| dbo:abstract
|
- El nicolaisme va ser una secta llibertina gnòstica que ràpidament es va estendre per Àsia Menor fins que, al final del segle ii, es va fondre amb altres sectes. Mencionada per primera vegada al Llibre de l'Apocalipsi del Nou Testament, els seus seguidors van ser anomenats nicolaïtes. Hipòlit de Roma considerava que l'iniciador d'aquesta secta va ser el diaca , un dels set primers diaques que van ser ordenats pels apòstols. El moviment va ser declarat com a heretge per l'Església. Durant l'edat mitjana s'anomenarien nicolaïtes aquells membres de l'església que tenien relacions sexuals amb dones, trencant amb el jurament de castedat. Al llarg de la història, molts Papes de Roma, monjos i altres càrrecs eclesiàstics van lluitar contra el nicolaisme. (ca)
- Nikolaismo estis libertina herezo menciita dufoje en la Apokalipso de Johano. (eo)
- Der Begriff Nikolaiten bezeichnete ursprünglich die Anhänger einer als häretisch beurteilten Gruppierung des frühen Christentums, die im Ruf stand, sexuelle Freizügigkeit zu fördern und die Teilnahme an Götzenopfern und am Kaiserkult zu dulden. In der Zeit des mittelalterlichen Investiturstreits wurde davon abgeleitet ein Kleriker, der den Zölibat nicht hielt, abwertend als Nikolait bezeichnet. (de)
- El término nicolaítas viene del griego νικολαιτων y significa «los seguidores de Nicolás». Se han propuesto las más diversas hipótesis sobre este término que aparece sin traducir en todas las versiones contemporáneas de la Biblia. También es probable que el término "nicolaítas" tiene su raíz en dos palabras griegas nico – laos, nico significa conquistar o estar sobre otros; laos significa pueblo, gente común, y es la raíz de la palabra laico, dando a entender que es una especie de jerarquía en la Iglesia primitiva. El nombre se menciona dos veces en el libro del Apocalipsis. Los nicolaítas eran conocidos en las ciudades de Éfeso y Pérgamo. Varios padres de la Iglesia, incluidos Ireneo, Hipólito, Epifanio, y Teodoreto, también mencionan a este grupo, señalando a Nicolás el diácono como autor de la herejía y jefe de la secta. (es)
- El nicolaísmo se refiere en la Iglesia católica al matrimonio o amancebamiento de clérigos. En la Biblia cristiana se menciona un grupo de nicolaítas en el libro del Apocalipsis: sea en la carta a la iglesia de Éfeso (2,6) y a la de Pérgamo (2,14-15), en términos negativos sobre todo por su libertinaje sexual. Ireneo de Lyon los presenta como discípulos de Nicolás, uno de los siete diáconos de la comunidad primitiva (cf. Hch 6,5-6), pero sin fundamento alguno, porque el diácono Nicolás era más bien rigorista en esta materia. Epifanio de Salamina por su parte concreta la descripción de este grupo indicando que promovían el matrimonio de los clérigos. Por su parte, Eusebio de Cesarea, citando a Clemente de Alejandría subraya su fama como libertinos promotores del amor libre. Ese Nicolás sería más bien un equivalente helénico del Balaán del Antiguo Testamento, quien sugirió a Balaq que indujera a los israelitas a la idolatría por medio de las hijas de Moab (Núm 25,1-3); Balaán es mencionado en este sentido por el Apocalipsis (2,14); de esa confusión provino después el nombre y la práctica del nicolaísmo, es decir, el incumplimiento de la ley del celibato por parte de los sacerdotes de la Iglesia latina (Manual de Historia de la Iglesia de José Sánchez Herrero) Esta práctica fue prohibida por el Papa Nicolás II (de ahí el término nicolaísmo) en un sínodo celebrado en Letrán en el año 1059, en el que además de ordenar la excomunión de los sacerdotes casados que no repudiasen a sus esposas, prohibía a los laicos participar en misas celebradas por ellos. En el I Concilio de Letrán (1123), Cánones 3 y 11, se vuelve a impedir que sacerdotes, diáconos, subdiáconos se casen. También les prohíbe mantener concubinas y la permanencia en sus casas de cualquier mujer diferente a las admitidas por los antiguos cánones. Los matrimonios en vigor de los clérigos son declarados nulos de pleno derecho, y los que los hubiesen oficiado son declarados pecadores y obligados a Confesión. Esto suponía combatir las aspiraciones de clérigos que tenían hijos y pretendían que estos heredasen sus cargos eclesiásticos. A su vez, la Iglesia se convertía en beneficiaria de los prelados sin herederos. (es)
- Nicolaism (also Nicholaism, Nicolaitism, Nicolationism, or Nicolaitanism) was an early Christian sect mentioned twice in the Book of Revelation of the New Testament. The adherents were called Nicolaitans, Nicolaitanes, or Nicolaites. They were considered heretical by the mainstream early Christian church. According to Revelation 2:6 and 15, they were known in the cities of Ephesus and Pergamum. In this chapter, the church at Ephesus is endorsed for "[hating] the works of the Nicolaites, which I also hate"; and the church in Pergamos is rebuked: "So thou hast also some [worshiping in their midst] who hold the teaching of the Nicolaites". Several of the early Church Fathers mentioned this group, including Irenaeus, Tertullian, Hippolytus, Epiphanius, and Theodoret, stating that Nicolas the Deacon, one of the Seven, was the author of the heresy and the sect. (en)
- Le nicolaïsme désigne, dans le christianisme, et particulièrement dans l'Église latine du Moyen Âge, le non-respect par des prêtres des mœurs spécifiques aux membres du clergé, que ce soit par le mariage, le concubinage ou tout commerce sexuel ou encore le fait de prêcher la luxure. (fr)
- Con il termine nicolaismo si indicano due distinte correnti all’interno del cristianesimo, comparse in epoche diverse e senza legami reciproci, l’una in età antica e l’altra nel Medioevo. (it)
- De nikolaïeten worden in de Openbaring van Johannes 2:6 en 2:15 genoemd als een beweging waarvan de leer de gemeenten van Efeze en Pergamum bedreigde. Ze kenmerkte zich onder andere door een bandeloos leven en eten van offervlees. (nl)
- Het nicolaïsme duidt op het fenomeen van geestelijken die in de 10e en 11e eeuw het priestercelibaat niet eerbiedigden. Het woord stamt af van de legendarische figuur van de diaken Nicolaas (zie Nikolaïeten). Het werd samen met simonie door de Kerk bestreden tijdens de Gregoriaanse hervorming, genoemd naar Paus Gregorius VII (1073 - 1085). (nl)
- O nicolaísmo (ou nicolacionismo ou nicolaitismo) é uma heresia que se infiltrou na Igreja Primitiva, cujos aderentes são chamados de nicolaítas. No capítulo 2, versículos 6 e 15, do livro bíblico do Apocalipse, são citados os nicolaítas: "Tens, porém, isto: que odeias as obras dos nicolaítas, as quais eu também odeio." Apocalipse 2:6; "Assim tens também os que seguem a doutrina dos nicolaítas, o que eu odeio." Apocalipse 2:15 (transcrição da Versão Almeida Corrigida Fiel, Sociedade Bíblica Trinitariana). (pt)
- Nikolaizm – określenie łamania zasad celibatu, pozostawanie przez duchownych w stanie małżeńskim lub w konkubinacie, a także posiadanie przez nich dzieci. Był to stan charakterystyczny dla kościoła zachodniego okresu średniowiecza, kiedy to doszło do zeświecczenia Kościoła poprzez inwestyturę stanowisk kościelnych, opartej na tzw. prawie patronatu. Z czasem nikolaizm został jednak uznany za herezję. W 1059 roku na synodzie na Lateranie zabroniono nikolaitom (duchownym będącym w stanie nikolaizmu) odprawiania nabożeństw i udzielania sakramentów. Z kolei na soborze laterańskim II w 1139 unieważniono wszystkie małżeństwa wyższego duchowieństwa. (pl)
- Nikolaici (gr. Νικολαΐται lp. Νικολαΐτης) – chrześcijańska herezja gnostycka z I wieku głosząca nieskrępowaną swobodę obyczajów. Wspomniana w dwóch wersetach drugiego rozdziału Apokalipsy św. Jana, ostatniej księgi Nowego Testamentu. List do Kościoła w Efezie: Ale masz tę [zaletę], że nienawidzisz czynów nikolaitów, których to czynów i ja nienawidzę. (Ap. 2,6) List do Kościoła w Pergamonie: Tak i ty także masz takich, co się trzymają podobnie nauki nikolaitów. (Ap. 2,15) Zdaniem nikolaitów chrześcijanie nie musieli separować się od społeczeństwa pogańskiego i mogli zachowywać w życiu codziennym jego zwyczaje, jak nierząd czy uczestnictwo w ucztach ofiarnych, bez szkody dla swej duchowości. Sekta powstała w 2 poł. I w.; według Euzebiusza z Cezarei „istniała przez krótki przeciąg czasu” (HE III 29, 1).Jej nazwa pochodzi od imienia Mikołaja (gr. Νικόλαος), które jest z kolei greckim odpowiednikiem imienia Balaama. Jak się przypuszcza, twórcą sekty był jakiś nieznany dziś Mikołaj, który przez tychże heretyków lub późniejszych od nich uczonych zajmujących się herezjami, został błędnie utożsamiony z jednym z siedmiu diakonów wymienionych w Dziejach Apostolskich, mianowicie Mikołajem, prozelitą z Antiochii (Dz. 6, 5).O tym, że sekta nikolaitów znana była na Wschodzie już pod koniec I w. świadczą przytoczone wyżej dwie wypowiedzi św. Jana Apostoła zawarte w Apokalipsie (2, 6. 15). Do nikolaitów odnoszone są czasem także wersy 14, 20 i 24 tego rozdziału, mówiące o Balaamie (symbolu złego doradcy), Izebel (uosobieniu bałwochwalstwa) oraz wiedzy o głębinach szatana. Jednak informacje te są dość skąpe i nie pozwalają na bliższe poznanie sekty, czy też na wskazanie jej pochodzenia. Tradycja patrystyczna nie jest w tej kwestii jednoznaczna pomimo braku dowodów, aby za założyciela sekty uważać diakona Mikołaja (Dz 6, 5). Ireneusz z Lyonu (Adversus haereses I 26, 3; III 11, 1), Hipolit Rzymski (Refutatio omnium haeresium VII 36) i Epifaniusz z Salaminy (Panarion 25) utrzymują, że diakon Mikołaj był założycielem nikolaitów. Klemens Aleksandryjski (Stromateis II 118, 3; III 25, 6; 26, 1), Euzebiusz z Cezarei (HE III 29, 1) i Teodoret z Cyru (Haereticarum fabularum compendium III 1) uważają, że założyciel sekty i diakon Mikołaj z Dziejów Apostolskich to dwie różne osoby. (pl)
- Николаи́ты (др.-греч. Νικολαΐτης) — еретическое течение в раннем христианстве. (ru)
- 尼哥拉主義（英文：Nicolaism，亦稱Nicholaism、Nicolationism或者Nicolaitanism）是一個負面意涵的稱號。發生在11世紀至11世紀的中世紀教會，神職人員在道德上出現嚴重墮落、離譜與腐敗行徑，使得教廷為之所苦，教會與神職人員形象大受打擊與質疑。這種情形一直延續到東王國的日爾曼王亨利三世（1039年-1056年）時期，才能傑出的亨利三世王干預當時教廷的混亂情況──「教宗昏庸無道，教延為爭奪羅馬教宗職位鬧得滿城風雨」，並且亨利三世任用一批品格高尚的宗教改革家，其中之一為（Hildebrand），就是之後的教宗貴格利七世（Pope Gregory VII，1073年-1085年）。因著貴格利七世在教延的革新，並受到帝國法國境內興起的一波修道制度新覺醒──克呂尼改革運動（994年-1109年）是在個人信仰生命上有聖潔的絕對要求，此運動並在帝國內受到持續性的推廣及響應，隨後順利的將尼哥拉主義、西門主義於聖職界的破壞力有效的消毀與控制。 (zh)
- Николаїти (дав.-гр. Νικολαΐτης) — єретичне течія в ранньому християнстві. Секта I ст. Згадується в Одкровенні Івана Богослова, де віддається похвала Ефеській Церкві за ненависть до «справ николаїтів» (Об 2, 6), засуджує Пергамську Церкву за те, що в ній ховаються ті , що «тримаються науки Николаїтів», і описує їх як прихильників вчення Валаама (Об. 2, 14-15, порівн. Числ 31, 16; 25, 1-2; 2 Петро 2, 15; Юд 11). Існують гіпотези що николаїти вели аморальний спосіб життя, перекручуючи вчення ап. Павла про свободу (1 Кор 10, 23); проте, можливо, що «блуд» николаїтів - метафоричне позначення їх невірності істинному Богу. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Nikolaismo estis libertina herezo menciita dufoje en la Apokalipso de Johano. (eo)
- Der Begriff Nikolaiten bezeichnete ursprünglich die Anhänger einer als häretisch beurteilten Gruppierung des frühen Christentums, die im Ruf stand, sexuelle Freizügigkeit zu fördern und die Teilnahme an Götzenopfern und am Kaiserkult zu dulden. In der Zeit des mittelalterlichen Investiturstreits wurde davon abgeleitet ein Kleriker, der den Zölibat nicht hielt, abwertend als Nikolait bezeichnet. (de)
- Le nicolaïsme désigne, dans le christianisme, et particulièrement dans l'Église latine du Moyen Âge, le non-respect par des prêtres des mœurs spécifiques aux membres du clergé, que ce soit par le mariage, le concubinage ou tout commerce sexuel ou encore le fait de prêcher la luxure. (fr)
- Con il termine nicolaismo si indicano due distinte correnti all’interno del cristianesimo, comparse in epoche diverse e senza legami reciproci, l’una in età antica e l’altra nel Medioevo. (it)
- De nikolaïeten worden in de Openbaring van Johannes 2:6 en 2:15 genoemd als een beweging waarvan de leer de gemeenten van Efeze en Pergamum bedreigde. Ze kenmerkte zich onder andere door een bandeloos leven en eten van offervlees. (nl)
- Het nicolaïsme duidt op het fenomeen van geestelijken die in de 10e en 11e eeuw het priestercelibaat niet eerbiedigden. Het woord stamt af van de legendarische figuur van de diaken Nicolaas (zie Nikolaïeten). Het werd samen met simonie door de Kerk bestreden tijdens de Gregoriaanse hervorming, genoemd naar Paus Gregorius VII (1073 - 1085). (nl)
- O nicolaísmo (ou nicolacionismo ou nicolaitismo) é uma heresia que se infiltrou na Igreja Primitiva, cujos aderentes são chamados de nicolaítas. No capítulo 2, versículos 6 e 15, do livro bíblico do Apocalipse, são citados os nicolaítas: "Tens, porém, isto: que odeias as obras dos nicolaítas, as quais eu também odeio." Apocalipse 2:6; "Assim tens também os que seguem a doutrina dos nicolaítas, o que eu odeio." Apocalipse 2:15 (transcrição da Versão Almeida Corrigida Fiel, Sociedade Bíblica Trinitariana). (pt)
- Nikolaizm – określenie łamania zasad celibatu, pozostawanie przez duchownych w stanie małżeńskim lub w konkubinacie, a także posiadanie przez nich dzieci. Był to stan charakterystyczny dla kościoła zachodniego okresu średniowiecza, kiedy to doszło do zeświecczenia Kościoła poprzez inwestyturę stanowisk kościelnych, opartej na tzw. prawie patronatu. Z czasem nikolaizm został jednak uznany za herezję. W 1059 roku na synodzie na Lateranie zabroniono nikolaitom (duchownym będącym w stanie nikolaizmu) odprawiania nabożeństw i udzielania sakramentów. Z kolei na soborze laterańskim II w 1139 unieważniono wszystkie małżeństwa wyższego duchowieństwa. (pl)
- Николаи́ты (др.-греч. Νικολαΐτης) — еретическое течение в раннем христианстве. (ru)
- 尼哥拉主義（英文：Nicolaism，亦稱Nicholaism、Nicolationism或者Nicolaitanism）是一個負面意涵的稱號。發生在11世紀至11世紀的中世紀教會，神職人員在道德上出現嚴重墮落、離譜與腐敗行徑，使得教廷為之所苦，教會與神職人員形象大受打擊與質疑。這種情形一直延續到東王國的日爾曼王亨利三世（1039年-1056年）時期，才能傑出的亨利三世王干預當時教廷的混亂情況──「教宗昏庸無道，教延為爭奪羅馬教宗職位鬧得滿城風雨」，並且亨利三世任用一批品格高尚的宗教改革家，其中之一為（Hildebrand），就是之後的教宗貴格利七世（Pope Gregory VII，1073年-1085年）。因著貴格利七世在教延的革新，並受到帝國法國境內興起的一波修道制度新覺醒──克呂尼改革運動（994年-1109年）是在個人信仰生命上有聖潔的絕對要求，此運動並在帝國內受到持續性的推廣及響應，隨後順利的將尼哥拉主義、西門主義於聖職界的破壞力有效的消毀與控制。 (zh)
- Николаїти (дав.-гр. Νικολαΐτης) — єретичне течія в ранньому християнстві. Секта I ст. Згадується в Одкровенні Івана Богослова, де віддається похвала Ефеській Церкві за ненависть до «справ николаїтів» (Об 2, 6), засуджує Пергамську Церкву за те, що в ній ховаються ті , що «тримаються науки Николаїтів», і описує їх як прихильників вчення Валаама (Об. 2, 14-15, порівн. Числ 31, 16; 25, 1-2; 2 Петро 2, 15; Юд 11). Існують гіпотези що николаїти вели аморальний спосіб життя, перекручуючи вчення ап. Павла про свободу (1 Кор 10, 23); проте, можливо, що «блуд» николаїтів - метафоричне позначення їх невірності істинному Богу. (uk)
- El nicolaisme va ser una secta llibertina gnòstica que ràpidament es va estendre per Àsia Menor fins que, al final del segle ii, es va fondre amb altres sectes. Mencionada per primera vegada al Llibre de l'Apocalipsi del Nou Testament, els seus seguidors van ser anomenats nicolaïtes. Hipòlit de Roma considerava que l'iniciador d'aquesta secta va ser el diaca , un dels set primers diaques que van ser ordenats pels apòstols. El moviment va ser declarat com a heretge per l'Església. (ca)
- El nicolaísmo se refiere en la Iglesia católica al matrimonio o amancebamiento de clérigos. En la Biblia cristiana se menciona un grupo de nicolaítas en el libro del Apocalipsis: sea en la carta a la iglesia de Éfeso (2,6) y a la de Pérgamo (2,14-15), en términos negativos sobre todo por su libertinaje sexual. Ireneo de Lyon los presenta como discípulos de Nicolás, uno de los siete diáconos de la comunidad primitiva (cf. Hch 6,5-6), pero sin fundamento alguno, porque el diácono Nicolás era más bien rigorista en esta materia. Epifanio de Salamina por su parte concreta la descripción de este grupo indicando que promovían el matrimonio de los clérigos. Por su parte, Eusebio de Cesarea, citando a Clemente de Alejandría subraya su fama como libertinos promotores del amor libre. (es)
- El término nicolaítas viene del griego νικολαιτων y significa «los seguidores de Nicolás». Se han propuesto las más diversas hipótesis sobre este término que aparece sin traducir en todas las versiones contemporáneas de la Biblia. También es probable que el término "nicolaítas" tiene su raíz en dos palabras griegas nico – laos, nico significa conquistar o estar sobre otros; laos significa pueblo, gente común, y es la raíz de la palabra laico, dando a entender que es una especie de jerarquía en la Iglesia primitiva. (es)
- Nicolaism (also Nicholaism, Nicolaitism, Nicolationism, or Nicolaitanism) was an early Christian sect mentioned twice in the Book of Revelation of the New Testament. The adherents were called Nicolaitans, Nicolaitanes, or Nicolaites. They were considered heretical by the mainstream early Christian church. According to Revelation 2:6 and 15, they were known in the cities of Ephesus and Pergamum. In this chapter, the church at Ephesus is endorsed for "[hating] the works of the Nicolaites, which I also hate"; and the church in Pergamos is rebuked: "So thou hast also some [worshiping in their midst] who hold the teaching of the Nicolaites". (en)
- Nikolaici (gr. Νικολαΐται lp. Νικολαΐτης) – chrześcijańska herezja gnostycka z I wieku głosząca nieskrępowaną swobodę obyczajów. Wspomniana w dwóch wersetach drugiego rozdziału Apokalipsy św. Jana, ostatniej księgi Nowego Testamentu. List do Kościoła w Efezie: Ale masz tę [zaletę], że nienawidzisz czynów nikolaitów, których to czynów i ja nienawidzę. (Ap. 2,6) List do Kościoła w Pergamonie: Tak i ty także masz takich, co się trzymają podobnie nauki nikolaitów. (Ap. 2,15) (pl)
|
