| dbo:abstract
|
- Liubartas (també Lubart, Lubko, batejat Dmitri; mort el 1384) fou el governant del Principat de Galítsia-Volínia, a l'actual Ucraïna. Era el fill més jove de Gediminas, Gran Duc de Lituània. Pels volts del 1320 o 1323 es casà amb una filla d' i governà Lutsk a Volínia oriental. Després que Andreu i el seu germà moriren, pels volts del 1322, Galítsia-Volínia no tenia un successor masculí. En comptes de promoure Liubartas i provocar una guerra amb Polònia, Gediminas arribà a un compromís amb Ladislau I de Polònia. Les dues parts acceptaven instal·lar , nebot de Lleó i Andreu. Boleslau era fill de de Masòvia, membre de la Dinastia Piast, un cosí de Ladislau I i nebot del gendre de Gediminas, Venceslau de Płock. En aquella època, Boleslau tenia catorze anys i fou compromès en esposalles a Eufemija, filla de Gediminas. Liubartas continuà governant Lutsk i Volodímir. D'aquesta manera, les s'ajornaren fins després de l'emmetzinament de Boleslau el 1340. Fou enverinat per nobles rebels, que convidaren Liubartas a convertir-se en governant tant de Galítsia com de Volínia. Les fonts disponsibles són també escasses per reconstruir plenament els esdeveniments entre 1341-1349. Malgrat el suport dels seus germans Algirdas i Kęstutis, Liubartas perdé tots els territoris amb l'excepció de Volínia oriental, amb Lutsk per a Casimir III de Polònia el 1349. El 1351 fins i tot fou fet presoner durant una batalla, i Kęstutis l'hagué de rescatar. El 1366 se signà un tractat: Liubartas retenia Volínia oriental amb Lutsk, mentre que Polònia aconseguia Volínia occidental i Galítsia. Tanmateix el tema només es resolgué el 1370: Liubartas aprofità la mort de Casimir i s'apoderà de tota Volínia. Els territoris canviaren de mans una altra vegada només el 1569, quan Volínia, incloent-hi Lutsk, fou transferida per la Unió de Lublin. El 1382, després de mort de Lluís I d'Hongria, Liubartas capturava Kremenets, Przemyśl, i altres ciutats d'Hongria. Donà suport al seu germà Kęstutis contra el nebot Jogaila durant les pugnes per la successió. Construïa un castell a Lutsk, conegut com el , que encara es conserva en l'actualitat. Liubartas moria pels volts del 1385, havent governat Volínia durant aproximadament seixanta anys. Es casà per segona vegada al voltant del 1350 amb una filla (sense nom conegut) de Constantí de Rostov, un parent de Simeó I de Moscou. Tingué tres fills, Fèdor, Simeó, i Llàtzer. Fèdor heretà Volínia, i morí el 1431. (ca)
- Ο Λιουμπάρτας, λιθουαν. Liubartas (απεβ. π. 1383) από τον Οίκο των Γκεντιμινιδών ήταν πρίγκιπας του Λουτσκ & Λιούμπαρ Βολυνίας (1323-83) και Ζυτομύρ 1363-74). Επίσης μέγας πρίγκιπας της Βολυνίας (1340-83) και της Γαλικίας-Βολυνίας (1340-49). (el)
- Liubartas (también Lubart, Lubko, bautizado Demetrio; fallecido 1384) fue gobernante del Principado de Halych-Volynia, en la Ucrania actual. Fue el hijo menor de Gediminas, Gran Duque de Lituania. Alrededor de 1320 o 1323 se casó con una hija de Andrés de Galitzia y gobernó Lutsk en el oriente de Volinia. Después de que Andrés y su hermano murieran alrededor de 1322, Halych-Volynia se quedó sin sucesor masculino. En lugar de instalar a Liubartas como príncipe, lo que hubiera causado una guerra con Polonia, Gediminas acordó con Vladislao I de Polonia el instalar a , sobrino de Lev y Andrés. Boleslaw-Yuri era hijo de Trodjen I de Masovia, de la dinastía Piast, primo de Ladislao I, y sobrino del yerno de Gediminas, Wacław de Płock. En ese momento Boleslaw contaba catorce años y estaba prometido con Eufemija, hija de Gediminas. Liubartas continuó gobernando Lutsk y Volodímir-Volinski. De esta manera se posponían las hasta el envenenamiento de Boleslaw en 1340. Fue envenenado por nobles rebeldes, que invitaron a Liubartas a convertirse en el gobernante de ambas regiones. Son parcas las fuentes a la hora de aclarar los acontecimientos entre 1341 y 1349. A pesar del apoyo de sus hermanos Algirdas y Kęstutis, Liubartas perdió todos sus territorios excepto la Volinia oriental (Lutsk) a manos de Casimiro III de Polonia en 1349. En 1351 fue tomado prisionero en una batalla, y Kęstutis tuvo que rescatarle. En 1366 se firmó un tratado de paz: Liubartas se quedaba con Volinia oriental con Lutsk, mientras que Polonia se quedaba con Galitzia y Volinia occidental. Sin embargo el asunto solo se llevaría a cabo en 1370, momento en que Liubartas aprovechó la muerte de Casimiro para recuperar el control sobre toda Volinia. Los territorios cambiarían otra vez de manos en 1569, cuando Volinia, incluyendo a Lutsk, fue transferida a Polonia por la Unión de Lublin. En 1382, después de la muerte de Luis I de Hungría, Liubartas capturó Kremenets, Peremyshl, y otras ciudades que pertenecían al Reino de Hungría. Apoyó a su hermano Kęstutis contra su sobrino Jogaila durante las luchas de sucesión. Construyó un castillo de Lutsk, conocido como el castillo de Lubart, que sobrevive hasta hoy día. Liubartas murió alrededor de 1385, habiendo gobernado Volinia durante unos sesenta años. Se casó por segunda vez alrededor de 1350 con una hija de Konstantin de Rostov, pariente de Simeón de Moscú, de nombre desconocido. Tuvo tres hijos: Fiódor, Simeón y Lazar. Fiódor heredaría Volinia, y murió en 1431. (es)
- Demetrius of Liubar or Liubartas (also Lubart, Lubko, Lubardus, baptized Dmitry; died c. 1383) was Prince of Lutsk and Liubar (Volhynia) (1323–1383), Prince of Zhytomyr (1363–1374), Grand Prince of Volhynia (1340–1383), Grand Prince of Halych–Volhynia (1340–1349). (en)
- Liubartas, anche Lubart, Lubko, Lubardus, battezzato come Dimitri, (Granducato di Lituania, 1315 circa – Volodymyr, 4 agosto 1383), è stato un principe lituano presso Luc'k e (in Volinia) (1323-1383), Žytomyr (1363-1374), Gran principe di Volinia (1340–1383) e, il titolo più prestigioso ottenuto durante la sua vita, Gran principe di Galizia e Volinia (1340–1349). (it)
- リュバルタス（Liubartas/Lubart/Lubko、? - 1384年）は、ハールィチ・ヴォルィーニ王国（現在のウクライナ）の支配者（在位：1340年 - 1349年）。リトアニア大公国の君主ゲディミナスの末息子。洗礼名はドミトリー（Dmitry）。 (ja)
- Liubartas (gestorven: ca. 1383) was een zoon van Gediminas en was een belangrijk edelman in het grootvorstendom Litouwen. (nl)
- Lubart Dymitr, Liubartas Demetrijus, Lubko (ur. ok. 1312/15, zm. przed 1386) – książę litewski z dynastii Giedyminowiczów, jeden z najmłodszych synów wielkiego księcia litewskiego Giedymina i jego żony Jewny. Książę połocki do 1342, książę włodzimierski i łucki 1342–1384, książę halicko-wołyński 1340–1349, 1350–1366, 1371–1383, książę halicki 1340–1349. Jego matką była Jewna (zm. 1344) i po niej został księciem połockim. Na chrzcie w obrządku prawosławnym otrzymał imię Dymitr. Według Jana Długosza w 1336 pustoszył Mazowsze. Gdy 7 kwietnia 1340 bojarzy otruli księcia halicko-wołyńskiego Bolesława Jerzego ІІ Trojdenowicza, Lubart, według Stefana Marii Kuczyńskiego, opanował Wołyń jako mąż córki księcia włodzimierskiego Andrzeja II Juriewicza (zdaniem Henryka Paszkiewicza, córki ostatniego księcia włodzimierskiego, prawdopodobnie Andrzeja), według innych danych rościł pretensje do zwolnionego tronu księstwa, bowiem ze względu na (hipotetyczne) małżeństwo z córką księcia włodzimierskiego Andrzeja II, uważał siebie za jedynego spadkobiercę wymarłej linii książąt halickich. Ponadto siostra Lubarta Eufemia była żoną Bolesława Jerzego II. Do zbrojnego sporu o księstwo halicko-wołyńskie zapewne by nie doszło, gdyby nie śmierć (26 maja 1339) siostry Lubarta – polskiej królowej Aldony Anny, żony króla Kazimierza III Wielkiego, która była głównym łącznikiem pomiędzy Polską a Litwą. Na zaostrzenie konfliktu wpłynęła również śmierć ojca Lubarta Giedymina w 1341, utrzymującego poprawne stosunki z Polską. Po śmierci Giedymina, państwo litewskie podzielono pomiędzy jego synów: Monwida, Kiejstuta, Olgierda, Narymunta, Koriata, Jawnutę i Lubarta. Mimo że Giedymin wyznaczył Jawnutę jako władcę Wilna i swego następcę, Lubart z pozostałymi braćmi wspierał Olgierda w walce o władzę w Wilnie. Lubart założył między 1341 a 1382 na Wołyniu miasto o swoim imieniu Lubar nad rzeką Słuczą, i miał tu warowny zamek. W 1350 Lubart w czasie najazdu zniszczył Lwów i inne pobliskie miejscowości jakie napotkał w drodze z Wołynia. Gdy w czasie wyprawy króla Kazimierza został podpisany rozejm (najstarszy spisany i zachowany układ polsko-litewski), mający obowiązywać do 24 czerwca 1355, w którym podzielono m.in. Ruś Halicko-Włodzimierską, tak, że Polska otrzymała ziemię halicką, przemyską i sanocką, a Litwa: włodzimierską, łucką, bełską, chełmską i brzeską i Krzemieniec, należący do księcia Jerzego Narymuntowicza, (nazwanego „kondominium polsko-litewskim”), to układ ten nie utrzymał się długo, został zerwany przez ks. Lubarta. W kolejnym układzie pokojowym, z jesieni 1366, Lubart otrzymał tylko cześć księstwa: ziemię łucką i część ziemi włodzimierskiej, a do Polski przyłączono ziemię chełmską i bełską (obie oddając w lenno Jerzemu Narymuntowiczowi), pozostałą część ziemi włodzimierskiej otrzymał w lenno Aleksander Koriatowicz. Po śmierci Ludwika Węgierskiego w 1382, Lubart nie przystąpił już do walki, lecz odzyskał ziemię pokojowo, wykupując od starostów węgierskich Olesko, Horodło, Łopatyn, Krzemieniec, i . Lubart Dymitr zmarł przed 1386. Osoba pierwszej żony księcia Lubarta nie jest pewna. We wcześniejszej literaturze przyjmowano, że była to córka księcia halicko-wołyńskiego Bolesława II Jerzego i jego drugiej żony, inni historycy uważali, że była to córka księcia włodzimierskiego Andrzeja Halickiego, współcześnie wysuwany jest pogląd, że była nią córką kniazia Daniela Ostrogskiego Drugą żoną księcia Lubarta była Olga, córka Konstantego Wasylowica, księcia rostowskiego, siostrzenica księcia moskiewskiego Siemiona Dumnego. Z tego małżeństwa miał trzech synów: Fiodora (Fedora, czyli Teodora), Łazarza i Siemiona (Semena). W 1386 syn Lubarta, książę włodzimierski i łucki Fedor Lubartowicz złożył hołd Władysławowi Jagielle i Jadwidze. Król polski rozpoczął ograniczanie jego władzy: spod władzy Fedora wyłączono część księstwa, zarządzaną przez (Ostrogskiego) i zmieniono w bezpośrednie lenno Polski.W 1387 odebrano Fedorowi Lubartowiczowi ziemię łucką na rzecz Witolda. (pl)
- Лю́барт Гедими́нович (в крещении — Дмитрий; 1299 — 4 августа 1383) — литовско-русский князь, младший сын Гедимина. Князь луцкий (ок. 1323—1324, 1340—1383), любарский (восточноволынский) (1323—1340), великий князь волынский (1340—1366, 1370—1383), князь галицкий и волынский (1340—1349), галицкий (1353—1354, 1376—1377), последний правитель единого Галицко-Волынского княжества. (ru)
- Лю́барт-Дмитро (лит. Liubartas; бл. 1312 / 1300 — 4 серпня 1383) — великий князь волинський (1340—1383) та галицький (1340—1349, 1353—1354, 1376—1377). Син великого князя литовського Гедиміна. Молодший брат Явнута, Кейстута, Ольгерда. Засновник мурованого Луцького замку. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Ο Λιουμπάρτας, λιθουαν. Liubartas (απεβ. π. 1383) από τον Οίκο των Γκεντιμινιδών ήταν πρίγκιπας του Λουτσκ & Λιούμπαρ Βολυνίας (1323-83) και Ζυτομύρ 1363-74). Επίσης μέγας πρίγκιπας της Βολυνίας (1340-83) και της Γαλικίας-Βολυνίας (1340-49). (el)
- Demetrius of Liubar or Liubartas (also Lubart, Lubko, Lubardus, baptized Dmitry; died c. 1383) was Prince of Lutsk and Liubar (Volhynia) (1323–1383), Prince of Zhytomyr (1363–1374), Grand Prince of Volhynia (1340–1383), Grand Prince of Halych–Volhynia (1340–1349). (en)
- Liubartas, anche Lubart, Lubko, Lubardus, battezzato come Dimitri, (Granducato di Lituania, 1315 circa – Volodymyr, 4 agosto 1383), è stato un principe lituano presso Luc'k e (in Volinia) (1323-1383), Žytomyr (1363-1374), Gran principe di Volinia (1340–1383) e, il titolo più prestigioso ottenuto durante la sua vita, Gran principe di Galizia e Volinia (1340–1349). (it)
- リュバルタス（Liubartas/Lubart/Lubko、? - 1384年）は、ハールィチ・ヴォルィーニ王国（現在のウクライナ）の支配者（在位：1340年 - 1349年）。リトアニア大公国の君主ゲディミナスの末息子。洗礼名はドミトリー（Dmitry）。 (ja)
- Liubartas (gestorven: ca. 1383) was een zoon van Gediminas en was een belangrijk edelman in het grootvorstendom Litouwen. (nl)
- Лю́барт Гедими́нович (в крещении — Дмитрий; 1299 — 4 августа 1383) — литовско-русский князь, младший сын Гедимина. Князь луцкий (ок. 1323—1324, 1340—1383), любарский (восточноволынский) (1323—1340), великий князь волынский (1340—1366, 1370—1383), князь галицкий и волынский (1340—1349), галицкий (1353—1354, 1376—1377), последний правитель единого Галицко-Волынского княжества. (ru)
- Лю́барт-Дмитро (лит. Liubartas; бл. 1312 / 1300 — 4 серпня 1383) — великий князь волинський (1340—1383) та галицький (1340—1349, 1353—1354, 1376—1377). Син великого князя литовського Гедиміна. Молодший брат Явнута, Кейстута, Ольгерда. Засновник мурованого Луцького замку. (uk)
- Liubartas (també Lubart, Lubko, batejat Dmitri; mort el 1384) fou el governant del Principat de Galítsia-Volínia, a l'actual Ucraïna. Era el fill més jove de Gediminas, Gran Duc de Lituània. Pels volts del 1320 o 1323 es casà amb una filla d' i governà Lutsk a Volínia oriental. Després que Andreu i el seu germà moriren, pels volts del 1322, Galítsia-Volínia no tenia un successor masculí. En comptes de promoure Liubartas i provocar una guerra amb Polònia, Gediminas arribà a un compromís amb Ladislau I de Polònia. Les dues parts acceptaven instal·lar , nebot de Lleó i Andreu. Boleslau era fill de de Masòvia, membre de la Dinastia Piast, un cosí de Ladislau I i nebot del gendre de Gediminas, Venceslau de Płock. En aquella època, Boleslau tenia catorze anys i fou compromès en esposalles a Eu (ca)
- Liubartas (también Lubart, Lubko, bautizado Demetrio; fallecido 1384) fue gobernante del Principado de Halych-Volynia, en la Ucrania actual. Fue el hijo menor de Gediminas, Gran Duque de Lituania. Alrededor de 1320 o 1323 se casó con una hija de Andrés de Galitzia y gobernó Lutsk en el oriente de Volinia. Después de que Andrés y su hermano murieran alrededor de 1322, Halych-Volynia se quedó sin sucesor masculino. En lugar de instalar a Liubartas como príncipe, lo que hubiera causado una guerra con Polonia, Gediminas acordó con Vladislao I de Polonia el instalar a , sobrino de Lev y Andrés. Boleslaw-Yuri era hijo de Trodjen I de Masovia, de la dinastía Piast, primo de Ladislao I, y sobrino del yerno de Gediminas, Wacław de Płock. En ese momento Boleslaw contaba catorce años y estaba prom (es)
- Lubart Dymitr, Liubartas Demetrijus, Lubko (ur. ok. 1312/15, zm. przed 1386) – książę litewski z dynastii Giedyminowiczów, jeden z najmłodszych synów wielkiego księcia litewskiego Giedymina i jego żony Jewny. Książę połocki do 1342, książę włodzimierski i łucki 1342–1384, książę halicko-wołyński 1340–1349, 1350–1366, 1371–1383, książę halicki 1340–1349. Jego matką była Jewna (zm. 1344) i po niej został księciem połockim. Na chrzcie w obrządku prawosławnym otrzymał imię Dymitr. Lubart założył między 1341 a 1382 na Wołyniu miasto o swoim imieniu Lubar nad rzeką Słuczą, i miał tu warowny zamek. (pl)
|
