| dbo:abstract
|
- La Reconstrucció fou el període que seguí la Guerra Civil dels Estats Units i durant el qual els estats meridionals, que s'havien adherit a la derrotada Confederació, foren reintegrats a la Unió. La devastadora invasió unionista del sud, els atacs a objectius civils i la destrucció d'infraestructures, juntament amb la política econòmica que es va implementar al territori dels vençuts després de la guerra, van causar el sorgiment d'una amarga rancúnia de molts sudistes contra el govern federal. Abraham Lincoln presentà un pla de reconstrucció, però l'immens cost humà de la guerra i els canvis socials que provocà van portar el Congrés dels Estats Units a admetre de nou els estats secessionistes sense imposar-los condicions, com ara la garantia de la llibertat dels negres alliberats. Tanmateix, s'aprovaren lleis per reintegrar els estats del sud: el Civil Right Acts, Reconstruction Acts i algunes . Durant la Reconstrucció, el Partit Republicà prengué el control del govern dels estats meridionals als rebels demòcrates i arribaren a un acord sobre els requeriments per la readmissió. Tots els estats del sud foren readmesos el 1870, però la Reconstrucció continuà fins al 1877, quan les eleccions presidencial del 1876 veieren Rutherford B. Hayes, que tenia el suport dels estats del nord, superar el seu adversari . Alguns historiadors afirmen que les eleccions foren guanyades per Hayes a canvi de la fi de la Reconstrucció: aquesta teoria defineix el resultat electoral com el compromís del 1877. No tots els historiadors estan d'acord amb aquesta interpretació; en qualsevol cas, es considera que aquesta data marca la fi de la Reconstrucció, car els blancs del nord havien perdut interès a intentar protegir els negres del sud dels sudistes blancs. La fi de la Reconstrucció marcà la fi del breu període de drets i llibertats civils pels afroamericans del sud, que és on en vivia la majoria. El sud creà una societat segregacionista per mitjà de les "lleis Jim Crow" i on els membres de l'elit blanca sudista (anomenats "") o "") prengueren clarament el control mitjançant un sistema gairebé de partit únic, centrat al voltant de la influència dominant exercida pel Partit Demòcrata sobre la política local, un sistema que seria anomenat "". A més, les masses de gent i a vegades fins i tot les autoritats blanques del sud començaren a practicar linxaments com a eina de terror, per tal de mantenir la població negra sota control i lluny del vot o, en qualsevol cas, d'exercir els seus drets. (ca)
- في تاريخ الولايات المتحدة الأمريكية فإن مصطلح عصر إعادة الإعمار يحمل معنيين: الأول يشمل التاريخ الكامل للبلد من 1865 وحتى 1877، وهي الأعوام التي تلت الحرب الأهلية. الثاني يركز على التحول الذي حصل في جنوب الولايات المتحدة بين عامي 1863 - 1877.في 1863 وحتى 1865 اتخذ الرئيس ابراهام لينكولن وأندرو جونسون موقفاً لجعل جنوب البلد في وضعه الطبيعي بأقرب وقت ممكن، في حين أن الجمهوريين الراديكاليين يستخدمون الكونغرس لمنع هذا النهج المعتدل الذي سلكه الرئيس، ويطالبون بفرض شروط قاسية على الجنوب. وقد اتفق القادة الشماليون على أن الانتصار يتطلب أكثر من انتهاء القتال. فلا بد من تحقيق هدفي الحرب: كان لا بد من الانفصال تماما، والقضاء على جميع أشكال الرق. لكنهم اختلفوا كثيرا على معايير تحقيق هذه الأهداف. كما اختلفوا على درجة السيطرة الفدرالية التي يجب أن تفرض على الجنوب، وكذلك إعادة دمج الولايات الجنوبية في الاتحاد. وقد سادت وجهة نظر لينكولن وجونسون حتى انتخابات الكونغرس في عام 1866 في الشمال، الأمر الذي مكن المتطرفين السيطرة على السياسة، وإزالة الحلفاء السابقين من موضع القوة.كانت إعادة الإعمار عصر في غاية الأهمية في تاريخ الحقوق المدنية في الولايات المتحدة الأمريكية، ولكن معظم المؤرخين يعتبرون ذلك فضلاً ذريعاً، لأن الجنوب أصبح راكداً ويعاني بشكل كبير من الفقر وتوقف المحاصيل الزراعية، وهيمنة الديمقراطيين ذوو البشرة البيضاء، وإعادة استخدام العنف والترهيب والتمييز العنصري. إعادة الإعمار، والتي بدأت في وقت مبكر من الحرب وانتهت في عام 1877، كانت تنطوي على سلسلة معقدة وسريعة من التغيرات في سياسات الولاية والاتحاد. ظهرت النتائج على المدى الطويل في ثلاثة تعديلات لإعادة الإعمار في الدستور: التعديل الثالث عشر، والذي ألغى الرق والعبودية؛ والتعديل الرابع عشر، الذي مدد الحماية الفدرالية القانونية للمواطنين على قدم المساواة بغض النظر عن العرق، والتعديل الخامس عشر، والذي ألغى القيود العنصرية على التصويت. انتهى إعادة الإعمار في مختلف الدول في أوقات مختلفة، والثلاثة الأخيرة بتسوية عام 1877. خطرت ثلاث رؤى لذاكرة الحرب الأهلية أثناء إعادة الهيكلة: رؤية المصالحة التي كانت متجذّرة في التعامل مع الموت والدمار اللذين عانتهما الحرب، والرؤية العنصرية البيضاء التي تضمّنت الفصل والحفاظ على المعايير الثقافية التقليدية في الجنوب، والرؤية العاتقة التي سعت إلى إدراك الحرية الكاملة والمواطنة والمساواة الدستورية للأمريكيين من أصل أفريقي. عندما اغتيل الرئيس أبراهام لينكون -المنتمي للحزب الجمهوري- في نهاية الحرب الأهلية، أصبح نائب الرئيس أندرو جونسون -الذي ينتمي للحزب الديمقراطي من ولاية تينيسي ومالك سابق للعبيد- رئيسًا للولايات المتحدة. فضّل جونسون اتخاذ تدابير سريعة لإعادة الجنوب إلى الكونفدرالية، ما سمح للولايات الجنوبية بتحديد حقوق العبيد المعتوقين. سعى الجمهوريون الراديكاليون في الكونغرس إلى اتخاذ تدابير فيدرالية أقوى لرفع مستوى حقوق الأميركيين الأفارقة، بما في ذلك التعديل الرابع عشر لدستور الولايات المتحدة، إضافة إلى تقويض حقوق الكونفدراليين السابقين، من خلال أحكام مشروع قانون ويد ديفيس، على سبيل المثال. اتّبع جونسون، أحد أبرز الجنوبيين الذين عارضوا الكونفدرالية، سياسةً متساهلة تجاه الكونفدراليين السابقين. تُظهر خطابات لينكون الأخيرة أنه كان يميل نحو دعم حق الاقتراع لجميع المعتوقين، بينما عارض جونسون والحزب الديمقراطي بشدّة هذا التوجّه. هيمنت سياسات جونسون الضعيفة لإعادة الإعمار إلى أن أُجريت انتخابات الكونغرس عام 1866. وجاءت تلك الانتخابات في أعقاب اندلاع أعمال عنفٍ ضد السود في الولايات المتمرّدة سابقًا، بما في ذلك أعمال شغب ممفيس عام 1866 ومجزرة نيو أورلينز في عام 1866. منحت انتخابات عام 1866 اللاحقة الجمهوريين أغلبيةً في الكونغرس، ما مكّنهم من إقرار التعديل الرابع عشر، وإضفاء الطابع الفيدرالي عبر إقرار حقوق متساوية للمعتوقين، وحلّ المجالس التشريعية للولايات المتمرّدة إلى حين تمرير دساتير ولايات جديدة في الجنوب. تولّى السلطة ائتلافٌ جمهوري في جميع الولايات الجنوبية تقريبًا، وشرع الائتلاف إلى تحويل المجتمع عبر اعتماد اقتصاد العمل الحر، باستخدام الجيش الأمريكي ومكتب المعتوقين. التزم المكتب بحماية الحقوق القانونية للمعتوقين، والتفاوض على عقود العمل، وإنشاء المدارس والكنائس لهم. قدُم الآلاف من الشماليين إلى الجنوب بصفتهم مبشّرين ومعلّمين ورجال أعمال وسياسيين. بدأ البيض المعادون يشيرون إلى أولئك السياسيين «بالانتهازيين». في أوائل عام 1866، مرّر الكونغرس مشروع قوانين مكتب المعتوقين والحقوق المدنية وأرسلها إلى جونسون ليوقّعها. مدّد مشروع القانون الأول من فترة عمل المكتب، الذي أنشئ في الأصل ليشكل منظّمة مؤقّتة مهمّتها مساعدة اللاجئين والمعتوقين، بينما اعتبر المشروع الثاني جميع الأشخاص الذين وُلدوا في الولايات المتحدة مواطنين متساوين أمام القانون. بعد أن استخدم جونسون حقّ النقض على مشاريع القوانين، أبطل الكونغرس حقّ النقض (veto)، ليكون بذلك قانون الحقوق المدنية أول مشروع قانون رئيس في تاريخ الولايات المتحدة يصبح قانونًا عبر تجاوز حق النقض الرئاسي. أقدم الراديكاليون في مجلس النوّاب، الذين أحبطتهم معارضة جونسون لإعادة هيكلة الكونغرس، بتقديم تُهم ضده بهدف عزله. فشل الإجراء بفارق صوت واحد في مجلس الشيوخ. أثارت القوانين الوطنية الجديدة لإعادة الهيكلة -بالأخص القوانين التي تتطلّب الاقتراع (منح الحقّ في التصويت) للمعتوقين- سخط العنصريين البيض في الجنوب، ما أدّى إلى ظهور مجموعة كو كلوكس كلان. بين عامي 1867 و1869، قتلت كلان الجمهوريين والمعتوقين الذين يعبرون بصراحة عن رأيهم في الجنوب، بما في ذلك عضو الكونغرس في أركنساس جيمس إم. هيندز. انتُخب الرئيس الجمهوري يوليسيس غرانت عام 1868، وأيّد إعادة هيكلة الكونغرس وفرض حماية الأميركيين الأفارقة في الجنوب عبر استخدام قوانين الإنفاذ التي أقرّها الكونغرس. استخدم غرانت قوانين الإنفاذ لمحاربة كو كلوكس كلان، التي هُزمت هزيمةً نكراء، على الرغم من أن تجسيدًا جديدًا لمجموعة كلان سيظهر في نهاية المطاف مرةً أخرى ويشغل الاهتمام الوطني في عشرينيات القرن العشرين. ومع ذلك، لم يكن غرانت قادرًا على حلّ التوترات المتصاعدة داخل الحزب الجمهوري بين الجمهوريين الشماليين والجمهوريين الجنوبيين (هذه المجموعة الأخيرة سيُطلق عليها معارضو إعادة الهيكلة اسم «المشاغبين»). وفي الوقت نفسه، عبّر الذين يزعمون بأنهم محافظون «المخلّصون»، الذين تعاونوا مع بعضهم تعاونًا وثيقًا عبر جناح في الحزب الديمقراطي، عن معارضتهم الشديدة لإعادة الهيكلة. لقد زعموا أن سبب استشراء الفساد هو «المشاغبون»، والإنفاق الحكومي المُفرط، وفرض الضرائب المدمّرة. وفي الآن ذاته، تلاشى الدعم الشعبي لسياسات إعادة الهيكلة، التي تتطلّب الإشراف المستمر على الجنوب، في الشمال مع صعود الجمهوريين الليبراليين في عام 1872 وبعد أن استعاد الديمقراطيون -الذين عارضوا إعادة الهيكلة بشراسة- سيطرتهم على مجلس النواب في عام 1874. في عام 1877، ضمن صفقة بالكونغرس لانتخاب الجمهوري رذرفورد بيرتشارد هايز رئيسًا عقب الانتخابات الرئاسية المتنازع عليها عام 1876، جرى سحب قوّات الجيش الأمريكي من الولايات الثلاث (كارولينا الجنوبية ولويزيانا وفلوريدا) حيث كانت ما تزال هناك. يمثّل هذا نهاية إعادة الهيكلة. يقول المؤرّخ إريك فونر: «ما يبقى أكيدًا هو أن إعادة الهيكلة قد فشلت، وأن فشلها كان بالنسبة للسود كارثة لا يمكن حجب مدى جسامتها عبر الإنجازات الحقيقية التي تحقّقت». (ar)
- La Rekonstrua Epoko, en angla Reconstruction era, nome periodo en la usona historio kiu daŭris el 1865 ĝis 1877 post la Usona Enlanda Milito (1861–65), markis gravan epizodon de la historio de la lukto por civilaj kaj politikaj rajtoj en Usono. Rekonstruo klopodis finigi la restaĵojn de la konfederacia secesio kaj de la jam aboliciita sklaveco, kio faris la ĵus liberigitajn eks-sklavojn civitanoj havantaj civilajn rajtojn klare garantiigitajn per tri novaj konstituciaj amendoj. Rekonstruo aludas ankaŭ al klopodoj transformi la 11 Sudajn, iamajn konfederaciajn ŝtatojn, direktitaj de la Kongreso, kaj al la rolo de Uniaj ŝtatoj en tiu transformado. (eo)
- Als Reconstruction bezeichnet man in den Vereinigten Staaten die vom Sezessionskrieg (1861–1865) bis 1877 währende Phase, in der die 1860/61 aus den USA ausgetretenen Südstaaten wieder in die Union eingegliedert wurden. Der Begriff Reconstruction besagt, dass es dabei nicht um eine bloße Wiederherstellung des ursprünglichen Zustandes ging, sondern auch um den Wiederaufbau nach den Zerstörungen des Krieges und um die staatliche Neuordnung der ehemaligen Staaten der Konföderation, in denen die Sklaverei nunmehr abgeschafft war. (de)
- La Reconstrucción fue un periodo de la historia estadounidense que duró de 1865 a 1877. El término tiene dos aplicaciones: la primera se aplica a la historia completa de todo el país desde 1865 hasta 1877 después de la guerra de Secesión; el segundo, al intento de transformación de los 11 estados ex-confederados de 1863 a 1877, según lo ordenado por el Congreso. La reconstrucción puso fin a los restos del nacionalismo confederado y puso fin a la esclavitud, haciendo que los nuevos esclavos fueran ciudadanos libres con derechos civiles aparentemente garantizados por tres nuevas enmiendas constitucionales. Tres visiones de la memoria de la guerra civil aparecieron durante la Reconstrucción: la visión de reconciliación, que estaba arraigada en hacer frente a la muerte y la devastación que la guerra había traído; la visión de la supremacía blanca, que incluía el terror y la violencia; y la visión de emancipación, que buscaba la libertad plena, la ciudadanía y la igualdad constitucional para los afroamericanos. Los presidentes Abraham Lincoln y Andrew Johnson adoptaron posiciones moderadas para devolver al Sur a la Unión lo más rápido posible, mientras que los Republicanos Radicales en el Congreso buscaron medidas más fuertes para mejorar los derechos de los afroamericanos, incluida la Decimocuarta Enmienda a la Constitución de los Estados Unidos, al tiempo que se reducen los derechos de los ex-confederados, como a través de las disposiciones del proyecto de ley Wade-Davis. Johnson, un exsenador de Tennessee y expropietario de esclavos, siguió una política indulgente hacia los ex-confederados. Los últimos discursos de Lincoln muestran que se estaba inclinando a apoyar la libertad de voto de todos los libertos, mientras que Johnson se oponía a esto. Las interpretaciones de Johnson sobre las políticas de Lincoln prevalecieron hasta las elecciones legislativas de 1866. Esas elecciones siguieron a los estallidos de violencia contra los afroamericanos en los antiguos estados rebeldes, incluidos los disturbios de Memphis de 1866 y los disturbios de Nueva Orleans ese mismo año. Las elecciones posteriores de 1866 le dieron a los republicanos la mayoría en el Congreso, lo que les permitió aprobar la Decimocuarta Enmienda, tomar el control de la política de Reconstrucción, eliminar a los ex confederados del poder y conferir el derecho de voto a los libertos. Una coalición republicana llegó al poder en casi todos los estados del sur y se dispuso a transformar la sociedad mediante el establecimiento de una economía laboral libre, utilizando el ejército de los EE.UU. y al Buró de los Libertos (Freedmen's Bureau en inglés). El Buró protegió los derechos legales de los libertos, negoció los contratos laborales y estableció escuelas e iglesias para ellos. Miles de norteños llegaron al sur como misioneros, maestros, hombres de negocios y políticos. Los blancos hostiles comenzaron a referirse a estos políticos como "carpetbaggers". A principios de 1866, el Congreso aprobó el Buró de Libertos y los Proyectos de Derechos Civiles, y los envió a Johnson para que los firmara. El primer proyecto de ley extendió la vida del buró, originalmente establecido como una organización temporal encargada de ayudar a los refugiados y esclavos liberados, mientras que el segundo definió a todas las personas nacidas en los Estados Unidos como ciudadanos nacionales con igualdad ante la ley. Después de que Johnson vetó los proyectos de ley, el Congreso anuló su veto y convirtió el Acta de Derechos Civiles en el primer proyecto de ley importante en la historia de los Estados Unidos que se convirtió en ley al anular el veto presidencial. Los republicanos radicales en la Cámara de Representantes, frustrados por la oposición de Johnson a la Reconstrucción propuesta por el Congreso, presentaron cargos de proceso de destitución. La acción falló por un voto en el Senado. Las nuevas leyes nacionales de reconstrucción, en particular las leyes que requieren el sufragio (el derecho al voto) para los libertos, indignaron a los supremacistas blancos en el sur, dando lugar al Ku Klux Klan. Durante 1867-69 el Klan asesinó a republicanos y libertos en el sur, incluido el congresista de Arkansas James M. Hinds. Elegido en 1868, el presidente republicano Ulysses S. Grant apoyó la Reconstrucción del Congreso y reforzó la protección de los afroamericanos en el Sur a través del uso de las Actas de aplicación aprobadas por el Congreso. Grant usó estas medidas para combatir eficazmente al Ku Klux Klan, que fue prácticamente aniquilado, aunque una nueva encarnación del Klan finalmente volvería a tener prominencia nacional en la década de 1920. Sin embargo, el presidente Grant no pudo resolver las crecientes tensiones dentro del Partido Republicano entre los norteños por un lado, y los republicanos originalmente provenientes del Sur por el otro (este último grupo sería etiquetado como "Scalawags" por aquellos que se oponen a la Reconstrucción). Mientras tanto, los "Redentores", los autodenominados conservadores (en estrecha cooperación con una facción del Partido Demócrata) se opusieron firmemente a la reconstrucción. Ellos alegaron la corrupción generalizada de los "Carpetbaggers", el gasto estatal excesivo y los impuestos excesivos. Mientras tanto, el apoyo público a las políticas de Reconstrucción, que requería una supervisión continua del Sur, se desvaneció en el Norte después de que los Demócratas, que se oponían firmemente a la Reconstrucción, recuperaron el control de la Cámara de Representantes en 1874. En 1877, como parte de una negociación del Congreso para elegir al republicano Rutherford B. Hayes como presidente tras las elecciones presidenciales de 1876, las tropas del Ejército de EE. UU. ya no apoyaban a los gobiernos estatales republicanos. La reconstrucción fue un capítulo significativo en la historia de los derechos civiles estadounidenses. El historiador Eric Foner argumenta: Lo que sigue siendo cierto es que la Reconstrucción falló, y que para los negros su fracaso fue un desastre cuya magnitud no puede ser oscurecida por los logros genuinos que perduraron. (es)
- The Reconstruction era was a period in American history following the American Civil War (1861–1865) and lasting until approximately the Compromise of 1877. During Reconstruction, attempts were made to rebuild the country after the bloody Civil War, bring the former Confederate states back into the United States, and to redress the political, social, and economic legacies of slavery. During the era, Congress abolished slavery, ended the remnants of Confederate secession in the South, and passed the 13th, 14th, and 15th Amendments to the Constitution (the Reconstruction Amendments) ostensibly guaranteeing the newly freed slaves (freedmen) the same civil rights as those of whites. Following a year of violent attacks against Blacks in the South, in 1866 Congress federalized the protection of civil rights, and placed formerly secessionist states under the control of the U.S. military, requiring ex-Confederate states to adopt guarantees for the civil rights of freedmen before they could be readmitted to the Union. In nearly all ex-Confederate states, Republican coalitions set out to transform Southern society. The Freedmen's Bureau and the U.S. Army both aimed to implement a post-slavery free labor economy, protect the legal rights of freedmen, negotiate labor contracts, and helped establish networks of schools and churches. Thousands of Northerners ("Carpetbaggers") came to the South to serve in the social and economic programs of Reconstruction. Fighting against suffrage and full rights for freedmen, and in favor of giving the returning Southern states relatively free rein over former slaves, were the white "Redeemers"; Southern Bourbon Democrats; Vice President Andrew Johnson, a Southerner who assumed the presidency after the assassination of President Abraham Lincoln; and especially the Ku Klux Klan, which intimidated, terrorized, and murdered freedmen and Republicans, including Arkansas Congressman James M. Hinds, throughout the former Confederacy. Republican President Ulysses S. Grant (1869–1877) succeeded Johnson and supported congressional Reconstruction and the protection of African Americans in the South, but eventually support for Reconstruction declined in the North with "Liberal Republicans" joining Democrats in calling for a withdrawal of the Army from the South. In 1877, as part of a congressional compromise to elect a Republican as president after a disputed election, federal troops were withdrawn from the three Southern states where they remained. Among the many "shortcomings and failures" of Reconstruction were the failure to protect freed blacks from Ku Klux Klan violence prior to 1871, starvation, disease and death, brutal treatment of Union soldiers, and the offering of reparations to former slaveowners but not to former slaves. However, Reconstruction did succeed in restoring the federal Union, limiting reprisals against the South directly after the war, establishing the constitutional rights to national birthright citizenship, due process, equal protection of the laws, and male suffrage regardless of race, and a framework for eventual legal equality for Black people. (en)
- Era rekonstruksi (bahasa Inggris: reconstruction) Amerika Serikat adalah periode setelah Perang Saudara Amerika Serikat antara tahun 1865 hingga 1877. "Rekonstruksi" adalah istilah yang merujuk kepada dasar-dasar yang dilaksanakan pada tahun tersebut ketika seluruh Amerika Serikat tertumpu kepada usaha memenangkan Perang Saudara, menghapuskan perbudakan, mengalahkan Konfederasi, membangun kembali negara dan memgamendemen Konstitusi Amerika Serikat.
* l
*
* s (in)
- La Reconstruction (appelée en anglais américain Reconstruction Era, époque de la reconstruction) est la période de l'histoire des États-Unis ayant succédé à la guerre de Sécession (1861-1865). De 1865 à 1877, elle voit la fin du régime esclavagiste de la Confédération, le retour des États du Sud dans l'Union et l’échec de l’intégration des affranchis afro-américains dans les anciens États du Sud, que ce soit du point de vue juridique, politique, économique ou social. Sur le plan politique, le débat de fond porte sur les conditions de réadmission dans l'Union des États sudistes « rebelles ». Il se double d'une rivalité de compétence entre le Président et le Congrès qui aboutira à l'épreuve de force de la tentative d'impeachment (procédure de destitution) à l'encontre d'Andrew Johnson. La période de reconstruction débute dès 1863 avec la proclamation d'émancipation de Lincoln et prend fin au niveau fédéral par le Compromis de 1877. (fr)
- L'era della ricostruzione è il periodo della storia degli Stati Uniti d'America compreso tra il 1863 e il 1877. Nel contesto globale della storia statunitense il termine ha due accezioni: la prima riferita al lasso di tempo vissuto dall'intera nazione tra il 1865 e il 1877 in seguito alla guerra di secessione americana (1861-65); la seconda riguarda il tentativo di trasformazione socio-economica e politica degli Stati Uniti meridionali dal 1863 al 1877 così come fu stabilito dalle disposizioni adottate dal Congresso. La Ricostruzione pose fine ai resti del nazionalismo confederato e allo schiavismo, dando ai cittadini afroamericani i diritti civili apparentemente garantiti dai tre nuovi emendamenti costituzionali (inseriti nel più ampio alveo degli Atti di Ricostruzione). La presidenza di Abraham Lincoln prima e la presidenza di Andrew Johnson poi assunsero ufficialmente un atteggiamento moderato, volto a ricondurre il profondo Sud nell'Unione il più rapidamente possibile, mentre i parlamentari Repubblicani Radicali premevano per misure più forti per migliorare la situazione dei liberti, compreso il XIV emendamento, con una contemporanea riduzione dei diritti degli ex confederati, ad esempio con le disposizioni prescritte dalla proposta di legge Wade-Davis Bill. Andrew Johnson, ex senatore del Partito Democratico e governatore del Tennessee, nonché proprietario di schiavi, tenne una politica decisamente indulgente nei confronti di quelli che erano stati i "ribelli secessionisti"; gli ultimi discorsi di Abraham Lincoln dimostrano che questi si stava preparando a sostenere la concessione di diritti civili paritari a tutti gli schiavi liberati, mentre Johnson vi fu fermamente contrario. La direzione data da Johnson alle politiche di Lincoln prevalse almeno fino alle elezioni di metà mandato del 1866, a cui seguirono subito esplosioni di violenza contro i neri in molti tra gli ex Stati Confederati d'America, come i disordini razziali di Memphis e il massacro di New Orleans. Nel frattempo la tornata elettorale diede al Partito Repubblicano la maggioranza congressuale, permettendo in tal modo alle frange più radical di assumere il completo controllo della politica di Ricostruzione e la conseguente rimozione dei sudisti dal potere e la loro sostituzione con i liberti. Coalizioni repubblicane bi-razziali conquistarono il governo in quasi tutti gli Stati del Sud, proponendosi di trasformare la sconfitta società agricola delle grandi piantagioni in un sistema economico fondato sul lavoro libero, usando il (un ente governativo dedicato al sostegno degli schiavi liberati) e facendo un largo impiego dell'esercito statunitense per mantenere l'ordine pubblico. Si cercò di proteggere i diritti legali dei liberti, negoziando contratti di lavoro e fondando sia scuole sia chiese appositamente destinate a loro. Migliaia di settentrionali giunsero al Sud come missionari, insegnanti, uomini d'affari e politici. I bianchi ostili iniziarono a riferirsi a loro con il nomignolo di carpetbagger, cioè viaggiatori con valigie di basso costo ricavate da tappeti (carpet bag).All'inizio del 1866 il Congresso federale approvò due leggi sui diritti civili: il primo disegno di legge estendeva l'operatività del Freedmen's Bureau, originariamente costituito come organizzazione temporanea incaricata di assistere i rifugiati e gli schiavi liberati, mentre il secondo definiva tutte le persone nate sul suolo nazionale come naturalmente cittadini con totale parità di fronte alla legge. Il presidente Johnson pose però il veto, e a quel punto il parlamento glielo annullò, facendo della legge sui diritti civili del 1866 il primo importante atto legislativo della storia degli Stati Uniti entrato in vigore attraverso il superamento di un veto presidenziale. I radical, sempre più frustrati dall'opposizione pregiudiziale attuata da Johnson, presentarono un'accusa formale contro di lui: l'impeachment di Andrew Johnson, ma l'azione fallì per un solo voto al Senato. La richiesta di nuove leggi nazionali per la Ricostruzione, innanzitutto il diritto di voto per i liberti, scatenò l'ira dei razzisti bianchi del Sud dando così origine al Ku Klux Klan: tra il 1867 e il 1869 i Klansmen assassinarono repubblicani dichiarati e liberti in tutto il Sud, compreso il deputato dell'Arkansas . La presidenza di Ulysses S. Grant sostenne fortemente la Ricostruzione portata avanti dai radical e impose la protezione degli afroamericani del Sud attraverso le leggi dette Enforcement Acts, usate efficacemente per combattere il Klan che venne presto sostanzialmente spazzato via; anche se una sua reincarnazione sarebbe tornata alla ribalta nazionale negli anni 1920. Il presidente tuttavia non fu in grado di risolvere le crescenti tensioni interne ai Repubblicani, tra i nordisti da una parte e quelli del Sud dall'altra (quest'ultimo gruppo sarebbe stato etichettato come scalawag da parte degli avversari della Ricostruzione). Nel frattempo i , sedicenti conservatori e in stretta collaborazione con una corrente del Partito Democratico, si distinsero per la loro fiera opposizione alla Ricostruzione. Si cominciò a denunziare il diffuso clientelismo dei carpetbagger, l'eccessiva spesa statale e l'opprimente tassazione; intanto il sostegno pubblico alle politiche di Ricostruzione, che richiedevano una continua supervisione del Sud, svanì nel Nord dopo che i Democratici riguadagnarono il controllo della Camera dei rappresentanti a partire dal 1874. Nel 1877, come parte di un accordo bilaterale per eleggere il repubblicano Rutherford B. Hayes alla carica di presidente a seguito delle combattute elezioni presidenziali del 1876, le truppe militari federali si ritirarono e non poterono più sostenere i governi statali repubblicani nel Sud. La Ricostruzione fu un capitolo significativo nella storia del movimento per i diritti civili degli afroamericani. (it)
- 재건 시대(Reconstruction Era)는 미국의 역사에서 두 가지 의미로 해석할 수 있다. 첫째는 남북 전쟁에 이은 1865년부터 1877년까지 전국에 걸친 재건 시기, 둘째는 1863년부터 1877년까지 미국 남부의 변화를 뜻한다. 재건 시기 동안 연방 정부는 남부 주들이 합중국으로 돌아옴과 더불어 원래 연합국 지도자들의 지위를 회복하는 데 힘썼으나 해방된 흑인의 영구적인 법적, 정치적, 경제적, 사회적 체계의 평등은 실현되지 못했다. 재건을 위해 이 과제를 어떻게 이룰 것인지에 대한 논의는 이미 1861년에 시작되었지만 역사학자들은 일반적으로 그 시대의 시작을 1863년 1월 1일 〈노예 해방 선언〉에서 찾고 있다. (ko)
- De Reconstructie (Reconstruction, wederopbouw 1865–1877) was de periode na de Amerikaanse Burgeroorlog (1861–1865), toen de vraag zich voordeed of de Geconfedereerde Staten van Amerika bij hun afscheiding definitief uit de Unie waren gestapt. Het noorden had het zuiden in de oorlog immers overwonnen en in dat geval kon het zuiden als vreemde mogendheid behandeld worden. President Abraham Lincoln was een groot voorstander van de reconstructie van de unie, maar kreeg hiervoor geen kans. Hij werd vijf dagen na de capitulatie van het zuiden doodgeschoten. Zijn opvolger, president Andrew Johnson, was eveneens voor een gematigde koers ten aanzien van het zuiden, maar dit leidde tot spanning met het Congres, dat een veel radicaler beleid wilde. Vanaf 2 maart 1867 werden vier (Reconstructiewetten) aangenomen. Hierin werd bepaald dat de zuidelijke staten verdeeld zouden worden in vijf bezettingszones, tot de gelijkheid van de zwarte bevolking aanvaard was. President Johnson sprak telkens zijn veto uit, maar het Congres, dat sinds de midterm-verkiezingen door de republikeinen gedomineerd werd, vond steeds een tweederdemeerderheid om dit veto te verwerpen. Het Congres beperkte de president in zijn machtsmiddelen. Het ontslag van ambtenaren en de benoeming van rechters in het Hooggerechtshof werden tegengewerkt. Een afzettingsprocedure was uiteindelijk het gevolg. De stemming hierover kwam één stem tekort, waardoor Johnson rechtmatig met pensioen ging aan het einde van zijn ambtstermijn in 1869. Na de verkiezingen werd Johnson, een democraat die bij de vorige verkiezingen door de republikeinen gesteund was, vervangen door president Ulysses S. Grant (de generaal en held uit de burgeroorlog), die volledig naar de zinnen van het Congres handelde. In 1877 sloot presidentskandidaat Rutherford B. Hayes een overeenkomst met zuidelijke Democratische kiesmannen. Als zij hem steunden zodat hij president werd, zou hij de federale troepen uit het zuiden terugtrekken en de Reconstructie beëindigen. Dit gebeurde en binnen een aantal jaren waren alle maatregelen van de Reconstructie ongedaan gemaakt. De gelijkheid tussen blank en zwart werd opgeheven, hoewel dit in strijd was met de statelijke en federale grondwetten en een segregatiesysteem werd ingevoerd met de Jim Crow-wetten. Pas in de jaren 1950, 1960 en 1970 zouden blank en zwart in het zuiden daadwerkelijk gelijke burgerrechten krijgen. (nl)
- リコンストラクション（英: Reconstruction,「再建」の意味）とは、南北戦争でアメリカ連合国（南部連合）と奴隷制のシステムが崩壊した後の問題を解決しようとする、1863年（または1865年）から1877年までの過程を意味するアメリカ合衆国史の用語である。リコンストラクションの間、連邦政府は南部諸州の合衆国への復帰と、元連合国の指導者たちの地位の回復に取り組んだが、解放されたアフリカ系アメリカ人（自由黒人） の法的、政治的、経済的、社会的なシステムでの、恒久的な平等の実現には失敗した。 (ja)
- Rekonstrukcja (ang. Reconstruction) – historyczna dla Stanów Zjednoczonych nazwa okresu odbudowy państwa w latach 1865–1877. Po zakończonej wojnie secesyjnej należało ustabilizować trudną sytuację polityczną w kraju dotychczas stanowczo podzielonym. Jeszcze przed zakończeniem działań zbrojnych zaczęły narastać spory co do przyszłych losów pokonanych Skonfederowanych Stanów Ameryki. Radykalni Republikanie opowiadali się za modelem zbliżonym do okupacji wojskowej, bardziej pojednawcze stanowisko zajmował Abraham Lincoln, ogłaszając 8 grudnia 1863, wraz z dorocznym orędziem do Kongresu, Proklamację amnestii i odbudowy. Amnestią objęci mieli być wszyscy mieszkańcy stanów ogarniętych secesją pod warunkiem złożenia przysięgi o przestrzeganiu Konstytucji Stanów Zjednoczonych oraz wszystkich aktów prawnych wydanych w czasie wojny, a dotyczących likwidacji niewolnictwa. Z amnestii mieli być wyłączeni członkowie Kongresu Konfederacji i wyżsi jej funkcjonariusze cywilni i wojskowi oraz ci zawodowi oficerowie, którzy w latach 1860 i 1861 ze służby w Armii Stanów Zjednoczonych przeszli do Armii Stanów Skonfederowanych (lub odpowiednio Floty Stanów Skonfederowanych). Ponadto plan przewidywał, że jeśli 10% uprawnionych do głosowania mieszkańców danego stanu złoży wspomnianą przysięgę, stan ten będzie miał prawo wybrać swoje władze. Po potwierdzeniu ich legalności przez Kongres stan miał wrócić do Unii na zasadzie pełnoprawnego członkostwa. Na powyższych zasadach nowe konstytucje stanowe Arkansas i Luizjany zostały opracowane jeszcze w okresie wojny. Republikańska większość Kongresu uznała te warunki za zbyt łagodne. Z kontrprojektem wystąpili poseł Henry Winter Davis i senator Benjamin Wade. Projekt zakładał podwyższenie liczby zobowiązanych do złożenia przysięgi z 10 do 50%. Tylko oni mogliby następnie wziąć udział w wyborze nowych władz stanowych. Te zaś po uformowaniu się miały nadać wolność wszystkim niewolnikom, nie przyznając im wszak praw politycznych. Wade-Davis Bill został przyjęty 2 lipca 1864 przez obie izby i od razu przedstawiony do podpisu prezydentowi. Lincoln skorzystał z weta kieszonkowego i zwrócił się z proklamacją do społeczeństwa, wyjaśniając, że w sprawie odbudowy nie może być związany planem kongresowym, który anulowałby uchwalone już na podstawie jego planu nowe konstytucje Arkansas i Luizjany oraz ich zarządy. Po zamachu na Lincolna w kwietniu 1865 jego politykę w tym zakresie próbował kontynuować kolejny prezydent Andrew Johnson. Często nie był jednak w stanie przeciwstawić się większości działań Republikanów. W lutym 1866, odrzucając weto Johnsona, Kongres uchwalił ustawę o Biurze Wyzwoleńców (Freedmens Bureau Bill) przedłużającą okres funkcjonowania powstałej 3 marca 1865 agendy, zwanej Biurem Uchodźców, Wyzwoleńców i Opuszczonych Ziem (Bureau of Refugees, Freedmen and Abandoned Lands). Wchodziła w skład Departamentu Wojny, zajmowała się pomocą medyczną i aprowizacyjną oraz zakładaniem szkół. W marcu tego samego roku uchwalono ustawę o prawach obywatelskich (Civil Rights Act) nakazującą równe w sensie prawnym traktowanie białych i czarnych. W marcu 1867 ustawa o uprawnieniach wojskowych (Army Appropriation Act) ograniczała uprawnienia prezydenta jako naczelnego wodza, wzmacniając jednocześnie pozycję generała armii (sprawowaną wówczas przez późniejszego prezydenta gen. Granta). Kongres pragnął wyłączyć wprowadzony system rządów wojskowych na Południu (p. niżej) spod gestii prezydenta. Również w marcu 1867 Kongres przegłosował odrzucenie prezydenckiego weto w sprawie ustawy o piastowaniu urzędów. Ustawa ta zabraniała prezydentowi dymisjonować urzędników cywilnych, w tym także członków rządu, bez zgody Senatu. Chodziło o ochronę sekretarza wojny, Edwina M. Stantona, który reprezentował poglądy partii republikańskiej. Gdy Johnson zdymisjonował sekretarza wojny, w przekonaniu o niekonstytucyjności tego posunięcia wszczęto procedurę impeachmentu. 13 marca 1868 rozpoczęło się przesłuchiwanie prezydenta przez Senat, lecz do usunięcia go z urzędu zabrakło jednego głosu (za usunięciem Johnsona opowiedziało się 35 senatorów, przeciwko 19). Po tym wydarzeniu nastąpiło swego rodzaju zawieszenie broni – Johnson przez ostatni rok swej kadencji nie próbował już blokować kongresowej rekonstrukcji, Kongres zaś nie występował przeciwko niemu z nowymi ostrymi atakami. Na podstawie uchwalonej 4 marca 1867 ustawy o odbudowie wojskowej (Military Reconstruction Act) obszar Południa podzielono na 5 okręgów wojskowych, obejmujących 10 tamtejszych stanów. Wyjątkiem było Tennessee, które bez oporów ratyfikowało 14. poprawkę. Dowódcami okręgów zostali: gen. John McAllister Schofield (Wirginia), gen. Daniel E. Sickles (obie Karoliny), gen. John Pope (Georgia, Floryda i Alabama), gen. Edward O.C. Ord (Missisipi i Arkansas) i gen. Philip H. Sheridan (Luizjana i Teksas). Przyznano im na podstawie osobnej ustawy z 23 marca 1867 uprawnienia gubernatorów, a zatem sprawowali władzę wykonawczą nie tylko w sensie wojskowym, ale i cywilnym. Byli to najczęściej weterani poprzednich zmagań wojennych przybyli z Północy. Przybywali na Południe wraz z rzeszami popleczników którzy działając na pograniczu prawa zbijali ogromne majątki, głównie na sprzedaży urzędów i skonfiskowanych ziem. Miejscowa ludność nazywała ich carpetbaggerami (ang. człowiek z dużą torbą podróżną), ponieważ zjawiali się na Południu tylko ze swoimi torbami podróżnymi – napełniając je podczas urzędowania. Białych Południowców współdziałających z nimi zwano scalawags (ang. nicponie). Gdy w 1869 na czele państwa stanął republikanin Ulysses Grant, bohater Północy z czasów wojny secesyjnej, doszło dalszego nasilenia represji wobec mieszkańców Południa, gdyż nowy prezydent, w przeciwieństwie do poprzednika, nie próbował nawet powściągać republikańskiego radykalizmu. Sama mocna pozycja partii republikańskiej w tym okresie była wynikiem nie tylko wygranej wojny, ale poparcia Afroamerykanów, o których prawa wyborcze konsekwentnie walczyli republikanie. Jeszcze w 1865 ogłoszono amnestię dla uczestników walk po stronie Konfederacji, pod warunkiem złożenia przysięgi na wierność Unii. Powołano do życia Zjednoczony Komitet ds. Rekonstrukcji Kongresu Stanów Zjednoczonych, w którym obradowały oba "Domy" Republikanów i byłych Konfederatów. Komitet pod przewodnictwem senatora z Maine Williama Pitta Fessendena zajął się opracowywaniem nowych konstytucji stanowych. Wprowadzenie do nich postanowień wynikających z ustawy o prawach obywatelskich oraz XIV poprawki było warunkiem wstępnym uznania owych konstytucji za podstawę prawną działania przyszłych stałych legislatur stanowych. Dopiero po zaakceptowaniu przez Kongres nowych konstytucji stany mogły powrócić do Unii. Najwcześniej (w 1867) została przyjęta Alabama, najpóźniej zaś (w 1870) Wirginia, Missisipi i Teksas. Zwycięzcy Republikanie całkowicie znieśli prawa wprowadzone na szczeblu centralnym przez Konfederatów. Dla sytuacji społecznej czarnej ludności (żyjącej nie tylko na terenie stanów wchodzących wcześniej w skład Konfederacji) największe znaczenie miała znosząca niewolnictwo 13. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, która weszła w życie 18 grudnia 1865. Tym niemniej rzeczywista sytuacja czarnoskórej ludności nie uległa większym zmianom; w tym samym czasie powstał bowiem Ku Klux Klan, a odpowiedzią legislatur stanowych południa na nowe porządki było uchwalanie tzw. Czarnych Kodeksów (Prawa Jima Crowa), które dyskryminacyjnie regulowały sytuacje ludności murzyńskiej po odzyskaniu przez nią wolności. W zakresie praw wyborczych kres dyskryminacji rasowej położyła 15. poprawka do konstytucji, która weszła w życie w 1870; w innych dziedzinach życia dyskryminacja w większym lub mniejszym stopniu utrzymała się aż do lat 60. XX wieku, a niekiedy nawet dłużej. Rekonstrukcja nie była okresem szczególnej pomyślności. Prezydentura Johnsona upłynęła pod znakiem sporów między prezydentem demokratą a republikańską większością w kongresie, dotyczących oprócz spraw czysto personalnych polityki wobec pokonanych stanów południa. Czas rządów Ulyssesa Granta kojarzony jest głównie z nieudolnością polityczną byłego wodza naczelnego i aferami, które szczególnie zaważyły na obrazie jego drugiej kadencji. Odbudowa gospodarcza po wojnie totalnej, jaką była wojna secesyjna była procesem długotrwałym, mimo początków dynamicznej industrializacji, dopiero w 1871 zbiory bawełny powróciły do poziomu sprzed 10 lat. Era rekonstrukcji była okresem również ważnych wydarzeń w USA takich jak ukończenie budowy kolei transkontynentalnej, ostatnie zwycięstwo Indian nad armią USA, które miało miejsce 25 czerwca 1876 nad Little Bighorn czy zakup Alaski. Okres rekonstrukcji kończy zawarcie w 1877 umowy, nazwanej później od tej daty kompromisem 1877. Było to porozumienie zawarte przed ostatecznym ustaleniem wyników wyborów prezydenckich przez specjalną Komisję Kongresu między przywódcami Partii Demokratycznej i Partii Republikańskiej. Republikanie zobowiązali się do zakończenia okupacji stanów Południa w razie zwycięstwa ich kandydata, Rutherforda Hayesa nad demokratą Samuelem J. Tildenem, który w 1876 zdobył przewagę w głosowaniu powszechnym, a mimo to komitet elektorów wybrał na prezydenta Hayesa, który dotrzymał umowy i wycofał wojska okupujące Południe. (pl)
- A Reconstrução dos Estados Unidos foi um período da história dos Estados Unidos que se iniciou após o término da Guerra de Secessão, em 1865, e se estendeu até o ano de 1877. O período é marcado pelo retorno gradual dos estados que haviam se separado do país e formado os Estados Confederados da América, do status dos líderes da antiga Confederação, e pelo início do processo de integração dos ex-escravos afro-americanos. (pt)
- Rekonstruktionstiden (engelska: Reconstruction Era), av engelskans ord för återuppbyggnad (reconstruction), betecknar i amerikansk historieskrivning perioden från amerikanska inbördeskrigets slut 1865 till år 1877 då de besegrade sydstaterna styrdes av den federala regeringen genom ombud. (sv)
- 美國重建時期（英語：Reconstruction Era）在美國歷史上指1865年－1877年，當南方邦聯與奴隸制度一併被摧毀時，試圖解決南北戰爭遺留問題的時期。「重建」提出了南方分離各州如何重返聯邦，南方邦聯領導人的公民地位，以及黑人自由民（Freedman）的法律地位等課題的解決方式。這些問題應如何處理引起了暴烈的爭論。 到了1870年代晚期，重建未能將黑人平等整合於法律、政治、經濟、社會體系之中。「重建時期」也是1865－1877年間整個美國歷史的通稱。 重建可分為三個階段。總統重建期（1863年－1866年），是由亞伯拉罕·林肯和安德魯·詹森兩位總統主導，以迅速團結國家為目標。可說開始於解放宣言。他們的溫和方案受到的（Radical Republican）抵制，此共和黨派系在1866年大選後贏得權力並開啟國會重建期（1866年－1873年），他們以自由黑人的公民權利和投票權為重點進行改革，一個由自由黑人、提包客（carpetbaggers）和南方共和黨白人（Scalawag）組成的共和黨同盟掌握了南方大部分的州。在救贖期（1873年－1877年），南方民主黨白人（自稱）擊敗了共和黨並控制了南方的每一個州直至1960年代，标志着重建時期的結束。 激進共和黨人查爾斯·索姆奈主張，南方分離雖摧毀了州地位，但憲法對於個人及疆域的權威和保護仍然有效。撒迪厄斯·史蒂文斯和他的追隨者則認為，分離讓州的地位如同新佔領的領土。 國會否決詹森總統的論點，認為戰爭既已結束，他就不能再以戰時權力主導國家施政方針。國會認為最終決定權操之於自己，因為憲法明令國會必須確保為各州實行共和政體。這一問題隨後發展成如何在南方各州實行共和主義。 (zh)
- Реконструкция Юга — период в истории США после окончания Гражданской войны, с 1865 по 1877 годы, в который происходила реинтеграция проигравших в войне южных штатов Конфедерации в состав США и отмена рабовладельческой системы на всей территории страны. В истории США под термином реконструкция подразумевают, во-первых, исторический период после Гражданской войны между Севером и Югом, а во-вторых, преобразование Юга в период примерно с 1865—1866 по 1877 годы с изменением структуры власти и общества в бывшей Конфедерации. Три принятые к Конституции поправки повлияли на всю страну. В разных южных штатах реконструкция началась и закончилась в разное время; в конце концов, завершением этого процесса в целом считается компромисс 1877 года. Реконструкция обсуждалась ещё во время войны, но по настоящему она началась после издания Прокламации об освобождении рабов 1 января 1863 года. Политика Реконструкции была осуществлена после того, как рабовладельческий Юг оказался полностью во власти федеральной армии. Президент Авраам Линкольн во время войны создал реконструкционное правительство в нескольких южных штатах — Теннесси, Арканзасе и Луизиане, и предоставил бывшим рабам земли в Южной Каролине. После убийства Линкольна президент Эндрю Джонсон пытался следовать политике своего предшественника и летом 1865 года назначил новых губернаторов. Вскоре он заявил, что цели войны — национальное единство и ликвидация рабства — были достигнуты, и, следовательно, реконструкция завершена. Однако республиканцы в Конгрессе отказались признать «мягкую» политику Джонсона (объявившего себя независимым политиком и президентом) и принять в свой состав новых членов Конгресса от Юга. Победа радикального крыла республиканцев в 1866 году на выборах в Конгресс дала им достаточно мест в палате представителей, чтобы преодолеть вето Джонсона и в 1867 году начать «радикальную реконструкцию». Ввиду желания радикалов партии республиканцев принимать экстремальные методы для Юга США были осуществлены попытки голосования за импичмент Эндрю Джонсона, провалившиеся ввиду отсутствия лишь одного голоса в Сенате. За мягкую политику Джонсона обвиняли в предательстве. Конгресс отстранил от власти все гражданские органы местного самоуправления в южных штатах и передал все их полномочия военным. Новые выборы были проведены под контролем армии, а лицам, ранее участвовавшим в органах власти Конфедерации, было запрещено выставлять свои кандидатуры. В большинстве южных штатов после этого в органах местного самоуправления оказались и представители чернокожих жителей. В ответ на это на Юге появились многочисленные тайные расистские организации, в том числе Ку-клукс-клан, осуществлявшие политику террора и насилия.Неудачи республиканских властей усугубил экономический кризис 1873 г. В конце концов республиканские правительства потеряли поддержку избирателей южных штатов, и к власти на Юге вернулись демократы. В 1877 г. участие армии в государственном управлении на Юге было прекращено. Демократические правительства южных штатов не восстановили рабовладение, но приняли дискриминационные законы, называемые законами Джима Кроу. В результате чернокожые жители стали гражданами второго сорта, и в общественном мнении по-прежнему господствовали расистские принципы превосходства белых. Монополия демократической партии на власть на территории Монолитного Юга продолжалась после этого до 1960-х годов. (ru)
- Реконструкція Півдня — період в історії США після закінчення Громадянської війни, з 1865 по 1877 роки, в який відбувалася реінтеграція переможених у війні південних штатів Конфедерації до складу США і скасуванням рабовласницької системи на всій території країни. Реконструкція обговорювалася ще під час війни, а розпочалася вона після видання Прокламації про звільнення рабів 1 січня 1863 року. Політика Реконструкції була здійснена після того, як рабовласницький Південь опинився у владі федеральної армії. Президент Авраам Лінкольн під час війни створив реконструкційний уряд в декількох південних штатах — Теннессі, Арканзасі та Луїзіані, і надав землі для колишніх рабів в Південній Кароліні. Після вбивства Лінкольна президент Ендрю Джонсон намагався слідувати політиці свого попередника та призначив нових губернаторів влітку 1865 року. Незабаром він заявив, що цілі війни — національну єдність та ліквідація рабства — були досягнуті, і, отже, реконструкція завершена. Однак республіканці в Конгресі відмовилися визнати «м'яку» політику Джонсона (оголосив себе незалежним політиком та президентом) і прийняти до свого складу нових членів Конгресу від Півдня. Перемога радикального крила республіканців 1866 року на виборах до Конгресу дала їм достатньо місць в палаті представників, щоб подолати вето Джонсона і 1867 року почати «радикальну реконструкцію». Зважаючи бажання радикалів партії республіканців приймати екстремальні методи для Півдня США були здійснені спроби голосування за відставку Ендрю Джонсона, що провалилася зважаючи відсутності лише одного голосу в Сенаті. За м'яку політику Джонсона звинувачували у зраді.. Конгрес усунув від влади всі цивільні органи місцевого самоврядування в південних штатах та передав всі їх повноваження військовим. Нові вибори були проведені під контролем армії, а особам, які раніше брали участь в органах влади Конфедерації, було заборонено виставляти свої кандидатури. У більшості південних штатів після цього в органах місцевого самоврядування опинилися і представники афроамериканців. Проте у відповідь на Півдні з'явилися численні таємні расистські організації, в тому числі Ку-клукс-клан, які здійснювали політику терору та насильства.Невдачі республіканської влади посилили економічну кризу 1873 р. Врешті решт республіканські уряди втратили підтримку виборців південних штатів, і до влади на Півдні повернулися демократи. В 1877 р. участь армії в державному управлінні на Півдні було припинено. Демократичні уряди південних штатів не відновили рабовласництво, але прийняли дискримінаційні закони, звані законами Джима Кроу. У результаті афроамериканці стали громадянами другого сорту, і расистські принципи «переваги білих», як і раніше, панували в громадській думці. Монополія демократичної партії на владу на території тривала після цього до 1960-х років. (uk)
|
.jpg){kind=link}