| dbo:abstract
|
- التدين هو أن يكون الشخص صاحب دين كمسلم أو مسيحي أو يهودي أو طاوي أو هندوسي. غير متدين هو مرادف للادينيين وهم الذين لا يؤمنون بالدين كالملحدين والربوبيين. الملتزم دينياً وهو الشخص المتدين الذي يلتزم بأحكام الدين الذي يتبعه. غير الملتزم هو المتدين الذي لا يلتزم بأحكام الدين الذي يتبعه أو يلتزم به بشكل جزئي. (ar)
- Religiozita (angl. religiosity) znamená česky „zbožnost“, víru v pravost či pravdivost náboženství a sílu této víry. Může být také charakterizovaná jako náboženské přesvědčení obecně, udané svou mírou či zaměřeností ke konkrétní církvi, odrážející se v každodenním chování a praxi jednotlivce. Nemusí však jít jen o „pozitivní“ osobnostní rys, například psycholog tvrdí, že pro religiózní jedince je charakterističtější větší egoismus. Válka traumaticky zvyšuje religiozitu. Religiozita je přeneseně také sociologický termín, který určuje podíl věřících na celkovém počtu lidí zkoumané oblasti. Téměř všechny státy mají tento podíl vyšší než 50 %, tj. většina lidí je věřících. Mnoho islámských států (jako Saúdská Arábie, Írán či Súdán) udává dokonce stoprocentní či téměř stoprocentní podíl věřících. Naopak Česká republika se s přibližně 30 procenty (v roce 2001 podle ČSÚ 32,2 % ) řadí k nejateističtějším státům světa. S religiozitou může souviset prožívání spirituální zkušenosti. Studie realizovaná v České republice poukázala vyšší spiritualitu mezi ženami a mezi vdovami a vdovci. S věkem také koreluje zvýšený výskyt spirituální zkušenosti. Jako omezení vzorku je ale konstatován nedostatečný počet věřících respondentů, což je právě důsledek realizace výzkumu na reprezentativním vzorku populace v sekulárním prostředí. (cs)
- Ότι ενιαίος επιστημονικά ορισμός τής θρησκευτικότητας δεν υπάρχει (Klaassen et al., 2009), μπορεί να οφείλεται είτε στο a priori ακατάληπτο γενικά τού θρησκευτικού φαινομένου και την πολυσύνθετη υφή του, είτε στη νοητική/πνευματική―γλωσσική μας ανεπάρκεια, είτε στην εξατομικευμένη (βλ. προσωπικό στυλ) επικοινωνία και πρόσληψη του Υπερβατικού (Θείου) από τον κάθε άνθρωπο (Gross, 2001, 2006), είτε, τέλος, στην υποκειμενική «προκατάληψη» του κάθε ερευνητή (Lee & Early, 2000. Βάρελης, 2000). Άλλωστε, πολλοί σύγχρονοι ερευνητές, εκλαμβάνοντας τη θρησκευτικότητα είτε ως ένα είδος ιδεολογίας είτε ως ένα σύνολο επίκτητων πεποιθήσεων και πρακτικών (McCrae, 1999. Roccas et al., 2002), την αντιμετωπίζουν με έναν υποκειμενικό τρόπο, όπως, για παράδειγμα, τις ιδέες τού πατριωτισμού, τού εθνικισμού και τού συντηρητισμού (Duriez et al., 2002). Ο Gorsuch (1984) διερωτάται αν το θρησκευτικό φαινόμενο είναι μονοδιάστατο ή πολυδιάστατο και αποφαίνεται ότι είναι το συναμφότερο· υφίσταται μεν και είναι δυνατόν να λεχθεί το «θρησκεύεσθαι» ως μία ψυχο-βιολογική ενέργεια, ταυτόχρονα όμως η ενέργεια ή πράξη αυτή μπορεί να υποδιαιρεθεί σε πολλές και ποικίλες διαστάσεις. Όλους τούς ορισμούς τής θρησκευτικότητας θα μπορούσαμε να διαιρέσουμε σε: δομικούς, λειτουργικούς, συνθετικούς και αναλυτικούς. Κατά τους Chatters, Levin και Taylor (1992• πρβλ. Hackney & Sanders, 2003), η θρησκευτικότητα διαιρείται σε οργανωμένη ή «ιδρυματική» (π.χ. εκκλησιαζόμενοι), σε μη οργανωμένη ή μη «ιδεολογική» (π.χ. βιοθεωρία, κοσμοθεωρία, στάσεις, πίστεις) και σε «πνευματικότητα» (υποκειμενική «θρησκευτικότητα» ή εμπερίστατη). Παρόμοια, το Πανεπιστήμιο Duke (DUREL. Koenig et al., 1997) έχει ταξινομήσει τη θρησκευτικότητα σε τρεις κατηγορίες: την οργανωμένη (π.χ. εκκλησιαζόμενοι), τη μη οργανωμένη (π.χ. ατομική προσευχή, προσω¬πική μελέτη τής Αγίας Γραφής) και την «εσωτερική», σύμφωνα με τη γνωστή intrinsic - extrinsic διάκριση του Allport (1958· πρβλ. Donahue, 1985). Πιο πρόσφατα (Ubani & Tirri, 2006), μετά από παραγοντική ανάλυση, προέκυψαν τρεις μεταβλητές τής θρησκευτικότητας και της πνευματικότητας:α) η ιδρυματική θεώρηση της θρησκευτικότητας/πνευματικότητας, β) η ανθρωπιστική κατανόηση της θρησκευτικότητας/πνευματικότητας, και γ) η υπερφυσική αντίληψη της θρησκευτικότητας/πνευματικότητας. Πράγματι, το είδος τής θρησκευτικότητας φαίνεται ότι εξαρτάται εν πολλοίς από τον θρησκευτικό προσανατολισμό, αφού οι εσωτερικά θρησκευόμενοι «εισπράττουν» ειδικά εμπειρικά νοήματα (προσωπική γνώση―βίωμα) από τη θρησκεία τους (Allport & Ross, 1967), ενώ οι συμβατικά θρησκευόμενοι είναι λιγότερο πιθανό να έχουν βιώσει θρησκευτικές/πνευματικές (υπερβατικές) εμπειρίες (Maslow, 1964. Hood, 1970. Malony, 1977). Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε αφενός τη διαπιστωμένη σχέση μεταξύ θρησκευτικού προσανατολισμού και κοσμικών δραστηριοτήτων (Hood, 1970/1977) και αφετέρου το γεγονός τής ύπαρξης μιας «ασυνείδητης» θρησκευτικότητας, που διαποτίζει κάθε «κοσμική» σκέψη και ενέργεια ενός θρησκευόμενου ατόμου (Allport, 1959, 1963, 1966. Allport & Ross, 1967. Ludwig & Blank, 1969). Επίσης, για την ταξινόμηση της θρησκευτικότητας έχει προταθεί το τριπλό σχήμα: υπαρξιακή, πολυδιάστατη και γενική (Wong et al., 2006). Πιο πρόσφατα, οι Odilo και Huber (2009) διακρίνουν τα γνωρίσματα της θρησκευτικότητας σε «κεντρικά» (ιδανικοί τύποι υψηλής ή βαθιάς θρησκευτικότητας-θεολογίας, εσωτερικής θρησκευτικότητας και εξωτερικής θρησκευτικότητας) και «περιφερειακά» (μη θρησκευτικότητα κ.ά.). Κατά τον Walker κ.ά. (2007), η θρησκευτικότητα διακρίνεται σε συμπεριφορική (εκκλησιασμός, συμμετοχή γενικά στη Θ. Λατρεία) και υποκειμενική (σπουδαιότητα, αξία, πνευματικότητα και συγχωρητικότητα). Κατά μία γενικότερη έννοια, η θρησκευτικότητα ορίζεται με όρους θρησκευτικών πρακτικών και πίστεων/πεποιθήσεων (Neff, 2008). Κατά τον Brennan (2004· πρβλ. Fry, 2000. Hill & Pargament, 2003. Lindgren & Coursey, 1995. Miller & Tho¬resen, 2003. Moberg, 1967), οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν ότι η θρησκευτικότητα εμπερικλείει την αποδοχή ενός συστήματος Πίστεων, που συνδέεται αφενός με συγκε-κριμένες θρησκευτικές Ομολογίες ή Σέκτες, και αφετέρου με ορισμένες ιεροτελεστίες και πρακτικές. Πράγματι, η θρησκευτικότητα, σε γενι¬κές γραμμές― θεωρήθηκε ως ο (συστηματοποιημένος/τυποποιημένος) τρόπος αποδοχής και εξωτερίκευσης των θρησκευτικών Πίστεων και τελετουργιών μιας εγκαθιδρυμένης θρησκείας ή ενός θρησκευτικού οργανισμού (Legere, 1984. Beck, 1986. Βαγιανός, 1998. Shafranske & Malony, 1990). Ομοίως, ως θρησκευτικότητα, υπό μια γενικότερη έννοια, θα μπορούσε να θεωρηθεί το σύνολο των ψυχο-πνευματικών πράξεων, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τη θρησκευτική αλήθεια [Γεωργούλης, 1974. Θεοδώρου, 1967. Αφιέρωμα του Journal of Psychology & Theology 28/4 (2000) και 29/1 (2001)]. Πράγματι, η θρησκευτικότητα κινητοποιεί ταυτόχρονα όλες τις δυνάμεις (και όχι ορισμένες) τού ανθρώπου (Θεοδώρου, 1967. Schmemann, 1976/1984. Benner, 1998. Τσαγκαρλή - Διαμάντη, 2004). Σύμφωνα με τον Tamminen (1991· πρβλ. B. Spilka et al., 2003), η θρησκευτικότητα είναι ―περισσότερο ή λιγότερο― ενσυνείδητη εξάρτηση από μια θεότητα ή το Υπερβατικό • η εξάρτηση ή δέσμευση αυτή μαρτυρείται στις προσωπικές («θρησκευτικές») εμπειρίες, τις (θρησκευτικές) πεποιθήσεις και, γενικά, στον τρόπο σκέψης, ωθώντας σε πράξεις λατρείας, σε ανάλογη ηθική συμπεριφορά και σε λοιπή γενικά δραστηριότητα. Ακόμα, η θρησκευτικότητα ορίζεται ως ένα συναίσθημα μεμαθημένων συμπεριφορών και κοινωνικών εκφράσεων, που αντιπροσωπεύουν πολιτισμικές αξίες (Piedmont, 2001, 2004. Dy-Liacco et al., 2009). Τέλος, ο Pargament (1997) ορίζει τη θρησκευτικότητα ως την αναζήτηση νοήματος μέσω τού ΙΕΡΟΥ. Από την άλλη μεριά, από πολλούς ερευνητές έχει προταθεί ένα δίπολο μοντέλο ―κάθετος άξονας (αποκλεισμός Υπερβατικού έναντι συμπερίληψης Υπερβατικού) και οριζόντιος άξονας (κατά γράμμα ερμηνεία έναντι συμβολικής ερμηνείας)― της θρησκευτικότητας (Duriez, 2002. Fontaine et al., 2003), το οποίο βασίζεται στη γνωστή διαίρεση της θρησκευτικότητας του Wulff (1991/1997). Με βάση αυτό το σχήμα, ο Hutse-baut και οι συνεργάτες του (1996, 1999, 2000) κατασκεύασαν την Κλίμακα μετα-κριτικής Πίστης, η οποία μετρά τέσσερεις γνωστικές μορφές «θρησκευτικότητας»: ορθοδοξία (πρβλ. κατά γράμμα επιβεβαίωση), εξωτερική κριτική (πρβλ. κατά γράμμα ανασκευή), σχετικισμό (πρβλ. συμβολική επιβεβαίωση) και δευτερογενή ευπιστία [(naiveté)• πρβλ. συμβολική ανασκευή]. Εν κατακλείδι, σύμφωνα με τον Huber (2008, 2009), η θρησκευτικότητα, την οποία διακρίνει σε «πυρηνική» (core dimensions, π.χ. η κατηγορία τού Υπερβατικού), «μορφολογική» (Gestalten) και «γνωστική-συναισθηματική», περιλαμβάνει έξι διαστάσεις: διανοητικότητα, ιδεολο-γία/πεποίθηση, δημόσια εκδήλωση, ιδιωτική επιτέλεση, βίωμα και επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή. Η όλη δέσμη αυτή διαστάσεων της θρησκευτικότητας διαβαθμίζεται, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τού κάθε προσώπου, σε τρεις τύπους: α) υψηλή θρησκευτικότητα που ασκεί ισχυρή επιρροή στα ψυχολογικά συστήματα του προσώπου (πρβλ. «εσωτερική θρησκευτικότητα»), β) μέτρια θρησκευτικότητα που ασκεί ελάχιστη επιρροή στα ψυχολογικά συστήματα του προσώπου (πρβλ. «εξωτερική θρησκευτικότητα», κατά Allport & Ross, 1967) και γ) περιθωριακή θρησκευτικότητα που δεν ασκεί καμία επιρροή στα ψυχολογικά συστήματα του προσώπου. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η θρησκευτικότητα εκλαμβάνεται ως σχέση με μια συγκεκριμένη Παράδοση θρησκευτικής πίστης ή διδασκαλίας για το «Θείον» (Reich et al., 1999), αν και πρόσφατες μελέτες (Gorsuch, 1984. Zinnbauer et al., 1999. Hill et al., 2000. Moberg, 2002. Tsang & McCullough, 2003. Emmons & Paloutzian, 2003. Hill & Pargament, 2003. Hill, 2005. Zinnbauer & Pargament, 2005. Schlehofer et al., 2008) καλούν για ακριβέστερη διερεύνηση του όρου θρησκευτικότητα. (el)
- Religiosität bezeichnet als Fachbegriff (im deutschen Sprachraum) die aus tiefer Ehrfurcht vor der Ordnung und Vielfalt in der Welt entstehende, universale menschliche Empfindung, dass alles letzten Endes auf einer ganzheitlichen, jedoch transzendenten (nicht erklär- oder beweisbaren) Wirklichkeit beruht. Hinzu kommt die Fähigkeit oder Eigenschaft, sich im Erleben, Denken, Fühlen und Handeln auf diese Transzendenz zu beziehen, häufig verbunden mit dem inniglichen Wunsch nach Erleuchtung und immer mit der Hinwendung zu einer konkreten Religion. Im allgemeinen Sprachgebrauch wird allein dieser Bezug auf eine bestimmte Religionslehre in Lebensführung, sozialem Miteinander und Sinnsuche mit der Verwendung des Adjektives religiös ausgedrückt, während die persönliche Erfahrbarkeit der transzendenten Wirklichkeit – auch unabhängig von religiösen Dogmen – eher als spirituell bezeichnet wird. In der englischsprachigen Literatur werden die beiden Begriffe häufig nicht unterschieden. Religiosität entspringt aus dem individuellen Streben nach Sinnfindung, Welterklärung und Existenzorientierung und basiert auf der angeborenen kognitiven Fähigkeit zur Kategorisierung. Demnach könnte man sie auch verkürzt als „transzendenten Sinn“ für die „Kategorie des Numinosen“ bezeichnen. Dieser „Sinn“ gehört wie Musikalität oder Intelligenz zu den komplexen neurobiologischen Phänomenen, die zwangsläufig auch mit der Frage verbunden sind, welchen evolutionären Vorteil diese Phänomene dem Menschen brachten. Trotz der enormen Vielfalt der existierenden Religionen lassen sich universale Elemente des Religiösen finden, die in allen Kulturen identisch sind und auf die grundlegende „Fähigkeit zur Religiosität“ des Menschen zurückgeführt werden. Der Molekularbiologe Dean Hamer glaubt in diesem Zusammenhang in dem Gen VMAT2 eine angeborene Ursache für das religiöse Empfinden des Menschen gefunden zu haben. Die Stichhaltigkeit seiner Theorie ist allerdings umstritten. Der Soziologe Thomas Luckmann sieht den Ursprung jeglicher Religiosität im mentalen Phänomen der Transzendenzerfahrungen, die von Augenzeugen seit jeher als besonders eindrückliche Bewusstseinserweiterungen geschildert werden und kulturunabhängig immer den gleichen Grundmustern gleichen. Da Religiosität immer auf eine bestimmte Religion bezogen ist, ist der Glaube (an diese Lehre) ein synonymer Begriff für Religiosität. In der Religionssoziologie wird die Bezeichnung oftmals nicht klar vom (christlichen) Glauben getrennt, und in der Theologie wird Religiosität spezifisch christlich definiert. Die „transzendente Empfindung“ kann jedoch ebenso zu anderen Weltanschauungen führen. Die Wissenschaft, die sich konkret mit der Religiosität des Menschen befasst, ist die Religionspsychologie. Das Phänomen der Religiosität steht am Beginn der Geschichte der Religionen und in diesem Zusammenhang auch der frühesten ethischen und moralischen Fundamente menschlicher Gesellschaften. Ein religionsloses Volk ist der heutigen Religionsethnologie nicht bekannt. Alle Kulturen besitzen heilige Objekte in irgendeiner Form und unterscheiden zwischen einem sakralen (heiligen) und einem profanen (weltlichen) Bereich. Émile Durkheim vertrat die Auffassung, dass das Sakrale Ausdruck der Verehrung des kollektiven Lebens sei. Insofern hat die Religiosität auch eine wichtige soziale Komponente. Ebenfalls liefert die Geschichte zahllose Beispiele, dass die Religiosität – in diesem Sinne der Wunsch nach einer unumstößlichen göttlichen Ordnung – den Menschen für ideologisch missbrauchte Religionsauslegungen leichter zugänglich macht. Kannibalismus, Hexenverfolgung oder religiöser Fundamentalismus belegen, wie die Verantwortlichkeit der Menschen ins Numinose verlagert wird, um Taten zu rechtfertigen, die normalerweise nicht akzeptiert würden. (de)
- La religiosidad es un término sociológico, filosófico y religioso utilizado para referirse a varios aspectos de la actividad religiosa, la dedicación y la creencia (en determinada doctrina religiosa). Se podría decir que religiosidad se ocupa de qué religiosas son las personas y cómo son las personas religiosamente. (es)
- In sociology, the concept of religiosity has proven difficult to define. The Oxford English Dictionary suggests: "Religiousness; religious feeling or belief. [...] Affected or excessive religiousness". Different scholars have seen this concept as broadly about religious orientations and degrees of involvement or commitment. Religiosity, measured at the levels of individuals or of groups, includes experiential, ritualistic, ideological, intellectual, consequential, creedal, communal, doctrinal, moral, and cultural dimensions. Sociologists of religion have observed that an individual's experience, beliefs, sense of belonging, and behavior often are not congruent with their actual religious behavior, since there is much diversity in how one can be religious or not. Multiple problems exist in measuring religiosity. For instance, measures of variables such as church attendance produce different results when different methods are used - such as traditional surveys vs time-use surveys. (en)
- La religiosité est dans son sens le plus large, un terme sociologique utilisé pour se référer aux différents aspects de l'activité religieuse d'une population et à l'intensité de celle-ci. Elle désigne, dans une acceptation plus restreinte, les rapports qu'entretient un individu avec la religion et/ou la doctrine religieuse. (fr)
- Religiosidade, em seu sentido mais amplo, é um termo abrangente usado para se referir aos numerosos aspectos da atividade religiosa, dedicação e crença religiosa. No sentido mais restrito, a religiosidade trata mais de quanto uma pessoa é religiosa e menos de como uma pessoa é religiosa (praticando certos rituais, recontando histórias, reverenciando símbolos ou aceitando uma doutrina sobre deidades e vida após a morte). (pt)
- Религиозность трудно однозначно определить, но различные учёные рассматривают это понятие в широком смысле как вовлечённость в религию и следование религиозным ориентирам. Сюда входят эмпирические, ритуальные, идеологические, интеллектуальные, логические, вероучительные, конфессиональные, доктринальные, нравственные, культурные аспекты.(См. также: Религия)
(ru)
|
| rdfs:comment
|
- التدين هو أن يكون الشخص صاحب دين كمسلم أو مسيحي أو يهودي أو طاوي أو هندوسي. غير متدين هو مرادف للادينيين وهم الذين لا يؤمنون بالدين كالملحدين والربوبيين. الملتزم دينياً وهو الشخص المتدين الذي يلتزم بأحكام الدين الذي يتبعه. غير الملتزم هو المتدين الذي لا يلتزم بأحكام الدين الذي يتبعه أو يلتزم به بشكل جزئي. (ar)
- La religiosidad es un término sociológico, filosófico y religioso utilizado para referirse a varios aspectos de la actividad religiosa, la dedicación y la creencia (en determinada doctrina religiosa). Se podría decir que religiosidad se ocupa de qué religiosas son las personas y cómo son las personas religiosamente. (es)
- La religiosité est dans son sens le plus large, un terme sociologique utilisé pour se référer aux différents aspects de l'activité religieuse d'une population et à l'intensité de celle-ci. Elle désigne, dans une acceptation plus restreinte, les rapports qu'entretient un individu avec la religion et/ou la doctrine religieuse. (fr)
- Religiosidade, em seu sentido mais amplo, é um termo abrangente usado para se referir aos numerosos aspectos da atividade religiosa, dedicação e crença religiosa. No sentido mais restrito, a religiosidade trata mais de quanto uma pessoa é religiosa e menos de como uma pessoa é religiosa (praticando certos rituais, recontando histórias, reverenciando símbolos ou aceitando uma doutrina sobre deidades e vida após a morte). (pt)
- Религиозность трудно однозначно определить, но различные учёные рассматривают это понятие в широком смысле как вовлечённость в религию и следование религиозным ориентирам. Сюда входят эмпирические, ритуальные, идеологические, интеллектуальные, логические, вероучительные, конфессиональные, доктринальные, нравственные, культурные аспекты.(См. также: Религия)
(ru)
- Religiozita (angl. religiosity) znamená česky „zbožnost“, víru v pravost či pravdivost náboženství a sílu této víry. Může být také charakterizovaná jako náboženské přesvědčení obecně, udané svou mírou či zaměřeností ke konkrétní církvi, odrážející se v každodenním chování a praxi jednotlivce. Nemusí však jít jen o „pozitivní“ osobnostní rys, například psycholog tvrdí, že pro religiózní jedince je charakterističtější větší egoismus. Válka traumaticky zvyšuje religiozitu. (cs)
- Ότι ενιαίος επιστημονικά ορισμός τής θρησκευτικότητας δεν υπάρχει (Klaassen et al., 2009), μπορεί να οφείλεται είτε στο a priori ακατάληπτο γενικά τού θρησκευτικού φαινομένου και την πολυσύνθετη υφή του, είτε στη νοητική/πνευματική―γλωσσική μας ανεπάρκεια, είτε στην εξατομικευμένη (βλ. προσωπικό στυλ) επικοινωνία και πρόσληψη του Υπερβατικού (Θείου) από τον κάθε άνθρωπο (Gross, 2001, 2006), είτε, τέλος, στην υποκειμενική «προκατάληψη» του κάθε ερευνητή (Lee & Early, 2000. Βάρελης, 2000). Άλλωστε, πολλοί σύγχρονοι ερευνητές, εκλαμβάνοντας τη θρησκευτικότητα είτε ως ένα είδος ιδεολογίας είτε ως ένα σύνολο επίκτητων πεποιθήσεων και πρακτικών (McCrae, 1999. Roccas et al., 2002), την αντιμετωπίζουν με έναν υποκειμενικό τρόπο, όπως, για παράδειγμα, τις ιδέες τού πατριωτισμού, τού εθνικισμού και (el)
- Religiosität bezeichnet als Fachbegriff (im deutschen Sprachraum) die aus tiefer Ehrfurcht vor der Ordnung und Vielfalt in der Welt entstehende, universale menschliche Empfindung, dass alles letzten Endes auf einer ganzheitlichen, jedoch transzendenten (nicht erklär- oder beweisbaren) Wirklichkeit beruht. Hinzu kommt die Fähigkeit oder Eigenschaft, sich im Erleben, Denken, Fühlen und Handeln auf diese Transzendenz zu beziehen, häufig verbunden mit dem inniglichen Wunsch nach Erleuchtung und immer mit der Hinwendung zu einer konkreten Religion. (de)
- In sociology, the concept of religiosity has proven difficult to define. The Oxford English Dictionary suggests: "Religiousness; religious feeling or belief. [...] Affected or excessive religiousness". Different scholars have seen this concept as broadly about religious orientations and degrees of involvement or commitment. Religiosity, measured at the levels of individuals or of groups, includes experiential, ritualistic, ideological, intellectual, consequential, creedal, communal, doctrinal, moral, and cultural dimensions. Sociologists of religion have observed that an individual's experience, beliefs, sense of belonging, and behavior often are not congruent with their actual religious behavior, since there is much diversity in how one can be religious or not. Multiple problems exist in (en)
|
.svg?width=300)
.svg){kind=link}
.svg){kind=link}