An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The Cellamare conspiracy of 1718 (French: Conspiration de Cellamare) was a conspiracy against the Regent of France, Philippe d'Orléans (1674–1723) that aimed to depose him of his position and place Philip V, then King of Spain, as the new regent of France. Concocted in Spain, the plot was the brainchild of Antonio del Giudice, Prince of Cellamare.

Property Value
dbo:abstract
  • كانت مؤامرة تشلاماري سنة 1718م ((بالفرنسية) Conspiration de Cellamare) مؤامرة ضد الوصي على عرش فرنسا حينذاك الأمير فيليب دي أورليون (1674–1723م)، وكانت خطة التي حِيكَت في إسبانيا، بتدبير من أنتونيو ديل جوديشي، أمير تشلاماري، سفير إسبانيا آنذاك لدى فرنسا. (ar)
  • La conspiració de Cellamare és un complot del 1718 per eliminar la regència de Felip III d'Orleans a França. Deriva el seu nom d', príncep de Cellamare, ambaixador a França del rei Felip V d'Espanya. Anne-Louise Bénédicte de Bourbon-Condé, esposa de Lluís August de Borbó, fill bastard legitimat de Lluís XIV, va intrigar contra el regent, quan el seu marit havia rebutjat qualsevol paper polític. Ella va entrar en correspondència amb el primer ministre de Felip V, el cardenal italià Julio Alberoni. Amb el suport de l'ambaixador del rei d'Espanya, el complot es va forjar molt aviat en l'entorn de la duquessa, on trobem una de les seves donzelles, la , baronessa de Staal, que ha deixat unes memòries interessants, el , el duc de Richelieu, i altres personatges menys importants. El pla era treure el Regent, per assignar la regència de Felip V, que es reuniria els Estats Generals de França. El rendiment era tan deficient com el disseny: els conspiradors van fer transcriure a Jean Buvat, escrivent a la biblioteca del rei, documents incriminatoris que volien enviar a Alberoni, i aquesta, terroritzada, es va afanyar a dir tot a Dubois. L'abat retornar les seves còpies i va ordenar que l'informés cada dia. L'abat Dubois va deixar sortir els despatxos, confiats a un jove sacerdot espanyol, que fou detingut a Poitiers el 5 de desembre de 1718. El 9 de desembre, el regent va fer detenir tots aquells que, directament o indirectament van participar en la conspiració: el príncep de Cellamare, que va ser expulsat immediatament, el duc de Maine, enviat a la fortalesa de Doullens, la duquessa exiliada a Dijon, el duc de Richelieu a la Bastilla, etc. Tots van obtenir el seu perdó després d'uns mesos i ningú va ser enviat al patíbul. Per iniciativa de l'abat , Secretari d'Estat d'Afers Exteriors, França va formar la Quàdruple Aliança amb el Gran Bretanya, la república de les Set Províncies Unides i el Sacre Imperi Romano Germànic, per contrarestar les pretensions de Felip V, net de Lluís XIV de França, que somiava amb la corona de França, tot i la renúncia obtinguda sota els tractat d'Utrecht, a la mort de Lluís XV. El 9 de gener de 1719, França va aprofitar l'oportunitat per a declarar la guerra a Espanya, com Anglaterra havia fet el 27 de desembre. (ca)
  • The Cellamare conspiracy of 1718 (French: Conspiration de Cellamare) was a conspiracy against the Regent of France, Philippe d'Orléans (1674–1723) that aimed to depose him of his position and place Philip V, then King of Spain, as the new regent of France. Concocted in Spain, the plot was the brainchild of Antonio del Giudice, Prince of Cellamare. (en)
  • Die Cellamare-Verschwörung, Conspiration de Cellamare, wurde 1718 vom Kardinal und allmächtigen spanischen Minister Giulio Alberoni und Teilen des französischen Hochadels gegen den Regenten, den für den minderjährigen Ludwig XV. regierenden Herzog von Orléans, und seinen Außenminister Dubois organisiert. Das Ziel war die Absetzung des Herzogs von Orleans, Philippe II. de Bourbon, duc d’Orléans, als Regenten und seine Ersetzung durch den König von Spanien Philipp V., und am Ende wohl auch die Sicherung der französischen Thronfolge für die spanischen Bourbonen, was nach dem Vertrag von Utrecht am Ende des spanischen Erbfolgekrieges 1713 eigentlich ausgeschlossen war und mit Sicherheit neuen Krieg bedeutet hätte. * Philippe d'Orléans, gegen den sich das Komplott richtete * Philipp V. von Anjou, der vermeintliche Nutznießer der Conspiration de Cellamare. * Madame du Maine eine der Anführerinnen der Verschwörung Auf Seiten des französischen Hochadels war die treibende Kraft Anne-Louise Bénédicte de Bourbon-Condé, die Herzogin von Maine (1676–1753) und Enkelin des „großen Condé“. Im Gegensatz zu ihrem eher furchtsamen Mann, dem Herzog von Maine (1670–1736), der vor seiner Entmachtung durch den Regenten 1715 Erzieher von Ludwig XV. war und selbst gehofft hatte, Regent zu werden, war sie mutig und von heftigem theatralischen Temperament (Spitzname „Donna Salpetria“). Sie brillierte in Liebhaberaufführungen und ließ durch Voltaire, der häufig bei ihr in Sceaux zu Gast war, Pamphlete gegen den Regenten verfassen. In Teilen des Hochadels war man unzufrieden mit der im August 1718 mit Großbritannien, dem Reich und den Niederlanden geschlossenen Quadrupelallianz gegen Spanien und speziell mit dem dafür verantwortlichen Außenminister Dubois, der aus kleinsten Verhältnissen als ehemaliger Erzieher des Regenten zu seiner hohen Stellung gelangte. Die Herzogin von Maine traf sich nachts mit dem spanischen Botschafter Graf von Cellamare (1657–1733), nach dem die Verschwörung benannt ist, und korrespondierte mit ihm. Zu der Verschwörung gehörten außerdem die Frau des Regenten, Françoise Marie de Bourbon, die wie ihr Bruder, der Herzog von Maine, aus der Verbindung von Ludwig XIV. mit Madame de Montespan, hervorging und sich deshalb im Rang über ihrem sie ständig hintergehenden Mann dünkte, und der Herzog von Richelieu. Es war geplant, den Regenten auf einem seiner Ausritte nahe Paris festzunehmen und den spanischen König als Regenten einzusetzen. Zur Unterstützung waren eine Landung in der Bretagne und Aufstände dort und im benachbarten Poitou geplant. Für die Ausführung stützten sich die Verschwörer auf bewaffnete Banden illegaler Salzhändler. Die Vorbereitungen waren schon weit gediehen, als Dubois vom französischen Gesandten in Madrid, aus Großbritannien und möglicherweise auch von Doppelagenten Hinweise erhielt, worauf er begann die Depeschen des Botschafters abzufangen. Als der Abbé Don Vincente Pontecarrero im Dezember 1718 mit Abschriften der letzten Manifeste und Listen der Verschwörer nach Spanien aufbrach, um letzte Anweisungen zu holen, wurde er bei Poitiers verhaftet, bald darauf aber zur Grenze eskortiert. Kurz darauf werden auch der Botschafter Cellamare verhaftet sowie u. a. der Herzog von Richelieu (der wie noch häufiger in seiner Karriere einige Zeit in der Bastille verbringt), Kardinal Melchior de Polignac, der die Manifeste der Verschwörer verfasst hatte, der Marquis von Pompadour, der Marquis von Courcillon und der Herzog und die Herzogin von Maine. Die letzteren wurden an getrennte Orte verbannt, später aber beide wieder in Sceaux geduldet, wo die Herzogin ein Jahr später ihre „Hofhaltung“ wieder aufnahm. Dem Herzog von Orleans kam die Entmachtung seines langjährigen Hauptwidersachers, des Herzogs von Maine, natürlich sehr gelegen. Während die hochrangigen Verschwörer glimpflich davonkamen, bezahlten fünf niedere bretonische Edelleute später den stümperhaft vorbereiteten Aufstand in der Bretagne mit ihrer Hinrichtung (siehe Pontcallec-Verschwörung). Insgesamt 1500 Personen wurden in den Provinzen verhaftet. Alberoni stritt seine Beteiligung an der Verschwörung, die durch zwei veröffentlichte Briefe belegt war, nicht ab und rechtfertigte sein Vorgehen sogar noch. Darauf erklärten Frankreich im Dezember 1718 und kurz darauf Großbritannien Spanien den Krieg, in dessen Verlauf dann auch Alberoni im Dezember 1719 seine Macht verlor. (de)
  • La conspiración de Cellamare fue un complot urdido por España en 1718 para retirar de la Regencia de Francia a Felipe de Orleans. Tomó el nombre de Antonio del Giudice (1657–1733), príncipe de Cellamare, embajador en Francia del rey de España Felipe V. A instigación del abad Dubois, secretario de Estado de Asuntos exteriores, Francia formó la Cuádruple Alianza con Inglaterra, Holanda y el Emperador, para contrarrestar las pretensiones de Felipe V, segundo hijo de Luis el Gran Delfín,y nieto de Luis XIV, que tenía que heredar la corona de Francia, en caso de fallecimiento de Luis XV, pese a la renuncia obtenida en el Tratado de Utrecht. Ana Luisa Benedicta, duquesa de Maine, esposa del bastardo legítimo de Luis XIV, intrigó contra el Regente que, obligándole a anular el testamento del viejo rey, había apartado a su marido de toda actividad política, aliándose con el Primer ministro de Felipe V, el cardenal Giulio Alberoni. Con el apoyo del embajador del rey de España, un proyecto de conspiración fue tramado en torno a la duquesa. Una de sus damas, la , dejó unas interesantes memorias, el y el duque de Richelieu, y otros muchos más personajes menos importantes. Se elaboraron toda suerte de planes quiméricos: quitar al Regente, atribuir la regencia a Felipe V, que convocaría los Estados generales… La ejecución era tan defectuosa como la concepción: los conjurados hicieron transcribir unos documentos comprometedores que querían enviar a Alberoni por medio de un oscuro copista que asustado se los entregó, rápidamente, a la policía. El abad Dubois le confió los despachos a un joven abad español, haciéndole arrestar cuando llegaba Poitiers el 5 de diciembre de 1718. El 9 de diciembre el Regente hizo arrestar al príncipe de Cellamare expulsándole del país, así como a todos aquellos que, de cerca o de lejos, habían participado en la conjuración: El duque de Maine fue enviado a la fortaleza de Doullens, la duquesa exiliada a Dijon, el duque de Richelieu fue encerrado en la Bastilla, etc. Todos obtuvieron el perdón pocos meses después y nadie fue enviado al cadalso. El 9 de enero de 1719, Francia aprovechó la ocasión para declarar la guerra de España, lo que Inglaterra ya había hecho el 27 de diciembre. (es)
  • La conspiration de Cellamare est un complot ourdi par l’Espagne en 1718 pour retirer la régence du royaume de France à Philippe d’Orléans. Elle tire son nom d’Antonio del Giudice, prince de Cellamare, ambassadeur en France du roi d’Espagne, Philippe V. (fr)
  • Sotto il nome di congiura di Cellamare si intende un complotto ideato dalla Spagna nel 1718 per destituire Filippo II di Borbone-Orléans dal trono del Regno di Francia e prende il nome dal principe di Cellamare Antonio del Giudice, ambasciatore di Spagna in Francia. (it)
  • Заговор Челламаре (фр. Conspiration de Cellamare) — политический сговор во Франции, инспирированный Испанией в 1718 году с целью удаления Филиппа II Орлеанского (1674—1723) с поста регента Французского королевства. Заговор был назван по имени Антонио дель Джудиче, князя Челламаре (фр. Селламар), который являлся послом короля Филиппа V Испанского во Франции. (ru)
  • Змова Челламаре (фр. Conspiration de Cellamare ) — політичний зговір у Франції, інспірований Іспанією в 1718 році з метою зняття Філіппа II Орлеанського (1674—1723) з посади регента Французького королівства. Змова була названа за іменем Антоніо дель Джудіче, князя Челламаре (фр. Селламар), який був послом короля Філіпа V Іспанського у Франції. (uk)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageID
  • 23856053 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 5421 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1122819032 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdf:type
rdfs:comment
  • كانت مؤامرة تشلاماري سنة 1718م ((بالفرنسية) Conspiration de Cellamare) مؤامرة ضد الوصي على عرش فرنسا حينذاك الأمير فيليب دي أورليون (1674–1723م)، وكانت خطة التي حِيكَت في إسبانيا، بتدبير من أنتونيو ديل جوديشي، أمير تشلاماري، سفير إسبانيا آنذاك لدى فرنسا. (ar)
  • The Cellamare conspiracy of 1718 (French: Conspiration de Cellamare) was a conspiracy against the Regent of France, Philippe d'Orléans (1674–1723) that aimed to depose him of his position and place Philip V, then King of Spain, as the new regent of France. Concocted in Spain, the plot was the brainchild of Antonio del Giudice, Prince of Cellamare. (en)
  • La conspiration de Cellamare est un complot ourdi par l’Espagne en 1718 pour retirer la régence du royaume de France à Philippe d’Orléans. Elle tire son nom d’Antonio del Giudice, prince de Cellamare, ambassadeur en France du roi d’Espagne, Philippe V. (fr)
  • Sotto il nome di congiura di Cellamare si intende un complotto ideato dalla Spagna nel 1718 per destituire Filippo II di Borbone-Orléans dal trono del Regno di Francia e prende il nome dal principe di Cellamare Antonio del Giudice, ambasciatore di Spagna in Francia. (it)
  • Заговор Челламаре (фр. Conspiration de Cellamare) — политический сговор во Франции, инспирированный Испанией в 1718 году с целью удаления Филиппа II Орлеанского (1674—1723) с поста регента Французского королевства. Заговор был назван по имени Антонио дель Джудиче, князя Челламаре (фр. Селламар), который являлся послом короля Филиппа V Испанского во Франции. (ru)
  • Змова Челламаре (фр. Conspiration de Cellamare ) — політичний зговір у Франції, інспірований Іспанією в 1718 році з метою зняття Філіппа II Орлеанського (1674—1723) з посади регента Французького королівства. Змова була названа за іменем Антоніо дель Джудіче, князя Челламаре (фр. Селламар), який був послом короля Філіпа V Іспанського у Франції. (uk)
  • La conspiració de Cellamare és un complot del 1718 per eliminar la regència de Felip III d'Orleans a França. Deriva el seu nom d', príncep de Cellamare, ambaixador a França del rei Felip V d'Espanya. Anne-Louise Bénédicte de Bourbon-Condé, esposa de Lluís August de Borbó, fill bastard legitimat de Lluís XIV, va intrigar contra el regent, quan el seu marit havia rebutjat qualsevol paper polític. Ella va entrar en correspondència amb el primer ministre de Felip V, el cardenal italià Julio Alberoni. (ca)
  • Die Cellamare-Verschwörung, Conspiration de Cellamare, wurde 1718 vom Kardinal und allmächtigen spanischen Minister Giulio Alberoni und Teilen des französischen Hochadels gegen den Regenten, den für den minderjährigen Ludwig XV. regierenden Herzog von Orléans, und seinen Außenminister Dubois organisiert. Das Ziel war die Absetzung des Herzogs von Orleans, Philippe II. de Bourbon, duc d’Orléans, als Regenten und seine Ersetzung durch den König von Spanien Philipp V., und am Ende wohl auch die Sicherung der französischen Thronfolge für die spanischen Bourbonen, was nach dem Vertrag von Utrecht am Ende des spanischen Erbfolgekrieges 1713 eigentlich ausgeschlossen war und mit Sicherheit neuen Krieg bedeutet hätte. (de)
  • La conspiración de Cellamare fue un complot urdido por España en 1718 para retirar de la Regencia de Francia a Felipe de Orleans. Tomó el nombre de Antonio del Giudice (1657–1733), príncipe de Cellamare, embajador en Francia del rey de España Felipe V. Ana Luisa Benedicta, duquesa de Maine, esposa del bastardo legítimo de Luis XIV, intrigó contra el Regente que, obligándole a anular el testamento del viejo rey, había apartado a su marido de toda actividad política, aliándose con el Primer ministro de Felipe V, el cardenal Giulio Alberoni. (es)
rdfs:label
  • مؤامرة تشلاماري (ar)
  • Conspiració de Cellamare (ca)
  • Verschwörung von Cellamare (de)
  • Conspiración de Cellamare (es)
  • Cellamare conspiracy (en)
  • Conspiration de Cellamare (fr)
  • Congiura di Cellamare (it)
  • Заговор Челламаре (ru)
  • Змова Челламаре (uk)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License