dbo:abstract
|
- سرجون بن منصور الرومي من نصارى الشام، إتخذه معاوية بن أبي سفيان مستشارًا له، وكان مستشارًا ليزيد بن معاوية أيضًا، واستمر في منصبه إلى حكم عبد الملك بن مروان. (ar)
- Ο Σέργιος του Μανσούρ (Σέργιος ὁ τοῦ Μανσοῦρ) (αραβικά: سرجون بن منصور; , Sarjun ibn Mansur), ήταν Βυζαντινός, άραβας στην καταγωγή, αξιωματούχος του 7ου αιώνα. Ήταν Μελκίτης χριστιανός και αργότερα αξιωματούχος του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών. Γιος ενός διακεκριμένου βυζαντινού αξιωματούχου της Δαμασκού, ήταν αγαπημένος των πρώτων χαλίφιδων , Μωαβία Α΄ και Γιαζίντ Α΄ , και υπηρέτησε ως επικεφαλής της δημοσιονομικής διοίκησης για τη Συρία από τα μέσα του 7ου αιώνα έως το έτος 700, όταν ο χαλίφης Αμπντ αλ-Μαλίκ ιμπν Μαρουάν τον απέρριψε ως μέρος των προσπαθειών του να αραβοποιήσει τη διοίκηση του χαλιφάτου. Ήταν ο πατέρας του θεολόγου Ιωάννη Δαμασκηνού και θετός πατέρας του Κοσμά του Μαϊουμά. Ο Σέργιος ήταν γιος του Βυζαντινού , ενός Μελκίτη Σύριου χριστιανού που κατείχε ανώτερα διοικητικά αξιώματα στη Δαμασκό κατά τη διάρκεια των αρχών του 7ου αιώνα: διορίστηκε ως δημοσιονομικός αξιωματούχος από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Μαυρίκιο, διατήρησε την εξέχουσα θέση του στην πόλη κατά τη διάρκεια της περσικής κατοχής της πόλης μετά το 613, και ακόμη και μετά τη βυζαντινή ανάκαμψη το 630. Σύμφωνα με τον Ευτύχιο της Αλεξάνδρειας, αυτός ήταν που παρέδωσε στην πόλη στο νεοσύστατο μουσουλμανικό χαλιφάτο υπό τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ το 635. Η ζωή του Σεργίου είναι γνωστή από τις αγιογραφίες του γιου του και του θετού γιου του, καθώς και από διάσπαρτες και σύντομες αναφορές σε ιστορικές πηγές. Σύμφωνα με τους μουσουλμάνους ιστορικούς al-Baladhuri και , ο Σέργιος ήταν ένας Μάουλα του πρώτου χαλίφη Μωαβία, υπηρέτησε ως "γραμματέας του". Οι αγιογραφίες, αν και λιγότερο αξιόπιστες, του αποδίδουν επίσης ρόλο στη διοίκηση, ακόμη και ως «κυβερνήτης» (άρχοντας ή ακόμα και αμίρης), της Δαμασκού και των περιχώρων της, όπου ήταν υπεύθυνος για τη συλλογή των εσόδων. Υπό αυτήν την ιδιότητα, αναφέρεται σε μεταγενέστερες πηγές όπως αυτή του Αλ Μασουντί. Οι αγιογραφίες επιμένουν ότι απολάμβανε μεγάλη εύνοια μεταξύ της οικογένειας του χαλίφη, έτσι ώστε η οικογένειά του να μην ήταν υποχρεωμένη να μεταστραφεί στο Ισλάμ, αν και διαφωνούν μεταξύ τους σχετικά με το αν ο Σέργιος βαφτίστηκε ανοιχτά ή κρυφά. Μερικές πηγές αναφέρουν ακόμη τον Σέργιο, μαζί με τον χριστιανό ποιητή al-Akhtal, ως τους νέους συντρόφους του γιου και του διαδόχου του Μωαβία, Γιαζίντ. Κατείχε μεγάλα κτήματα σε ολόκληρο το Λεβάντε και χρησιμοποίησε τον πλούτο του για να απελευθερώσει χριστιανούς κρατούμενους, μεταξύ των οποίων ο μοναχός Κοσμάς, στον οποίο ανέθεσε στη διδασκαλία των γιων του. Ο χρονογράφος του 12ου αιώνα αναφέρει (II.492) ότι διώκει τους οπαδούς της Ιακωβικής Εκκλησίας στη Δαμασκό και την Έμεσα. Μια άλλη ύστερη συριακή πηγή, το Χρονικό του 1234, αναφέρει επίσης ότι υιοθέτησε διδασκαλίες του Μαξίμου του Ομολογητή, που έγινε επίσημο δόγμα στη Τρίτη οικουμενική σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 681, και τις προώθησε με ζήλο στην Ιερουσαλήμ, την Αντιόχεια και την Έδεσσα. Είναι δύσκολο, ωστόσο, να διακρίνουμε αν αυτές οι δραστηριότητες αποδίδονται σωστά σε αυτόν ή είναι το αποτέλεσμα της σύγχυσης με τον γιο του, τον Ιωάννη Δαμασκηνό. Ο Βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης ο Ομολογητής αναφέρει τον Σέργιο-Σαρτζούν για το έτος 691/92 ως επικεφαλής υπουργός Οικονομικών του Χαλίφη Αμπντ αλ-Μαλίκ ιμπν Μαρουάν (περ. 685–705), δίνοντάς του τον ισοδύναμο βυζαντινό τίτλο του γενικού λογοθέτη. Σύμφωνα με την αφήγηση του Θεοφάνη, ο Αμπντ αλ-Μαλίκ προσπάθησε να επισκευάσει την Κάαμπα στη Μέκκα, η οποία είχε καταστραφεί κατά τη διάρκεια του πρόσφατου Δεύτερου Μουσουλμανικού Εμφυλίου Πολέμου, και για το σκοπό αυτό σκόπευε να αφαιρέσει κάποιες στήλες από ένα χριστιανικό ιερό στη Γεθσημανή. Ο Σέργιος, μαζί με έναν άλλο κορυφαίο Χριστιανό, τον Πατρίκιο από την Παλαιστίνη, το εμπόδισαν με επιτυχία αναφέροντας το στον Βυζαντινό αυτοκράτορα, τον Ιουστινιανό Β΄ (περ. 685-695, 705-711), για να τους προμηθεύσει με άλλες στήλες. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Σέργιος παρέμεινε υπεύθυνος για τη δημοσιονομική διοίκηση της Συρίας υπό πέντε διαφορετικούς χαλίφιδεςς και για μια περίοδο σχεδόν μισού αιώνα : Η θητεία του μπορεί να έχει ξεκινήσει ήδη από το 650/51, και φαίνεται να έληξε όταν ο Αμπντ Μαλίκ αποφάσισε να αραβικοποιήσει τη γραφειοκρατία το 700, διορίζοντας τον ως αντικαταστάτη του. (el)
- Sarjun (Sargun) ibn Mansur war ein im 7. Jahrhundert lebender hoher christlicher Beamter am Hof der Umayyaden. Er wird in der griechischen Chronik des Theophanes, einer der wichtigsten Quellen für die zweite Hälfte des 7. Jahrhunderts bezüglich der arabischen Eroberung im östlichen Mittelmeerraum, als Sergios, Sohn des Mansur bezeichnet. Über das Leben Sarjuns existieren nur relativ wenige Quellen. Er stammte aus einer angesehenen syrischen Familie und war offenbar Christ, aber dennoch ein hoher Beamter am Hof des Kalifen Muʿāwiya I. Nach den Eroberungen ab Mitte des 7. Jahrhunderts waren die Araber auf die effektiv arbeitende Administration in den ehemaligen byzantinischen Gebieten dringend angewiesen, wo die Mehrheit der Bevölkerung noch lange christlich war; aus diesem Grund stützten sich die Kalifen zunächst auf die entsprechend qualifizierten Beamten. Sarjun genoss das Vertrauen Muʿāwiyas, als dessen Sekretär (katib) und wohl oberster Finanzbeamter er fungierte. Ebenso diente er Yazid I., mit dem er wohl schon lange bekannt war, da er zusammen mit dem bekannten umayyadischen Hofpoeten al-Akhtal (der ebenfalls Christ war) Tischgenosse des späteren Kalifen war. Es kann angenommen werden, dass Sarjuns Familie bereits in der ausgehenden Spätantike mit der oströmischen Administration vertraut bzw. für sie tätig war. Er hatte offenbar beachtlichen Einfluss am Kalifenhof und setzte sich für Belange der christlichen Bevölkerung im Kalifenreich ein. So war er daran beteiligt, Abd al-Malik davon abzuhalten, Teile der Säulen aus Gethsemane für ein islamisches Heiligtum zu nutzen. Theophanes, der dies überliefert, berichtet des Weiteren, dass Sarjun auch mit Abd al-Malik gute Kontakte unterhielt. Sarjun wird in der Chronik des Theophanes, der sich für diese Schilderungen indirekt auf die wichtige Chronik des Theophilos von Edessa stützen konnte, positiv dargestellt. Die Darstellung von Sarjuns Vater Mansur ist in anderen christlichen Quellen allerdings unvorteilhafter, so in den Annalen des Eutychios von Alexandria; dort wird Mansur Verrat an den Christen der Stadt Damaskus vorgeworfen, als er an der Übergabe der Stadt beteiligt war (siehe Eroberung von Damaskus (635)). Sarjuns Familie war offenbar sehr wohlhabend, er selbst verfügte unter anderem in Syrien, Palästina und Arabien über Besitzungen. Sein Sohn wurde später als Johannes von Damaskus bekannt. Ihn ließ Sarjun ebenfalls christlich erziehen und auch Johannes diente einige Zeit als hochrangiger Sekretär dem Kalifen. Um 700 verloren jedoch viele christliche Beamte ihre zuvor einflussreichen Posten im Kalifenreich, als anscheinend neue Regelungen dafür Personen muslimischen Glaubens vorschrieben, wenngleich dies nicht immer konsequent umgesetzt wurde. (de)
- Sarjoun ibn Mansour (en arabe : سرجون بن منصور, en grec byzantin : Σέργιος ὁ τοῦ Μανσοῦρ) est un fonctionnaire chrétien orthodoxe du Moyen-Orient du début du califat omeyyade. Fils d'un éminent fonctionnaire byzantin de Damas, il est l'un des favoris des premiers califes omeyyades Mu'awiya Ier et Yazid Ier, et est à la tête de l'administration fiscale de la Syrie du milieu du VIIe siècle jusqu'à l'an 700, lorsque le calife Abd al-Malik ibn Marwan le renvoie dans le cadre de ses efforts pour arabiser et islamiser l'administration du califat. Il est le père du théologien et Père de l'Église, Jean Damascène, et le père adoptif de Côme de Maïouma. (fr)
- Sarjun ibn Mansur (Arabic: سرجون بن منصور Greek: Σέργιος ὁ τοῦ Μανσοῦρ) was a Melkite Middle East Christian official of the early Umayyad Caliphate. The son of a prominent Byzantine official of Damascus, he was a favourite of the early Umayyad caliphs Mu'awiya I and Yazid I, and served as the head of the fiscal administration for Syria from the mid-7th century until the year 700, when Caliph Abd al-Malik ibn Marwan dismissed him as part of his efforts to Arabicize the administration of the Caliphate. He was the father of the theologian John of Damascus and adoptive father of Cosmas of Maiuma. (en)
|
rdfs:comment
|
- سرجون بن منصور الرومي من نصارى الشام، إتخذه معاوية بن أبي سفيان مستشارًا له، وكان مستشارًا ليزيد بن معاوية أيضًا، واستمر في منصبه إلى حكم عبد الملك بن مروان. (ar)
- Sarjun ibn Mansur (Arabic: سرجون بن منصور Greek: Σέργιος ὁ τοῦ Μανσοῦρ) was a Melkite Middle East Christian official of the early Umayyad Caliphate. The son of a prominent Byzantine official of Damascus, he was a favourite of the early Umayyad caliphs Mu'awiya I and Yazid I, and served as the head of the fiscal administration for Syria from the mid-7th century until the year 700, when Caliph Abd al-Malik ibn Marwan dismissed him as part of his efforts to Arabicize the administration of the Caliphate. He was the father of the theologian John of Damascus and adoptive father of Cosmas of Maiuma. (en)
- Ο Σέργιος του Μανσούρ (Σέργιος ὁ τοῦ Μανσοῦρ) (αραβικά: سرجون بن منصور; , Sarjun ibn Mansur), ήταν Βυζαντινός, άραβας στην καταγωγή, αξιωματούχος του 7ου αιώνα. Ήταν Μελκίτης χριστιανός και αργότερα αξιωματούχος του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών. Γιος ενός διακεκριμένου βυζαντινού αξιωματούχου της Δαμασκού, ήταν αγαπημένος των πρώτων χαλίφιδων , Μωαβία Α΄ και Γιαζίντ Α΄ , και υπηρέτησε ως επικεφαλής της δημοσιονομικής διοίκησης για τη Συρία από τα μέσα του 7ου αιώνα έως το έτος 700, όταν ο χαλίφης Αμπντ αλ-Μαλίκ ιμπν Μαρουάν τον απέρριψε ως μέρος των προσπαθειών του να αραβοποιήσει τη διοίκηση του χαλιφάτου. (el)
- Sarjun (Sargun) ibn Mansur war ein im 7. Jahrhundert lebender hoher christlicher Beamter am Hof der Umayyaden. Er wird in der griechischen Chronik des Theophanes, einer der wichtigsten Quellen für die zweite Hälfte des 7. Jahrhunderts bezüglich der arabischen Eroberung im östlichen Mittelmeerraum, als Sergios, Sohn des Mansur bezeichnet. (de)
- Sarjoun ibn Mansour (en arabe : سرجون بن منصور, en grec byzantin : Σέργιος ὁ τοῦ Μανσοῦρ) est un fonctionnaire chrétien orthodoxe du Moyen-Orient du début du califat omeyyade. Fils d'un éminent fonctionnaire byzantin de Damas, il est l'un des favoris des premiers califes omeyyades Mu'awiya Ier et Yazid Ier, et est à la tête de l'administration fiscale de la Syrie du milieu du VIIe siècle jusqu'à l'an 700, lorsque le calife Abd al-Malik ibn Marwan le renvoie dans le cadre de ses efforts pour arabiser et islamiser l'administration du califat. (fr)
|