| dbo:abstract
|
- El stile antico (en català "estil antic"), és un terme italià que descriu una manera de compondre música a partir del segle xvi cap endavant amb una consciència històrica, i s'oposava al stile moderno, el qual seguia les tendències més actuals de l'època. Ha estat associat amb compositors de finals del barroc i el classicisme musical, en la que els compositors feien servir la dissonància controlada i efectes modals i evitaven textures instrumentals obertes i esplèndides ornamentacions, per a imitar l'estil musical del Renaixement tardà. Es considerava que el stile antico era molt apropiat en la música d'església més conservadora; o és molt present en els exercicis de composició de J. J. Fux, Gradus Ad Parnassum (1725), un llibre clàssic sobre l'escriptura en un contrapunt rigorós. Molta de la música de Palestrina està associada amb aquest estil i serveix de model. En el barroc primerenc, Claudio Monteverdi i el seu germà, , va descriure el terme prima pratica per referir-se a l'estil més antic de Palestrina, i seconda pratica per referir-se a la música de Monteverdi. Els grans compositors del barroc tardà van escriure composicions en aquest estil, especialment Bach. La seva Missa en si menor té les seccions escrites en stile antico que contrasten amb modismes més propis del barroc. Compositors del classicisme com Haydn i Mozart també va utilitzar el stile antico. Beethoven, en la Missa Solemnis, és una mostra tardana d'aquest estil; Beethoven es basà en la manera de compondre de Palestrina, . (ca)
- Stile antico (italienisch für: alter Stil) bezeichnet eine historisierende Kompositionsweise unter Gebrauch von Elementen insbesondere der Renaissance, vor allem in geistlicher Musik. Der Ausdruck wird für musikalische Werke verwendet, die zwischen dem Ende des 16. Jahrhunderts und dem 20. Jahrhundert entstanden sind. Mit dem Begriff werden stilistische Eigenschaften verbunden, die in polyphonen Werken der Renaissance zu finden sind: Alla-breve-Takt und dementsprechend Vermeidung von tanzartigen Rhythmen, imitative Satzweise, Verzicht auf frei auftretende Dissonanzen sowie eine ausgeglichene Melodik im Stile Palestrinas. (de)
- Stilo antiquo (latín) o Stile antico (italiano), también conocido como prima pratica desde tiempos de Monteverdi, es un término musical que describe una manera de componer desde el siglo XVI hasta el siglo XX en la que la música imita el estilo compositivo del último Renacimiento. Se contrapone al stile moderno, también llamado seconda pratica.Ejemplos de stilo antiquo son el “Stabat mater” de Domenico Scarlatti y la “Fuga en do sostenido menor, BWV 849” (segundo movimiento) de “El clave bien temperado” de Johann Sebastian Bach.
* Datos: Q951392 (es)
- Le stile antico (italien « style ancien ») désigne la musique religieuse du XVIIe siècle écrite dans le style de Palestrina : musique a cappella d'une polyphonie fluide et coulante. S'oppose au stile moderno écrit pour plusieurs voix avec accompagnement d'un continuo. Certains compositeurs de l'époque écrivaient dans les deux styles, selon les œuvres. (fr)
- Stile antico (literally "ancient style", Italian pronunciation: [ˈstiːle anˈtiːko]), is a term describing a manner of musical composition from the sixteenth century onwards that was historically conscious, as opposed to stile moderno, which adhered to more modern trends. Prima pratica (Italian, 'first practice') refers to early Baroque music which looks more to the style of Palestrina, or the style codified by Gioseffo Zarlino, than to more "modern" styles. It is contrasted with seconda pratica music. These terms are synonymous to stile antico and stile moderno, respectively. (en)
- Stile antico (letterlijk de 'oude stijl', ook wel Prima pratica genoemd) is een term die een bepaalde muziekstijl, gebezigd vanaf de 16e tot in de 20e eeuw, beschrijft. Het slaat op een wijze van componeren die vanuit historisch besef ontstaat en wordt als tegenhanger gezien van de stile moderno. De 'stile antico' wordt vooral in verband gebracht met componisten van Barokmuziek en met vroege Klassieke componisten. De stijl kenmerkt zich door een streven naar controle over dissonantie, gebruik van modi (kerktoonladders) en het vermijden van overdadige instrumentale texturen en te rijke ornamentiek, en resulteert doorgaans in een nabootsing van de compositiestijl van late Renaissancecomponisten. De 'stile antico' werd vooral geschikt geacht voor de meer conservatieve kerkmuziek of als een compositie-oefening zoals in ' Gradus Ad Parnassum (1725), het klassieke leerboek over strikt contrapunt. Veel muziek die geassocieerd wordt met de 'stile antico' gelijkt op muziekmodellen van Palestrina. In de vroege Barok bedachten Claudio Monteverdi en zijn broer de termen prima pratica om naar de oude stijl van Palestrina te verwijzen en de term seconda pratica om aan de eigentijdse muziek van hun tijd te refereren. De grote componisten van de late Barok (waaronder Johann Sebastian Bach) beheersten allen de compositiewijze van de 'stile antico'. De Mis in b-klein (Hohe Messe van Bach) heeft secties die in de 'stile antico' zijn geconcipieerd. Latere componisten zoals Haydn en Mozart gebruikten de 'stile antico' ook. Beethovens Missa Solemnis, geschreven nadat Beethoven een studie van Palestrina had gemaakt, is een latere uitwerking van de stijl. (nl)
|
| dbo:wikiPageExternalLink
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 6687 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- Stile antico (italienisch für: alter Stil) bezeichnet eine historisierende Kompositionsweise unter Gebrauch von Elementen insbesondere der Renaissance, vor allem in geistlicher Musik. Der Ausdruck wird für musikalische Werke verwendet, die zwischen dem Ende des 16. Jahrhunderts und dem 20. Jahrhundert entstanden sind. Mit dem Begriff werden stilistische Eigenschaften verbunden, die in polyphonen Werken der Renaissance zu finden sind: Alla-breve-Takt und dementsprechend Vermeidung von tanzartigen Rhythmen, imitative Satzweise, Verzicht auf frei auftretende Dissonanzen sowie eine ausgeglichene Melodik im Stile Palestrinas. (de)
- Stilo antiquo (latín) o Stile antico (italiano), también conocido como prima pratica desde tiempos de Monteverdi, es un término musical que describe una manera de componer desde el siglo XVI hasta el siglo XX en la que la música imita el estilo compositivo del último Renacimiento. Se contrapone al stile moderno, también llamado seconda pratica.Ejemplos de stilo antiquo son el “Stabat mater” de Domenico Scarlatti y la “Fuga en do sostenido menor, BWV 849” (segundo movimiento) de “El clave bien temperado” de Johann Sebastian Bach.
* Datos: Q951392 (es)
- Le stile antico (italien « style ancien ») désigne la musique religieuse du XVIIe siècle écrite dans le style de Palestrina : musique a cappella d'une polyphonie fluide et coulante. S'oppose au stile moderno écrit pour plusieurs voix avec accompagnement d'un continuo. Certains compositeurs de l'époque écrivaient dans les deux styles, selon les œuvres. (fr)
- Stile antico (literally "ancient style", Italian pronunciation: [ˈstiːle anˈtiːko]), is a term describing a manner of musical composition from the sixteenth century onwards that was historically conscious, as opposed to stile moderno, which adhered to more modern trends. Prima pratica (Italian, 'first practice') refers to early Baroque music which looks more to the style of Palestrina, or the style codified by Gioseffo Zarlino, than to more "modern" styles. It is contrasted with seconda pratica music. These terms are synonymous to stile antico and stile moderno, respectively. (en)
- El stile antico (en català "estil antic"), és un terme italià que descriu una manera de compondre música a partir del segle xvi cap endavant amb una consciència històrica, i s'oposava al stile moderno, el qual seguia les tendències més actuals de l'època. Ha estat associat amb compositors de finals del barroc i el classicisme musical, en la que els compositors feien servir la dissonància controlada i efectes modals i evitaven textures instrumentals obertes i esplèndides ornamentacions, per a imitar l'estil musical del Renaixement tardà. Es considerava que el stile antico era molt apropiat en la música d'església més conservadora; o és molt present en els exercicis de composició de J. J. Fux, Gradus Ad Parnassum (1725), un llibre clàssic sobre l'escriptura en un contrapunt rigorós. Molta de (ca)
- Stile antico (letterlijk de 'oude stijl', ook wel Prima pratica genoemd) is een term die een bepaalde muziekstijl, gebezigd vanaf de 16e tot in de 20e eeuw, beschrijft. Het slaat op een wijze van componeren die vanuit historisch besef ontstaat en wordt als tegenhanger gezien van de stile moderno. De 'stile antico' werd vooral geschikt geacht voor de meer conservatieve kerkmuziek of als een compositie-oefening zoals in ' Gradus Ad Parnassum (1725), het klassieke leerboek over strikt contrapunt. Veel muziek die geassocieerd wordt met de 'stile antico' gelijkt op muziekmodellen van Palestrina. (nl)
|
| rdfs:label
|
- Stile antico (ca)
- Stile antico (de)
- Stile Antico (es)
- Stile antico (fr)
- Stile antico (nl)
- Stile antico (en)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageDisambiguates
of | |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
