| dbo:abstract
|
- El cisma acacià va ser una ruptura entre les esglésies cristianes d'orient i occident, que va tenir lloc a Constantinoble el 482, durant el regnat de l'emperador Zenó, i que acabaria el 519, amb Justí I. Es pot considerar el primer cisma entre les esglésies oriental (Constantinoble) i occidental (Roma). Va ser el resultat d'una deriva dels líders de la cristiandat oriental cap al monofisisme, i l'intent fracassat de l'emperador Zenó de conciliar les parts amb el document anomenat Henoticó, inspirat per Acaci, patriarca de Constantinoble, d'on prové el nom. (ca)
- Akakiánské schizma (484 až 519) představovalo první závažné schizma mezi západní a východní církví. Pojmenováno je po konstantinopolském patriarchovi (471–489), který na příkaz byzantského císaře Zenona vypracoval věroučnou formulaci nazvanou Henotikon, která měla usmířit monofyzity s většinovou církví, která se držela závěrů Chalkedonského koncilu (451). Výnos tohoto císařského ediktu byl přijatelný pro monofyzity, a mohl tudíž upevnit náboženskou jednotu církve, poznamenanou předchozími teologickými spory. Henotikon však odmítla území někdejší západořímské říše, reprezentovaná papežem Felixem II. (483–492). Většina Itálie se nacházela již pod germánskou nadvládou a byla tak byzantskému císaři podřízena pouze teoreticky; papež mohl jednat nezávisle na císaři a roku 484 vypověděl církevní společenství východním patriarchátům. Germánským panovníkům, kteří byli většinou ariány, se tento spor mezi papežem a císařem zamlouval. Opačně jednal Theodorich Veliký, který se snažil pohnout císaře – nyní již Justina I., aby Henotikon odvolal. Roku 519 schizma končí; východní církev přijímá Hormisdovu formuli víry. Tento smír však vedl k vyostření konfliktu s monofyzity. Další snahy o náboženské sjednocení říše vyvíjel Justinián I. (cs)
- الانشقاق الأكياني، بين الكنائس المسيحية الشرقية والغربية استمر لخمس وثلاثين سنة، من 484 إلى 519. ولقد نتج عن الانجراف من ناحية قادة المسيحيين الشرقيين نحو العقيدة الميافيزية ومحاولة الإمبراطور زينون غير الناجحة للتوفيق بين الأطراف مع وثيقة الهينتوكيون. (ar)
- Με τον όρο ακακιανό σχίσμα προσδιορίζονται ιστορικά δύο χριστιανικά σχίσματα του 4ου και του 6ου αιώνα αντίστοιχα. 1. Το ακακιανό σχίσμα του 4ου αιώνα υπήρξε ένα σημαντικό επεισόδιο της αρειανής διαμάχης. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο Ακάκιος Καισαρείας (Ακάκιος Μονόφθαλμος) ο οποίος ήταν επίσκοπος Καισαρείας στην Παλαιστίνη από το 340 έως το 366. Ο Ακάκιος αρνιόταν τη χρήση θεολογικών όρων όπως «όμοιος» ή «ανόμοιος» για την περιγραφή της θεϊκής ουσίας ή υπόστασης, «ομοούσιος», κλπ. Δεχόταν απλά ότι ο Γιος είναι «όμοιος» με τον Πατέρα. Οι χριστιανοί που υιοθέτησαν αυτή την ημιαρειανή τριαδολογική ερμηνεία αποκλήθηκαν «Όμοιοι», αλλά και «Ακακιανοί». 2. Το ακακιανό σχίσμα του 6ου αιώνα πήρε το όνομά του από τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Ακάκιο και εμφανίστηκε ανάμεσα στην Ανατολική και τη Δυτική εκκλησία. Διήρκεσε από το 484 έως το 519. Το σχίσμα προέκυψε από την εισβολή σφετεριστών στο επισκοπικό αξίωμα στην Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια και την έκδοση του Ενωτικού. Ο αυτοκράτορας Ζήνωνας (και ο διάδοχός του Αναστάσιος Α') σε μια προσπάθεια να μετριάσει την αντίθεση των μονοφυσιτών με τους ορθόδοξους τριαδιστές εξέδωσε με παρότρυνση του πατριάρχη Ακακίου το 481 το Ενωτικό καταδικάζοντας τον Νεστόριο, αναγνωρίζοντας μόνο τις τρεις πρώτες οικουμενικές συνόδους και αντιπαρερχόμενος το ζήτημα των δύο φύσεων του Χριστού. Ο πάπας Φήλιξ Γ΄ θεωρώντας ότι το Ενωτικό ήταν αποτέλεσμα αιρετικών αντιλήψεων αναθεμάτισε το 484 τον πατριάρχη Ακάκιο και το Ενωτικό προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο το λεγόμενο «Ακακιανό Σχίσμα». Ο Ακάκιος αντιδρώντας διέγραψε από τα εκκλησιαστικά δίπτυχα τον πάπα. Ακολούθησε προσπάθεια αποκατάστασης του σχίσματος από τον Πάπα Ορμίσδα το 519 με την υπογραφή εκ μέρους όλων των επισκόπων της Ανατολικής εκκλησίας ενός κειμένου που έγινε γνωστό ως «Ο τύπος του Πάπα Ορμίσδα». (el)
- Das Akakianische Schisma (484–519) stellte das erste grundsätzliche Schisma (Kirchenspaltung) zwischen der östlichen und der westlichen Christenheit dar. Benannt ist es nach dem Patriarchen Akakios von Konstantinopel (471–489), der im Auftrag des oströmischen Kaisers Zeno eine Henotikon genannte Glaubensformel entwickelte, die die Monophysiten (Miaphysiten) mit der orthodoxen Reichskirche versöhnen sollte: Im Kern lief diese Formel, die sich anfangs wohl nur an die Christen in Ägypten gerichtet hatte, darauf hinaus, das umstrittene Konzil von Chalkedon (451) einfach zu verschweigen. Der 482 ergangene Erlass dieses Kompromissdekrets durch den Kaiser bewirkte zunächst tatsächlich eine gewisse Annäherung an die Monophysiten (allerdings keine Versöhnung) und festigte damit die innere Einheit des Oströmischen Reiches. Allerdings wurde das Henotikon von den Gebieten des früheren weströmischen Reiches, in denen man die Beschlüsse von Chalkedon als Sieg der eigenen Sache verstand, überwiegend vehement abgelehnt – dabei stand Papst Felix II. (bzw. III.) (483–492), beraten durch den mit Akakios verfeindeten Joannes Talaia, an der Spitze des Widerstands. Da Italien zu dieser Zeit unter der Herrschaft Odoakers stand und der in Konstantinopel residierende Kaiser dort somit keine Macht mehr besaß, konnte der Bischof von Rom frei agieren und 484 die Kirchengemeinschaft mit Ostrom aufkündigen. Vor allem Zenos Nachfolger Anastasius (491–518) hielt in den Verhandlungen mit Rom seinerseits strikt am Henotikon fest. Die neuen germanischen Herren des Westens, die selbst zumeist Arianer waren, sahen diese Entfremdung ihrer römischen Untertanen vom Kaiser in der Regel mit Wohlgefallen – und umgekehrt betrachtete es Theoderich der Große mit Sorge, als sich Ostrom unter dem neuen, aus dem Illyricum stammenden Kaiser Justin I., der der päpstlichen Position nahestand, schließlich dazu bereitfand, das Henotikon zurückzunehmen. Die Verhandlungen zur Beendigung des Schisma wurden von Dioskur geführt, der später (530) kurzzeitig zum Gegenpapst aufsteigen sollte. Als 519 das Schisma endete, indem Konstantinopel unter dem Patriarchen Johannes II. Kappadokes auf Druck des Kaisers die Formel des römischen Bischofs Hormisdas akzeptierte, führte diese Maßnahme einerseits zu einer Verschärfung des Konflikts mit den Monophysiten im Oströmischen Reich, und andererseits kann man sie als einen ersten Schritt in Richtung auf die wenig später unter Kaiser Justinian versuchte politische Wiedervereinigung des Westens mit dem östlichen Imperium interpretieren. (de)
- The Acacian schism, between the Eastern and Western Christian Churches, lasted 35 years, from 484 to 519 AD. It resulted from a drift in the leaders of Eastern Christianity toward Miaphysitism and Emperor Zeno's unsuccessful attempt to reconcile the parties with the Henotikon. In the events leading up to the schism, Pope Felix III wrote two letters, one to Emperor Zeno and one to Patriarch Acacius of Constantinople, reminding them of the need to defend the faith without compromise, as they had done previously. When former patriarch John Talaia, exiled from Alexandria, arrived in Rome and reported on what was happening in the East, Felix wrote two more letters, summoning Acacius to Rome to explain his conduct. The legates who brought these letters to Constantinople were imprisoned as soon as they landed and forced to receive Communion from Acacius as part of a Liturgy in which they heard Peter Mongus and other Miaphysites named in the diptychs. Felix, having heard of this from the Acoemetae monks in Constantinople, held a synod in 484 in which he denounced his legates and deposed and excommunicated Acacius. Acacius replied to this act by striking Felix's name from his diptychs. Only the Acoemeti in Constantinople stayed loyal to Rome, and Acacius put their abbot, Cyril, in prison. Acacius himself died in 489, and his successor, Flavitas (or Fravitas, 489–90), tried to reconcile himself with Rome, but refused to give up communion with Miaphysites and to omit Acacius's name in his diptychs. Felix's successor Gelasius also refused any compromise as a betrayal of the Council of Chalcedon. Zeno died in 491; his successor, Anastasius I Dicorus (491–518), began by keeping the policy of the Henotikon, though himself a convinced Miaphysite. After Anastasius's death his successor, Justin I, immediately sought to end the schism with Rome, a goal shared by the new Patriarch of Constantinople, John of Cappadocia. A papal legation under Germanus of Capua was sent to Constantinople. The reunion was formalized on Easter, March 24, 519. (en)
- El cisma acaciano fue una ruptura entre las Iglesias de Oriente y Occidente, que tuvo lugar en 484, durante el reinado del emperador Zenón, y que terminaría en 519, con Justino I. Puede ser considerado como el primer cisma entre la Iglesia de Constantinopla y la Iglesia de Roma. Fue el resultado de una deriva de los líderes de la cristiandad oriental hacia el miafisismo, y el fracasado intento del emperador Zenón de conciliar a las partes con el documento denominado Henotikon, inspirado por Acacio, patriarca de Constantinopla, de donde proviene el nombre. (es)
- Skisma Acacius antara Gereja Kristen Barat dan Timur berlangsung selama tiga puluh lima tahun, dari tahun 484-519. Hasilnya adalah perubahan kepemimpinan Kekristenan Timur terhadap Monofisitisme, dan gagalnya usaha Kaisar Zeno untuk berdamai dengan Henotikon. (in)
- 아카키우스 분열은 484년 시작되어 거의 35년을 끌었던 로마 교회와 콘스탄티노폴리스 교회의 분열을 말한다. 단성론으로 비잔티움 제국의 사회와 교회가 혼란을 거듭하자 비잔티움 황제 제논과 콘스탄티노플 총대주교 는 482년 〈〉(Henotikon)이라는 문서를 함께 발표하여 양측을 중재하려했다. 〈헤노티콘〉은 (그리스어로 '통합칙령'이라는 뜻)으로 325년의 제1차 니케아 공의회와 381년의 의 결정사항들을 실천하기 위한 문서로 예수 그리스도의 신성(神性)은 인정했지만, 451년의 칼케돈 공의회에서 확인된 그리스도의 신성과 인성에 대한 부분은 모호하게 대충 얼버무리고 넘어갔다. 콘스탄티노폴리스 총대주교 아카키우스는 모든 비잔티움 제국의 기독교 공동체에게 자신이 발표한 〈헤노티콘〉에 대한 동의를 받아내려고 애썼고 어느 정도 동방 교회에서는 평화를 가져오는데 성공했다. 그러나 로마 교회에 자문을 구하는 것을 소홀히 한 결과 교황 심플리치오와 그의 후임자 교황 펠릭스 3세의 분노를 샀다. 그런 가운데 황제 제논과 아카키우스는 말더듬이라는 별명을 가진 파울루스라는 단성론자를 알렉산드리아 총대주교로 임명하자 로마 교회는 더욱 화가 났고 펠릭스 3세는 아카키우스를 파문해 버렸다. 파문장은 양피지에 베껴 써서 소피아 대성당에서 예배를 드리는 아카키우스의 외투에 몰래 붙여졌다. 아카키우스는 몇달 뒤 그 파문장을 발견하고 거꾸로 로마의 교황을 파문해 버렸다. 이로써 로마 교구와 콘스탄티노폴리스 교구는 서로 동급의 지위를 갖게 되었고 양측의 분열은 가중되었다. 아카키우스는 콘스탄티노폴리스 교회의 예배 기도문에서 로마 주교(교황)에 관한 언급을 지워버리고 죽을 때까지 교황과 화해하지 않았다. 이 분열은 비록 519년에 유스티니아누스 1세에 의하여 종식이 되었으나 동방교회의 자율권과 지위가 격상되었고, 동서교회간의 이질감을 조장하여 1054년 결정적인 분열로 이어지게 되었다. (ko)
- Het Acaciaans schisma tussen de Oosterse en de Westerse Christelijke Kerken duurde vijfendertig jaar, van 484 tot 519. De oorzaak van het schisma was dat de leiders van de Oosterse Christelijke Kerk uit het oogpunt van de Paus van Rome gezien steeds meer afdreven in de richting van het monofysitisme. Dit was de paus als orthodox aanhanger van de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel een gruwel. Keizer Zeno van Byzantiums mislukte poging in 482 om de partijen met zijn Henotikon te verzoenen was vervolgens de druppel die de emmer deed overlopen. (nl)
- Lo scisma acaciano fu una frattura all'interno della cristianità che ebbe luogo a Costantinopoli nel 484, durante il regno dell'imperatore Zenone, e che si chiuse nel 519, con Giustino I. Prese il nome da Acacio, all'epoca patriarca di Costantinopoli e fu provocato da un documento, l'Henotikon di cui Acacio fu l'ispiratore.Può essere considerato il primo scisma fra chiese orientali ed occidentali. (it)
- Schizma akacjańska – okres zerwania wspólnoty między Kościołem rzymskim i patriarchatem konstantynopolitańskim w latach 484–519. Przyczyną schizmy były opory części chrześcijaństwa wschodniego przed przyjęciem kanonów soboru chalcedońskiego. Na wschodzie, głównie w Egipcie, narastał spór między zwolennikami Chalcedonu a monofizytami. Ostatecznie w sprawę wmieszał się cesarz Zenon Izauryjczyk, który postanowił wygasić spory dogmatyczne i przywrócić jedność ze zwolennikami monofizytyzmu. W 482 roku z inicjatywy cesarza ogłoszono dokument (a właściwie list do Kościoła Egiptu) zwany Henotikon (Akt Jedności). Dokument uznawał za podstawę wiary jedynie kanony pierwszych trzech soborów i nakładał anatemę na tych którzy głosili inne doktryny w Chalcedonie czy gdziekolwiek indziej. Kościół wschodni przywrócił jedność z monofizytami, jednak za cenę zerwania jedności z Rzymem. W 484 roku papież Feliks III wezwał Zenona do przyjęcia postanowień soboru w Chalcedonie i obłożył ekskomuniką patriarchę Konstantynopola Akacjusza. Po śmierci Akacjusza w 489 r. i następnie Zenona w 491, nowy patriarcha Konstantynopola Eufemiusz próbował przywrócić łączność z Rzymem, zwłaszcza że poparcie dla Henotikonu wśród ortodoksyjnego społeczeństwa bizantyjskiego było znikome. Następca Zenona na tronie cesarskim, Anastazjusz I był jednak zwolennikiem monofizytyzmu i złożył Eufemiusza z urzędu, utrzymując schizmę przez 27 lat swojego panowania. Schizma zakończyła się dopiero w 519 r., gdy nowy cesarz Justyn I przyjął ponownie kanony soboru chalcedońskiego. (pl)
- Акакиа́нская схи́зма (лат. Schisma Acacianum) — 35-летний (484—519 годы) церковный раскол между Римской и Константинопольской церквями, вызванный спорами вокруг «Энотикона» императора Зенона; назван по имени константинопольского патриарха Акакия. (ru)
- Акакіанська схизма — розкол між Східною і Західною християнськими церквами, що тривав тридцять п'ять років, з 484 по 519. Названий за іменем відлученого від церкви патріарха Акакія. Це стало наслідком наближення провідників східного християнства до монофізитства за часів імператора Зенона. Розкол стався після невдалої спроби примирити сторони після видання імператором Зеноном «Генотікону». (uk)
- 阿迦修分裂乃發生在484年至519年間羅馬與君士坦丁堡教會間的一次分裂，起因乃是拜占廷皇帝芝諾為了弭平帝國內一性論派與二性論的衝突所頒布的合一詔書（Henotikon）對於迦克墩大公會議的忽略，由於此事與時任君士坦丁牧首阿迦修有關連，因而得名。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- El cisma acacià va ser una ruptura entre les esglésies cristianes d'orient i occident, que va tenir lloc a Constantinoble el 482, durant el regnat de l'emperador Zenó, i que acabaria el 519, amb Justí I. Es pot considerar el primer cisma entre les esglésies oriental (Constantinoble) i occidental (Roma). Va ser el resultat d'una deriva dels líders de la cristiandat oriental cap al monofisisme, i l'intent fracassat de l'emperador Zenó de conciliar les parts amb el document anomenat Henoticó, inspirat per Acaci, patriarca de Constantinoble, d'on prové el nom. (ca)
- الانشقاق الأكياني، بين الكنائس المسيحية الشرقية والغربية استمر لخمس وثلاثين سنة، من 484 إلى 519. ولقد نتج عن الانجراف من ناحية قادة المسيحيين الشرقيين نحو العقيدة الميافيزية ومحاولة الإمبراطور زينون غير الناجحة للتوفيق بين الأطراف مع وثيقة الهينتوكيون. (ar)
- El cisma acaciano fue una ruptura entre las Iglesias de Oriente y Occidente, que tuvo lugar en 484, durante el reinado del emperador Zenón, y que terminaría en 519, con Justino I. Puede ser considerado como el primer cisma entre la Iglesia de Constantinopla y la Iglesia de Roma. Fue el resultado de una deriva de los líderes de la cristiandad oriental hacia el miafisismo, y el fracasado intento del emperador Zenón de conciliar a las partes con el documento denominado Henotikon, inspirado por Acacio, patriarca de Constantinopla, de donde proviene el nombre. (es)
- Skisma Acacius antara Gereja Kristen Barat dan Timur berlangsung selama tiga puluh lima tahun, dari tahun 484-519. Hasilnya adalah perubahan kepemimpinan Kekristenan Timur terhadap Monofisitisme, dan gagalnya usaha Kaisar Zeno untuk berdamai dengan Henotikon. (in)
- Het Acaciaans schisma tussen de Oosterse en de Westerse Christelijke Kerken duurde vijfendertig jaar, van 484 tot 519. De oorzaak van het schisma was dat de leiders van de Oosterse Christelijke Kerk uit het oogpunt van de Paus van Rome gezien steeds meer afdreven in de richting van het monofysitisme. Dit was de paus als orthodox aanhanger van de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel een gruwel. Keizer Zeno van Byzantiums mislukte poging in 482 om de partijen met zijn Henotikon te verzoenen was vervolgens de druppel die de emmer deed overlopen. (nl)
- Lo scisma acaciano fu una frattura all'interno della cristianità che ebbe luogo a Costantinopoli nel 484, durante il regno dell'imperatore Zenone, e che si chiuse nel 519, con Giustino I. Prese il nome da Acacio, all'epoca patriarca di Costantinopoli e fu provocato da un documento, l'Henotikon di cui Acacio fu l'ispiratore.Può essere considerato il primo scisma fra chiese orientali ed occidentali. (it)
- Акакиа́нская схи́зма (лат. Schisma Acacianum) — 35-летний (484—519 годы) церковный раскол между Римской и Константинопольской церквями, вызванный спорами вокруг «Энотикона» императора Зенона; назван по имени константинопольского патриарха Акакия. (ru)
- Акакіанська схизма — розкол між Східною і Західною християнськими церквами, що тривав тридцять п'ять років, з 484 по 519. Названий за іменем відлученого від церкви патріарха Акакія. Це стало наслідком наближення провідників східного християнства до монофізитства за часів імператора Зенона. Розкол стався після невдалої спроби примирити сторони після видання імператором Зеноном «Генотікону». (uk)
- 阿迦修分裂乃發生在484年至519年間羅馬與君士坦丁堡教會間的一次分裂，起因乃是拜占廷皇帝芝諾為了弭平帝國內一性論派與二性論的衝突所頒布的合一詔書（Henotikon）對於迦克墩大公會議的忽略，由於此事與時任君士坦丁牧首阿迦修有關連，因而得名。 (zh)
- Akakiánské schizma (484 až 519) představovalo první závažné schizma mezi západní a východní církví. Pojmenováno je po konstantinopolském patriarchovi (471–489), který na příkaz byzantského císaře Zenona vypracoval věroučnou formulaci nazvanou Henotikon, která měla usmířit monofyzity s většinovou církví, která se držela závěrů Chalkedonského koncilu (451). Výnos tohoto císařského ediktu byl přijatelný pro monofyzity, a mohl tudíž upevnit náboženskou jednotu církve, poznamenanou předchozími teologickými spory. Henotikon však odmítla území někdejší západořímské říše, reprezentovaná papežem Felixem II. (483–492). Většina Itálie se nacházela již pod germánskou nadvládou a byla tak byzantskému císaři podřízena pouze teoreticky; papež mohl jednat nezávisle na císaři a roku 484 vypověděl církevní (cs)
- Με τον όρο ακακιανό σχίσμα προσδιορίζονται ιστορικά δύο χριστιανικά σχίσματα του 4ου και του 6ου αιώνα αντίστοιχα. 1. Το ακακιανό σχίσμα του 4ου αιώνα υπήρξε ένα σημαντικό επεισόδιο της αρειανής διαμάχης. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο Ακάκιος Καισαρείας (Ακάκιος Μονόφθαλμος) ο οποίος ήταν επίσκοπος Καισαρείας στην Παλαιστίνη από το 340 έως το 366. Ο Ακάκιος αρνιόταν τη χρήση θεολογικών όρων όπως «όμοιος» ή «ανόμοιος» για την περιγραφή της θεϊκής ουσίας ή υπόστασης, «ομοούσιος», κλπ. Δεχόταν απλά ότι ο Γιος είναι «όμοιος» με τον Πατέρα. Οι χριστιανοί που υιοθέτησαν αυτή την ημιαρειανή τριαδολογική ερμηνεία αποκλήθηκαν «Όμοιοι», αλλά και «Ακακιανοί». (el)
- The Acacian schism, between the Eastern and Western Christian Churches, lasted 35 years, from 484 to 519 AD. It resulted from a drift in the leaders of Eastern Christianity toward Miaphysitism and Emperor Zeno's unsuccessful attempt to reconcile the parties with the Henotikon. In the events leading up to the schism, Pope Felix III wrote two letters, one to Emperor Zeno and one to Patriarch Acacius of Constantinople, reminding them of the need to defend the faith without compromise, as they had done previously. (en)
- Das Akakianische Schisma (484–519) stellte das erste grundsätzliche Schisma (Kirchenspaltung) zwischen der östlichen und der westlichen Christenheit dar. Benannt ist es nach dem Patriarchen Akakios von Konstantinopel (471–489), der im Auftrag des oströmischen Kaisers Zeno eine Henotikon genannte Glaubensformel entwickelte, die die Monophysiten (Miaphysiten) mit der orthodoxen Reichskirche versöhnen sollte: Im Kern lief diese Formel, die sich anfangs wohl nur an die Christen in Ägypten gerichtet hatte, darauf hinaus, das umstrittene Konzil von Chalkedon (451) einfach zu verschweigen. Der 482 ergangene Erlass dieses Kompromissdekrets durch den Kaiser bewirkte zunächst tatsächlich eine gewisse Annäherung an die Monophysiten (allerdings keine Versöhnung) und festigte damit die innere Einheit d (de)
- 아카키우스 분열은 484년 시작되어 거의 35년을 끌었던 로마 교회와 콘스탄티노폴리스 교회의 분열을 말한다. 단성론으로 비잔티움 제국의 사회와 교회가 혼란을 거듭하자 비잔티움 황제 제논과 콘스탄티노플 총대주교 는 482년 〈〉(Henotikon)이라는 문서를 함께 발표하여 양측을 중재하려했다. 〈헤노티콘〉은 (그리스어로 '통합칙령'이라는 뜻)으로 325년의 제1차 니케아 공의회와 381년의 의 결정사항들을 실천하기 위한 문서로 예수 그리스도의 신성(神性)은 인정했지만, 451년의 칼케돈 공의회에서 확인된 그리스도의 신성과 인성에 대한 부분은 모호하게 대충 얼버무리고 넘어갔다. 콘스탄티노폴리스 총대주교 아카키우스는 모든 비잔티움 제국의 기독교 공동체에게 자신이 발표한 〈헤노티콘〉에 대한 동의를 받아내려고 애썼고 어느 정도 동방 교회에서는 평화를 가져오는데 성공했다. 그러나 로마 교회에 자문을 구하는 것을 소홀히 한 결과 교황 심플리치오와 그의 후임자 교황 펠릭스 3세의 분노를 샀다. (ko)
- Schizma akacjańska – okres zerwania wspólnoty między Kościołem rzymskim i patriarchatem konstantynopolitańskim w latach 484–519. Przyczyną schizmy były opory części chrześcijaństwa wschodniego przed przyjęciem kanonów soboru chalcedońskiego. Na wschodzie, głównie w Egipcie, narastał spór między zwolennikami Chalcedonu a monofizytami. Ostatecznie w sprawę wmieszał się cesarz Zenon Izauryjczyk, który postanowił wygasić spory dogmatyczne i przywrócić jedność ze zwolennikami monofizytyzmu. (pl)
|
.png?width=300)
.png){kind=link}
.png){kind=link}