn taak niet meer kon waarnemen, bijvoorbeeld om redenen van gezondheid, dan nam de zegelbewaarder zijn taken waar. Omdat de kanselier onafzetbaar was, en dus aardig lastig kon zijn voor de koning, werd de functie uitgehold, en werden de bevoegdheden mettertijd overgedragen aan de zegelbewaarder. Soms werd de functie gecombineerd, wat de koning nog steeds de mogelijkheid gaf de kanselier te strippen. De functie was omgeven door ritueel (een stoet met vier stafdragers, een roodfluwelen gewaad, een goudgerande "mortier"-hoed met parels) en had een aura van belangrijkheid - voorrang op de hertogen en grootofficieren, en werd als Monseigneur aangesproken door de staatssecretarissen en parlementsleden. Zo zat de kanselier vóór de koning in het Parlement tijdens de "Lits de Justice", en las de wil van de koning voor. Zelden werd evenwel iemand van politieke betekenis benoemd. De laatste kanselier stierf in 1790 en daarna werd er geen nieuwe meer benoemd. In 1791 kreeg de zegelbewaarder de titel: minister van Justitie. (nl)
- Kanclerz Francji – od momentu powstania jednym z najważniejszych urzędów dworskich. Do jego głównych obowiązków należało sporządzanie i opieczętowywanie dokumentów oraz zarządzanie kancelarią, kanclerz sprawował także pieczę nad królewską pieczęcią. Do jego współpracowników należeli wicekanclerze i notariusze. Istniał także urząd arcykanclerza, był to jednak tytuł honorowy, niezwiązany z żadnym specjalnymi prerogatywami, czy obowiązkami. Większość lub nawet całość personelu kancelarii, łącznie z samym kanclerzem, stanowiły osoby duchowne, często królewscy kapelani. W warunkach średniowiecznego dworu królewskiego nie było jasnego podziału ról i obowiązków między dworskim urzędnikami. Często zatem ich zadania wykraczały poza pole działania przypisane sprawowanym przez nich funkcjom. Wobec tego niejednokrotnie zdarzało się, że kanclerze zajmowali się wymierzaniem sprawiedliwości, królewskimi finansami, czy nawet dowodzili wojskiem. Od początku istnienia urzędu jego obsada leżała wyłącznie w gestii króla. Od 1371 roku o osobie kanclerza decydował Parlament (sąd paryski), była tak do panowania Ludwika XI, który ponowił zwyczaj mianowania kanclerza bez konsultacji z Parlamentem. (pl)
- Ка́нцлер Фра́нции (фр. Chancelier de France) — во Франции старого режима одна из высших коронных должностей, второе должностное лицо короны; а с 1627 года, после упразднения званий коннетабля Франции и адмирала Франции, — высшее должностное лицо короны Франции. Канцлер Франции был упразднён в 1790 году после переворота (революции). (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Der Kanzler von Frankreich (Chancelier de France) war eine wichtige Persönlichkeit im Ancien Régime; in der von König Heinrich III. 1582 festgelegten Reihenfolge nahm er in der Liste der Großämter der Krone Frankreichs den zweiten Rang hinter dem Connétable von Frankreich ein, nach der Auflösung dieses Amtes 1626 folglich den ersten Rang. (de)
- Il cancelliere di Francia è uno dei più importanti ufficiali della corona al tempo della dinastia dei Borbone in Francia. Il cancelliere era il secondo in classifica dopo il connestabile. Dal 1626, il cancelliere occupò il primo posto. (it)
- Ка́нцлер Фра́нции (фр. Chancelier de France) — во Франции старого режима одна из высших коронных должностей, второе должностное лицо короны; а с 1627 года, после упразднения званий коннетабля Франции и адмирала Франции, — высшее должностное лицо короны Франции. Канцлер Франции был упразднён в 1790 году после переворота (революции). (ru)
- In France, under the Ancien Régime, the officer of state responsible for the judiciary was the Chancellor of France (French: Chancelier de France). The Chancellor was responsible for seeing that royal decrees were enrolled and registered by the sundry parlements, provincial appellate courts. However, since the Chancellor was appointed for life, and might fall from favour, or be too ill to carry out his duties, his duties would occasionally fall to his deputy, the Keeper of the Seals of France (Garde des sceaux de France). (en)
- Le chancelier de France est un grand officier de la couronne nommé par le roi et chargé de l'administration de la justice du Royaume de France. Le chancelier de France veille à tout ce qui concerne l'administration de la justice du royaume. Conformément aux intentions du roi, il dresse les nouvelles ordonnances, édits, déclarations et lettres patentes qui ont rapport avec l'administration de la justice. Le chancelier est le chef de tous les conseils, et président-né de toutes les cours de justice. Il habite la grande chancellerie où il donne audiences et exerce ses fonctions. (fr)
- De kanselier van Frankrijk was een van de belangrijkste grootofficieren van de Kroon ten tijde van de Bourbon-dynastie in Frankrijk. De kanselier was de tweede in rang na de connétable. Vanaf 1626 had de kanselier de eerste positie. De kanselier van Frankrijk was later tevens een soort minister van justitie. De zegelbewaarder was zijn assistent. Als de kanselier zijn taak niet meer kon waarnemen, bijvoorbeeld om redenen van gezondheid, dan nam de zegelbewaarder zijn taken waar. (nl)
- Kanclerz Francji – od momentu powstania jednym z najważniejszych urzędów dworskich. Do jego głównych obowiązków należało sporządzanie i opieczętowywanie dokumentów oraz zarządzanie kancelarią, kanclerz sprawował także pieczę nad królewską pieczęcią. Do jego współpracowników należeli wicekanclerze i notariusze. Istniał także urząd arcykanclerza, był to jednak tytuł honorowy, niezwiązany z żadnym specjalnymi prerogatywami, czy obowiązkami. Większość lub nawet całość personelu kancelarii, łącznie z samym kanclerzem, stanowiły osoby duchowne, często królewscy kapelani. (pl)
|
