| dbo:abstract
|
- L'exarcat de Ravenna fou un territori situat al centre de la península Itàlica que formava part de l'Imperi Romà d'Orient. Existí entre finals del segle vi i mitjans del segle viii. (ca)
- Ravennský exarchát (latinsky Exarchatus Ravennatis) neboli také Italský exarchát (latinsky Exarchatus Italiae) byla administrativní jednotka byzantské říše v Itálii, kterou kolem roku 584 založil císař Maurikios na obranu proti do Itálie pronikajícím Langobardům. Exarchát, situovaný na území mezi Římem a správním střediskem Ravennou, představoval oporu byzantské moci na Apeninském poloostrově. Silné pravomoce zdejšího nejvyššího hodnostáře, exarchy, spolu s odlišným kulturním, jazykovým a konfesijním prostředím vedly ze strany exarchů k opakovaným pokusům o uzurpaci moci. Problémy se správou této provincie dále umocňovaly četné spory mezi papeži a byzantskými císaři o uctívání obrazů. Byzantské a langobardské území v Itálii kolem roku 590. Ravennský exarchát zahrnuje oblast mezi Ravennou a Římem Roku 751 dobyl Ravennu langobardský král Aistulf, čímž tento správní útvar zanikl a spolu s ním i vliv byzantské říše v severní Itálii. (cs)
- إكسرخسية رافينا (باللاتينية Exarchatus Ravennatis) أو إكسرخسية إيطاليا كانت مركز السلطة البيزنطية في إيطاليا في الفترة من نهاية القرن السادس حتى سنة 751 حين قتل اللومبارديون آخر (الحاكم البيزنطي) . (ar)
- Το Εξαρχάτο της Ραβέννας ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Ιταλική χερσόνησο από το 568 έως και το 751 όταν ο τελευταίος έξαρχος δολοφονήθηκε από τους Λομβαρδούς. (el)
- Das Exarchat von Ravenna (auch Exarchat von Italien genannt) war ein oströmischer/byzantinischer Verwaltungsbezirk in Italien, mit dessen Gründung Kaiser Maurikios im Jahr 584 (?) die zivilen und militärischen Befugnisse des Prätorianerpräfekten und des magister militum in der Hand des Exarchen bündelte. Das Exarchat von Ravenna war bis zu seiner Eroberung durch die Langobarden 751 der Eckpfeiler der byzantinischen Macht in Italien. Es war jedoch nicht die einzige oströmische Provinz in der westlichen Hälfte des antiken Imperiums. Sizilien bildete eine eigene Verwaltungseinheit; Korsika und Sardinien gehörten bis 698 zum Exarchat von Karthago. (de)
- The Exarchate of Ravenna (Latin: Exarchatus Ravennatis; Greek: Εξαρχάτο της Ραβέννας) or of Italy was a lordship of the Eastern Roman Empire (Byzantine Empire) in Italy, from 584 to 751, when the last exarch was put to death by the Lombards. It was one of two exarchates established following the western reconquests under Emperor Justinian to more effectively administer the territories, along with the Exarchate of Africa. (en)
- El Exarcado de Rávena (en latín: Exarchatus Ravennatis) o de Italia (Exharcatus Italiae) fue el centro del poder del Imperio Romano de Oriente (bizantino) en Italia desde finales del siglo VI hasta el año 751, cuando el último exarca fue ejecutado por los lombardos. (es)
- L'Exarchat de Ravenne (Esarcato di Ravenna en italien), aussi connu sous le nom d'Exarchat d'Italie (Esarcato d'Italia en italien), est une circonscription administrative de l'Empire byzantin comprenant, entre les VIe et VIIIe siècles, les territoires byzantins d'Italie. Son siège était Ravenne et le mot Exarchat désigne par la suite en particulier le territoire autour de sa capitale. Cette institution visait à améliorer les conditions de défense contre les attaques des « Barbares » qui déferlaient sur l'Occident. Elle représente la partie de l'Empire romain d'Orient ayant pour langue officielle et liturgique le latin, et étant de tradition latine et, religieusement, de rite latin. (fr)
- Eksarkatus Ravenna (bahasa Italia: Esarcato di Ravenna) adalah sebuah daerah administratif Kekaisaran Romawi Timur yang terdiri dari wilayah-wilayah Romawi Timur di Italia dari tahun 584 hingga 751. Ibu kota eksarkatus ini terletak di kota Ravenna. Eksarkatus ini didirikan oleh Kaisar Maurikios pada tahun 584 dan merupakan pusat kekuatan Romawi Timur di Italia. Namun, eksarkatus ini bukanlah satu-satunya provinsi di wilayah bekas Romawi Barat. Sisilia memiliki badan administratifnya sendiri, sementara Korsika dan Sardinia merupakan bagian dari Eksarkatus Kartago hingga tahun 698. Ravenna menjadi ibu kota eksarkatus ini hingga meletusnya pemberontakan pada tahun 727 yang disebabkan oleh ikonoklasme. Eksarkat terakhir Ravenna dibunuh oleh orang-orang Langobardi pada tahun 751. Pada tahun 756, setelah orang-orang Franka mengusir orang-orang Langobardi, Paus Stefanus II mengklaim eksarkatus ini. Raja Franka Pippin yang merupakan sekutu paus menyumbangkan wilayah bekas eksarkatus ini kepada Tahta Suci pada tahun 756. (in)
- ラヴェンナ総督府（ラヴェンナそうとくふ、ラテン語: Exarchatus Ravennatis）もしくはイタリア総督府 (イタリアそうとくふ、イタリア語: Esarcato d'Italia) は、東ローマ帝国がイタリア半島統治のためにラヴェンナに設置した政府機関。584年に設立され、751年に最後の総督（エクザルフ）がランゴバルド人に倒されるまで存続した。ユスティニアヌス1世がより効率的な西方統治のために設置した、と対になる総督府である。 (ja)
- L'Esarcato d'Italia (in latino: Exarchatus Italiae), anche noto come Esarcato di Ravenna (Exarchatus Ravennatis), fu una circoscrizione amministrativa dell'Impero bizantino comprendente, tra il VI e l'VIII secolo, i territori sotto la giurisdizione dell'esarca d'Italia (exarchus Italiae) residente a Ravenna. Il termine viene impiegato in storiografia in un duplice senso: per esarcato in senso stretto si intende il territorio sotto la giurisdizione diretta dell'esarca, ovvero l'area della capitale Ravenna, ma il termine viene usato principalmente per designare l'insieme dei territori bizantini nell'Italia continentale e peninsulare, che per le fonti legali dell'epoca costituivano la cosiddetta Provincia Italiae, sulla base del fatto che anch'essi, fino almeno alla fine del VII secolo, ricadevano sotto la giurisdizione dell'esarca e venivano retti da duces o magistri militum alle sue dipendenze. L'esarcato fu istituito intorno al 584, anno in cui è attestata per la prima volta la presenza di un esarca a Ravenna, in conseguenza dello stato permanente di guerra con i Longobardi (che nel frattempo avevano sottratto ai Bizantini all'incirca i due terzi dell'Italia continentale e peninsulare), che comportò necessariamente la militarizzazione dell'Italia bizantina. Le necessità belliche spinsero i comandanti militari ad accentrare i poteri esautorando così le autorità civili che non vengono più attestate dalle fonti a partire dalla seconda metà del VII secolo. Venne così meno la separazione dei poteri civili e militari introdotta da Diocleziano e Costantino. L'Italia bizantina fu suddivisa in diverse circoscrizioni militari rette da duces o magistri militum alle dipendenze dell'esarca d'Italia, il governatore militare con pieni poteri scelto dall'imperatore tra i suoi generali o funzionari di fiducia per reggere e difendere i residui territori italici. Queste circoscrizioni si evolsero gradualmente in veri e propri ducati sempre più autonomi. A partire dalla seconda metà del VII secolo, le tendenze autonomistiche delle aristocrazie locali e il sempre maggior ruolo politico temporale della Chiesa di Roma portarono a un progressivo indebolimento dell'autorità imperiale in Italia. L'Italia bizantina si era ormai frammentata in una serie di ducati autonomi al di fuori del controllo effettivo dell'esarca, la cui autorità ormai non si estendeva al di là del Ravennate. Contrasti di natura fiscale e religiosa tra Papato e Bisanzio accelerarono il disfacimento dell'esarcato. Le armate, reclutate tra la popolazione locale, tendevano a prendere le difese del pontefice, e non esitarono a rivoltarsi all'esarca qualora questi tramasse ai danni del Papato. I Longobardi ne approfittarono per estendere le loro conquiste nel tentativo di unificare l'Italia sotto la loro dominazione. L'esarcato cadde nel 751 con la conquista longobarda di Ravenna per mano del re longobardo Astolfo. (it)
- 라벤나 총독부는 584년부터 751년까지 이탈리아 일대를 지배한 동로마 제국의 총독부이다. 유스티니아누스 1세의 서방 영토 재정복 이후 아프리카 총독부와 함께 영토를 보다 효과적으로 관리하기 위해 설립된 두 개의 총독부 중 하나였다. 584년 마우리키우스에 의해 설립되었으며, 주도는 라벤나이다. (ko)
- Het exarchaat Ravenna of het exarchaat van Italië was een door de Byzantijnen beheerst deel van (Noord-)Italië van de tweede helft van de zesde eeuw tot aan 751, toen de laatste exarch ter dood werd gebracht door de Longobarden. Het exarchaat omvatte onder andere de omgeving van Ravenna (Romagna) en de Pentapolis (Rimini, Pesaro, Fano, Sinigaglia en Ancona), verbonden met Rome en omgeving, door een corridor door de Apennijnen. Verder hoorden ook verder weg liggende gebieden tot het exarchaat: Genua en Ligurië (rond 640-650 veroverd door de Longobarden) en Napels en omgeving. Deze verder weg liggende gebieden behoorden in naam tot het exarchaat maar werden lokaal bestuurd door hertogen en magistri militum, terwijl in Rome de paus de meeste macht bezat. Ravenna werd in 402 onder keizer Honorius de hoofdstad van de West-Romeinse Rijk. De stad had een goede haven die toegang gaf tot de Adriatische Zee. Belangrijker was echter haar ideale defensieve locatie te midden van onbegaanbare moerassen. De stad behield deze functie tot de abdicatie van de laatste West-Romeinse keizer in 476. Daarna was het de hoofdstad van Odoaker. Na de verovering van Italië door Theodorik de Grote in 493 werd het als zetel van diens Ostrogotische Rijk opnieuw hoofdstad. Theodorik liet er diverse gebouwen neerzetten. Ten tijde van de Gotische Oorlog (535-554) van Justinianus I van Byzantium werd Ravenna bezet door troepen onder leiding van de Oost-Romeinse generaal Belisarius. Na deze herovering werd het de zetel van de provinciale gouverneur. Op dat moment was de administratieve structuur in Italia globaal gesproken nog hetzelfde als het oude stelsel dat eind derde eeuw was ingesteld door keizer Diocletianus. In 568 vielen de Longobarden onder leiding van hun koning Alboin, samen met andere Germaanse bondgenoten, Noord-Italië binnen. Het gebied was slechts een paar jaar eerder gepacificeerd, dit na zwaar te hebben geleden gedurende de lange Gotische Oorlog. De plaatselijke Romeinse troepen waren zwak. Na enkele steden ingenomen te hebben veroverden de Longobarden in 569 Milaan. Na een drie jaar durende belegering namen zijn in 572 Pavia in. Dit werd ook hun hoofdstad. In de daaropvolgende jaren veroverden zij Toscane. Anderen, onder wie en Zotto, openden de aanval op Midden-en Zuid-Italië, waar zij de hertogdommen Spoleto en Benevento oprichten. Na de moord op Alboin in 573 werd de centrale macht bij de Longobarden steeds meer ondermijnd door verschillende autonome Longobardische hertogdommen. Keizer Justinus II probeerde hiervan te profiteren en stuurde in 576 zijn schoonzoon, Baduarius, naar Italia. Deze werd echter in de strijd verslagen en gedood. De aanhoudende crisis in de Balkan en in het Oosten maakte een nieuwe keizerlijke inspanning om Italia te heroveren onmogelijk. Vanwege de Longobardische invallen waren de Romeinse bezittingen uiteengevallen in verschillende geïsoleerde gebieden. In 580 reorganiseerde keizer Tiberius I Constantijn deze gebieden in vijf provincies, die nu in het Grieks, eparchieën werden genoemd: de Annonaria in Noord-Italië rondom Ravenna, Calabrië, Campanië, Emilia en Ligurië, en de Urbicaria rondom de stad Rome (Urbs). Tegen het einde van de zesde eeuw stabiliseerde de nieuwe orde. Ravenna, bestuurd door haar exarch, die zowel het civiele als het militaire en kerkelijk gezag uitoefende, beperkte zich qua oppervlakte tot de stad, haar haven en naar het noorden toe de omgeving tot aan de rivier de Po. Ten noorden daarvan lag het grondgebied van de hertog van Venetië, nominaal in keizerlijke dienst. Naar het zuiden toe strekte het gebied van het exarchaat van Italië zich uit tot de rivier de . Verderop naar het zuiden lag aan de Adriatische Zee de Pentapolis, ook onder leiding van een hertog die nominaal onder gezag van de Oost-Romeinse keizer stond. De tweede exarch Smaragdus slaagde er in 585 in om een wapenstilstand met de Longobarden te sluiten. In 588 hield hij bisschop Severus van Aquileia een jaar lang in Ravenna vast en dwong hij de hereniging met de Rooms-Katholieke Kerk af (de zogenaamde "driehoofdstukkenstrijd"). In 616 werd door keizer Heraclius tot opvolger van zijn bij een opstand gedode voorganger benoemd. Eleutherius ondernam in 619 een poging om door de paus tot keizer te worden gekroond, maar hij werd door zijn eigen troepen vermoord. Onder zijn opvolger, Isaac was er een korte periode van rust. Keizer Constans II zond als aanhanger van monotheletisme de exarch Olympius naar Rome om paus Martinus I te laten arresteren. Olympius koos echter de kant van de paus en probeerde naar het leek zelf keizer te worden. Hij behield de macht in het exarchaat drie jaar, waarin Martinus zijn pausschap ongehinderd kon uitoefenen, om vervolgens bij een gevecht op Sicilië te sneuvelen. De exarch Paulus zou in opdracht van keizer Leo III geprobeerd hebben om paus Gregorius II te doden of te arresteren. Zoals de Liber Pontificalis bericht, mislukte deze aanval echter. Wel leidde dit in Italia tot een nieuwe golf van opstanden en tot een verdere uitholling van de keizerlijke heerschappij. Daar droeg ook de usurpatie door bij. In 726/727 verbond de laatste exarch Eutychius zich met de Longobardische koning Liutprand tegen paus Gregorius, zonder dat het hen overigens lukte om de paus ten val te brengen. Na de eerste inname van Ravenna in de periode van 729-734 door de Longobarden kon Eutychius, dit keer met pauselijke en Venetiaanse steun, de stad terugwinnen. Ravenna bleef tot het oproer vanwege het iconoclasme in 727 de hoofdstad van het exarchaat. Gedurende zijn gehele bestaan werd het exarchaat constant bedreigd door de Longobarden, die zowel ten zuiden als ten noorden ervan gebieden in handen hadden. Dit culmineerde rond 750/51 in de verovering van Ravenna door de koning van de Longobarden Aistulf. Daarmee verdween het exarchaat van Ravenna voorgoed. Na de overwinning van de Franken op de Longobarden in 756, eiste paus Stephanus II het grondgebied van het exarchaat voor zichzelf op. Zijn bondgenoot Pepijn de Korte, koning van de Franken, schonk de veroverde gebieden van het voormalige exarchaat in 756 aan het pausdom; deze Pepijnse Schenking, die door zijn zoon Karel de Grote in 774 werd bevestigd, markeerde het begin van de wereldlijke macht van de pausen, het Patrimonium Petri. Na het einde van het exarchaat van Ravenna werden Napels en Calabrië, de overblijfselen van de Byzantijnse bezittingen op het Italiaans schiereiland, bij het katapanaat Italië gevoegd. Toen Sicilië in de 8e eeuw door de Arabieren werd veroverd, werden uit de rest de thema's en Calabria gevormd. Istrië werd bij Dalmatië ingedeeld. Het laatste Byzantijnse bolwerk in Italië, Bari, viel uiteindelijk in 1071. (nl)
- Egzarchat Rawenny – historyczna prowincja bizantyjska utworzona w 584 roku przez cesarza Maurycjusza na Półwyspie Apenińskim w celu zabezpieczenia terytorium cesarskiego przed Longobardami. Egzarchat podzielony był na kilka mniejszych jednostek terytorialnych (m.in. Rzym, Wenecja, Kalabria, Spoleto), co miało usprawnić jego organizację. W wyniku najazdów ze strony Longobardów oraz podległych im księstw Spoleto oraz Benewentu, terytorium egzarchatu nieustannie zmniejszało się. Ostatecznie egzarchat upadł po zajęciu Rawenny przez Longobardów w 751 roku, co położyło kres bizantyńskiemu panowaniu w północnej Italii. Południowa część egzarchatu weszła później w skład Katepanatu Italii. (pl)
- O Exarcado de Ravena foi uma divisão administrativa bizantina na península itálica que agrupou, desde o final do século VI a meados do século VIII, os territórios não conquistados pelos lombardos após sua invasão à península em 568 sob comando do rei Alboíno (r. 560/565–572). Foi instituído pelo imperador Maurício (r. 582–602), que pretendia restruturar as possessões bizantinas para melhor contrapor-se aos invasores. Em 584, Maurício reformou a organização do exarcado repartindo seu território em sete distritos diretamente controlados e governados pelo exarca. Ele existiu, apesar de sua gradual perda territorial perante o avanço lombardo, até 751, quando o último exarca, Eutíquio (r. 727–751), foi deposto e Ravena foi conquistada pelo rei Astolfo (r. 749–756). (pt)
- Равеннський екзархат або Італійський екзархат — візантійська провінція на Апеннінському півострові з центром у місті Равенна. (uk)
- Раве́ннский экзарха́т (лат. Exarchatus Ravennatis, греч. Εξαρχάτο της Ραβέννας) или италья́нский экзарха́т — византийская провинция на Апеннинском полуострове (северо-восток Италии) с центром в городе Равенна. Известен с 584 года как форпост против наступления варваров, созданный византийским императором Маврикием. Был завоёван лангобардами в 751 году. После завоевательных походов Пипина Короткого (в 754 году, затем в 756 году) земли Равеннского экзархата перешли к франкам. Затем Пипин Короткий «подарил» их вместе с Римской областью римскому папе, что положило начало Папскому государству. (ru)
- 拉文纳总督区或称意大利总督区（拉丁語：Exarchatus Ravennatis）是拜占庭帝国在584年到751年于意大利设立的军事行政机构。它是查士丁尼大帝在光复西部后建立的两个更为高效的总督区之一，另一个是阿非利加总督区。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- L'exarcat de Ravenna fou un territori situat al centre de la península Itàlica que formava part de l'Imperi Romà d'Orient. Existí entre finals del segle vi i mitjans del segle viii. (ca)
- إكسرخسية رافينا (باللاتينية Exarchatus Ravennatis) أو إكسرخسية إيطاليا كانت مركز السلطة البيزنطية في إيطاليا في الفترة من نهاية القرن السادس حتى سنة 751 حين قتل اللومبارديون آخر (الحاكم البيزنطي) . (ar)
- Το Εξαρχάτο της Ραβέννας ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Ιταλική χερσόνησο από το 568 έως και το 751 όταν ο τελευταίος έξαρχος δολοφονήθηκε από τους Λομβαρδούς. (el)
- Das Exarchat von Ravenna (auch Exarchat von Italien genannt) war ein oströmischer/byzantinischer Verwaltungsbezirk in Italien, mit dessen Gründung Kaiser Maurikios im Jahr 584 (?) die zivilen und militärischen Befugnisse des Prätorianerpräfekten und des magister militum in der Hand des Exarchen bündelte. Das Exarchat von Ravenna war bis zu seiner Eroberung durch die Langobarden 751 der Eckpfeiler der byzantinischen Macht in Italien. Es war jedoch nicht die einzige oströmische Provinz in der westlichen Hälfte des antiken Imperiums. Sizilien bildete eine eigene Verwaltungseinheit; Korsika und Sardinien gehörten bis 698 zum Exarchat von Karthago. (de)
- The Exarchate of Ravenna (Latin: Exarchatus Ravennatis; Greek: Εξαρχάτο της Ραβέννας) or of Italy was a lordship of the Eastern Roman Empire (Byzantine Empire) in Italy, from 584 to 751, when the last exarch was put to death by the Lombards. It was one of two exarchates established following the western reconquests under Emperor Justinian to more effectively administer the territories, along with the Exarchate of Africa. (en)
- El Exarcado de Rávena (en latín: Exarchatus Ravennatis) o de Italia (Exharcatus Italiae) fue el centro del poder del Imperio Romano de Oriente (bizantino) en Italia desde finales del siglo VI hasta el año 751, cuando el último exarca fue ejecutado por los lombardos. (es)
- ラヴェンナ総督府（ラヴェンナそうとくふ、ラテン語: Exarchatus Ravennatis）もしくはイタリア総督府 (イタリアそうとくふ、イタリア語: Esarcato d'Italia) は、東ローマ帝国がイタリア半島統治のためにラヴェンナに設置した政府機関。584年に設立され、751年に最後の総督（エクザルフ）がランゴバルド人に倒されるまで存続した。ユスティニアヌス1世がより効率的な西方統治のために設置した、と対になる総督府である。 (ja)
- 라벤나 총독부는 584년부터 751년까지 이탈리아 일대를 지배한 동로마 제국의 총독부이다. 유스티니아누스 1세의 서방 영토 재정복 이후 아프리카 총독부와 함께 영토를 보다 효과적으로 관리하기 위해 설립된 두 개의 총독부 중 하나였다. 584년 마우리키우스에 의해 설립되었으며, 주도는 라벤나이다. (ko)
- Равеннський екзархат або Італійський екзархат — візантійська провінція на Апеннінському півострові з центром у місті Равенна. (uk)
- Раве́ннский экзарха́т (лат. Exarchatus Ravennatis, греч. Εξαρχάτο της Ραβέννας) или италья́нский экзарха́т — византийская провинция на Апеннинском полуострове (северо-восток Италии) с центром в городе Равенна. Известен с 584 года как форпост против наступления варваров, созданный византийским императором Маврикием. Был завоёван лангобардами в 751 году. После завоевательных походов Пипина Короткого (в 754 году, затем в 756 году) земли Равеннского экзархата перешли к франкам. Затем Пипин Короткий «подарил» их вместе с Римской областью римскому папе, что положило начало Папскому государству. (ru)
- 拉文纳总督区或称意大利总督区（拉丁語：Exarchatus Ravennatis）是拜占庭帝国在584年到751年于意大利设立的军事行政机构。它是查士丁尼大帝在光复西部后建立的两个更为高效的总督区之一，另一个是阿非利加总督区。 (zh)
- Ravennský exarchát (latinsky Exarchatus Ravennatis) neboli také Italský exarchát (latinsky Exarchatus Italiae) byla administrativní jednotka byzantské říše v Itálii, kterou kolem roku 584 založil císař Maurikios na obranu proti do Itálie pronikajícím Langobardům. Exarchát, situovaný na území mezi Římem a správním střediskem Ravennou, představoval oporu byzantské moci na Apeninském poloostrově. Silné pravomoce zdejšího nejvyššího hodnostáře, exarchy, spolu s odlišným kulturním, jazykovým a konfesijním prostředím vedly ze strany exarchů k opakovaným pokusům o uzurpaci moci. Problémy se správou této provincie dále umocňovaly četné spory mezi papeži a byzantskými císaři o uctívání obrazů. (cs)
- L'Exarchat de Ravenne (Esarcato di Ravenna en italien), aussi connu sous le nom d'Exarchat d'Italie (Esarcato d'Italia en italien), est une circonscription administrative de l'Empire byzantin comprenant, entre les VIe et VIIIe siècles, les territoires byzantins d'Italie. Son siège était Ravenne et le mot Exarchat désigne par la suite en particulier le territoire autour de sa capitale. (fr)
- Eksarkatus Ravenna (bahasa Italia: Esarcato di Ravenna) adalah sebuah daerah administratif Kekaisaran Romawi Timur yang terdiri dari wilayah-wilayah Romawi Timur di Italia dari tahun 584 hingga 751. Ibu kota eksarkatus ini terletak di kota Ravenna. Eksarkatus ini didirikan oleh Kaisar Maurikios pada tahun 584 dan merupakan pusat kekuatan Romawi Timur di Italia. Namun, eksarkatus ini bukanlah satu-satunya provinsi di wilayah bekas Romawi Barat. Sisilia memiliki badan administratifnya sendiri, sementara Korsika dan Sardinia merupakan bagian dari Eksarkatus Kartago hingga tahun 698. (in)
- L'Esarcato d'Italia (in latino: Exarchatus Italiae), anche noto come Esarcato di Ravenna (Exarchatus Ravennatis), fu una circoscrizione amministrativa dell'Impero bizantino comprendente, tra il VI e l'VIII secolo, i territori sotto la giurisdizione dell'esarca d'Italia (exarchus Italiae) residente a Ravenna. Il termine viene impiegato in storiografia in un duplice senso: per esarcato in senso stretto si intende il territorio sotto la giurisdizione diretta dell'esarca, ovvero l'area della capitale Ravenna, ma il termine viene usato principalmente per designare l'insieme dei territori bizantini nell'Italia continentale e peninsulare, che per le fonti legali dell'epoca costituivano la cosiddetta Provincia Italiae, sulla base del fatto che anch'essi, fino almeno alla fine del VII secolo, ricad (it)
- Het exarchaat Ravenna of het exarchaat van Italië was een door de Byzantijnen beheerst deel van (Noord-)Italië van de tweede helft van de zesde eeuw tot aan 751, toen de laatste exarch ter dood werd gebracht door de Longobarden. (nl)
- Egzarchat Rawenny – historyczna prowincja bizantyjska utworzona w 584 roku przez cesarza Maurycjusza na Półwyspie Apenińskim w celu zabezpieczenia terytorium cesarskiego przed Longobardami. Egzarchat podzielony był na kilka mniejszych jednostek terytorialnych (m.in. Rzym, Wenecja, Kalabria, Spoleto), co miało usprawnić jego organizację. W wyniku najazdów ze strony Longobardów oraz podległych im księstw Spoleto oraz Benewentu, terytorium egzarchatu nieustannie zmniejszało się. Ostatecznie egzarchat upadł po zajęciu Rawenny przez Longobardów w 751 roku, co położyło kres bizantyńskiemu panowaniu w północnej Italii. (pl)
- O Exarcado de Ravena foi uma divisão administrativa bizantina na península itálica que agrupou, desde o final do século VI a meados do século VIII, os territórios não conquistados pelos lombardos após sua invasão à península em 568 sob comando do rei Alboíno (r. 560/565–572). Foi instituído pelo imperador Maurício (r. 582–602), que pretendia restruturar as possessões bizantinas para melhor contrapor-se aos invasores. (pt)
|
.svg){kind=link}
.svg){kind=link}
.png){kind=link}
.svg){kind=link}
